តើលោកអ្នកមើលឃើញអ្វីខ្លះ ពេលដែលលោកអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរដែលសរសេរដោយហោរាគម្ពីរសញ្ញាចាស់? ហោារាគឺជាអ្នកនាំសារពិសេសរបស់ព្រះ។ ពេលដែលលោកអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីររបស់ពួកលោក លោកអ្នកមើលឃើញថា ហោរាទាំងឡាយបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សទ័លក្រយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកលោកមិនសប្បាយឡើយពេលដែលមានការធ្វើបាបមកលើមនុស្សទ័លក្រពីសំណាក់ប្រទេសជិតខាង (សូមអានអេម៉ុស ១ និង២)។ ប៉ុន្តែពួកលោករឹតតែមិនសប្បាយចិត្តខ្លាំងឡើងពេលដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះខ្លួនឯងបានធ្វើអាក្រក់ដាក់មនុស្សទ័លក្រ និងមនុស្សកំសត់ទុគ៌ត។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានពរ និងអំណោយ​ទានជាច្រើនដល់ពួកគេ។ ហេតុនោះ រាស្ត្ររបស់ព្រះដឹងច្បាស់ហើយថា​ពួកគេគួរតែមានចិត្តសប្បុរសចំពោះមនុស្សទ័លក្រ។ ប៉ុន្តែពួកគេពុំបានធ្វើដូច្នោះឡើយ។ ហោរាទាំងឡាយក៏បានស្តីបន្ទោសពួកគេអំពីរឿងទាំងនោះ។

វាជាការគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងដែលឃើញថា ហោរារបស់ព្រះក៏បានលើកឡើងយ៉ាងច្រើនអំពីការថ្វាយបង្គំ។ កាលណាពួកលោកមានប្រសាសន៍អំពីការថ្វាយបង្គំ ជាញឹកញាប់ពួកលោកតែងតែមាន​ប្រសាសន៍អំពីយុត្តិធម៌ និងសេចក្តីសប្បុរសចំពោះអ្នកក្រ។ ដូចដែលយើងឃើញ ការថ្វាយបង្គំពិតប្រាកដ​គឺពុំមែនគ្រាន់តែជាអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្នុងព្រះវិហារនោះឡើយ។ ការថ្វាយបង្គំពិតប្រាកដគឺជាការ​បង្ហាញ​ទង្វើរបស់​យើងប្រាប់ទៅមនុស្សដទៃថា ព្រះទ្រង់ខ្វល់ខ្វាយចំពោះពួកគេ។ ការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតក៏រាប់បញ្ចូល​ទាំង​ការលើកស្ទួយបុរស ស្ត្រី និងក្មេងៗទាំងឡាយដែលរងការធ្វើបាបពីមនុស្សដទៃ ឬត្រូវគេមិនអើពើ​ផង​ដែរ។

ព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានជួបពួកគេនៅភ្នំស៊ីណាយ។ នៅទីនោះព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានបញ្ញត្តិ១០ប្រការដល់ពួកគេ។ បញ្ញត្តិពីរដំបូងគឺហាមប្រាមមិនឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ និងមិនឲ្យធ្វើរូបព្រះក្លែងក្លាយ (សូមអាននិក្ខមនំ ២០:២‑៦)។ បណ្តាជនបានសន្យានឹងព្រះថា ពួកគេនឹងស្តាប់បង្គាប់តាមអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គប្រាប់ពួកគេ។ ពួកគេសន្យាថានឹងរស់នៅធ្វើជារាស្ត្ររបស់ព្រះ (សូមអាននិក្ខមនំ ២៤:១‑៣)។

