ក្នុងឆ្នាំ ១៨៨៨ គ្រូគង្វាល និងមេដឹកនាំព្រះវិហារបានខ្វែងគំនិតគ្នាលើខគម្ពីរសំខាន់ៗមួយចំនួន និងអត្ថន័យនៃខទាំងនោះ។ ពួកគ្រូគង្វាល និងមេដឹកនាំទាំងនេះខ្វែងគំនិតគ្នាអំពីអត្ថន័យ ស្នែងដប់នៅក្នុង​ គម្ពីរដានីយ៉ែល ៧ និងក្រឹត្យវិន័យនៅក្នុងគម្ពីរកាឡាទី ៣:២៤។ នៅពេលនោះ មានមនុស្សតិចណាស់​ក្នុងចំណោមអ្នកអាត់វេនទីស្ទទាំងនេះដែលពិតជាយល់ថា អាកប្បកិរិយាឆ្គាំឆ្គងរបស់ខ្លួនអាចធ្វើឲ្យអ្នកដទៃ​រង​ការឈឺចាប់ និងធ្វើឲ្យមិត្តភាពមានភាពល្អក់កករនឹងគ្នាបាន។ ទីបំផុត អាកប្បកិរិយាមិនគប្បីរបស់ពួកគេ​ក៏​​បាន​​ធ្វើឲ្យ​​សេចក្តីសុខសាន្តក្នុងពួកជំនុំរង្គោះរង្គើ និងរំខានដល់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យពួកគេធ្វើនៅផែនដីនេះ។

បញ្ហានៅក្នុងពួកជំនុំនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកស្រីអែល្លិន វ៉ៃត៍មានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកស្រីបានសូមឲ្យអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធគ្រប់ផ្នែកឲ្យគិតដោយប្រុងប្រយ័ត្នអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេគួរណាស់តែបានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេដែលមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ បើទោះបីជាពួកគេមានការខ្វែងគំនិតគ្នាក៏ដោយ។ អ្នកស្រីក៏បានមានប្រសាសន៍ថា យើងមិនគួររំពឹងថា មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងពួកជំនុំត្រូវតែយល់ស្របគ្នាគ្រប់ពេលវេលាអំពីរបៀបពន្យល់ខគម្ពីរណាមួយនោះឡើយ។

ប៉ុន្តែអ្នកស្រីបានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា យើងគួរតែព្យាយាមយល់ស្របគ្នាអំពីរបៀបយល់ដឹងគោលលទ្ធិសំខាន់ៗរបស់ព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទ (សូមអាន Ellen G. White, Counsels to Writers and Editors, pages 28-32))។ សប្តាហ៍នេះ យើងនឹងសិក្សាសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរដ៏សំខាន់មួយចំនួនដែលជួយឲ្យយើងក្លាយជាអ្នកអាត់វេនទីស្ទ។ សេចក្តីពិតទាំងនេះ ជួយយើងឲ្យមានគោលជំនឿស្រប​គ្នា។

កព្រះវិហារសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ និងព្រះវិហារគ្រីស្ទានដទៃទៀតមានគោលជំនឿដូចគ្នាជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទជឿលើការពិតមួយចំនួនដែលគ្មានព្រះវិហារគ្រីស្ទានផ្សេងទៀតនៅលើផែនដីនេះមានឡើយ។ សេចក្តីពិតនេះជួយបង្ហាញមនុស្សគ្រប់គ្នាថាយើងជាអ្នកណា។ សេចក្តីពិតនេះបង្ហាញទៅគ្រប់គ្នាថា ព្រះទ្រង់បានជ្រើសរើសយើងធ្វើជាមនុស្សពិសេសរបស់ព្រះអង្គដែលមានសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់សំរាប់គ្រាចុងបំផុត។

ក្នុងខគម្ពីរ កិច្ចការ ៤:៨-១២ និង កិច្ចការ ១០:៤៣ លោកពេត្រុសនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ថាមានសារៈសំខាន់ចំពោះផែនការរបស់ព្រះដើម្បីសង្គ្រោះយើងរាល់គ្នា។ ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់លោក​ពេត្រុស តើព្រះយេស៊ូវសំខាន់ចំពោះផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ប្រសិនបើមែន តើសំខាន់ខ្លាំងប៉ុនណា?

ក្នុងសំបុត្រទីពីរទៅកាន់ពួកជំនុំនៅកូរិនថូស លោកប៉ុលប្រាប់ដំណឹងល្អខ្លះដល់ពួកគេ។ ដំណឹង​ល្អ នោះគឺ «ព្រះ​ទ្រង់​គង់​ក្នុង​ព្រះ‌គ្រីស្ទ កំពុង​ផ្សះ‌ផ្សា​លោកីយ៍​នឹង​ព្រះ‌អង្គ​ទ្រង់» (កូរិនថូសទី២ ៥:១៩)។ ខនេះប្រាប់យើងថា ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យយើងបានជាមេត្រីជាមួយនឹងព្រះវរបិតាឡើងវិញ។ អំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់បានញែកយើងឲ្យដាច់ចេញពីព្រះវរបិតា។ ប៉ុន្តែសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជា «ស្ពាន»។ សេចក្តីសុគតរបស់ព្រះអង្គធ្វើឲ្យយើងបាននៅជាប់ជាមួយនឹងព្រះវរបិតាឡើងវិញម្តងទៀត។ កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលធ្វើឲ្យការដាច់ចេញពីព្រះលែងមានតទៅទៀត និងភ្ជាប់យើងជាមួយព្រះអង្គឡើងវិញមានឈ្មោះពិសេសមួយ។ កិច្ចការនេះមានឈ្មោះថា «បុណ្យធួននឹងបាប»។ «បុណ្យ ធួននឹងបាប» គឺជាពាក្យបុរាណ។ គេប្រើពាក្យនេះក្នុងន័យថា «ការព្រមព្រៀងគ្នា»។ ពាក្យថា «ធួននឹង បាប» ពណ៌នាអំពីសេចក្តីសុខសាន្តដែលយើងមានក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀត។ នៅពេលដែលយើងខ្វែងគំនិតគ្នា និងឈ្លោះប្រកែកគ្នាជាមួយមិត្តភក្តិ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ របស់យើង នោះយើងត្រូវការសេចក្តីសុខសាន្តដើម្បីផ្សះផ្សាព្យាបាលយើងឡើងវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានពិធីធួននឹងបាបដល់យើងដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលបាននូវសេចក្តីសុខសាន្តនេះ។ ការព្រមព្រៀង គ្នា និងសេចក្តីសុខសាន្តដែលយើងមាននៅក្នុងពួកជំនុំគឺជាអំណោយទាន។ អំណោយទានទាំងនេះបានមកពីកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវដើម្បីបញ្ចប់អំពើបាប និងការដាច់ចេញរបស់យើងចេញពីព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវចង់ជួយយើងឲ្យជានានឹងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សដទៃទៀតឡើងវិញ។

តើខគម្ពីរខាងក្រោមនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីសេចក្តីសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ? តើសេចក្តីទាំងនេះមានសារៈសំខាន់យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះចំពោះកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យព្រះវិហាររបស់យើងធ្វើ?

រ៉ូម ៣:២៤, ២៥-----------------------------------------

យ៉ូហានទី១ ២:២----------------------------------------

យ៉ូហានទី១ ៤:៩, ១០-----------------------------------

ពេត្រុសទី១ ២:២១-២៤--------------------------------

ពួកគ្រីស្ទានគ្រាដំបូងៗនៅក្នុងជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានទន្ទឹងរង់ចាំការយាងមកវិញលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ។ សំរាប់ពួកគេ ការយាងមកវិញលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គគឺជា «សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏មានពរ» (ទីតុស ២:១៣)។ ពួកគេជឿថា គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះគម្ពីរសន្យានឹងកើតឡើងនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកលើកទីពីរ។ ពួកអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទក៏ជឿលើគោលជំនឿនេះដែរ។ ឈ្មោះរបស់​យើង «អាត់វេនទីស្ទ» បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាយើងជឿយ៉ាងដូច្នេះ។ «អាត់វេនទីស្ទ» មានន័យថា មនុស្សដែលរង់ចាំព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញលើកទីពីរ។ មនុស្សទាំងអស់ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវជឿថា ពួកគេនឹងបានជួបជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវទល់មុខនឹងមុខ។ គោលជំនឿរបស់យើងលើការយាងមកលើកទីពីរនេះជួយឲ្យយើងរក្សាការព្រមព្រៀងគ្នារហូតដល់ព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ។

