កិច្ចការនៃពួកសាវ័ក (ជំពូកទី-៣៨)
អំណានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ នាងអេសធើរ ជំពួក៩
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ គឺខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល ក្រែងក្រោយដែលខ្ញុំបានប្រដៅមនុស្សឯទៀតហើយ នោះខ្លួនខ្ញុំត្រូវចោលចេញវិញ។ កូរិនថូសទី១ ៩:២៧
នៅពេលយើងគិតពីសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងរបស់លោកប៉ុល ក្នុងការសមស្របទៅតាមបងប្អូនរបស់លោក ភាពទន់ភ្លន់របស់លោក ចំពោះអ្នកមានជំនឿទន់ខ្សោយ ការគោរពរបស់លោក ចំពោះពួកសាវ័កដែលបាននៅជាមួយនឹងព្រះគ្រិស្ត និងចំពោះលោកយ៉ាកុប ដែលជាបងប្អូនក្នុងព្រះអម្ចាស់ ហើយនិងគោលបំណងរបស់លោកដើម្បីក្លាយជាគ្រប់ការទាំងអស់ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ តាមដែលអាចធ្វើទៅបានកន្លងមក ដោយមិនលះបង់គោលការណ៍ គឺនៅពេលយើងគិតពីការទាំងអស់នេះ យើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលពីការដែលលោកត្រូវបានរារាំងឲ្យងាកចេញពីភាពហ្មឹងម៉ាត់ ក្នុងកិច្ចការពិតប្រាកដដែលលោកបានអនុវត្តរហូតមកដល់ទីនេះនោះទេ ។ ប៉ុន្តែ ជំនួសឲ្យការសម្រេចបាននូវវត្ថុបំណងដែលលោកចង់បាននេះ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់សម្រាប់ការផ្សះផ្សាបាននាំឲ្យមានវិបត្ដិប៉ុណ្ណោះ គឺបានបង្ខំឲ្យមានការឈឺចាប់តាមការទស្សន៍ទាយ ហើយជាលទ្ធផល បានបណ្តាលឲ្យលោកត្រូវបែកចេញពីបងប្អូនរបស់លោក ដោយបង្ខូចសសរទ្រូងនៃពួកជំនុំ ហើយនាំមកនូវទុក្ខព្រួយដល់ចិត្តគ្រិស្តបរិស័ទនៅគ្រប់ទីកន្លែង។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកប៉ុលបានចាប់ផ្ដើមអនុវត្តដំបូន្មានរបស់ពួកចាស់ទុំ ។ មនុស្សបួននាក់ដែលឋិតនៅក្រោមសម្បថរបស់ន៉ាសារីត (ជនគណនា ជំពូក ៦) ជាពាក្យដែលជិតផុតរលត់បាត់ទៅហើយ ត្រូវបានលោកប៉ុលយកមកដាក់ក្នុងព្រះវិហារវិញ «កាលបានញែកជាបរិសុទ្ធជាមួយនឹងគេហើយ ក៏ចូលទៅក្នុងព្រះវិហារ ដើម្បីប្រាប់ពីកំណត់ដែលត្រូវបានបរិសុទ្ធ ចាំទម្រាំដល់បានថ្វាយតង្វាយសម្រាប់គេគ្រប់គ្នា»។ ការថ្វាយតង្វាយដ៏មានតម្លៃនៅតែត្រូវបានគេអនុវត្តនៅឡើយ។
អ្នកដែលបានណែនាំលោកប៉ុលឲ្យចាត់វិធានការនេះមិនបានពិចារណាឲ្យបានច្បាស់លាស់ អំពីគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំ ដែលលោកនឹងត្រូវប្រឈមឡើយ។ នៅពេលនេះ ក្រុងយេរូសាឡិមមានពេញទៅដោយមនុស្សដែលថ្វាយបង្គំព្រះពីប្រទេសនានាជាច្រើន។ ខណៈដែលលោកប៉ុលបានផ្សាយដំណឹងល្អដល់សាសន៍ដទៃ តាមការត្រាស់បង្គាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់គាត់លោកបានទៅសួរសុខទុក្ខទីក្រុងធំៗជាច្រើន នៅលើពិភពលោក ហើយលោកបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាមានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ពីប្រទេសក្រៅ បានមកក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យ ។ នៅក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនេះ មានមនុស្សដែលមានសម្អប់យ៉ាងជូរចត់ចំពោះលោកប៉ុល ហើយការចូលទៅក្នុងព្រះវិហារក្នុងឱកាសបុណ្យជាសាធារណៈបែបនេះ គឺជាការប្រថុយជីវិតសម្រាប់លោក។ លោកបានដើរចុះឡើង ក្នុងចំណោមពួកអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះ អស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ធ្វើហាក់ដូចជាមិនបានដឹងអ្វីសោះ ។ ប៉ុន្ដែ មុនពេលបញ្ចប់ម៉ោងមួយនោះ កាលលោកកំពុងនិយាយជាមួយបូជាចារ្យអំពីតង្វាយយញ្ញបូជាដែលត្រូវថ្វាយ ពួកសាសន៍យូដាមួយចំនួនដែលមកពីតំបន់អាស៊ី គេក៏បានស្គាល់លោក។
ពួកគេបានរត់ទៅរកលោកដោយកំហឹងដូចបិសាច ទាំងស្រែកឡើងថា «អ្នករាល់គ្នា ជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលអើយ មកវ៉ឺយជួយគ្នា នេះហើយជាមនុស្សដែលបង្រៀនដល់មនុស្សទាំងអស់ នៅគ្រប់ទីតំបន់ឲ្យទាស់នឹងសាសន៍យើង និងក្រឹត្យវិន័យ ហើយទីនេះដែរ»។ ហើយនៅពេលដែលមនុស្សទាំងឡាយបានឆ្លើយតបនឹងការអំពាវនាវសុំឲ្យជួយនោះ មានការចោទប្រកាន់មួយទៀតត្រូវបានបន្ថែម «ឥឡូវនេះ បាននាំទាំងសាសន៍ក្រិកចូលមកក្នុងព្រះវិហារ ធ្វើបង្អាប់ទីបរិសុទ្ធនេះថែមទៀតផង»។
តាមច្បាប់របស់សាសន៍យូដា អ្នកដែលមិនទាន់កាត់ស្បែកដែលចូលក្នុងទីលានបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារត្រូវមានទោសឧក្រិដ្ឋ។ ហ្វូងមនុស្សដែលបានឃើញលោកប៉ុលនៅក្នុងព្រះវិហារជាមួយលោកទ្រភីមជាអ្នកក្រុងអេភេសូរ ហើយគេបានគិតស្មានថា គាត់បាននាំលោកប៉ុលចូលទៅក្នុងព្រះវិហារ ។ គាត់មិនបានធ្វើដូច្នេះទេ រីឯខ្លួនលោក គឺជាសាសន៍យូដាទេ ការចូលទៅក្នុងព្រះវិហាររបស់គាត់មិនបានបំពានទៅនឹងក្រឹត្យវិន័យទេ។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាការចោទប្រកាន់នេះជារឿងមិនពិតទាំងស្រុងក៏ដោយ ក៏បានបំផុសហ្វូងមនុស្សឲ្យមានការប្រកាន់ជាតិសាសន៍ដែរ ។ នៅពេលដែលសម្រែកនោះត្រូវបានបន្លឺឡើងទ្រហឹងពេញទាំងព្រះវិហារ ហ្វូងមនុស្សដែលប្រមូលផ្តុំគ្នានៅទីនោះបានរំជើបរំជួលឡើងយ៉ាងឃោរឃៅ។ ដំណឹងនេះបានរីករាលដាលសុះសាយយ៉ាងឆាប់រហ័សពាសពេញទាំងទីក្រុងយេរូសាឡិម «នោះក្រុងទាំងមូលក៏កើតជ្រួលជ្រើម បណ្តាជនទាំងឡាយ គេរត់មកមូលគ្នា»។
