បទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូកទី១២ដល់១៤ ជួយយើងឲ្យយល់អំពីព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃចុងក្រោយកាន់តែច្បាស់ឡើង។ ជំពូកទាំងបីនេះបង្ហាញប្រាប់យើងនូវប្រវត្តិសាស្ត្រនៃសង្គ្រាមរវាងព្រះនិងសាតាំងទាំងស្រុង ចាប់តាំងពីមុនគ្រាព្រះយេស៊ូវនៅលើផែនដី រហូតដល់ការយាងមកវិញលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គ។ ខគម្ពីរ​វិវរណៈ ១:១‑១១:១៩ បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីសមរភូមិខាងឯវិញ្ញាណដែលពួកជំនុំត្រូវតយុទ្ធក្នុងអំឡុង ប្រវត្តិសាស្ត្រគ្រីស្ទាន ចាប់ពីគ្រារបស់លោកយ៉ូហានរហូតដល់គ្រាចុងក្រោយ។ តពីខគម្ពីរទាំងនោះរហូតដល់ចប់គម្ពីរវិវរណៈគឺរៀបរាប់អំពីព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗដែលនឹងកើតឡើងមុនការយាងមកវិញលើកទីពីរ។ បទគម្ពីរវិវរណៈ ១២​ ផ្តល់ដល់យើងនូវ «រូបភាពដ៏ធំ» ដែលនៅពីក្រោយព្រឹត្តិការណ៍ទាំងឡាយដែលយើងឃើញក្នុងអំឡុងថ្ងៃចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រផែនដី។

នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ សាតាំងគឺជាសត្រូវដ៏អាក្រក់បំផុតរបស់ព្រះ និងរាស្ត្ររបស់​ព្រះអង្គ។ សាតាំងគឺមានពិតប្រាកដមែន។ គឺវានេះហើយដែលបានបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីអាក្រក់ និងសង្គ្រាមនៅ​លើផែនដីនេះ ដូចដែលវាធ្លាប់បានធ្វើកាលនៅឋានសួគ៌ដែរ។ សាតាំងដឹងថា ឱកាសចុងក្រោយរបស់វាដើម្បីយកឈ្នះលើព្រះ គឺត្រូវយកឈ្នះលើសង្គ្រាមចុងក្រោយនៅលើផែនដីមុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញឲ្យបាន។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលសាតាំងបញ្ចេញអំណាច និងពេលវេលាសេសសល់ទាំងអស់របស់វាដើម្បីត្រៀមខ្លួនសំរាប់សមរភូមិចុងក្រោយនោះ។ វិវរណៈ ១២ ក៏បង្ហាញប្រាប់ដល់​ពួកជំនុំនាគ្រាចុងក្រោយរបស់ព្រះថា សាតាំងគឺជាសត្រូវដែលបានចាញ់រួចទៅហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានយកឈ្នះលើសាតាំងនៅលើឈើឆ្កាងរួចហើយ។ ព្រះយេស៊ូវក៏នឹងយកឈ្នះលើសាតាំងនៅគ្រាចុងក្រោយដែរ។ ហេតុ​នោះ ព្រះយេស៊ូវគឺជាក្តីសង្ឃឹមតែមួយគត់សំរាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ក្នុងខគម្ពីរ វិវរណៈ ១២:១‑៥ លោកយ៉ូហានបានឃើញទីសំគាល់ ឬនិមិត្តរូបចំនួនពីរដ៏ សំខាន់នៅក្នុងការជាក់ស្តែងមួយ។ និមិត្តរូបដំបូងគឺជាស្ត្រីដែលរៀបនឹងសម្រាលកូន។ តើស្ត្រីនេះ​គឺជាអ្នកណា? តើខគម្ពីរខាងលើនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីនាង?

