មានរឿងមួយចំនួនដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់យើងតាំងពីកូនង៉ែតមកម្លេ៉ះ។ គ្មានអ្វីនៅក្នុងគ្រួសារដែលនឹងនៅដដែលរហូតនោះទេ!

«កូន​ដែល​ឯង​បង្កើត​ពី​កាល​នៅ​ក្មេង នោះ​ធៀប​ដូច​ជា​ព្រួញ​នៅ​ដៃ​នៃ​មនុស្ស​ខ្លាំង​ពូកែ សប្បាយ​ហើយ អ្នក​ណា​ដែល​មាន​បំពង់​ព្រួញ​ពេញដោយ​ព្រួញ​យ៉ាង​នោះ កាល​ណា​ត្រូវ​ការ​និយាយ​នឹង​ខ្មាំងសត្រូវ​នៅ​មាត់​ទ្វារ​ក្រុងនោះ​ឯង​មិន​ត្រូវ​ខ្មាស​ឡើយ» (ទំនុកតម្កើង ១២៧:៤, ៥)។

កូនៗមិនបានកើតមកដោយយកសៀវភៅមកតាមដើម្បីបង្រៀនឪពុកម្ដាយឲ្យចេះថែទាំពួកគេនោះទេ។ សូម្បីតែឪពុកម្ដាយដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនជាមួយក្មេងៗក៏ជួនកាលមិនដឹងត្រូវធ្វើអ្វីដែរ។ មូលហេតុនេះហើយបានជាការត្រៀមខ្លួនធ្វើជាឪពុកម្ដាយល្អជារឿងសំខាន់។

ព្រះគម្ពីរមានចែងពីសាច់រឿងអំពីទារក។ តើយើងរៀនបានក្រឹត្យក្រមអ្វីខ្លះពីសាច់រឿងទាំងនេះអំពីរបៀបធ្វើជាឪពុកម្ដាយល្អ?

សាំយូអែលទី១ ១:២៧--------------------------------------

ពួកចៅហ្វាយ ១៣:៧ ---------------------------------------

លូកា ១:៦, ១៣:១៧, ៤៦-៥៥, ៧៦-៧៩ ----------------

ឪពុកម្ដាយនៅក្នុងសាច់រឿងទាំងនេះមានកិច្ចការច្រើនណាស់! កូនង៉ែត៣នាក់ក្នុងចំណោមកូនង៉ែតទាំងនេះនឹងក្លាយជាមេដឹកនាំគេហើយជាហោរា ឬអ្នកចាំសារពិសេសសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កូនង៉ែតមួយនឹងធំឡើងដើម្បីនាំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ទទួលព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ ហើយកូនង៉ែតមួយទៀតជាអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់តែម្ដង។ ចុះបើកូនៗយើងធំឡើងនឹងមិនក្លាយជាហោរាទេតើយើងគិតដូចម្ដេច? ទោះយ៉ាងណាឪពុកម្ដាយគ្រប់រូបត្រូវខិតខំឲ្យអស់លទ្ធភាពដើម្បីត្រៀមខ្លួនធ្វើជាឪពុកម្ដាយល្អ។

«ឪពុកម្ដាយត្រូវត្រៀមខ្លួនជាស្រេចតាំងពីមុនកូនកើតមកម៉្លេះ។ ពួកគេត្រូវប្រឹងឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីជួយឲ្យកូនរបស់គេច្បាំងនិងយកឈ្នះអំពើបាប។

«ប៉ុន្តែ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងបើម្ដាយជាមនុស្សអាត្មានិយម ក្រអើតក្រទម ព្រមទាំងមានចរិតកាចមុនដែលកូនកើតមក? អត្តចរិតនិងអារម្មណ៍ដូចគ្នានេះនឹងឆ្លងទៅដល់កូនជាមិនខាន។ ដោយហេតុនេះបានជាមានកូនៗជាច្រើនដែលកើតមកចង់ធ្វើតែរឿងអាក្រក់ៗ។ ពួកគេស្ទើរតែគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងលើគំនិតអាក្រក់ដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ» Ellen G. White, The Adventist Home, page 256, adapted.

