ព្រះតែងតែមានមនុស្សនៅលើផែនដីនេះស្រឡាញ់និងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់ជានិច្ច។ អ្នកទាំងនោះដើរជាមួយនឹងព្រះតាមលក្ខណៈពិសេស។ ព្រះគម្ពីរបានចែងពីមនុស្សប្រភេទនោះមួយចំនួន។ ឧទាហរណ៍ដូច ​លោកអេណុក លោកណូអេ លោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក់ និងលោកយ៉ាកុបជាដើម។ ព្រះជាម្ចាស់ផ្សារភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយបុគ្គលទាំងនោះហើយប្រទានពរពួកគេ។ តាមរយៈសាច់រឿងរបស់ពួកគាត់ យើងឃើញ​ថា ព្រះជាម្ចាស់ចង់ស្ដារទំនាក់ទំនងខ្ទេចខ្ទាំជាមួយមនុស្សឡើងវិញខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ចង់បានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយមនុស្សជាច្រើនទៀតលើសពីបុគ្គលទាំងអម្បាលម៉ានដែលយើងបានអាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះចង់ផ្សារភ្ជាប់ជាមួយមនុស្សគ្រប់រូប។ ផែនការធំមួយរបស់ព្រះគឺទ្រង់ចង់ស្ដារទំនាក់ទំនងដែលខូចបង់ជាមួយមនុស្សលោកឡើងវិញ។ តើផែនការធំរបស់ព្រះសម្រាប់សង្គ្រោះយើងមានអ្វីផ្សេងទៀត? គឺ​ព្រះទ្រង់ ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ផ្សាយពរដល់អ្នកដទៃទៀត។ ព្រះក៏មានបន្ទូលដូច្នេះនឹងលោកអ័ប្រាហាំដែរ (លោកុប្បត្តិ ១២:២, ៣)។

ព្រះជាម្ចាស់រើសតាំងរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលទុកសម្រាប់ផ្សាយព្រះពរដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាលើលោក។ ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រសូតនៅក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់ក្រឹត្យវិន័យពិសេស បុណ្យសាសនា និងទំនៀមទម្លាប់ផ្សេងៗ។ ជីវភាពបែបនេះជួយឲ្យរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលស្មោះស្ម័គ្រជាមួយនឹងព្រះ។ ហើយព្រះក៏ប្រទានពរដល់ពួកគេ ហើយពួកគេក៏ប្រទានពរដល់មនុស្សឯទៀត។ របៀបដដែលនេះក៏នៅតែពិតសម្រាប់សម័យបច្ចុប្បន្ននេះដែរ។ នៅពេលព្រះប្រទានពរដល់យើង យើងអាចចែករំលែកព្រះពរទាំងនោះដល់មនុស្សដទៃទៀតដែរ។

«រួច​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា អញ​បាន​ឃើញ​សេចក្តី​វេទនា​របស់​រាស្ត្រ​អញ ដែល​នៅ​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​ហើយ ក៏​បាន​ឮ​ពាក្យ​គេ​អំពាវនាវ​ដោយ​ព្រោះ​ពួក​អ្នក​ដែល​សង្កត់សង្កិន​ដែរ ពី​ព្រោះ​អញ​ស្គាល់​សេចក្តី​ទុក្ខ​ព្រួយ​របស់​គេ» (និក្ខមនំ​ ៣:៧)។

ការរង់ចាំរយៈពេល៤០០ឆ្នាំពិតជាយូរខ្លាំងណាស់! ជាពិសេសពេលដែលយើងជាទាសកររបស់គេទៀតផងនោះ។ ព្រះសន្យាថានឹងរំដោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គពីទាសភាពក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ។ មួយឆ្នាំហើយមួយឆ្នាំទៀតចេះតែកន្លងហួសទៅ តែគ្មានឃើញអ្វីកើតឡើងសោះ។ សាសន៍អេស៊ីព្ទបង្ខំឲ្យរាស្ត្រ​ របស់​ព្រះសាងសង់សំណង់ផ្សេងៗ។ ហើយក៏បង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការដើម្បីឲ្យពួកគេក្លាយជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរដែរ។ អស់ពេលជាយូរព្រះទ្រង់មិនបានធ្វើអ្វីសោះដើម្បីជួយរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។

