កិច្ចការនៃពួកសាវ័ក (ជំពូកទី-៤២)
អំណានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ យ៉ូបជំពួក១៦
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ: ចូរទុកដាក់ផ្លូវអ្នកនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះថែមទាំងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ផងនោះទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យបានសំរេច។ ទំនុកតម្កើង ៣៧:៥
លុះព្រឹកឡើង ពួកគេបានមើលឃើញឆ្នេរសមុទ្រដែលមានខ្យល់ព្យុះព្រៀងៗ ប៉ុន្តែ គេមិនបានឃើញមានសញ្ញាសម្គាល់កន្លែងច្បាស់លាស់ទេ ។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកដំណើរតាមសំពៅបានមើលឃើញវាសនាអាក្រក់របស់ពួកគេ ហើយក៏បាត់បង់ភាពក្លាហានទាំងអស់ «ពួកសំពៅក៏សម្រូតទូកទម្លាក់ទឹក ធ្វើដូចជាចង់ទម្លាក់យុថ្កាពីខាងក្បាលដែរ តែគេចង់រត់ចោលសំពៅទេ»ពេលនោះលោកប៉ុលនិយាយទៅមេទ័ពនិងទាហានថា «បើពួកនោះមិននៅក្នុងសំពៅ នោះអ្នករាល់គ្នាមិនបានរួចទេ» នោះពួកទាហានបានទម្លាក់ទូកធ្លាក់ចុះរួចទៅហើយ។ ពួកទាហានក៏ប្រញាប់ «កាត់ខ្សែឲ្យទូកធ្លាក់ទៅ» ក្នុងសមុទ្រ។
គ្រាដ៏គ្រោះថ្នាក់បំផុតនៅតែប្រឈមនៅចំពោះមុខពួកគេដដែល។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍លើកទឹកចិត្តនិងអង្វរករដល់ពួកគេម្តងទៀត ទាំងពួកទាហាននិងពួកអ្នកដំណើរ ឲ្យបរិភោគអាហារទៅ ដោយបាននិយាយថា «នេះគម្រប់១៤ថ្ងៃហើយ ដែលអ្នករាល់គ្នានៅចាំយាម ទាំងតមអាហារ ដូច្នេះ ខ្ញុំទូន្មានអ្នករាល់គ្នាឲ្យពិសាទៅ ដ្បិតនេះមានប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួចជីវិត ព្រោះសក់មួយសរសៃនៅក្បាលអ្នករាល់គ្នាក៏មិនត្រូវបាត់ផង»។
«កាលនិយាយដូច្នេះហើយ គាត់យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណដល់ព្រះ នៅមុខគេទាំងអស់គ្នា រួចកាច់បរិភោគទៅ» ។ ពេលនោះមនុស្សដែលហេវហត់ទាំង ២៧៥ នាក់ ដែលបានអស់សង្ឃឹមក៏បានបរិភោគជាមួយសាវ័កប៉ុល «កាលបរិភោគឆ្អែតហើយ ក៏សម្រាលសំពៅចេញ ដោយទម្លាក់ស្រូវចុះទៅក្នុងសមុទ្រ»។
ឥឡូវនេះភ្លឺច្បាស់ហើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញអ្វីដែលអាចកំណត់ទីសំចតរបស់ពួកគេបានទេ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយក៏គេឃើញញោចមួយមានជម្រាល រួចគេគិតតម្រង់សំពៅឲ្យទៅកឿងនៅទីនោះ បើសិនជាបាន គេក៏កាត់ពួរយុថ្កាចោលនៅសមុទ្រ រួចស្រាយចង្កូត ហើយលើកក្តោងខាងមុខឲ្យត្រូវខ្យល់ តម្រង់សំពៅទៅឯទីជម្រាលនោះ សំពៅក៏ចូលទៅកឿងនៅកន្លែងដែលទឹកហូរប្រសព្វគ្នា ហើយក្បាលជ្រមុជជាប់នៅនឹងថ្កល់ តែកន្សៃត្រូវបាក់បែកទៅដោយអំណាចរលក»។
ឥឡូវនេះ លោកប៉ុលនិងអ្នកទោសដទៃទៀត ត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយជោគវាសនាអាក្រក់ ខ្លាំងជាងការលិចសំពៅទៅទៀត។ ពួកទាហានបានមើលឃើញថា នៅពេលទៅដល់ដីគោកនោះ ពួកគេនឹងមិនអាចគ្រប់គ្រងពួកអ្នកទោសរបស់ពួកគេបានទេ។ មនុស្សគ្រប់រូបបានខំប្រឹងប្រែងធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីជួយសង្គ្រោះខ្លួនឯងរៀងៗខ្លួន។ ហើយប្រសិនបើមានអ្នកទោសណាម្នាក់រត់រួច នោះពួកអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវលើពួកអ្នកទោសទាំងនោះ នឹងបាត់បង់ជីវិតជាក់ជាមិនខាន។ ហេតុនេះហើយ ពួកទាហានចង់សម្លាប់ពួកអ្នកទោសទាំងអស់ ។ ច្បាប់នៃប្រទេសរ៉ូមបានអនុម័តិឲ្យអនុវត្តគោលការណ៍ដ៏ឃោរឃៅនេះ ហើយផែនការនេះក៏ត្រូវបានគេអនុវត្តភ្លាម ហើយសម្រាប់អ្នកដែលមានកាតព្វកិច្ចថែរក្សាអ្នកទោស គឺឋិតនៅក្រោមច្បាប់នោះ ។ លោកយូលាសដែលជាមេទ័ព បានដឹងថាលោកប៉ុលគឺជាឧបករណ៍ក្នុងការជួយសង្រ្គោះអ្នកដំណើរទាំងអស់ ហើយជាពិសេស លោកបានដឹងថាព្រះបានគង់នៅជាមួយលោកប៉ុល លោកមិនហ៊ានធ្វើឲ្យលោកប៉ុលឈឺចាប់ឡើយ ។ ហេតុដូច្នេះលោក «បានបង្គាប់អ្នកណាដែលចេះហែល ឲ្យលោតហែលទៅដល់គោកជាមុន ហើយអ្នកដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន តោងបន្ទះក្តារ ឬបំណែកសំពៅ បណ្តែតទៅ ដូច្នេះអ្នកទាំងអស់គ្នា ក៏បានដល់គោកដោយសុខសាន្តត្រាណ» ។ នៅពេលទាហានបានហៅឈ្មោះពួកអ្នកទោស នោះគ្មាននរណាម្នាក់បានបាត់មុខឡើយ។
