លោកម៉ូសេបានប្រាប់កូនចៅអ៊ីស្រាអែលជាថ្មីម្តងទៀត មុនពេលដែលកូនចៅអ៊ីស្រាអែលចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា។ លោកម៉ូសេបានប្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលអំពីរបៀបដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះបានដឹកនាំពួកគេកាលគ្រាកន្លងមក។ លោកម៉ូសេក៏បានព្រមានរាស្ត្ររបស់ព្រះម្តងហើយម្តងទៀត។ គាត់បានព្រមានពួកគេកុំអោយភ្លេចរឿងទាំងឡាយដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ។ ក្បួនច្បាប់ដែលលោកម៉ូសេបានសរសេរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថាបានបន្តក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់ជីវិតរបស់យើងសព្វថ្ងៃនេះ។
សូមអានបទគម្ពីរចោទិយកថា៦។ តើក្បួនច្បាប់សំខាន់អ្វីខ្លះដែលយើងបានរៀនអំពីការអប់រំនៅក្នុងជំពូកនេះ? តើយើងគួរតែបង្រៀនផ្នែកអ្វីខ្លះទៅកាន់កូនៗរបស់យើង និងទៅកាន់អ្នកដទៃដែលពុំទាន់ដឹងអំពីព្រះ? តើយើងបានឃើញការប្រមានអ្វីខ្លះនៅក្នុងខទាំងនេះ?
រាស្ត្ររបស់ព្រះបានបង្រៀនកូនចៅរបស់ពួកគេអំពីរឿងដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ។ ព័ត៌មាននេះគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានបង្រៀនដល់កូនចៅរបស់ពួកគេ។ តើលោកអ្នកឃើញការព្រមានដ៏មុឺងម៉ាត់របស់លោកម៉ូសេដែរឬទេ? គាត់បានប្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលកុំអោយភ្លេចអំពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។
ឪពុកម្តាយមានតួនាទីដ៏សំខាន់មួយ។ ពួកគេគឺជាមនុស្សដំបូងដែលត្រូវបង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ ដើម្បីអោយជីវិតរបស់ពួកគេត្រូវតែបង្ហាញថា ពួកគេដឹងអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ ឪពុកម្តាយក៏ត្រូវតែចំណាយពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ជាមួយនឹងកូនៗរបស់ពួកគេដើម្បីជួយពួកគេអោយរៀនអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរផងដែរ។
«ម្តាយគឺជាគ្រូទីមួយរបស់កូន។ មានគ្រាមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់កូននៅពេលដែលចិត្តគំនិត របស់គាត់កើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងបើកទទួលយកគោលគំនិតថ្មីៗ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះការអប់រំ របស់គាត់ស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ម្តាយរបស់គាត់សឹងតែគ្រប់ផ្នែក»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Education, page 275, adapted។
ឪពុកម្តាយរាល់គ្នាត្រូវតែបង្រៀនកូនអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះនៅក្នុងឆ្នាំដំបូងនៃជីវិតរបស់កុមារ។ ដូច្នេះ ចូរជ្រើសរើសពេលវេលាមួយនៅពេលដែលលោកអ្នកអាចជួបជាមួយ កូនរបស់លោកអ្នកជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ចូរចំណាយពេលបង្រៀនកូនអំពីប្រាជ្ញា និងសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ។ ចូរផ្តល់អំណោយជាពេលវេលា និងប្រាជ្ញាដល់កូនៗរបស់លោកអ្នក។ ពេលនោះ លោកអ្នកនឹងផ្តល់ព្រះពរដល់គ្រួសាររបស់លោកអ្នកជាច្រើនឆ្នាំទៅទៀតនាពេលអនាគត។
សូមអានខគម្ពីរនេះដែលចែងថា៖ «ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្តីទាំងនេះដល់កូនចៅឯង ព្រមទាំងនិយាយដំណាលក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេកហើយក្រោកឡើងផង» (ចោទិយកថា ៦៖៧)។ សូមបកស្រាយថា ខនេះមានន័យយ៉ាងណា។ តើខនេះជួយអោយយើងយល់អំពីសារៈសំខាន់ក្នុងការបង្រៀនខ្លួនយើងផ្ទាល់ និងកូនៗរបស់យើងអោយទុកព្រះជាទីមួយជានិច្ចដោយរបៀបណា?
