ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានប្រទានកិច្ចការឲ្យយើងធ្វើ មុនពេលដែលព្រះអង្គយាងមកវិញ។ ហេតុនោះ វាជាការសំខាន់ណាស់សម្រាប់យើងក្នុងការធ្វើការជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀតក្នុងពួកជំនុំ។ ដោយសារការសហការគ្នាធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់យើងសម្រេចបានកាន់តែងាយស្រួលឡើង។ យើងបានរៀនរួចមកហើយអំពីបញ្ហាដែលយើងត្រូវដោះស្រាយកាលណាយើងជួយដល់មនុស្សទ័លក្រ និងខ្វះខាត។ ប៉ុន្តែ កាលណាយើងធ្វើការជាមួយអ្នកជឿព្រះដូចគ្នា យើងអាចធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់យើងកាន់តែប្រសើរឡើង។ ដូច្នេះ យើងនឹងក្លាយជាព្រះពរកាន់តែធំឡើងដើម្បីជួយដល់មនុស្សដែលនៅជុំវិញយើង។

យើងតោងតែប្រុងប្រយ័ត្ន។ កាលណាយើងជួបជុំគ្នាជាពួកជំនុំ ជួនកាលយើងងាយនឹងភ្លេចពីមូលហេតុដែលព្រះទ្រង់បង្កើតពួកជំនុំឡើងមក។ ហេតុផលដែលព្រះទ្រង់បង្កើតពួកជំនុំឡើងពីព្រោះព្រះអង្គចង់ឲ្យពួកជំនុំបម្រើមនុស្សលោកក្នុងសហគមន៍របស់យើង។ ក្នុងនាមជាពួកជំនុំ យើងតោងតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនាដែលនៅជុំវិញយើង។ យើងតោងតែធ្វើនូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានសូមឲ្យយើងធ្វើ។ យើងតោងតែចែកចាយដំណឹងល្អអំពីព្រះអង្គដល់មនុស្សដទៃទៀត។ ក្នុងពេលដំណាលគ្នានេះ យើងក៏ត្រូវតែជួយដល់មនុស្សដែលស្រេកឃ្លាន តែលតោល និងក្រីក្រផងដែរ។

ពួកជំនុំសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទទាំងឡាយគឺជារូបកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ (កូរិនថូសទី១ ១២:​១២‑២០)។ ហេតុនោះ យើងគួរធ្វើកិច្ចការដូចជាព្រះអង្គបានធ្វើ។ យើងតោងតែធ្វើជាដៃ ជាជើង និងជាចិត្តរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះ។

យើងបានអានអំពីពួកគ្រីស្ទានដំបូងៗនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកិច្ចការ។ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមសហគមន៍​ថ្មីមួយ។ សហគមន៍នេះមានលក្ខណៈខុសប្លែកពីសហគមន៍ដទៃទៀតនៅលើផែនដីនេះ។ សហគមន៍គ្រីស្ទានបានយកចិត្តទុកដាក់ថែរក្សាដល់សមាជិកដែលរងការខ្វះខាតនៅក្នុងពួកជំនុំរបស់ពួកគេ។ ពួកគ្រីស្ទានទាំងឡាយក៏បានជួយដល់មនុស្សដែលពុំមែនជាសមាជិកនៃពួកជំនុំរបស់គេដែរ។ ពួកគ្រីស្ទានទាំងឡាយបានអញ្ជើញមនុស្សទាំងឡាយដែលពួកគេបានជួយឲ្យចូលរួមក្នុងពួកជំនុំរបស់ពួកគេ។

