តើមានចំណុចអ្វីសំខាន់ជាងគេសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវមុននឹងទ្រង់សុគត? លោកយ៉ូហានឆ្លើយនឹងសំណួរនេះនៅក្នុងគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក ១៣-១៧។ នៅក្នុងជំពូកសំខាន់ទាំងប្រាំនេះ លោកយ៉ូហានរៀបរាប់ពីព្រះបន្ទូលចុងក្រោយរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់សាវករបស់ទ្រង់ឲ្យយើងដឹង។ រួចព្រះយេស៊ូវក៏អធិដ្ឋាន (យ៉ូហាន ១៧)។អ្នកខ្លះលើកឡើងថាសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញយើងឲ្យដឹងថាព្រះអង្គគឺជាសម្ដេចសង្ឃរបស់យើង។ សម្ដេចសង្ឃគឺជាមេដឹកនាំបរិសុទ្ធម្នាក់ដែលខិតខំសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ខ្លួន។

«នៅក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាននេះ ព្រះយេស៊ូវប្រគល់អង្គទ្រង់ទាំងស្រុងទៅឯព្រះវរបិតាទុកជាដង្វាយនៃបាបរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសម្ដេចសង្ឃផងហើយក៏ជាដង្វាយជំនួសបាបយើងផង។ ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលទ្រង់ហៀបនឹងសុគតដើម្បីគេ។ អ្នកទាំងនោះគឺបូកបញ្ចូលទាំងអ្នកដើរតាមព្រះអង្គនៅជំនាន់នោះនឹងគ្រប់មនុស្សទាំងឡាយណាដែលជឿដល់ព្រះអង្គក្រោយៗមកទៀត» F. F. Bruce, The Gospel of John, page 328, adapted.

សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញពីសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ព្រះអង្គចង់ឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះអង្គរួបរួមគ្នា (យ៉ូហាន ១៧:៩, ១០)។ សប្ដាហ៍នេះយើងនឹងសិក្សាពីសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់បានរួមគ្នាមកតែមួយជាមួយនឹងទ្រង់។ យើងនឹងឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះ៖ តើព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អ្វី? តើព្រះអង្គអធិដ្ឋានឲ្យនរណា? តើសេចក្ដីអធិដ្ឋាននេះមានអត្ថន័យបែបណាសម្រាប់យើងនាសម័យបច្ចុប្បន្ន?

ចូរយើងក្រឡេកមើលឲ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅបន្ថែមទៀតទៅលើសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាសម្ដេចសង្ឃរបស់យើង។ ដូចដែលលោកអ្នកបានចាំពីមេរៀនកាលពីម្សិលមិញរួចមកហើយថាសម្ដេចសង្ឃគឺជាអ្នកដឹកនាំបរិសុទ្ធដែលខិតខំសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ខ្លួន។ សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវបែងចែកជាបីផ្នែក។ ទីមួយ ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អង្គទ្រង់ (យ៉ូហាន ១៧:១-៥)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៧:៦-១៩)។ ចុងក្រោយ គឺព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់មនុស្សណាដែលនឹងព្រមទទួលជឿព្រះអង្គក្រោយៗមកទៀត (យ៉ូហាន ១៧:២០-២៥)។

សូមអានសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អង្គទ្រង់នៅក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាន ១៧:១-៥។ តើព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អ្វី? តើសេចក្ដីអធិដ្ឋាននេះមានអត្ថន័យបែបណាសម្រាប់យើង?