ខគម្ពីរ កិច្ចការ ១:១១, ម៉ាថាយ ២៤:២៦, ២៧, វិវរណៈ ១:៧, ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៣-១៨, វិវរណៈ ១៩:១១-១៦ និយាយអំពីការយាងមកលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ។ តើខទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គ? តើការបង្រៀននេះខុសប្លែកគ្នាពីគ្រីស្ទានដទៃទៀតជាច្រើនដែលបង្រៀនអំពីការយាងមកវិញលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?

ម្តងហើយម្តងទៀត ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកវិញដើម្បីយករាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គទៅឋានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរទាយស្មានអំពីពេលវេលាដែលនឹងកើតឡើងនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវអង្គទ្រង់ផ្ទាល់បានមានបន្ទូលថា គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងឡើយ មានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែល​ទ្រង់​ជ្រាបពីពេលនៃការយាងមកវិញលើកទីពីរមកដល់ (កិច្ចការ ២៤:៣៦)។

នៅជិតនឹងបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដីនេះ ព្រះយេស៊ូវបានលើកយករឿងប្រៀបធៀបមួយស្តីអំពី «ស្ត្រីព្រហ្មចារីទាំង១០នាក់» (ម៉ាថាយ ២៥:១-១៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើរឿងប្រៀបធៀបនេះដើម្បីពណ៌នាក្រុមជំនុំខណៈដែលកំពុងរង់ចាំព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ។ មានមនុស្សពីរក្រុម​ក្នុង​រឿងប្រៀបធៀបនេះ។ ក្រុមទាំងពីរគឺតំណាងឲ្យ អ្នកជឿពីរក្រុមផ្សេងគ្នាដែលនិយាយថា ពួកគេកំពុង​រង់ចាំព្រះយេស៊ូវ។ បើមើលពីសំបកក្រៅ ក្រុមទាំងពីរហាក់ដូចជាដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវពណ៌នាបន្តដល់គំនិត និងការរំពឹងគិតរបស់ពួកស្ត្រីទាំងនោះ។ ជាហេតុធ្វើឲ្យយើងឃើញថា ស្ត្រីពីរក្រុមនេះពិតជាមានភាពខុសប្លែកគ្នាមែន។ ក្រុមមួយនោះបានរក្សាក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួនលើការយាងមកវិញលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវឲ្យរស់រវើកជានិច្ច។ ពួកគេជឿថា ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកវិញឆាប់ៗ។ ហេតុនោះហើយ ពួកនាងបានត្រៀមខ្លួនគ្រប់ពេលជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើរឿងប្រៀបធៀបនេះដើម្បីជួយអ្នកជឿព្រះអង្គឲ្យយល់ថា ពួកគេត្រូវតែជឿទុកចិត្តលើសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ បើទោះបីជាមើលទៅទំនងហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីមកអះអាងថាវានឹងកើតឡើងក៏ដោយ។ ថ្ងៃនេះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់អញ្ជើញយើងរាល់គ្នាឲ្យ «ចាំយាម» និងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចគ្រប់ពេលវេលាសំរាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គផងដែរ។

ឈ្មោះរបស់យើង «សេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ» បង្ហាញប្រាប់ទៅមនុស្សគ្រប់គ្នាថា ការយាងមកវិញលើកទីពីរគឺសំខាន់ណាស់សំរាប់យើងរាល់គ្នា។ តើយើងអាចរក្សាក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងឲ្យបាន​ រឹងមាំលើការយាងមកវិញលើកទីពីរដោយរបៀបណា? យើងមិនចង់ខុសដូចជាស្ត្រីល្ងង់ទាំងប្រាំទេ។ តើយើងអាចរក្សាការចាំយាមឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនដោយរបៀបណា?

