ក្រុមហ៊ុនខ្លះបានល្បីឈ្មោះដោយសារតែលក់ផលិតផលរបស់ពួកគេ។ ក្រុមហ៊ុនទាំងនេះលក់ផលិតផលទាំងនោះនៅក្រោមឈ្មោះពិសេសមួយដែលស្ទើរតែគ្រប់គ្នាស្គាល់។ ចំណុចសំគាល់របស់ផលិតផលដែលលក់ក្រោមឈ្មោះពិសេសនោះគឺ «ម៉ាក»។ អ្នកចាត់ចែងអំណោយទានរបស់ព្រះក៏ត្រូវបានគេស្គាល់ដោយសារឈ្មោះ និងម៉ាកដ៏ពិសេសដែរ។ ឈ្មោះពិសេសរបស់ពួកគេគឺគ្រីស្ទាន។ មនុស្សលោកគេដឹងថាយើងគឺជាគ្រីស្ទានដោយ​សារទង្វើពិសេសដែលយើងធ្វើ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមាន។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺជា «ម៉ាក» របស់យើង។

ជីវិតរបស់អ្នកចាត់ចែងបែបគ្រីស្ទានគឺត្រូវសំដែងចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងនាមជាអ្នកចាត់ចែងបែបគ្រីស្ទាន កាលណាបើយើងនៅជាប់ជាមួយនឹងទ្រង់​ហើយយើងត្រូវតែសំដែងចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ក្នុងជីវិត។ យើងត្រូវបង្ហាញថាយើងគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះយេស៊ូវពេលណាយើងរស់នៅតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះ ជីវិតរបស់យើងនឹងបង្ហាញឲ្យឃើញថា បាននៅជាប់នឹងព្រះអង្គហើយ (កូរិនថូសទី១ ៦:១៧)។

សប្តាហ៍នេះ យើងសិក្សាអំពីកត្តាដែលជួយឲ្យក្លាយជាអ្នកចាត់ចែងល្អ។ ការយល់ដឹងអំពីកត្តាទាំងនេះនឹងជួយយើងឲ្យរង់ចាំព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ និងជួយឲ្យយើងធ្វើការដែលព្រះទ្រង់ផ្តល់ដល់យើងផងដែរ។ យើងត្រូវតែធ្វើជាអ្នកមើលការខុសត្រូវដ៏ស្មោះត្រង់លើសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។ យើងត្រូវចាំយាម គោរព និងបង្រៀនអំពីសេចក្តីពិតនេះដល់អ្នកដទៃទៀត។ ការសិក្សារបស់យើងអំពីការធ្វើជាអ្នកចាត់ចែងដ៏ល្អនឹងជួយឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះកាន់តែរឹងមាំឡើង។ វានឹងជួយយើងឲ្យក្លាយជាអ្នកចាត់ចែងដ៏ប្រសើរឡើង។ ក្នុងនាមជាអ្នកចាត់ចែង យើងត្រូវនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះនឹងប្រែក្លាយជា «ម៉ាក» ដែលនឹងមានអំណាចផ្លាស់ប្តូរគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតរបស់យើងទាំងបច្ចុប្បន្ននិងអនាគត។

«រីឯ​អ្នក​មើល​ខុស​ត្រូវ​គួរ​តែ​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់» (កូរិនថូសទី១ ៤:២)។ វាជាការសំខាន់ណាស់សំរាប់អ្នកចាត់ចែងអំណោយទានដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះក្នុងការប្រយុទ្ធនិងជម្នះលើការ «​តយុទ្ធ​សម្រាប់​ជំនឿ​ឲ្យ​បាន​ល្អ​ប្រសើរ» (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១២)។ ព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់។ ហើយខណៈដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គធ្វើការក្នុងយើងយើងក៏ប្រែក្លាយជាស្មោះត្រង់ដែរ។ ការស្មោះត្រង់មានន័យថា ការរក្សាការពិតនូវអ្វីដែលយើងដឹងថាជារឿងត្រឹមត្រូវ បើទោះបីជាឋិតក្នុងសមរភូមិខាងព្រលឹងវិញ្ញាណក៏ដោយ។

