សប្តាហ៍មុន យើងបានឃើញហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវចាប់ផ្តើមបកត្រាទាំងប្រាំពីរចេញពីក្រាំង។ ត្រាដែលបើកទាំងនេះព្រមានប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរ ឬក៏ដាក់ទោសដល់គ្រីស្ទានទាំងនោះចំពោះការសំរេចចិត្តរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើយើងស្មោះត្រង់ចំពោះ ព្រះ និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើង។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងមិនស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះទេ ព្រះអង្គនឹងដាក់ទោសដល់យើង។ ត្រាបួនដំបូងដែលព្រះយេស៊ូវបានបើក បង្ហាញប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់ ដាក់ទោសរាស្ត្ររបស់ព្រះដើម្បីដាស់ពួកគេឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង ហើយជួយពួកគេឲ្យយកឈ្នះលើសមរភូមិ ប្រឆាំងនឹងអំពើអាក្រក់។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដើរតាមព្រះរងទុក្ខដោយសារពួកគេរស់នៅលើផែនដីជាមួយនឹង ពួកមនុស្សដែលស្អប់ព្រះអង្គ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បកត្រាទី៦ យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់ប្រុង ប្រៀបស្រេចហើយថានឹងដាក់ទោសដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលធ្វើឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឈឺចាប់។

លោកយ៉ូហានបានសរសេរវិវរណៈជំពូកទី៧ ចំចន្លោះរវាងការបកត្រាទី៦ និងទី៧។ ត្រាទី៦ បង្ហាញយើងពីពេលវេលាមុនការយាងមកវិញលើកទីពីរ។ នៅគ្រានោះ ព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជំរះមនុស្សអាក្រក់ដែលកំពុងរស់នៅលើផែនដី។ វិវរណៈជំពូកទី៧ បង្ហាញយើងអំពីរាស្ត្រពិសេសរបស់ព្រះមួយក្រុម ចំនួន​១៤៤០០០​នាក់ ដែលកំពុងរស់នៅលើផែនដីនេះពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ។ មនុស្ស​ទាំងនេះបានទទួលការ «បោះត្រា»។ បោះត្រាមានន័យថា ព្រះទ្រង់បានដាក់សញ្ញាពិសេសណាមួយ ឬ​សញ្ញាសំគាល់ណាមួយ អំពីអំណាចរបស់ព្រះអង្គនៅលើពួកអ្នកជឿទាំង១៤៤០០០នាក់ ដើម្បីបង្ហាញ ប្រាប់ទៅមនុស្សគ្រប់គ្នាថា ពួកគេជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ខគម្ពីរវិវរណៈ ១៤:១‑៥ ប្រាប់យើងអំពីក្រុម ពិសេសទាំង១៤៤០០០នាក់ថា ពួកគេគឺជាអ្នកណា។

តើលោកយ៉ូហានបានឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ៧:១‑៣? តើទេវតាត្រូវទប់ខ្យល់កុំឲ្យបក់បោកយូរប៉ុនណាដែរ? តើមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គក្នុងនាមជាចៅក្រមរបស់យើង?

នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ខ្យល់គឺជារូបស័ព្ទមួយតំណាងឲ្យអំណាចរបស់ព្រះសំរាប់កាត់ទោសមនុស្សអាក្រក់ និងដាក់ទោសពួកគេ (យេរេមា ២៣:១៩, ២០, ដានីយ៉ែល ៧:២)។ ក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ លោកយ៉ូហានបានឃើញ «ទេវតា​៤​រូប ឈរ​នៅ​ជ្រុង​ផែនដី​ទាំង​៤ ទាំង​ទប់​ខ្យល់​នៅ​ផែនដី​ទាំង​៤​ទិស មិន​ឲ្យ​បក់​មក» (វិវរណៈ ៧:១)។ អ្នកស្រីអែល្លិន ជីវ៉ៃត៍ ប្រាប់យើងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះខ្យល់ ទាំងនោះនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គក្នុងនាមជាចៅក្រម យ៉ាងនេះថា៖ «ទេវតារបស់ព្រះក៏លែងទប់ខ្យល់ដ៏សាហាវទាំងនោះ។ ខ្យល់ទាំងបួនទិសនេះគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យអារម្មណ៍អាក្រក់ក្នុងចិត្តមនុស្សលោកដែលធ្វើឲ្យមនុស្សចង់ឈ្លោះគ្នា និងកាប់សម្លាប់គ្នា។ នៅពេលដែល​ពួក​ទេវតាលែងទប់ខ្យល់ មានន័យថា ពួកទេវតាលែងរារាំងមនុស្សមិនឲ្យធ្វើអាក្រក់ទៀតហើយ។ នោះមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនឹងឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃបញ្ហាដ៏អាក្រក់ខ្លាំងជាងសង្គ្រាមដែលបំផ្លិចបំផ្លាញទី ក្រុងយេរូសាឡិមនៅក្នុងឆ្នាំ៧០នៃគ្រិស្តសករាជនោះទៅទៀត»។ ដកស្រង់ពី Great Controversy, page 614, adapted ។ នៅមុនពេលដែលព្រះយាងមកវិញបន្តិច ទេវតារបស់ព្រះនឹងចាក់សេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះមកលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នឹងរង់ចាំរហូតទាល់តែរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គត្រូវបានបោះត្រាជាមុនសិន។ «បោះត្រា» មានន័យថា ព្រះទ្រង់បានដាក់សញ្ញាពិសេសណាមួយ ឬ​សញ្ញាសំគាល់ណា​មួយ លើរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គដើម្បីបង្ហាញប្រាប់ទៅមនុស្សគ្រប់គ្នាថា ពួកគេជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។

តើពាក្យថា «បោះត្រា» មានន័យអ្វីខ្លះទៀត? នៅជំនាន់ព្រះគម្ពីរ គេបានបោះត្រាទៅលើអ្វីមួយដើម្បីសំគាល់ថាគេជាម្ចាស់លើរបស់នោះ។ ហេតុនោះ នៅពេលដែលគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនិយាយអំពីត្រារបស់ ព្រះ វាគឺជារូបស័ព្ទដែលជួយយើងឲ្យយល់អំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយ៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់​ទ្រង់​ស្គាល់​អស់​អ្នក​ដែល​ជា​របស់​ផង​ទ្រង់» (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៩)។​ ព្រះទ្រង់ «ចារ» ព្រះនាមព្រះអង្គនៅលើដួងចិត្តរបស់រាស្ត្រព្រះអង្គនៅពេលដែលទ្រង់ចាក់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គមកលើពួកគេ (អេភេសូរ ១:១៣, ៤:៣០)។ នោះហើយគឺជាអត្ថន័យនៃពាក្យថា ត្រារបស់ព្រះ។ ត្រារបស់ព្រះពុំមែនជាត្រាតាមន័យត្រង់នោះទេ។ វាគឺជារូបស័ព្ទដែលបង្ហាញប្រាប់ពីរបៀបដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះ «ស្មោះត្រង់ទៅនឹងសេចក្តីពិតក្នុងចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេកាន់តែខ្លាំងឡើង ដើម្បីកុំឲ្យមានអ្វីអាចមកអូសទាញពួកគេទៅវិញបាន» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Last Day Events, page 220, adapted)។

ជួនកាលយើងឃើញក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រថា ព្រះទ្រង់បានសាកល្បងថា តើរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គមានភាពស្មោះត្រង់ដែរឬយ៉ាងណា។ ក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានបង្ហាញភក្តីភាពរបស់​ពួក​គេ​តាមរយៈការរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ (និក្ខមនំ ៣១:១២‑១៧, អេសេគាល ២០:១២, ២០)។ ថ្ងៃសប្បាតហ៍ក៏នឹងក្លាយជាប្រធានបទដែលត្រូវលើកយកមកសាកល្បងនៅគ្រាចុងក្រោយដែរ ដើម្បីបង្ហាញថានរណាខ្លះដែលនៅស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ (វិវរណៈ ១២:១៧, ១៤:១២)។ ត្រារបស់ព្រះក៏បង្ហាញ​យើង​ ថា ព្រះទ្រង់នឹងការពាររាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឲ្យរួចពីសេចក្តីវេទនាចុងក្រោយទាំងប្រាំពីរផងដែរ។

