បើទោះបីជាក្រោយពីព្រះបានចាក់បង្អុរព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គមកលើពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាថ្មីក្តី ទំនាក់ទំនងមិត្តភាពរវាងពួកអ្នកជឿនៅមិនមែនជារឿងងាយស្រួល និងរលូន​ឡើយ។ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឧទាហរណ៍ជាច្រើនអំពីវិធីដែលពួកអ្នកដឹកនាំនិងពួកអ្នកជឿដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះ។ ក្បួនច្បាប់ដែលពួកគេប្រើមានសារៈសំខាន់សំរាប់ពួកជំនុំរបស់យើងក្នុងការស្វែងយល់នាសម័យសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងខ្លាំង។ នៅពេលដែលយើងអនុវត្តតាមក្បួនច្បាប់ទាំងនេះ នោះធ្វើឲ្យមិត្តភាព និងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សទាំងឡាយនឹងទទួលបានជោគជ័យ។ ក្បួនច្បាប់ទាំងនេះក៏នឹងជួយយើងឲ្យមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយគ្នាក្នុងពួកជំនុំផងដែរ។

នៅក្នុងមេរៀនសប្តាហ៍នេះ យើងនឹងក្រឡេកមើលពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ព្យាបាលមិត្តភាព និង ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងពួកអ្នកជឿផ្សេងៗទៀត។ យើងនឹងក្រឡេកមើលអំពីរបៀបដែលទំនាក់ទំនងទាំងនេះមានអំណាចក្នុងការបង្រួបបង្រួមយើងមកតែមួយក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ កិច្ចការមួយផ្នែករបស់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺនាំមនុស្សទាំងឡាយឲ្យជិតស្និទ្ធនឹងព្រះ និងបងប្អូនរួមជំនឿផងដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធទ្រង់ក៏បំបាក់ «រនាំង» ដែលមានក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ដែលញែកយើងចេញពីព្រះ និងអ្នកជឿ ផ្សេងៗទៀត។ នៅពេលដែលទំនាក់ទំនងរវាងគ្នានិងគ្នារបស់យើងកាន់តែរឹងមាំ នោះពួកជំនុំរបស់យើងក៏រឹងមាំឡើងដែរ។ គំរូនៃសេចក្តីពិតដ៏ប្រសើរបំផុតដែលក្នុងនាមយើងជាពួកជំនុំអាចបង្ហាញទៅមនុស្សដទៃទៀតបាននោះ មិនមែនអ្វីដែលយើងនិយាយទេ ប៉ុន្តែគឺជារបៀបរបបរស់នៅរបស់យើងនោះឯង។ ហេតុ​នោះ យើងត្រូវតែបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥)។ ប្រសិនបើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះមិនរះក្នុងជីវិតរបស់យើងទេ នោះគ្មានអ្វីដែលយើងអាចយកមកថ្លែងអំពីសេចក្តីពិតដើម្បីពន្យល់ឲ្យគេបានស្គាល់ព្រះបានឡើយ។

លោកប៉ុល និងលោកបាណាបាសបានធ្វើការជាមួយគ្នា។ ពួកគេបានធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ក្រោយមក ពួកគេក៏បានប្រកែកគ្នាអំពីរឿងរបស់លោកយ៉ូហានម៉ាកុស។ យ៉ូហានម៉ាកុសគឺជាប្អូនជីដូនមួយរបស់លោកបាណាបាស។ លោកប៉ុល និងលោកបាណាបាសប្រកែកគ្នាដោយសារតែលោកប៉ុលគិតថា មិនអាចទុកចិត្តលោកយ៉ូហានម៉ាកុសថាអាចនៅជាមួយពួកគេនៅគ្រាអនាគតបានទេ។ ក្នុងអតីតកាល លោកយ៉ូហានម៉ាកុសមានការភ័យខ្លាចពីគ្រោះថ្នាក់ដែលនៅជុំវិញពួកគេពេលដែលពួកអធិប្បាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ហេតុនោះ លោកយ៉ូហានម៉ាកុសក៏បានរត់ចេញពីលោកប៉ុល និងលោកបាណាបាស ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ (កិច្ចការ ១៣:១៣)។