លោកប៉ុលបានប្រើរូបស័ព្ទជាច្រើនដើម្បីបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលពួកអ្នកជឿគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានធ្វើឲ្យសហគមន៍របស់ពួកគេកាន់តែប្រសើរឡើង។ លោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ពួកអ្នកជឿគម្ពីរ​សញ្ញាថ្មីគឺជា «យញ្ញបូជាដ៏រស់ និងបរិសុទ្ធ» (រ៉ូម ១២:១)។ ពួកអ្នកជឿទាំងនេះគឺជាយញ្ញបូជាដែលបានថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់។ លោកប៉ុលក៏មានប្រសាសន៍ផងដែរថា រាស្ត្ររបស់ព្រះគឺជារូបកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ (កូរិនថូសទី១ ១២:១២‑២០)។ រាស្ត្ររបស់ព្រះគឺជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះអង្គ (កូរិនថូសទី២ ៥:១៨‑២០)។ ពួកគេប្រៀបដូចជាទឹកអប់ដែលមានក្លិនក្រអូប (កូរិនថូសទី២ ២:១៤‑១៦)។​ រូបស័ព្ទទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើងថា ពួកគ្រីស្ទានទាំងឡាយគឺជាឧទាហរណ៍អំពីនគររបស់ព្រះ។

ចូរគិតអំពីរូបស័ព្ទទាំងឡាយរបស់លោកប៉ុលដែលតំណាងឲ្យគ្រីស្ទាន។ តើលោកអ្នកចូលចិត្ត​រូបស័ព្ទណាមួយ? ហេតុអ្វី? តើរូបស័ព្ទណាមួយដែលបង្ហាញប្រាប់អំពីរូបភាពរបស់ព្រះបានល្អជាងគេបំផុត ដែលលោកអ្នកប្រាថ្នាចង់បង្ហាញប្រាប់ដល់សហគមន៍របស់លោកអ្នក?

តើលោកអ្នកឃើញទេថា រូបស័ព្ទទាំងឡាយរបស់លោកប៉ុលនីមួយៗបង្ហាញប្រាប់យើងពីរ​ចំណុច។ រូបស័ព្ទនីមួយៗបង្ហាញប្រាប់យើងថា រាស្ត្ររបស់ព្រះគឺជាអ្នកណា និងអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើថ្វាយព្រះ។ សូមនឹកចាំថា យើងមិនអាចធ្វើអ្វីមួយដើម្បីដូរយកសេចក្តីអាណិតអាសូររបស់ព្រះបានឡើយ។ ព្រះទ្រង់សង្គ្រោះយើងដោយសារតែយើងមានសេចក្តីជំនឿលើសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។ យើងបម្រើព្រះដោយសារតែព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង។

រូបស័ព្ទរបស់លោកប៉ុលបង្ហាញប្រាប់យើងថា នគរព្រះគឺប្រៀបដូចជារបស់ទាំងអស់នោះហើយ។ នគរព្រះគឺជានគរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណ។ ព្រះគុណគឺជាសេចក្តីមេត្តា សេចក្តីអត់ឱនទោស និងអំណាចឈ្នះលើអំពើបាបរបស់ព្រះសម្រាប់យើង។ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងកាលណាយើងបង្ហាញ​ព្រះគុណរបស់ព្រះដល់មនុស្សដទៃទៀត? យើងបង្ហាញថា ឥឡូវនេះយើងគឺជាផ្នែកមួយនៃនគររបស់ព្រះ។ យើងក៏បង្ហាញដល់មនុស្សទាំងឡាយផងដែរអំពីគំរូមួយនៃនគរឋានសួគ៌។ គំរូរបស់យើងជួយមនុស្សទាំងឡាយឲ្យឃើញថា ព្រះទ្រង់នឹងបំផ្លាញសេចក្តីអាក្រក់នៅទីបញ្ចប់។ ក្នុងនាមជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងអាចរស់នៅតាមសេចក្តីពិត ដោយមានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះនៅក្នុងពួកជំនុំរបស់យើងផ្ទាល់។ យើងអាចបង្ហាញប្រាប់ថា ព្រះទ្រង់យុត្តិធម៌។ យើងអាចបង្ហាញសេចក្តីពិតនេះដល់មនុស្សទាំងឡាយដែលយើងបម្រើនៅក្នុងជីវិតនេះបាន។

សូមអានកូរិនថូសទី២ ២:១៦។ តើក្លិនទាំងពីរនៅក្នុងខនេះខុសគ្នាត្រង់ណាខ្លះ? តើយើងអាច​​ដឹងថា ជាក្លិនណាមួយដោយរបៀបណា?