ក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ៧:៤‑៨ លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងអំពីចំនួនរាស្ត្ររបស់ព្រះដែលត្រូវបានបោះត្រា។ លោកអ្នកចាំហើយថា «បោះត្រា» មានន័យថា ព្រះទ្រង់បានដាក់សញ្ញាពិសេសណាមួយ ឬ​សញ្ញាសំគាល់ណា​មួយ លើរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គដើម្បីបង្ហាញប្រាប់ទៅមនុស្សគ្រប់គ្នាថា ពួកគេជារាស្ត្រ​របស់ព្រះអង្គ។ តើលោកយ៉ូហានបានឃើញមនុស្សដែលត្រូវបានបោះត្រាចំនួនប៉ុន្មាននាក់? តើតួលេខ​នេះមានអត្ថន័យយ៉ាងណាដែរ?

ទេវតាបានប្រកាសប្រាប់ពីតួលេខនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះដែលត្រូវបានបោះត្រា។ នៅពេលរឿង​នោះកើតឡើង យើងដឹងថា ព្រះទ្រង់បានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គក្នុងការបោះត្រារបស់ព្រះអង្គនៅលើថ្ងាសរបស់រាស្ត្រទ្រង់ហើយ។ លោកយ៉ូហានបានដឹងថា មានមនុស្សចំនួន ១៤៤០០០នាក់ដែលបានទទួលត្រារបស់ព្រះ។ ពួកគេបានចេញមកពីអំបូរទាំងដប់ពីរនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ តើតួលេខ​នេះគឺជាតួលេខពិតប្រាកដឬ? មិនមែនទេ។​ តួលេខ ១៤៤០០០ នេះបានមកពី ១២ គុណនឹង ១២ គុណនឹង ១០០០។ ១២ គឺជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ មានអំបូរ ១២ នៅក្នុងសាសន៍​អ៊ីស្រាអែល។ ហើយក៏មានសាវ័ក១២នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវដែលបានស្អាងពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គឡើងដែរ។ ហេតុនោះ យើងឃើញថា តួលេខ ១៤៤០០០ គឺជារូបស័ព្ទមួយ ពុំមែនជាតួលេខពិតប្រាកដ​ឡើយ។ តួលេខ ១៤៤០០០នេះ​បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីតួលេខសរុបនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះទាំងអស់ដែល រស់នៅលើផែនដីនៅគ្រាដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញនៅលើកទីពីរ (រ៉ូម ១១:២៦, កូរិនថូស​ទី១ ១៥:៥១‑៥៣)។

អំបូរទាំង ១២ ក្នុងវិវរណៈជំពូកទី៧ មិនដូចគ្នានឹងអំបូរនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ឡើយ។ នៅក្នុងជំនាន់គម្ពីរសញ្ញាចាស់ ពួកសាសន៍អាសស៊ើរបានចាប់យក ១០ អំបូរពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលធ្វើជាទាសករ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១៧:៦‑២៣)។ បន្ទាប់មក អំបូរទាំង ១០ ក៏បានរៀបការជាមួយនឹងអំបូរមនុស្សផ្សេងៗទៀត ហើយក៏បានក្លាយជាពូជសាសន៍ចម្រុះ។ ហេតុនោះ អំបូរទាំង ១០ នោះពុំមែនជាផ្នែកនៃពួកសាសន៍យូដានៅសម័យសព្វថ្ងៃនេះឡើយ។

