យើងរាល់គ្នាគឺជាពួកជំនុំសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ។ យើងជឿថា ព្រះទ្រង់សង្គ្រោះយើងដោយសារតែសេចក្តីជំនឿលើរឿងដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើសំរាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់។ យើងពុំត្រូវការ​មេដឹកនាំ​ព្រះវិហារ ឬសាសនាណាមកជួយសង្គ្រោះយើងជំនួសព្រះយេស៊ូវឡើយ។ អ្វីដែលយើងត្រូវការ គឺយើង​ត្រូវទទួលពីព្រះយេស៊ូវ។​ ព្រះអង្គគឺជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង។ សម្តេចសង្ឃគឺជាមេដឹកនាំសាសនាដែលធ្វើការសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់លោក។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ធ្វើការក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃក្នុងរោងឧបោសថនៅឋានសួគ៌។ រោងឧបោសថនៅឋានសួគ៌គឺជាកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើការនាពេលឥឡូវនេះដើម្បីសង្គ្រោះយើង។

មែនហើយ យើងពុំត្រូវការឲ្យពួកជំនុំសង្គ្រោះយើងជំនួសព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់​បានបង្កើតពួកជំនុំមក។ ព្រះទ្រង់បានដាក់ពួកជំនុំនៅលើផែនដីសំរាប់យើងដើម្បីជួយយើងឲ្យបង្ហាញពីផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតពួកជំនុំដើម្បីឲ្យធ្វើការចែកចាយ ដំណឹងល្អទៅដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះ។ ពួកជំនុំក៏បាននាំយើងរាល់គ្នាឲ្យរួបរួមគ្នាមកតែមួយផងដែរ។ ការរួបរួមគ្នាគឺជាការព្រមព្រៀងគ្នា។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានបង្រួបបង្រួមយើងឲ្យមានចិត្តតែមួយ គំនិតតែមួយ និងសេចក្តីពិតតែមួយ។

សប្តាហ៍នេះ យើងនឹងសិក្សាថា ហេតុអ្វីបានជាពួកជំនុំមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងម៉្លេះចំពោះកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ យើងនឹងក្រឡេកមើលអំពីរបៀបដែលពួកជំនុំដឹកនាំពួកអ្នកជឿទាំងអស់ឲ្យរួបរួមគ្នាមកតែមួយផងដែរ។

យើងធ្លាប់បានរៀនកាលពីមេរៀនលើកមុនថា ព្រះគម្ពីរបានប្រើរូបស័ព្ទ «រូបកាយ» តំណាង​ឲ្យ​ពួកជំនុំ។ ពួកជំនុំគឺជារូបកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ រូបស័ព្ទនេះជួយយើងឲ្យយល់ពីផ្នែកផ្សេងៗពីគ្នាជាច្រើននៃពួកជំនុំ និងទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេស៊ូវនិងរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ពួកជំនុំពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវទើបអាចមានជីវិតរស់បាន។ ព្រះអង្គគឺជា «សិរសា» នៃពួកជំនុំ (កូល៉ុស ១:១៩, អេភេសូរ ១:២២)។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានជីវិតដល់ពួកជំនុំ។ ប្រសិនបើយើងពុំមានព្រះយេស៊ូវ ក៏ពុំមានពួកជំនុំដែរ។

ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏ផ្តល់អត្តសញ្ញាណដល់ពួកជំនុំផងដែរ។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើងគឺជាការយល់ដឹងថាយើងគឺជាអ្នកណាក្នុងនាមជាពួកជំនុំ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានសេចក្តីពិត និងសេចក្តីបង្រៀន​ទៅដល់ពួកជំនុំ។ មែនហើយ ការបង្រៀនទាំងនេះសំខាន់ណាស់។ ប៉ុន្តែពួកជំនុំរឹតតែសំខាន់ជាងសេចក្តីបង្រៀនទាំងនេះទៅទៀត។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា គឺព្រះគ្រីស្ទនេះហើយដែលបានឲ្យនិយមន័យដល់ពួកជំនុំ។ ហេតុនោះ យើងអាចរៀនបន្ថែមទៀតអំពីពួកជំនុំ និងអត្ថន័យនៃពួកជំនុំនេះពីព្រះយេស៊ូវ និងពី​ព្រះគម្ពីរផ្ទាល់។

