​អំណានព្រះគម្ពីរពេលព្រឹក៖ ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​ដ៏​ប្រោស​លោះ​ឯង គឺ​ជា​ព្រះ​បរិសុទ្ធ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ដូច្នេះ​ថា អញ​នេះ គឺ​យេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង ជា​អ្នក​ដែល​បង្រៀន​ឲ្យ​ឯង​បាន​ទទួល​ប្រយោជន៍ ហើយ​ក៏​នាំ​ឯង​ទៅ​ក្នុង​ផ្លូវ​ដែល​ឯង​គួរ​ដើរ។ អេសាយ​​​ ៤៨:១៧

អំណានប្រចាំថ្ងៃ ការចាក់ប្រេងតាំងឲ្យលោកប៉ុល​និងបាណាបាស

លោកប៉ុលបានយល់ឃើញថា ទីក្រុងអាន់ទីយ៉ូកដ៏ពោរពេញទៅដោយមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍នេះ ជាទីកន្លែងដែលល្អសម្រាប់​គាត់ក្នុង​ការផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះ ព្រោះអ្វីដែលគាត់ចេះដឹង រួមជាមួយ​នឹង​វប្បធម៌របស់ទីនោះ នឹងធ្វើឱ្យមានឥទ្ធិពលដល់មនុស្សដែលរស់នៅទីនោះ។ នៅក្នុងខណៈនេះ ការផ្សាយដំណឹងល្អកើតឡើងតែនៅក្រុងយេរូសាឡិម ជាកន្លែងដែលពួកយូដាមកជួបជុំគ្នា ដើម្បីប្រារឰធ្វើវិធីខាងសាសនាដ៏សំខាន់តែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលនោះឯងដែលពួកសាវកបានបង្រៀនពីព្រះគ្រីស្ទ ដោយក្លាហានជាទីបំផុត ទោះបីជាពួកគេដឹងថា ការដែលពួកគេ​បង្រៀនពីព្រះនោះអាចធ្វើឱ្យគេមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតក៏ដោយ។ មានមនុស្ស​ជាច្រើនបានផ្លាស់ប្តូរជំនឿរបស់គេ ហើយអស់អ្នកទាំងនេះហើយ ដែល​បាននាំយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ទៅចែកចាយនៅកន្លែងដែលគេរស់នៅ ដល់គ្រប់ទាំងសាសន៍ ហើយនិងគ្រប់ស្រទាប់សង្គមផងដែរ។លោកពេត្រុស លោកយ៉ាកុប ព្រមទាំងលោកយ៉ូហាន មានជំនឿយ៉ាងរឹងមាំថា ព្រះទ្រង់បានចាត់ពួកគេឱ្យបង្រៀនពីទ្រង់នៅក្នុងស្រុករបស់ពួកគេផ្ទាល់ ប៉ុន្តែ សាវកប៉ុលបានទទួលការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះក្នុងកាលដែលគាត់កំពុងតែអធិស្ឋាននៅឯព្រះវិហារ ហើយគាត់ក៏បានទទួលបន្ទុកក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដល់សាសន៍ដទៃ។ ក្នុងការរៀបចំគាត់សម្រាប់កិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ ព្រះទ្រង់បានធ្វើឱ្យគាត់មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងទ្រង់ ដោយបានបើកសម្តែងឱ្យគាត់បានឃើញសិរីល្អ និងសិរីរុងរឿងនៃស្ថានសួគ៌។ ការចាក់ប្រេងតាំងឱ្យលោកប៉ុល និងបាណាបាស

ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់ហោរា និងអ្នកបង្រៀនសាសនានៅឯទីក្រុងអាន់ទីយ៉ូកថា «ចូរញែកបាណាបាសនិងសុលចេញឱ្យខ្ញុំសម្រាប់ការងារដែលខ្ញុំហៅគេឱ្យធ្វើ» (កិច្ចការ ១៣:២)។ ដូច្នេះ សាវកទាំងពីររូបនេះ ត្រូវបានញែកចេញ ហើយបានថ្វាយដល់ព្រះ ដោយមានការតមអត់ ហើយ​និងការអធិស្ឋាន ព្រមទាំងដាក់ដៃលើ។ ក្រោយមកសាវកទាំងពីររូបនេះ ក៏ត្រូវបានបញ្ជូនឱ្យទៅផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះដល់អស់ទាំងសាសន៍ដទៃ។

​អំណានព្រះគម្ពីរពេលល្ងាច៖ កិច្ចការ ជំពូក​ ១៣:៤២-៥២