បើក្រឡេកមើលបញ្ជីអំបូរទាំង ១២ នៅក្នុងវិវរណៈជំពូកទី៧វិញ ក៏មានការខុសគ្នាខ្លះដែរ។ ខុសត្រង់ថា ឈ្មោះអំបូរមួយចំនួនតូច មិនដូចគ្នានឹងឈ្មោះអំបូរទាំង ១២ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញា​ចាស់ឡើយ (សូមមើល ជនគណនា ១:៥‑១៥, អេសេគាល ៤៨:១‑២៩)។ តើលោកអ្នកមិនឃើញថា យូដាគឺជាឈ្មោះដំបូងគេនៅក្នុងបញ្ជី មិនមែនរូបេនទៅវិញទេឬ? តើលោកអ្នកឃើញទេថា អំបូរដាន់ និងអេប្រាអ៊ីមពុំត្រូវបានរៀបរាប់ក្នុងបញ្ជីនោះ? ប៉ុន្តែបញ្ជីនេះ បែរជារាប់បញ្ចូលឈ្មោះអំបូរយ៉ូសែប និងលេវី ជំនួស​ឲ្យ​អំបូរដាន់ និងអំបូរអេប្រាអ៊ីមទៅវិញ។ លោកយ៉ូហានពុំបានដាក់អំបូរអេប្រាអ៊ីមនៅក្នុងបញ្ជីពីព្រោះអំបូរអេប្រាអ៊ីមបានបែរទៅថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ។ ប្រហែលជាមូលហេតុនោះហើយបានជាពុំមានអំបូរដាន់នៅក្នុងបញ្ជីរបស់លោកយ៉ូហាន (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១២:២៩, ៣០)។ តើរឿងទាំងអស់នេះប្រាប់យើងអ្វីខ្លះ? រឿងនេះប្រាប់យើងថា ឈ្មោះអំបូរនៅក្នុងវិវរណៈជំពូក៧ មានអត្ថន័យខាងឯវិញ្ញាណ​វិញ។ នោះជាមូលហេតុដែលបញ្ជីនេះពុំដូចគ្នាទៅអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ឈ្មោះទាំងឡាយបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីរាស្ត្រទាំងអស់របស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយដែលកំពុងរស់នៅលើផែនដីមុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ។ ពួកមនុស្សទាំងនេះនឹងមិនត្រូវស្លាប់ឡើយមុនពេលដែលពួកគេចូលទៅនគរឋានសួគ៌។

ក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ៧:៩, ១០ លោកយ៉ូហានបានឃើញរាស្ត្ររបស់ព្រះមួយក្រុមដ៏ធំ។ តើលោកយ៉ូហានពណ៌នាពួកគេយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

លោកយ៉ូហានបានឃើញ «មនុស្ស​១​ហ្វូង​យ៉ាង​ធំ ដែល​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​នឹង​រាប់​បាន​ឡើយ» (វិវរណៈ ៧:៩)។ ទេវតាបានប្រាប់លោកយ៉ូហានថា ពួកគេបានចេញ «ពី​គ្រា​វេទនា​យ៉ាង​ធំ​មក» (វិវរណៈ ៧:១៤)។ ព្រះគម្ពីរខ្មែរបច្ចុប្បន្នបានហៅគ្រានោះថា ជាគ្រា «ទុក្ខ​វេទនា​ដ៏​ខ្លាំង»។ ក្រុមមនុស្សនេះ «​បាន​បោក​អាវ ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ឡើង​ស​ក្នុង​ឈាម​របស់​កូន​ចៀម» (ខ ១៤ ដដែល)។ ពួកគេគឺជាក្រុមពិសេស​មួយ។ មែនហើយ ពួកគេបានរងទុក្ខវេទនាក្នុងជីវិត និងបានឆ្លងកាត់ពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់ខ្លះផង។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ អាវសដែលពួកគេពាក់​គឺជារូបស័ព្ទមួយ ដែលតំណាងឲ្យភក្តីភាពរបស់ពួកគេចំពោះព្រះ។ អាវសក៏ប្រាប់យើងថា ​ក្រុមមនុស្ស​នេះបាន «ពាក់» សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។

ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរពាក្យថា «វេទនាយ៉ាងធំ» ដើម្បីថ្លែងប្រាប់ថា ពួកអ្នកជឿនឹងត្រូវរងទុក្ខដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ (និក្ខមនំ ៤:៣១, ទំនុកតម្កើង ៩:៩, ម៉ាថាយ ២៤:៩, យ៉ូហាន ១៦:៣៣, រ៉ូម ៥:៣)។ ខទាំងនេះជួយយើងឲ្យយល់ថា ហ្វូងមនុស្សដ៏ធំដែលលោកយ៉ូហានបានឃើញ បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីមនុស្សទាំងអស់ដែលបានសង្គ្រោះ ដែលធ្លាប់បានរស់នៅលើផែនដីនេះ ចាប់តាំងពីជំនាន់លោកអ័ដាមរហូតដល់គ្រាចុងក្រោយបង្អស់។ ​ព្រះគម្ពីរបង្ហាញប្រាប់ថា ក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានសង្គ្រោះនេះបានរងទុក្ខដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ។ មនុស្សអាក្រក់បានធ្វើឲ្យក្រុមមនុស្សពិសេសនេះរងការឈឺចាប់ដោយសារពួកគេបានស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។