ថ្ងៃសុក្រ ទី៩ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២០
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន Ellen G. White, “Prepareation,” pages 275-282 in Education; «Cooperation,» pages 283-286 in Education; “Discipline,” pages 287-297 in Education។
«ឪពុក និងម្តាយរាល់គ្នា ឪពុកនិងម្តាយត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះការបណ្តុះបណ្តាលដំបូង និងក្រោយរបស់កុមារ។ ឪពុកម្តាយទាំងពីរត្រូវធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេអាចធ្វើបានជាមុនដើម្បីត្រៀមខ្លួនបង្រៀនកូនៗ។ ឪពុកម្តាយទាំងពីរត្រូវធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេអាចធ្វើទៅបានជាមុនដើម្បីត្រៀមខ្លួនជាស្រេចក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗ។ ឪពុកម្តាយត្រូវធ្វើកិច្ចការនេះអោយបានឆាប់កាន់តែល្អ។ មុនពេលដែលបុរស និងស្ត្រីក្លាយទៅជាឪពុកម្តាយពួកគេគួរតែរៀនអំពីរបៀបនៃការលូតលាស់ផ្នែករាងកាយ . . . . ពួកគេគួរតែយល់អំពីរបៀបនៃការលូតលាស់ផ្នែកចិត្តគំនិតផងដែរ។ ពួកគេក៏ត្រូវការរៀនអំពីរបៀបបង្ហាត់ បង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេក្នុងការជ្រើសរើសរវាងអ្វីដែលត្រូវ និងខុស»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Education, page 276, adapted។
«ឪពុក និងម្តាយរាល់គ្នាគួរតែរៀនអំពីរបៀបធ្វើកិច្ចការរួមគ្នា។ កិច្ចការនេះត្រូវតែចាប់ផ្តើមឡើងនៅក្នុងផ្ទះ។ ពួកគេត្រូវតែធ្វើកិច្ចការរួមគ្នា ដើម្បីបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ ពួកគេគួរតែព្យាយាមធ្វើកិច្ចការរួមគ្នាជានិច្ច។ ពួកគេគួរតែថ្វាយចិត្តរបស់ពួកគេទាំងស្រុងទៅឯព្រះ។ បន្ទាប់មក ពួកគេនឹងអាចទូលសូមដល់ទ្រង់អោយជួយ . . . . ឪពុកម្តាយដែលបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេតាមផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវនឹងមិនបន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ។ ពួកគេយល់ឃើញថា ពួកគេទាំងពីរមានទំនួលខុសត្រូវសម្រាប់ការបង្ហាត់បង្រៀនដល់កូនៗរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ ឪពុកម្តាយមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិដល់កូនៗរបស់ពួកគេ និងសាលារៀន ដើម្បីគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក និងធ្វើកិច្ចការរួមគ្នា»។ ដក ស្រង់ពី Education, page 283, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- លោកអ្នកខ្លះប្រហែលជាពុំទាន់មានកូននៅឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមានគ្រួសាររៀងៗខ្លួន។ យើងទាំងអស់គ្នាបានចែករំលែក និងនិយាយជាមួយនឹងមនុស្សដទៃ។ តើលោកអ្នកបានរៀនអ្វីខ្លះពីមេរៀននៅក្នុងសប្តាហ៍នេះដែលអាចជួយលោកអ្នកអោយមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងមនុស្សនៅឯកន្លែងដែលលោកអ្នករស់នៅ? តើលោកអ្នកអាចចែកចាយអំពីព្រះយេស៊ូវជាមួយនឹងពួកគេដោយរបៀបណា?
- យើងចាត់ទុកការអប់រំជារឿងល្អ។ ប៉ុន្តែ តើកាលៈទេសៈបែបណាដែលការអប់រំពុំមែនរឿងល្អនោះ? តើអ្នកអាចគិតពីឧទាហរណ៍ណាមួយបានដែរឬទេ? តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីគំរូអាក្រក់ទាំងនេះដែលអាចជួយយើងអោយបង្កើតការអប់រំជារឿងល្អទៅបាន?