«នៅពេលដែលលោកយ៉ូហានម៉ាកុសបានរត់គេច លោកប៉ុលក៏បានថ្កោលទោសលោកយ៉ូហានម៉ាកុស។ លោកប៉ុលមានការខកចិត្តចំពោះលោកយ៉ូហានម៉ាកុសអស់មួយរយៈ។ ប៉ុន្តែ លោកបាណាបាស មានអារម្មណ៍ថា លោកយ៉ូហានម៉ាកុសមានអាកប្បកិរិយាបែបនោះក៏ព្រោះតែគាត់នៅក្មេង ពុំទាន់មានបទពិសោធន៍គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។ លោកបាណាបាសមានការបារម្ភអំពីលោកយ៉ូហានម៉ាកុស។ លោកបាណាបាសពុំចង់ឲ្យលោកយ៉ូហានម៉ាកុសឈប់ធ្វើការថ្វាយព្រះឡើយ។ លោកបាណាបាសមើលឃើញ ចំណុចល្អៗ ក្នុងលោកយ៉ូហានម៉ាកុស ដែលធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកធ្វើការដ៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ព្រះយេស៊ូវ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Acts of the Apostles, page 170, adapted ។

ព្រះទ្រង់បានប្រើមនុស្សទាំងបីនាក់នេះឲ្យធ្វើកិច្ចការថ្វាយព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែនៅមិនទាន់គ្រប់លក្ខណ៍នៅឡើយ។ ពួកគេត្រូវដោះស្រាយបញ្ហារបស់ពួកគេ។ លោកប៉ុលបានអធិប្បាយដំណឹងល្អអំពីសេចក្តីមេត្តាករុណា និងការអត់ទោសរបស់ព្រះ។ ឥឡូវនេះ ដល់ពេលដែលលោកប៉ុលត្រូវបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណា និងការអត់ទោសនោះដល់លោកយ៉ូហានម៉ាកុសហើយ។​ លោកយ៉ូហានម៉ាកុសបានចំរើនលូតលាស់ឡើងក្រោមការមើលថែ និងការបង្ហាត់បង្រៀនរបស់លោកបាណាបាស (កិច្ចការ ១៥:៣៩)។ ក្រោយពីនោះមួយរយៈ ចិត្តថ្លើមរបស់លោកប៉ុលក៏ត្រូវបានប៉ះពាល់ដោយសារការផ្លាស់ប្រែទាំងអស់ដែលលោកឃើញក្នុងជីវិតលោកយ៉ូហានម៉ាកុស។

លោកប៉ុលបានសរសេរអំពីលោកយ៉ូហានម៉ាកុសនៅក្នុងខគម្ពីរ កូល៉ុស ៤:១០, ១១ និង ធីម៉ូថេទី២ ៤:១១។ តើសំបុត្ររបស់លោកប៉ុលបង្ហាញប្រាប់យើងយ៉ាងដូចម្តេចថា ឥឡូវនេះលោកប៉ុលជឿទុកចិត្តលើលោកយ៉ូហានម៉ាកុសវិញហើយ?

ព្រះគម្ពីរពុំបានប្រាប់យើងឲ្យច្បាស់ប្រាកដអំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់បានព្យាបាលទំនាក់ទំនង ប្រេះស្រាំរបស់លោកប៉ុលនិងលោកយ៉ូហានម៉ាកុសនោះទេ។ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា លោកយ៉ូហានម៉ាកុសជាមិត្តភក្តិដ៏គួរឲ្យជឿទុកចិត្តបំផុតម្នាក់របស់លោកប៉ុល។ លោកប៉ុលបានជម្រាបប្រាប់ដល់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូល៉ុសថា លោកយ៉ូហានម៉ាកុសគឺជាមិត្តរួមការងាររបស់លោកក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់លោកប៉ុល លោកប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេឲ្យអញ្ជើញលោកយ៉ូហានម៉ាកុសឲ្យទៅទីក្រុងរ៉ូមដែរ ពីព្រោះលោកយ៉ូហានម៉ាកុសមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់ចំពោះលោកប៉ុលក្នុងការធ្វើការថ្វាយព្រះ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:១១)។ លោកប៉ុលបានអត់ទោសដល់លោកយ៉ូហានម៉ាកុស។ ព្រះទ្រង់​បាន​បំបែក «រនាំង» ដែលញែកមនុស្សទាំងពីរនេះឲ្យចេញពីគ្នា។ បន្ទាប់មក ពួកលោកក៏បានធ្វើការជាមួយគ្នាក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ។

តើយើងអាចរៀនអត់ទោសដល់មនុស្សដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ឬខកចិត្តដោយរបៀបណា?