ក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកម៉ូសេឲ្យសង់រោងឧបោសថមួយនៅលើផែនដីនេះថ្វាយព្រះអង្គ (និក្ខមនំ ២៥:៨)។ រោងឧបោសថនៅលើផែនដីនេះគឺជាទីកន្លែងដែលរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលថ្វាយបង្គំព្រះរហូតដល់ស្តេចសាឡូម៉ូនសង់ព្រះវិហារមួយថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ (ពង្សាវតាក្សត្រទី១ ៥-៩)។ ព្រះទ្រង់បានប្រើរោងឧបោសថដើម្បីបង្រៀនរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គអំពីផែនការរបស់ព្រះអង្គដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ។ ទាំងរោងឧបោសថ និងទាំងព្រះវិហាររបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន សុទ្ធតែចម្លងតាមរោងឧបោសថនៅឋានសួគ៌ (ហេព្រើរ ៨:២, សូមអាននិក្ខមនំ ២៥:៩, ៤០ ផងដែរ)។

ព្រះគម្ពីរទាំងមូលបង្ហើបប្រាប់ និងបង្រៀនថា មានរោងឧបោសថដ៏ពិតមួយនៅនគរឋានសួគ៌។ រោងឧបោសថនៅឋានសួគ៌គឺជាកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់គង់នៅទីនោះ។ រោងឧបោសថនៅផែនដីនេះបង្ហាញអំពីផែនការរបស់ព្រះដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សលោក និងជួយពន្យល់អំពីកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅនគរឋានសួគ៌ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃ។ សម្តេចសង្ឃគឺជាមេដឹកនាំដ៏បរិសុទ្ធដែលធ្វើកិច្ចការដើម្បីសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។

ខគម្ពីរ ហេព្រើរ ៨:៦, ហេព្រើរ ៩:១១, ១២, ២៣-២៨ និង យ៉ូហានទី១ ១:៩-២:២ ចែងអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃក្នុងរោងឧបោសថនៃនគរឋានសួគ៌។ តើខទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីកិច្ចការពិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវ?

បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងបានយាងទៅកាន់ឋានសួគ៌ ព្រះអង្គបានយាងចូលទៅក្នុងរោងឧបោសថ។ នៅទីនោះ ព្រះអង្គបានចាប់ផ្តើមកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដើម្បីសង្គ្រោះយើងរាល់គ្នា (ហេព្រើរ ៧:២៥)។ ហេតុនោះហើយបានជាព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា យើងអាច «មក​ដល់​បល្ល័ង្ក​នៃ​ព្រះ‌គុណ ដោយ​ក្លាហាន ដើម្បី​នឹង​ទទួល​សេចក្ដី​មេត្តា ហើយ​រក​បាន​ព្រះ‌គុណ​សំរាប់​នឹង​ជួយ​ដល់​ពេល​ត្រូវ​ការ​ចុះ» (ហេព្រើរ ៤:១៦)។

