រាប់រយឆ្នាំមកហើយដែលទស្សនវិទូរបស់ប្រូតេស្តង់បានបង្រៀនថា ស្នែងតូចនៅក្នុងបទគម្ពីរ ដានីយ៉ែល ៧ និងដានីយ៉ែល ៨គឺជាព្រះវិហាររ៉ូមុាំងកាតូលិក។ តើហេតុអ្វីបានជាគេជឿដូច្នោះ?
សូមអានអំពីស្នែងតូចនៅក្នុងខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧៖១-២៥ និងដានីយ៉ែល ៨៖១-១៣។ តើលោកអ្នករៀនអំពីស្នែងតូចនៅក្នុងខទាំងនេះយ៉ាងដូចម្តេច? តើយើងអាចដឹងបានថា អ្នកណាជាស្នែងតូចដោយរបៀបណា?
មានចំណុច៧យ៉ាងដែលយើងបានរៀនអំពីស្នែងតូចនៅក្នុងខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧ និង ដានីយ៉ែល ៨។ (១) ស្នែងតូចត្រូវបានបង្ហាញដោយរូបស័ព្ទនៃស្នែងមួយ។ (២) ស្នែងតូចធ្វើទុក្ខដល់មនុស្សលោក (ដានីយ៉ែល ៧៖២១, ២៥; ដានីយ៉ែល ៨៖១០, ២៤)។ (៣) ស្នែងតូចបានអួតអំពីខ្លួនវា។ វាបានព្យាយាមលួចអំណាចរបស់ព្រះ (ដានីយ៉ែល ៧៖៨, ២០, ២៥; ដានីយ៉ែល ៨៖១០, ១១, ២៥)។ (៤) វាបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះ (ដានីយ៉ែល ៧៖២៥; ដានីយ៉ែល ៨៖២៤)។ (៥) ស្នែងតូច ធ្វើកិច្ចការរបស់វាសម្រាប់ពេលវេលាដ៏យូរអង្វែង (ដានីយ៉ែល ៧៖២៥; ដានីយ៉ែល ៨៖១៣, ១៤)។ (៦) វាធ្វើកិច្ចការរហូតដល់គ្រាចុងក្រោយ (ដានីយ៉ែល ៧៖២៥, ២៦; ដានីយ៉ែល ៨៖១៧, ១៩)។ (៧) ព្រះ បំផ្លាញស្នែងតូច (ដានីយ៉ែល ៧៖១១, ២៦; ដានីយ៉ែល ៨៖២៥)។ ប្រវត្តិសាស្ត្របង្ហាញយើងថា នគរទី១នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដានីយ៉ែលគឺជាបាប៊ីឡូន (ដានីយ៉ែល ២៖៣៨)។ នគរទី២គឺជាមេឌី-ពើស៊ី (ដានីយ៉ែល ៨៖២០)។ នគរទី៣គឺជាក្រេក (ដានីយ៉ែល ៨៖២១)។ ប្រវត្តិសាស្ត្របានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់អំពីនគរដែលត្រូវមកបន្ទាប់គឺ៖ រ៉ូម។ ក្នុងបទគម្ពីរដានីយ៉ែល ២ មានរូបស័ព្ទមួយតំណាងអោយរ៉ូម។ ដែកដែលបង្ហាញពីនគររ៉ូមបន្តរហូតដល់ប្រអប់ជើងដែលមានដែកលាយដីឥដ្ឋ។ រឿងនេះបង្ហាញយើង ថា នគររ៉ូមបន្តអំណាចរបស់វារហូតដល់គ្រាចុងក្រោយ។ ស្នែងតូចនៅក្នុងបទគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧មានប្រភព មកពីសត្វធំទី៤ និងបន្តជាផ្នែកមួយនៃសត្វនោះ។
តើអំណាចអ្វីដែលចេញមកពីនគររ៉ូម ហើយបន្តមាននៅលើផែនដីអស់រយៈពេលយ៉ាងតិចបំផុត១២៦០ឆ្នាំ (សូមអានខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧៖២៥)? មានអំណាចតែមួយប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវនឹងប្រវត្តិសាស្ត្រ និងបទទំនាយនេះគឺជា៖ ព្រះវិហាររ៉ូមុាំងកាតូលិក។ ព្រះវិហាររ៉ូមុាំងកាតូលិកបានឡើងកាន់អំណាចលើកុលសម្ព័ន្ធទាំង១០នៅអឺរ៉ុប។ វាបានបំផ្លាញ៣ក្រុមចេញពីកុលសម្ព័ន្ធទាំងនេះ (ដានីយ៉ែល ៧៖ ២៤)។ អំណាចថ្មីមួយនេះគឺ «ប្លែកពីស្តេចមុនៗ»។ វាបានពោល «ពាក្យទាស់នឹងព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត» (ដានីយ៉ែល ៧៖២៥)។ អំណាចនេះ «ដំកើងខ្លួនឡើងរហូតដល់អ្នកជាកំពូលបណ្តាច់នៃពួកពលបរិវារផង» (ដានីយ៉ែល ៨៖១១)។ វាបានធ្វើដូច្នេះដោយដកយករាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវចេញ ហើយជំនួសខ្លួនវាជាសម្តេចប៉ាបដែលបានវាយប្រហាររាស្ដ្ររបស់ព្រះ។
ថ្ងៃពុធ ទី១០ មិថុនា ឆ្នាំ២០២០
រាជកិច្ចរបស់ព្រះជាចៅក្រមនៅក្នុងរោងឧបោសថនៃស្ថានសួគ៌
