ថ្ងៃអង្គារ ទី១២ ខែមករា ឆ្នាំ២០២១
អំណានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ៖ យ៉ូបជំពួក១៧
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ: ប៉ុន្តែ នោះមិនអំពល់អ្វីដល់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំក៏មិនរាប់ជីវិតនេះ ទុកជារបស់វិសេសដល់ខ្ញុំដែរ ឲ្យតែខ្ញុំបានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់ខ្ញុំ ដោយអំណរចុះ ព្រមទាំងការងារ ដែលខ្ញុំបានទទួលអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺឲ្យខ្ញុំបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ពីដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះវិញ។ កិច្ចការ ២០:២៤
លោកមេទ័ពនិងអ្នកទោសរបស់គាត់បានចេញដំណើរទៅទីក្រុងរ៉ូម តាមផ្លូវទឹកកាត់លម្ហសមុទ្រ ។ សំពៅដែលមកពីក្រុងអ័លេក្សានទ្រា «ឈ្មោះឌីអូស្គួរ» ដែលនៅក្នុងកោះនោះក្នុងរដូវរងាបានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅទិសខាងលិច ហើយអ្នកដំណើរទាំងអស់ក៏បានចុះសំពៅនេះទៅ ។ ទោះបីជាការពន្យារពេលដោយត្រូវបើកបញ្ច្រាសខ្យល់យ៉ាងខ្លាំងក៏ដោយ ក៏ការធ្វើដំណើរនោះបានទៅដល់គោលដៅប្រកបដោយសុវត្ថិភាពដែរ ហើយគេបានបោះយុថ្កានៅកំពង់ផែស៊ីរាគូស ដែលនៅលើឆ្នេរសមុទ្រអ៊ីតាលី។
នៅកន្លែងនេះមានពួកគ្រិស្តបរិស័ទមួយចំនួន ហើយពួកគេបានអង្វរសាវ័កប៉ុលឲ្យស្នាក់នៅជាមួយពួកគេប្រាំពីរថ្ងៃ លោកមេទ័ពក៏បានអនុញ្ញាតដោយក្តីសប្បុរស ។ ចាប់តាំងពីបានទទួលសំបុត្ររបស់លោកប៉ុល ដែលផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូមមក ពួកគ្រិស្តបរិស័ទនៅអ៊ីតាលីបានទន្ទឹងរង់ចាំការមកដល់របស់សាវ័កប៉ុល ។ ពួកគេមិនបានរំពឹងថានឹងឃើញគាត់មកជាអ្នកជាប់ទោសដូច្នេះទេ ប៉ុន្តែ ការរងទុក្ខរបស់លោកធ្វើឲ្យពួកគេរឹតតែស្រឡាញ់លោកខ្លាំងឡើង ។ ចម្ងាយពីពូទីយ៉ូលី ទៅទីក្រុងរ៉ូមមានប្រហែល ២២៥ គីឡូម៉ែត្រ ហើយកំពង់ផែមានទំនាក់ទំនងជាមួយទីក្រុងនេះជាប្រចាំ ពួកគ្រិស្តបរិស័ទនៅក្រុងរ៉ូមបានទទួលដំណឹងអំពីការមកដល់របស់លោកប៉ុល ពួកគេមួយចំនួនបានចាប់ផ្តើមមកជួបនិងស្វាគមន៍ដល់លោក។
នៅថ្ងៃទីប្រាំបី បន្ទាប់ពីការចូលចតមក លោកមេបញ្ជាការនិងអ្នកទោសបានចេញដំណើរទៅកាន់ក្រុងរ៉ូម ។ លោកយូលាសបានយល់ព្រមផ្តល់ជូនសាវ័កប៉ុលនូវរាល់អ្វីដែលលោកប៉ុលត្រូវការ តាមអំណាចរបស់លោក (យូលាស) ប៉ុន្តែ លោកមិនអាចផ្លាស់ប្តូរស្ថានភាពរបស់លោកប៉ុលជាអ្នកទោស ឬដោះលែងគាត់ចេញពីការដាក់ច្រវាក់ភ្ជាប់ទៅនឹងទាហានដែលជាអ្នកយាមរបស់លោកឡើយ ។ លោកប៉ុលបានធ្វើដំណើរទៅកាន់អ្នកដែលរង់ចាំការមកដល់របស់លោកនៅទីក្រុងនៃលោកិយនេះ ទាំងចិត្តក្តុកក្តួល។ ស្ថានភាពនៅទីនោះខុសប្លែកពីការរំពឹងទុករបស់លោកជាខ្លាំង តើលោកអាចប្រកាសដំណឹងល្អ ដោយជាប់ខ្នោះ និងមានស្លាកស្នាមទុរយសបែបនេះយ៉ាងដូចម្តេចទៅ? ក្តីសង្ឃឹមរបស់លោកក្នុងការនេសាទមនុស្សជាច្រើននៅទីក្រុងរ៉ូម មកឯសេចក្តីពិត ហាក់ដូចជាកំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកការខកចិត្ត។