ព្រះយេស៊ូវទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាជួយដល់ទ្រង់។ មុននោះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាមិនទាន់ដល់វេលាដែលទ្រង់ត្រូវសុគតនៅឡើយទេ (យ៉ូហាន ២:៤ យ៉ូហាន ៧:៣០ យ៉ូហាន ៨:២០)។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គជ្រាបថាពេលនេះជាវេលាដែលត្រូវសុគតដើម្បីទុកជាថ្លៃលោះបាបយើងហើយ។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវការឲ្យព្រះវរបិតាចម្រើនកម្លាំងដល់ទ្រង់។ ពេលនោះទើបព្រះយេស៊ូវអាចបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ។ វេលាដ៏អាក្រក់នៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវនេះគឺជាវេលាដែលត្រូវមានការអធិដ្ឋាន។

ព្រះយេស៊ូវនឹងថ្វាយគ្រប់ទាំងសិរីរុងរឿងទៅឯព្រះវរបិតាទ្រង់ដោយការធ្វើតាមសេចក្ដីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះវរបិតាតម្រូវឲ្យទ្រង់ធ្វើ។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវតែទទួលយកឈើឆ្កាង។ តើសេចក្ដីនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្ដេចដែលថា «ព្រះយេស៊ូវត្រូវទទួលយកឈើឆ្កាង»? តើបានសេចក្ដីថាព្រះយេស៊ូវត្រូវធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យឬ? ទេ។ គឺបានសេចក្ដីថាព្រះយេស៊ូវសុខព្រះទ័យប្រើអំណាចចេស្ដាដែលព្រះប្រទានឲ្យទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវប្រើចេស្ដារបស់ព្រះអង្គដើម្បីសម្រេចព្រះទ័យសុគតសម្រាប់យើង។ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូវពុំបានសុគតផ្ទុយនឹងសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះអង្គស្ម័គ្រព្រះទ័យនឹងសុគតដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវរបិតាទ្រង់។ ឈើឆ្កាងនោះហើយជាហេតុផលដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូត្រមកជាមនុស្ស។ ព្រះអង្គយាងមកក្នុងរាងកាយជាមនុស្សហើយស្ម័គ្រព្រះទ័យសុគតលើឈើឆ្កាងសម្រាប់បាបមនុស្សគ្រប់ជនលើផែនដីនេះ។

យ៉ូហាន ១៧:៣ ប្រាប់យើងឲ្យស្គាល់ពីជីវិតអស់កល្ប។ តើជីវិតអស់កល្បជាអ្វី? តើការស្គាល់ព្រះមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្ដេច?

ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងថាជីវិតអស់កល្បបានមកពីការស្គាល់ព្រះ។ ការស្គាល់ព្រះបានមកពីការយល់ពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅលើឈើឆ្កាង។ យើងយល់ពីសេចក្ដីនេះអំពីព្រះយេស៊ូវនៅពេលដែលយើងផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងព្រះវរបិតា។ ព្រះយេស៊ូវយាងមកផែនដីនេះដើម្បីដឹកនាំការស្រាវជ្រាវរបស់យើងដែលជាមនុស្សរកយល់ពីព្រះហើយដើម្បីជួយយើងឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តនិងការចុះសម្រុងនឹងគ្នា។

តើការដឹងអំពីព្រះនិងការស្គាល់ព្រះជាប្រាកដមានលក្ខណៈខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?

នៅក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាន ១៧:៩-១៩ ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ តើព្រះយេស៊ូវសូមឲ្យព្រះវរបិតាធ្វើអ្វីសម្រាប់ពួកគេ?

បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អង្គទ្រង់ហើយ ព្រះអង្គក៏អធិដ្ឋានសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវត្រូវប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់នៃការបាត់បង់ជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវទៅថ្ងៃខាងមុខ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងមិនគង់នៅជាមួយពួកគេទៀតទេ។ ដូច្នេះព្រះអង្គក៏ទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាថែរក្សាពួកគេ។

