ថ្ងៃពុធ​​ ទី២៨​​ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២២
​​

រឿងនៃការប្រោសលោះ ជំពូកទី៥៧-ត


អំណានព្រះគម្ពីរពេលព្រឹក៖ ដ្បិត​នឹង​មាន​ព្រះគ្រីស្ទ​ក្លែង ហើយ​ហោរា​ក្លែង​កើត​ឡើង គេ​នឹង​ធ្វើ​ទី​សំគាល់​យ៉ាង​ធំ ហើយ​និង​ការ​អស្ចារ្យ ដើម្បី​នឹង​នាំ​ទាំង​ពួក​អ្នក​រើស​តាំង​ឲ្យ​វង្វេង​ផង បើ​សិន​ជា​បាន។ ម៉ាថាយ ២៤:២៤

អំណានប្រចាំថ្ងៃ៖ អំណាចដ៏ខ្លាំងហួសវិស័យរបស់សាតាំង

ខណៈដែលការបំភាន់ដោយប្រើល្បិច ដើម្បីល្បួងមនុស្សឱ្យព្រមទទួលជឿដល់សាតាំង កំពុងមានជោគជ័យ ការបើកសំដែងឱ្យ​ឃើញច្បាស់នូវអំណាចដ៏ហួសវិស័យរបស់ព្រះក៏ត្រូវបានបង្ហាញជាសាធារណៈយ៉ាងច្បាស់លាស់ជាក់ស្តែងផងដែរ។ មនុស្សជាច្រើននឹងជាប់អន្ទាក់ខាងសេចក្តីជំនឿ ដោយជឿទៅលើទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់ ដែលគ្រាន់តែជាការក្លែងបន្លំធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត នៅពេលដែលបានជួបទល់មុខនិងមុខដោយការបើកសំដែង​យ៉ាងច្បាស់ ហើយសាតាំងបាននាំ​គេ​ឱ្យជឿថា នោះជាអំណាចដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ ពួកមនុស្សទាំងនោះបានមើលរំលងទីបន្ទាល់នៃបទព្រះគម្ពីរ ទាក់ទងនឹងកំហឹងដ៏ធំរបស់​សាតាំងនិង​ភ្នាក់​ងារ​​របស់វា។ គឺដោយមានជំនួយពីសាតាំងនោះហើយ ដែលគ្រូមន្តអាគមរបស់ ស្តេច​ផារ៉ោនអាចក្លែងបន្លំការងាររបស់ព្រះ។ សាវកយ៉ូហាន​ពណ៌នាពីអំណាចនៃការធ្វើការអស្ចារ្យ ដែលសាតាំងនឹងបង្ហាញឱ្យឃើញច្បាស់នៅសម័យចុងក្រោយ គាត់ប្រកាសថា «វាក៏ធ្វើទីលំគាល់យ៉ាងធំ ដល់ម៉្លេះបានជាធ្វើឱ្យធ្លាក់ទាំងភ្លើងពីលើមេឃ មកលើដែនដី នៅមុខមនុស្សលោកផង វាបញ្ឆោត​ពួក​មនុស្សនៅដែនដី ដោយសារទីសំគាល់ដែលវាមានអំណាចនឹងធ្វើនៅមុខសត្វនោះ ក៏ប្រាប់ដល់ពួកអ្នកនៅដែនដីឱ្យធ្វើរូបសត្វនោះដែលត្រូវរបួសនឹងដាវតែបានរស់វិញដែរ» វិវរណៈ ១៣:១៣, ១៤)។ មនុស្សលោកត្រូវបានបោកបញ្ឆោតដោយការអស្ចារ្យដែលភ្នាក់ងាររបស់សាតាំងមានអំណាចនឹងធ្វើ។

ឥឡូវនេះឈ្មោះគ្រូធ្មប់នោះមិនសូវមានគេចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងប៉ុន្មានទេ។ ការអះអាងថាមនុស្សអាចមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងវិញ្ញាណអារក្ស ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជារឿងកុហក នាយុគសម័យខ្មៅងងឹត។ ប៉ុន្តែ ការជឿទៅលើវិញ្ញាណដែលស្លាប់អាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សរស់ ដែលមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់ ឬរហូតដល់រាប់លាននាក់ទទួលយក បានជ្រាបចូល​ទៅ​ក្នុងរង្វង់នៃវិទ្យាសាស្ត្រពួកជំនុំ ហើយត្រូវបានទទួលការគាំទ្រពីស្ថាប័នអ្នកច្បាប់ រហូតដល់នៅក្នុង ព្រះរាជវាំង ឬតុលាការរបស់ពួកស្តេចថែមទៀតផង។ ការបោកបញ្ឆោតដ៏ធំសម្បើមនេះ គឺជាការភ្ញាក់រឭកទ្បើងវិញនៅក្នុងការក្លែងខ្លួនថ្មីរបស់គ្រូធ្មប់ដែលព្រះគម្ពីរបានកាត់ទោស និងហាមឃាត់។

អំណានព្រះគម្ពីរពេលល្ងាច៖ និក្ខមនំ ជំពូក​ ៨:១-១៩

ខចងចាំ៖​​ ដ្បិត​មនុស្ស​ដែល​រស់ គេ​ដឹង​ថា​ខ្លួន​នឹង​ស្លាប់​ជា​មិន​ខាន តែ​មនុស្ស​ស្លាប់​ឥត​ដឹង​អ្វី​ឡើយ គេ​ក៏​គ្មាន​រង្វាន់​អ្វី​ទៀត​ដែរ ពី​ព្រោះ​សេចក្តី​នឹក​ចាំ​ពី​គេ​បាន​សូន្យ​បាត់​ហើយ ទោះ​ទាំង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ សេចក្តី​សំអប់ នឹង​សេចក្តី​ឈ្នានីស​របស់​គេ​វិនាស​សូន្យ​បាត់​ទៅ​ហើយ គេ​ក៏​ឥត​មាន​ចំណែក​ណា ក្នុង​ការ​អ្វី​ដែល​ធ្វើ​នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ​ជា​ដរាប​ត​ទៅ​មុខ​ដែរ។ សាស្តា ៩:៥-៦

Powered by CAM