- ព្រះបានប្រទានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានូវសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសរវាងអ្វីដែលត្រូវនិងខុស។ មិនយូរមិនឆាប់ ក្មេងៗនឹងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងអំពីព្រះដែលគេបានរៀននៅក្នុងជីវិតជាកុមារភាពរបស់ពួកគេ។ តើហេតុអ្វីបានជាឪពុកម្តាយត្រូវចងចាំអំពីសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសដែលជាសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់នេះ?
រឿងខ្លី
ជនជាតិអូស្ត្រាលីជួបការសាកល្បងខាងសេចក្តីអធិស្ឋាននៅទ្វីបអាហ្វ្រិក
អិតធៀន មេខឃ្លីនថក់ (Ettienne McClintock) ដែលមានអាយុ៥១ឆ្នាំមើលទៅទំនងជាមិនបានទទួលការឆ្លើយតបនៅឯប្រទេសអេត្យូពីនោះទេ។ អ្នកផ្សាយបុ៉ស្តិ៍វិទ្យុ ស្រ៊ីអេប៊ីអេនអូស្ត្រាលី (3ABN Australia) ម្នាក់កំពុងតែផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីអធិប្បាយនៅឯស៊ីសូ (Shisho) ដែលជាទីក្រុងជនបទមួយដែលមានចម្ងាយ៣៥ គីឡូម៉ែតពីទីក្រុងអាវ៉ាស្សា (Awassa) ជាទីក្រុងធំជាងគេលំដាប់ទី២នៅក្នុងប្រទេសអេត្យូពី ដែលជាផ្នែកមួយនៃការចូលរួមពីសមាជិកគ្រប់គ្នានាឆ្នាំ២០១៩ដែលបានរៀបចំឡើងដោយឌីវីសិន អាហ្វ្រិក មជ្ឈិមបូព៌ា។ ដោយចរន្តអគ្គិសនីមានភាពរអាក់រអួល លោកអិតធៀនបានចំណាយពេលពីរយប់ដំបូងអធិប្បាយនៅក្នុងទីងងឹត។
មនុស្សជាង៤០០នាក់បានចូលរួមការប្រជុំនៅទីសាធារណៈ ទោះបីជាមានបញ្ហាផ្នែកបច្ចេកទេសយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហ្វូងមនុស្សមានចំនួនច្រើនដែលអគារព្រះវិហារពុំអាចដាក់អស់ ហើយអិតធៀន កំពុងតែអធិប្បាយចេញពីរោងបណ្តោះអាសន្នដែលមានដំបូលធ្វើពីតង់កៅស៊ូ។
លោកអិតធៀនមានការព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង ខណៈពេលដែលគាត់រៀបចំសេចក្តីអធិប្បាយសម្រាប់ ការប្រជុំជាលើកទី៣។ ពេលដែលជួលបានម៉ាស៊ីនភ្លើងមកហើយ ភ្លៀងចាប់ផ្តើមធ្លាក់អស់រយៈពេល៣០នាទីមុនវេលាបើកការប្រជុំ។ គាត់សង្ឃឹមថា ហ្វូងមនុស្សនឹងអាចចូលរួមនៅក្នុងការប្រជុំដោយគ្មានឧបសគ្គអ្វីមករារាំងនោះឡើយ។
ភ្លៀងបានឈប់ចំពេលនៃការចាប់ផ្តើមការប្រជុំ ប៉ុន្តែ ពពកខ្មៅមានពេញនៅលើមេឃ។ លោក អិតធៀនបានចំណាយពេល១៥នាទីនៅក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់គាត់ ខណៈពេលដែលភ្លៀងចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ម្តងទៀត។ នៅពេលទឹកភ្លៀងកាន់តែខ្លាំងឡើង ហ្វូងមនុស្សបានចាកចេញពីការប្រជុំនោះ។ ទោះបីជាលោកអិតធៀនមានទីជ្រកខ្លះនៅក្នុងរោងបណ្តោះអាសន្នយ៉ាងណាក្តី ទស្សនិកជនរបស់គាត់កំពុងតែអង្គុយនៅកណ្តាលវាល។ លោកអិតធៀនបាននិយាយថា «ចាស់ទុំព្រះវិហារ និងខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមអោយភ្លៀងទៅអោយឆ្ងាយ ស្រាប់តែភ្លៀងនោះត្រឡប់មកកន្លែងដើមវិញ យើងគួរតែធ្វើអ្វីម៉្យាងហើយមើលទៅ ប៉ុន្តែគួរតែធ្វើអ្វីទៅហ្ន៎?»។