សមរភូមិរវាងរឿងត្រូវនិងខុស ល្អនិងអាក្រក់ គឺកំពុងតែប្រយុទ្ធគ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ហើយទៅអនាគតក៏នៅតែមានការប្រយុទ្ធគ្នានេះដែរ។​ សរុបសេចក្តីមក សេចក្តីជំនឿរបស់យើងគឺជាការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាវៈអាក្រក់។ អ្នកចាត់ចែងដ៏ល្អ គ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ការប្រយុទ្ធខាងសេចក្តីជំនឿ នឹងបង្ហាញឲ្យឃើញថា គាត់មានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ចុះប្រសិនបើលោកអ្នកស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្តិវិញ យ៉ាងម៉េចដែរ? ដូច្នេះ សេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយរបស់លោកអ្នកគឺត្រូវស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ និងចងចាំពីការព្រមានរបស់ព្រះអង្គអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការស្រឡាញ់ប្រាក់។ ចុះប្រសិនបើលោកអ្នកចង់ល្បីវិញយ៉ាងម៉េចដែរ? ដូច្នេះលោកអ្នកត្រូវស្មោះត្រង់ចំពោះអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនអំពីការមានចិត្តដែលគ្មានអំនួត។ ចុះប្រសិនបើលោកអ្នកប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងគំនិតដែលពោរពេញដោយអំពើបាបវិញយ៉ាងម៉េចដែរ? ដូច្នេះលោកអ្នកត្រូវស្មោះត្រង់នឹងសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ ដែលចង់ធ្វើឲ្យលោកអ្នកបានបរិសុទ្ធ។ ចុះប្រសិនបើលោកអ្នកចង់បានអំណាចវិញតើត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចវិញ? ដូច្នេះលោកអ្នកត្រូវស្មោះត្រង់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះស្តីអំពីការធ្វើជាអ្នកបំរើទៅកាន់មនុស្សទាំងអស់។ ជំរើសត្រូវស្មោះត្រង់ ឬមិនស្មោះត្រង់ជាញឹកញាប់កើតឡើងភ្លាមៗតែម្តង។ អ្វីដែលបានកើតឡើងក្រោយជំរើសនោះអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់យើងជារៀងរហូតក៏ថាបាន។

សូមអានលោកុប្បត្តិ១៥:៦ ហេព្រើរ១១:៨-១២ និងរ៉ូម៤:១៣, ១៨-២១។ តើខទាំងនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីការស្មោះត្រង់?

ក្នុងភាសាហេព្រើរ ការស្មោះត្រង់មានន័យថា ការជឿ ឬទុកចិត្ត។ ពាក្យដដែលក៏ត្រូវបានគេប្រើថាជាពាក្យ «អាម៉ែន» ដែរ។ «អាម៉ែន» មានន័យថា ភាព «រឹងមាំ» ឬ «ខ្ជាប់ខ្ជួន»។ ភាពស្មោះត្រង់មានន័យថា ព្រះទ្រង់បានសាកល្បងយើងរាល់គ្នា។ ហើយយើងបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់របស់ខ្លួនបានយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនចំពោះផែនការរបស់ព្រះអង្គ។

តទៅនេះគឺជារឿងមួយដែលនិយាយអំពីភាពស្មោះត្រង់។ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះម៉ារទីន លូធើរ។ លូធើររស់នៅក្នុងសតវត្សទី១៦។ លោកគឺជាអ្នកកែទំរង់ពួកជំនុំមួយរូប។ ពួកអ្នកកែទំរង់គឺជាមនុស្សដែលធ្វើការឲ្យអ្វីៗកាន់តែប្រសើរឡើង។ លោកលូធើរចង់ជួយឲ្យពួកជំនុំកាតូលិកកាន់តែប្រសើរឡើង។ លោកបានក្រោកឈរឡើងនៅមុខអ្នកគ្រប់គ្រងនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំងដើម្បីការពារជំនឿរបស់លោក។ «ដោយអារម្មណ៍ដ៏ស៊ីជំរៅ លោកលូធើរដាក់ដៃឆ្វេងទៅលើព្រះគម្ពីរ។ លោកលើកដៃស្តាំឡើងចង្អុលទៅឋានសួគ៌។ ហើយលោកបានសន្យាថា នឹងស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ លោកបានស្មោះត្រង់ទៅនឹងអ្វីដែលលោកបានជឿ បើទោះបីជារឿងនោះធ្វើឲ្យលោកត្រូវស្លាប់ក៏ដោយ» (ដកស្រង់ពី -J. H. Merle d’Aubigne, History of the Reformation of the Sixteenth Century. New York: The American Tract Society, 1848, volume 2, book 7, page 260, adapted.)។

«គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​នឹង​បំរើ​ចៅ‌ហ្វាយ​២​នាក់​បាន​ទេ ដ្បិត​អ្នក​នោះ​នឹង​ស្អប់​១ ហើយ​ស្រឡាញ់​១ ឬ​ស្មោះ‌ត្រង់​នឹង​១ ហើយ​មើល‌ងាយ​១ អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​អាច​នឹង​គោរព​ដល់​ព្រះ និង​ទ្រព្យ‌សម្បត្តិ​ផង​បាន​ទេ» (ម៉ាថាយ៦:២៤)។ តើខនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ?