ពួកជំនុំពិសេសរបស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយមានឈ្មោះថា រាស្ត្រសំណល់។ រាស្ត្រសំណល់គឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យសំណល់ក្រណាត់មួយចំណែកដែលសល់ពីដុំក្រណាត់ធំ។ ខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១៧ បង្ហាញប្រាប់យើងថា រាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះជាអ្នកណា: ពួកគេ «ជា​ពួក​អ្នក​ដែល​កាន់​តាម​បញ្ញត្ត​ិព្រះ ហើយ​មាន​សេចក្ដី​បន្ទាល់​ពី​ព្រះ‌យេស៊ូវ» (វិវរណៈ ១២:១៧)។ រឿងព្រះគម្ពីរជាច្រើនបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីសកម្មភាពរបស់រាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះ។ រឿងទាំងនេះក៏បង្ហាញប្រាប់យើងផងដែរអំពីរបៀបដែលរាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះបម្រើដល់មនុស្សដទៃទៀត។

ម៉ូសេគឺជាគំរូដ៏មានអំណាចម្យ៉ាង។ លោកបានបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលរាស្ត្រសំណល់ចុងក្រោយគួរប្រព្រឹត្ត។ សូមអានអំពីលោកម៉ូសេនៅក្នុងខគម្ពីរនិក្ខមនំ ៣២:១‑១៤។ តើលោកម៉ូសេមានលក្ខណៈដូចគ្នានឹងរាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះនៅក្នុងវិវរណៈ ១២:១៧ យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?

ព្រះទ្រង់ខឹងសម្បានឹងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះអង្គចង់បំផ្លាញពួកគេចោល។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គចង់ប្រទាននូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គសន្យានឹងលោកអ័ប្រាហាំឲ្យដល់លោកម៉ូសេ និងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកវិញ។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងធ្វើឲ្យពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំជារាស្ត្រដ៏មានអំណាចយ៉ាងខ្លាំងក្លា (និក្ខមនំ ៣២:១០)។

ប៉ុន្តែ លោកម៉ូសេបានបដិសេធ។ លោកម៉ូសេបានទូលប្រាប់ព្រះជាម្ចាស់សូមកុំឲ្យបំផ្លាញរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ប្រសិនបើព្រះអង្គធ្វើយ៉ាងដូច្នោះ នោះមនុស្សទាំងឡាយដែលពុំស្គាល់ព្រះនឹងមើលមកព្រះអង្គថាជាព្រះអាក្រក់ (និក្ខមនំ ៣២:១១‑១៣)។ ប៉ុន្តែ លោកម៉ូសេពុំឈប់ពណ៌នាត្រឹមប៉ុណ្ណឹងទេ។ ប្រសិនបើបន្តអានតមកទៀត លោកអ្នកនឹងឃើញថា លោកម៉ូសេបានដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ។ កិច្ចការរបស់លោកម៉ូសេគឺពុំមែនងាយស្រួលទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពេលដែលលោកម៉ូសេបាននាំរាស្ត្ររបស់ព្រះឲ្យមានសេរីភាព តើមានអ្វីកើតឡើងខ្លះ? ពួកគេបានចាប់ផ្តើមរអ៊ូរទាំ។ ប៉ុន្តែតើលោកម៉ូសេបានធ្វើអ្វីខ្លះ? តើលោកបានរអ៊ូរទាំដាក់ពួកគេទេ? អត់ទេ។ តើលោកបានទូលប្រាប់ទៅ ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យបំផ្លាញរាស្ត្ររបស់ព្រះឬ? អត់ទេ។ លោកម៉ូសេមានប្រសាសន៍ថា «តែ​ឥឡូវ​នេះ សូម​ទ្រង់​អត់​ទោស​ចំពោះ​អំពើ​បាប​របស់​គេ​ផង ពុំ​នោះ​សោត សូម​លុប​ឈ្មោះ​ទូល‌បង្គំ​ពី​បញ្ជី​ដែល​ទ្រង់​បាន​កត់​ទុក​ចេញ​ដែរ» (និក្ខមនំ ៣២:៣២)។ អីក៏អស្ចារ្យម៉្លេះ! លោកម៉ូសេសុខចិត្តថ្វាយជីវិតដ៏នៅអស់កល្បរបស់លោកដើម្បីសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ព្រះ! លោកម៉ូសេគឺជាគំរូអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏មានអំណាចមួយសម្រាប់រាស្ត្រដែលមិនស័ក្តិសមនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ។ លោកម៉ូសេក៏ជារូបស័ព្ទដ៏មានអំណាចមួយតំណាងឲ្យផែនការរបស់ព្រះដើម្បីសង្គ្រោះយើងដែរ!

