លោកប៉ុលគឺជាអ្នកជាប់គុកម្នាក់នៅទីក្រុងសេសារាអស់រយៈពេល២ឆ្នាំ (កិច្ចការ ២៤:២៧)។ លោកប៉ុលរស់នៅក្នុងគុកប្រចាំរាជវាំងសេ្តចហេរ៉ូឌ។ ទាហានជាច្រើនបានយាមការពារលោក (កិច្ចការ ២៣:៣៥)។ ក្នុងអំឡុងពេល២ឆ្នាំនោះ លោកប៉ុលបានឡើងតុលាការជាច្រើនដង ដោយត្រូវឈរនៅចំពោះមុខចៅហ្វាយក្រុងពីររូប និងមុខស្តេចមួយអង្គ។ ចៅហ្វាយក្រុងទាំងពីររូបនោះឈ្មោះភេលីច និងភេស្ទុស។ ឯសេ្តចវិញមានព្រះនាមថា អ័គ្រីប៉ាទីពីរ។ មែនហើយ លោកប៉ុលគឺជាអ្នកជាប់គុកម្នាក់។ ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលនៅតែធ្វើការជាអ្នកចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយនឹងពួកអ្នកគ្រប់គ្រងទាំងនេះបាន (កិច្ចការ ៩:១៥)។

រាល់ពេលដែលលោកប៉ុលថ្លែងទៅកាន់ពួកអ្នកដឹកនាំទាំងនេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា លោកគឺ​ជាមនុស្សសុចរិត។ លោកអះអាងថា ពុំមានភស្តុតាងណាបញ្ជាក់ថាលោកបានធ្វើអ្វីមួយដែលទាស់ខុសនោះឡើយ។ លោកបានចោទសួរថា តើសាក្សីដែលបានឃើញលោកប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់នោះនៅឯណា​? រឿង​នេះបង្ហាញប្រាប់យើងថា លោកប៉ុលពុំបានធ្វើអ្វីខុសទេ ហើយក៏មិនគួរត្រូវបានគេចាប់ដាក់គុកដែរ។ លោក​គួរតែមានសេរីភាពឡើងវិញ។ លោកត្រូវជាប់ក្នុងគុកគឺដោយសារលោកសូមសើរើក្តីនៅមុខមហារាជ នៃ​ប្រទេសរ៉ូមតែប៉ុណ្ណោះ (កិច្ចការ ២៦:៣២)។ ក្នុងនាមជាអ្នកជាប់គុកម្នាក់ លោកប៉ុលមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីធ្វើជាសាក្សីអំពីព្រះយេស៊ូវ។ លោកប៉ុលក៏បាននិយាយអំពីសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យដែលប្រាប់ថា ​ ព្រះ​ទ្រង់នឹងនាំមនុស្សដែលស្លាប់ទៅហើយឲ្យរស់ឡើងវិញ។

ប៉ុន្តែ ពីរឆ្នាំក្នុងគុកសំរាប់លោកប៉ុលគឺជារឿងដ៏លំបាក។ គ្មាននរណាម្នាក់ពីពួកជំនុំនៅយេរូសាឡិមផ្តល់ការគាំទ្រដល់លោកប៉ុលឡើយ។ ហេតុអ្វី? មេដឹកនាំនៃពួកជំនុំមានអារម្មណ៍ថា លោកប៉ុលបានប្រព្រឹត្តអ្វីមួយខុសហើយបានជាត្រូវជាប់គុក។ ពួកគេជឿថា លោកប៉ុល «ត្រូវបន្ទោសដោយសារតែការប្រឆាំង ទាស់នឹងរូបលោក» (ដកស្រង់ពី The Acts of the Apostles, page 403, adapted)។

លោកប៉ុលត្រូវបានគេចាប់បញ្ជូនទៅកាន់ទីក្រុងសេសារា។ ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក មេដឹកនាំសាសន៍យូដាសំខាន់ៗមួយក្រុមពីក្រុងយេរូសាឡិមបានធ្វើដំណើរមកកាន់ទីក្រុងសេសារា។ ក្រុមនេះរួមមានមេ ដឹកនាំកំពូលនៃសាសនាយូដា សមាជិកខ្លះនៃក្រុមប្រឹក្សាសែនហេឌ្រីន និងមេធាវីម្នាក់ឈ្មោះ​ទើទូលុស។ មនុស្សទាំងនេះបានមកឈរនៅចំពោះមុខលោកភេលីចក្នុងទីជំនុំជំរះ និងបានចោទប្រកាន់​ទាស់នឹង លោកប៉ុលផង (កិច្ចការ ២៤:១-៩)។