រួចក៏មានរឿងអស្ចារ្យមួយកើតឡើង។ ព្រះក៏បង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យលោកម៉ូសេឃើញនៅនឹងគុម្ពបន្លា។ នៅវេលានោះម៉ូសេគឺជាអ្នកឃ្វាលចៀម។ ហើយមុននោះគឺគាត់បានរត់ចេញពីប្រទេសអេស៊ីព្ទមក។ ពេលនេះព្រះជាម្ចាស់ផ្ដល់កិច្ចការមួយឲ្យលោកធ្វើ។ ព្រះបង្គាប់ឲ្យលោកម៉ូសេត្រឡប់ទៅប្រទេសអេស៊ីព្ទវិញ។ ព្រះចង់ឲ្យលោកផ្ញើសារមួយដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គឮសម្រែកដង្ហោយហៅរបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គទតឃើញទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ។ ពេលនេះព្រះអង្គនឹងបង្ហាញឲ្យគេដឹងថាព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងគេរាល់គ្នាប៉ុនណា។ ព្រះអង្គនឹងធ្វើការខ្លះដែលនឹងកែប្រែជីវិតពួកគេយ៉ាងធំធេង។

ខគម្ពីរនិក្ខមនំ ៣:១៦, ១៧ បរិយាយអំពីផែនការរបស់ព្រះដើម្បីរំដោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ តើព្រះបង្គាប់ឲ្យលោកម៉ូសេនិយាយយ៉ាងដូចម្ដេចទៅកាន់អ្នកដឹកនាំសាសន៍អ៊ីស្រាអែល? តើលោកអ្នកគិតថាមូលហេតុអ្វីបានជាព្រះផ្ដល់សារពិសេសនេះទៅកាន់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់?

ព្រះជាម្ចាស់ប្រាប់រាស្ត្រទ្រង់អំពីទឹកដីសន្យា។ ព្រះអង្គនឹងនាំពួកគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទទៅនៅលើទឹកដីនោះ។ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់រាស្ត្រទាំងនោះដែរថា ពួកគេនឹងមិនក្រឡើយពេលចាកចេញពីទឹកដីស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ។ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានខំធ្វើការដើម្បីឲ្យសាសន៍អេស៊ីព្ទក្លាយជាអ្នកមានរាប់រយឆ្នាំ​មក​ហើយ។ ឯសាសន៍អេស៊ីព្ទពុំបានផ្ដល់អ្វីជាសំណងដល់ការខិតខំធ្វើការដ៏លំបាកលំបិនរបស់ពួកគេនោះទេ។ ព្រះបានប្រាប់ទៅលោកម៉ូសេថាពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទគេនឹងឲ្យអំណោយដល់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលនៅពេលដែលពួកគេចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ។ ព្រះប្រាប់ទៅលោកម៉ូសេថា «អញ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ជនជាតិ​បាន​ប្រកប​ដោយ​គុណ​នៃ​ពួក​សាសន៍​អេស៊ីព្ទ ហើយ​កាល​ណា​ចេញ​ទៅ នោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​មិន​ទៅ​ដោយ​​ដៃ​ទទេ​ឡើយ» (និក្ខមនំ ៣:២១)។

រាស្ត្ររបស់ព្រះធ្វើជាទាសកររបស់គេអស់រយៈកាលជាយូរលង់។ ពេលនេះព្រះជាម្ចាស់នឹងកែប្រែសេចក្ដីនេះ។ ព្រះអង្គប្រាប់ពីគម្រោងពិសេសរបស់ទ្រង់សម្រាប់រាស្ត្រទ្រង់ឲ្យលោកម៉ូសេដឹង។ ព្រះចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គរស់នៅតាមបែបមួយផ្សេងពីរបៀបដែលពួកគេរស់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទ។ ព្រះអង្គនឹងជួយដល់ពួកគេក្នុងការផ្ដើមជីវិតថ្មីមួយនេះ។ ហើយជីវិតពួកគេនឹងក្លាយជាគំរូសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលនៅជិតខាងពួកគេត្រាប់តាម។ ពេលនោះសាសន៍ដទៃទៀតនឹងចាប់ផ្ដើមរស់នៅតាមបែបសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែរមិនខាន។ ព្រះនឹងប្រទានពរដល់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលក្នុងកាលដែលគេរស់នៅជីវិតបែបថ្មីនេះ។ ហើយរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលនឹងប្រទានពរដល់សាសន៍ដទៃទៀតដែលនៅជុំវិញពួកគេ។