ព្រះយេស៊ូវទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ថែរក្សាអ្នកដើរតាមព្រះអង្គពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែលមាននៅលើផែនដីនេះ។ ព្រះយេស៊ូវពុំបានអធិដ្ឋានដល់មនុស្សលើលោកនេះដែលប្រឆាំងទាស់នឹងផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឡើយ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩)។ ប៉ុន្តែផែនដីគឺជាកន្លែងដែលអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវនឹងបម្រើទ្រង់។ ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូវក៏អធិដ្ឋានឲ្យព្រះរក្សាពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គឲ្យមានសុវត្ថិភាព។ ពិតណាស់ព្រះយេស៊ូវយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះសង្គ្រោះ។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គគឺសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូបដែលទទួលជឿដល់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែភាពជោគជ័យនៃដំណឹងល្អគឺអាស្រ័យទៅលើអ្នកដើរតាមព្រះអង្គដែលនឹងចេញទៅហើយផ្សាយដំណឹងដល់មនុស្សឯទៀត។ មូលហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសូមកុំឲ្យសាតាំងយកឈ្នះពួកគេបានឡើយ (ម៉ាថាយ ៦:១៣)។ ប៉ុន្តែសាតាំងបានយកឈ្នះអ្នកដើរតាមព្រះអង្គម្នាក់បាត់ទៅហើយគឺ៖ យូដាស។ មុនល្ងាចនោះបន្តិច ព្រះយេស៊ូវប្រាប់ទៅរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ថាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេសម្រេចចិត្តក្បត់នឹងទ្រង់(យ៉ូហាន ១៣:១៨-៣០) «នៅពិធីបុណ្យរំលង ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញថាទ្រង់ជាព្រះដោយបង្ហាញប្រាប់យូដាសថាព្រះអង្គទ្រង់ជ្រាបថាយូដាសប្រុងនឹងធ្វើអ្វីមុនទាំងគាត់ចេញទៅធ្វើទៀត។ ដោយក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ព្រះយេស៊ូវរាប់បញ្ចូលយូដាសទៅក្នុងកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែយូដាសបានបិទចិត្តរបស់គាត់មិនព្រមទទួលយកសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ» Ellen G. White, The Desire of Ages, page 720, adapted.

ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថាចិត្តច្រណែនអាចបំបែកបំបាក់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គដូចដែលវាធ្លាប់កើតឡើងពីដើមមក។ ដូច្នេះព្រះអង្គក៏អធិដ្ឋានសម្រាប់ពួកគេឲ្យបានរួបរួមគ្នាជាធ្លុងមួយទាំងចិត្តនិងគំនិតផង (យ៉ូហាន ១៧:១១)។ មានតែព្រះប៉ុណ្ណោះដែលអាចបង្រួបបង្រួមរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឲ្យមានចិត្តនិងគំនិតតែមួយបាន។ ការដែលយើងអាចរួបរួមក្នុងលក្ខណៈបែបនេះបានគឺដោយសារព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រាក៏រួមគ្នាតែមួយដែរ។ យើងត្រូវតែរួមចិត្តនិងគំនិតគ្នាមកតែមួយដើម្បីឲ្យកិច្ចការរបស់យើងថ្វាយព្រះអាចជោគជ័យទៅបាន។

ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះ យើងក៏ត្រូវទទួលសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះគម្ពីរទាំងស្រុងហើយក្លាយជាបរិសុទ្ធ។ ពេលនោះទើបយើងអាចចាប់ផ្ដើមបម្រើការថ្វាយព្រះអង្គ។ យើងត្រូវតែកែប្រែទៅតាមសេចក្ដីពិតដែលយើងបង្រៀនដល់មនុស្សដទៃ។

តើយើងត្រូវរស់នៅបែបណាដើម្បីបង្ហាញថាយើង «​មិន​មែន​ជា​របស់​លោកីយ៍​ទេ»? (យ៉ូហាន ១៧:១៤)

ព្រះយេស៊ូវបញ្ចប់ការអធិដ្ឋានសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ រួចព្រះអង្គក៏អធិដ្ឋានថា «គឺ​ឲ្យ​ដល់​ទាំង​អ្នក​ណា ដែល​នឹង​ជឿ​ដល់​ទូលបង្គំ ដោយសារ​ពាក្យ​របស់​គេ​ថែម​ទៀត​ដែរ» (យ៉ូហាន ១៧:២០)

អានគម្ពីរយ៉ូហាន ១៧:២០-២៦ អំពីសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ធំបង្អស់របស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អ្នកជឿព្រះអង្គទៅថ្ងៃអនាគត។ តើព្រះយេស៊ូវប្រាថ្នាចង់ឲ្យពួកគេបានអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាការធ្វើឲ្យសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ព្រះអង្គក្លាយជាការពិតគឺជារឿងសំខាន់?