រឿងក្តីនេះក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកិច្ចការគឺមានតែម្តងនេះគត់ដែលមេដឹកនាំសាសន៍យូដាបានជួល មេធាវីម្នាក់ឲ្យមកចោទប្រកាន់នៅមុខអ្នកកាត់ក្តី។ មេធាវីទើទូលុសបានប្រើការសរសើរក្លែងក្លាយដើម្បីឲ្យលោកភេលីចគិតថា ពួកមេដឹកនាំយូដាត្រូវ។ ទើទូលុសនិយាយថា ពួកសាសន៍យូដាមានអំណរនឹងសេចក្តីសុខសាន្តដ៏យូរលង់ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោកភេលីច។ រឿងនោះគឺមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ការពិតនោះគឺលោកភេលីចបានធ្វើបាបពួកសាសន៍យូដាជាងចៅហ្វាយក្រុងណាៗទាំងអស់។ ភេលីចក៏ជាអ្នកដែលដកហូតសេរីភាពពីពួកគេជាងចៅហ្វាយក្រុងផ្សេងៗទៀតដែរ។ អាកប្បកិរិយារបស់​លោក​ភេលីចធ្វើឲ្យពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនចិញ្ចឹមចិត្តស្អប់ខ្ពើមមេដឹកនាំសាសន៍រ៉ូមដល់ឆ្អឹង។ ទើទូលុស ឆ្លាតណាស់ ហើយក៏មានល្បិចកិច្ចកលណាស់ដែរ។ គាត់បានធ្វើឲ្យលោកភេលីចគិតថា លោកត្រូវតែការពារខ្លួនលោកក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ។ វិធីដែលប្រសើរបំផុតគឺត្រូវបន្តដាក់គុកលោកប៉ុលតទៅទៀត។

បន្ទាប់មកទៀត ទើទូលុសបានចោទប្រកាន់លោកប៉ុលពីបទឧក្រិដ្ឋចំនួនបី៖ ១) ទើទូលុស​និយាយថា លោកប៉ុលគឺជាមេបង្ករឿង។ ទើទូលុសនិយាយថា លោកប៉ុលចង់ឲ្យពួកសាសន៍យូដាគ្រប់ទីកន្លែងងើបបះបោរប្រឆាំងការគ្រប់គ្រងរបស់សាសន៍រ៉ូមផងដែរ (កិច្ចការ ២៤:៥)។ ២) ទើទូលុស​និយាយថា លោកប៉ុលគឺជាមេដឹកនាំកំពូលនៃក្រុមសាសនាមួយដែលមានឈ្មោះថា គ្រីស្ទាន ដែលជា គ្រោះថ្នាក់មួយដល់អាណាចក្ររ៉ូម។ ៣) ទើទូលុសនិយាយផងដែរថា លោកប៉ុលពុំបានសំដែងការ គោរពដល់ព្រះវិហារនៅយេរូសាឡិមឡើយ (កិច្ចការ ២៤:៦)។

សូមអានកិច្ចការ ២៤:១០-១៩។ ដូចដែលខគម្ពីរទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើង តើលោកប៉ុល បានឆ្លើយតបទៅនឹង «បទឧក្រិដ្ឋ» ដែលគេចោទប្រកាន់នឹងលោកដោយរបៀបណា?

មានពីរចំណុចដែលបង្ហាញថា ពាក្យសម្តីរបស់មេដឹកនាំសាសន៍យូដាទាស់នឹងលោកប៉ុល មិនត្រឹមត្រូវ។ លោកប៉ុលបានប្រាប់លោកភេលីចអំពីពីរចំណុចនោះ៖ ១) ពុំមានសាក្សីពីស្រុកអាស៊ី ប្រឆាំងទាស់នឹងរូបលោកទេ (កិច្ចការ ២៤:១៨, ១៩)។ លោកភេលីចអាចនឹងសំរេចចិត្តបពា្ឈប់រឿងក្តីទាស់នឹងលោកប៉ុលនេះបានដោយសារតែគ្មានសាក្សី។ ២) ក្រុមប្រឹក្សាសែនហេឌ្រីនមិនអាចចោទ ប្រកាន់បទឧក្រិដ្ឋណាមួយលើលោកប៉ុលបានឡើយ លើកលែងតែរឿងសេចក្តីជំនឿរបស់លោកដែលថា ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រោសមនុស្សដែលស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញនៅពេលដែលព្រះអង្គយាងមកវិញលើកទីពីរ (សូមអានកិច្ចការ ២៣:៦ ផងដែរ)។

លោកភេលីចយល់ភ្លាមៗតែម្តងថា លោកប៉ុលត្រឹមត្រូវ។ លោកភេលីចដឹងរឿងខ្លះអំពី សាសនាគ្រិស្ត ប្រហែលជាភរិយារបស់លោកឈ្មោះទ្រូស៊ីលប្រាប់។ ហេតុនោះ លោកភេលីចក៏បាន ផ្អាករឿងក្តីនេះទុកមួយអន្លើសិន និងបន្តទៀតនៅពេលក្រោយ។​ ប៉ុន្តែ ការសំរេចចិត្តរបស់លោក​ភេលីច​​បង្ហាញយើងថា ចិត្តរបស់គាត់អាចនឹងផ្លាស់ប្តូរប្រសិនបើមានគេជូនអំណោយ ឬក៏សូកលុយ​ដល់​គាត់​។ លោកប៉ុលពុំមានឱកាសដើម្បីនឹងទទួលបានយុត្តិធម៌ក្នុងរឿងក្តីនេះពីលោកភេលីចឡើយ។