«មនុស្សដែលឈរជិតបល្ល័ង្កព្រះបំផុតក៏ធ្លាប់ធ្វើការឲ្យសាតាំងយ៉ាងខ្លាំងណាស់ដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសង្គ្រោះពួកគេ។​ មនុស្សទាំងនេះប្រៀបដូចជាអង្កត់ឧសដែលព្រះទ្រង់បានកញ្ឆក់យកចេញពីភ្លើង។ បន្ទាប់ពីព្រះទ្រង់បានសង្គ្រោះពួកគេមក ពួកគេបានដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្លួនយ៉ាង ប្រកិតបំផុត។ ពួកគេបានយកចិត្តទុកដាក់លើកិច្ចការរបស់ព្រះនៅលើផែនដី ហើយពួកគេក៏ស្រឡាញ់ ព្រះអង្គយ៉ាងជ្រាលជ្រៅណាស់ដែរ។ បន្ទាប់ពីក្រុមនេះ គឺជាក្រុមមួយទៀត។ ក្រុមមួយទៀតនេះដឹងពី របៀបរស់នៅជាគ្រីស្ទានដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ខណៈដែលរស់នៅលាយឡំជាមួយនឹងពួកមនុស្សដែលកុហក និងមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។​ ក្រុមនេះបានលើកតម្កើងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ នៅពេលដែល «គ្រីស្ទាន» ក្លែង ក្លាយនិយាយថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះលែងមានអំណាចលើជីវិតរបស់ពួកគេទៀតហើយនោះ។ ក្រុមទីពីរនេះក៏រាប់បញ្ចូលពួកអ្នកជឿព្រះរាប់លាននាក់ដែលបានស្លាប់ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេដែរ។ បន្ទាប់ពីក្រុមនេះ យើងឃើញរាស្ត្ររបស់ព្រះមួយហ្វូងយ៉ាងធំដែលលោកយ៉ូហានបានថ្លែងប្រាប់យើងនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ៧:៩។ ការតស៊ូរបស់ពួកគេបានជោគជ័យហើយ។ ធាងចាកនៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេ គឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យជ័យជំនះរបស់ពួកគេ។​ អាវសរបស់ពួកគេគឺជាសញ្ញានៃការស្តាប់បង្គាប់ដ៏គ្រប់​លក្ខណ៍​ របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលឥឡូវនេះបានក្លាយជារបស់ពួកគេ»។ ដកស្រង់ Ellen G. White, The Great controversy, page 665, adapted ។

ក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ១៤:១‑៥ ប្រាប់យើងបីចំណុចសំខាន់ៗអំពីក្រុមមនុស្សពិសេសទាំង ១៤៤០០០នាក់ ដែលជារបស់ផងព្រះ។​ តើចំណុចទាំងបីនោះមានអ្វីខ្លះ? តើទាំងបីចំណុចនេះត្រូវគ្នានឹងរូបភាពនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅគ្រាចុងក្រោយដែលយើងឃើញនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ១៤:១២ ដែរឬទេ?

ខគម្ពីរវិវរណៈ ១៤:៤, ៥ ចែងថា អ្នកជឿទាំង១៤៤០០០ នាក់ស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និង មាន​សេចក្តីជំនឿរបស់ព្រះយេស៊ូវ (សូមអានវិវរណៈ ១៤:១២ផងដែរ)។ មែនហើយ សាតាំងបានចាក់​សេចក្តី​កំហឹងរបស់វាមកលើក្រុមនេះនៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រផែនដីនេះ។ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែ ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះដដែល។

តើខគម្ពីរវិវរណៈ ១៤:៤ ចង់មានន័យថាយ៉ាងដូចម្តេចនៅពេលដែលខនេះចែងថា មនុស្ស​ទាំង១៤៤០០០នាក់ ពុំបានបង្ខូចខ្លួននឹងស្ត្រីឡើយ? តើព្រះគម្ពីរចង់មានន័យថាយ៉ាងដូចម្តេចនៅពេលដែលព្រះគម្ពីរចែងថា «ទ្រង់​បាន​លោះ​គេ​ចេញ​ពី​ពួក​មនុស្ស​លោក ទុក​ជា​ផ្លែ​ដំបូង​ថ្វាយ​ដល់​ព្រះ ហើយ​និង​កូន​ចៀម» (វិវរណៈ ១៤:៤)?

