សូមអានខគម្ពីរយ៉ូហាន ១៖១៤; យ៉ូហាន ២៖២២; យ៉ូហាន ៨៖៣១, ៣២ និងយ៉ូហាន ១៧៖ ១៧។ ខទាំងនេះពិពណ៌នាអំពីព្រះយេស៊ូវ និងព្រះគម្ពីរដែលជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវក៏ជាព្រះបន្ទូល ឬសេចក្តីពិតរបស់ព្រះផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវដែលដើមឡើយជាព្រះបន្ទូលបានប្រសូតជាមនុស្សលោក។ តើព្រះយេស៊ូវហើយនិងព្រះគម្ពីរដូចគ្នាត្រង់ណាខ្លះ?
សូតចេញពីព្រះដូចគ្នានេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានប្រទានព្រះគម្ពីរមកកាន់យើងតាមរយៈអ្នកសរសេរដែលជាមនុស្ស។ ពួកគេបានសរសេរព្រះគម្ពីរដោយមានជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតមកជាមនុស្សលោក។ ព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់នៅក្នុងអំឡុងពេលមួយ និងនៅកន្លែងមួយដ៏ច្បាស់លាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានបន្តធ្វើជាព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះតែមួយសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលរស់នៅលើផែនដីនេះ (សូមអានខគម្ពីរកិច្ចការ ៤៖១២)។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ព្រះបានប្រទានព្រះគម្ពីរដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរដល់យើងនៅក្នុងពេលវេលា និងទីកន្លែងមួយដ៏ជាក់លាក់។ ប៉ុន្តែ សារនៃព្រះគម្ពីរពុំមែនសម្រាប់មនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងពេលវេលា និងទីកន្លែងមួយជាក់លាក់នោះទេ។ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរគឺសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅគ្រប់ទីកន្លែង។
ព្រះបានបង្ហាញអង្គទ្រង់អោយមនុស្សឃើញនៅពេលដែលទ្រង់បានក្លាយមកជាមនុស្សលោក។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតមកជាមនុស្សលោកបន្ទាប់ពីសាច់ឈាមនៃមនុស្សបានចុះខ្សោយអស់រយៈកាល ៤០០០ឆ្នាំក្នុងអំពើបាប។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះទេ។ ព្រះគម្ពីរត្រូវបានសរសេរជាភាសានៃមនុស្សតាមរបៀបដូចគ្នាដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតនៅក្នុងសាច់ឈាមជាមនុស្សដែរ។ ព្រះគម្ពីរពុំបានជាភាសានៃទេវតាដែលគ្មានអ្នកណាអាចយល់បានទេ។ មែនហើយ ភាសាពិតជាមានកម្រិតរបស់វា។ វាមិនអាចនិយាយអ្វីបានគ្រប់យ៉ាងតាមដែលយើងចង់បាននោះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានបង្កើតយើងមកទ្រង់ក៏បានបង្កើតភាសានៃមនុស្សផងដែរ។ ព្រះអាចសន្ទនាសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ទៅកាន់មនុស្សតាមវិធីមួយដែលយើងអាចយល់ហើយទុកចិត្តបាន។
ពិតប្រាកដណាស់ ព្រះយេស៊ូវ និងព្រះគម្ពីរពុំដូចគ្នាបេះបិទនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក៏មានចំណុចដែលដូចគ្នាច្រើនផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរមិនមែនជាព្រះទេ ហើយព្រះក៏មិនមែនជាសៀវភៅមួយក្បាលនោះដែរ។ ព្រះដែលនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាមនុស្ស។ យើងស្រឡាញ់ព្រះគម្ពីរ ដោយសារតែយើងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីទ្រង់។