ធ្វើបែបណាទើបយើងអាចជួយឲ្យកូនយើងធំឡើងក្លាយជាមនុស្សល្អ? តើយើងអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីបង្ហាញពួកគេថាព្រះស្រឡាញ់ពួកគេប៉ុនណា?

«កំណត់​អាយុ​នៃ​យើង​ខ្ញុំ គឺ​បាន​ត្រឹម​៧០​ឆ្នាំ​ទេ ឬ​បើ​មាន​កំឡាំង​ច្រើន នោះ​បាន​ដល់​៨០​ឆ្នាំ​ប៉ុណ្ណោះគង់​តែ​អ្វីៗ​ដែល​ជា​ទី​អួត​ក្នុង​ឆ្នាំ​ទាំង​នោះ សុទ្ធ​តែ​ជា​ការ​នឿយ​លំបាក និង​សេចក្តី​ទុក្ខ​ព្រួយ​ទទេដ្បិត​អាយុ​យើង​ខ្ញុំ​ឆាប់​កន្លង​ទៅ ហើយ​យើង​ខ្ញុំ​ហើរ​ទៅ​បាត់» (ទំនុកតម្កើង ៩០:១០)។ លោកម៉ូសេជាអ្នកនិពន្ធទំនុកនេះ។ ពាក្យពេចន៍របស់លោកបង្ហាញយើងថាពេលវេលារំកិលទៅមុខ លឿនណាស់។ ស្របពេលដែលពី១ឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំចេះតែកន្លងហួសទៅ យើងចាប់ផ្ដើមមើលឃើញនឹងទទួលបានអារម្មណ៍ថាមានការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងរាងកាយយើង។ សក់ឡើងស្កូវឬជ្រុះ។ ចលនារាងកាយចាប់ផ្ដើមយឺតយ៉ាវ។ យើងអាចនឹងមានការឈឺចាប់រៀងរាល់ថ្ងៃ។ តែយើងអាចបានរៀបការ ហើយៗមានកូន។ ហើយកូនរបស់យើងអាចនឹងមានកូនតទៅទៀតដែរ។ ពេលនោះយើងអាចលេងសប្បាយជាមួយនឹងចៅៗរបស់យើងនៅវេលានេះបាន។ រយៈកាលដែលយើងបានរស់នៅកន្លងមកជួយឲ្យយើងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ជីវិតចុងក្រោយ។

អានទំនុកតម្កើង ៧១។ តើទំនុកតម្កើងនេះបង្រៀនយើងឲ្យចេះត្រៀមខ្លួនសម្រាប់វ័យជរាយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ? តើទំនុកតម្កើងនេះបង្រៀនយើងពីជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះដែរ?

មនុស្សមានវ័យចំណាស់ម្នាក់ជាអ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងជំពូក៧១។ លោកលើកឡើងអំពីការដែលឈានចូលដល់វ័យចំណាស់។ ប៉ុន្តែលោកក៏សប្បាយចិត្តដែរ។ មូលហេតុអ្វី? ពីព្រោះតាំងពីដើមមកលោកទុកចិត្តលើព្រះ។ វិធីល្អបំផុតក្នុងការឈានចូលវ័យចំណាស់គឺយើងត្រូវទុកចិត្តលើព្រះតាំងពីនៅវ័យក្មេង។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងផ្ដល់ជាមេរៀនសំខាន់ៗបី។ មេរៀនទាំងនេះជួយឲ្យលោកត្រៀមខ្លួនសម្រាប់វ័យចំណាស់។ ហើយមេរៀនទាំងនេះក៏អាចជួយយើងដែរ៖