ក្នុងព្រះគម្ពីរ ស្ត្រីគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះ (កូរិនថូសទី២ ១១:២)។ ស្ត្រីបរិសុទ្ធគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យពួកអ្នកជឿដែលស្មោះត្រង់។ ស្រីសំផឹងគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យពួកអ្នកជឿដែលបែរចេញពីព្រះ និងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអង្គ។ ស្ត្រីនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១‑៥ គឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង ស្ត្រីនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១៣‑១៧ ប្រែក្លាយជារូបស័ព្ទមួយទៀតដែលតំណាងឲ្យពួកជំនុំគ្រីស្ទាន វិញ។

កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីស្ត្រីម្នាក់ដែលប្រដាប់ខ្លួនភ្លឺដូចជាព្រះអាទិត្យ។ នាងបានឈរយ៉ាងរឹងប៉ឹងនៅលើព្រះច័ន្ទ។ ពាក្យថា​ ព្រះអាទិត្យនៅក្នុងព្រះគម្ពីរអាចមានន័យថាជាអំណាច និងសិរីល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ១៧:២, វិវរណៈ ១:១៦) ហើយក៏ជាសិរីល្អនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គដែរ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៣)។ ព្រះច័ន្ទភ្លឺឡើងបានក៏អាស្រ័យលើពន្លឺរបស់ព្រះអាទិត្យដែរ។ តាមរបៀប​ដូចគ្នានេះ សេចក្តីសន្យានៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានបញ្ចេញពន្លឺដែលជារបស់ដំណឹងល្អដែលត្រូវមកនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីយ៉ាងដូច្នោះដែរ។

និមិត្តរូបបន្ទាប់ដែលលោកយ៉ូហានឃើញគឺជានាគក្រហមយ៉ាងធំមួយ។ ក្រោយមក លោក​យ៉ូហានមានប្រសាសន៍បកស្រាយថា នាគនោះគឺជាអារក្យស ឬសាតាំង (វិវរណៈ ១២:៩)។ ព្រះគម្ពីរ​បានចែងថា នាគបានប្រើកន្ទុយរបស់វាទាញផ្កាយ១ភាគ៣ពីលើមេឃគ្រវាត់ចោលមកផែនដី។ កន្ទុយ របស់នាគគឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យល្បិចកលរបស់អារក្សដែលវាប្រើ (អេសាយ ៩:១៤, ១៥, វិវរណៈ ៩:១០)។ បន្ទាប់ពីសាតាំងបាត់បង់តំណែងនៅឋានសួគ៌ (អេសាយ ១៤:១២‑១៤) វាបាននាំទេវតា​១ភាគ៣ឲ្យដើរចេញពីព្រះ។ ទេវតាទាំងនេះក៏បានប្រែក្លាយជាវិញ្ញាណអាក្រក់ (ពេត្រុសទី២ ២:៤, យូដាស ១:៦, ធីម៉ូថេទី១ ៤:១)។ ពួកគេបានជ្រើសរើសដើរតាមសាតាំងប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះ និង កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិផងដែរ។

លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា «នាគគឺជាពស់ពីបុរាណ» (វិវរណៈ ១២:៩)។ តើពស់នៅក្នុង​លោកុប្បត្តិ ៣:១៥ និងពស់ដែលព្យាយាមបំផ្លាញស្ត្រីដែលរៀបនឹងសម្រាលកូននៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១‑៥ មានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងគ្នា?

ចាប់តាំងពីដំបូងទីមក សាតាំងបានរង់ចាំឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលព្រះទ្រង់បានសន្យា បាន ប្រសូត្រមកដើម្បីឲ្យវាបំផ្លាញព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ សាតាំងបានបរាជ័យ។ ព្រះយេស៊ូវបានឈ្នះ។

តើយើងយកឈ្នះលើសាតាំងក្នុងជីវិតរបស់យើងដោយរបៀបណា? តើជ័យជំនះរបស់ព្រះយេស៊ូវជួយកំសាន្តចិត្តអ្វីខ្លះដល់លោកអ្នកឲ្យខំប្រឹងប្រយុទ្ធតតាំងនឹងអំពើបាបតទៅទៀត?