មុនឆ្នាំ១៨០០ គ្រីស្ទានពុំបានយល់ច្បាស់ពីបទទំនាយ២៣០០ថ្ងៃ និងការវិនិច្ឆ័យមុនការយាងមកជាលើកទី២ទេ។ ការវិនិច្ឆ័យមុនការយាងមកជាលើកទី២ គឺជាពេលវេលាដែលព្រះនឹងជំនុំជំរះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ រឿងនេះកើតឡើងបន្ទាប់ពីឆ្នាំ១៧៩៨ និងមុនពេលនៃការយាងមកជាលើកទី២។
សូមអានខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧៖៩-១៤; ដានីយ៉ែល ៨៖១៤, ២៦។ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងនៅស្ថានសួគ៌ដូចដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងខទាំងនេះ?
ព្រះវិហាររ៉ូមុាំងកាតូលិកបានប្រឆាំងនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅក្នុងសម័យយុគងងឹត។ រយៈពេលនេះបានបញ្ចប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៧៩៨ នៅពេលដែលមេទ័ពបើធីយឺរ (Berthier) បានដាក់ប៉ាបអោយធ្វើជាអ្នកទោស (វិវរណៈ ១៣៖៣)។ បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍នោះមក បទគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧ និងដានីយ៉ែល ៨បង្ហាញយើងថា ព្រះបានចាប់ផ្តើមរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់ជាចៅក្រមនៅស្ថានសួគ៌។ ដូចដែលយើងបានឃើញ រួចមកហើយថា ព្រះរាជកិច្ចនេះត្រូវបានហៅថា ការវិនិច្ឆ័យមុនការយាងមកជាលើកទី២។ ក្នុងសុបិនអំពីអនាគត លោកដានីយ៉ែលបានឃើញព្រះកំពុងតែធ្វើកិច្ចការនេះ៖ «ការវិនិច្ឆ័យបានរៀបចំជាស្រេច» (ដានីយ៉ែល ៧៖១០)។ បន្ទាប់មក លោកដានីយ៉ែលបានឃើញ «មាន១អង្គដូចជាមនុស្សជាតិ ទ្រង់យាង មកក្នុងពពកឰដ៏អាកាសទ្រង់យាងមកឯព្រះដ៏មានព្រះជន្មពីបុរាណនោះ ហើយមានគេនាំចូលទៅចំពោះ ព្រះអង្គ» (ដានីយ៉ែល ៧៖១៣)។ ជាថ្មីម្តងទៀតការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយនេះកើតឡើងបន្ទាប់ពីឆ្នាំ ១៧៩៨ និងមុនពេលយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ការវិនិច្ឆ័យនៅក្នុងបទគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧គឺមានទំនាក់ទំនងជិតដិតទៅនឹងព្រះរាជកិច្ចរបស់ ព្រះក្នុងការលាងសំអាតរោងឧបោសថនៃស្ថានសួគ៌ចេញពីអំពើបាប ដូចដែលយើងបានអាននៅក្នុងខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៨៖១៤។ បទគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧ និងដានីយ៉ែល ៨ កំពុងតែពិពណ៌នាអំពីរឿងតែមួយ។ ពាក្យមួយទៀតដែលប្រើសម្រាប់ការលាងសំអាតរោងឧបោសថនៃស្ថានសួគ៌គឺ ថ្ងៃបុណ្យធួននឹងបាប។ ខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៨៖១៤បង្ហាញយើងថា ថ្ងៃធួននឹងបាបបានចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពី២៣០០ព្រឹកនិងល្ងាច។ ក្បួនច្បាប់មួយថ្ងៃស្មើមួយឆ្នាំជួយយើងអោយយល់ថា ថ្ងៃទាំងនេះស្មើនឹង២៣០០ឆ្នាំពិតប្រាកដ។ ឆ្នាំទាំងនេះចាប់ផ្តើមនៅក្នុងឆ្នាំ៤៥៧មុនគ្រិស្តសករាជ ហើយបញ្ចប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៤៤។
ខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៩៖២៤បង្ហាញយើងពីការចាប់ផ្តើមនៃកាលបរិច្ឆេទសម្រាប់២៣០០ឆ្នាំ។ ខទាំងនេះបង្ហាញប្រាប់យើងថា ៧០អាទិត្យ (៤៩០ឆ្នាំ) ត្រូវបាន «ឆាតាក់ (chatak)» ឬ «កាត់ចេញ» ពី២៣០០ឆ្នាំ។ ៧០អាទិត្យ (៤៩០ឆ្នាំ) អាចកាត់ចេញពី ២៣០០ឆ្នាំបានដរាបណាឆ្នាំទាំងពីរនេះគឺជា ផ្នែកនៃបទទំនាយតែមួយ។ ខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៩៖២៥ដែលជាខបន្ទាប់បង្ហាញប្រាប់យើងពីពេលវេលាដែល៧០អាទិត្យ (៤៩០ឆ្នាំ) និង២៣០០ថ្ងៃបានចាប់ផ្តើម។ ឆ្នាំទាំងពីរនេះ «ចាប់តាំងពីចេញបង្គាប់ឲ្យតាំងក្រុងយេរូសាឡិម ហើយសង់ឡើងវិញ» (ដានីយ៉ែល ៩៖២៥)។ ការចេញបង្គាប់អោយតាំងទីក្រុង យេរូសាឡិមឡើងវិញត្រូវបានបើកសំដែងនៅក្នុងអំឡុង «ឆ្នាំទី៧ក្នុងរាជ្យស្តេចអើថាស៊ើកសេស» (ឬ ៤៩០ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ) (អែសរ៉ា ៧៖៧)។ បើយើងបូក២៣០០ឆ្នាំជាមួយ៤៥៧ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ នោះយើងនឹងបានតួលេខ ១៨៤៤។ នេះគឺជាឆ្នាំដែលព្រះយេស៊ូវយាងចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដ៏បរិសុទ្ធបំផុត នៃរោងឧបោសថនៅស្ថានសួគ៌ ដើម្បីចាប់ផ្តើមរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់នៅក្នុងការលាងសំអាតរោងឧបោសថ ចេញពីអំពើបាបទាំងអស់របស់យើង។
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១១ មិថុនា ឆ្នាំ២០២០
ក្បួនច្បាប់ពិសេសនៃព្រះគម្ពីរ
រូបស័ព្ទដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដានីយ៉ែល និងវិវរណៈមានអត្ថន័យតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ មានពេលខ្លះ រូបស័ព្ទមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរអាចមានអត្ថន័យច្រើនជាងមួយ។ រូបស័ព្ទនោះសំដៅទៅលើបុគ្គល ឬព្រឹត្តិការណ៍នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលបង្ហាញយើងពីរឿងពិតនៅក្នុង ប្រវត្តិសាស្តជាមុនសិន។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកបុគ្គល ឬព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនោះក៏បង្ហាញយើងអំពីសេចក្តីពិតធំជាងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគតទៅទៀត។ អត្ថន័យទ្វេដងនេះត្រូវបានហៅថា និមិត្តរូបវិទ្យា (Typology) (វិធីបកស្រាយព្រះគម្ពីរដោយប្រើពាក្យតំណាង ឬតួយ៉ាងជំនួសអោយរបស់ពិត ឬតួអង្គពិត)។ ព្រះយេស៊ូវអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ និងអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រើនិមិត្តរូបវិទ្យា ដើម្បីបកស្រាយព្រះគម្ពីរ។ ហើយយើងក៏បានឃើញអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ប្រើនិមិត្តរូបវិទ្យានេះផងដែរ។ រូបស័ព្ទមាន២ផ្នែកនៅក្នុងនិមិត្តរូបវិទ្យា៖ (១)និមិត្តរូប (Type) និង (២)សច្ចរូប (Antitype)។ និមិត្តរូបសំដៅលើមនុស្ស ទីកន្លែង ឬរបស់ដែលជាគំរូ ឬស្រមោលរបស់តួអង្គពិតដែលនឹងត្រូវមក។ សច្ចរូបសំដៅលើអត្ថន័យពិសេសដែលមនុស្សពិត ទីកន្លែងពិត ឬរបស់ពិតនឹងកើតមាននាពេលអនាគត។
សូមអានខគម្ពីរកូរិនថូសទី១ ១០៖១-១៣។ តើលោកប៉ុលកំពុងមានប្រសាសន៍អំពីអ្វីនៅក្នុងខទាំងនេះ? តើលោកប៉ុលកំពុងតែដាស់តឿនព្រះវិហារកូរិនថូសអំពីអ្វី? តើមានមេរៀនអ្វីនៅក្នុងខទាំងនេះសម្រាប់យើងដែលរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះ?
