ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ ​យើងជឿលើ «សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្ន»។ សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នគឺជាការបង្រៀនរបស់ព្រះគម្ពីរថា ព្រះបង្ហាញសេចក្តីពិតដល់មនុស្សលោកនៅពេលដែលពួកគេត្រូវការបំផុត។ លុះដល់គ្រាក្រោយមកទៀត ព្រះទ្រង់បានផ្តល់ពន្លឺថែមទៀតដល់សេចក្តីពិតដែលព្រះអង្គបានប្រទានមកពីកាលលើកមុន (ពេត្រុសទី២ ១:១២)។ សេចក្តីសន្យាដំបូងបង្អស់ស្តីអំពីដំណឹងល្អបានបង្ហាញឲ្យឃើញនូវគំរូនៃសេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្ននេះ (លោកុប្បត្តិ៣:១៥)។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានសេចក្តីសន្យានេះដល់អ័ដាមនិងអេវ៉ាក្រោយពីពួកគាត់បានធ្វើបាប។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងកើតឡើងតាមរយៈពូជពង្សអនាគតរបស់ អេវ៉ា។ សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះចំពោះអ័ប្រាហាំក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ១៨:១៨ បង្ហាញប្រាប់យើងកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតអំពីសេចក្តីសន្យាដំបូងដែលព្រះទ្រង់បានប្រាប់អ័ដាមនិងអេវ៉ា។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវក៏បានយាងមកមែន។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលព្រះទ្រង់បានសន្យាថានឹងចាត់ឲ្យមក។ ការយាងមកប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើផែនដីនេះបង្ហាញសេចក្តីពិតដល់យើងកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតអំពីសេចក្តីសន្យានៃដំណឹងល្អ (ម៉ាកុស១០:៤៥)។

ថ្ងៃនេះ យើងជឿថាសារទេវតាទាំងបីក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៦-១២ គឺជា «សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្ន»។ សារទាំងនេះគឺជាសេចក្តីពិតដែលប្រាប់ថា គ្រប់គ្នាដែលរស់នៅក្នុងសម័យចុងក្រោយនេះកំពុងតែត្រូវការវានាពេលឥឡូវនេះហើយ។

សប្តាហ៍នេះ យើងនឹងក្រឡេកមើលសាររបស់ទេវតាទីមួយ។ សារនេះពាំនាំមកជាមួយនូវការពិតសំខាន់ៗ​ សំរាប់គ្រប់គ្នាដែលចង់រក្សាភក្តីភាពចំពោះព្រះមុនពេលដែលគ្រាលំបាកៗនឹងមកដល់។

សូមអានវិវរណៈ១៤:៦, ម៉ាថាយ២៤:១៤, និងម៉ាថាយ២៨:១៩។ ខទាំងនេះសុទ្ធតែនិយាយអំពីគោលគំនិតដូចគ្នា។ តើអ្វីទៅគឺជាគោលគំនិនោះ? តើខទាំងនេះជួយយើងយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះឲ្យយល់ថា ការដែលពួកជំនុំចេញទៅផ្សាយដំណឹងល្អ និងធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវដល់មនុស្សផ្សេងទៀតគឺជារឿងសំខាន់?

យើងអាចនិយាយថា សាររបស់ទេវតាទីមួយក៏ដូចនឹងគ្នាមហាបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវដល់យើងរាល់គ្នានៅក្នុងខគម្ពីរ២៨:១៩។ សាររបស់ទេវតាទីមួយគឺជា «សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្ន» សំរាប់ជំនាន់របស់យើង។ ដូចដែលយើងបានរៀនកាលពីម្សិលមិញយើងឃើញថា សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នគឺជាសេចក្តីពិតដែលយើងត្រូវការបំផុត។

តើលោកអ្នកមើលឃើញថា ខទាំងនេះក្នុងសំណួរខាងលើ បានថ្លែងប្រាប់អំពីរបៀបដែលយើងត្រូវនាំសារនេះដល់មនុស្សលោកគ្រប់ៗគ្នាដែរឬទេ? ពាក្យថា មនុស្សលោកគ្រប់ៗគ្នានេះ រាប់បញ្ចូល «គ្រប់​អស់​ទាំង​សាសន៍», «គ្រប់​ពូជ​អំបូរ», «គ្រប់​ភាសា», និង «មនុស្ស​(ទាំងអស់)នៅ​ផែនដី» (វិវរណៈ១៤:៦)។ មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវការឮសារនេះពីព្រោះការពិតរបស់សារនេះគឺសំដៅដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា។

សូមអានខគម្ពីរកាឡាទី៣:២២។ តើខនេះនិយាយអំពីអ្វីខ្លះដែលជួយយើងឲ្យយល់អំពីមូលហេតុដែលថា ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សលោកដែលរស់នៅលើផែនដីនេះត្រូវការឮដំណឹងល្អ?