សូមអានខគម្ពីរ វិវរណៈ ១២:៧‑៩។ ខទាំងនេះបានចែងអំពីសង្គ្រាមនៅឋានសួគ៌។ នៅចុង​បញ្ចប់នៃសង្គ្រាម ព្រះទ្រង់បានបង្ខំឲ្យសាតាំងចាកចេញពីឋានសួគ៌។ តើសង្គ្រាមនោះគឺជាសង្គ្រាមអ្វីទៅ?

សាតាំងបានប្រយុទ្ធប្រឆាំងទាស់នឹងរដ្ឋាភិបាលរបស់ព្រះ។ ហេតុនោះ ព្រះទ្រង់បានបង្ខំសាតាំងឲ្យចាកចេញពីឋានសួគ៌។ សាតាំងចង់អង្គុយលើបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ។ សាតាំងចង់បានឲ្យ «ដូចជាព្រះដ៏​ខ្ពស់បំផុត» (អេសាយ ១៤:១២‑២៥)។ ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់បានឈ្នះលើសាតាំង។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់បានបោះសាតាំងចេញពីឋានសួគ៌ទម្លាក់មកផែនដី។ នៅទីនេះ សាតាំងបានបោកបញ្ឆោតគូស្វាមីភរិយា​ដំបូង និងបណ្តាលឲ្យពួកគេធ្វើបាប។ ដោយសារការបោកបញ្ឆោតនោះ សាតាំងបានលួចអំណាចគ្រប់គ្រង​ផែនដីពីលោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ា (លូកា ៤:៦)។ បន្ទាប់ពីព្រះទ្រង់បានបោះសាតាំងចេញពីឋានសួគ៌ ព្រះទ្រង់បានបញ្ជូនសាតាំង និងទេវតាអាក្រក់របស់វាឲ្យមកកាន់ផែនដី។ នេះគឺជាគុករបស់ពួកវា។ ពួកវាត្រូវតែនៅទីនេះរហូតដល់គ្រាដែលព្រះទ្រង់នឹងដាក់ទោសពួកវា (ពេត្រុសទី២ ២:៤, យូដាស ខ៦)។

ខណៈដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះបានរង់ចាំព្រះអង្គមកដាក់ទោសសាតាំង ព្រះយេស៊ូវបានសុគតជំនួសបាបរបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គបានរៀបចំផ្លូវសំរាប់មនុស្សលោកឲ្យមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេបានបាត់បង់ដោយសារអំពើបាបម្តងទៀត។ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យឃើញនូវសេចក្តីអាក្រក់ក្នុងចិត្តថ្លើមរបស់សាតាំងដល់គ្រប់ៗគ្នាទាំងនៅឋានសួគ៌ ក៏ដូចជានៅផែនដី។

«ព្រះទ្រង់បានបកស្បៃបាំងមុខរបស់សាតាំងចេញ ដែលជាមុខមាត់ក្លែងក្លាយដែលបានលាក់បាំងសេចក្តីសំអប់ដល់ព្រះ។ នោះទើបទេវតា និងមនុស្សដែលរស់នៅតាមភពទាំងឡាយបានមើលឃើញរដ្ឋាភិបាល និងការដឹកនាំរបស់សាតាំងពិតប្រាកដ។ សាតាំងបានបង្ហាញគ្រប់គ្នាថា វាគឺជាឃាតករ។ វាបានកំចាយឈាមព្រះបុត្រារបស់ព្រះ។ អំពើដ៏អាក្រក់នេះបានបណ្តាលឲ្យចិត្តរបស់ពពួកទេវតានៅឋានសួគ៌បែរចេញពីសាតាំងជារៀងរហូត។ បន្ទាប់ពីនោះមក កិច្ចការរបស់សាតាំងក៏ត្រូវបានដាក់កម្រិត» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Desire of Ages, page 161, adapted)។ នៅចំពោះគ្រប់គ្នា​នៅឋានសួគ៌ ព្រះទ្រង់បានចាប់យកអំណាចគ្រប់គ្រងផែនដីនេះចេញពីសាតាំង ហើយបានប្រទានដល់​ព្រះយេស៊ូវវិញ។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់គ្រប់គ្នាថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាស្តេចលើផែនដីនេះពិតប្រាកដ (អេភេសូរ ១:២០‑២២, ភីលីព ២:៩‑១១)។

បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់បានហាមឃាត់មិនឲ្យសាតាំងនិងទេវតារបស់វាចូលទៅឋានសួគ៌ជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងអំពីគ្រានេះពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «ឥឡូវ លោកីយ៍​នេះ​ត្រូវ​ជាប់​ទោស​ហើយ ឥឡូវ​នេះ ចៅ‌ហ្វាយ​របស់​លោកីយ៍​នេះ ក៏​ត្រូវ​បោះ​ចោល​ចេញ» (យ៉ូហាន ១២:​៣១)។ អំណាចរបស់សាតាំងដែលធ្វើបាបមកលើរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅលើផែនដីនេះត្រូវបានដាក់កម្រិត រហូតដល់ព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ។ សាតាំងមានពេលខ្លីណាស់មុនពេលដែលព្រះទ្រង់ដាក់វាសំរាប់ អំពើអាក្រក់របស់វា (វិវរណៈ ១២:១២)។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលសាតាំងខំប្រឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលវាអាចធ្វើបានក្នុងរយៈកាលដ៏ខ្លីនោះដើម្បីបង្កការឈឺចាប់ ទុក្ខវេទនា និងបញ្ហានៅលើផែនដីនេះ។

តើខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១១ បង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីវិធីតែមួយគត់ដើម្បីការពារខ្លួនយើងឲ្យរួចពីអារក្ស?

បន្ទាប់ពីព្រះទ្រង់បានឈប់អនុញ្ញាតឲ្យសាតាំងចូលទៅក្នុងឋានសួគ៌តទៅទៀត សាតាំងក៏បានបន្តការវាយប្រហាររបស់វាប្រឆាំងនឹងព្រះដោយវាយប្រហារមកលើពួកជំនុំរបស់ព្រះនៅលើផែនដីនេះ ក្នុងរយៈកាល១២៦០ឆ្នាំ (ឆ្នាំ៥៣៨ ដល់១៧៩៨) ដូចដែលព្រះគម្ពីរបានទាយប្រាប់ទុកមក។ តើខគម្ពីរ វិវរណៈ ១២:១៣, ១៤ ចែងថា ព្រះទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះសំរាប់ពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គក្នុងអំឡុងគ្រានោះ?

«ព្រះទ្រង់បានបោះសាតាំងចេញពីឋានសួគ៌បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវលះបង់ព្រះជន្មដើម្បីសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ សាតាំងបានខិតខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីរារាំងផែនការរបស់ព្រះក្នុងការសង្គ្រោះ មនុស្សលោក។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នៅអាចបញ្ចប់តាមផែនការដើម្បីសង្គ្រោះយើងរាល់គ្នា។ ... សាតាំងដឹងថា អាណាចក្រដែលវាបានលួចពីលោកអ័ដាមនឹងត្រូវបានគេយកទៅវិញនៅទីបំផុត។ ហេតុនោះ សាតាំងក៏ធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលវាអាចធ្វើបានដើម្បីបំផ្លាញមនុស្សទាំងអស់រហូតដល់ទីបំផុត។ សាតាំងស្អប់ មនុស្សលោកដោយសារតែព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់និងការអាណិតអាសូរដល់មនុស្សលោកយ៉ាងខ្លាំង។ ហេតុនោះ សាតាំងបានរៀបផែនការថានឹងប្រើល្បិចកល និងការកុហកដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សបាត់បង់ជីវិតអស់កល្បរបស់ខ្លួន។ សាតាំងបានខំប្រឹងប្រែងអស់កម្លាំងនិងអំណាចរបស់ខ្លួនដើម្បី អនុវត្ត ផែនការនេះពីព្រោះវាដឹងខ្លួនថា វាពុំមានឱកាសនឹងយកឈ្នះលើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងព្រះនេះ បានឡើយ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Spirit of Prophecy, volume 3, pages 194, 195, adapted។