កិច្ចការរបស់ព្រះសម្តេចសង្ឃនៅក្នុងរោងឧបោសថនៅលើផែនដីនេះមានពីរផ្នែក។ តា​ម​របៀប​ដូចគ្នានេះ កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងក៏មានពីរផ្នែកដែរ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឈរនៅចំកណ្តាលរវាងបាបជន និងព្រះដ៏បរិសុទ្ធ។ ព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការដើម្បីបញ្ចប់ការដាច់ចេញពីព្រះរបស់យើងដែលបណ្តាលឡើងដោយអំពើបាប។ ព្រះអង្គធ្វើឲ្យមនុស្សលោកមានការផ្សះផ្សាជានានឹងព្រះឡើងវិញ។ មនុស្សលោកណាដែលបែរចេញព្រមឈប់ធ្វើបាបអាចផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះវរបិតាបានភ្លាមៗតែម្តង។ ព្រះយេស៊ូវធ្វើការផ្សះផ្សាគ្នានេះឲ្យកើតឡើង (យ៉ូហានទី១ ២:១)។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៨៤៤ មក ឥឡូវនេះព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើការសំរាប់យើងរាល់គ្នាក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុតក្នុងរោងឧបោសថនៃនគរឋានសួគ៌។ កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គរួមមានការជំនុំជំរះ និងការសំអាតរាស្ត្ររបស់ព្រះឲ្យស្អាតឡើងវិញ។ កិច្ចការនោះត្រូវបានគេធ្វើឡើងម្តងមួយឆ្នាំនៅថ្ងៃបុណ្យធួននឹងបាបក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរ (លេវីវិន័យ ១៦)។ សម្តេចសង្ឃធ្វើឲ្យរោងឧបោសថបាន «ស្អាត»ឡើងវិញនៅថ្ងៃនោះ។ កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យរបៀបដែលឈាមព្រះយេស៊ូវដកយកអំពើបាបចេញ ហើយធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាបានជាមេត្រីជាមួយនឹងព្រះឡើងវិញដែលឋិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងដ៏ប្រកបដោយក្តីសុខសាន្តមួយ។ ពួកអ្នកអាត់វេនទីស្ទគឺជាក្រុមមនុស្សដំបូងគេដែលថ្លែងប្រាប់សេចក្តីពិតដល់មនុស្សទាំងឡាយអំពីកិច្ចការពិសេស​របស់ព្រះយេស៊ូវសំរាប់មនុស្សលោកនាពេលឥឡូវនេះនៅក្នុងរោងឧបោសថនៃនគរឋានសួគ៌។

ថ្ងៃសប្បាតហ៍គឺជាសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរមួយទៀតដែលពួកជំនុំសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទជឿ។ ថ្ងៃសប្បាតហ៍គឺជាការបង្រៀនដ៏សំខាន់មួយដែលនាំទៅរកមិត្តភាពនិងសាមគ្គីភាពជាគ្រីស្ទាននៅក្នុងពួកជំនុំ។ សាមគ្គីភាពគឺជាការព្រមព្រៀងគ្នា។ វាមានន័យថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យចិត្ត គំនិត និងសេចក្តីពិត​រួមមកតែមួយ។ ពួកអ្នកអាត់វេនទីស្ទគឺជាពួកជំនុំមួយក្រុមដែលឋិតក្នុងចំណោមគ្រីស្ទានផ្សេងទៀតដែលជឿលើសេចក្តីពិតនៃថ្ងៃសប្បាតហ៍។

ថ្ងៃសប្បាតហ៍គឺជាអំណោយទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សលោក។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានថ្ងៃសប្បាតហ៍ដល់មនុស្សលោកបន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានបង្កើតផែនដីរួចរាល់ (លោកុប្បត្តិ ២:១-៣)។ ក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតផែនដី ព្រះអង្គបានធ្វើរឿងបីយ៉ាងដើម្បីធ្វើឲ្យថ្ងៃសប្បាតហ៍កាន់តែពិសេសឡើង៖ ១) ព្រះទ្រង់បានឈប់សំរាកនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ពីកិច្ចការដែលទ្រង់បានបង្កើតផែនដី ២) ព្រះទ្រង់បានប្រទានពរដល់ថ្ងៃសប្បាតហ៍ និង ៣) ព្រះទ្រង់បានញែកថ្ងៃសប្បាតហ៍ចេញជាបរិសុទ្ធ។ បីយ៉ាងនេះហើយដែលបានញែកថ្ងៃសប្បាតហ៍ចេញជាកាដូពិសេសរបស់ព្រះដល់មនុស្សលោក។ ថ្ងៃសប្បាតហ៍ជួយមនុស្សលោកឲ្យភ្លក់រសជាតិឋានសួគ៌នៅលើផែនដី។ គ្រូសាសន៍យូដាដ៏ល្បីមួយរូបបានដាក់ឈ្មោះថ្ងៃសប្បាតហ៍ថាជា «រាជវាំងនៃពេលវេលា»។ មានន័យថា ថ្ងៃសប្បាតហ៍គឺជាថ្ងៃបរិសុទ្ធដែលព្រះទ្រង់យាងជួបរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គតាមរបៀបដ៏វិសេសមួយ។