អំពើបាបមានគ្រប់ទីកន្លែង។ ការពិតនេះពន្យល់ប្រាប់អំពីមូលហេតុដែលថា ហេតុអ្វីបានជាមានការបំរើព្រះរបស់យើងដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការផ្សាយដំណឹងល្អទៅមនុស្សដទៃទៀតនេះ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញប្រាប់យើងថា មនុស្សគ្រប់គ្នា «ត្រូវបានបង្ខាំងក្នុងអំពើបាប» (កាឡាទី៣:២២)។ អំពើបាបរបស់អ័ដាមនៅក្នុងសួនអេដែនបានធ្វើឲ្យមនុស្សលោកគ្រប់គ្នាប្រែប្រួលអស់។ គ្មានមនុស្សលោកណាម្នាក់អាចគេចផុតពីរឿងអាក្រក់ៗដែលបានកើតឡើងដោយសារអំពើបាបរបស់អ័ដាមបានឡើយ។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវរស់នៅជាមួយនឹងរឿងអាក្រក់ៗដែលបានកើតឡើង និងបន្តកើតឡើងដោយសារតែអំពើបាបនេះ។ ប្រសិនបើគ្មានអ្នកណាជួយសង្គ្រោះយើងទេ នោះយើងនឹងរងទុក្ខវេទនាពីការដាក់ទោសទៅលើអំពើបាបនេះជាមិនខាន។ ការដាក់ទោសនេះគឺជាសេចក្តីស្លាប់ជារៀងរហូត។

ប៉ុន្តែ មានព្រះមួយអង្គបានជួយសង្គ្រោះយើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គនោះគឺជាព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គគឺជាចម្លើយតែមួយគត់ដែលអាចឆ្លើយទៅនឹងបញ្ហាអំពើបាបនេះបាន។ មនុស្សទាំងអស់ត្រូវការចំណេះដឹងអំពីអំណោយទាននៃសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យនេះ ដែលព្រះទ្រង់បានផ្តល់ដល់ពួកគេក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលពួកជំនុំសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទបានចេញទៅពេញពាសលើផែនដីដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អនេះ។ ពួកគេចង់ប្រាប់មនុស្សលោកគ្រប់ៗគ្នាអំពីព្រះយេស៊ូវ និងរឿងដែលព្រះអង្គបានធ្វើសំរាប់ពួកគេ។

ហេតុអ្វីបានជាការចែកចាយដំណឹងល្អប្រាប់ទៅមនុស្សដទៃទៀតសំខាន់ម៉្លេះចំពោះជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង? ហេតុអ្វីបានជាការចេញផ្សាយដំណឹងល្អរបស់យើងគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់បំផុតមួយសំរាប់ការត្រៀមខ្លួនរង់ចាំការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ?

តើជាសារអ្វីទៅដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវចែកចាយប្រាប់ដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នានៅលើផែនដីនេះ? សារនោះគឺជា «ដំណឹង​ល្អ​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប‌ជានិច្ច » (វិវរណៈ១៤:៦)។ ដំណឹងនេះគឺជាក្តីសង្ឃឹមសំរាប់មនុស្សទាំងអស់ដែលរស់នៅលើផែនដីនេះ ដែលផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកគេលើសពីជីវិតនេះទៅទៀត។

សូមអានខគម្ពីរលូកា២៣:៣២-៤៣។ តើសាច់រឿងអំពីចោរនៅលើឈើឆ្កាងនេះបង្ហាញពីក្ដីសង្ឃឹមដែល «ដំណឹងល្អ» ផ្តល់ឲ្យដល់មនុស្សមានបាបដូចម្តេចខ្លះ?