ព្រះគម្ពីរគឺជាសៀវភៅដ៏ពិសេសដែលបង្ហាញពីរបៀបដែលព្រះរួមគ្នាជាមួយមនុស្សសរសេរព្រះគម្ពីរឡើង។ អ្នកស្រីអែល្លិន ជីវ៉ៃត៍បានយល់ពីគំនិតនេះ។ អ្នកស្រីបានសរសេរថា៖ «ព្រះគម្ពីរគឺជា សេចក្តីពិតដែលព្រះបានប្រទានដល់យើង។ មនុស្សបានសរសេរសេចក្តីពិតរបស់ព្រះជាភាសានៃមនុស្ស។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងពីរបៀបដែលព្រះបានរួមជាមួយមនុស្ស។ យើងឃើញពីអ្វីដូចគ្នាទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតនៃព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ និងជាកូននៃមនុស្ស។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយបានដូចគ្នាអំពីព្រះគម្ពីរដែលលោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍អំពីព្រះយេស៊ូវថា៖ ‘ព្រះបន្ទូលក៏ត្រឡប់ជាសាច់ឈាម ហើយបានស្នាក់នៅជាមួយនឹងយើងរាល់គ្នា’ (យ៉ូហាន ១៖១៤)»។ ដកស្រង់ពីសៀវភៅ របស់អ្នកស្រីអែល្លិន ជីវ៉ៃត៍ The Great Controversy, page 8, adapted។
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី០៩ មេសា ឆ្នាំ២០២០
យើងត្រូវការជំនឿដើម្បីស្វែងយល់ពីព្រះគម្ពីរ
សូមអានខព្រះគម្ពីរហេព្រើរ ១១៖៣, ៦។ តើហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវមានជំនឿដើម្បីស្វែងយល់អំពីព្រះ ហើយនិងព្រះគម្ពីរ? តើយើងអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះដោយគ្មានជំនឿបានទេ? ប្រសិនបើមិនអាចទេ តើហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវការជំនឿដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ?
យើងត្រូវការសេចក្តីជំនឿ។ បើមិនដូច្នេះទេ យើងមិនអាចរៀនអ្វីមួយអំពីព្រះ ឬព្រះគម្ពីរបានទេ។ យើងត្រូវតែមានជំនឿដូចដែលក្មេងមានទៅលើឪពុកម្តាយរបស់វាផងដែរ។ ជំនឿនេះនឹងជួយយើងអោយរៀនពីអ្វីៗដែលថ្មី។ ជំនឿគឺជាការទុកចិត្តលើព្រះដើម្បីអោយទ្រង់ដឹកនាំយើង។ ជំនឿគឺជាការជឿថាព្រះនឹងជួយយើងអោយរៀនអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ ដូច្នេះ ចំណេះដឹងរបស់យើង និងការស្វែងយល់ពីព្រះគម្ពីរនឹងរីកចំរើនឡើងនៅពេលដែលយើងកាន់តែខិតជិត នឹងព្រះ។
ទន្ទឹមនឹងនេះ យើងនឹងមិនយល់ពីព្រះគម្ពីរត្រឹមត្រូវបានទេ ប្រសិនបើសិក្សាដោយមានចិត្តសង្ស័យ។ យើងត្រូវការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងវិញ្ញាណនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងជំនឿ។ លោកប៉ុល សរសេរថា «បើឥតមានសេចក្តីជំនឿទេ នោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ» (ហេព្រើរ ១១៖៦)។ ដូច្នេះ យើងត្រូវមានជំនឿ នៅពេលដែលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ យើងក៏ត្រូវតែជឿថា ព្រះគម្ពីរមានប្រភពមកពីព្រះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរមិនមែនជាសៀវភៅរបស់មនុស្សនោះទេ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានជួយមនុស្សអោយសរសេរព្រះគម្ពីរឡើងមក។
