ព្រះគម្ពីរបង្ហាញប្រាប់យើង អំពីគំរូនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះច្រើនបែបច្រើនយ៉ាងចំពោះមនុស្សទ័លក្រ។ ព្រះអង្គបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ដល់មនុស្សទាំងឡាយដែលត្រូវគេធ្វើបាបយ៉ាងអាក្រក់ពីសំណាក់ចៅហ្វាយនាយរបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនាទាំងនេះ។ បទបញ្ជារបស់ព្រះចំពោះយើងឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សទ័លក្រ និងមនុស្ស​ដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនា នឹងមិនចប់ឡើយ រហូតដល់ព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គនឹងកែប្រែឲ្យថ្មីឡើងវិញ។

សេចក្តីអាក្រក់មានគ្រប់ទីកន្លែងរហូតដល់ទីបញ្ចប់។ សាតាំង និងពួកទេវតារបស់វាខិតខំយ៉ាងខ្លាំងធ្វើឲ្យសេចក្តីអាក្រក់កើតឡើង។ ពួកវាបណ្តាលឲ្យមនុស្សក្លាយជាក្រ។ ពួកវាបណ្តាលឲ្យចៅហ្វាយនាយធ្វើបាបដល់កូនចៅរបស់ខ្លួន។ អារក្សបណ្តាលឲ្យមានទាសភាព ភាពអាត្មានិយម និងភាពលោភ​លន់។ ដរាបណាយើងនៅរស់នៅឡើយ សហគមន៍របស់យើង ពួកជំនុំរបស់យើង និងគ្រួសាររបស់យើងត្រូវឈរយ៉ាងរឹងមាំប្រឆាំងនឹងសេចក្តីអាក្រក់ទាំងនេះ។ ការធ្វើបែបនេះពុំមែនជាការងាយស្រួល​ធ្វើឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យខាងតែបាន។ យើងតោងតែបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ យើង ត្រូវមានសេចក្តីក្លាហាននឹង «​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​សុចរិត ស្រឡាញ់​សេចក្ដី​សប្បុរស ហើយ​​ដើរ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​នៃ​ខ្លួន ដោយ​សុភាព​រាប‌ទាប» (មីកា ៦:៨)។

ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី និងព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់សុទ្ធតែបានបង្រៀនយើងអំពីក្បួនច្បាប់នៃនគរព្រះ។ រាស្ត្រនៃនគរព្រះតោងតែរស់នៅក្រោមក្បួនច្បាប់ផ្សេងពីច្បាប់របស់មនុស្សដទៃទៀតនៅលើផែនដីនេះ។

សូមអានម៉ាថាយ ៦:២៥‑៣៣។ តើព្រះយេស៊ូវបានសន្យានឹងយើងអ្វីខ្លះនៅក្នុងខទាំងនេះ? តើសេចក្តីសន្យានោះផ្លាស់ប្តូរអ្វីខ្លះដល់ជីវិតរបស់យើង?

ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានបង្រៀនថា «ជីវិត​មាន​តម្លៃ​លើស​ម្ហូប​អាហារ ហើយ​រូប​កាយ​ក៏​មាន​តម្លៃ​លើស​សម្លៀក‌បំពាក់​ទៅ​ទៀត» (ម៉ាថាយ ៦:២៥, គខប)។ ពិតមែនហើយ អាហារ និងសម្លៀកបំពាក់ សុទ្ធតែសំខាន់។ ប៉ុន្តែ យើងតោងតែយល់ថា ទាំងនេះពុំមែនជារបស់ដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតឡើយ។ ចុះអ្វីទៅវិញ? គឺការជួយដល់មនុស្សដទៃ។ ព្រះគម្ពីរបានសូមឲ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដែលកំពុងត្រួវការជំនួយ។ កិច្ចការនេះគួរតែក្លាយជាកិច្ចដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ នោះយើងនឹងគិតអំពីខ្លួនឯងកាន់តែតិចទៅៗ ហើយគិតអំពីការជួយដល់អ្នកដទៃកាន់តែខ្លាំងឡើង។

របៀបគិតបែបនេះនឹងផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍របស់យើង ដែលមានចំពោះអ្នកដឹកនាំរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ឲ្យគ្រីស្ទានទាំងឡាយគោរព និងធ្វើតាមរដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្លួន (សូមអានរ៉ូម ១៣:១‑៧)។ ប៉ុន្តែក្នុងករណីខ្លះ យើងក៏ត្រូវធ្វើតាមដូចលោកពេត្រុស និងមេដឹកនាំគ្រីស្ទានមួយចំនួនទៀតដែរដែលមាន ប្រសាសន៍ថា៖ យើង «ត្រូវ​តែ​ស្តាប់​បង្គាប់​របស់​ព្រះ​ជា​ជាង​មនុស្ស» (កិច្ចការ ៥:២៩)។ ព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទូលថា យើងគួរតែលើកតម្កើងព្រះ និងគាំទ្ររដ្ឋាភិបាលរបស់យើង៖ «ចូរ​ថ្វាយ​របស់​សេសារទៅ​សេសារ ​ទៅ ឯ​របស់​ព្រះ ចូរ​ថ្វាយ​ទៅ​ព្រះ​វិញ» (ម៉ាថាយ ២២:២១)។

មេដឹកនាំភាគច្រើនបានប្រើកម្លាំងដើម្បីគ្រប់គ្រង និងរក្សាអំណាច។ ប៉ុន្តែជួនកាលយើងក៏ត្រូវតែតតាំងនឹងអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេធ្វើដែរ។ ឧទាហរណ៍ដូចជាករណីទាសភាពជាដើម។ អ្នកស្រីអែល្លិន ជី វ៉ៃត៍​ ក៏បានកត់ត្រាអំពីទាសភាពនៅប្រទេសអាមេរិកដែរ។ «ជួនកាលច្បាប់នៃប្រទេសមួយអាចនឹងខុសគ្នាពីច្បាប់របស់ព្រះ។ កាលណារឿងនេះកើតឡើង យើងតោងតែគោរពតាមច្បាប់របស់ព្រះ បើទោះបីជា​ត្រូវគេដាក់ទោសក្តី។ ច្បាប់របស់ប្រទេសអាមេរិកបានចែងថា យើងត្រូវប្រគល់ទាសករដែលរត់ចេញទៅចៅហ្វាយរបស់គេវិញ។ យើងពុំចាំបាច់ត្រូវធ្វើតាមច្បាប់នេះទេ។ យើងសុខចិត្តទទួលទោសពីការរំលងច្បាប់នេះវិញ។ ទាសករនេះពុំមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នកណាមួយឡើយ។ មានតែព្រះទេទើបជាម្ចាស់ពិត ប្រាកដ។ ព្រះអង្គបានបង្កើតគាត់មក។ ហេតុនោះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចនិយាយថា គាត់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ នរណាម្នាក់បានឡើយ»។ ដកស្រង់ពី Testimonies for the Church, volume 1, pages 201, 202។

យើងតោងតែគោរពតាមមេដឹកនាំរបស់យើង។ ដំណាលគ្នានេះដែរ យើងក៏ត្រូវតែជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងត្រូវមេដឹកនាំរបស់យើងធ្វើបាបដែរ។ តើយើងធ្វើដូចម្តេចទើបដឹងថា ពេលណាទើបជាពេលដែលត្រឹមត្រូវត្រូវជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងរងទុក្ខលំបាកដោយសាររដ្ឋាភិបាលរបស់យើង?

គ្រីស្ទានជាច្រើនចង់តែជួយមនុស្សទាំងឡាយឲ្យបានកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ ពួកគ្រីស្ទានទាំងនេះតែងតែចិញ្ចឹមចិត្តគិតចង់ឲ្យជីវិតរបស់មនុស្សទាំងឡាយមានភាពប្រសើរឡើង។ មានកត្តា៤យ៉ាង ដែលជួយជម្រុញទឹកចិត្តដល់ពួកគេ៖

១) សេចក្តីស្រឡាញ់។ រឿងដំបូងដែលយើងអាចធ្វើគឺត្រូវសម្តែងនូវសមានចិត្តអាណិត ស្រឡាញ់ដល់ពួកអ្នកដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនាទាំងឡាយថា យើងយល់ពីការឈឺចាប់របស់ពួកគេហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សខ្លះបានត្អូញត្អែរអំពីការនឿយណាយក្នុងការជួយ។ ពាក្យពេចន៍ទាំងនេះមានន័យថា មនុស្សទាំងឡាយស្គាល់ហើយទុក្ខសោក និងរឿងអាក្រក់ទាំងឡាយដែលបានកើតឡើងក្នុងជីវិត។ ដូច្នេះ ហើយបានជាពួកគេមានអារម្មណ៍ថា នឿយណាយលែងចង់ជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងត្រូវការជំនួយតទៅទៀត។ ព្រះយេស៊ូវទតឃើញសេចក្តីអាក្រក់ និងការឈឺចាប់ទាំងអស់ដែលនៅជុំវិញព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គនៅតែបន្តស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ។ រីឯយើងក៏ត្រូវធ្វើដូចគ្នានេះដែរ។