ព្រះនាមរបស់ព្រះមានន័យថា «ប្រច័ណ្ឌ» (និក្ខមនំ៣៤:១៤)។ សូមនឹកចាំអំពីមេរៀនទី២ឡើងវិញគឺ «ប្រច័ណ្ឌ» មានន័យថា ព្រះទ្រង់ «ការពារអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ដែលជារបស់ទ្រង់ដោយយកព្រះទ័យទុកដាក់»។ ហើយដោយបានដឹងអំពីអត្ថន័យនៃព្រះនាមព្រះនេះនឹងជួយយើងរាល់គ្នាឲ្យមើលឃើញថា យើងត្រូវស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ។ តើការស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះដ៏ «ប្រច័ណ្ឌ» មានន័យយ៉ាងណាដែរ? វាមានន័យថា យើងបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់របស់យើងចំពោះព្រះអង្គដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង។ ភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញថា យើងកំពុងឋិតក្នុងសមរភូមិនៃសេចក្តីជំនឿ។ ហើយភាពស្មោះត្រង់របស់យើងបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យប្រយុទ្ធ។

ភាពស្មោះត្រង់របស់យើងមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៦១)។ ភាពស្មោះត្រង់ពុំមែនមានន័យថា ការធ្វើតាមបញ្ជីក្រឹត្យក្រមនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ភាពស្មោះត្រង់បង្ហាញអំពីការជឿ សេចក្តីជំនឿ និងទំនុកចិត្តរបស់យើងលើព្រះជាម្ចាស់។

សូមអាន របាក្សត្រទី១ ២៨:៩។ តើខនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីការស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់?

យើងរាល់គ្នាអាចសំរេចចិត្តធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់បាន។​ បើមិនដូច្នោះទេ យើងក៏អាចជ្រើសរើសមិនស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់បានដែរ។ ប៉ុន្តែយើងថ្វាយសេចក្តីស្រឡាញ់ទៅព្រះជាម្ចាស់បែបណា យើងត្រូវថ្វាយភាពស្មោះត្រង់របស់យើងទៅព្រះអង្គបែបនោះដែរ។ យើងត្រូវតែថ្វាយភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងទៅព្រះជាម្ចាស់ដូចជាដង្វាយស្ម័គ្រចិត្ត។ នេះគឺជារូបស័ព្ទដែលជួយយើងឲ្យយល់ពីអត្ថន័យនៃគោលគំនិតនេះកាន់តែប្រសើរឡើង។ បើនិយាយពីពេលធ្វើសង្គ្រាមវិញ ជួនកាលកងទ័ពដែលនៅជួរមុខត្រូវទទួលបញ្ជាឲ្យស្នាក់នៅនឹងកន្លែងនិងបន្តប្រយុទ្ធតទៅទៀត។ ប្រសិនបើពួកគេមិនស្តាប់បញ្ជាវិញយ៉ាងម៉េចដែរ? បើដូច្នោះមែន មេបញ្ជាការរបស់ពួកគេនឹងបាញ់ពួកគេ។ ដូច្នេះ កងទ័ពទាំងនេះត្រូវតែស្តាប់បញ្ជា។​ ប៉ុន្តែពួកគេស្តាប់បញ្ជានេះមិនមែនដោយសារពួកគេស្មោះត្រង់នោះឡើយ។ បែបនោះមិនមែនជាប្រភេទការបំរើដែលព្រះត្រូវការពីយើងនោះឡើយ។​