«លោកម៉ូសេបានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកម៉ូសេសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះគឺខ្លាំងក្លាណាស់ ដែលធ្វើឲ្យលោកមានសេចក្តីក្លាហាន។ លោកបានខ្វល់ខ្វាយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះខ្លាំងណាស់។ លោកម៉ូសេបានធ្វើរឿងជាច្រើនដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានស្តាប់តាមសេចក្តីអធិដ្ឋានដ៏មិនអាត្មានិយមរបស់លោកម៉ូសេ។ ព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបការទូលសូមរបស់លោក។ ព្រះទ្រង់បានសាកល្បងដល់លោកម៉ូសេ។ ការសាកល្បងនេះបង្ហាញឲ្យឃើញ នូវទឹកចិត្តពិតប្រាកដរបស់លោកម៉ូសេ ដែលពោរពេញដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះ និងលើសេចក្តីស្រឡាញ់សម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, page 319, adapted ។

ជួនកាល ពួកជំនុំជាច្រើនបានជជែកគ្នាអំពីកិច្ចការដែលពួកគេគួរធ្វើ។ តើពួកគេគួរតែ​ចែកចាយ​​ដំណឹង​ល្អឬទេ? ឬ តើពួកគេគួរជួយមនុស្សនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេដែរឬទេ? ដើម្បីបានចម្លើយ​ដែលត្រឹមត្រូវ យើងតោងតែយល់អំពីកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅលើផែនដីនេះសិន។ កិច្ចការ​របស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើផែនដីបង្ហាញប្រាប់យើងថា ការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ និងការជួយដល់មនុស្សដទៃទៀតគឺមានទំនាក់ទំនងគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។

អ្នកស្រីអែល្លិន ជី វ៉ៃត៍ បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងច្បាស់ពន្យល់អំពីទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធនេះ។ «ផែនការរបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងផ្តល់ឲ្យយើងនូវជោគជ័យពិតប្រាកដ។ វាគឺជាផែនការតែមួយ​គត់ដែលនឹងជួយយើងឲ្យសង្គ្រោះមនុស្សលោក។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានចំណាយពេលជាមួយមនុស្សទាំងឡាយ។ ព្រះអង្គចង់ដឹងអំពីសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញ​ទៅពួកគេថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងពួកគេ។ ព្រះអង្គបានបម្រើដល់ពួកគេ និងបានឆ្លើយតបតាមសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានជឿទុកចិត្តលើព្រះអង្គ។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួក​គេថា ‘ចូរមកតាមខ្ញុំចុះ’...។