២) ការអប់រំ។ វាជាការសំខាន់ណាស់សម្រាប់យើងក្នុងការរៀនសូត្រអំពីមនុស្សដែលយើងចង់ជួយពួកគេឲ្យបានច្បាស់តាមដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។ អ្នកខ្លះព្យាយាមបានជួយដល់មនុស្សដទៃទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែពួកគេពុំបានចំណាយពេលរៀនអំពីសេចក្តីត្រូវការពិតប្រាកដរបស់មនុស្សដែលពួកគេបានជួយនោះឡើយ។ ម៉្លោះហើយ ពួកគ្រីស្ទានបានបង្កបញ្ហាច្រើនឡើងថែមទៀត។ យើងគួរតែ​រៀនអំពី មនុស្សដែលយើងចង់ជួយឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានជាមុនសិន។ យើងគួរតែរៀនអំពីជីវិត​របស់​ពួកគេ និងសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ ទើបយើងអាចជួយពួកគេបានកាន់តែប្រសើរឡើង។

៣) សេចក្តីអធិដ្ឋាន។ កាលណាយើងជួបបញ្ហាអ្វីមួយ រឿងដំបូងដែលយើងធ្វើគឺដោះស្រាយ​វា។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា យើងគួរចាប់ផ្តើមដោយអធិដ្ឋានជាមុនសិន។ សេចក្តីអធិដ្ឋានរបស់យើងអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់មនុស្សទ័លក្រ និងមនុស្សដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនាទាំងនោះបាន។ យើងក៏អាចអធិដ្ឋានឲ្យមេដឹកនាំដែលមានអំណាចលើអ្នកក្រ និងអ្នកវេទនាទាំងនោះដែរ (សូមអានធីម៉ូថេទី១ ២:១, ២)។ យើងត្រូវតែទូលសូមទៅព្រះដើម្បីបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីវិធីដ៏ប្រសើរបំផុតដើម្បីឲ្យយើងអាចជួយដល់ពួកមេដឹកនាំទាំងនេះបាន (សូមអានសុភាសិត ២:៧, ៨)។

៤) ជម្រើស។ យើងតោងតែមានការអត់ធ្មត់ពេលដែលយើងជួយដល់អ្នកដទៃ។ យើងសង្ឃឹម​ ថា អ្វីៗដែលយើងធ្វើសម្រាប់ពួកគេនឹងជួយពួកគេឲ្យមានជម្រើសត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែរឿងនោះមិនមែនកើតឡើងតាមការរំពឹងទុករហូតទេ។ ជួនកាលមនុស្សដែលយើងជួយបែរទៅសម្រេចចិត្តខុសវិញក៏ថាបាន។ យើងត្រូវគោរពការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «អស់​ទាំង​ការ​អ្វី​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​មនុស្ស​លោក​ប្រព្រឹត្ត​នឹង​ខ្លួន នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​នឹង​គេ​ដូច្នោះ​ដែរ» (ម៉ាថាយ ៧:១២)។ យើងតោងតែអនុញ្ញាតឲ្យក្បួនច្បាប់នេះដឹកនាំអ្វីៗក៏ដោយដែលយើងធ្វើក្នុងការជួយដល់មនុស្សដទៃទៀត។

សូមអានយ៉ាកុប ១:៥‑៨។ ខទាំងនេះនិយាយអំពីសេចក្តីអធិដ្ឋាន។ តើសេចក្តីអធិដ្ឋានមានសារៈសំខាន់ដូចម្តេចខ្លះពាក់ព័ន្ធនឹងទង្វើគ្រប់យ៉ាងរបស់យើងក្នុងនាមជាអ្នកគ្រីស្ទាន? តើខគម្ពីរយ៉ាកុប ២:១៥, ១៦ និយាយអំពីអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីឲ្យព្រះឆ្លើយតបតាមសេចក្តីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកដទៃផ្សេងទៀត?