លោកភេលីចចាប់លោកប៉ុលដាក់គុកអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ។ ហេតុអ្វីបានជាយូរម៉្លេះ? គឺដើម្បី ឲ្យពួកសាសន៍យូដាស្រឡាញ់ចូលចិត្តគាត់។ បន្ទាប់មក លោកភេលីចក៏បានចាកចេញទៅ។ លោក ពើគាស ភេស្ទុសក៏ត្រូវបានតែងតាំងជាចៅហ្វាយថ្មីលើស្រុកយូដា (កិច្ចការ ២៤:២៧)។ លោកភេស្ទុស គ្រប់គ្រងលើស្រុកយូដាពីឆ្នាំទី ៦០ ដល់ទី៦២ នៃគ្រិស្តសករាជ។

សូមអាន កិច្ចការ ២៥:១-៥។ តើអាកប្បកិរិយារបស់ពួកមេដឹកនាំសាសន៍យូដាក្នុងខទាំងនេះជួយយើងឲ្យយល់ពីរបៀបដែលសំអប់របស់មនុស្សទាំងឡាយដែលបានឮសេចក្តីពិតហើយប៉ុន្តែមិនព្រមជឿតាមផ្ទុះខ្លាំងឡើងយ៉ាងណាដែរ?

ពួកមេដឹកនាំសាសន៍យូដាមិនចង់បរាជ័យម្តងទៀតទេ។ ពួកគេធ្លាប់បរាជ័យម្តងហើយកាលពីលើកមុនពេលដែលពួកគេបានព្យាយាមអូសទាញលោកភេលីចឲ្យជឿលើពួកគេ និងដាក់ទោសលើ​លោកប៉ុលសំរាប់បទឧក្រិដ្ឋដែលលោកពុំបានធ្វើសោះ។ ហេតុនោះ លើកនេះពួកមេដឹកនាំបានសូមឲ្យលោកភេស្ទុសជួយពួកគេក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកភេស្ទុសធ្វើដំណើរមកទស្សនកិច្ចជាលើកដំបូងនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ពួកគេបានសូមឲ្យលោកភេស្ទុសបញ្ជូនលោកប៉ុលត្រឡប់មកយេរូសាឡិម ដើម្បីឲ្យពួកមេដឹកនាំសាសនាយូដាអាចកាត់ទោសលោកប៉ុលក្រោមច្បាប់របស់សាសន៍យូដាវិញ។

ពួកមេដឹកនាំសាសន៍យូដាបានលាក់បាំងផែនការពិតរបស់ពួកគេយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននៅពេលដែលពួកគេបានសូមឲ្យលោកភេស្ទុសជួយលើរឿងនេះ។​ តើផែនការរបស់ពួកគេគឺជាអ្វី? ពួកគេចង់​សំឡាប់​ប៉ុល។ ឥឡូវនេះលោកភេស្ទុសបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីចាប់ផ្តើមជំនុំជំរះរឿងក្តីរបស់លោកប៉ុល។ ប៉ុន្តែ លោកភេស្ទុសមានប្រសាសន៍ថា ការជំនុំជំរះនឹងត្រូវធ្វើឡើងនៅទីក្រុងសេសារា មិនមែន ទីក្រុងយេរូ​សាឡិម​ទេ។ រឿងនេះប្រាប់យើងថា ការជំនុំជំរះនឹងដំណើរការក្រោមច្បាប់របស់រ៉ូម មិនមែន ក្រោមច្បាប់​របស់សាសន៍យូដាឡើយ។

នៅពេលលោកភេស្ទុសត្រឡប់ដល់ទីក្រុងសេសារា លោកក៏បានចាប់ផ្តើមកាត់ទោសលោកប៉ុលម្តងវិញ។ សត្រូវរបស់លោកប៉ុលចាប់ផ្តើមចោទប្រកាន់លោកប៉ុលពីបទឧក្រិដ្ឋផ្សេងៗ (កិច្ចការ ២៥:៧)។ លើកនេះលោកលូកាពុំបានប្រាប់យើងថា តើបទឧក្រិដ្ឋអ្វីខ្លះដែលពួកគេចោទប្រកាន់លោកប៉ុលឡើយ។ ប៉ុន្តែយើងអាចដឹងតាមរយៈចំឡើយរបស់លោកប៉ូលថា បញ្ជីបទឧក្រិដ្ឋនោះគឺដូចគ្នានឹងអ្វីដែលពួកគេបានចោទកាលពីពីរឆ្នាំមុន (កិច្ចការ ២៥:៨)។ ប៉ុន្តែមានមួយចំណុចនោះគឺខុសពីមុន៖ ពួកអ្នកចោទប្រកាន់លោកប៉ុលចោទថា លោកប៉ុលគឺជាគ្រោះថ្នាក់សំរាប់អាណាចក្ររ៉ូម។