«យើងតោងតែជួយដល់មនុស្សទ័លក្រដែលកំពុងខ្វះខាត។ យើងតោងតែមើលថែដល់អ្នក​ជម្ងឺ។ យើងតោងតែកម្សាន្តចិត្តដល់អស់អ្នកដែលមានទុក្ខព្រួយ និងអ្នកដែលសោកសង្រេងដោយសារបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ យើងតោងតែបង្រៀនដល់មនុស្សដែលពុំទាន់ស្គាល់ និងយល់ពីសេចក្តីពិត​នៅ​​ឡើយ។ យើងតោងតែផ្តល់ឱវាទល្អៗដល់មនុស្សដែលកំពុងត្រូវការ។ យើងតោងតែយំជាមួយមនុស្សដែលកំពុងស្រក់ទឹកភ្នែក។ យើងតោងតែមានចិត្តពេញដោយសេចក្តីអំណរនឹងមនុស្សដែលកំពុងមានសេចក្តីអំណរ»។ ដកស្រង់ពី Ellen g. White, The Ministry of Healing, page 143, adapted ។

យើងបានឃើញរួចមកហើយថា ការចែកចាយដំណឹងល្អ និងការជួយដល់មនុស្សទាំងឡាយគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងនគររបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យក្បួនច្បាប់នៃនគរព្រះអង្គដ៏សំខាន់ទាំងពីរនេះជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចការដែលព្រះអង្គបានប្រគល់ដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ «ហើយ​កំពុង​ដែល​ទៅ នោះ​ចូរ​ប្រកាស​ប្រាប់​ថា នគរ​ស្ថាន‌សួគ៌​ជិត​ដល់​ហើយ» (ម៉ាថាយ ១០:​៧)។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ទៅពួកគេថា «ចូរ​ប្រោស​មនុស្ស​ជំងឺ​ឲ្យ​ជា មនុស្ស​ស្លាប់​ឲ្យ​រស់​ឡើង​​វិញ មនុស្ស​ឃ្លង់​ឲ្យ​ជា​ស្អាត ហើយ​ដេញ​អារក្ស​ចេញ​ផង អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ទទួល​ទទេ ត្រូវ​ឲ្យ​ទទេ​ដែរ» (ម៉ាថាយ ១០:៨)។ ហេតុនោះ តើអ្វីទៅដែលជាវិធីដ៏វិសេសបំផុតមួយក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សដទៃនោះ? ចម្លើយគឺ ការយកចិត្តទុកដាក់ដល់សេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ។

សូមអានខគម្ពីរ ពេត្រុសទី១ ២:១២ និងភីលីព ២:១៥។ ក្នុងខទាំងនេះ លោកពេត្រុស និង​លោកប៉ុលប្រាប់យើងថា ការប្រព្រឹត្តល្អរបស់យើងមានអំណាចក្នុងការធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះប្រាប់ដល់​មនុស្ស​ទាំងឡាយ? តើដោយរបៀបណា?

បំណងរបស់យើងដែលចង់បានសេចក្តីយុត្តិធម៌ និងចង់ចែកចាយដំណឹងល្អគឺចាប់ផ្តើមចេញពីការយល់ដឹងរបស់យើងដែលថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សមានបាប។ បន្ទាប់មក យើងធ្វើការជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីជួយដល់មនុស្សដទៃទៀតដោយប្រើអំណោយទានទាំងឡាយដែលព្រះអង្គប្រទានដល់យើង។

សូមអានខគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:៩។ តើព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ឲ្យយើងធ្វើអ្វីខ្លះនៅក្នុងខនេះ? សព្វថ្ងៃនេះ តើយើងអាចរស់នៅតាមសេចក្តីពិតនេះបានយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