ពិតមែនហើយ សាតាំងខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីបំផ្លិចបំផ្លាញ អ្វីមួយដែលព្រះយេស៊ូវ ស្រឡាញ់បំផុតនៅលើផែនដីនេះគឺ៖ ពួកជំនុំ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ការពារពួកជំនុំនៅក្នុងទីរហោឋានអស់ រយៈពេល ១២៦០ឆ្នាំ​ តាមបទទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សាតាំងបានវាយប្រហារមកលើរាស្ត្ររបស់ក្នុងអំឡុង​​​ ពេល ១២៦០ឆ្នាំ (វិវរណៈ ១២:៦)។ ១២៦០ថ្ងៃ គឺជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យ ១២៦០ឆ្នាំ។ រយៈកាល​នេះ​ក៏ដូចគ្នានឹង «១ខួប ២ខួប និងកន្លះខួប» ក្នុងព្រះគម្ពីរដែរ (វិវរណៈ ១២:១៤)។ ទាំង ១២៦០ថ្ងៃ និង បីឆ្នាំកន្លះ បង្ហាញប្រាប់យើងពីពេលវេលាក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រដែលអំណាចស្នែងតូចវាយប្រហាររាស្ត្រដ៏ពិតរបស់ព្រះ (ដានីយ៉ែល ៧:២៣‑២៥)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មួយថ្ងៃអាចស្មើនឹងមួយឆ្នាំក្នុងករណីបទទំនាយអំពីពេលវេលា។ ពេលវេលាក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រដែលសក្តិសមជាងគេសម្រាប់ការសម្រេចតាមបទទំនាយរយៈកាល ១២៦០ថ្ងៃ ឬបីឆ្នាំកន្លះនេះគឺ ឆ្នាំ៥៣៨គស រហូតដល់ឆ្នាំ១៧៩៨គស។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ពួកជំនុំរ៉ូមុាំងកាតូលិកបានគ្រប់គ្រងទ្វីបអឺរ៉ូបស្ទើរតែទាំងស្រុង រហូតដល់បដិវត្តន៍បារាំងបានបញ្ចប់អំណាច របស់ពួកជំនុំនេះនៅឆ្នាំ ១៧៩៨។

នៅគ្រាចុងបញ្ចប់នៃពេលដែល «ស្ត្រី» ស្នាក់នៅក្នុងទីរហោឋាន សាតាំងចាប់ផ្តើមការវាយ ប្រហារមួយថ្មីទៀតប្រឆាំងនឹងនាង។ សាតាំង ដែលតំណាងដោយនាគ បានព្រួសពិសប្រៀបដូចជា​ទឹក​ជំនន់​​ចេញពីមាត់របស់វាដើម្បីបំផ្លាញ «ស្ត្រី» ដែលតំណាងឲ្យពួកជំនុំរបស់ព្រះ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរបានប្រើទឹកជំនន់ជារូបស័ព្ទ ដើម្បីបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីមនុស្សអាក្រក់ ដែលចង់ធ្វើបាបមកលើរាស្ត្រ របស់ព្រះ (អេសាយ ៥៩:១៩)។ ប៉ុន្តែផែនដី ដែលជារូបស័ព្ទតំណាងឲ្យប្រទេសអាមេរិក បានលេប​ពិសទាំងនោះ និងបានសង្គ្រោះស្ត្រីឲ្យរួចពីការវាយប្រហារមកលើនាង (វិវរណៈ ១២:១៦)។

ខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១៧ បានចែងអំពីមនុស្សមួយក្រុម ដែលសាតាំងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនៅគ្រាចុងក្រោយ។ តើពួកគេជាអ្នកណា?

