កិច្ចការនៃពួកសាវ័ក (ជំពូកទី-៣៤)
អំណានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ នេហេមា ជំពួក៥
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ ដ្បិតការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្តីជំនឿ ទាំងចាក់ទំលុះខ្លួនគេ ដោយសេចក្តីព្រួយលំបាកជាច្រើន។ ធីម៉ូថេទី១ ៦:១០
ការដែលពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់គួរតែស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិនោះ មិនមែនជាព្រះរាជគោលបំណងរបស់ព្រះទេ។ ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ លោកប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់លោកធីម៉ូថេថា «ដ្បិតការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្តីជំនឿ ទាំងចាក់ទម្លុះខ្លួនគេ ដោយសេចក្តីព្រួយលំបាកជាច្រើន។ ឱអ្នកសំណប់នៃព្រះអើយ ចូរឲ្យអ្នករត់ចៀសចេញពីសេចក្តីទាំងនោះ ហើយដេញតាមសេចក្តីសុចរិត សេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន និងសេចក្តីសម្លូតវិញ»។ ដោយគំរូនិងដោយគំនិត រាជទូតរបស់ព្រះគ្រិស្តត្រូវតែ «ហាមប្រាមដល់ពួកអ្នកមាន នៅលោកិយនេះផង កុំឲ្យគេមានឫកខ្ពស់ ឬទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលមិនទៀងនោះឡើយ ត្រូវទុកចិត្តនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ ចូរបង្គាប់ឲ្យគេធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង យ៉ាងនោះឯង ទើបឈ្មោះថា គេនឹងប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកជាគោលយ៉ាងល្អសម្រាប់ខ្លួនដល់ថ្ងៃក្រោយវិញ ដើម្បីឲ្យគេចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១០, ១១ និង ១៧-១៩)។
បទពិសោធន៍របស់សាវ័កប៉ុលនិងការណែនាំរបស់លោក ទាក់ទងនឹងភាពពិសិដ្ឋនៃកិច្ចការរបស់អ្នកបម្រើព្រះ គឺជាប្រភពនៃជំនួយនិងការបំផុសគំនិតដល់អ្នកដែលចូលរួមក្នុងកិច្ចការផ្សាយដំណឹងល្អ ។ ចិត្តរបស់លោកប៉ុលបានឆេះឆួលដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សមានបាប ហើយលោកបានបញ្ចេញថាមពលរបស់លោកទាំងអស់ នៅក្នុងការងារនេសាទមនុស្ស ។ មិនធ្លាប់មានអ្នកធ្វើការណាដែលលះបង់ខ្លួនឯងនិងតស៊ូស្វិតស្វាញដូចជាលោកប៉ុលឡើយ ។ ព្រះពរដែលលោកបានទទួល លោកបានរាប់បញ្ចូលថាជាគុណសម្បត្តិដ៏ច្រើនលើសលប់ ដែលត្រូវប្រើប្រាស់សម្រាប់ជាព្រះពរដល់អ្នកដទៃ ។ លោកមិនដែលបណ្តោយឲ្យឱកាសបានកន្លងផុតទៅ ដោយមិនបាននិយាយពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ឬជួយអ្នកដែលមានបញ្ហានោះទេ។ លោកបានធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដោយបានអធិប្បាយពីដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រិស្ត និងបានបង្កើតពួកជំនុំ ។ នៅកន្លែងណាដែលលោកអាចរកអ្នកស្តាប់បាន លោកបានខំប្រឹងប្រែងទប់ទល់នឹងការខុសឆ្គង ហើយបង្វែរជើងមនុស្សប្រុសស្រីទាំងឡាយឲ្យដើរក្នុងផ្លូវសុចរិតវិញ។