ឥឡូវនេះ ចូរយើងក្រឡេកមើលលោកយ៉ូបបន្តិចមើល។ ព្រះទ្រង់ពុំបានប្រាប់លោកថានឹងមានការឈឺចាប់ ការហិនហោចខ្លោចផ្សាកើតឡើងលើគ្រួសារ ទ្រព្យសម្បត្តិ និងសុខភាពរបស់លោកឡើយ។ មានរឿងអាក្រក់ៗជាច្រើនបានកើតឡើងលើលោកយ៉ូប។ ប៉ុន្តែលោកមិនដែលឈប់ខាននឹងទុកចិត្ត ស្រឡាញ់ និងបំរើព្រះជាម្ចាស់ម្តងណាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកយ៉ូបបានជ្រើសរើសធ្វើនូវរឿងដែលត្រឹមត្រូវ។ ភាពស្មោះត្រង់របស់លោក គឺត្រូវបានបង្ហាញក្នុងពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ៖ «ទោះបើទ្រង់សំឡាប់ខ្ញុំក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ដែរ» (យ៉ូប១៣:១៥)។​ លោកយ៉ូបស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទោះបីជាក្រោយគ្រាដែលមានរឿងអាក្រក់ៗកើតឡើងដល់រូបលោកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ លោកគឺជាគំរូអំពីអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ។

តើលោកអ្នកស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះហើយឬនៅ? បើស្មោះមែន តើស្មោះដល់កំរិតណាហើយ? តើលោកអ្នកអាចបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់របស់ខ្លួនឲ្យកាន់តែច្បាស់ឡើងថែមទៀតដោយរបៀបណា?

យើងរាល់គ្នាអាចមានអ្វីៗដែលវិសេសវិសាលជាច្រើន ដូចជា៖ សុខភាព សេចក្តីស្រឡាញ់ មិត្តភក្តិ និងគ្រួសារដ៏ធំ។ ទាំងអស់នេះសុទ្ធសឹងជាអំណោយទានដ៏វិសេសមកពីព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែអំណោយទានដ៏វិសេសបំផុតមកពីព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាចិត្តគំនិតដែលឥតសៅហ្មងហើយមើលទៅ។

សូមអានហេព្រើរ១០:១៩-២២ និងធីម៉ូថេទី១ ៤:១, ២។ ដូចដែលបានបង្ហាញក្នុងខទាំងនេះ តើឃ្លាថា​ «បញ្ញាចិត្តរលាក» ក្នុងធីម៉ូថេទី១ ៤:២ មានន័យថាម៉េច?

បញ្ញាចិត្តរបស់យើងជួយយើងឲ្យធ្វើល្អ និងជួយយើងឲ្យអាចមានជំរើសដ៏ល្អបំផុតក្នុងជីវិត។ តើអំណាចដែលជួយឲ្យអាចមានជំរើសល្អបំផុតមកពីណា? គឺវាមកពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដែលចារឹកទុកក្នុងចិត្តនិងគំនិតរបស់យើង។ ដូច្នេះ យើងអាចយល់ថាអ្វីខុសអ្វីត្រូវ ហើយអាចជ្រើសរើសធ្វើនូវរឿងដែលត្រឹមត្រូវ។ ព្រះទ្រង់បានកត់ត្រាក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងចិត្តរបស់លោកអ័ដាម។ ប៉ុន្តែអំពើបាបស្ទើរតែលុបបំបាត់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបាត់ទៅហើយ។ ហើយមិនត្រឹមតែនៅក្នុងអ័ដាម ប៉ុន្តែក៏បានចារឹកទុកក្នុងកូនចៅរបស់លោកអ័ដាមក្រោយៗមកទៀតដែរ។ មានតែចំណេះដឹងបន្តិចបន្តួចស្តីអំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលដក់ជាប់ក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែបើទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី «ដោយសំដែង​ថា របៀប​ក្រឹត្យ‌វិន័យ​បាន​កត់​ទុក​ក្នុង​ចិត្ត​គេ​ហើយ បញ្ញា​ចិត្ត​គេ​ក៏​ធ្វើ​បន្ទាល់​ឲ្យ»​ ហើយ (រ៉ូម២:១៥)។ ជាការគួរឲ្យសោកស្តាយ លោកអ័ដាមមិនបានគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យនេះទេ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានឈ្នះត្រង់កន្លែងដែលលោកអ័ដាមបានចាញ់។ ព្រះអង្គបានឈ្នះពីព្រោះក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ «នៅជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ព្រះអង្គ» តាំងពីដើមដំបូងមកម៉្លេះ (ទំនុកដំកើង៤០:៨)។

សូមអាននូវអ្វីដែលលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍នៅក្នុងហេព្រើរ៩:១៤។ តើលោកប៉ុលចង់មានប្រសាសន៍ថាអ្វីទៅដែលនឹងព្យាបាលចិត្តគំនិតដែលបាក់បែកដោយអំពើបាប? តើអ្វីដែលអាចផ្តល់អំណាចដល់ចិត្តគំនិតឲ្យដឹងនិងជ្រើសរើសរវាងល្អនិងអាក្រក់?