បន្ទាប់មកទៀត លោកម៉ូសេក៏បានឡើងទៅលើភ្នំដើម្បីជួបព្រះជាម្ចាស់។ លោកបានឡើងទៅ ជិតប្រាំមួយសប្តាហ៍។ បណ្តាជនចាប់ផ្តើមសង្ស័យថាមានអ្វីកើតឡើងដល់លោកម៉ូសេ។ តើលោកបាន ស្លាប់ នៅលើភ្នំឬ? ហេតុនោះ បណ្តាជនក៏បានប្រាប់លោកអើរ៉ុនឲ្យធ្វើរូបព្រះពីមាសឲ្យពួកគេ។ លោកអើរ៉ុនក៏បានធ្វើរូបគោមាសឲ្យគេថ្វាយបង្គំ។ បណ្តាជនបានសម្លាប់សត្វ និងថ្វាយជាយញ្ញបូជាដល់ «ព្រះ» ថ្មីរបស់ពួកគេ។ តមកទៀត បណ្តាជន «ក៏​នាំ​គ្នា​អង្គុយ​ស៊ី​ផឹក រួច​ក្រោក​ឡើង​លេង​សប្បាយ» (និក្ខមនំ ៣២:៦)។ ទាំងព្រះអម្ចាស់ និងទាំងលោកម៉ូសេក្រេវក្រោធយ៉ាងខ្លាំងដែលឃើញបណ្តាជនបែរចេញពីព្រះទៅថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយដែលធ្វើពីមាសយ៉ាងឆាប់រហ័សបែបនេះ។ លោកម៉ូសេបានសូមព្រះឲ្យអភ័យទោសដល់បណ្តាជន។ សេចក្តីអធិដ្ឋានរបស់លោកម៉ូសេបានជួយសង្គ្រោះអ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចពីការដាក់ទោស (សូមអាននិក្ខមនំ ៣២:៣០‑៣៤)។

នោះពុំមែនជាគ្រាតែម្តងដែលអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយឡើយ។ ប្រវត្តិសាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលបង្ហាញប្រាប់យើងថា រាស្ត្ររបស់ព្រះបានថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយម្តងហើយម្តងទៀត។ ស្តេច​ របស់អ៊ីស្រាអែល និងយូដាខ្លះបានដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ព្រះឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំង។ ហេតុនោះ ព្រះទ្រង់បានចាត់ហោរារបស់ព្រះអង្គឲ្យប្រាប់ទៅរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គឲ្យបែរមកព្រះអង្គវិញ។ ក្នុងអំឡុងពេល​​ទាំងនេះ ហោរាទាំងឡាយក៏បានសូមឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សទ័លក្រ និងមនុស្ស​កំសត់ទុគ៌តផងដែរ។

សូមអានទំនុកតម្កើង ១១៥:១‑៨។ តើខទាំងនេះបង្រៀនមេរៀនដ៏សំខាន់អ្វីខ្លះដល់យើង?

ក្នុងនាមជាមនុស្ស យើងនឹងប្រែក្លាយដូចជាវត្ថុ ឬបុគ្គលដែលយើងថ្វាយបង្គំ។ ហេតុនោះ រាស្ត្ររបស់ព្រះក៏បានឈប់ខ្វល់ខ្វាយអំពីមនុស្សដទៃទៀតពេលដែលពួកគេបែរចេញពីព្រះអង្គ។ ពួកគេបានឈប់ខ្វល់អំពីសេចក្តីយុត្តិធម៌ទៀតហើយ។ ពេលដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះសម្រេចចិត្តថ្វាយបង្គំព្រះដទៃទៀត ពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិត និងអារម្មណ៍ស្ទើរតែទាំងស្រុង។ រឿងមួយនោះគឺការខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្នកដទៃ។ តើមានអ្វីកើតឡើងពេលណារាស្ត្ររបស់ព្រះនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់?​ នោះពួកគេនឹងចែកចាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គដល់មនុស្សដែលកំសត់ទុគ៌តទាំងឡាយ។

តើយើងប្រែក្លាយដូចជាអ្វីៗដែលយើងថ្វាយបង្គំយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ ព្រះគម្ពីរក៏បានប្រាប់ពីហេតុផលដែលយើងគួរថ្វាយបង្គំព្រះអង្គដែរ។ យើងគួរថ្វាយបង្គំព្រះអង្គពីព្រោះព្រះអង្គគឺជាព្រះ និងបានធ្វើការអស្ចារ្យយ៉ាងច្រើនសម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គទ្រង់មានសេចក្តីសប្បុរស មានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងមាន​សេចក្តីយុត្តិធម៌។ ព្រះអង្គបានសម្តែងសេចក្តីមេត្តាដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ឈើឆ្កាងបង្ហាញប្រាប់យើងពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ កាលណាយើងគិតអំពីសេចក្តីល្អទាំងអស់ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ យើងតែងតែនឹងមានហេតុផលមួយសម្រាប់ឲ្យយើងថ្វាយបង្គំ និងសរសើរតម្កើងដល់ព្រះ។

សូមអានចោទិយកថា ១០:១៧‑២២, ទំនុកតម្កើង ១០១:១, ១៤៦:៥‑១០, អេសាយ ៥:១៦, និងអេសាយ ៦១:១១។ តើខគម្ពីរទាំងនេះផ្តល់ហេតុផលអ្វីខ្លះដល់យើងសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំ និងការសរសើរតម្កើងព្រះ?