ក្នុងខគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:២៣‑២៧ លោកប៉ុលរៀបរាប់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេស៊ូវ និង​ពួកជំនុំ។ លោកប៉ុលបានប្រើទំនាក់ទំនងនេះដើម្បីបង្ហាញអំពីរបៀបដែលប្តី និងប្រពន្ធគួរស្រឡាញ់គ្នាយ៉ាងដូចម្តេច។ តើក្នុងខទាំងនេះលោកប៉ុលប្រាប់យើងអ្វីខ្លះអំពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេស៊ូវ និងពួក​ជំនុំ​របស់ព្រះអង្គ និងភាពជិតស្និទ្ធដែលព្រះយេស៊ូវចង់មានជាមួយនឹងពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ?

យើងត្រូវទទួលយកការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូវមកលើជីវិតរបស់យើង។​ អ្នកខ្លះអាចនឹងមានការលំបាកក្នុងការប្រគល់ជីវិតរបស់ខ្លួនទៅឲ្យអ្នកដទៃគ្រប់គ្រងពីព្រោះពួកគេមិនចូលចិត្តពីរបៀបដែលអ្នកដឹកនាំខ្លះប្រព្រឹត្តកាលពីអតីតកាល។​ ពួកមេដឹកនាំទាំងនោះពុំបានប្រើសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្លួនឲ្យត្រឹមត្រូវឡើយ។​ ប៉ុន្តែ ពួកជំនុំគឺឋិតនៅក្រោមព្រះយេស៊ូវ ជាមេដឹកនាំដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់។ ភក្តីភាពរបស់យើងគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនសំរាប់អ្នកណាផ្សេងទៀតឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់ពួកជំនុំ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវត្រូវតែគ្រប់គ្រងលើសិទ្ធិអំណាចនោះជានិច្ច។ ព្រះអង្គគឺជាមេដឹកនាំដ៏ពិតប្រាកដលើពួកជំនុំរបស់យើង។

«ពួកជំនុំត្រូវបានស្អាងឡើងលើព្រះយេស៊ូវ។ ពួកជំនុំត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ដ្បិតព្រះអង្គ​ជាមេដឹកនាំ។ ពួកជំនុំមិនត្រូវពឹងផ្អែកលើមនុស្ស ឬឋិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សឡើយ។ មនុស្ស​ជាច្រើននិយាយថា កិច្ចការរបស់ពួកគេក្នុងពួកជំនុំបានផ្តល់សិទ្ធិអំណាចដល់ពួកគេឲ្យសម្រេចចិត្តជំនួសអ្នកដទៃថា ពួកអ្នកដទៃទាំងនោះត្រូវជឿលើអ្វី និងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ។ ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់ពុំបានយល់ព្រមឲ្យមានការប្រើប្រាស់សិទ្ធិអំណាចដែលមិនត្រឹមត្រូវបែបនេះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «អ្នករាល់គ្នាគឺជា​បង ប្អូននឹងគ្នា»។ មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងពួកជំនុំសុទ្ធតែអាចដើរក្នុងផ្លូវដែលមិនត្រឹមត្រូវ និងធ្វើខុស។ ហេតុ​នោះ យើងមិនគួរពឹងផ្អែកលើមនុស្សណាមួយឲ្យដឹកនាំយើងឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាថ្មដានៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ អ្នកជឿដែលខ្សោយបំផុតក៏អាចពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គបានដែរ។​ សមាជិកណាដែលគិតថាខ្លួនខ្លាំងក៏ត្រូវតែពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គដែរ បើពុំដូច្នោះទេពួកគេនឹងខ្សោយជាក់ជាមិនខាន»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Desire of Ages, page 414, adapted ។

ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអង្គគង់នៅលើផែនដី ព្រះយេស៊ូវមានអារម្មណ៍ព្រួយព្រះទ័យខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គប្រាថ្នាចង់បានអំណាច។ ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំដ៏មានអំណាចក្នុងនគររបស់ព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាកុស ៩:៣៣, ៣៤, លូកា ៩:៤៦)។ នៅពេលដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវបរិភោគអាហារល្ងាចចុងក្រោយជាមួយគ្នា ពួកគេភាគច្រើនសុទ្ធតែប្រាថ្នាចង់បានអំណាចដើម្បីត្រួតត្រាលើអ្នកដទៃ និងចង់បានតំណែងលេខមួយផងដែរ (លូកា ១២:២៤)។

ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានចែករំលែកព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអង្គអំពីរបៀបដែលមេដឹកនាំខាងព្រលឹង វិញ្ញាណគួរតែប្រព្រឹត្តបែបណាចំពោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ តើមានក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់អ្វីខ្លះក្នុងខគម្ពីរម៉ាថាយ ២០:២៥‑២៨ ដែលយើងរៀនពីព្រះយេស៊ូវអំពីរបៀបធ្វើជាអ្នកដឹកនាំល្អម្នាក់? តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចដើម្បីឲ្យក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់មួយនេះក្លាយមកជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់យើង? តើយើងអាចអនុវត្តក្បួនច្បាប់នេះក្នុងពួកជំនុំរបស់យើងដោយរបៀបណា?

«នៅក្នុងខទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីគំរូអំណាចពីរយ៉ាង។ គំរូទីមួយគឺជាគោលគំនិតស្តីពីអំណាចរបស់ពួកសាសន៍រ៉ូម។ ក្នុងគំរូអំណាចរបស់ពួកសាសន៍រ៉ូមនេះ ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងអាចប្រើមនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្លួនស្រេចតែនឹងចិត្ត។ ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងមានអំណាចនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ ពួកគេរំពឹងឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាធ្វើតាមនូវអ្វីដែលពួកគេនិយាយ។ ច្បាស់ណាស់ ព្រះយេស៊ូវពុំសព្វព្រះទ័យនឹងគំរូអំណាចនេះទេ។​ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គថា ’មិនត្រូវឲ្យមានដូច្នោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាឡើយ’។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គបង្ហាញគំរូថ្មីមួយដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គឲ្យយកគំរូតាម។ គំរូ អំណាចមួយនេះខុសប្លែកពីអ្វីដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គបានឃើញជារៀងរាល់ថ្ងៃ»។ ដកស្រង់ពី Darius Jankiewicz, “Serving Like Jesus: Authority in God’s Church,” Adventist Review, March 13, 2014, page 18, adapted ។

