ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៣ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២០
កិច្ចការនៃពួកសាវ័ក (ជំពូកទី-១៣)
អំណានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ ពង្សាវតាក្សត្រទី១ ជំពូក១០
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ ឯពាក្យសំដី និងវោហារអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តម ដែលពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលនោះដែរ គឺដោយការសំដែងចេញជាព្រះវិញ្ញាណ និងព្រះចេស្តាវិញទេតើ ដើម្បីកុំឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាបានតាំងនៅ ដោយប្រាជ្ញារបស់មនុស្សឡើយ គឺដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ។ កូរិនថូសទី១ ២:៤-៥
នៅពេលដែលលោកបានសញ្ជឹងគិតអំពីរឿងទាំងនេះនៅក្នុងចិត្តកាន់តែខ្លាំង លោកប៉ុលបានយល់អំពីការត្រាស់ហៅឲ្យ «មកធ្វើជាសាវ័ករបស់ទ្រង់ តាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ» (កូរិនថូសទី១ ១:១) នេះកាន់តែច្បាស់ឡើងៗ។ ការត្រាស់ហៅរបស់លោកនេះ «មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តមឡើយ ក្រែងឈើឆ្កាងនៃព្រះគ្រិស្តទៅជាអសារឥតការវិញ» «គឺដោយការសម្តែងចេញជាព្រះវិញ្ញាណ និងព្រះចេស្តាវិញទេតើ» (កូរិនថូសទី១ ១:១៧ និង ២:៤,៥)។
ខណៈដែលលោកសុលបានស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរ លោកបានដឹងថានៅគ្រប់សម័យកាល «ក្នុងពួកអ្នកដែលទ្រង់បានហៅ មិនសូវមានអ្នកប្រាជ្ញច្រើនខាងឯសាច់ឈាម ឬច្រើននាក់មានអំណាច និងច្រើននាក់ដែលមានត្រកូលខ្ពស់នោះទេ ព្រះទ្រង់បានរើសពួកល្ងង់ល្ងើនៅលោកិយនេះ ដើម្បីនឹងធ្វើឲ្យអ្នកប្រាជ្ញមានសេចក្តីខ្មាសវិញ ទ្រង់បានរើសពួកកម្សោយនៅលោកិយនេះ ដើម្បីនឹងធ្វើឲ្យពួកខ្លាំងពូកែមានសេចក្តីខ្មាស ហើយទ្រង់បានរើសអ្នកទាបថោកនៅលោកិយនេះ និងពួកអ្នកដែលគេមើលងាយ ព្រមទាំងរបស់ដែលគ្មានផង ដើម្បីនឹងលើកចោលរបស់ដែលមានចេញ ប្រយោជន៍កុំឲ្យមនុស្សណាបានអួតខ្លួន នៅចំពោះព្រះឡើយ» (កូរិនថូសទី១ ១:២៦-២៩)។ ហើយដោយមើលឃើញប្រាជ្ញានៃលោកិយនៅក្នុងពន្លឺនៃឈើឆ្កាង លោកប៉ុល «បានផ្តាច់ចិត្តថា … មិនព្រមស្តាប់រឿងអ្វីទៀត ក្រៅពីព្រះយេស៊ូវគ្រិស្តទេ ហើយគឺដែលទ្រង់ត្រូវឆ្កាងផង» (កូរិនថូសទី១ ២:២)។ នៅពាសពេញទាំងកិច្ចការរបស់លោក នៅពេលក្រោយៗមកទៀត លោកប៉ុលមិនដែលមើលរំលងព្រះដែលជាប្រភពនៃប្រាជ្ញានិងកម្លាំងឡើយ ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកទៀត គេនៅតែឮលោកមានប្រសាសន៍ថា «ដ្បិតឯខ្ញុំ ដែលខ្ញុំរស់នៅ នោះគឺសម្រាប់ព្រះគ្រិស្តទេ» (ភីលីព ២:២១)។ ហើយម្តងទៀត «ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រិស្តយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ … ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រិស្តវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំ នៅក្នុងទ្រង់ ដោយសេចក្តីសុចរិតដែលមកពីសេចក្តីជំនឿដល់ព្រះគ្រិស្ត មិនមែនដោយសេចក្តីសុចរិតរបស់ខ្លួនខ្ញុំ ដែលមកពីក្រឹត្យវិន័យនោះទេ គឺជាសេចក្តីសុចរិតដែលមកពីព្រះដោយសេចក្តីជំនឿវិញ» (ភីលីព ៣:៨-១០)។
ដោយចេញពីស្រុកអារ៉ាប់ លោកប៉ុលបាន «ត្រឡប់ទៅក្រុងដាម៉ាសវិញ» (កាឡាទី ១:១៧) ហើយបាន «អធិប្បាយដោយក្លាហាន … ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ» ។ ដោយមិនអាចបង្រ្កាបប្រាជ្ញានៃការជជែកវែកញែករបស់លោក «ពួកសាសន៍យូដា គេពិគ្រោះគ្នានឹងសម្លាប់គាត់ចេញ»។ គេក៏ចាំទ្វារក្រុងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដើម្បីកុំឲ្យលោករត់ចេញបាន។ វិបត្តិនេះបានធ្វើឲ្យពួកសិស្សបានស្វែងរកព្រះអស់ពីចិត្ត ហើយទីបំផុត «ពួកសិស្សយកកញ្ជើមកដាក់គាត់សម្រូតចុះតាមកំផែងក្រុងទៅ» (កិច្ចការ ៩:២៥)។
បន្ទាប់ពីការគេចខ្លួនពីទីក្រុងដាម៉ាសមក លោកប៉ុលបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ប្រហែលបីឆ្នាំបានកន្លងផុត គិតចាប់តាំងពីការផ្លាស់ប្តូរជំនឿរបស់លោកមក។ វត្ថុបំណងដ៏ធំរបស់លោកនៅក្នុងដំណើរនេះ ដូចលោកបានថ្លែងនៅពេលក្រោយមកទៀតនោះគឺ «ដើម្បីឲ្យបានស្គាល់លោកពេត្រុស» (កាឡាទី ១:១៨)។ ក្នុងការមកដល់ទីក្រុងដែលគេធ្លាប់ស្គាល់លោកថា«សុលជាអ្នកបៀតបៀន» «គាត់ខំចូលទៅឯពួកសិស្ស តែគេខ្លាចគាត់ទាំងអស់គ្នា គេមិនជឿថា គាត់ជាសិស្សទេ» ។ ពួកគេពិបាកនឹងជឿណាស់ថា អ្នកផារិស៊ីដែលមានជំនឿស៊ប់ និងជាអ្នកដែលបានធ្វើកិច្ចការជាច្រើនដើម្បីបំផ្លាញពួកជំនុំនេះ អាចក្លាយមកជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវទៅវិញនោះ។ «តែបាណាបាសនាំគាត់ទៅឯពួកសាវ័ក រ៉ាយរឿងប្រាប់គេ ពីដំណើរដែលគាត់បានឃើញព្រះអម្ចាស់តាមផ្លូវ ហើយទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលនឹងគាត់ ក៏និយាយពីបែបយ៉ាងណា ដែលគាត់មានចិត្តក្លាហាននឹងអធិប្បាយ ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នៅក្រុងដាម៉ាសផង»។
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃសប្តាហ៍៖ ក៏និយាយទៅគាត់ថា អ្នកអេនាសអើយ ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ប្រោសឲ្យអ្នកបានជាហើយ ចូរក្រោកឡើងរៀបគ្រែអ្នកទៅ ស្រាប់តែគាត់ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម ឯមនុស្សទាំងប៉ុន្មានដែលនៅភូមិលីដា និងស្រុកសារ៉ូនក៏ឃើញគាត់ហើយគេប្រែចិត្តជឿដល់ព្រះអម្ចាស់។ (កិច្ចការ ៩:៣៤-៣៥)