សូមអានក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការនៅក្នុងគម្ពីរនិក្ខមនំ ២០:១-១៧។ ឥឡូវសូមអានបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវទាក់ទិនទៅនឹងក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការនៅក្នុងគម្ពីរម៉ាថាយ ២២:៣៧-៤០។ តើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវជួយឲ្យលោកអ្នកកាន់តែយល់អំពីក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការបន្ថែមទៀតឬទេ?

ចូរយើងក្រឡេកមើលនិក្ខមនំ ២០:១-១៧។ តើលោកអ្នកមានសង្កេតឃើញទេថាមុនដែលលោកម៉ូសេប្រគល់ក្រឹត្យវិន័យទៅឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះ គាត់ឲ្យអ្វីម្យ៉ាងដល់គេជាមុនដែរទេ? តើគាត់ឲ្យអ្វី​ដល់គេ? គឺគាត់បានផ្ដល់ការព្រមានមួយដល់ពួកគេ។ គាត់ព្រមានពួកគេមិនឲ្យភ្លេចថាព្រះជាអ្នករំដោះ​ពួកគេពីស្រុកអេស៊ីព្ទ។ បន្ទាប់មកទើបលោកម៉ូសេប្រគល់ក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការសម្រាប់ជីវិតថ្មីរបស់ពួកគេ។ ក្រឹត្យវិន័យនេះបង្ហាញយើងថាមនុស្សលោកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះនិងមនុស្សគ្នាឯងទៅវិញទៅមក។ មូលហេតុនេះហើយបានជាមានមេដឹកនាំជាច្រើនគេប្រើប្រាស់ក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការនេះធ្វើជាច្បាប់​ក្នុង​ប្រទេស។

មែនហើយក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការភាគច្រើនខ្លីៗទេ។ ប៉ុន្តែវាមានចេស្ដាអាចកែប្រែជីវិតបាន។ ហើយនេះគឺជាមូលហេតុមួយដែលក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការត្រូវគេចាត់ទុកថាជាច្បាប់ជីវិត។ ក្រឹត្យវិន័យនីមួយៗបង្កប់អត្ថន័យក្រឹត្យក្រមជាច្រើនទៀតលើសពីពាក្យដែលយើងឃើញ។ តទៅនេះគឺជា​ឧទាហរណ៍១។ ក្រឹត្យវិន័យទី៦ចែងថា «កុំ​ឲ្យ​សំឡាប់​មនុស្ស​ឲ្យ​សោះ» (និក្ខមនំ ២០:១៣)។ ក្រឹត្យវិន័យនេះរួមបញ្ចូល​ទាំង «រាល់ទង្វើនិងអាកប្បកិរិយាណាដែលអយុត្តិធម៌ហើយអាចបញ្ចប់អាយុជីវិតមនុស្សមុនកំណត់....ក្រឹត្យវិន័យទី៦ក៏រាប់បញ្ចូលទាំងការមិនជួយថែរក្សាអ្នកក្រនិងអ្នកកំពុងរងទុក្ខវេទនា។ អាកប្បកិរិយា​អាក្រក់នេះគឺជាភាពអាត្មានិយម»។ ដកស្រង់ពីសៀវភៅ Patriachs and Prophets, page 308 របស់​អ្នកស្រីអែល្លិនជីវ៉ៃត៍។ ឥឡូវនេះចូរយើងក្រឡេកមើលក្រឹត្យវិន័យទាក់ទិននឹងការលួចវិញម្ដង (និក្ខមនំ ២០:​១៥)។ ខនេះក៏ប្រឆាំងនឹង «ទាសភាព ក៏ដូចជាសង្គ្រាមដណ្ដើមទឹកដីឬមនុស្ស» ដែរ។ ក្រឹត្យវិន័យ​ទី៨​ក៏​បង្គាប់យើងឲ្យ «ផ្ដល់ប្រាក់ឈ្នួលដែលស័ក្ដិសមទៅនឹងកិច្ចការដែលគេបានធ្វើ»។ «យើងមិនត្រូវ​កេង​ប្រវ័ញ្ចនរណាឡើយ គឺត្រូវសងប្រាក់ដែលយើងជំពាក់គេ»។ ឯក្រឹត្យវិន័យទី៨វិញក៏បានហាមយើងមិនឲ្យ «បោកប្រាស់គេដើម្បីឲ្យខ្លួនឯងមានបានដោយការកេងប្រវ័ញ្ចពីអ្នកក្រ អ្នកទន់ខ្សោយ ឬអ្នក​ដែល​រងទុក្ខ​ដែរ»។ ដកស្រង់ពីសៀវភៅ Patriarchs and Prophets, page 309, របស់អ្នកស្រី​អែល្លិន​​ជីវ៉ៃត៍។