សូមអានអំពីការជំនុំជំរះលោកប៉ុលនៅចំពោះមុខរបស់លោកភេស្ទុសក្នុងកិច្ចការ ២៥:៩-១២។ លោកប៉ុលដឹងថា លោកភេស្ទុសមានផែនការប្រើលោកដើម្បីទទួលបានការគាំទ្រសំរាប់មុខតំណែងរបស់​គាត់ជាចៅហ្វាយក្រុង។​ តើលោកប៉ុលបានធ្វើអ្វីខ្លះនៅពេលដែលលោកមើលឃើញអ្វីដែលលោកភេស្ទុស​កំពុងគិតបែបនេះ?

ទីបំផុត លោកភេស្ទុសក៏ដូចជាលោកភេលីចដែរ (កិច្ចការ ១៤:២៧)។ លោកភេស្ទុសពុំចង់ បាត់បង់ការគាំទ្រពួកសាសន៍យូដាឡើយ។ ហេតុនោះ លោកភេស្ទុសក៏បានគិតគូរចង់បញ្ជូនលោកប៉ុល ត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមដើម្បីឲ្យគេកាត់ទោសលោកតាមច្បាប់យូដាវិញ។ ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលពុំទទួល​យក​​តាម​ផែនការនោះទេ។ ហេតុនោះ លោកប៉ុលក៏បានស្នើសូមទៅទីក្រុងរ៉ូមដើម្បីកាត់ក្តីនៅទីនោះពីព្រោះលោកគឺជាពលរដ្ឋរ៉ូមម្នាក់នឹងគេដែរ។ លោកជ្រាបថា លោកនឹងពុំទទួលបានការទោសដ៏យុត្តិធម៌ពីមេដឹកនាំសាសន៍យូដាឡើយ។ លោកប៉ុលបានគេចចេញពីបញ្ហានេះដោយសូមឲ្យព្រះរាជានៃប្រទេសរ៉ូមជំនុំជំរះលោកវិញម្តង។

លោកភេស្ទុសបានយល់ព្រមអនុញ្ញាតឲ្យលោកប៉ុលទៅទីក្រុងរ៉ូម (កិច្ចការ ២៥:១២)។ ក្នុង គ្រាជាមួយគ្នានោះ លោកភេស្ទុសក៏បានពិភាក្សារឿងរបស់លោកប៉ុលជាមួយនឹងស្តេចហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាទីពីរ ដែលព្រះអង្គកំពុងយាងទស្សនកិច្ចទីក្រុងសេសារានាពេលនោះដែរ។​ ហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាទីពីរគឺជាសមាជិកចុងក្រោយបង្អស់នៃរាជវង្សហេរ៉ូឌ។ ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាបានយាងមកកាន់ទីក្រុងសេសារាជាមួយនឹងព្រះនាងបេរេនិសដែលជាព្រះអនុជ ដើម្បីជួបសំដែងការគួរសមនឹងចៅហ្វាយក្រុងថ្មីគឺលោកភេស្ទុស​។ លោកភេស្ទុសចង់សួរនាំស្តេចអ័គ្រីប៉ាអំពីព័ត៌មានដែលលោកគួរសរសេរចុះក្នុងសំបុត្រដែលត្រូវផ្ញើទៅកាន់មហារាជនៃប្រទេសរ៉ូម។ លោកភេស្ទុសមិនសូវមានការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះអំពីក្បួនច្បាប់ និង​របៀបរបបរស់នៅរបស់សាសន៍យូដាប៉ុន្មានទេ។​ ស្តេចអ័គ្រីប៉ាអាចជួយឆ្លើយនឹងសំណួររបស់លោកភេស្ទុសបានច្រើន (កិច្ចការ ២៥:២៣-២៧)។

សូមអានកិច្ចការ ២៥:១៣-២២។ តើលោកភេស្ទុសទូលប្រាប់ទៅស្តេចអ័គ្រីប៉ាអ្វីខ្លះអំពីលោកប៉ុល? តើស្តេចអ័គ្រីប៉ាឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