ក្នុងខណៈដែលប៉ុលជាប់គុកនៅទីក្រុងរ៉ូម លោកបានជួបទាសករដែលរត់ចោលម្ចាស់ម្នាក់ឈ្មោះអូនេស៊ីម។ អូនេស៊ីមបានរត់ចេញពីទីក្រុងកូល៉ុសទៅកាន់ទីក្រុងរ៉ូម។ លោកប៉ុលស្គាល់ម្ចាស់របស់អូនេស៊ីម។ ឈ្មោះរបស់បុរសនោះគឺភីលេម៉ូន។ ហេតុនោះ លោកប៉ុលក៏បានសរសេរសំបុត្រទៅភីលេម៉ូនដែលជាមិត្តភក្តិរបស់លោក។​ ក្នុងសំបុត្រដែលផ្ញើទៅភីលេម៉ូន លោកប៉ុលបានខិតខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីព្យាបាលទំនាក់ទំនងដែលបាក់បែករវាងមិត្តភក្តិរបស់លោកនិងបាវបម្រើកំហូច។

ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនសំខាន់ណាស់សំរាប់លោកប៉ុល។ លោកប៉ុលដឹងថា ការបែកបាក់ខាងទំនាក់ទំនងនាំឲ្យមានបញ្ហាដល់ការរីកលូតលាស់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ និងការត្រូវរ៉ូវគ្នារវាងពួកអ្នកជឿក្នុងពួកជំនុំ។ លោកភីលេម៉ូនគឺជាមេដឹកនាំពួកជំនុំនៅក្នុងទីក្រុងកូល៉ុស។ ហេតុនោះ លោកភីលេម៉ូនចាំបាច់ត្រូវបោះបង់ចោលនូវអារម្មណ៍មិនល្អណាមួយឲ្យអស់ពីចិត្តរបស់គាត់ចំពោះអូនេស៊ីម។ លោក ប៉ុលដឹងថា អារម្មណ៍ល្អអាចបំផ្លាញកិច្ចការបម្រើព្រះបាន។

ក្នុងខគម្ពីរ ភីលេម៉ូន​ ១:១‑២៥, លោកប៉ុលបានរៀបរាប់អំពីសារៈសំខាន់នៃការព្យាបាលមិត្តភាពនិងទំនាក់ទំនងដែលបែកបាក់ឲ្យជាឡើងវិញ។ តើក្បួនច្បាប់អ្វីដែលលោកប៉ុលទុកឲ្យយើងអនុវត្តតាមខណៈដែលយើងព្យាយាមព្យាបាលទំនាក់ទំនងបែកបាក់ផ្ទាល់របស់យើងនោះ?

វាជាការចំឡែកណាស់ដែលលោកប៉ុលពុំបានមានប្រសាសន៍ឲ្យច្រើនប្រឆាំងឲ្យខ្លាំងទៅនឹងទាសភាព។ ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលបានធ្វើរឿងមួយផ្សេងទៀតទៅវិញ។ លោកមានប្រសាសន៍អំពីដំណឹងល្អ។ ដំណឹងល្អបំបាក់បំបែករនាំងទាំងអស់ដែលខ័ណ្ឌចែកញែកយើងចេញពីគ្នា (កាឡាទី ៣:២៨, កូល៉ុស ៣:១០, ១១)។ លោកប៉ុលបានបញ្ជូនអូនេស៊ីមឲ្យត្រឡប់ទៅឯលោកភីលេម៉ូនវិញ។ លោកប៉ុលពុំបានបញ្ជូនអូនេស៊ីមឲ្យត្រឡប់ទៅលោកភីលេម៉ូនវិញក្នុងនាមជាទាសករទៀតឡើយ។ លោកប៉ុលបានបញ្ជូនអូនេស៊ីមឲ្យត្រឡប់ទៅវិញក្នុងឋានៈជាកូនប្រុសរបស់លោកភីលេម៉ូន និងជាប្អូនប្រុសស្ងួនភ្ងារបស់លោកភីលេម៉ូនក្នុងព្រះអម្ចាស់ (ភីលេម៉ូន ១:១៦)។