យើងងាយនឹងគិតថាខ្លួនឯងពុំមែនជាមនុស្សអាក្រក់ទេ។ លោកអ្នកពុំបានសម្លាប់នរណាម្នាក់ ឬលួចរបស់ទ្រព្យគេទេមែនទេ? ហេតុនោះហើយបានជាលោកអ្នកអាចនឹងគិតថា លោកអ្នកកំពុងធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការរក្សាសេចក្តីបញ្ញត្តិមានអត្ថន័យលើស​ពីការដែលគ្រាន់តែប្រព្រឹត្តសេចក្តីអាក្រក់របស់យើងទៅទៀត។ គំនិតរបស់យើងក៏អាចរំលងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដែរ។ រីឯការដែលយើងមិនបានធ្វើកិច្ចការដែលយើងដឹងថាគួរធ្វើក៏ជាអំពើបាបដែរ (សូមអាន​ម៉ាថាយ ៥:២១-៣០)។ ឥឡូវនេះសាកស្រមៃគិតអំពីសហគមន៍ណាមួយដែលមិនដែលរំលងក្រឹត្យវិន័យព្រះមើល៍! តើសហគមន៍នោះមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះទៅ? សហគមន៍នោះមើលទៅដូចជាក្រុមមនុស្សដែលពោរពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលពួកគេមានចំពោះព្រះនឹងបណ្តាលឲ្យពួកគេចេះស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។

សូមអានខគម្ពីរនិក្ខមនំ ២៣:៩។ តើអ្វីទៅជាសាររបស់ព្រះទៅកាន់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងខនេះ?

ព្រះទ្រង់បានរំដោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យរួចពីទាសភាព។ ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលយល់ច្បាស់ណាស់អំពីជីវិតជាទាសករ។ ពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទបានប្រើ និងវាយធ្វើបាបលើពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ពួកអេស៊ីព្ទបានធ្វើឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់ពួកគេលែងមានសារៈសំខាន់ហើយ។ ហេតុ​នោះ ព្រះទ្រង់បានបារម្ភខ្វល់ខ្វាយអំពីពួកគេ។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យពួកគេនឹកចាំថា តើពួកគេមកពីណា។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យពួកគេនឹកចាំពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេពេលដែលត្រូវពួកអេស៊ីព្ទប្រាប់ថា ពួកគេលែងសំខាន់​ហើយ​នោះ។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គនឹកចាំពីអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ។ ហេតុ​នោះហើយ បានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រទានសាសនពិធីពិេសសដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គដើម្បីឲ្យពួកគេបាន​ ប្រារព្ធ។ ពិធីបុណ្យនេះបានផ្តល់នូវពេលវេលាពិសេសមួយដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះដើម្បីឲ្យពួកគេបានរំឭកអំពីអ្វីដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ ‘ដោយ​ព្រោះ​ព្រះយេហូវ៉ា​បាន​នាំ​យើង​រាល់​គ្នា​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​បាវ​បំរើ​នៅ​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​មក ដោយ​ព្រះហស្ត​ខ្លាំង​ពូកែ’ (និក្ខមនំ ១៣:១៤)។

