​អំណានព្រះគម្ពីរពេលព្រឹក៖ ទ្រង់​ត្រូវ​គេ​មើលងាយ ហើយ​ត្រូវ​មនុស្ស​បោះបង់​ចោល ទ្រង់​ជា​មនុស្ស​ទូទុក្ខ ហើយ​ក៏​ធ្លាប់​ស្គាល់​សេចក្តី​ឈឺ​ចាប់ ទ្រង់​ត្រូវ​គេ​មើលងាយ ដូច​ជា​អ្នក​ណា​ដែល​មនុស្ស​គេច​មុខ​ចេញ ហើយ​យើង​រាល់​គ្នា​មិន​បាន​រាប់អាន​ទ្រង់​សោះ។។ អេសាយ​ ៥៣:៣

អំណានប្រចាំថ្ងៃ នៅក្នុងបន្ទប់ជំនុំជម្រះ

ហ្វូងមនុស្សបានស្រែកទាមទារលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួក​គេ​បានធ្វើទុក្ខដល់ទ្រង់យ៉ាងឃោរឃៅ ហើយបំពាក់អាវស្តេចពណ៌ស្វាយឱ្យទ្រង់ព្រមទាំងបំពាក់ភួងបន្លាលើព្រះសិរទ្រង់ផង។ ពួកគេបានយកដើមត្រែងដាក់លើព្រះហស្តទ្រង់ រួចថ្វាយបង្គំទ្រង់ដោយចំអក ហើយគោរពទ្រង់ ដោយ​ពាក្យថា សូមថ្វាយបង្គំស្តេចនៃសាសន៍យូដា រួចពួកគេយកដើមត្រែងចេញពីព្រះហស្តទ្រង់ ហើយយកមកវាយព្រះសិរទ្រង់ ធ្វើឱ្យបន្លាចាក់ទម្លុះព្រះសិរទ្រង់ ហូរឈាមរហាមកាត់ព្រះភក្ត្រ និងពុកចង្កាទ្រង់។

ទេវតាទាំងឡាយទ្រាំមើលទិដ្ឋភាពបែបនេះសឹងតែមិនបាន។ ពួកលោកគួរតែរំដោះព្រះយេស៊ូវចេញពីហ្វូងមនុស្ស ប៉ុន្តែមេលើពួកទេវតាបានហាមប្រាមដល់លោក ហើយបានមានបន្ទូលថា នោះគឺជាការលោះយ៉ាងធំ ដែលត្រូវបានចេញសងជំនួសមនុស្ស ប៉ុន្តែនឹងត្រូវចប់សព្វគ្រប់ ហើយត្រូវបណ្តាលឱ្យអ្នកមានអំណាចលើសេចក្តីស្លាប់ត្រូវសុគត។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបថាទេវតាបានទតមើលទិដ្ឋភាពនៃការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ទ្រង់។ ទេវតាដ៏ខ្សោយបំផុត អាចបណ្តាលឱ្យហ្វូងមនុស្សបាត់បង់អំណាច ហើយ​រំដោះ​ព្រះយេស៊ូវបាន។ ទ្រង់បានជ្រាបថា ប្រសិនបើទ្រង់សុំអនុញ្ញាតពីព្រះវរបិតា ទេវតានឹងពិតជារំដោះទ្រង់មិនខាន។ ប៉ុន្តែ វាជាការសំខាន់​ដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវតែរងទុក្ខជាច្រើនយ៉ាង ពីមនុស្សអាក្រក់ដើម្បីសម្រេចផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ។

នៅទីនោះព្រះយេស៊ូវបានឈរយ៉ាងស្លូតបូត និងសុភាពរាបសា​នៅចំពោះហ្វូងមនុស្ស ដែលមានកំហឹង នៅពេលដែលពួកគេបានផ្តល់ដល់ទ្រង់នូវការរំលោភបំពាន យ៉ាងសាហាវបំផុត។ ពួកគេបានស្តោះដាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ ជាព្រះភក្ត្រដែលថ្ងៃណាមួយគេនឹងរត់ពួន ហើយគេចចេញ ជាព្រះភក្ត្រ ដែលនឹងផ្តល់ពន្លឺដល់ទីក្រុងរបស់ព្រះ ហើយនិងចាំងពន្លឺ ភ្លឺជាងព្រះអាទិត្យ ប៉ុន្តែ គេមិនឃើញមានកំហឹងណាមួយចេញទៅរកអ្នកប្រឆាំងទាំងនោះវិញឡើយ។ គេបានលើកដៃដ៏ឃោរឃៅ​របស់គេឡើង ហើយវាយទ្រង់។ គេបានគ្របព្រះសិរទ្រង់ដោយអាវផាយកញ្ចាស់ មិនឱ្យទ្រង់មើលឃើញ ហើយគេ​ទះកំភ្លៀងទ្រង់ រួចសួរថា «ចូរឯងទាយទៅមើល អ្នកណាវាយឯង»។ មាន​ការរំជើបរំជួលយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងចំណោមពួកទេវតា។ លោកគួរតែរំដោះទ្រង់​ភ្លាម ប៉ុន្តែមេលើពួកទេវតាហាមឃាត់ពួកលោក។

​អំណានព្រះគម្ពីរពេលល្ងាច៖ លូកា ជំពូក​ ២២:៦៣-៧១