អ្នកស្រីអែល្លិន ជី វ៉ៃត៍ ក៏បានកត់ត្រាអំពីរឿងចោរនៅលើឈើឆ្កាងនេះដែរ។ ចោរនេះគឺជាឧក្រិដ្ឋជន។ ប៉ុន្តែចិត្តថ្លើមរបស់គាត់មិនមែនខ្មៅអាក្រក់ពេកនោះទេ។​ ចោររូបនេះបានរស់នៅក្នុងជីវិតដែលប្រឡូកប្រឡាក់ដោយអំពើបាប «ព្យាយាមឃាត់ចិត្តខ្លួនឯងមិនឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវ។ ចោរនេះបានធ្លាក់ខ្លួនចូលទៅក្នុងអំពើបាបកាន់តែជ្រៅទៅៗ។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏ត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន និងនាំយកមកកាត់ទោស។ គាត់ត្រូវបានគេរកឃើញថា មានទោសដល់ស្លាប់ ដែលត្រូវឆ្កាងសំឡាប់នៅលើឈើឆ្កាង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Desire of Ages, page 743, adapted ។

ប៉ុន្តែ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះចោររូបនេះ? ខណៈដែលគេឆ្កាងរូបគាត់នៅលើឈើឆ្កាង គាត់បានឃើញថា ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកណាពិតប្រាកដ។ ចោររូបនេះក៏បានស្រែកឡើងថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់​អើយ កាល​ណា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ទ្រង់ សូម​នឹក​ចាំ​ពី​ទូល‌បង្គំ​ផង» (លូកា២៣:៤២)។

តើព្រះយេស៊ូវទ្រង់តបទៅវិញថាយ៉ាងដូចម្តេច? តើព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយតបថាយ៉ាងនេះឬ៖ «ល្អហើយ សំឡាញ់អើយ។ ខ្ញុំចង់ជួយអ្នកដែរ។ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនគួរណាឃាត់ចិត្តរបស់ខ្លួនមិនឲ្យជឿលើខ្ញុំ ហើយបណ្តោយខ្លួនឲ្យធ្លាក់ទៅក្នុងអំពើកាន់តែជ្រៅទៅៗដល់ថ្នាក់នេះទេ»? ឬមួយក៏ព្រះអង្គប្រាប់ទៅចោររូបនេះដូចកាលព្រះអង្គអធិប្បាយនៅលើភ្នំថា៖ «បើ​សេចក្ដី​សុចរិត​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា មិន​លើស​ពី​សេចក្ដី​សុចរិត​នៃ​ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​​ផារី‌ស៊ី​ទេ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ចូលទៅ​ក្នុង​នគរ​ស្ថាន‌សួគ៌​ពុំ​បាន​ឡើយ »(ម៉ាថាយ៥:២០)។ តើព្រះយេស៊ូវបានរំលើកបើកកកាយអំពីកំហុសអតីតកាលរបស់ចោររូបនេះដែរឬទេ?

អត់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូវបានបែរទៅកាន់ឧក្រិដ្ឋជនដែលប្រឡូកប្រឡាក់ដោយអំពើបាបរូបនេះ។ ចោររូបនេះបានឃ្លាតឆ្ងាយពីភាពបរិសុទ្ធ។ គាត់គ្មានអ្វីយកមកថ្វាយព្រះយេស៊ូវទេ។ មុននោះបន្តិច ចោររូបនោះក៏ធ្លាប់បានស្តីឲ្យព្រះយេស៊ូវផងដែរ (ម៉ាថាយ២៧:៤៤)។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញចោរនោះថាជាមនុស្សថ្មី។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅគាត់ថា៖ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា អំពើបាបរបស់អ្នក អំពើឧក្រិដ្ឋរបស់អ្នក និងកំហុសខុសឆ្គងរបស់អ្នកត្រូវបានអត់ទោសឲ្យហើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកនៅថ្ងៃនេះថា ថ្ងៃមួយ «អ្នក​នឹង​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន‌បរម‌សុខ​(ឋានសួគ៌)ជា​មួយ​នឹង​ខ្ញុំ​ដែរ» (លូកា២៣:៤៣)។

សាររបស់ព្រះយេស៊ូវដល់ចោររូបនេះគឺជាដំណឹងល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ដំណឹងល្អនេះហើយគឺជាសាររបស់ទេវតាទីមួយ។ វាគឺជាខ្លឹមសារទាំងមូលដែលយើងត្រូវបង្រៀន។ តើមានអ្វីល្អទៅប្រសិនបើការបង្រៀនរបស់យើងពុំមានដំណឹងល្អដែលប្រាប់ថាព្រះយេស៊ូវបានសង្គ្រោះយើងផងនោះ?