លោកប៉ុលដឹងថា ទាសកដែលរត់ចោលម្ចាស់រូបនេះពុំមានសង្ឃឹមថានឹងមានសុភមង្គលនៅពេលអនាគតឡើយ។ ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងប្រឈមនឹងការលំបាកមិនខាន។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ អូនេស៊ីមគឺជាប្អូនប្រុសរបស់លោកភីលេម៉ូនក្នុងព្រះយេស៊ូវ និងមិត្តរួមការងារដែលឆេះឆួលម្នាក់។ ឥឡូវនេះ អូនេស៊ីមអាចមានអនាគតដ៏ប្រសើរជាងមុន។ លោកភីលេម៉ូនអាចផ្តល់អាហារ ផ្តល់ជំរកដ៏មានសុវត្ថិភាព និងការពារគាត់ក្នុងពេលដែលគាត់ធ្វើការថ្វាយព្រះអម្ចាស់បាន។ ទំនាក់ទំនងដែលជាសះស្បើយនេះនឹងធ្វើឲ្យមានប្រសើរឡើងក្នុងជីវិតរបស់អូនេស៊ីម។ អូនេស៊ីមបានក្លាយជាប្អូនប្រុសស្ងួនភ្ងា និងស្មោះត្រង់ ចំពោះលោកប៉ុល។ គាត់បានធ្វើការជាមួយនឹងលោកប៉ុលក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អ (កូល៉ុស ៤:៩)។ លោកប៉ុលចង់ឃើញទំនាក់ទំនងបែកបាក់រវាងអូនេស៊ីម និងភីលេម៉ូនត្រូវបញ្ចប់ និងត្រូវរ៉ូវគ្នាឡើងវិញខ្លាំងណាស់។ លោកប៉ុលសុខចិត្តបង់ថ្លៃការខូចខាតដល់លោកភីលេម៉ូនក្នុងករណីដែលអូនេស៊ីមរត់គេចនោះថែមទៀតផង។

តើរឿងនេះផ្តល់ដល់យើងនូវក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់អ្វីខ្លះអំពីរបៀបផ្សះផ្សាមិត្តភាព និងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀត? តើគោលការទាំងនេះអាចការពារកុំឲ្យពួកជំនុំរបស់យើងជួបនឹងការបែកបាក់គ្នាយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

យើងបានដឹងរួចហើយថា​ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសមានបញ្ហាយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ តើលោកប៉ុលបានប្រើក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់អ្វីខ្លះក្នុងខគម្ពីរ កូរិនថូសទី១ ៣:៥‑១១, ១២:១‑១១, កូរិនថូសទី២ ១០:​១២‑១៥ ដើម្បីជួយផ្សះផ្សាមិត្តភាពដែលប្រេះស្រាំ និងព្យាបាលទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនដែលបែកបាក់ក្នុងពួកជំនុំ?

ក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ លោកប៉ុលបានផ្តល់នូវក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់ដើម្បីឲ្យមានការរួបរួមគ្នាក្នុងពួកជំនុំ។ ចូរនឹកចាំថា ការរួបរួមគ្នាគឺជាការព្រមព្រៀងគ្នា។ ព្រះយេស៊ូវបានជួយយើងឲ្យមានការព្រមព្រៀងគ្នាទាំងក្នុងចិត្ត គំនិតនិងសេចក្តីពិត។ លោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រើមនុស្សទាំងឡាយឲ្យធ្វើការខុសៗគ្នាទៅតាមអំណោយទានរៀងៗខ្លួន។ ជារួម អ្នកជឿទាំងអស់សុទ្ធតែធ្វើកិច្ចការដើម្បីស្អាងនគរព្រះឡើង (កូរិនថូសទី១ ៣:៩)។

ព្រះទ្រង់បានសូមយើងឲ្យធ្វើការជាមួយគ្នា និងដើម្បីជួយគ្នាទៅវិញទៅមក មិនមែនដើម្បី​ប្រឆាំង ​​គ្នាឡើយ។ ព្រះប្រទានអំណោយទានផ្សេងៗពីគ្នាដល់យើងម្នាក់ៗឲ្យធ្វើកិច្ចការថ្វាយព្រះអង្គក្នុងពួកជំនុំ និងដើម្បី​បម្រើសហគមន៍ (កូរិនថូសទី១ ១២:១១)។ គ្មានអំណោយទានណាមួយប្រសើរជាង​អំណោយ​ទាន​ណា​មួយផ្សេងទៀតឡើយ។ អំណោយទានទាំងអស់សុទ្ធតែសំខាន់នៅក្នុងពួកជំនុំ (កូរិនថូសទី១ ១២:​១៨‑២៣)។ អំណោយទានដែលព្រះបានប្រទានដល់យើងពុំមែនសំរាប់ឲ្យយើងប្រើជាប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់ប្រទានអំណោយទានទាំងនេះដើម្បីជួយយើងឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ។