សង្គ្រាម និងជម្លោះទាស់ទែងគ្នានាំមកនូវទុក្ខវេទនាច្រើនណាស់។ សង្គ្រាមបានបំផ្លិចបំផ្លាញជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ សង្គ្រាមក៏បានបណ្តាលឲ្យខាតបង់លុយកាក់ជាច្រើនដែរ។ ប្រសិនបើយើងយកលុយកាក់ទាំងនោះទៅជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងខ្វះខាតវិញយ៉ាងដូចម្តេចដែរ! ប៉ុន្តែ មេដឹកនាំរបស់យើងបានចំណាយវាទៅលើសព្វាវុធទៅវិញ។ សង្គ្រាមទាំងនេះកើតឡើងរវាងប្រទេសមួយនិងប្រទេសមួយ ឬក៏ជាសង្គ្រាមផ្ទៃក្នុង។ ប៉ុន្តែ ក៏មាន «សង្គ្រាមជាច្រើន» ដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសារ និង​សហគមន៍ទាំងឡាយផងដែរ។ ហេតុនោះហើយបានជាយើងដែលជាគ្រីស្ទាន មិនត្រូវធ្វើត្រឹមតែត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ យើងត្រូវតែនឹកចាំពីកិច្ចការផ្សះផ្សាឲ្យមានសេចក្តីសុខសន្តិភាពផងដែរ។

ដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវគឺជាសារស្តីអំពីសន្តិភាព។ ដំណឹងល្អគឺជាសកម្មភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវនាំឲ្យព្រះ និងមនុស្សលោកបានជាមេត្រីនឹងគ្នាឡើងវិញ (កូរិនថូសទី២ ៥:១៨‑២១។ ព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យមនុស្សលោកបានត្រូវរ៉ូវគ្នានឹងព្រះឡើងវិញ។ យើងក៏អាចធ្វើការជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវដើម្បីជួយ​មនុស្សដទៃទៀតរួមគ្នាមកតែមួយនឹងព្រះដែរ។

តើយើងរស់នៅតាមសេចក្តីពិតក្នុងខគម្ពីរអេសាយ ៥២:៧ ដោយរបៀបណា?

ពិតមែនហើយ ដំណឹងល្អផ្តល់ឲ្យយើងនូវសេចក្តីសុខសាន្ត។ សេចក្តីសុខសាន្តនោះបណ្តាលឲ្យយើងចង់នាំយកសុខសន្តិភាពឲ្យដល់ផែនដីនេះ។ «ចិត្តដែលមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយព្រះគឺដោយសារតែសេចក្តីសុខសាន្តមកពីឋានសួគ៌។ មនុស្សណាដែលមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយព្រះរមែងចង់ចែករំលែកព្រះពរនេះដល់មនុស្សគ្រប់ទីកន្លែង។​ នោះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីសុខសាន្តក៏នឹងសណ្ឋិតនៅក្នុងដួងចិត្តទាំងឡាយដែលកំពុងហត់នឿយដោយសារតែបញ្ហាទាំងអស់ដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងជីវិតនេះ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Thoughts From the Mount of Blessings, page 28, adapted ។

ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំថា «អស់​អ្នក​ដែល​ផ្សះ‌ផ្សា​គេ ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​បាន​ហៅ​ជា​កូន​របស់​ព្រះ» (ម៉ាថាយ ៥:៩)។ តើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវអំពីសេចក្តីសុខសាន្តមានអត្ថន័យពិតប្រាកដយ៉ាងដូចម្តេចដែរ? ដើម្បីបានចម្លើយ សូមយើងចាប់ផ្តើមក្រឡេកមើលខគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:២១‑២៦។ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាយើងកុំឲ្យសម្លាប់មនុស្ស។ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលថាយើងពុំគួរខឹងដែរ។ យើងគួរតែចេះអភ័យទោស។ យើងក៏ត្រូវតែស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងដែរ។ យើងគួរតែអធិដ្ឋានសម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយដែលធ្វើបាបយើង (សូមអានម៉ាថាយ ៥:៤៣‑៤៨)។ យើងគួរតែធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចដើម្បីជួយដល់ពួកគេ។ នោះហើយជាអត្ថន័យនៃការផ្សះផ្សាគ្នាជាមួយនឹងអ្នកដទៃទៀត។

តើពួកជំនុំមូលដ្ឋានរបស់លោកអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីនាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្តក្នុង សហគមន៍របស់លោកអ្នក?