នៅទីបំផុត អ្នកដំណើរទាំងអស់ក៏បានមកដល់ផ្សារអាប់ភាស ដែលមានចម្ងាយ ប្រហែល ៦៤ គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងរ៉ូម។ ខណៈដែលពួកគេធ្វើដំណើរកាត់ហ្វូងមនុស្សដែលប្រជុំគ្នានៅតាមផ្លូវធ្លាដ៏ធំ នោះបុរសវ័យចំណាស់ដែលមានសក់ស្កូវព្រោង និងជាប់ច្រវាក់ជាមួយមនុស្សមួយក្រុម ជាឧក្រិដ្ឋជនដែលមានទោសធ្ងន់ធ្ងរ ទទួលការសម្លឹងមើលដោយការប្រមាថមើលងាយពីសំណាក់មនុស្សជាច្រើន ហើយត្រូវបានក្លាយជាប្រធានបទនៃកាយវិការនៃការទ្រគោះបោះបោកនិងការសើចចំអកពីសំណាក់មនុស្សជាច្រើន។
រំពេចនោះ ស្រាប់តែគេបានឮសម្រែកនៃសេចក្តីអំណរផ្ទុះឡើង ហើយមានបុរសម្នាក់លោតចេញពីហ្វូងមនុស្ស មកឱបអ្នកទោស ដោយទឹកភ្នែកនិងក្តីអំណរ ហាក់ដូចជាកូនប្រុសបានស្វាគមន៍ដល់ឳពុក ដែលបានបែកគ្នាជាយូរមកហើយដូច្នោះដែរ ។ សភាពបែបនេះបានកើតឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀត ខណៈដែលភ្នែកជាច្រើនបានចាប់ចិត្ដដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយមនុស្សជាច្រើនបានដឹងថាអ្នកទោសដែលជាប់ច្រវាក់នេះ គឺជាអ្នកដែលបាននិយាយពាក្យនៃជីវិតមករកពួកគេ នៅក្រុងកូរិនថូស ភីលីព និងអេភេសូរ។
នៅពេលដែលសិស្សដ៏កក់ក្ដៅបានប្រមូលផ្ដុំគ្នាទាំងអន្ទះសានៅជុំវិញឪពុកក្នុងដំណឹងល្អ នោះហ្វូងមនុស្សទាំងមូលបាននៅឈរទ្រឹង។ ពួកទាហានមិនមានការអត់ធ្មត់នឹងពន្យារពេលតទៅទៀតទេ ប៉ុន្ដែ ពួកគេក៏មិនមានចិត្តចង់រំខានដល់កិច្ចប្រជុំដ៏សប្បាយរីករាយនេះដែរ ដោយពួកគេបានរៀនពីការគោរព និងការឲ្យតម្លៃដល់អ្នកទោសរបស់ពួកគេផងដែរ ។ នៅក្នុងទឹកមុខដែលពោរពេញដោយការឈឺចាប់ នោះពួកសិស្សបានមើលឃើញការឆ្លុះបញ្ចាំងពីរូបភាពព្រះគ្រិស្ត ។ ពួកគេបានបញ្ជាក់ប្រាប់លោកប៉ុលថា ពួកគេមិនបានភ្លេចលោកទេ ហើយក៏មិនបានឈប់ស្រឡាញ់លោកដែរព្រោះពួកគេត្រូវបានជំពាក់លោកនូវក្ដីសង្ឃឹមដ៏រីករាយ ដែលធ្វើឲ្យពួកគេមានជីវិត ហើយផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវសេចក្តីសុខសាន្តចំពោះព្រះ។ ដោយក្ដីប្រាថ្នានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ គេបានដាក់លោកនៅលើស្មារបស់ពួកគេ រហូតតាមផ្លូវទៅកាន់ទីក្រុង ដែលជាឯកសិទ្ធិរបស់ពួកគេ។
ខព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃសប្តាហ៍៖ គង់តែខ្ញុំ ឈ្មោះប៉ុល ជាអ្នកមានវ័យចាស់ហើយ ដែលឥឡូវនេះ បានជាប់គុក ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផង ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់អ្នក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ ខ្ញុំអង្វរអ្នកជំនួសកូនខ្ញុំ គឺឈ្មោះអូនេស៊ីមនេះ ដែលខ្ញុំបានបង្កើតក្នុងវេលាជាប់ចំណង។ ( ភីលេម៉ូន ១:៩-១០ )