លោកប៉ុលបង្ហាញយើងថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតទៅលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថានគឺជារូបស័ព្ទនៃបទពិសោធន៍របស់យើងផ្ទាល់ដែលជាគ្រីស្ទាន។ លោកប៉ុលបង្ហាញយើងថា យើងអាចរៀនពីទោសកំហុសរបស់ពួកគេបានដូចដែលយើងកំពុងរស់នៅក្នុងសម័យចុងក្រោយដូច្នេោះដែរ។
សូមអានខគម្ពីរខាងក្រោម ហើយសរសេរពីនិមិត្តរូប និងសច្ចរូបនៅក្នុងខនីមួយៗដែលពណ៌នាក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។
ម៉ាថាយ ១២៖៤០ ______
យ៉ូហាន ១៩៖៣៦ ______
យ៉ូហាន ៣៖១៤,១៥ ___
រ៉ូម ៥៖១៤ __________
យ៉ូហាន ១៖២៩ ______
ព្រះយេស៊ូវ និងអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រើនិមិត្តរូប និងសច្ចរូបដើម្បីបកស្រាយបទទំនាយអំពីអនាគតនៅក្នុងខនីមួយៗ។ មនុស្សទាំងនេះបានបង្ហាញយើងអំពីអត្ថន័យដ៏ស៊ីជម្រៅនៅក្នុងរូបស័ព្ទលើសជាងអ្វីដែលបានកើតឡើងជាក់ស្តែងនៅក្នុងអតីតកាលទៅទៀត។
ថ្ងៃសុក្រ ទី១២ មិថុនា ឆ្នាំ២០២០
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន Clifford Goldstein, 1844 Made Simple (Boise, ID: Pacific Press, 1988) to learn more about the 2,300 day prophecy, or special message about time។
សូមសិក្សាអំពីគំនូសតាងខាងក្រោមនេះ៖
គំនូសតាងនេះបង្ហាញយើងពីគោលគំនិតដ៏សំខាន់មួយ។ រាជកិច្ចរបស់ព្រះជាចៅក្រមនៅក្នុង ខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧ និងរាជកិច្ចរបស់ព្រះក្នុងការសំអាតរោងឧបោសថនៃស្ថានសួគ៌នៅក្នុងខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៨៖១៤គឺជាព្រះរាជកិច្ចតែមួយ។ រាជកិច្ចរបស់ព្រះជាចៅក្រមនៅស្ថានសួគ៌ដឹកនាំទៅកាន់នគរដ៏ នៅអស់កល្បរបស់ទ្រង់នាគ្រាចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់មនុស្សលោក។ ដូច្នេះ យើងមានភស្ដុតាង ដែលពោរពេញដោយអំណាចចេញពីព្រះគម្ពីរអំពីមូលហេតុដ៏សំខាន់ និងអត្ថន័យនៅក្នុងខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៨:១៤។
សំនួរពិភាក្សា៖
- សូមអានបទគម្ពីរដានីយ៉ែល២។ យើងបានឃើញនគរមួយឡើងកាន់អំណាចបន្ទាប់ពីនគរមួយទៀតនៅក្នុងជំពូកនេះ។ ព្រះបានប្រទានទស្សនៈរបស់អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រមកអោយយើង ដើម្បីបកស្រាយបទទំនាយនៃព្រះគម្ពីរ។ ទស្សនៈរបស់អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្របង្ហាញយើងថា បទទំនាយនៅក្នុងអតីតកាល និងបន្តមានរហូតដល់ពេលដែលព្រះចាប់ផ្តើមតាំងនគរដ៏នៅអស់កល្បរបស់ទ្រង់ឡើងដូចដែលយើងបានសិក្សារួូចមកហើយ។ បទទំនាយទាំងនេះបង្ហាញយើងថា អតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងប្រវត្តិសាស្ត្រត្រូវបានផ្សារ ភ្ជាប់ជាមួយគ្នា។ តែគួរអោយសោកស្តាយមានគ្រីស្ទាននៃនិកាយមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះក្រៅពីពួកជំនុំ អាត់វេនទីស្ទដែលជឿលើទស្សនៈរបស់អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រ។ តើហេតុអ្វីបានជារឿងនោះធ្វើអោយសារនាគ្រាចុងក្រោយរបស់យើងកាន់តែពិសេសជាងមុនទៅទៀត?