ហេតុនោះ យើងមិនគួរនិយាយថាយើងសំខាន់ជាង ឬអន់ជាងអ្នកផ្សេងទៀតនោះឡើយ។ ការប្រៀបធៀបគ្នាអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍អំនួត ឬមានអារម្មណ៍មិនល្អដល់ខ្លួនឯងបាន។ ប្រសិនបើ យើងគិតថា មនុស្សដទៃទៀតប្រសើរជាងខ្លួន នោះយើងនឹងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងអន់ជាងគេមិនខាន។ ការបាត់បង់សេចក្តីសង្ឃឹមលើការធ្វើការថ្វាយព្រះវាងាយនឹងកើតឡើងណាស់។ ប្រសិនបើយើងគិតថា កិច្ចការបម្រើព្រះរបស់យើងប្រសើរជាងកិច្ចការរបស់អ្នកដទៃទៀត នោះយើងនឹងមានអារម្មណ៍ថាមានអំនួតដែរ។ ការគិតបែបនេះពុំត្រឹមត្រូវទេ។ គ្រីស្ទានមិនគួរណាមានអារម្មណ៍មានអំនួតនៅក្នុងចិត្តរបស់ ខ្លួនឡើយ។

នៅពេលណាដែលយើងមានអារម្មណ៍មានអំនួតអំពីខ្លួនឯង ឬអន់ចិត្តខ្លួនឯង មានន័យថា យើងកំពុងតែធ្វើឲ្យកិច្ចការដែលយើងអាចធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវបានត្រូវរាំងស្ទះហើយ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ យើងក៏ធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សផ្សេងទៀតឈឺចាប់ផងដែរ។ ហេតុនោះ យើងគួរ ធ្វើកិច្ចការដូចតទៅនេះវិញ៖ យើងគួរធ្វើកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវបានដាក់ឲ្យយើងធ្វើ។​ បន្ទាប់មក យើង នឹងរកឃើញមានអំណរ ហើយយើងនឹងមានសេចក្តីសុខសាន្តនៅក្នុងចិត្ត។ យើងនឹងក្លាយជាស្មរបន្ទាល់ដ៏ល្អសំរាប់ព្រះយេស៊ូវដោយសារតែសេចក្តីអំណរនិងសេចក្តីសុខសាន្តរបស់យើង។ កិច្ចការរបស់យើងសំរាប់ព្រះយេស៊ូវនឹងមិនបង្កឧបសគ្គដល់កិច្ចការដែលអ្នកផ្សេងទៀតធ្វើថ្វាយព្រះអង្គឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកជំនុំព្រះយេស៊ូវនឹងអាចធ្វើកិច្ចការប្រពៃជាច្រើនដើម្បីស្អាងនគររបស់ព្រះអង្គឡើង។

ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនត្រូវមានអារម្មណ៍ច្រណែនដល់អ្នកជឿផ្សេងទៀត ឬមិនត្រូវមានអារម្មណ៍អំនួតពីកិច្ចការបម្រើព្រះរបស់យើង? ហេតុអ្វីបានជាការប្រៀបធៀបខ្លួនយើងជាមួយនឹងអ្នកជឿផ្សេងទៀតគឺជារឿងមិនល្អ?

តើអ្វីទៅជាការអត់ទោស? នៅពេលដែលយើងអត់ទោសដល់មនុស្សដែលបានធ្វើខុសដាក់យើង តើការនេះមានន័យថាអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេត្រឹមត្រូវឬ? តើការអត់ទោសរបស់ខ្ញុំដល់មនុស្សដែលធ្វើខុសដាក់ខ្ញុំ កើតឡើងដោយសារតែគេបាននិយាយសុំទោសមុនឬ? ចុះប្រសិនបើមនុសុ្សដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តនោះមិនចង់បានការអត់ទោសពីខ្ញុំទេតើយ៉ាងដូចម្តេចវិញ?

អ្នកសរសេរគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានរៀបរាប់អំពីការអត់ទោស ក្នុងខគម្ពីរ រ៉ូម ៥:៨‑១១,​ លូកា ២៣:​ ៣១‑៣៤, កូរិនថូសទី២ ៥:២០, ២១, និងអេភេសូរ ៤:២៦។ តើខទាំងនេះលើកឡើងពីចំណុចអ្វីខ្លះដែលជួយយើងឲ្យយល់អំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថាការអត់ទោស?