អំពើបាបខាងផ្លូវភេទគឺជានិមិត្តរូបមួយក្នុងគម្ពីរវិវរណៈ ដែលតំណាងឲ្យការមិនស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះ។ ខគម្ពីរវិវរណៈ ១៧:៥ បានចែងអំពីបាប៊ីឡូន និង «កូនស្រី» របស់នាង។ បាប៊ីឡូន និង «កូនស្រី» របស់នាងគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យពួកជំនុំដែលបែរចេញពីសេចក្តីពិតរបស់ព្រះគម្ពីរ។ នៅគ្រា​ចុងក្រោយ មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់ៗគ្នានៅលើផែនដីនឹងចូលរួមជាមួយបាប៊ីឡូន និងកូនស្រីរបស់នាងធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះ (វិវរណៈ ១៨:៣)។ មានតែមនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនៅតែ​ស្មោះ​ត្រង់​ នឹងព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេនឹងមិនចូលរួមជាមួយនឹងបាប៊ីឡូន ឬដើរតាមសាសនាក្លែងក្លាយ​ឡើយ។ «គេ​តាម​កូន​ចៀម​ទៅ​គ្រប់​កន្លែង​ដែល​ទ្រង់​យាង​ទៅ» (វិវរណៈ ១៤:៤)។

ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សទាំង១៤៤០០០នាក់នេះពិសេសម៉្លេះ? ពួកគេប្រៀបដូចជាប្រេង ស្រា និងស្រូវដែលល្អបំផុតដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថ្វាយទៅព្រះពីផលដំណាំរបស់ពួកគេ (ជនគណនា ១៨:១២)។ ប៉ុន្តែពួក ១៤៤០០០ នាក់នេះមិនវិសេសជាងមនុស្សដែលបានសង្គ្រោះផ្សេងៗ​ទៀត​ឡើយ។ ពួកគេទាំង១៤៤០០០នាក់ពិសេសនៅត្រង់នេះគឺដោយសារពួកគេបានរស់ទាន់គ្រាដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកទាំង១៤៤០០០នាក់នឹងឃើញព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញក្នុងពពក។ ហេតុនោះ ហើយបានជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា មនុស្សទាំង១៤៤០០០នាក់នេះ ត្រូវ «បាន​លោះ​គេ​ចេញ​ពី​ពួក​មនុស្ស​លោក ទុក​ជា​ផ្លែ​ដំបូង​ថ្វាយ​ដល់​ព្រះ ហើយ​នឹង​កូន​ចៀម» (វិវរណៈ ១៤:៤)។

ព្រះគម្ពីរបានប្រើអំពើបាបខាងផ្លូវភេទជារូបស័ព្ទដើម្បីបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីអត្ថន័យនៃការបែរចេញពីព្រះ។ តើការដែលយើងបែរចេញពីព្រះមានសណ្ឋានយ៉ាងណាខ្លះដែលយើងកំពុងតែបែរទៅទាំងមិនដឹងខ្លួន? ហេតុអ្វីបានជាយើងកុហកខ្លួនឯងប្រសិនបើយើងគិតថា គ្រោះថ្នាក់នេះមិនមែនជារឿងពិតប្រាកដទេនោះ?

សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ ១៤:៥ រួមជាមួយនឹង ពេត្រុសទី២ ៣:១៤ និងយូដាស ២៤, ២៥។ កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈចែងថា រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅគ្រាចុងក្រោយនឹង «ឥត​សៅ‌ហ្មង» (វិវរណៈ ១៤:៥)។ នោះ មានន័យថា រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងរួចផុតពីអំពើបាប។ តើរឿងនោះអាចនឹងកើតឡើងបានយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា មនុស្សទាំង ១៤៤០០០ នាក់ «មិន​ឃើញ​មាន​សេចក្ដី​ភូត‌ភរ នៅ​ក្នុង​មាត់​គេ​ឡើយ ដ្បិត​គេ​ឥត​សៅ‌ហ្មង» (វិវរណៈ ១៤:៥)។ សេចក្តីកុហកដែលលោកយ៉ូហានមាន ប្រសាសន៍នៅទីនេះ គឺសំដៅដល់សេចក្តីកុហកដែលសាតាំងប្រើដើម្បីបោកប្រាស់មនុស្សលោកនៅគ្រាចុងក្រោយ (វិវរណៈ ១៣:១៤)។ សាតាំងនឹងប្រើល្បិចបោកមនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់នៅលើផែនដី​ឲ្យ​ជឿលើសេចក្តីកុហករបស់វា។​ ប៉ុន្តែ រាស្ត្ររបស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយនឹងស្រឡាញ់ចូលចិត្ត និងទទួល​យកសេចក្តីពិតវិញ ហើយព្រះទ្រង់នឹងសង្គ្រោះពួកគេ (ថែស្សាឡូនីចទី២ ២:១០, ១១)។

ពាក្យថា «ឥតសៅហ្នង» មកពីភាសាក្រេកថា «អាម៉ូម៉ស់» មានន័យថា «ឥតទោស»។ «អាម៉ូ​ម៉ស់» បង្ហាញយើងថា មនុស្សទាំង១៤៤០០០នាក់មានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងស្តាប់បង្គាប់​ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អ័ប្រាហាំ (លោកុប្បត្តិ ១៧:១) និងយ៉ូប (យ៉ូប ១:១) សុទ្ធតែជា​មនុស្ស​គ្រប់លក្ខណ៍។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យពួកគេបានជាមេត្រីនឹងព្រះអង្គ។ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យពួកគេបរិសុទ្ធ។ កាលពីពីរពាន់ឆ្នាំមុន លោកប៉ុលប្រាប់ឲ្យពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់បានបរិសុទ្ធផងដែរ (អេភេសូរ ៥:២៧, ភីលីព ២:១៥)។

លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងខគម្ពីររ៉ូម ៣:១៩‑២៣។ ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវតែនឹកចាំជានិច្ចអំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយនេះ?

នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រផែនដី មនុស្សទាំង១៤៤០០០នាក់ នឹងបង្ហាញជីវិតដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គតាមរបៀបយ៉ាងមានអានុភាព។ ជីវិតនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះពុំមែនដើម្បីបង្អួតបង្ហាញអំពីកិច្ចការបរិសុទ្ធ ឬអាកប្បកិរិយាល្អផ្ទាល់ខ្លួននោះឡើយ។ ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងបង្ហាញឲ្យមនុស្សទាំងឡាយបានឃើញនូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសំរាប់ពួកគេ (សូមអាន​អេភេសូរ ២:៨‑១០)។ មនុស្សទាំង ១៤៤០០០នាក់ បានបោកអាវរបស់ពួកគេ ហើយបានធ្វើឲ្យអាវ របស់ពួកគេបានសឡើងនៅក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម (វិវរណៈ ៧:១៤)។ ដោយសារតែពួកគេបានធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ បានជាព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេ «ឥត​សៅ‌ហ្មង ហើយ​ឥត​កន្លែង​បន្ទោស​បាន» (ពេត្រុសទី២ ៣:១៤)។

«យើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ដកយកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទាំងឡាយនៅលោកិយនេះចេញពីចិត្តរបស់យើង។ យើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព្រះដកយកភាពស្មោកគ្រោកក្នុងជីវិតរបស់យើងចេញរហូតទាល់តែ យើងបានដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ នោះទើបយើងមានចិត្តគំនិតដូចជាព្រះហឫទ័យ របស់ព្រះផ្ទាល់ដែរ។... យើងត្រូវតែតយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើបាបក្នុងជីវិតនេះ។ នៅពេលដែលព្រះបញ្ចប់​សង្គ្រាម​​នេះ នោះទើបយើងអាចនិយាយបានដោយទំនុកចិត្តថា យើងបានសង្គ្រោះពីបាបហើយ»។ ដកស្រង់​ពី Ellen G. White, Selected Messages, book 3, pages 355, 356, adapted ។

ខណៈដែល​យើង​រង់ចាំព្រះយេស៊ូវ យើងត្រូវតែរស់នៅជាជីវិតបរិសុទ្ធ។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងនោះបាន​ដោយ​របៀបណា ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ យើងមិនគិតថា យើងគ្រប់លក្ខណ៍ដោយរបៀបណា?