តើសាច់រឿងអំពីចោររូបនេះផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមអ្វីខ្លះដល់លោកអ្នក?

សាររបស់ទេវតាទីមួយចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងសេចក្តីប្រកាសប្រាប់ទៅមនុស្សគ្រប់ៗគ្នានៅលើផែនដីនេះអំពី «ដំណឹងល្អ​» នៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៦។ យើងក៏បានរៀនអំពីដំណឹងល្អនេះថែមទៀតនៅក្នុងខទី៧ដែរ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានការងារផ្សាយអំពីសារនេះដល់ពួកជំនុំសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទឲ្យប្រកាសផ្សាយប្រាប់ទៅមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះ។ យោងតាមករណីយកិច្ចនៃការងារនេះ យើងត្រូវតែចែកចាយការពិតនៅក្នុងខទី៧។ ការពិតទាំងនេះគឺជាដំណឹងល្អសំរាប់ជំនាន់នេះឯង។ ខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៧ គឺជា «សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្ន»សំរាប់សម័យចុងក្រោយ។ យើងបានរៀនរួចហើយថា សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នគឺជាសេចក្តីពិតដែលយើងត្រូវការបំផុតសំរាប់ជំនាន់ដែលយើងកំពុងតែរស់នៅនេះ។

សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៧។ តើពាក្យថា «កោតខ្លាចព្រះ» និង «សរសើរសិរីល្អទ្រង់» នៅក្នុងខនេះមានអត្ថន័យថាយ៉ាងដូចម្តេចដែរ? តើរវាងគោលគំនិតទាំងពីរ និងដំណឹងល្អនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៦មានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាអ្វីខ្លះ?

យើងនឹងក្រឡេកមើលព្រះគម្ពីរអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា «កោតខ្លាចព្រះ»។ ប៉ុន្តែ ជាដំបូងសូមកត់សំគាល់ថា ការ «កោតខ្លាចព្រះ» មានទំនាក់ទំនងគ្នាជាមួយនឹងសេចក្តីបង្គាប់ថា «សរសើរសិរីល្អទ្រង់»។ ប្រសិនបើយើងពិតជា «កោតខ្លាចព្រះ» តាមបែបព្រះគម្ពីរ នោះយើងនឹងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គជាមិនខាន។ អំពើមួយគួរតែនាំមកនូវអំពើមួយផ្សេងទៀត។

សូមអានកាឡាទី២២:១២, និក្ខមនំ២០:២០, យ៉ូប១:៩, សាស្តា១២:១៣, និងម៉ាថាយ៥:១៦។ តើខទាំងនេះជួយឲ្យយើងយល់ដូចម្តេចខ្លះអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា ការ​ «កោតខ្លាចព្រះ»?​ តើខទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះថា ការកោតខ្លាចព្រះគឺមានទំនាក់ទំនងគ្នានឹងការសរសើរសិរីល្អទ្រង់?

