សូមអានខគម្ពីរលូកា ១០:២៥‑២៧។ គ្រូបង្រៀនច្បាប់មួយរូបបានសួរព្រះយេស៊ូវថា៖ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះទើបអាចទទួលបានជីវិតអស់កល្ប? ព្រះយេស៊ូវបានតបឡើងថា៖ «ក្នុង​ក្រឹត្យ‌វិន័យ តើមាន​​​ កត់​ទុក​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច​ខ្លះ តើ​អ្នក​មើល​យល់​ដូច​ម្តេច» (លូកា ១០:២៦)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ច្បាប់បង្គាប់ឲ្យយើងចេះស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់ដល់មនុស្សដទៃទៀត។ តើបញ្ញត្តិទាំងពីរមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាដូចម្តេចខ្លះ?

បណ្តាជនទាំងឡាយតែងតែសួរទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ចម្លើយរបស់ព្រះអង្គពុំស្របតាមអ្វីដែលពួកគេរំពឹងចង់បានទេ។ ខគម្ពីរលូកា ១០:២៥‑២៧ បង្ហាញប្រាប់យើងថា មេដឹកនាំសាសនាក្នុងជំនាន់ព្រះយេស៊ូវបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើនដើម្បីជជែកគ្នាអំពីខគម្ពីរលេវីវិន័យ ១៩:១៨។ ខនេះ​មានសេចក្តីថា «ត្រូវ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិត​ខាង​ដូច​ខ្លួន​ឯង​វិញ»។ ពួកមេដឹកនាំសាសនាជជែកគ្នាតើអ្នកណាជាអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេ និងតើព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យពួកគេស្រឡាញ់ដល់អ្នកជិតខាងនោះច្រើនប៉ុនណា?

ព្រះយេស៊ូវចង់ឲ្យពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គស្រឡាញ់ដល់អ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន។ ព្រះអង្គក៏ចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គធ្វើល្អដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែរ។ ហេតុនោះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវចង់ឲ្យពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គយល់អំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា «អ្នកជិតខាង»។ «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ប្រាប់​ថា ត្រូវ​ស្រឡាញ់​ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវ ត្រូវ​ឲ្យ​ពរ​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​ប្រទេច​ផ្តាសា ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​ល្អ​នឹង​អ្នក​ណា​ដែល​ស្អប់​អ្នក​រាល់​គ្នា ហើយ​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ធ្វើ​ទុក្ខ​បៀត‌បៀន​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ធ្វើ​ជា​កូន​របស់​ព្រះ‌វរ‌បិតា​នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន‌សួគ៌ ព្រោះ​ទ្រង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ថ្ងៃ​របស់​ទ្រង់​រះ​ឡើង បំភ្លឺ​ទាំង​មនុស្ស​អាក្រក់ និង​មនុស្ស​ល្អ ហើយ​ទ្រង់​បង្អុរ​ឲ្យ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​មក លើ​ទាំង​មនុស្ស​សុចរិត និង​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ផង» (ម៉ាថាយ ៥:៤៤, ៤៥)។

ហេតុដូចម្តេចបានជាគ្រូច្បាប់រូបនេះសួរសំណួរនេះដល់ព្រះយេស៊ូវ? គាត់ចង់ល្បងលមើល​ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ចង់ដឹងថា តើព្រះយេស៊ូវចេះច្បាប់បានកម្រិតណា? ហេតុនោះ គាត់ក៏បានចោទសួរ​ព្រះយេស៊ូវ​មួយសំណួរទៀតថា៖ «តើ​អ្នក​ណា​ជា​អ្នក​ជិត​ខាង​ខ្ញុំ?» (លូកា ១០:២៩)។ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយសំណួរនេះតាមរយៈការនិទានរឿង។ រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវស្តីអំពីសាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អបានបង្ហាញចម្លើយទៅនឹងសំណួរដែលគ្រូរូបនោះបានសួរ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកជិតខាងរបស់យើងគឺជាមនុស្សណាដែលត្រូវការជំនួយពីយើង (សូមអានលូកា ១០:៣៦, ៣៧)។

សូមអានរឿងនិទានរបស់ព្រះយេស៊ូវស្តីអំពីសាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អនៅក្នុងលូកា ១០:៣០‑៣៧។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីមនុស្សបីនាក់ ដែលឃើញជនរងគ្រោះម្នាក់នៅតាមផ្លូវ។ តើម្នាក់ៗបានធ្វើអ្វីខ្លះពេលដែលបានឃើញជនរងគ្រោះកំពុងត្រូវការជំនួយរបស់ពួកគេ? តើព្រះយេស៊ូវកំពុងបង្រៀនអំពីអ្វីខ្លះដល់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចយកទៅអនុវត្តកាលណាជួបនរណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយពីយើងនោះ?