សូមអានខគម្ពីរនិក្ខមនំ ២២:២១-២៣។ ហេតុដូចម្តេចបានជាការនឹកចាំអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅស្រុកអេស៊ីព្ទសំខាន់ម៉្លេះ? តើជីវិតជាទាសកររបស់ពួកគេនៅស្រុកអេស៊ីព្ទជួយពួកគេឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលគួរប្រព្រឹត្តនឹងមនុស្សទ័លក្រនៅដែនដីថ្មីរបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីព្រះទ្រង់បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការ ព្រះអង្គបានប្រទានក្បួនច្បាប់ផ្សេងៗមួយចំនួនទៀត។ ក្បួនច្បាប់ទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអំពីរបៀបដែលពួកគួរអនុវត្តតាមក្រឹត្យវិន័យទាំង១០ប្រការនោះក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានច្បាប់ចំនួនបីប្រភេទ។ ច្បាប់​ទាំងនេះនិយាយអំពីទាសករ។ ព្រះទ្រង់ពុំចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គប្រព្រឹត្តដូចជាពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទឡើយ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានច្បាប់ផ្សេងទៀតស្តីអំពីរបៀបដាក់ទោសដល់អំពើឧក្រឹដ្ឋកម្ម។ ក៏មានច្បាប់ផ្សេងៗទៀតស្តីអំពីភូមិបាល ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ និងក្បួនច្បាប់សម្រាប់ចៅក្រម និងតុលាការជាដើម (សូម​អាននិក្ខមនំ ២១-២៣)។ 

មានច្បាប់ជាច្រើននិយាយអំពីរបៀបដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះគួរប្រព្រឹត្តនៅក្នុងទឹកដីថ្មីរបស់ពួកគេ។ ក៏មានច្បាប់សម្រាប់មនុស្សសាសន៍ដទៃ និងមនុស្សទ័លក្រ និងមនុស្សទន់ខ្សោយដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតច្បាប់ដែលអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកក្រមានសិទ្ធិនឹងរើសដំណាំស្រូវដែលនៅសេសសល់នៅតាមស្រែចម្ការរបស់មនុស្សទាំងឡាយ។ ច្បាប់ទាំងឡាយបានជួយអ្នកក្រឲ្យមានសង្ឃឹម។ ច្បាប់ទាំងនេះពុំមែន​ជាផ្នែកនៃច្បាប់របស់ដែនដីភាគច្រើនបំផុតទេ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងតោងតែនឹកចាំអំពីក្បួនច្បាប់ដ៏សំខាន់ទាំងនេះស្តីអំពីយុត្តិធម៌ និងសប្បុរសចំពោះមនុស្សសាសន៍ដទៃ និងចំពោះអ្នកក្រ ក៏ដូចជាមនុស្សដែលខ្វះខាតនៅក្នុងដែនដីរបស់យើងដែរ។

តើអ្វីទៅដែលជួយលោកអ្នកឲ្យចេះខ្វាយខ្វល់អំពីមនុស្សដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនា?

មានគ្រីស្ទានជាច្រើនបានថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១។ ដង្វាយ១០ហូត១គឺជាប្រាក់ដង្វាយ១០ភាគរយពីប្រាក់ចំណេញរបស់យើង។ ខគម្ពីរម៉ាឡាគី៣:១០បាននិយាយអំពីមូលហេតុដែលយើងគួរថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១។ ហេតុនោះហើយបានជាគ្រីស្ទានជាច្រើនថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១ពីប្រាក់ដែលពួកគេបានទទួលមក។ ព្រះវិហារបានប្រើប្រាក់នេះដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវនៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅលើផែនដីនេះ។ ព្រះវិហារភាគច្រើនមានច្បាប់តឹងតែងណាស់ក្នុងការចាត់ចែងប្រាក់ដង្វាយនេះ។ ព្រះវិហារបានប្រើប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១ដើម្បីឧបត្ថម្ភដល់គ្រូគង្វាល និងអ្នកផ្សាយដំណឹង​ល្អ។ អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អគឺជាមនុស្សដែលធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀតដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ។

សូមអានខគម្ពីរចោទិយកថា ១៤:២២-២៩។ តើខទាំងនេះនិយាយអ្វីខ្លះអំពីមូលហេតុដែលយើងត្រូវថ្វាយដង្វាយ១០ហូត១នោះ?