រំពេចនោះ ភ្លៀងបានសាចមកដល់គាត់។ ជារៀងរាល់យប់ គាត់បានចែកចាយអំពីអំណាចរបស់ព្រះលើជំងឺ អំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ព្រះក៏មានអំណាចលើអាកាសធាតុផងដែរ។ គាត់គួរតែអធិស្ឋានសូមអោយភ្លៀងរាំង។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើព្រះសម្រេចថានឹងមិនបពា្ឈប់ភ្លៀងនោះ តើយ៉ាងណា ទៅវិញ? សាររបស់ទ្រង់នឹងបាត់បង់ការជឿជាក់ ហើយហ្វូងមនុស្សអាចនឹងលែងចូលរួមនៅក្នុងការប្រជុំនោះទៀត។
នៅពេលនោះ ខគម្ពីរយ៉ូហានទី១ ៥:១៤ បានលេចឃើញក្នុងចិត្តរបស់លោកអិតធៀនដែលបានចែងថា៖ «យើងក៏មានសេចក្តីក្លាហាន ដល់ទ្រង់យ៉ាងដូច្នេះដែរ គឺថា បើយើងនឹងសូមអ្វី ដែលត្រូវតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងទទួលព្រម»។ លោកអិតធៀនបានអធិស្ឋានដោយស្ងៀមស្ងាត់ថា «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំជឿលើទ្រង់ ប៉ុន្តែសូមទ្រង់ជួយដល់ការមិនជឿរបស់ទូលបង្គំ»។ គាត់បានអញ្ជើញទស្សនិកជនអោយអធិស្ឋានជាមួយនឹងគាត់សូមអោយភ្លៀងរាំងតាមរយៈអ្នកបកប្រែរបស់គាត់។ ពេលដែលគាត់និយាយថា «អាមែ៉ន» ភ្លៀងបានរាំង។ ពុំមានភ្លៀងទៀតឡើយសម្រាប់កម្មវិធីដែលនៅសល់។ បន្ទាប់ពីសេចក្តីអធិប្បាយ ហ្វូងមនុស្សប្រហែលជា២០០នាក់បានឡើងមកអធិស្ឋាន។ លោក អិតធៀនបាននិយាយថា «មានមនុស្សជាច្រើនលុតជង្គង់នៅគ្រប់ទីកន្លែងខណៈដែលយើងបានលុតជង្គង់ ចុះនៅលើដី យើងបានអធិស្ឋានអរព្រះគុណ និងឧទ្ទិសថ្វាយដល់ព្រះ»។
ដោយមើលឃើញពាក់កណ្តាលនៃទស្សនិកជនលុតជង្គង់នៅលើដី លោកអិតធៀនបាននឹកចាំពីក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់បានអធិស្ឋានសម្រាប់ការប្រជុំរបស់គាត់នៅឯប្រទេសអូស្ត្រាលី។ គាត់បានថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះចំពោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ។ គាត់បាននិយាយថា«ព្រះបានប្រទានបទពិសោធន៍ថ្មីមួយដល់ខ្ញុំ។ រហូតដល់ចំណុចនោះនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំបានសាកល្បងការជឿទុកចិត្តលើព្រះ»។ នេះគឺជាប្រថុយដ៏ធំដែលធ្វើអោយខ្ញុំមិនស្រួលចិត្ត និងងាយរងគ្រោះ ប៉ុន្តែរង្វាន់ដែលខ្ញុំទទួលបានពិតជាអស្ចារ្យណាស់។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
ឆ្កួតដើម្បីទ្រង់