ខគម្ពីរ និក្ខមនំ ២០:៨-១១, ចោទិយកថា ៥:១២-១៥, និង អេសេគាល ២០:១២, ២០ កត់ត្រាអំពីអត្ថន័យនៃថ្ងៃសប្បាតហ៍។ តើខទាំងនេះនិយាយថា ថ្ងៃសប្បាតហ៍មានអត្ថន័យអ្វីខ្លះចំពោះមនុស្សលោក?

ក្នុងនាមជាអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ យើងប្រាថ្នាចង់ធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ (លូកា ៤:១៦)។ ហេតុនោះហើយបានជាយើងរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ដែលជាថ្ងៃទីប្រាំពីរជាបរិសុទ្ធ។ ព្រះយេស៊ូវថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍។ គំរូរបស់ព្រះអង្គបង្ហាញយើងថា ព្រះអង្គបានលើកតម្កើងថ្ងៃសប្បាតហ៍ថា ជាថ្ងៃឈប់​សម្រាក និងថ្ងៃថ្វាយបង្គំព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានសំដែងបាដិហារ្យខ្លះៗនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ដើម្បីបង្ហាញយើងថា ការព្យាបាលរូបកាយ និងវិញ្ញាណគឺជាការអបអរសាទរដល់ថ្ងៃសប្បាតហ៍ដែរ (សូមអាន លូកា ១៣:​១០-​​​១៧)។ មេដឹកនាំពួកជំនុំ និងពួកអ្នកជឿនៅក្នុងជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាថ្មីយល់ឃើញថា ព្រះយេស៊ូវពុំបានលប់ថ្ងៃសប្បាតហ៍ចោលទេ។ ហេតុនោះហើយ​ពួកគេនៅតែរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ និងថ្វាយ​បង្គំនៅថ្ងៃនោះ​ដដែល (កិច្ចការ ១៣:១៤, ៤២, ៤៤, កិច្ចការ ១៦:១៣, កិច្ចការ ១៧:២, កិច្ចការ ១៨:៤)។

ផ្នែកដ៏ល្អមួយទៀតនៃសេចក្តីពិតអំពីថ្ងៃសប្បាតហ៍នេះគឺ វាជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវរំដោះយើងពីអំពើបាប។ ថ្ងៃសប្បាតហ៍នៅតែបន្តសន្យាដល់យើងថា «មាន​សេចក្ដី​ឈប់​សំរាក ទុក​សំរាប់​រាស្ត្រ​របស់​ព្រះ​នៅ​ខាង​មុខ» (ហេព្រើរ ៤:៩)។ មនុស្សទាំងអស់ដែលចង់ឈប់សំរាកអាចមានអំណរនឹងទទួលយកសេចក្តីសំរាកនោះនាពេលឥឡូវនេះដោយគ្រាន់តែជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសង្គ្រោះ​ពួកគេហើយ។ ការរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍បង្ហាញទៅមនុស្ស​គ្រប់គ្នាថា ​ យើងមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប និងប្រទានជីវិតអស់កល្បដល់យើងរាល់គ្នា (ហេព្រើរ ៤:១០)។