ពាក្យថា «សំណល់» ក្នុងខគម្ពីរ ១២:១៧ ក៏ត្រូវបានបកប្រែថា «ទាំងអស់» (ERV) ផងដែរ។ ខនេះបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីមនុស្សដែលស្មោះត្រង់នឹងព្រះ និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គខណៈដែលមនុស្សផ្សេងទៀតមិនបានធ្វើយ៉ាងដូច្នោះឡើយ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៩:១៨,​ វិវរណៈ២:១៤)។ នៅគ្រា​ចុងក្រោយ មនុស្សភាគច្រើនបំផុតនៅលើផែនដីនេះនឹងគាំទ្រសាតាំង។ ប៉ុន្តែ នឹងមានមនុស្សមួយក្រុមតូចនៅលើផែនដីនឹងនៅតែស្មោះត្រង់ជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សដែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវប្រឈមនឹងកំហឹងដ៏ពោរពេញរបស់សាតាំង។

តើពីរចំណុចនៅក្នុងខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១៧ បង្ហាញប្រាប់យើងអ្វីខ្លះស្តីអំពីរាស្ត្រពិសេសរបស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយ? តើយើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តយ៉ាងដូចម្តេចថា យើងនឹងមានចំណែកជាមួយនឹងរាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយនោះ?

រាស្ត្រពិសេសរបស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយរក្សាបញ្ញត្តិច្បាប់ទាំងអស់របស់ព្រះ។ វិវរណៈ ១៣ បង្ហាញប្រាប់យើងថា បញ្ញត្តិទី១ ដល់ទី៤ នឹងកាន់តែសំខាន់ណាស់ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមរវាងសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីអាក្រក់នៅគ្រាចុងក្រោយ។ បញ្ញត្តិបួនដំបូងនេះគឺស្តីអំពីការថ្វាយបង្គំព្រះ។ សង្គ្រាមរវាង​សេចក្តីល្អ និងសេចក្តីអាក្រក់នៅគ្រាចុងក្រោយគឺអំពីការថ្វាយបង្គំនេះឯង។ មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះនឹងជ្រើសរើសថ្វាយបង្គំសត្វដែលឡើងពីសមុទ្រ និងថ្ងៃសប្បាតហ៍ក្លែងក្លាយរបស់វា។ ប៉ុន្តែរាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះនឹងថ្វាយបង្គំព្រះអទិករវិញ (វិវរណៈ ១៤:៧)។ បញ្ញត្តិទី៤ បង្ហាញ​យើងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាព្រះអាទិករ។ នោះគឺជាមូលហេតុមួយដែលយើងជឿថា បញ្ញត្តិទី៤ នឹងដើរតួសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងនៅគ្រាចុងក្រោយ។

រាស្ត្រសំណល់របស់ព្រះនាគ្រាចុងក្រោយក៏នឹងមាន​ «សេចក្តីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ» (វិវរណៈ ១៩:១០)។ ខដដែលនេះពន្យល់ថា «សេចក្តីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ នោះហើយជាវិញ្ញាណនៃសេចក្តី ទំនាយ»។ ពាក្យថា «សេចក្តីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ» បង្ហាញប្រាប់យើងថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រើអំណោយទានខាងបទទំនាយដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ប្រាប់ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ រឿងនោះក៏ដូចគ្នានឹងការដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើជាមួយនឹងលោកយ៉ូហានដែរ (វិវរណៈ ១:២)។ កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈប្រាប់យើងថា នៅគ្រាចុងក្រោយ រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងមានអំណោយទានខាងបទទំនាយ។ អំណោយទាននេះនឹងដឹកនាំពួកគេក្នុងគ្រាលំបាកៗដែលសាតាំងនឹងធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងដើម្បីបោកបញ្ឆោត និងបំផ្លាញពួកគេ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានអំណោយទានបទទំនាយក្នុងកិច្ចការ និងសំណេររបស់អ្នកស្រីអែល្លិន ជី វ៉ៃត៍។

តើមានសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យបំផុតអ្វីខ្លះ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់អ្នកស្រី អែល្លិន ជី វ៉ៃត៍ ឲ្យចែកចាយ​ដល់យើងរាល់គ្នា?

