«ហ្វូងមនុស្សដែលនៅជិតព្រះយេស៊ូវពុំមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេបានទទួលអំណាចនៃការព្យាបាល នៅពេលដែលពួកគេពាល់ព្រះយេស៊ូវនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ស្ត្រីម្នាក់ដែលលូកដៃរបស់នាងទៅពាល់ព្រះយេស៊ូវជឿថា នាងនឹងបានជាសះស្បើយ។ ដូច្នេះនាងមានអារម្មណ៍ថា ទទួលបានអំណាចនៃការព្យាបាលដ៏ពិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ រីឯកិច្ចការខាងឯវិញ្ញាណក៏ដូចគ្នានឹងរឿងនេះផងដែរ។ តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើយើងថ្លែងប្រាប់អំពីសាសនាដោយពុំយកចិត្តទុកដាក់នោះ? ឬថា តើមានអ្វីកើត ឡើង ប្រសិនបើយើងអធិស្ឋានដោយពុំមានសេចក្តីស្រេកឃ្លានយ៉ាងពិតប្រាកដនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់យើងនោះ? ឬប្រសិនបើយើងពុំមានជំនឿដ៏រស់ទៅវិញនោះ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងដែរឬទេ? ពេលនោះសេចក្តីថ្លែងប្រាប់ សេចក្តីអធិស្ឋាន និងសេចក្តីជំនឿនឹងពុំមានអំណាចនោះឡើយ។ ប្រសិនបើយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវមានអំណាចក្នុងការសង្គ្រោះយើងនោះតើយ៉ាងណាទៅវិញ? នោះពុំគ្រប់គ្រាន់អោយយើងទទួលបានការព្យាបាលមកលើព្រលឹងរបស់យើងបានឡើយ។ សេចក្តីជំនឿពុំត្រឹមតែជាការដឹងអំពីសេចក្តីពិតប៉ុណ្ណោះទេ . . . . ការដែលជឿអំពីព្រះយេស៊ូវពុំគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ យើងត្រូវតែជឿលើទ្រង់ផងដែរ។ យើងត្រូវតែជឿថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ មានតែសេចក្តីជំនឿបែបនេះទេដែលអាចព្យាបាលយើងបាន។ យើងយកជីវិតដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវមកធ្វើជាជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់តាមរយៈសេចក្តីជំនឿ . . . .»។

«ព្រះបានជ្រើសរើសយកយើងអោយយើងបង្ហាញអំពីព្រះយេស៊ូវទៅកាន់មនុស្សនៅលើផែនដីនេះ។ ជាការពិតណាស់ យើងត្រូវតែជឿទៅលើអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញប្រាប់យើងអំពីព្រះគុណរបស់ ព្រះ។ ប៉ុន្តែលើសពីនេះទៅទៀត ទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនអំពីបទពិសោធន៍របស់យើងគឺជាភ័ស្តុតាងដ៏មានអំណាចជាទីបំផុត។ យើងគឺជាស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះ។ ក្នុងនាមជាស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់ យើងត្រូវតែបង្ហាញថា​ អំណាចរបស់ព្រះនៅក្នុងយើងទៅកាន់អ្នកដទៃ។ ដ្បិតគ្មានមនុស្សឯណាទៀតដែលដូចជាលោកអ្នក ឬខ្ញុំនៅលើផែនដីនោះទេ។ យើងរាល់គ្នាមានលក្ខណៈពិសេស និងខុសពីមនុស្សដទៃទៀត។ ម៉្លោះហើយ យើងម្នាក់​ៗមានបទពិសោធន៍ដែលខុសពីមនុស្សដទៃទៀតផងដែរ។ ព្រះចង់អោយយើងសរសើរតម្កើងដល់ទ្រង់។ ការសរសើរតម្កើងដែលយើងថ្វាយដល់ទ្រង់ពុំដូចជាការសរសើរតម្កើងរបស់អ្នកណាម្នាក់នោះឡើយ។