ក្នុងការពណ៌នាអំពីរបៀបប្រើអំណាចឲ្យបានត្រឹមត្រូវនេះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានប្រើពាក្យក្រេកដ៏សំខាន់ចំនួនពីរ៖ “diakonos” ដែលមានន័យថា «អ្នកបម្រើ» និង “doulos” ដែលមានន័យថា «ទាស ករ»។ ក្នុងការបកប្រែព្រះគម្ពីរខ្លះ ពាក្យថា “diakonos” ក៏ត្រូវបានបកប្រែថា «អ្នកដឹកនាំ» (ម៉ាថាយ ២០: ២៦, ERV)។ រីឯពាក្យ “doulos” ក៏ត្រូវបានបកប្រែថា «អ្នកបម្រើ» ឬ «ទាសករ» (ម៉ាថាយ ២០, ២៧ ERV)។ ការបកប្រែបែបនេះក្នុងភាសាអង់គ្លេសធ្វើឲ្យបាត់បង់អត្ថន័យដើមរបស់វា។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ពុំចង់បពា្ឈប់មិនឲ្យមានអំណាចទាំងអស់នោះឡើយ។​ អត់ទេ។ ព្រះយេស៊ូវចង់បញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់ថា ពួកមេដឹកនាំក្រុមជំនុំត្រូវតែធ្វើខ្លួនជាអ្នកបម្រើ និងជាទាសកររបស់រាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ពួកមេដឹកនាំក្រុមជំនុំមិនត្រូវព្យាយាមគ្រប់គ្រងលើរាស្ត្ររបស់ព្រះ ឬប្រើគេតាមអំពើចិត្តនោះឡើយ។ ពួកគេមិនត្រូវព្យាយាមចង់ធ្វើជាមនុស្សល្បី ឬសំខាន់ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់មនុស្សទាំងឡាយឡើយ។ «ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានចាប់ផ្តើមនគររបស់ព្រះអង្គតាមក្បួនច្បាប់ផ្សេង។​ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសមនុស្សឲ្យបម្រើដល់អ្នកដទៃ មិន​មែនឲ្យមកគ្រប់គ្រងដល់ពួកគេទេ។ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសអ្នកខ្លាំងឲ្យមកជួយអ្នកខ្សោយ»។ ដកស្រង់​​ពី Ellen G. White, The Desire of Ages, page 550, adapted ។

ក្នុងខគម្ពីរធីម៉ូថេទី២ ២:១៥ និងទីតុស ១:៩ លោកប៉ុលបានផ្តល់ឱវាទដល់លោកធីម៉ូថេ និងលោកទីតុសអំពីអ្វីដែលអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំត្រូវធ្វើ។ តើលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍អ្វីខ្លះអំពីមេដឹកនាំនៃពួកជំនុំដែលស្មោះត្រង់ និងកិច្ចការរបស់លោក?

តើលោកអ្នកឃើញទេថា លោកប៉ុលមានអារម្មណ៍ថា យើងត្រូវការពារការបង្រៀន និងគោល ជំនឿរបស់ពួកជំនុំដែរឬទេ? នោះគឺដោយសារតែសេចក្តីបង្រៀនរបស់យើងសំខាន់ខ្លាំងណាស់សំរាប់ការរួបរួមគ្នារបស់យើង។ ការរួបរួមគ្នាគឺជាការព្រមព្រៀងគ្នាទាំងចិត្តគំនិត ទាំងវិញ្ញាណ និងទាំងសេចក្តី ពិត។ សេចក្តីបង្រៀនរបស់យើងបង្រួបបង្រួមយើងឲ្យក្លាយមកជាពួកជំនុំតែមួយ។ ព្រះវិហាររបស់យើងត្រូវបានចងក្រងពីក្រុមមនុស្សផ្សេងៗពីគ្នាជាច្រើន។ ហេតុនោះ យើងត្រូវស្វែងរកការព្រមព្រៀងគ្នារបស់យើងទៅលើចំណុចមួយចំនួនដែលបង្រួបង្រួមយើងឲ្យមកតែមួយក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ការរួបរួមគ្នារបស់ យើងកើតចេញពីសេចក្តីពិតដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់ពួកជំនុំរបស់យើង។ តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើយើងយល់ច្រឡំទៅលើសេចក្តីបង្រៀនរបស់យើង? នោះយើងនឹងឈ្លោះប្រកែកគ្នា និងបែក បាក់គ្នា។ រឿងនោះនឹងកើតឡើងកាន់តែច្រើនឡើងៗខណៈដែលយើងខិតមកកាន់តែជិតដល់គ្រាចុងក្រោយនេះ។