ពួកអ្នកស្រុកនៅកោះមេលីតដ៏ឃោរឃៅ បានទទួលពួកអ្នកដែលបានរួចជីវិតពីសំពៅលិចទាំងនោះ ដោយសប្បុរស ។ លោកលូកាបានសរសេរថា «គេបង្កាត់ភ្លើងទទួលយើងទាំងអស់គ្នា ពីព្រោះធ្លាក់ភ្លៀង ហើយរងាផង»។ ឯប៉ុលគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលសកម្មក្នុងការជួយបម្រើដល់មនុស្សដទៃ ។ លោកបានប្រមូល «រំកាច់មែកឈើមួយកង» លោកបាន «យកមកដាក់លើភ្លើង» នោះមានពស់វែកមួយត្រូវកំដៅភ្លើង បានចេញមក «ចឹកជាប់នៅដៃគាត់»។ មនុស្សដែលនៅក្បែរនោះបានភ័យស្លន់ស្លោ ដោយឃើញច្រវាក់ជាប់នឹងដៃរបស់លោក ទើបពួកគេបានដឹងថាលោកជាអ្នកទោស ពួកគេបាននិយាយគ្នាថា «ប្រាកដជាមនុស្សនេះបានសម្លាប់គេហើយ បានជាទោះបើរួចពីសមុទ្រក៏ដោយ គង់តែសេចក្តីយុត្តិធម៌មិនព្រមឲ្យនៅរស់ដែរ» ។ ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលបានរលាស់ពស់នោះចូលទៅក្នុងភ្លើង ដោយមិនមានការឈឺចាប់អ្វីសោះឡើយ ។ ដោយដឹងពីលក្ខណៈនៃពិសរបស់ពស់នោះ ពួកអ្នកស្រុកគេរង់ចាំមើលគាត់ដួល ដោយឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង នៅពេលភ្លាមៗនោះ។ «តែកាលគេបានចាំជាយូរ ហើយឥតឃើញមានឈឺអ្វីសោះ នោះគេប្រែគំនិតទៅជាថា គាត់ជាព្រះវិញ»។
ក្នុងអំឡុងពេលបីខែដែលក្រុមអ្នកធ្វើដំណើរតាមសំពៅ បានស្នាក់នៅលើកោះមេលីត នោះប៉ុលនិងក្រុមការងាររបស់លោកបានបង្កើនឱកាសជាច្រើនដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការតាមរយៈពួកគេនៅក្នុងលក្ខណៈដ៏អស្ចារ្យ ។ ដោយសារតែលោកប៉ុល ពួកអ្នកស្រុកនៅកោះមេលីតបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងសប្បុរស មកលើក្រុមមនុស្សដែលបានរួចពីសំពៅលិចទាំងអស់ រាល់សេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ ហើយនៅពេលចាកចេញពីកោះមេលីត អ្នកកោះនោះបានផ្តល់នូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេត្រូវការសម្រាប់ការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ ដោយសទ្ធាជ្រះថ្លា។ ឧប្បត្តិហេតុដ៏សំខាន់នៃការស្នាក់នៅរបស់ពួកគេត្រូវបានលោកលូការរៀបរាប់ដោយសង្ខេបយ៉ាងដូច្នេះ៖
«នៅព័ទ្ទជុំវិញទីនោះ មានដីរបស់អ្នកមេកោះ ឈ្មោះពូញ្លស ដែលទទួលយើងឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះគាត់បីថ្ងៃដោយសប្បុរស គាប់ជួនជាឪពុកពូញ្លសដេកគ្រុន ហើយមួលផង ប៉ុលក៏ចូលទៅអធិដ្ឋាន ដាក់ដៃលើគាត់ ឲ្យបានជា ដូច្នេះ អស់អ្នកឯទៀត ដែលឈឺនៅកោះនោះ ក៏មក ហើយបានជាដែរ គេក៏រាប់អានយើងជាខ្លាំង ហើយដល់វេលាដែលយើងចេញទៅ នោះគេបានឲ្យគ្រប់ទាំងរបស់ដែលយើងត្រូវការដែរ»។
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃសប្តាហ៍៖ គង់តែខ្ញុំ ឈ្មោះប៉ុល ជាអ្នកមានវ័យចាស់ហើយ ដែលឥឡូវនេះ បានជាប់គុក ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផង ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់អ្នក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ ខ្ញុំអង្វរអ្នកជំនួសកូនខ្ញុំ គឺឈ្មោះអូនេស៊ីមនេះ ដែលខ្ញុំបានបង្កើតក្នុងវេលាជាប់ចំណង។ ( ភីលេម៉ូន ១:៩-១០ )