ភេស្ទុសបានទូលប្រាប់ស្តេចអ័គ្រីប៉ាថា​ លោកមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ដែលឃើញថា គ្មាន «បទឧក្រិដ្ឋ» ណាមួយដែលគេចោទមកលើលោកប៉ុលមានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងបទឧក្រិដ្ឋដែលប្រឆាំង​​នឹង​អាណាចក្ររ៉ូមឡើយ។ «បទឧក្រិដ្ឋ» របស់លោកប៉ុលគឺមានជាប់ទាក់ទិននឹងរឿងសាសនាយូដា និង បុរសម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថាយេស៊ូវដែល «បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ស្លាប់ ហើយ​លោក​ប៉ុល​ថា នៅ​មាន​ជីវិត​រស់​» វិញ (កិច្ចការ ២៥:១៩)។ លោកប៉ុលបានជម្រាបមេដឹកនាំសាសនាយូដានៅទី ក្រុងយេរូសាឡិមថា រូបលោកមានក្តីក្តាំនេះគឺដោយសារតែលោកជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្ម រស់ពីសុគតឡើងវិញ។ ឥឡូវនេះលោកភេស្ទុសបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ហេតុផលពិតប្រាកដដែលលោកប៉ុលត្រូវឡើងតុលាការនេះគឺដោយសារតែលោកជឿថាព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅនៅឡើយនេះឯង។

សូមអានកិច្ចការ ២៥:២៣-២៧។ តើលោកលូការៀបរាប់អ្វីខ្លះក្នុងខទាំងនេះអំពីការឈរនៅមុខស្តេចអ័គ្រីប៉ារបស់លោកប៉ុល?

«លោកប៉ុលបានឈរទាំងជាប់ច្រវាក់នៅចំពោះមុខបណ្តាជន។ មានចំណុចខុសប្លែកគ្នាដ៏ធំរវាងលោកប៉ុលនិងមនុស្សផ្សេងទៀត។ ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ា និងព្រះនាងបេរេនិសមានអំណាច និងជាប់​សែ​​​ស្រឡាយ​ព្រះញាតិវង្ស។ ហេតុនោះបានជាមនុស្សជាច្រើនស្រឡាញ់រាប់អានពួកគេ។ ប៉ុន្តែពួកគេ​ពុំមានសេចក្តីល្អដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យទេ។ ពួកគេបានបំពានច្បាប់របស់ព្រះ។ ពួកគេមានជីវិត​រស់នៅក្នុងផ្លូវអាក្រក់។ ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេក៏អាក្រក់ផងដែរ។ គ្រប់ទេពនិករនៅឋានសួគ៌ពុំសព្វព្រះទ័យនឹងផ្លូវជីវិត និងអំពើដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តឡើយ»។ ដកស្រង់ពី (Ellen G. White, The Acts of the Apostles, page 434, adapted)។

បើតាមក្រសែភ្នែករបស់យើង មនុស្សជាច្រើនមើលទៅឃើញល្អណាស់ពីសម្បកក្រៅ។ ប៉ុន្តែរឿងរបស់ស្តេចអ័គ្រីប៉ា និងព្រះអនុជរបស់ទ្រង់នេះបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ការដែលយើងសំឡឹង​មើល​សម្បកក្រៅរបស់មនុស្សជាញឹកញាប់តែងបញ្ឆោតយើងឲ្យយល់មិនដល់ពីការលាក់បាំងនៅក្នុង​ចិត្តរបស់ពួកគេឡើយ។ តើរូបភាពខាងក្រៅ និងធាតុពិតខាងក្នុងខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

លោកប៉ុលត្រូវបាននាំខ្លួនទៅកាន់លោកចៅហ្វាយក្រុង និងភ្ញៀវដែលមានឈាមជ័រជាស្តេចរបស់លោក។ លោកប៉ុលបានថ្លែងប្រាប់ពីហេតុផលដែលគាត់គឺជាមនុស្សសុចរិតដែលផ្ទុយពីបទឧក្រិដ្ឋដែលគេចោទមកលើរូបលោក។ លោកប៉ុលបានទូលថ្វាយភាគច្រើនគឺចំពោះស្តេចអ័គ្រីប៉ា ដោយសារតែលោកភេស្ទុសធ្លាប់ស្តាប់អ្វីដែលលោកបានជម្រាបពីមុនមកហើយ (កិច្ចការ ២៥:៨-១១)។

សូមអានកិច្ចការ ២៦:១-២៣។ ដូចដែលខទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើង តើលោកប៉ុលបាន ទូលប្រាប់អ្វីខ្លះដល់ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ា?