សេចក្តីបង្គាប់ឲ្យ «កោតខ្លាចព្រះ» នៅក្នុងខទាំងនេះ មានទំនាក់ទំនងគ្នានឹងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ នៅពេលដែលយើងស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងធ្វើនូវរឿងត្រឹមត្រូវ គឺបានន័យថាយើងបានថ្វាយសិរីល្អទៅព្រះអង្គហើយ។ មនុស្សជាច្រើននិយាយថា ការកោតខ្លាចព្រះមានន័យថា គោរពព្រះ និងថ្វាយបង្គំព្រះ។ រឿងនោះត្រឹមត្រូវពិតមែនហើយ។ ប៉ុន្តែ អត្ថន័យពិតនៃពាក្យថា «កោតខ្លាចព្រះ» មានន័យជ្រៅជាងការគោរព និងការថ្វាយបង្គំព្រះទៅទៀត។ ការនេះចង្អុលប្រាប់អំពីសេចក្តីពិតដែលថា យើងរាល់គ្នាបានកើតមកជាមនុស្សមានបាបរួចទៅហើយ។ យើងបានធ្វើអាក្រក់រួចទៅហើយ។ អំពើអាក្រក់របស់យើងធ្វើឲ្យយើងសក្តិសមនឹងសេចក្តីស្លាប់ក្នុងព្រះនេត្រនៃព្រះដ៏បរិសុទ្ធយុត្តិធម៌ស្រេចហើយ។ ការដែលយើងដឹងអំពីសេចក្តីពិតដ៏គួរឲ្យរន្ធត់អំពីខ្លួនយើងនេះហើយទើបជាអត្ថន័យនៃពាក្យថា​ ការ «កោតខ្លាចព្រះ»។ គឺការកោតខ្លាចនេះដែលនាំយើងឲ្យទៅរកឈើឆ្កាងនៃសេចក្តីអត់ឱនទោស។ គឺការកោតខ្លាចនេះហើយដែលនាំយើងឲ្យទទួលយកព្រះចេស្តារបស់ព្រះមកសំអាតយើងចេញពីភាវៈអាក្រក់។ គឺការកោតខ្លាចនេះហើយដែលនាំយើងឲ្យដឹងថា បើគ្មានឈើឆ្កាងទេ យើងនឹងបាត់ព្រលឹងរបស់យើងជាមិនខាន (សូមអានម៉ាថាយ១០:២៨)។

តើលោកអ្នកធ្លាប់មានបទពិសោធន៍យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះអំពីអត្ថន័យនៃការកោតខ្លាចព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដនោះ?

សាររបស់ទេវតាទីមួយបង្ហាញថា គោលគំនិតនៃការកោតខ្លាចព្រះ និងការថ្វាយសិរីល្អទៅព្រះអង្គមានទំនាក់ទំនងគ្នានឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះគម្ពីរស្តីអំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះទៅមនុស្សលោកទាំងអស់ (វិវរណៈ១៤:៧)។ ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាព្រះនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌។ យើងម្នាក់ៗដែលរស់នៅលើផែនដីនេះអាចនឹងជួបរឿងមិនត្រឹមត្រូវ និងភាពអយុត្តិធម៌ដោយប្រការណាមួយ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមួយ ភាពត្រឹមត្រូវ និងភាពយុត្តិធម៌នឹងមកដល់ហើយ គឺជាពេលដែលព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះទៅលើមនុស្សទាំងអស់នោះឯង។

គ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យសង្ស័យឡើយ មនុស្សលោកពិតជាត្រូវការការកោតខ្លាចព្រះមែនហើយ។

នោះហើយជាមូលហេតុដែលត្រូវមាន «ដំណឹងល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច» (វិវរណៈ១៤:៦) រួមទាំងសេចក្តីពិតដែលព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះមនុស្សលោកទាំងអស់គ្នាផង។ តើដំណឹងល្អនិងសេចក្តីពិតដែលព្រះទ្រង់នឹងលើកយកមកជំនុំជម្រះមនុស្សលោកគ្រប់គ្នានៅគ្រាចុងក្រោយនោះមានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងគ្នាដែរ? យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សមានបាបដែលសក្តិសមនឹងទទួលសេចក្តីស្លាប់នៅថ្ងៃដែលព្រះទ្រង់ជំនុំជម្រះមនុស្សទាំងអស់។ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អនោះគឺថា យើងនឹងមិនទទួលការដាក់ទោសសំរាប់អំពើបាប និងការបំពានក្រឹត្យវិន័យព្រះរបស់យើងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងនឹងត្រូវបានសង្គ្រោះដូចគ្នាទៅនឹងចោរដែលត្រូវបានសង្គ្រោះនៅលើឈើឆ្កាងដែរ (លូកា២៣:៣២-៤៣)។

សូមអានខគម្ពីរម៉ាថាយ១២:៣៦, សាស្តា១២:១៤, រ៉ូម២:៦, និង កូរិនថូសទី១ ៤:៥។ បន្ទាប់ពីលោកអ្នកអានខទាំងនេះ សូមសួរខ្លួនឯងថា៖ តើអំពើល្អ និងកិច្ចការល្អរបស់ខ្ញុំអាចជួយខ្ញុំឲ្យរួចខ្លួនក្នុងពេលដែលព្រះទ្រង់ជំនុំជម្រះមនុស្សលោកទាំងអស់ដែរឬទេ?