ហេតុផលទាំងនេះមិនមែនថ្មីឡើយ។ រាស្ត្ររបស់ព្រះដឹងអំពីហេតុផលទាំងនេះរួចទៅហើយ។ អ៊ីស្រាអែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងការថ្វាយបង្គំដ៏អស្ចារ្យយ៉ាងច្រើនបន្ទាប់ពីព្រះទ្រង់បានរំដោះពួកគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ។ បណ្តាជនបានឆ្លងសមុទ្រក្រហម។ បន្ទាប់មក លោកម៉ូសេ និងម៉ារាមបានដឹកនាំបណ្តាជនច្រៀងសរសើរព្រះ។ ពួកគេបានសរសើរព្រះសម្រាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ (សូមអាននិក្ខមនំ ១៥)។

ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះដែលមានសេចក្តីមេត្តា។ ព្រះអង្គទ្រង់យុត្តិធម៌ និងទៀងត្រង់។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គនឹកចាំពីលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះរបស់ព្រះអង្គ។ ហេតុនោះ រាស្ត្ររបស់ព្រះ​ក៏រំឭករឿងដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនអំពីព្រះអង្គម្តងហើយម្តងទៀត។ យើងអាចអានអំពីគ្រាមួយក្នុងខគម្ពីរចោទិយកថា ១០:១៧‑២២ ពេលដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ ពួកគេបានរំឭកប្រាប់គ្នាអំពីរឿងដ៏អស្ចារ្យទាំងឡាយដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ។

ដូចដែលយើងដឹងហើយថា ព្រះទ្រង់យុត្តិធម៌។ នេះគឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិមួយរបស់ព្រះអង្គ។ «អើ ពិត​ប្រាកដ​ជា​ព្រះ‌ទ្រង់​មិន​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អាក្រក់​ឡើយ ព្រះ​ដ៏​មាន​គ្រប់​ព្រះ‌ចេស្តា​ទ្រង់​នឹង​មិន​បង្វែរ​សេចក្ដី​យុត្តិ‌ធម៌​ដែរ» (យ៉ូប ៣៤:១២)។ ព្រះទ្រង់ក៏ទៀងត្រង់ដែរ។ ព្រះអង្គខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីដែលល្អត្រឹមត្រូវ។ នោះហើយគឺជាហេតុផលដែលត្រូវថ្វាយបង្គំ និងសរសើរតម្កើង។

យើងអាចមើលឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះសម្រាប់អ្វីដែលល្អត្រឹមត្រូវ។ យើងឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះតាមរបៀបដែលព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងមនុស្សទ័លក្រ និងកំសត់​ទុគ៌ត។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញប្រាប់យើងថា «ដំងូរ​របស់​មនុស្ស​ក្រីក្រ បាន​ឮ​ទៅ​ដល់​ទ្រង់» (យ៉ូប ៣៤:២៨)។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់សារ៉េរឿងរ៉ាវដែលខុសឆ្គងនៅលើផែនដីនេះឲ្យត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ តើកាលណាទើបរឿងនេះកើតឡើងទាំងស្រុងទៅ? គឺនៅពេលដែលព្រះទ្រង់ជំនុំជំរះមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែននេះរួច ហើយបន្ទាប់មកព្រះអង្គនឹងធ្វើឲ្យទាំងអស់ត្រឡប់ជាថ្មីឡើងវិញ។

រាស្ត្ររបស់ព្រះក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់មានហេតុផលជាច្រើនសម្រាប់សរសើរតម្កើងព្រះអម្ចាស់។ យើងមានហេតុផលច្រើនជាងពួកគេទៅទៀត។ តើឈើឆ្កាងផ្តល់ហេតុផលអ្វីខ្លះឲ្យយើងសរសើរព្រះ?