ហ្លួងសាឡូម៉ូនបានកត់ត្រាថា «មាន​ពេល​ដែល​គួរ​នៅ​ស្ងៀម ហើយ​ពេល​សម្រាប់​និយាយ» (សាស្តា ៣:៧)។ បន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់។ សម្រាប់យើងវិញ ពិបាកនឹងដឹងថាពេលណាជាពេលដែលត្រឹមត្រូវត្រូវធ្វើអ្វីដែលត្រូវណាស់។ តើវាអាចទេ ជួនកាលក្នុងនាមយើងជា​ពួក​​ជំនុំ ដល់ពេលត្រូវជួយដល់មនុស្សដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ យើងបែរជាពុំបានជួយទៅវិញនោះ?

មានគ្រីស្ទានជាច្រើនបានលើកឡើងអំពីអវយវៈ ឬដៃជើងរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ រឿងនោះមានន័យ​ថា យើងតោងតែស្តាប់តាមបទបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវដែលបង្គាប់ឲ្យជួយដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យយើងការពារមនុស្សទាំងឡាយ។ យើងត្រូវតែពុះពារដើម្បីមនុស្សដែលព្រះទ្រង់ចង់ជួយការពារ (ទំនុកតម្កើង ១៤៦:៦‑១០)។

សូមអានខគម្ពីរអេសាយ ៥៨:១‑១០។ តើមានសារអ្វីនៅក្នុងខទាំងនេះ? តើសារនេះនិយាយអ្វីខ្លះប្រាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះ? តើមានអ្វីខ្លះប្រែប្រួលខុសគ្នារវាងពេលដែលលោកអេសាយបានសរសេរសារនេះ និងពេលសព្វថ្ងៃនេះ?

លោកអេសាយគឺជាហោរាម្នាក់។ ហោរាគឺជាអ្នកនាំសារពិសេសរបស់ព្រះ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះទ្រង់បានចាត់ហោរារបស់ព្រះអង្គឲ្យទៅដាស់តឿនប្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យកែប្រែជីវិតឲ្យបានត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ មនុស្សជាច្រើននាក់ពុំចង់ឮសារទាំងនេះទេ។ ប៉ុន្តែពួកហោរាយល់ថា ព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គរស់នៅដោយយុត្តិធម៌។ ហេតុនោះហើយបានជាពួកហោរាជួយដល់មនុស្សទ័លក្រ។ ពួកគេបានព្យាយាមជួយជីវិតរបស់មនុស្សទ័លក្រទាំងនោះឲ្យប្រសើរឡើង។ កិច្ចការរបស់ពួកហោរាក្នុងការជួយដល់មនុស្សទាំងឡាយអាចធ្វើឲ្យពួកលោកប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ជាញឹកញាប់ដែរ (ពេត្រុសទី១ ៣:​១៧)។ ពួកមេដឹកនាំមិនសប្បាយចិត្តនឹងពួកហោរាឡើយ។ ពួកមេដឹកនាំដ៏មានអំណាចទាំងនេះពុំចង់ផ្លាស់ប្តូរទេ។

ក្នុងនាមជាអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ យើងមានមេរៀនល្អៗជាច្រើនសម្រាប់ផ្តល់ជូនដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានពរជាច្រើនដល់យើង។ ព្រះអង្គបានប្រទានដំណឹងល្អដល់យើង។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យយើងបង្ហាញព្រះយេស៊ូវទៅដល់ជីវិតទាំងឡាយ។​ អំណោយទានរបស់ព្រះចំពោះយើងអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហាខ្លះនៅលើផែនដីនេះ។ បញ្ហាមួយក្នុងចំណោមបញ្ហាទាំងឡាយនោះគឺការជួយដល់អ្នកក្រ។