«ខ្ញុំ​ផ្តាំ​មក​អ្នក​យ៉ាង​អស់​ពី​ចិត្ត នៅ​ចំពោះ​ព្រះ និង​ព្រះ‌គ្រីស្ទ​យេស៊ូវ ដែល​ទ្រង់​រៀប​នឹង​ជំនុំ​ជំរះ ទាំង​មនុស្ស​រស់ និង​មនុស្ស​ស្លាប់​ផង គឺ​ផ្តាំ​ដោយ​អាង​ដំណើរ​ទ្រង់​យាង​មក និង​នគរ​ទ្រង់ថា ចូរ​ឲ្យ​អ្នក​ផ្សាយ​ព្រះ‌បន្ទូល​ចុះ ហើយ​ទទូច​ជំរុញ​ផង ទោះ​ត្រូវ​ពេល ឬ​ខុស​ក្តី ចូរ​រំឭក​គេ​ឲ្យ​ដឹង​ខ្លួន ព្រម​ទាំង​បន្ទោស ហើយ​កំឡា​ចិត្ត​គេ ដោយ​ចិត្ត​អត់‌ធ្មត់ និង​សេចក្តី​ប្រៀន​ប្រដៅ​គ្រប់​យ៉ាង ដ្បិត​នឹង​មាន​គ្រា​មក ដែល​គេ​មិន​ទ្រាំ​ទ្រ​នឹង​សេចក្តី​បង្រៀន​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​ទេ គឺ​គេ​នឹង​មាន​ត្រចៀក​រមាស់ ហើយ​នឹង​ហៅ​គ្រូ​កាន់​តែ​ច្រើន​ឡើង មក​បង្រៀន​ឲ្យ​ត្រូវ​ចិត្ត គេ​នឹង​ងាក​ត្រចៀក​ចេញ​ពី​សេចក្តី​ពិត បែរ​ទៅ​តាម​រឿង​ព្រេង​វិញ» (ធីម៉ូថេទី២ ៤:១‑៤)។

ពាក្យពេចន៍ក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះគឺជាឱវាទរបស់លោកប៉ុលទៅកាន់លោកធីម៉ូថេអំពីអ្វីដែលលោកធីម៉ូថេគួរធ្វើដើម្បីត្រៀមខ្លួនឲ្យហើយស្រេចសំរាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ លោកប៉ុល បានព្រមានថា សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយនឹងកើតឡើងគ្រប់ទីកន្លែងនៅគ្រាចុងក្រោយ។ ហេតុនោះ លោកធីម៉ូថេគួរតែអធិប្បាយអំពីសេចក្តីពិតវិញ។ នោះហើយគឺជាកិច្ចការដែលព្រះប្រទានដល់លោកធីម៉ូថេ។

ក្រៅពីកិច្ចការនេះ លោកធីម៉ូថេគួរតែបង្រៀន និងលើកទឹកចិត្តដល់ពួកអ្នកជឿផងដែរ។​ ព្រះគម្ពីរក៏បានដឹកនាំយើងតាមរបៀបដូចគ្នានេះដែរ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦)។ លោកធីម៉ូថេត្រូវធ្វើតាមសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ និងបង្រៀនវាដល់មនុស្សដទៃទៀត។ គាត់ត្រូវតែអត់ធ្មត់ និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សទាំងឡាយនៅពេលដែលគាត់ធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ។ ជាញឹកញាប់ ការបន្ទោសរបស់យើងដល់ បាបជនមិនអាចនាំពួកគេឲ្យមកឯព្រះយេស៊ូវបានឡើយ។ ដោយពឹងលើជំនួយរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ កិច្ចការរបស់លោកធីម៉ូថេនឹងបង្រួបង្រួមពួកជំនុំឲ្យមកតែមួយក្នុងព្រះយេស៊ូវ។