ពួកជំនុំព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទបានលើកយកគោលគំនិតនេះដាក់ក្នុងគោលជំនឿដំបូងទី១នៃព្រះវិហាររបស់ខ្លួន។ យើងអានថា៖ «ទាំងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មីគឺជាព្រះបន្ទូលជាលាយលក្ខណ៍អក្សររបស់ព្រះ។ អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរបានមានប្រសាសន៍ និងសរសេរនៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញមនុស្សជាតិពីចំណេះដឹងដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីអោយបានសង្គ្រោះ។ ព្រះគម្ពីរមានអំណាចអោយនិយាយជំនួសព្រះ និងបង្ហាញយើងពីអ្វីដែលព្រះអង្គចង់បានពីយើង។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងពីផែនការដ៏ឥតខ្ចោះសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងពីរបៀបដែលយើងគួរតែគិត និងមានអារម្មណ៍ដែរ។ ព្រះគម្ពីរជួយយើងអោយវិនិច្ឆ័យលើបទពិសោធន៍ទាំងឡាយ ហើយយល់ពីបទពិសោធន៍ទាំងនោះ។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងពីសេចក្តីពិតនៃព្រះ។ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរមានភាពច្បាស់លាស់ និងបានកត់ត្រាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងពីសកម្មភាពរបស់ព្រះនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ (ទំនុកដំកើង ១១៩៖១០៥; សុភាសិត ៣០៖៥; អេសាយ ៨៖២០; យ៉ូហាន ១៧៖១៧; ថែស្សាឡូនីចទី១ ២៖ ១៣; ធីម៉ូថេទី២ ៣៖១៦, ១៧; ហេព្រើរ ៤៖១២ និងពេត្រុសទី២ ១៖២០, ២១)។» ដកស្រង់ពី Fundamental Beliefs of Seventh-day Adventists,” in The Seventh-day Adventist Church Manual, page 162, adapted។
តើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សត្រូវតែសិក្សា និងមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះគម្ពីរ? តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើពួកគេពុំមានសេចក្តីជំនឿ? តើមានហេតុផលល្អអ្វីខ្លះដែលយើងមានសម្រាប់ជំនឿរបស់យើងលើព្រះគម្ពីរ?
ថ្ងៃសុក្រ ទី១០ មេសា ឆ្នាំ២០២០
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន “2. Presuppositions Arising From the Claims of Scripture,” part a) Origin and part b) Authority in “Methods of Bible Study” (www.adventistbiblical research.org/materials/bible-interpretation-hermeneutics/methods-bible-study)។
ព្រះគម្ពីរសំខាន់ណាស់សម្រាប់សេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរតែមួយមុខមិនមានតម្លៃពិតប្រាកដសម្រាប់យើងទេ ប្រសិនបើយើងមិនមានជំនួយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង។ បន្ទាប់មក យើងនឹងអាចយល់ពីអ្វីដែលយើងអាន និងរៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។
«ក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះប្រទានចំណេះដឹងដល់មនុស្សដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីបានសង្គ្រោះ។ យើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ព្រះគម្ពីរថា ជាផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ព្រះគម្ពីរគឺជាសេចក្តីពិត។ ព្រះគម្ពីរមិនចេះកុហក ឬដឹកនាំយើងនៅក្នុងផ្លូវខុសឆ្គងនោះទេ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងយ៉ាងពិតប្រាកដពីអ្វីដែលព្រះរំពឹងទុកពីយើង។ ព្រះគម្ពីរគឺជាការសាកល្បងរបស់ព្រះសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងពីរបៀបដែលយើងគួរតែគិត និងមានអារម្មណ៍។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងពីសេចក្តីពិត។ ព្រះគម្ពីរគឺជាការសាកល្បងសម្រាប់បទពិសោធន៍ទាំងអស់របស់យើង. . . .