មានគ្រាខ្លះក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានបែរចេញពីការថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ។ ពួកគេបានបែរមករកព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ប៉ុន្តែការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេពុំត្រឹមត្រូវតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បានឡើយ។ បណ្តាជនបានលាយការថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយនឹងសាសនារបស់មនុស្សទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ ហេតុនោះ ការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេមិនសុទ្ធឡើយ។ គ្រាន់តែបែរចេញពីការធ្វើអាក្រក់​ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។ មនុស្សទាំងឡាយខំប្រឹងធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់សាសនាខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែ ការច្រៀងចំរៀងសរសើរតម្កើងរបស់ពួកគេមិនអាចបិទបាំងសម្រែក​យំសោករបស់​មនុស្ស​ទ័លក្រ និងមនុស្សកំសត់ទុគ៌តបានឡើយ។

លោកអេម៉ុសបានបង្ហាញបណ្តាជនឲ្យឃើញសេចក្តីអាក្រក់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេក្នុងជំនាន់នោះ។ លោកមានប្រសាសន៍ប្រាប់ពួកគេថា អ្នករាល់គ្នា «​ចេះ​តែ​ជិះ‌ជាន់​អ្នក​ក្រីក្រ ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ជន​ទុគ៌ត​ត្រូវ​វិនាស» (អេម៉ុស ៨:៤, គខប)។ លោកអេម៉ុសបានមើលឃើញថា រាស្ត្ររបស់ព្រះបន់ឲ្យតែការ​ថ្វាយ​បង្គំឆាប់ចប់ ន្អាលនឹងបានទៅធ្វើការរកប្រាក់តទៅទៀត។ ពួកគេប្រកបរបរដោយការកេងប្រវ័ញ្ចលើមនុស្សដទៃ និងរកស៊ីតាមផ្លូវទុច្ចរិត។ មនុស្សទាំងនេះនិយាយគ្នាថា ពួកអ្នកមិនអាចដោះបំណុលខ្លួនរួចឡើយ ហេតុនោះយើងនឹងទិញពួកគេធ្វើជាទាសករ យើងនឹងទិញ​មនុស្ស​កម្សត់​ទុគ៌ត ដោយ​ស្បែក​ជើង​មួយ​គូ​ព្រម​ទាំង​លក់​ស្រូវដែលកំពប់នៅនឹងដី​ដែរ (អេម៉ុស ៨:៦)។

សូមអានអេសាយ ១:១០‑១៧, អេម៉ុស ៥:២១‑២៤, និងមីកា ៦:៦‑៨។ តើព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលអ្វីខ្លះទៅកាន់មនុស្សកាន់សាសនាទាំងនេះអំពីរបៀបថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ?

ព្រះទ្រង់បានប្រើហោរារបស់ព្រះអង្គឲ្យប្រាប់ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសើចចំអកដល់ការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះដូចដែលយើងបានដឹងមកហើយ គឺថារាស្ត្ររបស់ព្រះពុំបានយកចិត្តទុកដាក់ដល់អ្នកក្រឡើយ។ មនុស្សទាំងឡាយកំពុងខ្វះខាតនៅជុំវិញពួកគេ។ ប៉ុន្តែរាស្ត្ររបស់ព្រះពុំបានអើពើនឹងនរណាម្នាក់ឡើយ។ ក្នុងខគម្ពីរអេម៉ុស ៥:២១‑២៤ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មាន​បន្ទូល​ថា ព្រះអង្គ «ស្អប់» បុណ្យដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះប្រារព្ធធ្វើ។ ព្រះអង្គស្អប់របៀបដែលពួកគេថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ការប្រជុំបែបសាសនារបស់ពួកគេមានក្លិនមិនល្អចំពោះព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យនឹងការទាំងនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា រាស្ត្ររបស់ព្រះបានថ្វាយដង្វាយ និងបទចំរៀងដែលគ្មានតម្លៃ។ លោកមីកាបានចោទសួរថា «តើ​ព្រះ‌អម្ចាស់​គាប់​ព្រះ‌ហឫទ័យ​នឹង​ទទួល​ចៀម​ឈ្មោល​រាប់​ពាន់​ក្បាល ឬ​ប្រេង​យ៉ាង​ច្រើន​អនេក‌អនន្ត​ឬ? តើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បូជា​កូន​ច្បង​របស់​ខ្ញុំ ដើម្បី​សុំ​ព្រះអង្គ​លើក‌លែង​ទោស ឬ​បូជា​កូន​ចៅ​របស់​ខ្ញុំ​ថ្វាយ​ព្រះអង្គដើម្បី​សុំ​រំដោះ​បាប​ឬ?» (មីកា ៦:៧, គខប)។ ពិតជាមិនមែនឡើយ! លោកមីកាគ្រាន់តែលើកយកពាក្យពេចន៍ទាំងនេះមកពញ្ញាក់អារម្មណ៍របស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ទីបំផុត ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ «ប្រតិបត្តិ​តាម​យុត្តិធម៌ ស្រឡាញ់​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់ ហើយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ដើរ តាម​មាគ៌ានៃ​ព្រះ​របស់​អ្នក» (មីកា ៦:៨, គខប)។