ព្រះទ្រង់ជ្រាបថានៅលើក្បាលរបស់យើងម្នាក់ៗមានសក់ប៉ុន្មានសរសៃ។ ព្រះដដែលអង្គនេះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះមនុស្សទាំងអស់ដែលបានរស់នៅលើផែនដីនេះ។ ប៉ុន្តែ មូលហេតុនោះវាពិតប្រាកដណាស់ដែលថា ដំណឹងល្អត្រូវបន្តជារៀងរហូតគឺដោយសារដំណឹងនោះអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់។​ មែនហើយ យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវទទួលការជំនុំជម្រះ។ ប៉ុន្តែ ពុំមានការដាក់ទោសដល់ពួកអ្នកដែលដើរតាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវទេ។ ព្រះទ្រង់បានសំអាតពួកគេពីអំពើបាបទាំងអស់ហើយ។ ពួកគេត្រូវបានញែកចេញជាបរិសុទ្ធ និងរាប់ជាសុចរិតក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវហើយ (សូមអានកូរិនថូសទី១ ៦:១១)។ ការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវបានត្រឡប់ក្លាយជាការស្តាប់បង្គាប់របស់ពួកគេដែរ។ គឺការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះអង្គនោះឯងដែលបានរំដោះពួកគេឲ្យមានសេរីភាពនៅគ្រាដែលព្រះទ្រង់ជំនុំជម្រះមនុស្សទាំងអស់នោះ។

«មនុស្សលោកមានទោសនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានឈរឡើងនៅចំកណ្តាលរវាងព្រះនិងមនុស្សលោក។ ព្រះយេស៊ូវទូលប្រាប់ទៅព្រះវរបិតាថា មានព្រលឹងមនុស្សជាច្រើនបានបែរចេញពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានថ្វាយព្រលឹងរបស់ខ្លួនដល់ព្រះយេស៊ូវដោយសេចក្តីជំនឿ។ ព្រះយេស៊ូវបានទូលសូមឲ្យព្រះទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាទៅលើពួកគេ។ សាតាំងបានចោទប្រកាន់ពួកគេថាមានទោសកំហុស។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានដោះយកការចោទប្រកាន់ទាំងនោះចេញពីពួកគេដោយចង្អុលទៅថ្នូរដែលព្រះអង្គបានធ្វើសំរាប់មនុស្សមានបាបនៅលើឈើឆ្កាង។ ការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវមានតម្លៃស្មើនឹងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែជ័យជំនះរបស់ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គមានអំណាចទាំងអស់នៅលើឋានសួគ៌និងផែនដី។ ហេតុនោះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសំដែងសេចក្តីមេត្តាដល់មនុស្សមានបាបដែលបានបែរមករកព្រះអង្គវិញ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Testimonies for the Church, volume 5, page 471, adapted។

សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៦, ៧ ម្តងទៀត។ ចូរស្វែងរកចំណុចសំខាន់ៗនៅក្នុងខទាំងនេះ។ តើចំណុច សំខាន់ៗទាំងនោះមានអ្វីខ្លះ? តើចំណុចទាំងនោះមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ទៅរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យចែកចាយដំណឹងល្អដ៏នៅអស់កល្បទៅដល់មនុស្សដទៃ ទៀត។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យយើងរាល់គ្នាធ្វើជាស្មរបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គប្រាប់ទៅមនុស្សដទៃ។ ព្រះអង្គក៏បានសូមឲ្យយើងកោតខ្លាចព្រះ និងថ្វាយសិរីល្អទៅទ្រង់។ ប៉ុន្តែក៏មានរឿងផ្សេងទៀតដែលព្រះអង្គសូមឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គធ្វើនៅថ្ងៃចុងក្រោយផងដែរ។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យពួកគេថ្វាយបង្គំព្រះអង្គក្នុងឋានៈជាព្រះដែលបានបង្កើតមនុស្សលោក។ សេចក្តីបញ្ញត្តិនេះគឺជាផ្នែកមួយនៃសេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្ន។ យើងបានរៀនរួចមកហើយថា សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នគឺជាសេចក្តីពិតដែលយើងត្រូវការបំផុតសំរាប់ជំនាន់ដែលយើងរស់នៅ។ សេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នសំរាប់ជំនាន់របស់យើងរួមមាន៖ ១) ដំណឹងល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ២) សេចក្តីបង្គាប់ឲ្យធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ដល់មនុស្សដទៃទៀត និង ៣) សេចក្តីពិតដែលថា យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រាដែលព្រះទ្រង់ជំនុំជម្រះមនុស្សលោកទាំងអស់ ហើយ។ គ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃសេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នសំរាប់ជំនាន់នេះនឹងគ្មានន័យអ្វីទាំងអស់ប្រសិនបើគ្មានសេចក្តីពិតដែលថាយើងត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះដែលបានបង្កើតយើងរាល់គ្នាមកនោះទេ។