«គំនិតត្រូវបានលាងសំអាតឲ្យជ្រះស្រឡះ។ ហើយវាត្រូវតែរក្សាសណ្ឋាននោះឯង។ ចិត្តគំនិតដែលច្បាស់លាស់និងជ្រះស្រឡះនឹងអាចជ្រើសរើសរវាងរឿងល្អនិងអាក្រក់បាន។ (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Character and Personality, volume 1, pages 327, 328, adapted). ដូច្នេះ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះត្រូវតែធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យដោយសេចក្តីជំនឿ។ នោះចិត្តគំនិតរបស់អ្នកជឿព្រះនឹងប្រែក្លាយជាស្អាតនិងជ្រះថ្លា។

តើអ្នកណាដែលមិនទាន់បានច្បាំងនឹងអំណាចដ៏អាក្រក់ដែលនាំឲ្យចិត្តគំនិតសៅហ្មងនៅឡើយ? រាល់មនុស្សមានបាបសុទ្ធសឹងតែដឹងថា សមរភូមិនេះក៏ដូចគ្នានឹងបណ្តាសាដែរ។ តើលោកអ្នកអាចគិតឃើញទេថា ព្រះយេស៊ូវនិងសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាងគឺសំរាប់ជួយលោកអ្នកឲ្យគេចផុតពីបណ្តាសានោះ?

លោកអេបិលបានក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះនៅត្រង់អាសនារបស់ខ្លួន។ នៅលើអាសនារបស់លោកមានចៀម​មួយ ។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកអេបិលឲ្យនាំយកចៀមនេះធ្វើជាដង្វាយថ្វាយដល់ព្រះអង្គ។ នៅជិតនោះ លោកកាអ៊ីនក៏បានក្រាបថ្វាយបង្គំនៅត្រង់អាសនារបស់លោកដែរ។ ប៉ុន្តែនៅលើអាសនារបស់កាអ៊ីនពុំមានចៀមដែលព្រះអង្គប្រាប់ឲ្យយកមកថ្វាយនោះទេ បែរជាមានផ្លែឈើទៅវិញ។ ទាំងពីរនាក់បងប្អូនបាននាំយក ដង្វាយមកថ្វាយព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែមានម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានថ្វាយតាមដែលព្រះទ្រង់បានប្រាប់។ ព្រះទ្រង់បានទទួលយកចៀមដែលលោកអេបិលបានថ្វាយ។ ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់ពុំសព្វព្រះទ័យដង្វាយផ្លែឈើដែលកាអ៊ីនបានដាំដុះនោះទេ។ ទាំងពីរនាក់បងប្អូនយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលព្រះចង់ឲ្យពួកគេថ្វាយទៅព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែមានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអម្ចាស់ (លោកុប្បត្តិ៤:១-៥)។

«អេបិលបានស្លាប់ដោយសារកាអ៊ីនបដិសេធមិនស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះ ឬទទួលផែនការរបស់ព្រះអង្គឲ្យបានសង្គ្រោះដោយសារលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ចៀមដែលអេបិលបានសំឡាប់ចង្អុលប្រាប់អំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅគ្រាអនាគតនៅលើឈើឆ្កាង។ កាអ៊ីនបានបដិសេធមិនទទួលយកអំណោយទានជាព្រះលោហិតនេះទេ។ ឈាមនេះគឺជានិមិត្តរូបនៃលោហិតដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវប្រទានឲ្យដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលរស់នៅលើផែនដីនេះ» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, volume 6, page 1109, adapted)។

ការស្តាប់បង្គាប់ចាប់ផ្តើមពីក្នុងគំនិត។ វាមានន័យថា ការធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះទ្រង់បង្គាប់យើងឲ្យធ្វើ។ អំណាចដែលជួយឲ្យស្តាប់បង្គាប់បាន គឺបានមកពីព្រះ។ ហើយយើងត្រូវតែមានឆន្ទៈក្នុងការស្តាប់តាមព្រះអង្គ។ មែនហើយ យើងបានជ្រើសរើសធ្វើតាមព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនដែលបានបង្ខំយើងឲ្យស្តាប់តាមព្រះអង្គឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានជ្រើសរើសស្តាប់តាមព្រះអង្គពីព្រោះយើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គ។ ការស្រឡាញ់និងការបំរើរបស់យើងបណ្តាលយើងឲ្យចង់ធ្វើតាមអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់សូមឲ្យយើងធ្វើ។ ការស្តាប់បង្គាប់ក៏មានន័យផងដែរថា ព្រះទេជាអ្នកដែលបានសំរេចចិត្តថាយើងត្រូវធ្វើអ្វី មិនមែនយើងទេ។ ជំរើសរបស់កាអ៊ីនគឺជាការព្រមានមួយ។ រឿងនេះបង្ហាញយើងថាមានអ្វីកើតឡើងកាលណានរណាម្នាក់ធ្វើតាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួនដោយមិនព្រមធ្វើតាមព្រះទេនោះ។