សូមអានពីប្រភពឯកសារទាំងនេះ Ellen G. White, “Sinlessness and Salvation,” pages 353-357, in Selected Message, book 3 ។

តើមនុស្សទាំង១៤៤០០០នាក់ជាអ្នកណា? មានមនុស្សជាច្រើនកំពុងជជែកវែកញែកសំណួរនេះ។ អ្វីដែលមើលទៅទំនងដូចជាច្បាស់ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈនេះគឺថា មនុស្សទាំង១៤៤០០០ នាក់ គឺជាក្រុមមនុស្សចុងក្រោយដែលរស់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រផែនដី។ យើងដឹងថា មនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់ នឹងឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃគ្រាលំបាក (វិវរណៈ ៧:១៥‑១៧)។ ព្រះទ្រង់នឹងសាកល្បងភក្តីភាពរបស់មនុស្ស១៤៤០០០​តាមរបៀបដែលខុសប្លែកគ្នាពីរបៀបដែលព្រះអង្គបានសាកល្បង ទៅលើមនុស្សផ្សេងទៀតពីមុន។

ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ពុំបានប្រាប់យើងថា អ្នកណាខ្លះនឹងស្ថិតនៅក្នុងក្រុមនេះឡើយ។ នោះគឺជា ករណីអាថ៌កំបាំងមួយក្នុងចំណោមអាថ៌កំបាំងទាំងឡាយដែលព្រះទ្រង់ពុំបានប្រាប់យើង (ចោទិយកថា ២៩:២៩)។ មានតែអនាគតប៉ុណ្ណោះដែលនឹងបង្ហាញប្រាប់យើងថា អ្នកណាខ្លះនឹងមានចំណែកក្នុង ក្រុមមនុស្សដែលបានសង្គ្រោះនេះ។ អ្នកស្រីអែល្លិន ជី វ៉ៃត៍ បានតឿនប្រាប់យើងជាមុនអំពីការមិនខិត ខំព្យាយាមស្វែងយល់រឿងដែលព្រះទ្រង់ពុំចង់ឲ្យយើងដឹងយ៉ាងដូច្នេះថា៖

«ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា នឹងមានមនុស្សក្នុងពួកជំនុំដែលនឹងបង្រៀនគោលគំនិតក្លែងក្លាយ និងរឿងប្រឌិតថាជាសេចក្តីពិត។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានការពិតសំខាន់ៗដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គដើម្បីធ្វើឲ្យគំនិតរបស់ពួកគេបានរឹងមាំ និងបរិសុទ្ធ។ យើងគួរតែរក្សាការពិតទាំងនេះក្នុងឃ្លាំងនៃគំនិតរបស់យើង។ នៅពេលដែលមនុស្សលោកមានចិត្តអន្ទះសាចង់ដឹងរឿងដែលពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវដឹង ព្រះទ្រង់ពុំបាន ដឹកនាំគេទេ។ ព្រះទ្រង់ពុំមានផែនការឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គបង្រៀនសេចក្តីដែលពុំមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរទេ។ ព្រះទ្រង់ក៏ពុំមានផែនការឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គប្រកែកគ្នាលើសំណួរដែលមិនជួយឲ្យពួកគេលូតលាស់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ដូចជាសំណួរថា ‘តើអ្នកណាខ្លះនឹងមានចំណែកក្នុងពួក១៤៤០០០នាក់?’ ជាដើម។ រាស្ត្រដែលព្រះទ្រង់បានរើសនឹងដឹងចម្លើយទៅនឹងសំណួរយ៉ាងច្បាស់ លាស់ណាស់»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Selected Messages, book 1, page 174, adapted ។