១) រៀនស្គាល់ព្រះ។ រៀនទុកចិត្តលើព្រះតាំងពីអ្នកនៅវ័យក្មេង (ទំនុកតម្កើង ៧១:១៧)។ យកព្រះ ទុកជាទីជម្រក (ទំនុកតម្កើង ៧១:១, ៧)។ ទទួលយកព្រះទុកជាអង្គសង្គ្រោះ (ទំនុកតម្កើង ៧១:២)។ ព្រះជាថ្មដានិងជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំ (ទំនុកតម្កើង ៧១:៣)។ ព្រះផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមដល់យើង (ទំនុកតម្កើង ៧១:៥)។ ថ្លាថ្លែងប្រាប់ដល់អ្នកដទៃពីការល្អៗដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់អ្នក (ទំនុកតម្កើង ៧១:១៦, ១៧, ១៩)។ ទុកចិត្តលើអំណាចព្រះចេស្ដារបស់ព្រះ (ទំនុកតម្កើង ៧១:១៨)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើង៧១នេះស្រែកឡើងថា «ឱ​ព្រះអង្គ​អើយ តើ​មាន​អ្នក​ណា​ដូច​ទ្រង់?» (ទំនុកតម្កើង ៧១:១៩)។ អធិដ្ឋានរៀងរាល់ថ្ងៃ។ សិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះ។ សញ្ជឹងគិតពីគ្រប់ទាំងការដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់អ្នក។ នោះក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះទ្រង់នឹងរឹតតែជ្រាលជ្រៅឡើង។

២) បង្កើតទម្លាប់ល្អៗ។ បរិភោគអាហារដែលល្អសម្រាប់សុខភាព។ ហាត់ប្រាណ។ ទទួលទានទឹកឲ្យ បានគ្រប់គ្រាន់។ នៅក្រោមពន្លឺថ្ងៃនិងសម្រាកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។ សេចក្ដីទាំងនេះនឹងជួយឲ្យអ្នករស់នៅបានយូរ។ ទុកចិត្តលើព្រះ (ទំនុកតម្កើង ៧១:១៤)។

៣) បម្រើព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត។ បន្តបម្រើព្រះទោះបើដល់វ័យចំណាស់ក៏ដោយ។ បន្តសរសើរតម្កើងទ្រង់និងប្រាប់មនុស្សឯទៀតថាព្រះទ្រង់ល្អអស្ចារ្យ (ទំនុកតម្កើង ៧១:១៥-១៨)!

យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែសង្ឃឹមថានឹងបាននៅរស់រហូតដល់ការយាងមកជាលើកទី២។ ប៉ុន្តែបើយើងមិនបានរស់ដល់ពេលនោះទេ នោះបានសេចក្ដីថាយើងនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន។ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំជាងគេបង្អស់។ គ្មានអ្វីដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរក្នុងក្រុមគ្រួសារជាងការដែលមានសមាជិកណា ម្នាក់ក្នុងគ្រួសារស្លាប់នោះទេ។

អានកូរិនថូសទី១ ១៥:២៤-២៦។ តើខទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីសេចក្ដីស្លាប់?

មែនហើយ ភាគច្រើនសេចក្ដីស្លាប់កើតឡើងដោយមិនបានផ្ដល់ជាសញ្ញាឬដំណឹងអ្វីជាមុននោះទេ។ ដូច្នេះតើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីត្រៀមខ្លួនពេលវេលានោះមកដល់? យើងត្រូវនៅជាប់ជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ដោយក្ដីជំនឿ។ យើងត្រូវទូលសូមឲ្យទ្រង់យកព្រះជន្មដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់មកហ៊ុំព័ទ្ធយើងរាល់វិនាទីនៃជីវិតរបស់យើង (រ៉ូម ៣:២២)។ ប៉ុន្តែ ជារួម យើងមិនអាចត្រៀមខ្លួនសម្រាប់សេចក្ដីស្លាប់បានទេ បើយើងមិនបានឃើញពីតម្រុយថាវានឹងមកដល់។

តើលោកអ្នកធ្វើអ្វីបានខ្លះប្រសិនបើអ្នកដឹងថាពីរបីខែទៀតអ្នកនឹងត្រូវស្លាប់? យើងអាចថាមិនដឹងជាប្រាកដថាសេចក្ដីស្លាប់នឹងមកដល់នៅពេលណា។ ប៉ុន្តែយើងអាចដឹងបានថាពេលណាយើងជិតដល់វេលាដែលត្រូវស្លាប់។ ដូច្នេះការត្រៀមខ្លួនឯងនិងក្រុមគ្រួសារទុកជាមុនជារឿងសំខាន់ហើយចាំបាច់ ណាស់។