សូមអានយ៉ូហានទី១ ៥:២, ៣ រ៉ូម១:៥ និង រ៉ូម១០:១៦, ១៧។ តើខទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា ការស្តាប់បង្គាប់? យើងរាល់គ្នាបានសង្គ្រោះដោយសារសេចក្តីជំនឿប៉ុណ្ណោះ។ យើងរាល់គ្នាមិនបាន សង្គ្រោះដោយសារការប្រព្រឹត្តល្អដែលយើងអាចធ្វើ ឬដោយសារការស្តាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យនោះឡើយ។ ដូច្នេះ តើការស្តាប់បង្គាប់ដ៏ពិតមានន័យយ៉ាងណាសំរាប់គ្រីស្ទាន?

យើងមិនស្តាប់បង្គាប់តាមដើម្បីឲ្យបានសង្គ្រោះឡើយ។ យើងស្តាប់បង្គាប់តាមពីព្រោះយើងជឿ និងទុកចិត្តលើព្រះដូចជាលោកអ័ប្រាហាំដែរ។ ការស្តាប់បង្គាប់បង្ហាញអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ សាំយូអែលបានប្រាប់ស្តេចសូលថា «តើ​ព្រះ‌យេហូវ៉ា​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ‌ហឫ‌ទ័យ​នឹង​ដង្វាយ​ដុត ហើយ​នឹង​យញ្ញ‌បូជា ឲ្យ​ស្មើ​នឹង​ការ​ស្តាប់​តាម​ទ្រង់​ឬ​អី មើល ដែល​ស្តាប់​បង្គាប់ នោះ​វិសេស​លើស​ជាង​យញ្ញ‌បូជា ហើយ​ដែល​ផ្ទៀង​ត្រចៀក នោះ​ក៏​វិសេស​ជាង​ខ្លាញ់​នៃ​ចៀម​ឈ្មោល​ទៅ​ទៀត» (សាំយូអែលទី១ ១៥:២២)។

តើលោកសាំយូអែលចង់មានន័យថាម៉េចដោយមានប្រសាសន៍ថា «ដែល​ស្តាប់​បង្គាប់ នោះ​វិសេស​លើស​ជាង​យញ្ញ‌បូជា»? តើពាក្យនេះជួយយើងមិនឲ្យធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់ដែលជឿថាបានសង្គ្រោះដោយការប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា?

តើខព្រះគម្ពីរលូកា១៦:១០-១២ បង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីការដែលអាចពឹងពាក់បាន? ហេតុអ្វីបានជាការដែលបាវបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាមនុស្សដែលអាចពឹងពាក់អាស្រ័យបាន ហើយជាមនុស្សដែលព្រះអាចទុកចិត្តបានជាកត្តាសំខាន់ម្លេះ?

សារៈសំខាន់នៃការអាចធ្វើជាទីពឹងពាក់បានគឺឃើញមាននៅទូទាំងព្រះគម្ពីរ។ ជាការពិត នៅក្នុងរឿងមួយ យើងឃើញមេដឹកនាំកំពូល៤រូបចេញពីគ្រួសារអំបូរលេវីដែលត្រូវបានប្រគល់តួនាទីឲ្យយាមរោងឧបោសថ។ រោងឧបោសថគឺជាកន្លែងដែលបណ្តាជនថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ គ្រួសាររបស់ពួកលេវីបានយាមឃ្លាំងទ្រព្យសម្បត្តិនៅពេលយប់។ ពួកគេក៏មានកូនសោសំរាប់បើកទ្វារនៅពេលព្រឹកផងដែរ (របាក្សត្រទី១ ៩:២៦, ២៧)។ ពួកគេទទួលបានការងារនេះគឺដោយសារពួកគេត្រូវបានគេទុកចិត្ត។