កិច្ចការដ៏សំខាន់មួយដែលអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំត្រូវធ្វើគឺ ត្រូវបង្រៀនពួកអ្នកជឿឲ្យធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវ និងដាក់ទោសដល់ការប្រព្រឹត្តមិនត្រឹមត្រូវ។ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នអំពីរបៀបដែលយើងលើកយកប្រធានបទដ៏សំខាន់នេះមកនិយាយ ពីព្រោះសមាជិកពួកជំនុំមានការងាយយល់ច្រឡំណាស់។ កិច្ចការដ៏សំខាន់នៃសេចក្តីបង្រៀនអំពីការដាក់ទោសជួយឲ្យពួកជំនុំរក្សាបាននូវការរួបរួមគ្នា។ ដូចដែលយើងបានរៀន​រួច​មកហើយ ការរួបរួមគ្នាគឺជាការព្រមព្រៀងគ្នាទាំងចិត្តគំនិត ទាំងវិញ្ញាណ និងទាំងសេចក្តីពិត​នៃព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងថា ពួកអ្នកដឹកនាំក្នុងក្រុមជំនុំបង្រៀន និងដាក់ទោសសមាជិកដោយសារហេតុផលដ៏សំខាន់ចំនួនពីរ៖ ១) ដើម្បីការពារសេចក្តីពិត និង ២) ដើម្បីការពារពួកជំនុំ។

ដូចដែលយើងបានឃើញរួចមកហើយ ពួកអ្នកសរសេរគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានពណ៌នាអំពីសារៈសំខាន់នៃការការពារសេចក្តីបង្រៀននៃព្រះគម្ពីររបស់យើ់ងនៅវេលាណាដែលសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយចូលមកវាយលុកលើសេចក្តីពិត។ វាក៏សំខាន់ផងដែរក្នុងការការពារពួកជំនុំកុំឲ្យមានទម្លាប់​ប្រព្រឹត្តមិន​ត្រឹមត្រូវ ការកុហក និងការផិតក្បត់ជាដើម។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះគម្ពីរដល់យើងដើម្បីការពារយើងពីសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយ និងកុំឲ្យមានការប្រព្រឹត្តអាក្រក់។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ព្រះគម្ពីរមាន «ប្រយោជន៍​សំរាប់​ការ​បង្រៀន ការ​រំឭក​ឲ្យ​ដឹង​ខ្លួន ការ​ប្រដៅ​ដំរង់ និង​ការ​បង្ហាត់​ខាង​ឯ​សេចក្តី​សុចរិត» (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦)។

ក្នុងខគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៦:១៩ និង ម៉ាថាយ ១៨:១៥‑២០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់មួយចំនួនដល់ពួកជំនុំឲ្យអនុវត្តតាមនៅពេលណាដែលមេដឹកនាំត្រូវដាក់ទោសសមាជិកសំរាប់ការធ្វើខុសលើរឿងអ្វីមួយ។ តើក្បួនច្បាប់ទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ?

ព្រះគម្ពីរគាំទ្រគោលគំនិតនៃការដាក់ទោសនៅពេលដែលចាំបាច់។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរ ថា យើងមានការទទួលខុសត្រូវដល់គ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងជីវិតព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង។ រឿងនោះមាន ន័យថា យើងបានជ្រើសរើសធ្វើនូវអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ និងរស់នៅជាជីវិតបរិសុទ្ធ។​ យើងដឹងថា អាកប្បកិរិយា របស់យើងអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នកដទៃបាន។ តើអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យពួកជំនុំមានភាពខុសប្លែកពីក្រុមមនុស្សដទៃៗទៀតនៅលើផែនដីនេះ? ពួកសមាជិកក្រុមជំនុំបានញែកខ្លួនចេញពីផ្លូវជីវិតរបស់មនុស្សផងទាំងឡាយដែលពុំស្គាល់ព្រះ ឬពុំស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះ។ ជីវិតរបស់ពួកគ្រីស្ទានខុសប្លែកគ្នាពីជីវិត របស់មនុស្សដទៃទៀត។​ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី យើងរកឃើញគំរូអំពីរបៀបដែលពួកជំនុំត្រូវដាក់ទោសអំពើបាប និងការប្រព្រឹត្តអាក្រក់ក្នុងពួកជំនុំ។ យើងត្រូវបន្តលើកតម្កើងក្រឹត្យវិន័យព្រះក្នុងពួកជំនុំ។

ខគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៧:១‑៥ និងកាឡាទី ៦:១, ២ បានរៀបរាប់អំពីក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់ដែលយើងត្រូវយកអនុវត្តពេលណាយើងព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាពិបាកៗក្នុងពួកជំនុំ។ តើក្បួនច្បាប់ទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ?