ព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រាចុះសម្រុងនឹងគ្នាទាំងស្រុង។ ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានសូមឲ្យអ្នកជឿព្រះអង្គនាពេលអនាគតនឹងចុះសម្រុងជាមួយគ្នាដូចជាព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រាដែរ។ តើឃ្លាដែលថាព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រាចុះសម្រុងនឹងគ្នាមានអត្ថន័យបែបណា? គឺព្រះទាំងពីរអង្គតែងធ្វើការរួមគ្នាដោយចុះសម្រុងនឹងគ្នាទាំងស្រុងនៅលើគ្រប់ទាំងការដែលព្រះអង្គធ្វើ (យ៉ូហាន ៥:២០-២៣)។ ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គទាំងពីររួមគ្នាដោយក្ដីស្រឡាញ់មកលើបាបជន។ ក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គធំធេងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាព្រះវរបិតាយល់ព្រមប្រទានព្រះរាជបុត្រាឲ្យមកសង្គ្រោះយើង។ ព្រះរាជបុត្រាក៏ចង់ពលីព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ដែរ (យ៉ូហាន ៣:១៦, ១០:១៥)។

ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះអង្គមានសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមបែបដែលព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រាមានដែរ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥)។ នៅពេលដែលអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ទៅកាន់មនុស្សដទៃ ពេលនោះមនុស្សទាំងនោះនឹងឃើញថាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវពិតជាមានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដជាមួយព្រះយេស៊ូវនិងព្រះវរបិតា។ «គ្រីស្ទានណាដែលមានចិត្តនិងគំនិតរួមគ្នាតែមួយបង្ហាញដល់មនុស្សដទៃទៀតថាដំណឹងល្អគឺជាសេចក្ដីពិត» Andreas J. Kostenberger, John (Grand Rpaods, MI: Baker Academic, 2004), page 498, adapted. ការមានចិត្តនិងគំនិតរួមគ្នាតែមួយគេឲ្យឈ្មោះថាសាមគ្គីភាព។ សាមគ្គីភាពដែលយើងមានជាមួយគ្នានឹងធ្វើជាបន្ទាល់ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាទូទាំងសកលលោកថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ សាមគ្គីភាពពិតប្រាកដគ្មានអ្វីអាចលាក់បាំងបានឡើយ។ យើងត្រូវតែបង្ហាញឲ្យគេឃើញ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាមិនអាចមើលឃើញពីសាមគ្គីភាពរបស់យើងទេ តើធ្វើម្ដេចនឹងអាចឲ្យគេជឿបានថាដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគឺជារឿងពិតទៅកើត?

«ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់គ្រប់រូបរួបរួមគ្នាមកតែមួយក្នុងជំនឿ។ មុនដែលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គអធិដ្ឋានឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះអង្គរួមចិត្តនិងគំនិតគ្នាមកតែមួយដូចដែលព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រារួមគ្នាតែមួយដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សលើលោកឃើញអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវរួមគ្នារបៀបនេះ នោះពួកគេនឹងជឿថាព្រះវរបិតាពិតជាបានចាត់ព្រះបុត្រាឲ្យមកសង្គ្រោះពួកគេមែន។ ព្រះយេស៊ូវអធិដ្ឋានជាសេចក្ដីដ៏ប្រសើរឧត្តមនិងពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់សម្រាប់យើង...។

«យើងត្រូវតែអធិដ្ឋានសុំឲ្យព្រះវរបិតាឆ្លើយតបសេចក្ដីអធិដ្ឋាននេះហើយធ្វើឲ្យវាក្លាយមកជាការពិតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង» Ellen G. White, Testimonies for the Church, volume 4, page 17, adapted.