«ក្នុងនាមជាអ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ យើងជឿថា ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យយើងជួយដល់ មនុស្សទ័លក្រ។ ការជួយដល់អ្នកក្ររបស់យើងគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃកិច្ចការរបស់យើងក្នុងនាមជាគ្រីស្ទាន។ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នកក្រខ្លាំងណាស់។ ព្រះអង្គរំពឹងចង់ឲ្យពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សដែលកំពុងត្រូវការជំនួយដែរ។ មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែមានភាពដូចជាព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានប្រទានពររបស់ព្រះអង្គដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា (លូកា ៦:២០)។ យើងដើរតាមគំរូ និងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលយើងជួយដល់អ្នកក្រ (ម៉ាថាយ ២៥: ៣៥, ៣៦)។ អ្នកសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទ ត្រូវ «បើក​មាត់​និយាយ​ជំនួស​មនុស្ស​គ (យើងត្រូវការពារ ពួកគេនៅចំពោះមុខច្បាប់» (សុភាសិត ៣១:៨)។ ដកស្រង់ពី Seventh-day Adventist Official Statement on Global Poverty, June 24, 2010 ។

សូមអាន Ellen G. White, “A Higher Experience,“ pages 503-516, in The Ministry of Healing; “Duty to the Unfortunate” and “Man’s Duty to His Fellow Men,” pages 511- 526, in Testimonies for the Church, volume 3; “Doing for Christ,”pages 24-37, in Testimonies for the Church, volume 2.

«យើងតោងតែសម្តែងសេចក្តីមេត្តាដល់មនុស្សដែលត្រូវការជំនួយពីយើង។ កិច្ចការនៃសេចក្តីមេត្តាទាំងនេះបង្ហាញឲ្យឃើញនូវសេចក្តីពិតដ៏មានអានុភាព។ នោះគឺជាសេចក្តីពិតស្តីអំពីព្រះយេស៊ូវនោះ ឯង។ ពុំមានសេចក្តីពិតឯណាទៀតដែលត្រូវបានបង្ហាញនៅស្ថានសួគ៌ និងផែនដីដែលមានអានុភាពជាង នេះឡើយ។ វាគឺជាផ្នែកមួយនៃក្បួនច្បាប់មាស។ ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យយើងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃទៀតនូវអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះយើងដែរ។ គ្រីស្ទានជាច្រើនតោងតែបង្ហាញសេចក្តីពិតនេះក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ កាលណាពួកគេធ្វើការនេះ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអំណាចដល់ពួកជំនុំឲ្យអាចនឹងអធិប្បាយដំណឹងល្អបាន។ អំណាចនោះគឺដូចគ្នានឹងអំណាចដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់ពួកជំនុំក្នុងជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែរ»។ ដកស្រង់ពី Thoughts From the Mount of Blessings, page 137, adapted ។

«យើងតោងតែស្រឡាញ់ព្រះឲ្យលើសពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងស្រឡាញ់។ យើងក៏ត្រូវតែ​ ស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយស្មោះអស់ពីចិត្តដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌។ វាគឺជាអំណោយទានដ៏វិសេសបំផុតដែលព្រះអង្គអាចប្រទានដល់យើង។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺធំធេងជាងអារម្មណ៍ទៅទៀត។ វាគឺជាអំណាចរបស់ព្រះផ្ទាល់តែម្តង។ វាគឺជាច្បាប់របស់ព្រះអង្គ។ ចិត្តដែលមិនទាន់ត្រូវបានសង្គ្រោះមិនអាចមានសេចក្តីស្រឡាញ់បែបនេះបានឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះបានមកតែពីដួងចិត្តរបស់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ... យើងតោងតែទទួលយកសេចក្តីស្រឡាញ់នេះយកមកដាក់ក្នុងជម្រៅដួងចិត្តរបស់យើង។ នោះទើបជីវិតរបស់យើងមានរសផ្អែមត្រជាក់។ យើងនឹងមានអំណាចក្នុងការផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នកដទៃទៀតដែលនៅជុំវិញយើង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Acts of the Apostles, page 551 ។