នៅពេលណាយើងដាក់សមាជិកពួកជំនុំរូបណាមួយ យើងត្រូវធ្វើឡើងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និង​សប្បុរស។

ក្នុងការសិក្សាមេរៀនរបស់យើងត្រីមាសនេះ យើងរៀនម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះយេស៊ូវបាន​ចាប់ផ្តើមពួកជំនុំ និងបានបង្រួបបង្រួមយើងឲ្យមកតែមួយក្នុងព្រះអង្គដើម្បីធ្វើការរបស់ព្រះអង្គ។ យើងមិនគ្រាន់តែជាក្លឹបសង្គមសំរាប់មនុស្សដែលចង់ចំណាយពេលជាមួយគ្នាពិភាក្សាគ្នាអំពីសេចក្តីពិតដែលយើងស្រឡាញ់ចូលចិត្តប៉ុណ្ណឹងទេ (ប៉ុន្តែរឿងនោះក៏សំខាន់ដែលត្រូវធ្វើដែរ)។​ ហេតុផលពិតប្រាកដដែលព្រះទ្រង់បាននាំយើងឲ្យមកជួបជុំគ្នាជាពួកជំនុំគឺដើម្បីឲ្យយើងចែកចាយសេចក្តីពិតដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះនៅគ្រាចុងក្រោយ។

ក្នុងខគម្ពីរម៉ាថាយ ២៨:១៨‑២០ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានប្រទានមហាបញ្ជាចុងក្រោយទៅដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គឲ្យបន្តធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គប្រគល់ឲ្យពួកគេធ្វើនៅលើផែនដីនេះ។ តើក្នុងមហាបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវមានពាក្យសំខាន់ៗអ្វីខ្លះ? តើពាក្យទាំងនេះប្រាប់អ្វីខ្លះដល់ពួកជំនុំសព្វថ្ងៃនេះ?

មហាបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវទៅដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ មានកិរិយាស័ព្ទសំខាន់ៗចំនួន បួន៖ ១) ទៅ, ២) បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស, ៣) ធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក និង ៤) បង្រៀន។ នៅក្នុងភាសា ក្រេក កិរិយាស័ព្ទដែលសំខាន់បំផុតគឺ «បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»។ កិរិយាស័ព្ទដទៃទៀតប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើឲ្យមានសិស្ស។ យើងបង្កើតឲ្យមានសិស្សថ្មីៗពេលណាយើងចូលទៅប្រទេសទាំងអស់ និងមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះ ហើយអធិប្បាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ ធ្វើបុណ្យជ្រមុជ ទឹក និងបង្រៀនពួកគេឲ្យធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀន។

នៅពេលណាយើងធ្វើកិច្ចការនេះ នគររបស់ព្រះនឹងកាន់តែធំឡើងជាលំដាប់។ មនុស្សទាំងឡាយកាន់តែច្រើននៅលើផែនដីនេះទទួលយកព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ។ ពួកគេស្តាប់បង្គាប់តាមមហាបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវហើយបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ពួកគេគោរពតាមសេចក្តីបង្រៀន របស់ព្រះអង្គ។ សមាជិកថ្មីទាំងនេះក៏បានក្លាយទៅជាផ្នែកនៃគ្រួសាររបស់ព្រះនៅទូទាំងពិភពលោក។​ ពួកសិស្សថ្មីៗរបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងមានសុវត្ថិភាពដោយបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយនឹងពួកគេជារៀងរាល់ថ្ងៃខណៈដែលពួកគេខិតខំបង្កើតឲ្យមានសិស្សៗថ្វាយព្រះអង្គជាបន្តបន្ទាប់។ ពួកគេមាន សេចក្តីសន្យាថា ព្រះយេស៊ូវនឹងគង់នៅជាមួយពួកគេ ហើយព្រះក៏គង់នៅជាមួយដែរ។ គម្ពីរម៉ាថាយចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងសេចក្តីប្រកាសអំពីកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលមានន័យថា «ព្រះគង់នៅជាមួយ យើង» (ម៉ាថាយ ១:២៣)។ ចុងបញ្ចប់នៃគម្ពីរម៉ាថាយក៏បានបញ្ចប់ដោយសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវដល់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយពួកគេរហូតដល់ព្រះអង្គយាងមកវិញលើកទីពីរ។​

«ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ពុំបានប្រាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គថា កិច្ចការរបស់ពួកគេងាយស្រួលនោះទេ ... ប៉ុន្តែព្រះអង្គសន្យានឹងពួកគេថា ព្រះអង្គនឹងគង់ជាមួយពួកគេ។​ ប្រសិនបើពួកគេដើរតាមព្រះយេស៊ូវដោយសេចក្តីជំនឿ នោះព្រះទ្រង់នឹងការពារពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គឲ្យក្លាហានឡើង... ព្រះអង្គនឹងប្រទានគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ពួកគេ។​ ព្រះអង្គនឹងធ្វើឲ្យកិច្ចការនោះបានជោគជ័យ។ ដរាបណាពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ និងធ្វើការជាមួយព្រះអង្គ នោះពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនបរាជ័យឡើយ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Acts of the Apostles, page 29, adapted ។

សូមអាន Ellen G. White, “Individual Responsiblitiy and Christian Unity,” pages 485-505, in Testimonies to Ministers and Gospel Workers; “Unity in Diversity,” pages 483-485, and “Church Discipline in Gospel Workers. សូមអាន the articles “Church,” pages 707-710, and “Church Organization,” pages 712-714, in The Ellen G. White Encyclopedia.

«អ្នកដឹកនាំក្នុងពួកជំនុំត្រូវធ្វើការឲ្យបានច្រើនជាងអ្នកដឹកនាំធម្មតាធ្វើ។ អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំក៏ត្រូវធ្វើជាអ្នកបម្រើផងដែរ។

«ប៉ុន្តែ តើធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចឲ្យមនុស្សម្នាក់អាចដឹកនាំផង និងបម្រើផងក្នុងពេលតែមួយបាន? អ្នកដឹកនាំគឺជាមនុស្សដែលមនុស្សដទៃទៀតគេគោរព មែនទេ? អ្នកដឹកនាំក៏ជាមនុស្សដែលបញ្ជាទៅ មនុស្សទាំងឡាយឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ហើយរំពឹងថាពួកគេនឹងស្តាប់តាមគាត់ មែនទេ? ហេតុនោះ តើត្រូវធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចឲ្យអ្នកដឹកនាំធ្វើជាអ្នកបម្រើដែលត្រូវស្តាប់បញ្ជាគេវិញនោះ?

«ប្រសិនបើយើងចង់ដោះស្រាយ «ចំណោទបញ្ហា» នេះ យើងត្រូវក្រឡេកមើលព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយើងនូវក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់មួយអំពីភាពជាអ្នកដឹកនាំ។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញយើងអំពីរបៀបធ្វើជាអ្នកដឹកនាំដែលបម្រើអ្នកដទៃ។ ព្រះយេស៊ូវបានបម្រើមនុស្សទាំងពេញមួយជីវិតរបស់ ព្រះអង្គ។ នៅពេលទន្ទឹមគ្នានោះដែរ ព្រះយេស៊ូវក៏ជាមេដឹកនាំដ៏ប្រសើរបំផុតដែលមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះបានឃើញ»។ ដកស្រង់ពី G. Arthur keough, Our Church Today: What It Is and Can Be (Washington, D.C. and Nashville: Review and Herald, a980), page 106, adapted ។