ពង្សាវតាក្សត្រទី១ ២:១-៤ បង្ហាញយើងពីបន្ទូលចុងក្រោយខ្លះៗដែលស្ដេចដាវីឌមានបន្ទូលទៅកាន់សាឡូម៉ូនដែលជាបុត្រាទ្រង់។ តើបន្ទូលរបស់ស្ដេចដាវីឌផ្ដល់ជាមេរៀនអ្វីខ្លះដល់យើងទាក់ទិនទៅនឹងការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់សេចក្ដីស្លាប់? តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់យើងត្រៀមខ្លួនដែរ?

ស្ដេចដាវីឌប្រាប់ទៅបុត្រារបស់ទ្រង់ឲ្យស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ។ មែនហើយ ស្ដេចដាវីឌបានប្រព្រឹត្តខុសក្នុងជីវិត (សាំយូអែលទី១ ជំពូក១១)។ ព្រះអង្គមិនមែនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះរហូតនោះទេ។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គរៀនសូត្រពីលទ្ធផលអាក្រក់ទាំងនោះហើយដឹងថាយើងត្រូវទុកព្រះជាអាទិភាពចម្បងនៅគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់។ កំហុសនិងអំពើបាបរបស់ស្ដេចដាវីឌពីអតីតកាលធ្វើឲ្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទៅកាន់បុត្រាសាឡូម៉ូន្មានឥទ្ធិពលជាខ្លាំង។ ស្ដេចដាវីឌចង់ទូន្មានបុត្រារបស់ព្រះអង្គមិនឲ្យដើរតាមគន្លងទ្រង់។ អំពើបាបរបស់ស្ដេចថាវីឌបានផ្ដល់នូវការឈឺចាប់និងទុក្ខសោកជាច្រើនដល់ទ្រង់។ ព្រះអង្គត្រូវបង់ថ្លៃអំពើបាបនោះយ៉ាងវេទនា។ មូលហេតុនេះហើយបានជាស្ដេចដាវីឌទូន្មានសាឡូម៉ូនដែលជាបុត្រាទ្រង់រៀនសូត្រពីកំហុសទ្រង់។