ការធ្វើជាមនុស្សដែលគេអាចទុកចិត្តបានគឺជាផ្នែកមួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់អ្នកចាត់ចែងល្អ។ ហើយអ្នកចាត់ចែងល្អក៏ជឿទុកចិត្តព្រះផងដែរ។ ពួកគេនឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យអាចជាទីពឹងពាក់អាស្រ័យបាន និងបង្ហាញថាពួកគេសក្តិសមនឹងឲ្យព្រះទុកចិត្តបានផងដែរ (ចោទិយកថា ៣២:៤, ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៥៦)។ ការដែលអាចឲ្យគេពឹងពាក់បានមានន័យថាលោកអ្នកតែងតែទទួលបាននូវការជឿទុកចិត្តពីព្រោះលោកអ្នកជាមនុស្សហ៊ានថាហ៊ានធ្វើ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១២:១៥)។ ដូច្នេះ វាជាការសំខាន់ណាស់សំរាប់យើងរាល់គ្នាក្នុងការធ្វើជាមនុស្សដែលគេអាចពឹងពាក់បាន និងសក្តិសមឲ្យគេជឿទុកចិត្តបាន។ យ៉ាងនោះមនុស្សដទៃទៀតគេនឹងមើលឃើញព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង និងចង់ស្គាល់ព្រះអង្គនឹងគេដែរ។

លោកដានីយ៉ែលគឺជាគំរូមួយទៀតអំពីមនុស្សដែលអាចពឹងពាក់បាន។ អ្នកដឹកនាំនៃនគរពីរបានពឹងពាក់លោកដានីយ៉ែលឲ្យប្រាប់សេចក្តីពិតដល់ពួកគេ។ ជាញឹកញាប់អ្វីដែលលោកដានីយ៉ែលបាននិយាយវាមិនស្របគ្នានឹងពួកគ្រូមន្តអាគម និងពួកអ្នកប្រាជ្ញដែលបំរើស្តេចទាំងនោះទេ។ ប៉ុន្តែលោកដានីយ៉ែលនៅតែចែកចាយសេចក្តីពិតដោយគ្មានការភ័យខ្លាចអ្វីទាំងអស់។ ជីវិតលោកដានីយ៉ែលបង្ហាញយើងអំពីសារៈសំខាន់នៃការធ្វើជាមនុស្សដែលគេពឹងពាក់បានយ៉ាងណា។ វាគឺជាអំណោយទានដ៏ពិសេសបំផុតដែលយើងអាចមាន។ មនុស្សដទៃទៀតគេនឹងមើលឃើញថាជំនឿរបស់យើងល្អណាស់ពីព្រោះពួកគេអាចជឿទុកចិត្តយើងបាន។ ឥឡូវនេះ យើងមិនអាចធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងឡាយជឿទុកចិត្តយើងភ្លាមៗបានទេ។ វាត្រូវការពេលវេលា។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវចាប់ផ្តើមសន្សំការជឿទុកចិត្តរបស់ពួកគេដោយការរក្សាភាពស្មោះត្រង់សូម្បីតែការតូចបំផុតក្នុងជីវិត។

មិនយូរទេ អ្នកដទៃនឹងចាប់ផ្តើមកត់សំគាល់ឃើញថាពួកគេអាចជឿទុកចិត្តយើងបានហើយ។ ពួកគេកត់សំគាល់ឃើញថាយើងនឹងមិនផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់យើងដោយសារតែការបញ្ចើចបញ្ចើរ ឬការមួលបង្កាច់ពីអ្នកផ្សេងទៀតនោះឡើយ។ យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យការកុហកនាំយើងឲ្យធ្វើរឿងដែលមិនត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សម្នាគេនឹងចាប់ផ្តើមគោរព និងពឹងពាក់យើង។ ហើយយើងត្រូវបង្ហាញពួកគេថាយើងជាអ្នកណា ហើយយើងនឹងក្លាយទៅជាអ្វី។ យើងបង្ហាញពួកគេថាយើងត្រៀមខ្លួនសំរាប់នគរព្រះរួចហើយ។ «ក្នុងនាមជាប្រជារាស្ត្រនគររបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងត្រូវតែស្មោះត្រង់ និងអាចឲ្យគេពឹងពាក់បាន។ ដូច្នេះមនុស្សទាំងឡាយដែលមិនទាន់ជឿព្រះយេស៊ូវនៅឡើយនឹងមើលឃើញគំរូដ៏ពិតនៃភាពសម្បូរសប្បាយ សេចក្តីល្អ សេចក្តីមេត្តា ភាពស្លូតបូត និងសេចក្តីសប្បុរសនៃនគរព្រះ» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Testimonies for the Church, volume 6, page 190, adapted)។

សប្តាហ៍នេះយើងបានរៀនអំពីការធ្វើជាអ្នកចាត់ចែងល្អ។ អ្នកចាត់ចែងទាំងឡាយត្រូវស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងអាចឲ្យគេទុកចិត្តបាន។ ពួកគេស្មោះត្រង់។ ប៉ុន្តែតើលោកអ្នកមិនដឹងទេឬថា អ្នកចាត់ចែងល្អត្រូវយល់ថាពួកគេក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវលើផ្នែកឥរិយាបថរបស់ខ្លួនដែរ?