លោកប៉ុលមិនបានភ្លេចពួកជំនុំដែលលោកបានបង្កើតរួចហើយនោះទេ។ បន្ទាប់ពី ដំណើរបំពេញបេសកកម្មរបស់លោករួចមក លោកប៉ុលនិងបាណាបាសបានវិលត្រឡប់ទៅកាន់កន្លែងដើមវិញ ហើយបានទៅសួរសុខទុក្ខដល់ពួកជំនុំដែលពួកលោកបានបង្កើត ដោយជ្រើសរើសចេញពីមនុស្សដែលពួកលោកអាចបង្វឹកឲ្យចូលរួមក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អបាន។
លក្ខណៈនៃកិច្ចការរបស់លោកប៉ុលនេះមានមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ សម្រាប់ពួកគ្រូគង្វាលនាសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្កើតមេរៀននេះ ជាផ្នែកមួយនៃការងាររបស់លោកដើម្បីអប់រំយុវជនសម្រាប់កិច្ចការបម្រើព្រះ។ លោកបានយកពួកគេទៅជាមួយ នៅក្នុងដំណើរការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អរបស់លោក ធ្វើដូច្នេះពួកគេបានទទួលបទពិសោធន៍ដែលក្រោយមកបានជួយពួកគេឲ្យអាចបំពេញតួនាទីនៃការទទួលខុសត្រូវដោយខ្លួនឯង។ នៅពេលលោកបានបែកពីពួកគេ លោកនៅទាក់ទងជាមួយនឹងការងាររបស់ពួកគេ ហើយសំបុត្ររបស់លោកផ្ញើទៅកាន់ធីម៉ូថេនិងទីតុសគឺជាភស្ដុតាងបញ្ជាក់ថា លោកចង់ឲ្យពួកគេទទួលបានជោគជ័យ។
អ្នកធ្វើការដ៏មានបទពិសោធន៍នៅពេលសព្វថ្ងៃនេះ ធ្វើការងារដ៏ថ្លៃថ្នូរ នៅពេលពួកគេបង្វឹកអ្នកធ្វើការក្មេងៗ ហើយដាក់បន្ទុកលើស្មារបស់ពួកគេ ជាជាងព្យាយាមយកបន្ទុកទាំងអស់មកដាក់នៅលើខ្លួនឯង។
លោកប៉ុលមិនដែលភ្លេចការទទួលខុសត្រូវដែលព្រះបានប្រទានដល់លោក ជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះគ្រិស្ត ឬថាមនុស្សនឹងត្រូវបាត់បង់ដោយសារការមិនស្មោះត្រង់របស់លោក នោះព្រះនឹងដាក់ទោសដល់លោកវិញ នោះទេ ។ លោកបានប្រកាសដំណឹងល្អថា «ខ្ញុំបានត្រឡប់ជាអ្នកបម្រើដល់ពួកជំនុំនោះ តាមការកាន់កាប់ត្រួតត្រារបស់ព្រះ ដែលបានប្រគល់មកខ្ញុំសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីនឹងបំពេញព្រះបន្ទូល គឺជាសេចក្តីអាថ៌កំបាំងដែលលាក់ទុក តាំងពីអស់កល្បរៀងរាល់តែតំណតមក តែឥឡូវនេះ បានបើកសម្តែងឲ្យពួកបរិសុទ្ធទ្រង់ស្គាល់ ព្រះទ្រង់បានសព្វព្រះហឫទ័យនឹងសម្តែងឲ្យពួកបរិសុទ្ធនោះដឹងថា សិរីល្អដ៏បរិបូររបស់សេចក្តីអាថ៌កំបាំងនេះជាយ៉ាងណា ក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ គឺថា ព្រះគ្រិស្តទ្រង់សណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា ដែលជាទីសង្ឃឹមយ៉ាងឧត្តម យើងខ្ញុំប្រកាសប្រាប់ពីទ្រង់ ទាំងទូន្មានដល់គ្រប់មនុស្ស ហើយទាំងបង្រៀនដល់គ្រប់មនុស្ស ដោយគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញា ដើម្បីឲ្យបានថ្វាយគ្រប់មនុស្ស ជាតង្វាយគ្រប់លក្ខណ៍ក្នុងព្រះគ្រិស្ត ខ្ញុំក៏ខំធ្វើការនោះឯង ទាំងតយុទ្ធតាមឫទ្ធិបារមីទ្រង់ ដែលបណ្តាលឡើងក្នុងខ្ញុំដោយព្រះចេស្តា» (កូឡូស ១: ២៥-២៩)។
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃសប្តាហ៍៖ ប៉ុន្តែ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនឹងមានចំនួនដូចជាខ្សាច់នៅសមុទ្រដែលនឹងវាល់ ឬរាប់មិនបានឡើយ រួចក្រោយមកនិងកើតមានដូច្នេះ គឺពាក្យដែលបានពោលទុកថា ឯងរាល់គ្នាមិនមែនជារាស្ត្រអញទេ នោះនឹងផ្លាស់ទៅជាថា ឯងរាល់គ្នាជាកូននៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅវិញ។ (ហូសេ ១:១០)