ព្រះយេស៊ូវបានដឹកនាំមនុស្សឲ្យជានានឹងព្រះជាថ្មីឡើងវិញ។ «សេចក្តី​សប្បុរស​នៃ​ព្រះ​ទាញ​នាំ​ឲ្យ​អ្នក​បាន​ប្រែ​ចិត្ត» (រ៉ូម ២:៤)។ ខណៈដែល​យើងនៅមានបាបនៅឡើយ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រួបបង្រួមយើងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើងវិញ។​ ការ​សោកស្តាយចំពោះអំពើបាបរបស់យើង និងការលន់តួបាបរបស់យើងពុំបានបង្រួបបង្រួមយឹើងជាមួយនឹងព្រះឡើយ។ មានតែសេចក្តីសុគតនៅលើឈើឆ្កាងរបស់ ព្រះ​យេស៊ូវ​ប៉ុណ្ណោះដែលអាចឲ្យយើងបាន​ជានា​នឹងព្រះបាន។ កិច្ចការរបស់យើងគឺត្រូវតែទទួលយកសេចក្តី សុគត​របស់ព្រះយេស៊ូវសំរាប់ខ្លួនយើង។ វា​ជាការពិតមែនហើយដែលយើងមិនអាចមានអារម្មណ៍​សប្បាយ​​ចិត្ត​ថា​​​បាន​ទទួល​ការ​អត់ទោសបាននៅឡើយលុះត្រាតែយើងលន់តួបាបចំពោះព្រះជាមុនសិន។ ប៉ុន្តែ ការ​នោះ​ពុំបានន័យថា ពាក្យសុំទោសរបស់​យើងសំរាប់អំពើរបស់យើងវាជួយប៉ះប៉ូវព្រះហឫទ័យព្រះឲ្យអត់ទោសដល់យើងនោះឡើយ។ មិនមែន​ឡើយ។ ការអត់ទោសដល់យើងគឺមាននៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ ព្រះ​គ្រប់ពេលវេលា​រួចទៅហើយ។ ប៉ុន្តែ នៅ​ពេល​ដែលយើងលន់តួបាបរបស់យើង នោះទើបព្រះអាចប្រទានការអត់ទោសដែលមានក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គដល់យើង (យ៉ូហានទី១ ១:៩)។ ហេតុនោះ យើងត្រូវតែ​លន់តួបាប​របស់​យើង។ ការលន់តួបាបមាន​សារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ វាពុំបានផ្លាស់ប្តូរ​អារម្មណ៍​របស់​ព្រះដែលមាន​ចំពោះយើងឡើយ។ ប៉ុន្តែវាបានផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍របស់យើងចំពោះព្រះ។ នៅពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យអំណាចរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចូលក្នុងចិត្តរបស់យើង នោះនឹងធ្វើឲ្យយើងមានការផ្លាស់ប្រែបាន។ ព្រះអង្គនឹងប្រទានអំណាចដល់យើងឲ្យបែរចេញពីអំពីបាប និងអាចលន់​តួ បាប​របស់​យើងបាន។

ការអត់ទោសក៏មានសារៈសំខាន់ណាស់ដែរសំរាប់ជីវិតព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង។ យើងត្រូវតែអត់ទោសដល់មនុស្សដែលបានធ្វើខុសនឹងយើង បើទោះបីជាពួកគេពុំសូមឲ្យអត់ទោសដល់ពួកគេក៏ដោយ។ ប្រសិនបើយើងមិនអត់ទោសដល់មនុស្សដែលបានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ទេ យើងនឹងធ្វើឲ្យខ្លួន​ឈឺចាប់តទៅទៀត។ ការដែលយើងខកខានមិនបានអត់ទោសដល់ពួកគេអាចធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ជាង​ដែលធ្វើឲ្យពួកគេឈឺចាប់។ នៅពេលដែលយើងខកខានមិនបានអត់ទោសដល់មនុស្សដែលធ្វើឲ្យលោកអ្នកឈឺចាប់ ការឈឺចាប់នោះនឹងរីកធំឡើងនៅក្នុងខ្លួនលោកអ្នក។ ដោយសារតែមិនបានអត់ទោសឲ្យដល់បុគ្គលនោះ មានន័យថាលោកអ្នកអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកនោះធ្វើឲ្យលោកអ្នកកាន់តែឈឺចាប់ខ្លាំងឡើង​ទៀត។ អារម្មណ៍ទាំងនេះរំខានដល់សេចក្តីសុខសាន្ត និងការព្រមព្រៀងគ្នានៅក្នុងពួកជំនុំ។