ជាញឹកញាប់យើងគិតថា យើងថ្វាយដង្វាយ១០ហូត១ពេលណាយើងថ្វាយ១០ភាគរយពីប្រាក់ដែលយើងទទួលបានទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ដែលរស់នៅជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាចាស់បានថ្វាយទៅព្រះស្ទើរតែ១ភាគ៤ ពីប្រាក់ទាំងអស់ដែលគាត់បានទទួលជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ចំនួននោះគឺច្រើន ជាង១០ហូត១ ឬ១០ភាគរយឆ្ងាយណាស់! ប្រាក់ពិសេសមួយចំនួនត្រូវបានប្រើសម្រាប់ឧបត្ថម្ភដល់ មេដឹកនាំសាសនា និងដំណាក់របស់ព្រះ។ ក្រៅពីនោះក៏សម្រាប់ជួយដល់មនុស្សទ័លក្រផងដែរ។

អ្នកសិក្សាព្រះគម្ពីរខ្លះគិតថា ប្រាក់ពិសេសនេះគឺជាប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១លើកទី២។ ហេតុ នោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយដង្វាយ១០ហូត១ពីរដង។ ប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១លើកទី១សម្រាប់ ឧបត្ថម្ភដល់អ្នកដឹកនាំបរិសុទ្ធ ឬសង្ឃ និងដំណាក់របស់ព្រះសម្រាប់ថ្វាយបង្គំ។ ប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១​លើកទីពីរគឺយកមកប្រើសម្រាប់ពិធីបុណ្យដ៏ធំមួយនៅដំណាក់របស់ព្រះ។ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានអញ្ជើញ​ពួក​សាសន៍ដទៃ កុមារកំព្រា និងស្ត្រីមេម៉ាយក្នុងដែនដីឲ្យចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យនេះ។ ព្រះចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះចេះជួយដល់មនុស្សក្រីក្រជាអាហារ ខោអាវ និងផ្ទះសម្បែងជាដើម។

នៅក្នុងឆ្នាំទី១ និងទី២ ពួកអ៊ីស្រាអែលបាននាំផលដំណាំរបស់ពួកគេ១០ភាគរយយកមកដាក់ដំណាក់របស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែនៅរៀងរាល់ឆ្នាំទី៣ ពួកអ៊ីស្រាអែលបាននឹកចាំពីអ្នកភូមិផងរបងជាមួយក្នុងសហគមន៍របស់គេតាមបែបពិសេសមួយ។ ពួកគេបានធ្វើពិធីបុណ្យដាអបអរនឹងភោគផលដែលព្រះបានប្រទានដល់ពួកគេ។ ហើយពួកគេត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយដើម្បីធានាឲ្យបានថា ពួកគេបានយកចិត្តទុកដាក់ដល់មនុស្សក្រីក្រ និងមនុស្សខ្វះខាតក្នុងដែនដីរបស់ខ្លួន។ «នៅ​ឆ្នាំ​ទី​៣ គឺ​ជា​ឆ្នាំ​ដែល​ត្រូវ​ថ្វាយ​១​ភាគ​ក្នុង​១០​នោះ​រួច​ហើយ នោះ​ត្រូវ​ចែក​ឲ្យ​ដល់​ពួក​លេវី និង​ពួក​អ្នក​ដែល​ស្នាក់​នៅ ព្រម​ទាំង​ពួក​កូន​កំព្រា ហើយ​និង​ពួក​ស្រី​មេម៉ាយ​ផង ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ទាំង​នោះ​បាន​បរិភោគ​ចំអែត​គ្រប់គ្រាន់ នៅ​ក្នុង​ទី​ក្រុង​ឯង​ដែរ» (ចោទិយកថា ២៦:១២»។

តើព្រះអម្ចាស់កំពុងមានបន្ទូលអំពីអ្វីទៅកាន់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងខគម្ពីរចោទិយកថា ២៦:​១-១១? តើខទាំងនេះអាចជួយផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍របស់យើងចំពោះការជួយដល់មនុស្សខ្វះខាតដូចម្តេចដែរ?