ខគម្ពីរវិវរណៈ ១២:១៧ បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីការផ្លាស់ប្តូរមួយក្នុងផែនការរបស់សាតាំងដើម្បីយកឈ្នះលើភក្តីភាពរបស់មនុស្សនៅលើផែនដី និងវាយប្រហារមកលើពួកអ្នកដើរតាមព្រះ។ នៅពេលដែលយើងក្រឡេកមើលប្រវត្តិសាស្ត្រគ្រីស្ទាន យើងឃើញអំពីរបៀបដែលសាតាំងបានព្យាយាមរារាំងផែនការរបស់ព្រះដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សមានបាប។ សាតាំងបានប្រើការវាយប្រហារ និងកម្លាំងកាយ យក​​មកអនុវត្តកិច្ចការរបស់វា។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលវាត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសំរាប់ការវាយប្រហារគ្រាចុងក្រោយបង្អស់របស់វា សាតាំងក៏បានបន្ថែមល្បិច និងការកុហកមួយចំនួនទៀត។ ការផ្លាស់ប្តូរក្នុងការ​ប្រយុទ្ធ​​​របស់សាតាំងត្រូវគ្នានឹងអ្វីដែលយើងឃើញនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈនេះដែរ។ នៅពេលដែលការវាយប្រហាររបស់សាតាំងចាប់ផ្តើមរាប់បញ្ចូលល្បិច និងការកុហកបោកប្រាស់ ជំពូកបន្តមកទៀត​ក៏លែង​​និយាយ​អំពីប្រវត្តិរបស់ពួកជំនុំ ហើយបែរមកនិយាយអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅគ្រាចុងក្រោយទៅវិញ។

វាជាការសំខាន់ណាស់ក្នុងការយល់ដឹងអំពីបទគម្ពីរវិវរណៈ ១២ ដល់ ២០។ ជាញឹកញាប់​លោកយ៉ូហានបានប្រើពាក្យ «នាំឲ្យវង្វេង» ឬប្រើល្បិចបញ្ឆោត។ លោកយ៉ូហានប្រើរូបស័ព្ទនេះជាច្រើនដង ដើម្បីបង្ហាញអំពីអ្វីដែលសាតាំងនឹងប្រើក្នុងគ្រាចុងក្រោយដើម្បីប្រយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមចុងក្រោយប្រឆាំង នឹងព្រះ និងរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ៖ សាតាំងនឹងប្រើល្បិចបញ្ឆោត និងការកុហកដើម្បីបង្វែរមនុស្សលោកឲ្យចេញពីព្រះ។​ ពាក្យថា «នាំឲ្យវង្វេង» ចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់នូវអ្វីដែលយើងអានអំពីកិច្ចការរបស់សាតាំងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ (វិវរណៈ ១២:៩, ២០:៧‑១០)។

ខគម្ពីរថែស្សាឡូនីចទី២ ២:៨‑១២,​ វិវរណៈ ១៣:១៣, និង វិវរណៈ ១៩:២០ បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីល្បិចកលរបស់សាតាំងនៅគ្រាចុងក្រោយ។ តើល្បិចកល និងសេចក្តីកុហកអ្វីខ្លះដែលសាតាំងប្រើដើម្បីឲ្យមនុស្សលោកវង្វេង?