- តើលោកអ្នកយល់អំពីបទទំនាយនៃ២៣០០ព្រឹក និងល្ងាចនៅក្នុងខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៨៖១៤បានប៉ុនណាដែរ? បើសិនជាលោកអ្នកមិនយល់ពីបទទំនាយនេះទេ ហេតុអ្វីបានជាលោកអ្នកមិនចំណាយពេលសិក្សា និងចែករំលែកបទទំនាយនេះនៅក្នុងថ្នាក់សប្បាតហ៍ស្គូលរបស់លោកអ្នកចាប់ពីពេលនេះតទៅ?
- សូមអានខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧៖១៨, ២១, ២២, ២៥ និង២៧។ តើលោកអ្នកបានឃើញរឿងអ្វីកើតឡើងទៅកាន់រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅក្នុងខទាំងនេះ? តើស្នែងតូចបានធ្វើអ្វីទៅកាន់ពួកគេ? តើព្រះបានធ្វើអ្វីសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់? តើមានដំណឹងល្អអ្វីសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅក្នុងការវិនិច្ឆ័យមុនការយាងមកជាលើកទី២របស់ព្រះយេស៊ូវ? តើការវិនិច្ឆ័យនេះផ្តល់អ្វីដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះ?
ការរត់លំហាត់ប្រាណបាននាំខ្ញុំទៅព្រះវិហារមួយនៅក្នុងប្រទេសប៉ូឡូញ។ ដោយនៅក្មេងនៅឡើយ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើលំហាត់ប្រាណពីព្រោះវេជ្ជបណ្ឌិតបានដាស់តឿនខ្ញុំអោយចាត់វិធានការដើម្បីពង្រឹងសុខភាពរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំអាចរត់បាននៅក្នុងចម្ងាយដ៏ឆ្ងាយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តការរត់នេះណាស់។ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុងដែលមានចម្ងាយរហូតទៅដល់១០០គីឡូម៉ែត និងរត់នៅក្នុងចម្ងាយ ២០៣គីឡូម៉ែតដោយប្រើរយៈពេលតែ២៤ម៉ោងតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានចូលរួមនៅក្នុងក្រុមអ្នករត់ប្រណាំងមួយដែលហ្វឹកហាត់ រួមគ្នាក្នុងមួយអាទិត្យពីរទៅបីដង។ មួយសន្ទុះក្រោយមកខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ភីធ័រ (Piotr) ដែលជាអ្នករត់ប្រណាំងនៅក្នុងក្រុមរបស់យើងបានខកខានការហ្វឹកហាត់របស់យើងនៅរៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍។ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានមូលហេតុអ្វីទេ ទីបំផុតខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តសួរនាំគាត់។ ភីធ័របានតបថា «ខ្ញុំកំពុងតែគិតអំពីអត្ថន័យនៃជីវិត។ ខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរ និងចូលទៅឯព្រះវិហារជាច្រើនជាប្រចាំ ដើម្បីស្វែងរកព្រះវិហារមួយដែលកាន់តាមព្រះគម្ពីរ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញព្រះវិហារនោះហើយ។ តើអ្នកចង់រៀនព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងខ្ញុំដែរឬទេ?»។
ថ្នាក់សិក្សាព្រះគម្ពីរដែលបង្រៀនដោយលោកគ្រូគង្វាលអាត់វេនទីស្ទបានធ្វើអោយខ្ញុំវង្វេងវង្វាន់ជាខ្លាំង។ ខ្ញុំបានរាប់ខ្លួនខ្ញុំថា ជាគ្រីស្ទានដ៏ប្តេជ្ញាចិត្តមួយរូប និងជាពួកជំនុំម្នាក់នៃព្រះវិហារនិកាយផ្សេងមួយទៀត។
