កិច្ចការនៃពួកសាវ័ក (ជំពូកទី-៣៧)
អំណានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ នាងអេសធើរ ជំពួក៤
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ នៅវេលាយប់នោះ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ឈរជិតគាត់មានព្រះបន្ទូលថា ចូរសង្ឃឹមឡើង ប៉ុលអើយ ដ្បិតអ្នកត្រូវធ្វើបន្ទាល់នៅក្រុងរ៉ូម ដូចជាបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ពីខ្ញុំ នៅក្រុងយេរូសាឡិមដែរ។ កិច្ចការ ២៣:១១
ព្រះបានបង្ហាញដល់សាវ័កប៉ុល ពីគ្រោះថ្នាក់ដែលនឹងបំផ្លាញពួកជំនុំនៅអេភេសូរ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា «ដ្បិតខ្ញុំដឹងថា ក្រោយដែលខ្ញុំទៅបាត់ នោះនឹងមានឆ្កែព្រៃដ៏សាហាវ ដែលមិនចេះប្រណីដល់ហ្វូង វានឹងចូលមកក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ហើយក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ក៏នឹងកើតមានមនុស្សដែលនឹងអធិប្បាយសេចក្តីទំនាស់ខុសដែរ ដើម្បីនឹងទាញនាំពួកសិស្សទៅតាមគេវិញ»។ លោកប៉ុលភ័យញាប់ញ័រចំពោះពួកជំនុំ នៅពេលលោកសម្លឹងមើលទៅពេលអនាគត លោកបានឃើញការវាយប្រហារដែលពួកជំនុំត្រូវទទួលរងទុក្ខ ទាំងពីសំណាក់សត្រូវខាងក្រៅនិងទាំងខាងក្នុង។ លោកបានបង្គាប់ដោយស្មោះស្ម័គ្របំផុតឲ្យបងប្អូនរបស់លោករក្សាការទុកចិត្តដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ពួកគេ។ ឧទាហរណ៍ លោកបានចង្អុលប្រាប់ពួកគេ អំពីការធ្វើការមិនចេះនឿយហត់ផ្ទាល់របស់លោក នៅក្នុងចំណោមពួកគេ«ដូច្នេះ ឲ្យចាំយាមចុះ ចូរនឹកចាំថា ក្នុងរវាងបីឆ្នាំ ខ្ញុំចេះតែប្រដៅទូន្មានដល់អ្នករាល់គ្នានីមួយៗ ដោយទឹកភ្នែក ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ឥតឈប់ឈរឡើយ»។
លោកបានបន្តថា «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំផ្ញើអ្នករាល់គ្នាទុកនឹងព្រះ ហើយនិងព្រះបន្ទូលនៃព្រះគុណទ្រង់ ដែលអាចនឹងស្អាងចិត្ត ហើយនិងឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានកេរ្តិ៍អាករនៅក្នុងពួកនៃអស់អ្នកដែលបានញែកជាបរិសុទ្ធ ខ្ញុំមិនដែលលោភចង់បានប្រាក់ មាស ឬសម្លៀកបំពាក់របស់អ្នកណាឡើយ» ។ ពួកបងប្អូននៅអេភេសូរខ្លះជាអ្នកមាន ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលមិនដែលស្វែងរកប្រយោជន៍ពីពួកគេឡើយ។ មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃសាររបស់លោកដើម្បីទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ពួកគេ ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្តីត្រូវការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ទេ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា «ដៃខ្ញុំនេះបានផ្គត់ផ្គង់គ្រប់របស់ ដែលខ្ញុំត្រូវការ ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយផង» ។ នៅកណ្តាលការខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏លំបាករបស់លោក និងការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ ដើម្បីបម្រើកិច្ចការរបស់ព្រះគ្រិស្ត លោកមិនត្រឹមតែអាចផ្គត់ផ្គង់នូវតម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ លោកថែមទាំងអាចផ្តល់សម្រាប់ការគាំទ្រដល់អ្នកធ្វើការជាមួយ និងជួយសង្គ្រោះដល់ជនក្រីក្រដ៏មានតម្លៃទៀតផង ។ ការនេះលោកអាចសម្រេចបាន ដោយសារតែភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាមនិងមុខរបរដ៏ប៉ិនប្រសប់។ លោកអាចបង្ហាញអំពីគំរូរបស់លោកផ្ទាល់ ដោយបានមានប្រសាសន៍ថា «ខ្ញុំបានបង្ហាញអ្នករាល់គ្នាដោយគ្រប់ការទាំងអស់ថា គួរឲ្យខំធ្វើការដូច្នោះ ដើម្បីឲ្យបានជួយដល់ពួកអ្នកខ្សោយ ហើយនិងនឹកចាំពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ដែលឲ្យនោះបានពរជាជាងទទួល»។
«លុះបាននិយាយសេចក្តីទាំងនោះរួចហើយ នោះប៉ុលក៏លុតជង្គង់អធិដ្ឋានជាមួយនឹងគេទាំងអស់គ្នា ហើយគ្រប់គ្នាក៏យំជាច្រើន រួចគេឱបកគាត់ថើបដោយថ្និតថ្នម ទាំងមានសេចក្តីព្រួយពីពាក្យនេះជាដើម គឺដែលគាត់ថា គេមិនឃើញមុខគាត់ទៀតឡើយ រួចក៏ជូនគាត់ទៅដល់សំពៅ»។
ពីក្រុងមីលេត ពួកអ្នកធ្វើដំណើរបានជិះសំពៅ «បានបើកក្តោងតម្រង់ទៅកោះកូស ហើយថ្ងៃក្រោយបានដល់កោះដូរ៉ូស រួចពីនោះ ទៅកោះប៉ាតារ៉ា» នៅទិសខាងលិចនៃតំបន់អាស៊ីកណ្តាល ជាកន្លែងដែល «ឃើញសំពៅមួយមានដំណើរទៅក្រុងភេនីស» ពួកគេ «ក៏ចុះតាមសំពៅនោះ ចេញទៅទៀត» ។ នៅក្រុងទីរ៉ុស ជាកន្លែងដែលសំពៅត្រូវចុះចតដើម្បីរើឥវាន់នៅទីនោះ ពួកគេបានរកឃើញសិស្សពីរបីនាក់ទៀត ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកសាវ័កស្នាក់នៅទីនោះអស់ប្រាំពីរថ្ងៃ ។ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ពួកសិស្សទាំងនេះបានប្រាប់លោកប៉ុលឲ្យដឹងជាមុនអំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលកំពុងរង់ចាំលោក នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពួកគេបានជំរុញលោក «មិនឲ្យឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិមឡើយ» ។ ប៉ុន្ដែ សាវ័កប៉ុលមិនអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាចការរងទុក្ខនិងគុកច្រវាក់បង្វែរលោកចេញពីគោលបំណងរបស់លោកឡើយ។
នៅចុងបញ្ចប់នៃសប្តាហ៍ដែលលោកចំណាយនៅទីក្រុងទីរ៉ុស ពួកបងប្អូនទាំងអស់ ព្រមទាំងប្រពន្ធកូន បាននាំគ្នាធ្វើដំណើរជាមួយលោកប៉ុលទៅឯសំពៅ ហើយមុននឹងលោកប៉ុលចុះសំពៅចេញទៅពួកគេបានលុតចង្គង់នៅមាត់សមុទ្រ ហើយអធិដ្ឋាន គឺពួកគេអធិដ្ឋានជូនលោកប៉ុល ហើយលោកប៉ុលបានអធិដ្ឋានឲ្យពួកគេវិញ។
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃសប្តាហ៍៖ ហើយអស់អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា គេខំអត់សង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក គឺធ្វើដូច្នោះដើម្បីឲ្យបានតែភួងជ័យដែលត្រូវពុករលួយ តែយើងរាល់គ្នាវិញគឺឲ្យបានមកុដ១ដែលមិនចេះពុករលួយឡើយ បានជាខ្ញុំខំរត់យ៉ាងដូច្នោះ មិនមែនបែបដូចជាមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ខ្ញុំក៏ខំប្រដាល់យ៉ាងដូច្នោះដែរ មិនមែនដូចជាដាល់ខ្យល់ទេ។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២៥-២៦)