«ព្រះ‌ទ្រង់​ស្រឡាញ់​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​ថ្វាយ​ដោយ​អំណរ» (កូរិនថូសទី២ ៩:៧)។ ទឹកចិត្តសប្បុរសគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃជីវិតជាគ្រីស្ទានទាំងឡាយ។ ទឹកចិត្តសប្បុរសគឺសំខាន់ជាងអំណោយជាលុយកាក់ទៅទៀត។ យើងក៏អាចមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងអាចថ្វាយទៅព្រះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបាន​ចែងថា «អ្នក​ណា​មានចិត្ត​ទូលាយ ហើយ​យក​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​គេ​ខ្ចី ព្រម​ទាំង​រក​ស៊ី​ដោយ​ទៀង​ត្រង់ អ្នក​នោះ​ប្រព្រឹត្ត​យ៉ាង​ល្អ​ប្រពៃ​ហើយ» (ទំនុកតម្កើង ១១២:៥, គខប)។

តើខគម្ពីរខាងក្រោមនេះប្រាប់យើងអ្វីខ្លះអំពីមូលហេតុដែលយើងគួរតែឲ្យទៅមនុស្សដែលកំពុងត្រួវការជំនួយ?

លេវីវិន័យ ២៥:៣៥‑៣៧---------------------------------

ទំនុកតម្កើង ១១៩:៣៦ ---------------------------------

កូរិនថូសទី២ ៨:១២‑១៥---------------------------------

យ៉ូហានទី១ ៣:១៦‑១៨-----------------------------------

ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៧‑១៨-----------------------------------

លោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ជាញឹកញាប់អំពីព្រះទ្រង់ ដែលសព្វព្រះទ័យប្រោសប្រទានដល់ មនុស្សលោកយ៉ាងច្រើនក្រៃលែង។ ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គឲ្យមកសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។ អំណោយទាននេះនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹមដល់យើងក្នុងនាមជាគ្រីស្ទាន។ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាហេតុផលដែលយើងត្រូវចែករំលែកឲ្យដល់មនុស្សដទៃទៀត៖ «ខ្ញុំ​ជឿ​សេចក្ដី​នេះ​ជា​យ៉ាង​ជាក់​ថា ព្រះ‌អង្គ​ដែល​ទ្រង់​បាន​ចាប់​តាំង​ធ្វើ​ការ​ល្អ​ក្នុង​អ្នក​រាល់​គ្នា ទ្រង់​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ពេញ​ខ្នាត​ឡើង ទាល់​តែ​ដល់​ថ្ងៃ​នៃ​ព្រះ‌យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ» (ភីលីព ១:៦)។

មានកិច្ចការច្រើនណាស់ក្នុងជីវិតរបស់យើងដែលនាំយើងឲ្យធ្វើអ្វីៗសម្រាប់តែខ្លួនឯង។ មនុស្សភាគច្រើនសព្វថ្ងៃនេះរស់នៅសម្រាប់តែ «ខ្លួនឯង ខ្លួនឯង ខ្លួនឯង»។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងនឹងបណ្តាលឲ្យយើងរស់នៅសម្រាប់មនុស្សដទៃទៀតកាន់តែច្រើនឡើង។ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងជួយយើងឲ្យមើលទៅមនុស្សលោក ដូចជាព្រះទ្រង់ទតមើលទៅពួកគេដែរ។ ព្រះទ្រង់ទតឃើញទាំងអំពើល្អ និង​អំពើអាក្រក់របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះអ្នកដទៃបណ្តាលឲ្យយើងចង់ជួយពួកគេ បើទោះបីការជួយនោះលំបាកយ៉ាងណាក្តី។

ការជួយផ្តល់ប្រាក់ដល់មនុស្សទ័លក្ររបស់យើងគឺជាការល្អហើយ។ ប៉ុន្តែការជួយជាលុយកាក់នេះពុំមែនមានន័យថា យើងមិនអាត្មានិយមជានិច្ចនោះទេ (ម៉ាកុស ១២:៤១‑៤៤)។ ទឹកចិត្តសប្បុរស​ពិតប្រាកដ​គឺលើសពីលុយកាក់ដែលយើងមាននោះទៅទៀត។ គឺវាត្រូវកើតចេញពីចិត្តរបស់យើង។ ទឹកចិត្តសប្បុរសជួយឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់យើងពីខាងក្នុង។ មនុស្សភាគច្រើនពុំមែនកើតមកមានចិត្តសទ្ធាពីកំណើតទេ។ យើងត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះមកផ្លាស់ប្តូរចិត្តរបស់យើងជាមុន។

សូមអានខគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:៩។ តើព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ឲ្យយើងធ្វើអ្វីខ្លះនៅក្នុងខនេះ? សព្វថ្ងៃនេះ តើយើងអាចរស់នៅតាមសេចក្តីពិតនេះបានយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

សង្គ្រាម និងជម្លោះទាស់ទែងគ្នានាំមកនូវទុក្ខវេទនាច្រើនណាស់។ សង្គ្រាមបានបំផ្លិចបំផ្លាញជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ សង្គ្រាមក៏បានបណ្តាលឲ្យខាតបង់លុយកាក់ជាច្រើនដែរ។ ប្រសិនបើយើងយកលុយកាក់ទាំងនោះទៅជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងខ្វះខាតវិញយ៉ាងដូចម្តេចដែរ! ប៉ុន្តែ មេដឹកនាំរបស់យើងបានចំណាយវាទៅលើសព្វាវុធទៅវិញ។ សង្គ្រាមទាំងនេះកើតឡើងរវាងប្រទេសមួយនិងប្រទេសមួយ ឬក៏ជាសង្គ្រាមផ្ទៃក្នុង។ ប៉ុន្តែ ក៏មាន «សង្គ្រាមជាច្រើន» ដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសារ និង​សហគមន៍ទាំងឡាយផងដែរ។ ហេតុនោះហើយបានជាយើងដែលជាគ្រីស្ទាន មិនត្រូវធ្វើត្រឹមតែត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ យើងត្រូវតែនឹកចាំពីកិច្ចការផ្សះផ្សាឲ្យមានសេចក្តីសុខសន្តិភាពផងដែរ។

ដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវគឺជាសារស្តីអំពីសន្តិភាព។ ដំណឹងល្អគឺជាសកម្មភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវនាំឲ្យព្រះ និងមនុស្សលោកបានជាមេត្រីនឹងគ្នាឡើងវិញ (កូរិនថូសទី២ ៥:១៨‑២១។ ព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យមនុស្សលោកបានត្រូវរ៉ូវគ្នានឹងព្រះឡើងវិញ។ យើងក៏អាចធ្វើការជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវដើម្បីជួយ​មនុស្សដទៃទៀតរួមគ្នាមកតែមួយនឹងព្រះដែរ។

តើយើងរស់នៅតាមសេចក្តីពិតក្នុងខគម្ពីរអេសាយ ៥២:៧ ដោយរបៀបណា?

ពិតមែនហើយ ដំណឹងល្អផ្តល់ឲ្យយើងនូវសេចក្តីសុខសាន្ត។ សេចក្តីសុខសាន្តនោះបណ្តាលឲ្យយើងចង់នាំយកសុខសន្តិភាពឲ្យដល់ផែនដីនេះ។ «ចិត្តដែលមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយព្រះគឺដោយសារតែសេចក្តីសុខសាន្តមកពីឋានសួគ៌។ មនុស្សណាដែលមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយព្រះរមែងចង់ចែករំលែកព្រះពរនេះដល់មនុស្សគ្រប់ទីកន្លែង។​ នោះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីសុខសាន្តក៏នឹងសណ្ឋិតនៅក្នុងដួងចិត្តទាំងឡាយដែលកំពុងហត់នឿយដោយសារតែបញ្ហាទាំងអស់ដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងជីវិតនេះ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Thoughts From the Mount of Blessings, page 28, adapted ។

ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំថា «អស់​អ្នក​ដែល​ផ្សះ‌ផ្សា​គេ ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​បាន​ហៅ​ជា​កូន​របស់​ព្រះ» (ម៉ាថាយ ៥:៩)។ តើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវអំពីសេចក្តីសុខសាន្តមានអត្ថន័យពិតប្រាកដយ៉ាងដូចម្តេចដែរ? ដើម្បីបានចម្លើយ សូមយើងចាប់ផ្តើមក្រឡេកមើលខគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:២១‑២៦។ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាយើងកុំឲ្យសម្លាប់មនុស្ស។ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលថាយើងពុំគួរខឹងដែរ។ យើងគួរតែចេះអភ័យទោស។ យើងក៏ត្រូវតែស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងដែរ។ យើងគួរតែអធិដ្ឋានសម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយដែលធ្វើបាបយើង (សូមអានម៉ាថាយ ៥:៤៣‑៤៨)។ យើងគួរតែធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចដើម្បីជួយដល់ពួកគេ។ នោះហើយជាអត្ថន័យនៃការផ្សះផ្សាគ្នាជាមួយនឹងអ្នកដទៃទៀត។

តើពួកជំនុំមូលដ្ឋានរបស់លោកអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីនាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្តក្នុង សហគមន៍របស់លោកអ្នក?

ហ្លួងសាឡូម៉ូនបានកត់ត្រាថា «មាន​ពេល​ដែល​គួរ​នៅ​ស្ងៀម ហើយ​ពេល​សម្រាប់​និយាយ» (សាស្តា ៣:៧)។ បន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់។ សម្រាប់យើងវិញ ពិបាកនឹងដឹងថាពេលណាជាពេលដែលត្រឹមត្រូវត្រូវធ្វើអ្វីដែលត្រូវណាស់។ តើវាអាចទេ ជួនកាលក្នុងនាមយើងជា​ពួក​​ជំនុំ ដល់ពេលត្រូវជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ យើងបែរជាពុំបានជួយទៅវិញនោះ?

មានគ្រីស្ទានជាច្រើនបានលើកឡើងអំពីអវយវៈ ឬដៃជើងរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ រឿងនោះមានន័យ​ថា យើងតោងតែស្តាប់តាមបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវដែលបង្គាប់ឲ្យជួយដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យយើងការពារមនុស្សទាំងឡាយ។ យើងត្រូវតែពុះពារដើម្បីមនុស្សដែលព្រះទ្រង់ចង់ជួយការពារ (ទំនុកតម្កើង ១៤៦:៦‑១០)។

សូមអានខគម្ពីរអេសាយ ៥៨:១‑១០។ តើមានសារអ្វីនៅក្នុងខទាំងនេះ? តើសារនេះនិយាយអ្វីខ្លះប្រាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះ? តើមានអ្វីខ្លះប្រែប្រួលខុសគ្នារវាងពេលដែលលោកអេសាយបានសរសេរសារនេះ និងពេលសព្វថ្ងៃនេះ?

លោកអេសាយគឺជាហោរាម្នាក់។ ហោរាគឺជាអ្នកនាំសារពិសេសរបស់ព្រះ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះទ្រង់បានចាត់ហោរារបស់ព្រះអង្គឲ្យទៅដាស់តឿនប្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យកែប្រែជីវិតឲ្យបានត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ មនុស្សជាច្រើននាក់ពុំចង់ឮសារទាំងនេះទេ។ ប៉ុន្តែពួកហោរាយល់ថា ព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គរស់នៅដោយយុត្តិធម៌។ ហេតុនោះហើយបានជាពួកហោរាជួយដល់មនុស្សទ័លក្រ។ ពួកគេបានព្យាយាមជួយជីវិតរបស់មនុស្សទ័លក្រទាំងនោះឲ្យប្រសើរឡើង។ កិច្ចការរបស់ពួកហោរាក្នុងការជួយដល់មនុស្សទាំងឡាយអាចធ្វើឲ្យពួកលោកប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ជាញឹកញាប់ដែរ (ពេត្រុសទី១ ៣:​១៧)។ ពួកមេដឹកនាំមិនសប្បាយចិត្តនឹងពួកហោរាឡើយ។ ពួកមេដឹកនាំដ៏មានអំណាចទាំងនេះពុំចង់ផ្លាស់ប្តូរទេ។

ក្នុងនាមជាអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ យើងមានមេរៀនល្អៗជាច្រើនសម្រាប់ផ្តល់ជូនដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានពរជាច្រើនដល់យើង។ ព្រះអង្គបានប្រទានដំណឹងល្អដល់យើង។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យយើងបង្ហាញព្រះយេស៊ូវទៅដល់ជីវិតទាំងឡាយ។​ អំណោយទានរបស់ព្រះចំពោះយើងអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហាខ្លះនៅលើផែនដីនេះ។ បញ្ហាមួយក្នុងចំណោមបញ្ហាទាំងឡាយនោះគឺការជួយដល់អ្នកក្រ។