ការអត់ទោសប្រៀបដូចជាការរំដោះមនុស្សឲ្យរួចផុតពីការថ្កោលទោសរបស់យើងពីព្រោះព្រះ គ្រីស្ទបានដោះលែងយើងឲ្យរួចពីការថ្កោលទោសរបស់ព្រះអង្គហើយ។ យើងអាចអត់ទោសឲ្យ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​សារព្រះទ្រង់អត់ទោសដល់យើង។ យើងអាចស្រឡាញ់ដល់មនុស្សដទៃពីព្រោះព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ យើង។ យើងអាចអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃបាន ព្រោះការអត់ទោសគឺជាជំរើសមួយរបស់យើង។

ក្នុងខគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨:១៥‑១៧ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងវិធីសាស្ត្របីយ៉ាងដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីជួយបញ្ចប់ការខ្វែងគំនិតគ្នាដែលកើតឡើងនៅពេលដែលនរណាម្នាក់ក្នុងពួកជំនុំធ្វើខុសដាក់យើង។ តើវិធីសាស្ត្រទាំងបីនោះមានអ្វីខ្លះ? តើយើងអាចប្រើវិធីសាស្ត្រទាំងនោះក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃដោយ​របៀបណា?

ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានឱវាទក្នុងគម្ពីរម៉ាថាយជំពូក១៨ ពីព្រោះព្រះអង្គចង់រក្សាការពារសេចក្តីសុខសាន្តក្នុងពួកជំនុំ។ ព្រះអង្គក៏ចង់បពា្ឈប់បញ្ហាកុំឲ្យរីករាលដាលកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យបញ្ហា រវាងពួកអ្នកជឿថមថយចុះឲ្យសល់តិចបំផុត។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវចង់ឲ្យមនុស្សទាំងពីរដែលមានបញ្ហានឹងគ្នាព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយគ្នាឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពសិន (ម៉ាថាយ ១៨:​​១៥)។​ នៅពេលដែលមនុស្សច្រើនទៀតចូលមកពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហារបស់អ្នកទាំងពីរ នោះធ្វើឲ្យបញ្ហានោះប្រឈមនឹងគ្រោះកាន់តែខ្លាំងឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដ។ រឿងនោះអាចធ្វើឲ្យសេចក្តីសុខសាន្ត និងការព្រមព្រៀងគ្នាក្នុងពួកជំនុំរងផលប៉ះពាល់បាន។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលគ្រីស្ទានព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហារបស់ពួកគេដោយសេចក្តីស្រឡាញ់និងការយោគយល់គ្នាជាឯកជន នោះមិត្តភាពដែលប្រេះស្រាំនោះនឹងបានស្តារឲ្យប្រសើរឡើងវិញ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចធ្វើការជាមួយពួកគេឲ្យដោះស្រាយការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នារបស់ពួកគេឲ្យបាន។

ជួនកាល ទាំងពីរនាក់នេះមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានោះបានទេ។ ហេតុនោះ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់​យើងឲ្យយកម្នាក់ ឬពីរនាក់ទៀតទៅជាមួយ។ ព្រះយេស៊ូវនៅតែចង់ឲ្យមានការបង្រួបបង្រួមគ្នាដដែល មិនចង់រុញច្រាននរណាម្នាក់ចោលឡើយបើទោះបីជាត្រូវបន្ថែមមនុស្សខ្លះទៀតក្តី។ ហេតុនោះយើងអាចអនុវត្តតាមឱវាទនេះបានលុះត្រាតែយើងបានព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សដែលបានធ្វើខុសនឹងយើងជាមុនសិន។ មនុស្សម្នាក់ ឬពីរនាក់ដែលទៅជាមួយលោកអ្នក មិនមែនមកចូលរួមនឹងលោកអ្នកដើម្បីជួយឈ្លោះប្រកែកឲ្យអ្នក ឬជួយបន្ទោសអ្នកដែលបានធ្វើខុសដល់អ្នកនោះទេ។ ពួកគេមកក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គ្រីស្ទានដើម្បីផ្តល់ឱវាទ និងអធិដ្ឋានសំរាប់កិច្ចការនៃការផ្សះផ្សាដល់មនុស្សទាំងពីរម្តងទៀតក្នុងសេចក្តីសុខសាន្ត និងការព្រមព្រៀងគ្នារបស់គ្រីស្ទាន។