ហោរារបស់ព្រះបង្រៀនថា ការថ្វាយបង្គំមានជាប់ទាក់ទិននឹងការមានសេចក្តីយុត្តិធម៌។ ពួក​លោកក៏បង្រៀនថា ការយកចិត្តទុកដាក់ដល់មនុស្សដែលកំសត់ទុគ៌តក៏ជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយ​នៃការ​ថ្វាយ​បង្គំដែរ។ បទគម្ពីរអេសាយ ៥៨ បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីសេចក្តីពិតនេះ។

សូមអានអេសាយ ៥៨។ តើជំពូកនេះបង្ហាញប្រាប់យើងដូចម្តេចអំពីកំហុសឆ្គងដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះបានប្រព្រឹត្ត?

តើលោកអេសាយមានប្រសាសន៍សំដៅទៅអ្នកណានៅក្នុងជំពូកនេះ? ពួកដែលកាន់សាសនា។ ពួកគេចង់ថ្វាយបង្គំព្រះ។ ប៉ុន្តែការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេមិនត្រឹមត្រូវឡើយ។ ហេតុនោះ ព្រះទ្រង់មាន​បន្ទូលថា ពួកគេគួរតែផ្លាស់ប្តូរការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ។ ពួកគេគួរផ្លាស់ប្តូររបៀបនៃការបម្រើដល់ព្រះ។ ព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គថ្វាយបង្គំព្រះអង្គដោយ «ដោះ​ច្រវាក់ដែល​អ្នក​ដាក់​គេ​ដោយ​អំពើ​អាក្រក់​ឲ្យ​ស្រាយ​ចំណង​ដែល​អ្នក​បាន​ចង​គេហើយ​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​អ្នក​បាន​សង្កត់‌សង្កិនបាន​រួច​ចេញ​ទទេ ព្រម​ទាំង​បំបាក់​គ្រប់​ទាំង​នឹម​ផង» (អេសាយ ៥៨:៦)។ ព្រះទ្រង់ក៏ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គផ្តល់អាហារដល់មនុស្សស្រេកឃ្លាន និងជួយមនុស្សដែលគ្មានផ្ទះសម្បែង និងសម្លៀកបំពាក់។ ទាំងនេះគឺជារបៀបដែលព្រះចង់​​ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។

ការថ្វាយបង្គំមិនមែនមានតែប៉ុណ្ណឹងទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា អំពើសប្បុរសទាំងនេះធ្វើឲ្យព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យជាងវិធីផ្សេងទៀតដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ តើអំពើសប្បុរសទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីការថ្វាយបង្គំ? អំពើសប្បុរសទាំងនេះបង្រៀនយើងថា ការថ្វាយបង្គំពុំមែន ជាការខ្វល់ខ្វាយអំពីខ្លួនយើងទេ។ ការថ្វាយបង្គំគឺជាការខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្នកដទៃ។ យើងថ្វាយបង្គំព្រះតាមរយៈការជួយដល់អ្នកដទៃ។ នោះទើបមានន័យថា យើងផ្សាយព្រះពរដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលនៅជុំវិញយើង។ «សាសនាតោងតែរំដោះមនុស្សឲ្យរួចពីអំណាចនៃអំពើបាប។ សាសនាផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិតរបស់ យើងឲ្យលែងស្អប់ខ្ពើមគ្នា និងជួយយើងឲ្យមានសេចក្តីយុត្តិធម៌។ សាសនាក៏បណ្តាលឲ្យយើងស្រឡាញ់​​សេរីភាព និងសេចក្តីសុខសាន្តដែរ» (ដកស្រង់ពី The SDA Bible Commentary, volume 4, page 306, adapted)។