នៅពេលដែលលោកអ្នកអានអំពីគ្រាដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅឯទីរហោស្ថាន តើលោកអ្នកបានឃើញអ្វីខ្លះ? មានការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេធ្វើកំហុសមួយហើយមួយទៀតមិនដាច់។ ទោះបើជាយ៉ាងនោះក្ដីក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបង្ហាញរាស្ត្រទ្រង់ថាព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេនៅរាល់ទាំងការផ្លាស់ប្ដូរធំៗនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ តើលោកអ្នកនៅចាំបានទេថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងមុនដែលរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលបានចូលទៅដល់ទឹកដីសន្យា? ពួកគេប្រឈមនឹងការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំមួយទៀត។ លោកម៉ូសេប្រាប់ទៅបណ្ដាជនថា៖ «ភ្នែក​ឯង​រាល់​គ្នា​បាន​ឃើញ​ការ ដែល​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​ធ្វើ ដោយ​ព្រោះ​ដំណើរ​ព្រះ​បាល-ពេអរ ដ្បិត​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បាន​តាម​ព្រះ​បាល-ពេអរ នោះ​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង ទ្រង់​បាន​បំផ្លាញ​គេ​ពី​ពួក​ឯង​ចេញ តែ​ពួក​ឯង​រាល់​គ្នា ដែល​បាន​នៅ​ជាប់​នឹង​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង នោះ​បាន​រស់​នៅ​ដរាប​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​វិញ មើល អញ​បាន​បង្រៀន​ច្បាប់​ហើយ​នឹង​បញ្ញត្ត​ដល់​ឯង​រាល់​គ្នា តាម​ដែល​ព្រះយេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​នៃ​អញ បាន​បង្គាប់​មក ដើម្បី​ឲ្យ​ឯង​បាន​ប្រព្រឹត្ត​តាម​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ដែល​ឯង​ត្រូវ​ចូល​ទៅ​ទទួល​យក ដូច្នេះ​ចូរ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​កាន់ ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ចុះ ដ្បិត​នេះ​នឹង​បាន​ជា​ប្រាជ្ញា ហើយ​ជា​យោបល់​ដល់​ឯង​រាល់​គ្នា នៅ​ភ្នែក​នៃ​អស់​ទាំង​សាសន៍ ដែល​នឹង​ឮ​ថ្លែង​ពី​បញ្ញត្ត​ច្បាប់​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នេះ ហើយ​គេ​នឹង​និយាយ​ថា ប្រាកដ​ជា​សាសន៍​នេះ​មាន​ប្រាជ្ញា និង​យោបល់​ពិត ដ្បិត​តើ​មាន​សាសន៍​ដ៏​ធំ​ណា​មួយ ដែល​មាន​ព្រះ​គង់​នៅ​ជិត​គេ ដូច​ជា​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​យើង ទ្រង់​គង់​នៅ​ជិត ក្នុង​កាល​ដែល​យើង​អំពាវនាវ​រក​ទ្រង់​នោះ ហើយ​តើ​មាន​សាសន៍​ដ៏​ធំ​ណា​មួយ ដែល​មាន​ច្បាប់ និង​បញ្ញត្ត​ដ៏​ត្រឹមត្រូវ ឲ្យ​ដូច​ជា​ក្រឹត្យ​វិន័យ​នេះ ដែល​អញ​ដាក់​នៅ​មុខ​ឯង​រាល់​គ្នា​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ​ដូច្នេះ។ ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​ប្រយ័ត្ន​ខ្លួន ហើយ​រក្សា​ចិត្ត​ឲ្យ​មែនទែន ក្រែង​ភ្លេច​អស់​ទាំង​ការ ដែល​ភ្នែក​ឯង​បាន​ឃើញ ហើយ​ក្រែង នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ឯង ការ​ទាំង​នោះ​បាន​ឃ្លាត​ចេញ​ពី​ចិត្ត​ឯង​ទៅ ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​ប្រាប់​ពី​ការ​ទាំង​នោះ​ដល់​កូន​ចៅ​ឯង​ឲ្យ​ដឹង​ត​រៀង​ទៅ​វិញ» (ចោទិយកថា ៤:៣-៩)។ យើងមិនត្រូវភ្លេចសេចក្ដីទាំងអម្បាលម៉ានដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើងឡើយ។ តើមានវិធីអ្វីដើម្បីជួយមិនឲ្យភ្លេច? គឺយើងបង្រៀនអ្នកដទៃទៀតអំពី ព្រះ។ យើងអាចចែកចាយពីរឿងល្អៗអស្ចារ្យជាច្រើនដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើងដល់អ្នកដទៃ។ សូមផ្ទៀងមើលប្រសាសន៍លោកម៉ូសេម្ដងទៀត។ តើលោកអ្នកឃើញទេថាលោកម៉ូសេចាត់ទុកក្រុមគ្រួសារមានសារៈសំខាន់ប៉ុនណា? លោកម៉ូសេប្រាប់ទៅរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលថាពួកគេត្រូវតែបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដល់កូនចៅរបស់គេ។ យើងក៏អាចឃើញដែរថាអំពើបាបនៅពេអរមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ប៉ុនណាសម្រាប់គ្រួសារ។ «ព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទណ្ឌកម្មរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលដោយព្រោះបាបដ៏អាក្រក់របស់ពួកគេ។ ខាងឯស្ត្រីៗគេក្លាហានណាស់។ ពួកគេប្រើប្រាស់ការរួមភេទដើម្បីទាក់យកប្រុសៗអ៊ីស្រាអែលឲ្យធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។ តែគួរឲ្យសោកស្ដាយព្រោះថាពេលនោះមិនមែនជាពេលចុងក្រោយដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះធ្វើបាបទាស់នឹងទ្រង់តាមបែបនោះទេ។» Ellen G. White, The Adventist Home, page 326.