គ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃសេចក្តីពិតបច្ចុប្បន្នបានមកពីសេចក្តីពិតដ៏ធំជាងដែលថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់គឺជាព្រះដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើទាំងអស់។ នៅពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករ យើងយល់កាន់តែច្បាស់អំពី អត្ថន័យនៃកំណើតមនុស្សលោក និងគោលបំណងនៃជីវិតមនុស្ស។ យើងយល់ថា យើងខុសពីសត្វផ្សេងៗទៀតនៅលើផែនដីនេះ។ យើងយល់អំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថាបានបង្កើតមកឲ្យដូចជារូបអង្គទ្រង់។ នោះមានន័យថា ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងមកឲ្យដូចជាព្រះអង្គក្នុងរបៀបច្រើនយ៉ាង។ នៅពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករ មានន័យថាយើងបង្ហាញទៅគ្រប់ៗគ្នាថា យើងយកព្រះអង្គជាទីពឹងពំនាក់ក្នុងជីវិត និងជាទីសង្ឃឹមក្នុងគ្រាអនាគត។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលការរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ដែលជាថ្ងៃទីប្រាំពីរនៃសប្តាហ៍សំខាន់នោះ។ ថ្ងៃសប្បាតហ៍បង្ហាញប្រាប់ទៅមនុស្សផងទាំងឡាយថា មានតែព្រះអង្គទេដែលបានបង្កើតយើងរាល់គ្នាមក និងបង្ហាញថាយើងរាល់គ្នាគួរតែថ្វាយបង្គំព្រះអង្គតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលសាររបស់ទេវតាទីមួយបានគូសបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា យើងគួរតែថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករដែលបង្កើតយើងរាល់គ្នា។

សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៨-១១។ តើខទាំងនេះចែងថាមានអ្វីខ្លះដែលជួយយើងឲ្យយល់ពីមូលហេតុសំខាន់ដែលត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ជាព្រះអាទិករនោះ?

មិនយូរប៉ុន្មានរឿងទាំងឡាយដែលព្រះយេស៊ូវបានព្រមានប្រាប់ទុកជាមុនអំពីថ្ងៃចុងក្រោយនឹងកើតឡើងជាមិនខាន។ មនុស្សជាច្រើននឹងមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវគេដាក់សម្ពាធឲ្យថ្វាយបង្គំអំណាចសត្វសមុទ្ទ ឬសត្វសាហាវ ជំនួសព្រះយេស៊ូវទៅវិញ (សូមអានបទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូកទី១៣)។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីព្រមានទាំងនេះបានថ្លែងប្រាប់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះមនុស្សទាំងឡាយណាដែលថ្វាយបង្គំអំណាចសាសនាក្លែងក្លាយនេះ។ នោះហើយជាហេតុដែលយើងត្រូវរក្សាជំនឿពិតប្រាកដជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ មានតែព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះដែលសក្តិសមឲ្យយើងរាល់គ្នាថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។