ក្នុងខគម្ពីរអេសាយ ៥៨:៨‑១២ ព្រះទ្រង់សន្យាថានឹងប្រទានពរដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គកាលណាពួកគេថ្វាយបង្គំព្រះអង្គតាមរបៀបនេះ។ ហេតុនោះ រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គគួរតែខ្វល់ខ្វាយអំពីមនុស្ស ដទៃឲ្យបានច្រើនឡើងថែមទៀត។ នោះព្រះនឹងធ្វើការជាមួយពួកគេ។ ព្រះអង្គនឹងព្យាបាលពួកគេ។ ព្រះអង្គនឹងធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ពួកគេថ្មីឡើងវិញ។ បទគម្ពីរអេសាយ ៥៨ ក៏បង្ហាញប្រាប់យើងផងដែរថា ការថ្វាយបង្គំក៏មានជាប់ទាក់ទងនឹងថ្ងៃសប្បាតហ៍ដែរ។ ជំពូកនេះបង្ហាញប្រាប់ថា ការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកមាន ទំនាក់ទំនងគ្នានឹងការធ្វើការថ្វាយព្រះដែរ។ អ្នកស្រីអែល្លិន ជី វៃ៉ត៍ បានសរសេរអំពីខទាំងនេះថា: «ព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យពួកអ្នករក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ទាំងឡាយសម្តែងសេចក្តីមេត្តាដល់មនុស្សទាំងឡាយ។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងខ្វល់ខ្វាយអំពីពួកគេ» (ដកស្រង់ពី Welfare Ministry, page 121, adapted)។

មេដឹកនាំខ្លះក្នុងជំនាន់ព្រះយេស៊ូវបានបន្ទោសព្រះអង្គដែលបានបរិភោគជាមួយនឹង «មនុស្ស​មានបាប»។ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញដោយប្រើព្រះបន្ទូលចេញពីកណ្ឌគម្ពីរហូសេ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកមេដឹកនាំឲ្យត្រឡប់ទៅអានគម្ពីរសាសនារបស់ពួកគេឡើងវិញ និងរៀនអំពីអត្ថន័យពិតប្រាកដនៅពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «យើង​មិន​ចង់​បាន​យញ្ញ‌បូជា​ទេ គឺ​ចង់​បាន​តែ​សេចក្ដី​មេត្តា‌ករុណា​ប៉ុណ្ណោះ» (ម៉ាថាយ ៩:១៣, គខប, ដកស្រង់ពីហូសេ ៦:៦)។

ដូចដែលឃើញមកនេះ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញថា ព្រះអង្គខ្វល់អំពីមនុស្សដទៃ។ ព្រះអង្គបានបម្រើបណ្តាជនអស់ពីព្រះជន្មទ្រង់តែម្តង។ បាដិហារ្យ និងរឿងប្រៀបធៀបរបស់ព្រះអង្គសុទ្ធតែបានបង្ហាញអំពីសេចក្តីពិតនេះ។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា ការបម្រើដល់មនុស្សដទៃគឺជាវិធីដ៏ប្រសើរបំផុតដើម្បី​បង្ហាញ​សេចក្តីជំនឿ និងភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ។ មេដឹកនាំសាសនាក្នុងជំនាន់ព្រះយេស៊ូវមិនខុសគ្នាពីពួកមេដឹកនាំសាសនាជំនាន់លោកអេសាយឡើយ។ ពួកគេជឿថា កិច្ចការ និងការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេអាចសង្គ្រោះពួកគេបាន។ ទន្ទឹមគ្នានោះ ពួកគេក៏កេងប្រវ័ញ្ចអ្នកក្រ និងប្រើប្រាស់ពួកអ្នកទាំងនោះផង។ ពួកគេមិនខ្វល់អំពីមនុស្សកំសត់ទុគ៌តឡើយ។ ការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេគឺជាការកុហកបោកប្រាស់។ ទង្វើបែបនោះហើយដែលធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យ។ ព្រះអង្គពុំបានបិទបាំងព្រះទ័យស្អប់ខ្ពើមរបស់ព្រះអង្គចំពោះចិត្តអាត្មានិយម និងផ្លូវអាក្រក់ជួជាតិរបស់ពួកគេឡើយ។

សូមអានម៉ាកុស ១២:៣៨‑៤០។ ក្នុងខទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូវបានព្រមានថា៖ «ចូរ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​ពួក​អាចារ្យ... គេ​តែង​នាំ​គ្នា​ឆបោក​យក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ (និងផ្ទះសម្បែង)របស់​ស្ត្រី​មេ‌ម៉ាយ» (គខប)។ តើលោកអ្នក​គិត​ថា ហេតុដូចម្តេចបានជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីរឿងទាំងនេះ? ម្យ៉ាងទៀត តើព្រះយេស៊ូវចង់មានន័យដូចម្តេចពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «អ្នក​ទាំង​នេះ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​ទោស​យ៉ាង​ធ្ងន់​បំផុត​ជា​មិន​ខាន»?