ព្រះទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីក្នុងរយៈពេលមួយសប្តាហ៍។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសប្តាហ៍​នោះ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សលោក។ ព្រះគម្ពីរបានពណ៌នាពីរបៀបដែលរឿងកើតឡើងយ៉ាងដូច្នេះ៖ «ព្រះ‌យេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​យក​ធូលី​ដីមក​សូន​ធ្វើ​ជា​មនុស្ស ទ្រង់​ផ្លុំ​ខ្យល់​ដង្ហើម​ជីវិត​បញ្ចូល​ទៅ​ក្នុង​រន្ធ​ច្រមុះ នោះ​ក៏​ត្រឡប់​ជា​មាន​ព្រលឹង​រស់​ឡើង» (លោកុប្បត្តិ ២:៧)។ រឿងនេះបង្ហាញយើងថា ជីវិតមនុស្សលោកបានមកពីព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅជារៀងរហូត។ ហេតុនោះ តើរឿងនោះមានន័យថាវិញ្ញាណដែលនៅក្នុងយើងនឹងមិនចេះស្លាប់ដែរឬ? ទេ។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់គឺ​ជាព្រះតែមួយអង្គគត់​ដែលមិនចេះស្លាប់ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៦)។ អំណោយទាននៃជីវិតអមតៈមិនទាន់បានប្រទានឲ្យនៅពេលដែលមនុស្សលោកកើតមកនោះឡើយ។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ជីវិតមនុស្សលោករបស់យើងគឺប្រៀបដូចជា «ចំហាយ​ទឹក​ទេ​តើ ដែល​ឃើញ​តែ​១​ភ្លែត រួច​បាត់​ទៅ»​ (យ៉ាកុប ៤:១៤)។ នៅពេលដែលយើងស្លាប់ វិញ្ញាណរបស់យើងដេកលក់។ យើងមិនអាចគិតគូរ ឬមានអារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់នៅពេលយើងស្លាប់ (សូមអានសាស្តា ៩:៥, ៦, ១០, ទំនុកតម្កើង ១៤៦:៤, ទំនុកតម្កើង ១១៥:១៧, យ៉ូហាន ១១:១១-១៥)។

មនុស្សលោកមិនមានជីវិតរស់នៅជារៀងរហូតទេ ពួកគេនឹងស្លាប់។​ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើង​ថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រទានជីវិតអស់កល្បដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលជឿថាព្រះអង្គសង្គ្រោះពួកគេ (រ៉ូម ៦:២៣, ធីម៉ូថេទី២ ១:១០, យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ហេតុនោះហើយ បានជាយើងមានសង្ឃឹមថា មានជីវិតបន្ទាប់ពី​សេចក្តីស្លាប់។

ខគម្ពីរ កូរិនថូសទី ១ ១៥:៥១-៥៤ និង ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៣-១៨ បរិយាយអំពីជីវិតបន្ទាប់ពីសេចក្តីស្លាប់។ តើខគម្ពីរទាំងនេះនិយាយអ្វីខ្លះអំពីរឿងនេះ? ហើយតើខទាំងនេះនិយាយថា ពេលណាទើបព្រះទ្រង់នឹងប្រទានជីវិតអស់កល្បដល់មនុស្សលោក?

លោកប៉ុលបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់ពុំបានប្រទានជីវិតអមតៈដល់មនុស្សនៅពេលដែលពួកគេស្លាប់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានជីវិតអមតៈដល់មនុស្សនៅគ្រារស់ឡើងវិញ។ គ្រារស់ឡើងវិញគឺជាពេលដែលព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកដាស់មនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅហើយនៅពេលយាងមកវិញលើកទីពីរ គឺនៅពេលដែលត្រែចុងក្រោយបង្អស់នឹងបន្លឺឡើង។ ព្រះទ្រង់ប្រទានសេចក្តីសន្យានៃជីវិតអស់កល្បដល់អ្នកជឿទាំងឡាយនៅពេលដែលពួកគេទទួលយកព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ។​ ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអំណោយទានជាជីវិតអស់កល្បនៅគ្រាសេចក្តីរស់ឡើងវិញកើតឡើង។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីពុំបានបង្រៀនអំពីគោលគំនិតខុសឆ្គងដែលថា វិញ្ញាណទៅឯឋានសួគ៌នៅពេលពួកគេស្លាប់នោះឡើយ។ ការបង្រៀននេះគឺជាការកុហក។ តើការបង្រៀនខុសឆ្គងនេះបានមកពីណា? ជនជាតិក្រេកក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរជាអ្នកបង្រៀនសេចក្តីកុហកនេះ។​ ការបង្រៀនក្លែងក្លាយនេះពុំ​ឃើញមាន​ក្នុងព្រះគម្ពីរឡើយ ទាំងសញ្ញាចាស់ក៏គ្មាន ហើយទាំងសញ្ញាថ្មីក៏គ្មានដែរ។

តើសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះគម្ពីរអំពីសេចក្តីស្លាប់ជួយយើងឲ្យជឿទុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងឡើងលើសេចក្តីសន្យាអំពីការយាងមកវិញលើកទីពីរយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

សូមអាន Ellen G. White, “The Foundations, Pillars, and Landmarks” pages 28-32 in Counsels to Writers and Editors. Read the article “Doctrines, Importanceof,”pages 778, 779 in the Ellen G. White Encyclopedia.។

ក្នុងនាមជាអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ យើងជឿលើគោលជំនឿជាច្រើនដែលដូចគ្នានឹងពួកគ្រីស្ទានដទៃទៀតជឿដែរ។ ការបង្រៀនដ៏សំខាន់បំផុតនៃគោលជំនឿរបស់យើងនោះគឺថា ព្រះទ្រង់បានសង្គ្រោះយើងដោយសារតែសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាងសំរាប់យើងរាល់គ្នា។ ដូចគ្នានឹងគ្រីស្ទានដទៃទៀតដែរ យើងជឿថា យើងពុំបានរាប់ជាសុចរិតដោយការ​ប្រព្រឹត្តល្អរបស់យើងឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិតឡើងវិញ។ ព្រះទ្រង់ទទួលយើងដោយសារតែព្រះយេស៊ូវបានស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះ និងរស់នៅជាជីវិតបរិសុទ្ធ។ ព្រះទ្រង់ទទួលយកព្រះជន្មបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវជំនួសឲ្យជីវិតមានបាបរបស់យើង។ ដោយសារតែសេចក្តី​ជំនឿ នោះធ្វើឲ្យជីវិតដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវអាចជំនួសជីវិតមានបាបរបស់យើងបាន។ យើងមិនអាចធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតបានដើម្បីមកដូរយកអំណោយទាននេះបានឡើយ។ ដូចគ្នានឹងអ្វីដែលអ្នកស្រីអែល្លិនជីវ៉ៃត៍មានប្រសាសន៍ដែរថា «ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានទទួលយកទណ្ឌកម្មដែលយើងគួរតែទទួល។ ព្រះអង្គទទួលយកទណ្ឌកម្មរបស់យើងនេះដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលជីវិតអស់កល្បបាន។ ព្រះយេស៊ូវសុខចិត្ត​ទទួលទោស និងព្រមសុគតជំនួសអំពើបាបរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវពុំបានធ្វើខុសអ្វីដែលសមនឹងទទួលការដាក់ទោសនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសុខចិត្តសុគតនៅលើឈើឆ្កាងដោយសារតែព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារជីវិតដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ។ យើងពុំបានធ្វើអ្វីដែលល្អឲ្យស័ក្តិសមនឹងទទួលអំណោយទានដែលជាជីវិតបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវសុខចិត្តទទួលយកសេចក្តីស្លាប់របស់យើង។​ ហេតុអ្វី?​ ពីព្រោះព្រះអង្គចង់ប្រទានជីវិតរបស់ព្រះអង្គដល់យើងរាល់គ្នា»។ ដកស្រង់ពី The Desire of Ages, page 25, adapted។ ព្រមពេលជាមួយគ្នានេះដែរ សេចក្តីជំនឿនិងរបៀបរស់នៅរបស់យើងធ្វើឲ្យយើងខុសប្លែកគ្នាពីពួកជំនុំគ្រីស្ទានដទៃៗទៀត។ ព្រះទ្រង់បានជ្រើសរើសយើងឲ្យខុសប្លែកពីគេដើម្បីឲ្យយើងបង្ហាញទៅមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះថា តើ​ព្រះអង្គជាអ្នកណាពិត​ប្រាកដ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងដែលមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងសេចក្តីបង្រៀនពិសេសរបស់យើងគួរតែជារឿងដ៏មានអានុភាពបំផុតដែលជួយយើងឲ្យរួមមកតែមួយក្នុងព្រះយេស៊ូវ។