ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានសារពិសេសៗទៅកាន់បាវបម្រើរបស់ទ្រង់យ៉ូហានកាលពីជាង១៩០០ឆ្នាំមុន។ នៅគ្រានោះលោកយ៉ូហានរស់នៅលើកោះមួយឈ្មោះថា ប៉ាត់ម៉ុស។ ប៉ាត់ម៉ុសនេះគឺជាកោះតូចមួយដែលសម្បូរដោយថ្មនាសមុទ្រអេជៀន(Aegean sea) (វិវរណៈ ១:៩)។ ព្រះចៅនៃអាណាចក្ររ៉ូមបាននិរទេសលោកយ៉ូហានឲ្យទៅនៅលើកោះនេះទុកជាការដាក់ទោសលើគាត់ដែលមិនព្រមឈប់ផ្សាយដំណឹងពីព្រះយេស៊ូវ។ នៅលើកោះប៉ាត់ម៉ុសនេះហើយដែលលោកយ៉ូហានបានសរសេរក្រាំងមួយស្ដីអំពីសារឬការបើកសម្ដែងដែលព្រះប្រទានឲ្យលោកឃើញ។ ហើយក្រាំងនោះឯងគេឲ្យឈ្មោះថាគម្ពីរវិវរណៈ។

គម្ពីរវិវរណៈ១:៣ សម្ដែងឲ្យយើងដឹងថាព្រះជាម្ចាស់ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់អានគម្ពីរវិវរណៈឲ្យពួកជំនុំស្ដាប់។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរយ៉ាងពិសេសដល់អស់អ្នកណាដែលបានអានគម្ពីរវិវរណៈឲ្យពួកជំនុំស្ដាប់។ ព្រះក៏សន្យាថានឹងប្រទានពរដល់អស់អ្នកស្ដាប់ហើយកាន់តាមសេចក្ដីទាំងនោះដែរ (វិវរណៈ ២២:៧)។

សារនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈបង្ហាញពីក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះឲ្យយើងដឹង។ បង្ហាញឲ្យយើងដឹងពីព្រះយេស៊ូវនិងព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គនៅនគរស្ថានសួគ៌ជាសម្ដេចសង្ឃរបស់យើងឬជាមេដឹកនាំបរិសុទ្ធ ជាមហាក្សត្រ។ ហើយក៏ប្រាប់យើងឲ្យដឹងថាព្រះចង់ឲ្យយើងផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សដទៃទៀត។

ព្រះប្រទានបទទំនាយដល់យើងនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈដើម្បីឲ្យដឹកនាំជីវិតយើងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ហើយក៏ផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមដល់យើងសម្រាប់ថ្ងៃអនាគតស្របពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ។

គម្ពីរវិវរណៈ ១:១ បរិយាយអំពីអត្ថន័យរបស់គម្ពីរវិវរណៈ។ តើឈ្មោះនេះមានអត្ថន័យបែបណា? តើឈ្មោះនេះបង្ហាញយើងថាគម្ពីរនេះសរសេរអំពីនរណា?

គម្ពីរវិវរណៈ ១:១ ចែងថាឈ្មោះគម្ពីរចុងក្រោយគឺជា «សេចក្ដីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបើកឲ្យឃើញ»។ គម្ពីរវិវរណៈបង្ហាញយើងឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ។ គម្ពីរវិវរណៈបានមកពីព្រះយេស៊ូវហើយក៏បរិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវដែរ (វិវរណៈ ២២:១៦)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាប្រធានបទចម្បងគេបង្អស់នៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈនេះ។ គម្ពីរវិវរណៈគឺជាផ្ទាំងគំនូរព្រះយេស៊ូវមួយដែលព្រះអង្គបានប្រទានទៅរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដើម្បីបង្ហាញឲ្យគេដឹងថាព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេ។

គម្ពីរវិវរណៈផ្ដើមពីព្រះយេស៊ូវ (វិវរណៈ ១:៥-៨) ហើយបញ្ចប់ដោយទ្រង់វិញដែរ (វិវរណៈ ១:១២-១៦)។ «ចូរយើងសិក្សាពីគម្ពីរដានីយ៉ែលនិងគម្ពីរវិវរណៈ។ ប៉ុន្តែមិនថាយើងលើកយកផ្នែកណាមួយនៃគម្ពីរទាំងពីរនេះមកបង្រៀនទេ យើងត្រូវបង្ហាញដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាថាព្រះយេស៊ូវគឺជាក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងតែមួយគត់។» ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Testimonies to Monisters and Gospel Workers, page 118។

ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈនោះគឺជាព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងគម្ពីរដំណឹងល្អទាំង៤ដែរ។ គម្ពីរដំណឹងល្អមាន៤រួមមាន៖ ម៉ាថាយ ម៉ាកុស លូកា និងយ៉ូហាន។ សាច់រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវផ្ដើមចេញ ពីគម្ពីរដំណឹងល្អ។ ប៉ុន្តែរឿងមិនចប់ត្រឹមនោះទេ។ គម្ពីរដំណឹងល្អត្រឹមតែរ៉ាយរ៉ាប់ពីកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវ ធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សលោកកាលដែលព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់នៅលើផែនដីប៉ុណ្ណោះ។ គម្ពីរវិវរណៈបន្តសាច់រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវបន្ទាប់ពីព្រះអង្គយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ។ គម្ពីរវិវរណៈបង្ហាញដល់យើងពីកិច្ចការផ្សេងៗរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សលោក។ គឺចាប់ផ្ដើមពីការដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតវិញហើយយាងត្រឡប់ទៅឯនគរស្ថានសួគ៌វិញ។

គម្ពីរវិវរណៈប្រាប់យើងឲ្យដឹងថាពេលនេះព្រះយេស៊ូវកំពុងធ្វើអ្វីសម្រាប់យើងនៅឯនគរស្ថានសួគ៌។ បើគ្មានគម្ពីរនេះទេ ម៉្លេះយើងមិនអាចយល់ជាក់ច្បាស់បានថាព្រះយេស៊ូវទ្រង់ធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់យើងនៅនគរស្ថានសួគ៌បានឡើយ។ សូមអរគុណសម្រាប់គម្ពីរវិវរណៈនិងហេព្រើរដែលធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់យើងនៅឯនគរស្ថានសួគ៌នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះពុំមែនជាអាថ៌កំបាំងឡើយ។

អានសេចក្ដីសន្យានៅក្នុងគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៤:១-៣។ តើខសន្យានេះជួយឲ្យយើងកាន់តែយល់ច្បាស់ពីព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលកំពុងបំពេញសម្រាប់យើងនៅលើនគរស្ថានសួគ៌ឥឡូវនេះដូចម្ដេចខ្លះ? តើខសន្យានេះផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមដល់យើងដែរឬទេ?

គម្ពីរវិវរណៈ ១:១ ប្រាប់យើងឲ្យដឹងពីមូលហេតុដែលព្រះបង្គាប់ឲ្យលោកយ៉ូហានសរសេរគម្ពីរវិវរណៈឡើង។ ព្រះចង់បង្ហាញអនាគតកាលឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់បានឃើញ។ ព្រឹត្តិការណ៍ពីអនាគតកាលខ្លះដែលលោកយ៉ូហានបានឃើញនៅក្នុងការជាក់ស្ដែងចាប់ផ្ដើមសម្រេចភ្លាមៗបន្ទាប់ពីលោកយ៉ូហានបានកត់ត្រានូវការជាក់ស្ដែងទាំងនោះនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈចប់សព្វគ្រប់ហើយ។ អស់អ្នកដែលបានអានគម្ពីរវិវរណៈនឹងបានដឹងថាគម្ពីរនេះភាគច្រើនបរិយាយអំពីសេចក្ដីដែលលោកយ៉ូហានថានឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត។ ព្រឹត្តិការណ៍ខ្លះបានកើតឡើងរួចមកហើយ។

តើមូលហេតុសំខាន់ចម្បងអ្វីដែលព្រះប្រទានបទទំនាយទាំងនេះឲ្យមកយើង? ដូចដែលលោកអ្នកដឹងរួចមកហើយថាបទទំនាយគឺជាសារពិសេសៗមកពីព្រះដើម្បីបង្ហាញយើងឲ្យដឹងពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត។ ព្រះប្រទានបទទំនាយមកយើងដើម្បីបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថាព្រះអង្គជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់។ សារពិសេសស្ដីពីអនាគតកាលនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈបង្ហាញយើងថាព្រះយេស៊ូវបាននៅជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គគ្រប់ព្រឹត្តិការទាំងអម្បាលម៉ានដែលបានកើតឡើងពីអតីតកាលមក។ ព្រះអង្គក៏នឹងបន្តគង់នៅជាមួយពួកគេនៅគ្រប់គ្រាលំបាកទាំងប៉ុន្មានដែលគម្ពីរវិវរណៈចែងថានឹងកើតមាន នាពេលអនាគត។

បទទំនាយនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈជួយយើងពីផ្នែកសំខាន់ៗ៖ (១) សារទាំងនេះបង្រៀនយើងឲ្យចេះរស់នៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន។ (២) សារទាំងនេះជួយយើងឲ្យត្រៀមលក្ខណៈសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹង កើតឡើងនាថ្ងៃអនាគត។

គម្ពីរចោទិយកថា ២៩:២៩ ប្រាប់យើងឲ្យដឹងពីមូលហេតុដែលព្រះមិនបង្ហាញយើងពីហេតុការណ៍ សព្វបែបយ៉ាងដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត។ តើខនេះផ្ដល់មូលហេតុអ្វីដល់យើងពីការដែលព្រះមិនព្រមប្រាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងឲ្យយើងដឹងជាមុន? ហើយខនេះក៏ប្រាប់យើងពីមូលហេតុដែលព្រះបង្ហាញព្រឹត្តិការណ៍នាថ្ងៃអនាគតឲ្យយើងដឹងដែរ។ ហេតុដូចម្ដេចបានជាព្រះធ្វើយ៉ាងដូច្នេះ? (អានគម្ពីរ វិវរណៈ ២២:៧)។

បទទំនាយអំពីគ្រាចុងក្រោយនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈពុំបានរៀបរាប់ប្រាប់យើងនូវរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគតនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញយើងតែផ្នែកខ្លះនៃថ្ងៃអនាគតដែលយើងត្រូវដឹងប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងដឹងពីសេចក្ដីទាំងនេះដើម្បីឲ្យយើងបានយល់ថាយើងត្រូវការព្រះអង្គប៉ុនណា។ ពេលនោះយើងនឹងរឹតតែចង់ស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់កាន់តែខ្លាំងថែមទៀត។

នៅក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាន ១៤:២៩ យើងបានសិក្សាអំពីក្រឹត្យក្រមដ៏សំខាន់មួយ។ តើក្រឹត្យក្រមទាំងនោះជួយឲ្យយើងយល់ពីមូលហេតុដែលព្រះប្រទានបទទំនាយរបស់ព្រះអង្គដើម្បីព្រមានយើងពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹងកើតឡើងនាថ្ងៃអនាគតដែរឬទេ?

អានពីការជាក់ស្ដែងដែលព្រះប្រទានឲ្យលោកយ៉ូហាននៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ ១៣:១ និងដានីយ៉ែល ៧:១-៣ ព្រមទាំង អេសេគាល ១:១-១៤។ តើមានចំណុចអ្វីខ្លះដូចគ្នានៅក្នុងការបើកសម្ដែងទាំងនេះ?