«ផែនការរបស់សាតាំងគឺជានិច្ចកាលត្រូវបង្វែរចិត្តមនុស្សឲ្យងាកចេញពីព្រះយេស៊ូវ។ វាក៏ជាផែនការរបស់សាតាំងផងដែរក្នុងការធ្វើឲ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគេមិនអាចទទួលខុសត្រូវលើអំពើនិងជំរើសដែលពួកគេបានធ្វើនោះឡើយ» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Early Writings, page 213, adapted)។

យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជាហេតុផលដែលយើងអាចរស់នៅ និងជាហេតុផលថាយើងជាអ្នកណា។ ដូច្នេះយើងនឹងទទួលយកការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គបាន។ ហើយយើងត្រូវបង្ហាញសេចក្តីជំនឿ ភាពស្មោះត្រង់ ចិត្តគំនិតដែលឥតសៅហ្មង ការដែលអាចជាទីពឹងពាក់បាន និងការចេះទទួលខុសត្រូវលើអ្វីដែលយើងធ្វើក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ដូច្នេះហើយ​ ព្រះទ្រង់ធ្វើឲ្យយើងរាល់គ្នាក្លាយជាមនុស្សថ្មីក្នុងព្រះអង្គតាមរបៀបនេះឯង (ទំនុកដំកើង១៣៩:២៣,​ ២៤)។

ដូច្នេះ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកចាត់ចែងល្អលោកអ្នកត្រូវចេះទទួលខុសត្រូវលើទង្វើរបស់ខ្លួន។ ហើយលោកអ្នកត្រូវមានឆន្ទៈទទួលយកការស្តីបន្ទោសពេលដែលបានធ្វើខុស។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងថា កាតព្វកិច្ចនេះគឺជាច្បាប់ដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិត។ កាលដែលព្រះយេស៊ូវរស់នៅលើផែនដីនេះ ព្រះអង្គក៏ចេះទទួលខុសត្រូវលើអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើតាមរបៀបនេះដែរ (យ៉ូហាន៨:២៨)។ យើងក៏ត្រូវចេះទទួលខុសត្រូវលើទង្វើដែលយើងធ្វើដែរ។ យើងត្រូវតែមានឆន្ទៈក្នុងការទទួលយកការបន្ទោសលើរាល់ទាំង «ពាក្យឥតប្រយោជន៍ ដែលយើងបាននិយាយ» (ម៉ាថាយ១២:៣៦)។​ «ឯ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​គេ​ប្រគល់​ទុក​ជា​ច្រើន​ឲ្យ នោះ​គេ​នឹង​ទារ​ជា​ច្រើន​ពី​អ្នក​នោះ​វិញ» (លូកា១២:៤៨)។ តើអ្វីទៅដែលជាគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំបំផុតដែលធ្វើឲ្យយើងមិនអាចទទួលខុសត្រូវលើអ្វីដែលយើងបាននិយាយ ឬធ្វើនោះ? នោះគឺជាការចង់ឲ្យអ្នកដទៃធ្វើការដែលព្រះបានប្រទានមកឲ្យយើងធ្វើ។ «សូមយើងនឹកចាំជានិច្ចថា ព្រះបានប្រគល់ឲ្យយើងមើលការខុសត្រូវលើការដែលមិនមែនជារបស់ផងយើង។ ប្រសិនបើការទាំងនេះគឺជារបស់ផងយើង យើងចង់ធ្វើយ៉ាងម៉េចក៏បានដែរ។ យើងអាចផ្ទេរកាតព្វកិច្ចរបស់យើងឲ្យអ្នកដទៃធ្វើក៏បាន។ ក៏ប៉ុន្តែយើងមិនអាចធ្វើបែបនេះបានទេ។ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យយើងម្នាក់ៗជាអ្នកមើលការខុសត្រូវរបស់ព្រះអង្គហើយ» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Testimonies for the Church, volume 7, page 177, adapted)។