លោកប៉ុលបានរៀបរាប់ថ្វាយស្តេចអ័គ្រីប៉ាអំពីប្រវត្តិជីវិតរបស់លោកចាប់តាំងពីមុន និងក្រោយដែលលោកបានទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ។ សេចក្តីអធិប្បាយនេះគឺស្ទើរតែដូចគ្នាទាំងស្រុងទៅនឹងសេចក្តីអធិប្បាយក្នុងខគម្ពីរកិច្ចការ ២២:១-២១ ដែរ ដែលលោកប៉ុលបានថ្លែងប្រាប់បណ្តាជននៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកប៉ុលបានចាប់ផ្តើមដោយការព្យាយាមទាក់ទាញការគាំទ្រពីស្តេចអ័គ្រីប៉ា។ លោកប៉ុលបានទូលថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាដែលបានរាជានុញ្ញាតឲ្យរូបលោកបានទូលថ្វាយរឿងរបស់លោក។ រួមសេចក្តីមក ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាគឺជាតួអង្គដ៏សំខាន់មួយ។ លោកប៉ុលក៏បានទូល​ប្រាប់ថា លោកសូមថ្លែងអំណរព្រះគុណដល់ស្តេចអ័គ្រីប៉ាដែលព្រះអង្គទ្រង់មានការយល់ដឹងច្រើនអំពី​របៀបរបប រស់នៅនិងសាសនារបស់សាសន៍យូដា។ ដ្បិតដោយសារហេតុផលនេះ ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាអាចធ្វើជាជំនួយដ៏ធំដល់ចៅហ្វាយក្រុងនៃប្រទេសរ៉ូមបាន។ ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាអាចជួយលោកភេស្ទុសឲ្យយល់ថា បទឧក្រិដ្ឋដែលគេចោទប្រកាន់មកលើលោកប៉ុលគឺជារឿងមិនពិតបាន។

សេចក្តីអធិប្បាយរបស់លោកប៉ុលអាចត្រូវបានបែងចែកជាបីផ្នែក។ ក្នុងផ្នែកទីមួយ (កិច្ចការ ២៦:៤-១១) លោកប៉ុលបានទូលប្រាប់អំពីជីវិតចាស់របស់លោកក្នុងនាមជាអ្នកផារិស៊ីម្នាក់។ ផារិស៊ីគឺ​ជា​ពួកមេដឹកនាំសាសនាយូដាមួយក្រុមដែលដើរតាមក្រឹត្យវិន័យយ៉ាងម៉ត់ចត់ណាស់។ មនុស្សជាច្រើនក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមបានដឹងអំពីជីវិតអតីតកាលរបស់លោកប៉ុល។ ក្នុងនាមជាអ្នកផារិស៊ី លោកប៉ុលជឿ​ថា ព្រះទ្រង់នឹងដាស់មនុស្សដែលស្លាប់ទៅហើយឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ការបង្រៀននេះគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់​នៃ​សាសនាយូដា។ ហេតុនោះ លោកបានទូលថា ការដែលពួកសាសន៍យូដាចោទប្រកាន់លោកអំពី​សេចក្តីជំនឿដូចគ្នានឹងអ្វីដែលពួកគេកំពុងជឿដែរគឺជារឿងដែលគ្មានន័យ។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលយល់អំពីមូលហេតុដែលពួកគេកើតទុក្ខមិនសុខចិត្ត។ ក្នុងអតីតកាល លោកប៉ុលខ្លួនឯងក៏ធ្លាប់មានការលំបាកនឹងជឿថា ព្រះទ្រង់បានប្រោសឲ្យព្រះយេស៊ូវរស់ពីសុគតឡើងវិញដែរ។

ក្នុងផ្នែកទីពីរ (កិច្ចការ ២៦:១២-១៨) លោកប៉ុលបានទូលប្រាប់អំពីរបៀបដែលការគិតរបស់លោកត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរបន្ទាប់ពីបានជួបព្រះយេស៊ូវនៅតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅទីក្រុងដាម៉ាស។ លោកប៉ុលបានទូលប្រាប់អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានកិច្ចការដល់លោកឲ្យចែកចាយដំណឹងល្អដល់សាសន៍ដទៃ។ លោកប៉ុលបានបញ្ចប់សេចក្តីអធិប្បាយរបស់លោកដោយថ្លែងថា ជំរើសតែមួយគត់ដែលលោកមានបន្ទាប់ពីបានជួបព្រះយេស៊ូវគឺត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះអង្គ។ នោះហើយគឺជាមូលហេតុដែលលោកត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ក្នុងរឿងក្តីឥឡូវនេះ។ មូលហេតុដែលគេចាប់ខ្លួនលោកប៉ុលគឺមិនមែនដោយសារតែលោកបានបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា ឬពុំបានគោរពព្រះវិហារសាសន៍យូដានោះក៏ទេដែរ។ មូលហេតុគឺដោយសារតែសាររបស់លោកស្តីអំពីការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គោលជំនឿនេះគឺស្របគ្នាទាំងស្រុងទៅនឹងអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀន។ គោលជំនឿនេះក៏អនុញ្ញាតឲ្យពួកសាសន៍ដទៃអាចទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះផងដែរ។