ថ្ងៃមួយ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែរត់ ភីធ័របានពញ្ញាក់ខ្ញុំដោយសំណួរមួយថា «តើអ្នកដឹងទេថា បព្វជិត (clergy) របស់អ្នកមិនបានបង្រៀនអ្នកពីការពិតដែរឬទេ?»។ ខ្ញុំបានឧទានឡើងថា «អ្នកឯងដូច ជានិយាយលើសហើយ»។ ភីធ័របាននិយាយថា «អ្នកយល់ច្រលំហើយ។ លើកក្រោយពេលជួបគ្នាខ្ញុំនឹងយកព្រះគម្ពីរមួយក្បាលមក។ អ្នកយកសៀវភៅនៃគោលលិទ្ធិរបស់ព្រះវិហារអ្នកមក។ យើងនឹងមើលឃើញ សេចក្តីពិតទាំងអស់គ្នា»។ សំណើនេះហាក់ដូចជាល្អសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមរស់នៅក្នុងជីវិតនៃសេចក្តីពិត ហើយកាន់តាមសេចក្តីពិតនោះដែលខ្ញុំបានដឹង។ នៅការណាត់ជួបបន្ទាប់របស់យើង ភីធរ និងខ្ញុំបានប្រៀបធៀបសៀវភៅទាំងពីរនោះ។ ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងជាខ្លាំងនៅពេលដឹងថា សៀវភៅគោលលិទ្ធិ របស់ខ្ញុំមិនត្រូវគ្នានឹងការបង្រៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះទេ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុ៤៥ឆ្នាំហើយ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អដែលបានចូលរួមនៅក្នុងព្រះវិហារមួយដែលពួកជំនុំយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខភាពរបស់ពួកគេ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ពួកជំនុំភាគច្រើនមិនបរិភោគសាច់នោះទេ។ ខ្ញុំបានស្រាវជ្រាវរបបអាហារដែលមានមូលដ្ឋានលើរុក្ខជាតិ ហើយខ្ញុំក៏ឈប់បរិភោគសាច់ទៀតដែរ។ កាលពីមុនខ្ញុំបានឃើញរាងកាយរបស់ខ្ញុំជារបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយបានកេងចំណេញវាសម្រាប់បំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំយល់ថា រាងកាយរបស់ខ្ញុំមិនមែនជារបស់ខ្ញុំទៀតទេ។ ខ្ញុំព្យាយាមធ្វើមិនអោយរូបកាយខ្ញុំខូចបង់ឡើយ។ ពីព្រោះរាងកាយខ្ញុំគឺជាព្រះវិហាររបស់ព្រះ។
សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានអាយុ៧១ឆ្នាំហើយ ការរត់នៅតែជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំទោះបីជាខ្ញុំឈប់ហ្វឹកហាត់ និងរត់ប្រណាំងនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកក៏ដោយ។ ការរត់គឺជាវិធីដ៏ល្អបំផុតក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ បន្ទាប់ពីការរត់ម៉ារ៉ាតុងរួចមក មនុស្សគ្រប់គ្នាមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយចំពោះសមិទ្ធិផលរបស់ពួកគេ និងជាឱកាសល្អក្នុងការនិយាយអំពីព្រះ។ ខ្ញុំចែករំលែកអំពីព្រះដែលបានផ្តល់កម្លាំងអោយខ្ញុំនៅក្នុងការរត់នៅអាយុដ៏ច្រើនរបស់ខ្ញុំនេះ។
ខ្ញុំរត់យ៉ាងហោចណាស់៣ដងក្នុងមួយសប្តាហ៍នៅក្នុង១០គីឡូម៉ែត្រជាប្រចាំ។ ខ្ញុំត្រូវការចំណាយពេលប្រហែលជា៥៥នាទី។ ខ្ញុំរត់នៅក្នុងព្រៃ និងរត់កាត់ធម្មជាតិ។ ខ្ញុំគិតអំពីជីវិតរបស់ខ្ញុំហើយគិតអំពីព្រះពេលដែលកំពុងរត់។ ខ្ញុំច្រៀងទំនុកតម្កើង និងចងចាំខគម្ពីរនៅក្នុងចិត្ត។ ខ្ញុំអធិស្ឋានទូលសូមដល់ព្រះអោយដឹកនាំអ្នកណាម្នាក់នៅតាមផ្លូវរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអោយខ្ញុំអាចផ្សាយអំពីទ្រង់។ ហើយទ្រង់បាននាំមនុស្សមកឯខ្ញុំមែន។