គម្ពីរវិវរណៈ ១:១ ចែងថា៖ «នេះ​ជា​សេចក្តី ដែល​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បាន​បើក​ឲ្យ​ឃើញ ជា​សេចក្តី​ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​មក​ទ្រង់ ដើម្បី​នឹង​បង្ហាញ​ដល់​ពួក​បាវ​បំរើ​ទ្រង់ ឲ្យ​ដឹង​ពី​អស់​ទាំង​ការ ដែល​បន្តិច​ទៀត​ត្រូវ​កើត​មាន​មក ទ្រង់​ក៏​បាន​សំដែង​ឲ្យ​ឃើញ ដោយ​ចាត់​ទេវតា​ទ្រង់​មក​ឯ​យ៉ូហាន ជា​បាវ​បំរើ​ទ្រង់»។ តើលោកអ្នកឃើញពាក្យដែលសរសេរថា «បង្ហាញ» ដែរឬទេ? ពាក្យមួយនេះមានសារៈ សំខាន់ណាស់។ ពាក្យថាបង្ហាញនៅត្រង់នេះបានមកពីពាក្យដើមជាភាសា ក្រិកថា «semaino សាមីណូ»។ ពាក្យជាភាសាក្រិកនេះមានអត្ថន័យថា «ការប្រើរូបស័ព្ទឬនិមិត្តសញ្ញាផ្សេងៗដើម្បីពន្យល់ពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីផ្សេងៗ»។ ពាក្យ «samaino» មានប្រើនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញា ចាស់ភាសាក្រិក។ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហោរាដានីយ៉ែលពន្យល់ស្ដេចនេប៊ូក្នេសាពីអត្ថន័យនៃរូបបដិមាដែលព្រះរាជាសុបិននិមិត្តឃើញ។ រូបបដិមានោះធ្វើពីមាស ប្រាក់ លង្ហិន និងដែក។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើរូបបដិមានោះដើម្បីបង្ហាញពី «ព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹងកើតឡើងនាថ្ងៃអនាគត» ដល់ព្រះរាជា (ដានីយ៉ែល ២:៤៥)។ នៅគ្រាដែលលោកយ៉ូហានសរសេរពាក្យ «semaion» នៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈដូចដែលហោរាដានីយ៉ែលបានប្រើដែរនោះ លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថាសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះបើកសម្ដែងឲ្យគាត់ឃើញសុទ្ធតែជានិមិត្តសញ្ញានិងរូបស័ព្ទស្ដីពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអម្បាលម៉ានដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត។

យើងឃើញថាលោកយ៉ូហាននិងហោរាដានីយ៉ែលប្រើពាក្យ «semaino» ដូចគ្នាដើម្បីពន្យល់ពីសេចក្ដីដែលពួកគេឃើញនៅក្នុងការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះនៅពេលដែលលោកយ៉ូហានប្រើពាក្យក្រិកនេះនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ ១:១ យើងដឹងថារូបស័ព្ទភាគច្រើននៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈសុទ្ធតែជានិមិត្តសញ្ញាពុំមែនជារបស់ពិតទេ។ មែនហើយរូបស័ព្ទទាំងនេះបង្ហាញយើងពីព្រឹត្តិការណ៍ពិតៗដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវយល់ដែរថារូបស័ព្ទទាំងនោះពុំមែនជារបស់ពិតឡើយ។ តទៅនេះគឺជាក្បួនមួយដែលលោកអ្នកត្រូវចាំពេលអានគម្ពីរវិវរណៈ។ នៅពេលដែលលោកអ្នកអានប៉ះពាក្យដែលជារូបស័ព្ទ លោកអ្នកត្រូវយល់ថាពាក្យនោះគ្រាន់តែជានិមិត្តរូបសំដៅទៅលើអ្វីមួយផ្សេងប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែចុះបើលោកយ៉ូហានប្រើរូបស័ព្ទដែលពុំមែនជានិមិត្តសញ្ញាវិញ? បើរូបស័ព្ទពុំមែនជានិមិត្តសញ្ញាវិញ យើងអាចទុកចិត្តថាពាក្យនោះគឺសំដៅលើសេចក្ដីនោះមែនដោយពុំមែនមានអត្ថន័យអ្វីផ្សេងទៀតឡើយ។

ក្បួននេះនឹងជួយយើងឲ្យយល់ពីបទទំនាយនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ។ រូបស័ព្ទភាគច្រើននៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈមានប្រភពមកពីរូបស័ព្ទនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ ដូច្នេះយើងត្រូវឲ្យរូបស័ព្ទនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ជួយពន្យល់យើងពីអត្ថន័យរបស់រូបស័ព្ទនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ។

សូមពិនិត្យមើលពាក្យស្វាគមន៍នៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ ១:៤, ៥ និងរូ៉ម ១:៧។ តើពាក្យស្វាគមន៍ពីខទាំងពីរនេះមានលក្ខណៈដូចគ្នាត្រង់ណាខ្លះ? តើនរណាជាអ្នកថ្លែងនូវពាក្យស្វាគមន៍ទាំងនេះនៅក្នុងគម្ពីរនីមួយៗ?