ទីបំផុត រាស្ត្ររបស់ព្រះក៏បានឈានជើងចូលដល់ទឹកដីសន្យា។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការជាមួយនឹងអ្នកបម្រើព្រះអង្គគឺលោកយ៉ូស្វេដើម្បីជួយពួកគេឲ្យបែងចែកទឹកដីទៅតាមអំបូរផ្សេងៗរបស់ពួកគេ។ ព្រះ​ទ្រង់ជ្រាបថា នឹងមានអ្វីកើតឡើង។ ខណៈដែលពេលវេលាកន្លងផុតទៅ រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គមួយចំនួន​ក៏បានលក់ដីរបស់ខ្លួនដើម្បីបានលុយកាក់យកមកប្រើប្រាស់។ ជួនកាល ប្រហែលជាពួកគេឈឺ ឬមានបញ្ហាក្នុងគ្រួសារដែលទាមទារឲ្យលក់ដីដើម្បីយកលុយមកដោះស្រាយ។ បន្ទាប់មក ដីនោះលែងជាកម្មសិទិ្ធរបស់គ្រួសារនោះទៀតហើយ។

ហេតុនោះ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតផែនការដ៏ឆ្លាតមួយ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា មិនអនុញ្ញាតឲ្យលក់ដីជារៀងរហូតបានទេ។ គេអាចលក់ដីបានរហូតទៅទល់នឹងឆ្នាំសេរីភាពប៉ុណ្ណោះ។ ឆ្នាំនោះគឺជាពេល​វេលា​ពិសេសមួយដែលគេបានប្រគល់ដីនោះត្រឡប់មកឲ្យម្ចាស់ដើមវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្កើតច្បាប់មួយផ្សេងទៀតដែរ។ ច្បាប់នេះអនុញ្ញាតឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់លក់ដី ឬសមាជិកគ្រួសារណាម្នាក់ទិញដី ត្រឡប់មកវិញនៅពេលណាក៏បាន។ ម្តងទៀត ព្រះទ្រង់បានសូមឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គនឹកចាំពីសេចក្តី ស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះអង្គ។ សេចក្តីស្រឡាញ់នោះគួរតែបានផ្លាស់ប្តូររបៀបរបបដែលពួកគេរស់នៅ។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គថា «មិន​ត្រូវ​លក់​ដី​ណា​ឲ្យ​ដាច់​ទៅ​គេ​ឡើយ ដ្បិត​ស្រុក​នោះ​ជា​របស់​ផង​អញ ឯង​រាល់​គ្នា​ជា​អ្នក​ប្រទេស​ក្រៅ​ដែល​គ្រាន់​តែ​សំណាក់​នៅ ជា​មួយ​នឹង​អញ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ» (លេវីវិន័យ ២៥:២៣)។

សូមអានខគម្ពីរលេវីវិន័យ ២៥:៨-២៣។ សូមយកចិត្តទុកដាក់នឹងពាក្យពេចន៍ទាំងនេះដោយប្រុងប្រយ័ត្ន: «មិន​ត្រូវ​បំបាត់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ឡើយ» (លេវីវិន័យ ២៥:១៤) និង «មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​បំបាត់​គ្នា​ឡើយ» (លេវីវិន័យ ២៥:១៧)។ តើលោកអ្នកគិតថា ជីវិតរបស់យើងនឹងប្រែក្លាយទៅជាយ៉ាងដូចម្តេចប្រសិនបើយើងចេះគោរពក្បួនច្បាប់នៅក្នុងខទាំងនេះនោះ?

«ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតក្បួនច្បាប់ទាំងឡាយដើម្បីជួយដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យនឹកចាំថា ពួកគេគ្រប់គ្នាស្មើគ្នាទាំងអស់។ គ្នាននរណាម្នាក់ប្រសើរជាងនរណាម្នាក់ទៀតឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានភោគផលដំណាំក្នុងអំឡុងឆ្នាំសប្បាតហ៍ និងឆ្នាំសេរីភាព។ ភោគផលទាំងនេះគឺជាអំណោយ។ ព្រះទ្រង់ប្រទានអំណោយទាំងនេះដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យជួយដោះស្រាយបញ្ហាដែលមានក្នុងសហគមន៍។ បញ្ហាទាំងនេះកើតឡើងកាលណាមេដឹកនាំចាយលុយខ្ជះខ្ជាយ ឬគ្រប់គ្រងដែនដីពុំបានត្រឹមត្រូវ»។ ដក​ស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, page 534, adapted។

តើរាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវអនុវត្តតាមក្បួនច្បាប់ទាំងនេះយូរប៉ុនណា? (សូមអានរបាក្សត្រទី២ ៣៦:​​ ២១)។ ពួកប្រាជ្ញខាងគម្ពីរក៏មិនច្បាស់ដែរ។ បើទោះបីជាយ៉ាងដូច្នេះក្តី ក្បួនច្បាប់ទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីរបៀបរស់នៅមួយបែបប្រសិនបើយើងស្តាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះទាំងស្រុង។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សទ័លក្រ និងបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងមានសេចក្តីយុត្តិធម៌ចំពោះមនុស្សដទៃៗទៀតផងដែរ។

សូមអាន Ellen G. White, “The Law Given to Israel,” pages 303-314; “God’s Care for the Poor,” pages 530-536, in Patriarchs and Prophets.

«ច្បាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់លោកម៉ូសេគឺពិសេសខ្លាំងណាស់។ ដំបូង និងសំខាន់ បំផុតនោះ ច្បាប់ទាំងនោះជួយយើងឲ្យយល់ថា យើងជំពាក់ព្រះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់។ បន្ទាប់មក យើងឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះមនុស្សទ័លក្រ។ ព្រះទ្រង់សន្យាថានឹងប្រទានពរដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គពុំដែលមានបន្ទូលថា នឹងលែងមានមនុស្សទ័លក្រក្នុងចំណោមសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទៀតហើយនោះទេ។ ព្រះទ្រង់ប្រកាសថា អ្នកក្រនឹងមាននៅក្នុងស្រុកជានិច្ច។ ហេតុនោះ អ្នកក្រតែងតែមានក្នុងចំណោមយើងជានិច្ច។ យើងតោងតែបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះទៅកាន់មនុស្សទ័លក្រ។ យើងតោងតែមានសេចក្តីសប្បុរស និងជួយដល់ពួកគេ។ ក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរ មនុស្សជាច្រើនមានជំងឺ។ ពួកគេបាត់បង់ដីធ្លីស្រែចម្ការ។ មានរឿងអាក្រក់ៗកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ រឿងទាំងអស់នេះក៏កំពុងតែកើតឡើងចំពោះរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសម័យសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ដរាបណាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលស្តាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ នោះពុំមាននរណាម្នាក់សូមទានឲ្យគេផ្តល់អាហារ ឬលុយកាក់​ឡើយ។ គ្រប់គ្នាមានអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បរិភោគ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, pages 530, 531, adapted។

«ក្បួនច្បាប់របស់ព្រះគឺជាព្រះពរ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់អ្នកមាន និងអ្នកក្រតាមរយៈក្បួនច្បាប់របស់ព្រះអង្គ។ ក្បួនច្បាប់នេះជួយយើងកុំឲ្យមានចិត្តលោភលន់ និងអាត្មានិយម។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះក៏ជួយយើងកុំឲ្យមានអំនួតផងដែរ។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចែករំលែក និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដទៃទៀត។ ច្បាប់របស់ព្រះជួយអ្នកមាន និងអ្នកក្រឲ្យជឿទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ តើច្បាប់របស់ព្រះមានតួនាទីអ្វីខ្លះទៀត? ច្បាប់របស់ព្រះជួយយើងឲ្យមានសេចក្តីសុខ​សាន្ត នៅក្នុងសហគមន៍របស់យើង។ ច្បាប់ទាំងនោះជួយរដ្ឋាភិបាលទាំងឡាយឲ្យរឹងមាំ។ យើងទាំងអស់គ្នាផ្សារភ្ជាប់គ្នាទៅវិញទៅមកនៅលើផែនដីនេះ។ កាលណាយើងលើកតម្កើងនិងជួយដល់មនុស្សដទៃទៀត នោះព្រះទ្រង់ក៏ប្រទានពរដល់យើងដែរ»។​ ដកស្រង់ពីប្រភពខាងលើដដែល pages 534, 535។