មែនហើយ ព្រះបង្ហាញយើងពីផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជីវិតរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរពុំមានន័យថា យើងមិនត្រូវការជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះទេ។ យើងត្រូវការព្រះវិញ្ញាណដើម្បីដឹកនាំ និងជួយយើងអោយយល់ពីព្រះគម្ពីរ។ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានសន្យាថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងជួយអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គអោយយល់ពីសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ ព្រះវិញ្ញាណនឹងធ្វើអោយការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរបានយល់ច្បាស់នៅក្នុងគំនិតរបស់យើង។ ព្រះវិញ្ញាណនឹងជួយយើងអោយរស់នៅតាមសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរផងដែរ។ សូមចងចាំថា ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះបានដឹកនាំមនុស្សអោយសរសេរព្រះគម្ពីរ។ ដូច្នេះ ព្រះវិញ្ញាណពុំដែលបង្រៀនយើងនូវអ្វីផ្សេងដែលមិនស្របជាមួយព្រះគម្ពីរនោះទេ។» ដកស្រង់ពីសៀវភៅ របស់អ្នកស្រីអែល្លិន ជីវ៉ៃត៍ The Great Controversy, page 9, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- តើហេតុអ្វីបានជាព្រះបង្ហាញអង្គទ្រង់ និងផែនការរបស់ទ្រង់មកកាន់យើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ? តើហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវការព្រះ ដើម្បីបង្ហាញយើងពីសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់តាមរបៀបដ៏ពិសេស?
- ព្រះក៏បង្ហាញអង្គទ្រង់មកកាន់យើងតាមរយៈធម្មជាតិផងដែរ។ ព្រះបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅក្នុងសុបិនទៅកាន់អ្នកបម្រើជ្រើសតាំងរបស់ទ្រង់ផងដែរ (ដានីយ៉ែល ៧៖១; លោកុប្បត្តិ ១៥៖១); ទីសំគាល់ទាំងឡាយ (ពង្សាវតាក្សត្រទី១ ១៨៖២៤, ៣៨)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បង្ហាញយើងផងដែរថា តើព្រះជាអ្នកណា (ហេព្រើរ ១៖១, ២)។ តើព្រះបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ដល់យើងដោយរបៀបណាដែរ? សូមចែករំលែកពីបទពិសោធន៍របស់លោកអ្នក?
- មនុស្សខ្លះបង្រៀនថា រឿងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺជារឿងប្រឌិតដែលបង្រៀនពីសេចក្តីពិតខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ។ តើហេតុអ្វីបានជាវិធីនៃការគិតបែបនេះមានគ្រោះថ្នាក់ដល់យើង?
- តើអាកប្បកិរិយារបស់លោកអ្នកបង្រៀនអ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្តេចអំពីព្រះ? តើលោកអ្នកបង្ហាញទៅកាន់មនុស្សលោកថា ព្រះជាអ្នកណា?
រឿងខ្លី
ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកហ្វីលីពីន ៣នាក់នៅទីក្រុងស៊ីប
យូឡាដា ម៉លឡា ដែលជាអ្នកជំនួយការហ្វីលីពីនម្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងស៊ីប បានឃើញថាមិត្តរបស់នាងឈ្មោះ បៀទ្រីស្ទ (Beatrise) បានភ្ជាប់ឈ្មោះរបស់នាងនៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយរបស់សេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទលើគេហទំព័រហ្វេសប៊ុក។ ម៉លឡាបានជួបជាមួយបៀទ្រីស្ទដែលជាជំនួយការនៅក្នុងស្រុកនៃប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ទើបតែពីរបីឆ្នាំកន្លងមកនៅពេលដែលពួកគេទាំងពីរបានបម្រើការជាអ្នកជំនួយការនៅក្នុងស្រុកនៃប្រទេសតៃវ៉ាន់។ ម៉លឡាចាំថា បៀទ្រីស្ទបានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកថ្មីៗនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ នាងបានសរសេរនៅក្នុងហ្វេកប៊ុកថា «តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកក្លាយមកជាសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទ?» បៀទ្រីស្ទបានសរសេរតបទៅវិញថា «សូមអ្នកមើលវីដេអូដែលខ្ញុំបានផ្ញើទៅកាន់អ្នកនោះអ្នក នឹងបានយល់»។
ម៉លឡាបានចុចលើវីដេអូ ហើយឮពីការអធិប្បាយអំពីព្រះបានញែកសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទចេញដោយឡែកនៅពេលដែលទ្រង់បង្កើតផែនដី ដើម្បីរំលឹករាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គអោយនឹកចាំពីថ្ងៃសប្បាតហ៍ ព្រមទាំងក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ និងការត្រាស់ហៅអោយគោរពថ្ងៃសប្បាតហ៍នៅទូទាំងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ម៉លឡាមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង រួចនាងបានពិនិត្យមើលអត្ថបទនៃការអធិប្បាយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នាងបានរកឃើញថា ថ្ងៃសប្បាតហ៍គឺជាថ្ងៃសៅរ៍។
នាងឆ្ងល់ថា «តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំទៅព្រះវិហារជាច្រើន តែមិនដែលធ្លាប់ឮការអធិប្បាយមួយណាពីគ្រូគង្វាលអំពីថ្ងៃសប្បាតហ៍? តើហេតុអ្វីបានជាគ្មានអ្នកណាម្នាក់និយាយអំពីថ្ងៃសប្បាតហ៍?» នាងបានទូរស័ព្ទទៅបៀទ្រីស្ទ។ នាងនិយាយថា «វីឌីអូនេះបានបើកគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ស្វែងរកព្រះវិហារដែលរក្សាថ្ងៃបរិសុទ្ធនេះណាស់ ប៉ុន្តែ តើខ្ញុំអាចរកវាឃើញនៅឯណាក្នុងទីក្រុងស៊ីប?» បៀទ្រីស្ទបានធ្វើការស្រាវជ្រាវមួយចំនួន រួចផ្ញើលេខទូរស័ព្ទរបស់ប្រេនីស្លាវ មីរីឡូវ (Branislav Mirilov) ដែលជាអគ្គនាយកមិស្សិននៃព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទនៅក្នុងទីក្រុងស៊ីប។ ម៉លឡាបានតេតាមលេខទូរស័ព្ទនោះ ហើយក៏ស្គាល់ផ្លូវទៅកាន់ព្រះវិហារនៅក្នុងទីក្រុងរបស់នាងលីម៉ាសូល (Limassol)។
ម៉លឡាបានចាប់ផ្តើមចូលរួមក្នុងក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ព្រះវិហារជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ។ មិនយូរប៉ុន្មាន នាងបាននាំបងប្អូនរបស់នាងម្នាក់ គឺលោកមីកែលីន (Michelin) ដែលធ្វើការជាអ្នកជំនួយនៅក្នុងទីក្រុងស៊ីបអោយមកចូលរួមសិក្សាជាមួយនាងផងដែរ។ បន្ទាប់មក នាងបាននាំមិត្តរួមការងារហ្វីលីពីនម្នាក់ទៀតឈ្មោះ ម៉ារាអោយមកចូលរួមផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ម៉ារាមើលថែស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ដែលត្រូវការការថែរក្សាសឹងតែគ្រប់ម៉ោង ដូច្នេះនាងពុំអាចចាកចេញពីផ្ទះបានឡើយ។
«គ្មានបញ្ហាអ្វីឡើយ យើងអាចសិក្សាព្រះគម្ពីរនៅក្នុងកម្មវិធីផ្ញើសារនៃហ្វេសប៊ុកវិញក៏បាន» ម៉ារីកា មីរីឡូវ ដែលជាភរិយារបស់អគ្គនាយកនៃមិស្សិន និងជាអ្នកបម្រើការផ្នែកព្រះគម្ពីរបានមានប្រសាសន៍។ ត្រឹមតែរយៈពេលខ្លីមួយប៉ុណ្ណោះ ម៉លឡា មីកែលីន និងម៉ារាបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។