ក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ១៣‑២០ យើងរៀនអំពីរបៀបដែលសាតាំងបានព្យាយាមអូសទាញមនុស្សលោកឲ្យទៅខាងវានៅគ្រាចុងក្រោយ។ ដើម្បីឲ្យបានជោគជ័យ វាបានប្រើអំណាចគ្រប់គ្រងចំនួនពីរ (នាគ បូកនឹងសត្វសាហាវដែលឡើងពីដីគោក) និងអំណាចគ្រប់គ្រងបែបសាសនា (សត្វសាហាវដែល​ឡើងពីសមុទ្រ) ឲ្យធ្វើកិច្ចការរបស់វា។ នាគគឺជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យអាណាចក្ររ៉ូម និងការថ្វាយបង្គំដល់ព្រះក្លែងក្លាយ។ សត្វសាហាវដែលឡើងពីសមុទ្រគឺជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យពួកជំនុំរ៉ូមុាំងកាតូលិក (វិវរណៈ ១៣:១‑១០) រីឯសត្វសាហាវដែលឡើងពីដីគោក (វិវរណៈ ១៣:១១‑១៨) គឺជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យពួកជំនុំប្រូតេស្តង់ត៍ ដែលបានបែរចេញពីសេចក្តីពិតរបស់ព្រះគម្ពីរ។ លោកយ៉ូហានបានបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីរបៀប ដែលសមាជិកក្រុមនេះធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីបំផ្លាញកិច្ចការរបស់ព្រះ និងកុហកបោកបញ្ឆោត​​ដល់មនុស្សលោក។ កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបង្ហាញប្រាប់យើងថា ល្បិចកលចុងក្រោយបង្អស់របស់សាតាំងនៅលើផែនដីនេះនឹងមានអានុភាពខ្លាំងក្លាណាស់ បានជាមនុស្សលោកភាគច្រើនបំផុតត្រូវវង្វេងដោយ​សារល្បិចកលទាំងនោះ។

កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបានដាស់តឿនមនុស្សលោកចំនួនពីរដងឲ្យចេះប្រើប្រាជ្ញា ដើម្បីឲ្យពួកគេ អាចក្រោកឈរតតាំងនឹងល្បិចកលរបស់អារក្សនៅគ្រាចុងក្រោយបាន (វិវរណៈ ១៣:១៨, ១៧:៩)។ តើលោកយ៉ូហានកំពុងមានប្រសាសន៍អំពីគតិបណ្ឌិតអ្វី? តើខគម្ពីរយ៉ាកុប ១:៥ប្រាប់យើងឲ្យធ្វើអ្វីដែរ?

សូមអាន Ellen G. White, “Snares of Satan,”pages 518-530ç in The Great Controversy។

កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ បានសូមឲ្យយើងគិតដោយប្រុងប្រយ័ត្នអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងក្នុងគ្រា អនាគត។ យើងតោងតែពឹងលើព្រះជាម្ចាស់ និងយកព្រះអង្គជាទីមួយក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ពិតមែន​ហើយ កណ្ឌគម្ពីរនេះប្រាប់យើងថា សាតាំងគឺជាសត្រូវដ៏ពូកែនិងខ្លាំងក្លាមួយរូប។ ប៉ុន្តែ សាតាំងគឺមិន​អាច​យក​ឈ្នះលើព្រះយេស៊ូវបានឡើយ (វិវរណៈ ១២:៨)។ រាស្ត្ររបស់ព្រះអាចរកឃើញក្តីសង្ឃឹម​របស់ពួកគេតែនៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមួយអង្គដែលអាចយកឈ្នះលើសាតាំង និងបរិវាររបស់វា ព្រមទាំងមនុស្សលោកដែលឋិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់វិញ្ញាណអាក្រក់បាន។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយនឹងពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គយ៉ាងស្មោះត្រង់ជានិច្ច។ «ហើយ​មើល ខ្ញុំ​ក៏​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​រាល់​ថ្ងៃ​ដែរ ដរាប​ដល់​បំផុត​កល្ប» (ម៉ាថាយ ២៨:២០)។