ព្រះយេស៊ូវបានសម្តែងសេចក្តីអធិប្បាយដ៏មានអំណាចមួយក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ២៣។ ព្រះអង្គ​បានលើកឡើងអំពីមេដឹកនាំ និងគ្រូសាសនាទាំងឡាយ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា សាសនារបស់ពួកគេ​មិន​អាចធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាមនុស្សដែលល្អបានឡើយ។ ពួកគេពុំបានជួយដល់អ្នកក្រ និងមនុស្ស​កំសត់​​ទុគ៌ត។ ពួកមេដឹកនាំ និងគ្រូសាសនាទាំងនេះបង្ហាញឲ្យឃើញថា ពួកគេពុំបានអើពើនឹងជួយដល់នរណាម្នាក់ឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា «អ្នក​រាល់​គ្នា​បិទ​នគរ​ស្ថាន‌សួគ៌​នៅ​មុខ​មនុស្ស» (ម៉ាថាយ ២៣:១៣)។

ព្រះយេស៊ូវបានព្រមានពួកគេថា «វេទនា​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារិស៊ី ជា​មនុស្ស​​កំពុត​អើយ ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថ្វាយ​១​ភាគ​ក្នុង​១០ ទាំង​ជីរ‌អង្កាម ជីរ​លីង‌លាក់ និង​ល្ង​ផង តែ​បាន​ចោល​សេចក្ដី​សំខាន់​ជាង ដែល​នៅ​ក្នុង​ក្រឹត្យ‌វិន័យ​វិញ ដូច​ជា​សេចក្ដី​យុត្តិ‌ធម៌ សេចក្ដី​មេត្តា‌ករុណា និង​សេចក្ដី​ជំនឿ គួរ​តែ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការ​ទាំង​នេះ ហើយ​ការ​ឯ​ទៀត​នោះ ក៏​មិន​ត្រូវ​ចោល​ផង» (ម៉ាថាយ ២៣:២៣)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលផងដែរថា ពួកមេដឹកនាំ និងគ្រូសាសនាមិនខុសទេក្នុងការថ្វាយដង្វាយ១០ហូត១។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏គួរតែជួយដល់មនុស្សទ័លក្រផងដែរ។

សូមអាន Ellen G. White, “Isaiah 58‑A Divine Prescription,” pages 29-34, in Welfare Ministry; “Woes on the Pharisees,” pages 610-620, in The Desire of Ages.

«ព្រះបានបើកសម្តែងឲ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែប្រាប់ទៅមនុស្សរបស់យើងឲ្យអានបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៥៨។ សូមអានជំពូកនេះដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ពីព្រោះជំពូកនេះបានប្រាប់អំពីកិច្ចការដែលយើងត្រូវធ្វើថ្វាយព្រះ។ កិច្ចការថ្វាយព្រះនេះនឹងបណ្តាលឲ្យពួកជំនុំមានជីវិតថ្មី។ យើងតោងតែចែកចាយដំណឹង ល្អ។ យើងក៏ត្រូវតែប្រើប្រាក់ដង្វាយរបស់យើងក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដែរ។ កាលណាលោកអ្នកជួបនឹង មនុស្សដែលត្រូវការជំនួយ ចូរជួយពួកគេចុះ។ ពេលដែលលោកអ្នកជួបមនុស្សដែលកំពុងស្រេកឃ្លាន ចូរឲ្យអាហារទៅពួកគេចុះ។ កាលណាលោកអ្នកធ្វើកិច្ចការនេះ មានន័យថា លោកអ្នកបានធ្វើកិច្ចការដូចគ្នានឹងកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅលើផែនដីនេះដែរ។ កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺបរិសុទ្ធ។ ព្រះអង្គបានធ្វើល្អចំពោះមនុស្សដទៃ។ ចូរឲ្យមនុស្សរបស់យើងទាំងឡាយគ្រប់ទីកន្លែងមានសេចក្តីក្លាហានក្នុងការចូលរួមចំណែករបស់ខ្លួនក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវចុះ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Welfare Ministry, page 29, adapted។