ឥឡូវនេះ វិធីសាស្ត្រទាំងពីរដែលយើងយកមកដោះស្រាយមិនបានជោគជ័យទេ។ ហេតុនោះ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងឲ្យនាំយកបញ្ហានោះទៅដោះស្រាយនៅមុខក្រុមជំនុំតែម្តង។ ព្រះអង្គពុំមែនចង់​មាន​ន័យថា យើងត្រូវតែនាំយកបញ្ហានោះដាក់នៅពីមុខថ្នាក់សប្បាតហ៍ស្គូល ហើយប្រកាសប្រាប់មនុស្ស គ្រប់គ្នាឲ្យដឹងពីបញ្ហានោះទេ។ កន្លែងដែលត្រឹមត្រូវដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះគឺនៅក្នុងអង្គប្រជុំរបស់គណៈកម្មការព្រះវិហារ។ ផែនការទាំងមូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺចង់នាំមកនូវការផ្សះផ្សាគ្នា។

«សូមកុំឲ្យអារម្មណ៍មិនល្អរបស់អ្នកប្រែក្លាយជាសំអប់។ សូមកុំបណ្តោយឲ្យការឈឺចាប់ដែលនរណាម្នាក់ធ្វើដាក់អ្នករីកធំឡើង និងប្រែក្លាយជាពាក្យពេចន៍ដ៏ពិសពុលទៅវិញ។ ពាក្យពេចន៍មិនល្អ​ទាំង​នេះ​នឹងចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សដែលយើងនិយាយទៅកាន់រងការឈឺចាប់។​ សូមកុំបណ្តោយឲ្យអារម្មណ៍​ឈឺចាប់ និងគំនិតមោហោបន្តចូលមកក្នុងចិត្តគំនិតរបស់លោកអ្នក និងអ្នកដែលធ្វើឲ្យលោកអ្នកឈឺចាប់ទៀត។ ចូរចូលទៅឯបុគ្គលនោះដោយចិត្តដែលគ្មានអំនួត។ ចូរនិយាយជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿរូបនោះអំពីបញ្ហាដែលកំពុងកើតឡើងដោយចិត្តសប្បុរស»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Gospel Workers, page 499, adapted ។

សូមអាន the article “Forgiveness,” pages 825, 826, in The Ellen G. White Encyclopedia

«អ្នកធ្វើការបម្រើព្រះទាំងឡាយត្រូវការព្រះយេស៊ូវឲ្យរស់ក្នុងពួកគេ។​ អារម្មណ៍អាត្មានិយមក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេត្រូវតែលែងមានតទៅទៀត។ ពួកគេត្រូវតែបែរចេញពីការចង់មានចង់បាន។ ពួកគេត្រូវតែបោះបង់បំណងចិត្តដែលចង់ត្រួតត្រាលើអ្នកផ្សេងទៀតនៅក្នុងពួកជំនុំ។ ពួកគេត្រូវតែត្រូវរ៉ូវគ្នាជាមួយមនុស្សផ្សេងទៀតក្នុងពួកជំនុំ។ ពួកគេត្រូវតែអនុញ្ញាតឲ្យព្រះញែកគេចេញជាបរិសុទ្ធ។ នោះទើបមនុស្សដទៃទៀតអាចមើលឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងចាក់បង្អុរមកលើពួកគេនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា និងព្រះគុណដែលព្រះសន្យាដល់ពួកជំនុំ។ សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះសំរាប់យើងនឹងកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដជាមិនខាន»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Selceted Messages, book 1, page 175, adapted ។

តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះប្រសិនបើយើងចង់ឈរនៅពីមុខព្រះជាម្ចាស់នៅថ្ងៃដែលព្រះទ្រង់ជំនុំជំរះមនុស្សលោកទាំងអស់នោះ? យើងត្រូវតែយកព្រះយេស៊ូវជាទីពឹងអាងរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវធ្វើ ជាប៉មការពារដ៏ខ្ពស់របស់យើងផងដែរ។ យើងត្រូវតែបោះបង់ចោលឲ្យអស់នូវអារម្មណ៍ច្រណែន និងបំណង ចង់ធ្វើធំចេញ។ យើងត្រូវតែបំផ្លាញចោលឲ្យអស់នូវអ្វីៗដែលធ្វើឲ្យយើងច្រណែន និងមានអំនួត។ សេចក្តី ទាំងនេះមិនបរិសុទ្ធឡើយ។​ យើងមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យសេចក្តីទាំងនេះលេចឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើងតទៅទៀតឡើយ។ យើងត្រូវតែបង្រួបបង្រួមខ្លួនយើងជាមួយព្រះយេស៊ូវទាំងស្រុង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Last Day Events, page 190, adapted ។