ភាគច្រើនលោកប៉ុលរៀបរាប់ទូលថ្វាយដល់ស្តេចអ័គ្រីប៉ា។ ប៉ុន្តែ ភេស្ទុសគឺជាមនុស្សដំបូង ដែលនិយាយកាត់លោក (កិច្ចការ ២៦:២៤)។ លោកភេស្ទុសហាក់ដូចជាគ្មានបញ្ហាអ្វីជាមួយនឹងសេចក្តីអធិប្បាយរបស់លោកប៉ុលឡើយរហូតទាល់តែលោកប៉ុលបានលើកឡើងថា ព្រះទ្រង់នឹងដាស់មនុស្សដែលស្លាប់ហើយឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែគោលជំនឿរបស់លោកប៉ុលដែលថា ព្រះទ្រង់នឹងដាស់មនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញពុំស្របគ្នាទៅនឹងគោលជំនឿរបស់សាសន៍រ៉ូមដែលថាព្រលឹងមិនចេះស្លាប់នោះទេ។ ពួកសាសន៍ក្រេក និងរ៉ូមដែលរស់នៅមុនជំនាន់នោះបានដឹងថា គោលជំនឿទាំងពីរនេះមិនស្រប គ្នាទេ។ ហេតុនោះ ពួកគេបានបោះបង់សេចក្តីពិតដែលថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យឡើងវិញចេោលចេញ។ ពួកគេបែរជាទទួលយកការកុហកថា ព្រលឹងមិនចេះស្លាប់ទេទៅវិញ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថាក្នុងសំបុត្រថា ដំណឹងល្អស្តីអំពីព្រះយេស៊ូវស្តាប់ទៅគឺជារឿង ចំកួតសំរាប់ពួកក្រៅសាសន៍ (កូរិនថូសទី១ ១:២៣)។

លោកប៉ុលបង្ហាញនូវការគោរពដល់លោកភេស្ទុសនៅពេលដែលលោកបានឆ្លើយតបនឹងគាត់។ បន្ទាប់មក លោកប៉ុលបានបែរទៅព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាដើម្បីទូលសួរនូវសំណួរមួយ។ ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាគឺជា​សាសន៍យូដា។ សាសន៍យូដាអាចយល់លោកប៉ុលបាន។ សាសន៍យូដាក៏អាចនិយាយបានថា ការបង្រៀនរបស់លោកប៉ុលអំពីព្រះទ្រង់នឹងប្រោសមនុស្សដែលស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញគឺត្រូវគ្នាទៅនឹងការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរហេព្រើរដែរ (កិច្ចការ ២៦:២៥, ២៦)។

សូមអានកិច្ចការ ២៦:២៧, ២៨។ ដូចដែលខគម្ពីរទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើង តើអ្វីទៅជាចម្លើយរបស់ស្តេចអ័គ្រីប៉ាទៅនឹងសំណួររបស់លោកប៉ុល?

សំណួររបស់លោកប៉ុលបានធ្វើឲ្យស្តេចអ័គ្រីប៉ាឈានមកដល់កំរិតសំរេចចិត្តជាក់លាក់មួយ​។ ក្នុងនាមជាសាសន៍យូដា ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ានឹងមិនបែរចេញពីព្រះគម្ពីរហេព្រើរឡើយ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើស្តេចអ័គ្រីប៉ាយល់ស្របនឹងសំណួររបស់លោកប៉ុលវិញ នោះព្រះអង្គនឹងត្រូវទទួលយកព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះមិនខាន។ ហេតុនោះ ព្រះរាជាអ័គ្រីប៉ាផ្តល់នូវចម្លើយដ៏ឆ្លាត និងល្បិចកលមួយ។ ចម្លើយនេះជួយឲ្យស្តេចអ័គ្រីប៉ា «គេច» ចេញពីអន្ទាក់របស់លោកប៉ុលបាន។ «ស្តេច​អ័គ្រីប៉ា​ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ប៉ុល​ថា បន្តិច​ទៀត ឯង​នឹង​នាំ​ឲ្យ​យើង​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​អ្នក​គ្រីស្ទាន​ដែរ» (កិច្ចការ ២៦:២៨)។

ចម្លើយរបស់លោកប៉ុលបង្ហាញយើងឲ្យឃើញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំអស្ចារ្យចំពោះដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងការបម្រើព្រះរបស់លោក។ «រួច​ប៉ុល​ទូល​ថា ទូលបង្គំ​សូម​ដល់​ព្រះ មិន​មែន​ឲ្យ​ត្រឹម​តែ​ព្រះករុណា​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​ឲ្យ​អស់​អ្នក​ដែល​ស្តាប់​ទូលបង្គំ​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ​ថែម​ទៀត​ផង ទោះ​បើ​នៅ​បន្តិច​ទៀត ឬ​យូរ​ទៅ​ទៀត​ក្តី ឲ្យ​តែ​គ្រប់​គ្នា​បាន​ដូច​ទូលបង្គំ លើក​តែ​ចំណង​នេះ​ចេញ» (កិច្ចការ ២៦:២៩)។ ក្នុងពាក្យពេចន៍របស់លោកទៅកាន់មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងសវនាការនោះ លោកប៉ុលពុំបានសូមឲ្យមានការដោះលែងឲ្យមានសេរីភាពទេ។ លោកប៉ុលមានបំណងចង់ឲ្យគ្រប់ៗគ្នានៅទីនោះអាចមានសេចក្តីជំនឿដូចជាលោក មិនមែនចង់ឲ្យជាប់ចំណងច្រវាក់ដូចលោក នោះទេ។ លោកប៉ុលមានក្តីបារម្ភចង់ឃើញមនុស្សឯទៀតទទួលយកព្រះយេស៊ូវជាជាងដែលខ្លួនគាត់ ចង់បានសេរីភាពទៅទៀត!