អស់រយៈកាលជាយូរលង់ណាស់មកហើយ ពួកអ្នកសិក្សាព្រះគម្ពីរបានកត់សំគាល់ឃើញថាមានទំនាក់ទំនងគ្នារវាងសេចក្តីបញ្ញត្តិឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៧ និងបញ្ញត្តិទីបួនក្នុងខគម្ពីរនិក្ខមនំ២០:១១ ដែលប្រាប់ឲ្យរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ជាបរិសុទ្ធ។ ចូរយើងក្រឡេកមើលខទាំងពីរម្តងទៀតឲ្យបានច្បាស់ថា តើខទាំងពីរនេះដូចគ្នាកំរិតណា។ ខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៧ ចែងថា៖ «ទេវតា​នោះ​បន្លឺ​សំឡេង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ថា ចូរ​កោត‌ខ្លាច​ដល់​ព្រះ ហើយ​សរសើរ​សិរី‌ល្អ​របស់​ទ្រង់​ចុះ ដ្បិត​ពេល​ដែល​ទ្រង់​ត្រូវ​ជំនុំ​ជម្រះ នោះ​បាន​មក​ដល់​ហើយ ចូរ​ក្រាប​ថ្វាយ‌បង្គំ​ដល់​ព្រះ​ដ៏​បង្កើត​ផ្ទៃ​មេឃ ផែនដី សមុទ្រ និង​រន្ធ​ទឹក​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ចុះ»។ ឥឡូវនេះចូរក្រឡេកមើលខគម្ពីរនិក្ខមនំ២០:១១វិញម្តង៖ «ដ្បិត​ក្នុង​៦​ថ្ងៃ​ព្រះ‌យេហូវ៉ា​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ផ្ទៃ​មេឃ ផែនដី ហើយ​នឹង​សមុទ្រ ព្រម​ទាំង​របស់​សព្វ​សារពើ​នៅ​ស្ថាន​ទាំង​នោះ​ដែរ»។ មានចំណុចជាច្រើនដូចគ្នានៅក្នុងខទាំងពីរ។ ប៉ុន្តែមានចំណុចមួយដែលខុសគេនៅក្នុងវិវរណៈ។ តើចំណុចនោះគឺជាអ្វី? ចំណុចដែលខុសប្លែកពីគេនេះចង្អុលប្រាប់ថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់គឺជាព្រះ «ដែលបង្កើត... សមុទ្រ និងរន្ធទឹកទាំងប៉ុន្មាននៅលើផែនដី»។

ហេតុអ្វីបានជាលោកយ៉ូហានរៀបរាប់ពីភាពខុសប្លែកគ្នានេះនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិរវណៈ? អ្នកនិពន្ធ ចន បែលដ៍វិន ក៏បានលើកជាសំណួរដូចគ្នានេះដែរ៖ «ការរៀបរាប់ចំណុចផ្សេងៗនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៧ ដូចគ្នាទៅខគម្ពីរនិក្ខមនំ២០:១១ ប៉ុន្តែវាខុសគ្នាត្រង់ឃ្លាថា រន្ធទឹកទាំងប៉ុន្មាននៅលើផែនដីទៅវិញ។ ហេតុអ្វីបានជាទេវតានៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ១៤:៧ នេះមិនថ្លែងអំពីដើមឈើ សត្វស្លាប និងភ្នំ ប៉ុន្តែបែរជាលើកឡើងអំពីរន្ធទឹកទាំងប៉ុន្មានទៅវិញ?

«យើងត្រូវនឹកចាំថា លោកយ៉ូហានកំពុងតែនិយាយអំពីគ្រាដែលព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះមនុស្សលោកទាំង អស់។​ ប្រហែលជាព្រះទ្រង់ប្រើពាក្យពេចន៍ «រន្ធទឹកទាំងប៉ុន្មាន» នេះ ដើម្បីរំឭកអ្នកអានអំពីគ្រាដែលព្រះទ្រង់បានជំនុំជម្រះផែនដីដោយសារទឹកជំនន់នោះទេដឹង។ រឿងទឹកជំនន់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិបង្ហាញយើងថា ព្រះទ្រង់គឺជាចៅក្រម។ ប្រហែលជាព្រះទ្រង់ប្រើពាក្យថា «រន្ធទឹកទាំងប៉ុន្មាន» នេះដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈឲ្យគិតពិចារណាដោយប្រុងប្រយ័ត្នអំពីសារនៃថ្ងៃចុងក្រោយដែលប្រាប់ថា ព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះហើយ»។ ដកស្រង់ពី John Baldwin, ed., Creation, Catastrophe and Calvary: Why a Global Flood Is Vital to the Doctrine of Atonement (Hagerstown, MD: Review and Herald®Publishing Association, 2000), page 27, adapted ។