«ក្នុងនាមជាអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ យើងជឿថា ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យយើងជួយដល់ មនុស្សទ័លក្រ។ ការជួយដល់អ្នកក្ររបស់យើងគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃកិច្ចការរបស់យើងក្នុងនាមជាគ្រីស្ទាន។ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នកក្រខ្លាំងណាស់។ ព្រះអង្គរំពឹងចង់ឲ្យពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សដែលកំពុងត្រូវការជំនួយដែរ។ មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែមានភាពដូចជាព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានប្រទានពររបស់ព្រះអង្គដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា (លូកា ៦:២០)។ យើងដើរតាមគំរូ និងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលយើងជួយដល់អ្នកក្រ (ម៉ាថាយ ២៥: ៣៥, ៣៦)។ អ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ ត្រូវ «បើក​មាត់​និយាយ​ជំនួស​មនុស្ស​គ (យើងត្រូវការពារ ពួកគេនៅចំពោះមុខច្បាប់» (សុភាសិត ៣១:៨)។ ដកស្រង់ពី Seventh-day Adventist Official Statement on Global Poverty, June 24, 2010 ។

សូមអាន Ellen G. White, “A Higher Experience,“ pages 503-516, in The Ministry of Healing; “Duty to the Unfortunate” and “Man’s Duty to His Fellow Men,” pages 511- 526, in Testimonies for the Church, volume 3; “Doing for Christ,”pages 24-37, in Testimonies for the Church, volume 2.

«យើងតោងតែសម្តែងសេចក្តីមេត្តាដល់មនុស្សដែលត្រូវការជំនួយពីយើង។ កិច្ចការនៃសេចក្តីមេត្តាទាំងនេះបង្ហាញឲ្យឃើញនូវសេចក្តីពិតដ៏មានអានុភាព។ នោះគឺជាសេចក្តីពិតស្តីអំពីព្រះយេស៊ូវនោះ ឯង។ ពុំមានសេចក្តីពិតឯណាទៀតដែលត្រូវបានបង្ហាញនៅស្ថានសួគ៌ និងផែនដីដែលមានអានុភាពជាង នេះឡើយ។ វាគឺជាផ្នែកមួយនៃក្បួនច្បាប់មាស។ ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យយើងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃទៀតនូវអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះយើងដែរ។ គ្រីស្ទានជាច្រើនតោងតែបង្ហាញសេចក្តីពិតនេះក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ កាលណាពួកគេធ្វើការនេះ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអំណាចដល់ពួកជំនុំឲ្យអាចនឹងអធិប្បាយដំណឹងល្អបាន។ អំណាចនោះគឺដូចគ្នានឹងអំណាចដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់ពួកជំនុំក្នុងជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែរ»។ ដកស្រង់ពី Thoughts From the Mount of Blessings, page 137, adapted ។

«យើងតោងតែស្រឡាញ់ព្រះឲ្យលើសពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងស្រឡាញ់។ យើងក៏ត្រូវតែ​ ស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយស្មោះអស់ពីចិត្តដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌។ វាគឺជាអំណោយទានដ៏វិេសសបំផុតដែលព្រះអង្គអាចប្រទានដល់យើង។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺធំធេងជាងអារម្មណ៍ទៅទៀត។ វាគឺជាអំណាចរបស់ព្រះផ្ទាល់តែម្តង។ វាគឺជាច្បាប់របស់ព្រះអង្គ។ ចិត្តដែលមិនទាន់ត្រូវបានសង្គ្រោះមិនអាចមានសេចក្តីស្រឡាញ់បែបនេះបានឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះបានមកតែពីដួងចិត្តរបស់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ... យើងតោងតែទទួលយកសេចក្តីស្រឡាញ់នេះយកមកដាក់ក្នុងជម្រៅដួងចិត្តរបស់យើង។ នោះទើបជីវិតរបស់យើងមានរសផ្អែមត្រជាក់។ យើងនឹងមានអំណាចក្នុងការផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នកដទៃទៀតដែលនៅជុំវិញយើង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Acts of the Apostles, page 551 ។