សូមអានកិច្ចការ ២៦:៣០-៣២។ ដូចដែលខគម្ពីរទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើង តើចម្លើយ របស់ស្តេចអ័គ្រីប៉ាបង្ហាញថា ព្រះអង្គជឿថាលោកប៉ុលគឺជាមនុស្សសុចរិតដោយរបៀបណា?

លោកភេស្ទុសត្រូវការជំនួយពីស្តេចអ័គ្រីប៉ាដើម្បីសរសេររៀបរាប់អំពីរឿងរបស់លោកប៉ុលចុះក្នុងសំបុត្រ (កិច្ចការ ២៦:២៥-២៧)។ ទីបំផុត លោកប៉ុលក៏បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងរ៉ូម។

«តើពាក្យពេចន៍របស់លោកប៉ុលបាននាំឲ្យស្តេចអ័គ្រីប៉ាគិតអំពីប្រវត្តិរបស់គ្រួសារត្រកូលហេរ៉ូឌ និងអំពីរបៀបដែលពួកគេបរាជ័យក្នុងការតតាំងប្រឆាំងនឹងព្រះយេស៊ូវដដែលដែលលោកប៉ុលកំពុងទូលថ្វាយនេះដែរឬទេ? តើស្តេចអ័គ្រីប៉ាបានគិតទេអំពីជីតាទួតរបស់ខ្លួនគឺស្តេចហេរ៉ូឌ ដែលបានសំឡាប់កូនក្មេងដែលឥតទោសទាំងអស់នៅភូមិបេថ្លេហិម? តើស្តេចអ័គ្រីប៉ាបានគិតទេអំពីអ៊ំប្រុសទួតរបស់ខ្លួនឈ្មោះអាន់ទីប៉ាស៍ដែលបានសំឡាប់លោកយ៉ូហានបាទីស្ទ? តើស្តេចអង្គនេះបានគិតទេអំពីបិតាបង្កើតរបស់ខ្លួនគឺស្តេចអ័គ្រីប៉ាទីមួយ ដែលបានសំឡាប់លោកយ៉ាកុបដែលជាមេដឹកនាំពួកជំនុំនោះ? តើស្តេចអ័គ្រីប៉ាយល់ទេថា រឿងដ៏អាក្រក់ទាំងនេះដែលបានកើតឡើងចំពោះស្តេចទាំងនេះគឺជាភស្តុតាងថា ព្រះទ្រង់ពុំសព្វព្រះទ័យនឹងអំពើឧក្រិដ្ឋប្រឆាំងនឹងអ្នកបំរើព្រះអង្គនោះ? បិតារបស់ស្តេច អ័គ្រីប៉ាមានអំណាចជាងបុត្រារបស់ខ្លួន។ តើស្តេចអ័គ្រីប៉ានៅចាំទេអំពីថ្ងៃដែលបិតារបស់ខ្លួនបានឈរនៅទីក្រុងដដែលនេះគឺក្រុងសេសារា និងបានស្លៀកសំលៀកបំពាក់ដ៏ភ្លឺចែងចាំងខណៈដែលបណ្តាជនបានហៅព្រះអង្គថាជាព្រះ? តើស្តេចអ័គ្រីប៉ាបានភ្លេចទៅហើយឬនូវអ្វីដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីនោះ? មុនពេលដែលសំរែករបស់បណ្តាជនបានបពា្ឈប់ សេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះទាស់នឹងបិតារបស់ស្តេចអ័គ្រីប៉ាក៏កើតឡើងភ្លាមៗគួរឲ្យញញើតដែរ។ មែនហើយ រឿងទាំងអស់នេះកំពុងតែដក់ជាប់ក្នុងគំនិត របស់ស្តេចអ័គ្រីប៉ា។ ប៉ុន្តែចិត្តដ៏អំនួតរបស់ព្រះអង្គកំពុងតែវីវក់នឹងសេចក្តីសរសើរនិងកិត្តិយសនៅចំពោះ​ព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ។ អំនួតរបស់ព្រះអង្គបានបំផ្លាញគំនិតអំពីព្រះដ៏បរិសុទ្ធជាងអ្វីៗទាំងអស់នោះអស់​ហើយ។ ដកស្រង់ពី (Ellen G. White, The SDA Bible Commentary, volume 6, pages 1066, 1067, adapted)។