ខទាំង២ប្រើប្រាស់ពាក្យស្វាគមន៍ដែលមនុស្សជំនាន់នោះនិយមប្រើពេលគេសរសេរសំបុត្រ៖ «សូម​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ប្រកប​ដោយ​ព្រះគុណ និង​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត អំពី​ព្រះ​ដ៏​គង់​នៅ» (វិវរណៈ ១:៤)។ ពាក្យស្វាគមន៍នេះគឺជាពាក្យស្វាគមន៍ពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នារវាងភាសាក្រិកនិងភាសា ហេព្រើរ។ ទាំងលោកយ៉ូហាននិងលោកប៉ុលបង្រួមពាក្យស្វាគមន៍ជាភាសាក្រិកថា «[charis ខារីស]» ដែលមានន័យថា «ព្រះគុណ» ជាមួយនឹងពាក្យស្វាគមន៍ជាភាសាហេព្រើរថា «[shalom ហ្សាឡុម] ដែលមានន័យថា «សេចក្ដីសុខសាន្ត»។ យើងឃើញនៅក្នុងសេចក្ដីសំបុត្ររបស់លោកយ៉ូហានទៅកាន់ពួកជំនុំនិងនៅក្នុងសេចក្ដីសំបុត្ររបស់លោកប៉ុលដែរថា អ្នកផ្ដល់ «ព្រះគុណ» និង «សេចក្ដីសុខសាន្ត» គឺជាព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។

លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថាព្រះវរបិតាគឺជា «ព្រះដែល​ទ្រង់​គង់​នៅ ក៏​គង់​នៅ​តាំង​តែ​ពី​ដើម ហើយ​ត្រូវ​យាង​មក​ទៀត» (វិវរណៈ ១:៨)។ រូបភាពរបស់ព្រះមួយនេះជួយឲ្យយើងចងចាំពីព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គ យ៉ាវ៉េ ដែលមានន័យថា «អញ​ជា​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះ» (និក្ខមនំ ៣:១៤)។ ព្រះនាមនេះបង្ហាញឲ្យឃើញថាព្រះអង្គនេះពុំមែនជាព្រះដែលបង្កើតឡើងដោយអ្វីឬនរណាទៀតសោះ។ ព្រះអង្គមានព្រះជន្មគង់នៅជារៀងរហូតមក។ ហើយព្រះអង្គក៏នឹងបន្តគង់នៅជានិរន្តរដែរ។

នៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ ១:៥ លោកយ៉ូហានរៀបរាប់ប្រាប់យើងពីព្រះយេស៊ូវដោយវិធីពិសេសៗបីយ៉ាង។ សេចក្ដីនីមួយៗស្ដីអំពីព្រះយេស៊ូវនេះបង្ហាញយើងពីកិច្ចការផ្សេងៗគ្នារបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់យើងម្នាក់ៗរួមមាន៖ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ការមានព្រះជន្មពីសុគតឡើងវិញរបស់ ព្រះអង្គ និងព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គនៅលើស្ថានសួគ៌។ រួចលោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថាព្រះយេស៊ូវទ្រង់សុគតលើឈើឆ្កាងដោយព្រោះទ្រង់ «ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា» (វិវរណៈ ១:៥, ៦)។

ពាក្យពេចន៍ដែលសរសេរមកថាព្រះយេស៊ូវ «ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា» មានអត្ថន័យពិសេស នៅក្នុងភាសាក្រិក។ ពាក្យដើមជាភាសាក្រិកបង្ហាញថាក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវនោះធំធេងណាស់ គឺរហូតបានជាទ្រង់អាចស្រឡាញ់មនុស្សទាំងពីជំនាន់មុនៗ មនុស្សនាសម័យនេះ និងមនុស្សទៅ ជំនាន់ក្រោយៗទៀត។ ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់យើងនេះហើយបានជាទ្រង់រំដោះយើងឲ្យមានសេរីពីអំពើបាបដោយព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់។ ពាក្យជាភាសាក្រិកបង្ហាញយើងថាការសុគតរបស់ ព្រះយេស៊ូវគឺជាការប្រព្រឹត្តដ៏បរិសុទ្ធមួយ៖ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គរំដោះយើងពីបាបរបស់យើងជានិរន្តរ ។

តើសេចក្ដីដែលថាព្រះយេស៊ូវសម្អាតយើងឲ្យធ្វើជាពួកសង្ឃបរិសុទ្ធថ្វាយព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាទ្រង់មានអត្ថន័យបែបណា? តើសេចក្ដីនេះគួរផ្លាស់ប្ដូរការរស់នៅរបស់យើងដែរឬទេ?