នោះអ្នកក្បត់ជំនឿមកពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានសន្មតថា ជាការប្រមាថដល់ព្រះវិហារ នៅពេលដែលមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានមកទីនោះ ពីគ្រប់ទិសទីនៃពិភពលោក ដើម្បីថ្វាយបង្គំដែលជំរុញឲ្យហ្វូងមនុស្សមានភាពកាចសាហាវបំផុត ។ «កាលចាប់ប៉ុលបានហើយ នោះគេទាញកន្ត្រាក់គាត់ចេញទៅខាងក្រៅព្រះវិហារ រួចបិទទ្វារភ្លាម»។
«តែកំពុងដែលគេរកចន្លោះសម្លាប់គាត់ នោះដំណឹងក៏ឮផ្សាយទៅដល់មេទ័ពធំថា មានកើតវឹកវរពេញក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម»។ លោកក្លូឌាស លូស៊ាបានដឹងច្បាស់អំពីសារធាតុនៃការជ្រួលច្របល់ដែលលោកត្រូវតែដោះស្រាយ ហើយ «លោកក៏យកទាហាន និងមេទ័ពរង នាំរត់ចុះទៅឯគេភ្លាម កាលឃើញលោកនិងទាហានមកដល់ គេក៏ឈប់លែងវាយប៉ុល» ។ ដោយមិនខ្វល់ពីមូលហេតុនៃការចលាចលនោះ ប៉ុន្តែ ដោយមើលឃើញថាកំហឹងរបស់ហ្វូងមនុស្សដែលប្រឆាំងនឹងលោកប៉ុលដោយផ្ទាល់ លោកមេបញ្ជាការកងទ័ពរ៉ូមរូបនេះបានសន្និដ្ឋានថា អ្នកនេះប្រាកដជាជនបះបោរសាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ ដែលលោកបានឮ ដែលបានរត់គេចពីការចាប់ខ្លួន នោះហើយ ។ ដូច្នេះ លោកក៏បាន «ចូលទៅចាប់គាត់ ហើយបង្គាប់ឲ្យដាក់ច្រវាក់ពីរខ្សែ រួចស៊ើបសួរពីគាត់ជាអ្នកណា ហើយបានធ្វើអ្វីខ្លះ»។ រំពេចនោះមានសំឡេងជាច្រើនបានបន្លឺឡើង ជាការចោទប្រកាន់ដោយកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ។ «តែក្នុងហ្វូងមនុស្ស ខ្លះស្រែកយ៉ាងនេះ ខ្លះស្រែកយ៉ាងនោះ ដូច្នេះ លោកពុំអាចនឹងដឹងអ្វីជាប្រាកដបាន ដោយព្រោះមានសូរស៊ានអឺងកងជាខ្លាំង បានជាលោកបង្គាប់ឲ្យនាំគាត់ចូលទៅក្នុងបន្ទាយ លុះបានដល់ទៅជណ្តើរបន្ទាយហើយ នោះពួកទាហានត្រូវលើកសែងគាត់ឡើង ដោយព្រោះហ្វូងមនុស្សច្រឡោតឡើងជាខ្លាំង ដ្បិតមានបណ្តាជនសន្ធឹកណាស់ដែលដើរតាមមក ទាំងស្រែកថា ឲ្យសម្លាប់វាទៅ»។
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃសប្តាហ៍៖ ហើយអស់អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា គេខំអត់សង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក គឺធ្វើដូច្នោះដើម្បីឲ្យបានតែភួងជ័យដែលត្រូវពុករលួយ តែយើងរាល់គ្នាវិញគឺឲ្យបានមកុដ១ដែលមិនចេះពុករលួយឡើយ បានជាខ្ញុំខំរត់យ៉ាងដូច្នោះ មិនមែនបែបដូចជាមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ខ្ញុំក៏ខំប្រដាល់យ៉ាងដូច្នោះដែរ មិនមែនដូចជាដាល់ខ្យល់ទេ។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២៥-២៦)