«នៅក្នុងរឿងសាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អនេះ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីសាសនាដ៏ពិត... នោះគឺជាការសំដែងចេញជាសកម្មភាពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ វាគឺជាការធ្វើល្អយ៉ាងអស់ពីចិត្ត និងពីលទ្ធភាពដែលយើងមានសម្រាប់មនុស្សដទៃ»។ ដកស្រង់ពី The Desire of Ages, page 497, adapted ។

ព្រះយេស៊ូវបាននិទានរឿងប្រៀបធៀបមួយស្តីអំពីអ្នកមាន និងឡាសារ (សូមអានលូកា ១៦:​១៩‑៣១)។ ព្រះយេស៊ូវប្រៀបធៀបជីវិតមនុស្សពីរប្រភេទ។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញប្រាប់យើងថា ជីវិតរបស់ពួកគេមានភាពខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។ ម្នាក់គឺជាអ្នកមាន រីឯម្នាក់ទៀតជាអ្នកក្រ មានឈ្មោះថា ឡាសារ។ នៅជំនាន់ព្រះយេស៊ូវ អ្នកក្របានដើរសុំទាននៅខាងក្រៅផ្ទះរបស់អ្នកមាន។ មនុស្សជំនាន់នោះគេរំពឹង​ថា អ្នកមានត្រូវជួយដល់អ្នកក្រ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរឿងនេះ អ្នកមានបែរជា «កំណាញ់ស្វិត ហើយមិនយកចិត្តទុកដាក់អំពីការខ្វះខាតរបស់ឡាសារឡើយ» (ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Christ’s Object Lessons, page 261, adapted)។ ចំណេរកាលតមក បុរសទាំងពីរនេះក៏បានស្លាប់ទៅ។ បន្ទាប់មកព្រះទ្រង់ក៏បានជំនុំជំរះពួកគេ។ តើព្រះទ្រង់វិនិច្ឆ័យយ៉ាងដូចម្តេច? ព្រះអង្គទ្រង់បានផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗទាំងអស់ដែលមិនយុត្តិធម៌នៅលើផែនដីនេះរវាងអ្នកទាំងពីរ។ ព្រះទ្រង់បានសម្រេចថា អ្នកមាននឹងត្រូវបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់វិញ ហើយឡាសារនឹងត្រូវទទួលបានជីវិតអស់កល្ប។

សូមប្រៀបធៀបរឿងក្នុងខគម្ពីរលូកា ១៦:១៩‑៣១ ជាមួយនឹងរឿងក្នុងលូកា១២:១៣‑២១។ តើមានអ្វីខ្លះដែលដូចគ្នា និងខុសគ្នានៅក្នុងរឿងទាំងពីរ? តើរឿងទាំងពីរបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ?

ពុំមានតម្រុយណាមួយក្នុងរឿងទាំងពីរដែលប្រាប់ថា បុរសទាំងពីរបានក្លាយជាអ្នកមានដោយសារមុខរបរទុច្ចរិតឡើយ។ ប្រហែលជាបុរសទាំងពីរខិតខំធ្វើការណាស់ ហើយក៏ជាអ្នកចាត់ចែងដ៏ល្អ​ដែរ។ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានពរដល់ពួកគាត់ទាំងពីរដែរ។ ប៉ុន្តែមានរឿងដែលមិនត្រឹមត្រូវកើតឡើង។ ពួកគេមានគំនិត និងជំនឿខុសឆ្គងលើប្រធានបទ ជីវិត ព្រះ លុយកាក់ និងអ្នកជិតខាង។ ដោយសារកំហុសទាំងនេះនាំឲ្យពួកគាត់ត្រូវបាត់បង់ជីវិតអស់កល្ប។

រឿងប្រៀបធៀបស្តីអំពីអ្នកមាន និងឡាសារបង្រៀនយើងអំពីមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ ជម្រើសដែលយើងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយក្នុងជីវិតនេះមានផលប៉ះពាល់ដល់ការជំនុំជំរះរបស់ព្រះថា ជីវិតបន្ទាប់ របស់យើងនឹងទៅជាយ៉ាងដូចម្តេច។ តើយើងបង្ហាញប្រាប់អំពីអ្វីដែលសំខាន់ចំពោះយើងក្នុងជីវិតនេះដោយរបៀបណា? គឺតាមរយៈជម្រើសរបស់យើងនេះឯង។ ជម្រើសរបស់យើងបង្ហាញប្រាប់ថាអ្វីខ្លះដែលសំខាន់ចំពោះយើង។

ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា ទ្រព្យសម្បត្តិអាចទាញនាំយើងចេញពីនគររបស់ព្រះអង្គបាន។ ការស្រឡាញ់ប្រាក់របស់យើងអាចនាំឲ្យយើងក្លាយជាកំណាញ់។ រឹតតែអាក្រក់ជាងនោះ វាអាចធ្វើឲ្យយើង​មានអារម្មណ៍ថា យើងមិនត្រូវការជំនួយមកពីព្រះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានសូមឲ្យយើងយកនគររបស់ព្រះអង្គទុកជាទីមួយ។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យយើងចែកចាយព្រះពរដែលព្រះអង្គប្រទានដល់យើងចែកដល់មនុស្សដែលនៅជុំវិញយើង។ ព្រះអង្គបានសូមឲ្យយើងជួយមនុស្សដែលកំពុងខ្វះខាត។

ទោះជាលោកអ្នកជាអ្នកមាន ឬអ្នកក្រក្តី តើលោកអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីកុំឲ្យការស្រឡាញ់ប្រាក់គ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់លោកអ្នកបាន?

ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសេចក្តីអធិប្បាយមួយនៅក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយជំពូកទី២៤ និងទី២៥។ សេចក្តីអធិប្បាយនេះគឺជាចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅនឹងសំណួរមួយ។ នៅគ្រានេះ ពួកសិស្សរបស់​ ព្រះយេស៊ូវបានទូលសួរព្រះអង្គមួយសំណួរ។ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបទៅពួកគេដែលខុសពីអ្វីដែលពួកគេរំពឹងចង់បាន។ តទៅនេះគឺជាដំណើររឿងនោះ។ គ្រានោះពួកសិស្សបានមកឯព្រះអង្គ។ ពួកគេបាន​សួរព្រះអង្គថា កាលណាទើបព្រះវិហារយេរូសាឡិមនឹងត្រូវបំផ្លាញ និងពេលណាទើបព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ (សូមអាន ម៉ាថាយ ២៤:១‑៣)។ ចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាសេចក្តីអធិប្បាយមួយនៅក្នុងជំពូកទី២៤ និងជារឿងប្រៀបធៀបនៅក្នុងជំពូកទី២៥ នៃកណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ។ បន្ទាប់ពីសេចក្តីអធិប្បាយរបស់ព្រះអង្គ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការផ្តល់ចំណីអាហារដល់មនុស្សដែលស្រេកឃ្លាន។ ព្រះអង្គក៏​មាន​បន្ទូលផងដែរថា យើងគួរស្វាគមន៍មនុស្សប្លែកមុខទុកជាភ្ញៀវ។ តើព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា យើង​គួរធ្វើអ្វីខ្លះទៀត? ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា យើងគួរផ្តល់សម្លៀកបំពាក់ដល់មនុស្សអាក្រាត។ យើងគួរ​មើល​ថែអ្នកជម្ងឺ។ យើងគួរចុះទៅសួរសុខទុក្ខដល់អ្នកជាប់គុក។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គថា «ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ធ្វើ​ការ​ទាំង​នោះ ដល់​អ្នក​តូច​បំផុត​ក្នុង​ពួក​បង​ប្អូន​យើង​នេះ នោះ​ឈ្មោះ​ថា បាន​ធ្វើ​ដល់​យើង​ដែរ» (ម៉ាថាយ ២៥:៤០, សូមអានម៉ាថាយ ២៥:៤៥ផងដែរ)។

នៅទីនេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវជួយយើងឲ្យយល់អំពីកិច្ចការចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គក្នុងនាមជាចៅក្រម។ ក្នុងម៉ាថាយ២៤ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយសំណួររបស់ពួកសិស្សអំពីគ្រាចុងក្រោយ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេអំពីទីសំគាល់ទាំងឡាយដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយ។ ព្រះអង្គបានព្រមាន​ប្រាប់ពួកគេថា ព្រះវិហារយេរូសាឡិមនឹងត្រូវបំផ្លាញ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេត្រូវតែចេះ​​ប្រុងប្រយ័ត្ន។ ពួកគេមិនត្រូវចាញ់បោកគេអំពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹងកើតឡើងមុនព្រះអង្គយាងមកវិញឡើយ។ នៅក្នុងផ្នែកទី១នៃម៉ាថាយ២៥ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សអំពីរឿងប្រៀបធៀបអំពីស្រ្តីឆ្លាត និងស្រ្តីល្ងង់។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើរឿងនេះដើម្បីបង្ហាញពួកសិស្សថា ពួកគេតោងតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវក៏អាចនឹងមិនយាងមកតាមការរំពឹងចង់បានរបស់ពួកគេដែរ។ ហេតុនោះ ពួកគេក៏តោងតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការពន្យារពេលដែរ។ រឿងប្រៀបធៀបស្តីអំពីអ្នកចាត់ចែងបីនាក់បង្ហាញប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលយើងគួររស់នៅខណៈដែលរង់ចាំ​ព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ។ រឿងប្រៀបធៀបអំពីចៀមនិងពពែបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីកិច្ចការដែលយើងគួរតែកំពុងធ្វើក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះ។

សូមអានខគម្ពីរម៉ាថាយ ២៥:៣១‑៤៦។ តើព្រះយេស៊ូវកំពុងប្រាប់យើងអំពីរឿងអ្វីខ្លះនៅក្នុងខទាំងនេះ?​ តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា បានសង្គ្រោះដោយ​សារ​សេចក្តីជំនឿ?

ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា កិច្ចការទាំងឡាយដែលយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃ ក៏ដូចជាបានធ្វើសម្រាប់ព្រះអង្គដែរ។ សេចក្តីពិតនេះគួរណាស់តែបានផ្លាស់ប្តូរទំនាក់ទំនងគ្រួសារ និងមិត្តភាពទាំង​អស់​របស់យើង។ វាក៏គួរតែបានផ្លាស់ប្តូរគំនិត និងអារម្មណ៍ទាំងអស់របស់យើងផងដែរ។ និយាយរួមគឺគួរតែផ្លាស់ប្តូរពីការគិតខុសមកជាការគិតបែបត្រឹមត្រូវតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គវិញ។

Ellen G. White, “The Good Samaritan,” pages 497-505, and “ ‘The Least of These My Brethren,’ ” pages 637-641, in The Desire of Ages; “ ‘A Great Gult Fixed,’ ” pages 260-271, “ ‘Who Is My Neighbor?’ “ pages 376-389, in Christ’s Object Lessons.

«ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានបំបែកជញ្ជាំងដែលញែកមនុស្សលោកចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ ជញ្ជាំងនេះកកើតឡើងពីភាពអាត្មានិយម។ វាកើតឡើងពីអំនួតក្លែងក្លាយដែលយើងមានអារម្មណ៍ថាយើងជាកម្មសិទ្ធិ របស់ប្រទេសជាតិរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនយើងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់មួយបែបសំរាប់គ្រួសារមនុស្សជាតិទាំងមូល។ ព្រះអង្គបានលើកមនុស្សជាតិចេញពីភាពអាត្មានិយម។ ព្រះអង្គបានបញ្ចប់ការបែងចែកវណ្ណៈរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ និងរវាងពូជសាសន៍ផ្សេងៗពីគ្នា។ នៅក្នុងក្រសែព្រះនេត្ររបស់ ព្រះយេស៊ូវ អ្នកជិតខាង និងមនុស្សប្លែកមុខគឺមានតម្លៃស្មើគ្នា។ យ៉ាងណាមិញ មិត្តភក្តិ និងសត្រូវក៏មាន តម្លៃដូចគ្នាដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនយើងឲ្យចេះក្រឡេកមើលទៅកាន់សេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្សម្នាក់ៗក្នុងនាមជាអ្នកជិតខាងរបស់យើង (បើទោះបីជាពួកគេពុំបានរស់នៅជិតយើងក្តី)»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Thoughts From The Mount of Blessings, page 42, adapted ។

«ក្បួនច្បាប់មាសគឺជាក្បួនច្បាប់ដ៏ពិតប្រាកដនៃសាសនាគ្រិស្ត។ អ្វីក៏ដោយដែលបណ្តាលឲ្យយើងមិនត្រូវការអនុវត្តតាមក្បួនច្បាប់នេះសុទ្ធតែជាសេចក្តីកុហក។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់អង្គទ្រង់ដើម្បីមនុស្សលោក។ ហេតុនោះ មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។ សាសនាក្លែងក្លាយបណ្តាលឲ្យ មនុស្សទាំងឡាយគិតថា មនុស្សលោកពុំសូវមានតម្លៃទេ។ សាសនាក្លែងក្លាយបណ្តាលឲ្យយើងមិនយក ចិត្តទុកដាក់ដល់សេចក្តីត្រូវការ ឬទុក្ខវេទនារបស់មនុស្សលោកឡើយ។ កាលណាយើងមិនខ្វល់នឹងសេចក្តី ត្រូវការរបស់អ្នកក្រ អ្នករងទុក្ខលំបាក និងបាបជន នោះបង្ហាញថា យើងពុំមែនជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវឡើយ។ មនុស្សជាច្រើននិយាយថា ពួកគេជាគ្រីស្ទាន។ ប៉ុន្តែ ពួកគេពុំបានសំដែងចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូឡើយ។ ហេតុនោះហើយបានជាសាសនាគ្រិស្តមានអំណាចតិចតួចណាស់នៅលើផែនដីនេះ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Thoughts From the Mount of Blessings, pages 136, 137, adapted ។