លោកផាវេល ហ្គោយ៉ា (Pavel Goya) ដែលជាលោកឪពុកនិពន្ធនាយកនៃទស្សនាវដ្តី នៃកិច្ចការបម្រើព្រះ ហើយក៏ជាអ្នកម៉ៅការសំណង់ម្នាក់ដែលធ្វើការក្នុងវិស័យឯកជន នៅក្នុងប្រទេសរ៉ូមនាសម័យកុម្មុយនិស្តផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏សកម្មម្នាក់នៃគណៈនិកាយសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទមួយរូប គាត់បានអធិប្បាយ កសាងព្រះវិហារ និងចែកចាយព្រះគម្ពីរ ដែលគាត់បានយកមកលាក់នៅក្នុងឡានរបស់គាត់ពីអតីតប្រទេសយូហ្គោស្លាវី។
នៅគ្រាមួយ បន្ទាប់ពីមានការចាប់ខ្លួនលោក មន្ត្រីម្នាក់បានយកកាំភ្លើងទៅភ្ជង់ទ្រូងរបស់លោកផាវ៉េល ហើយនិយាយថា «យើងបានប្រាប់ឯងរួចហើយថាកុំឲ្យយកព្រះគម្ពីរមកទៀត ឥឡូវនេះយើងនឹងសម្លាប់ឯងចោល»។ លោកផាវ៉េលបានលើកដៃរបស់គាត់ដោយអង្វរថា «សូមលោករង់ចាំមួយភ្លែត!» ប៉ុន្តែប៉ូលីសបានបង្អាក់គាត់ដោយនិយាយថា «ឈប់អង្វរយើងទៀតទៅ យើងនឹងមិនឲ្យឯងរួចខ្លួននោះទេ»។
លោកផាវ៉េលបានប្រកែកថា «ទេ មិនមែនដូច្នេះទេ ខ្ញុំមិនបានសូមអង្វរឲ្យខ្ញុំរួចជីវិតនោះទេ សូមអស់លោករង់ចាំបន្តិច»។ ប៉ូលីសបាននិយាយថា «ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវចាំ? តើឯងចង់អធិស្ឋានជាលើកចុងក្រោយឬ?»។ គាត់បាននិយាយ «ទេ ទេ ខ្ញុំមិនអធិស្ឋាននៅពេលដែលខ្ញុំជួបវិបត្តិនោះទេ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានគ្រប់ពេលវេលា»។ មន្ត្រីស្នងការបានសួរទៅវិញថា «បើអ៊ីចឹង ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវរង់ចាំ?»
លោកផេវ៉េលបានដោះអាវរបស់គាត់តាមសម្រួល ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ថា «ឥឡូវនេះ លោកស្នងការអាចបាញ់ខ្ញុំបាន» ។ មន្ត្រីស្នងការបាននិយាយថា «គ្រាប់កាំភ្លើងអាចទំលុះចូលទៅក្នុងអាវដោយគ្មានបញ្ហាអ្វីនោះទេ»។ «បាទដឹងហើយបញ្ហានោះគឺថា មានមនុស្សជាច្រើនដែលពុំមានអាវពាក់ ដូច្នេះ សូមលោកកុំធ្វើឲ្យវាប្រឡាក់។ តែសូមលោកស្នងការយកអាវនេះទៅជូននរណាម្នាក់ក៏បាន» លោកបានឆ្លើយ។ មន្ត្រីស្នងការបានបញ្ជាប៉ូលីសដោះលែងគាត់ ហើយនិយាយថា «ឯងឆ្កួតហើយ!»។
គ្រីស្ទានពិតប្រាកដ តែងតែគិតពីតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃមុនបង្អស់ ដោយយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលព្រះអង្គបានលះបង់ជីវិតរបស់ទ្រង់ ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកឯទៀត។ បន្ថែមពីលើការថ្វាយបង្គំព្រះ មូលហេតុចម្បងនៃការថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ និងការថ្វាយដង្វាយស្ម័គ្រចិត្ត គឺដើម្បីផ្តល់នូវការសង្គ្រោះដល់អ្នកដទៃទាំងនៅឆ្ងាយ និងនៅជិតយើង។
សេចក្តីអំពាវនាវ៖ ក្នុងគ្រាមានវិបត្តិ យើងប្រហែលជាមិនតម្រូវឲ្យដោះសម្លៀកបំពាក់ដែលយើងកំពុងពាក់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចជួយពួកគេតាមបែបវិធីផ្សេងៗគ្នា ដោយថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ និងភាគរយដែលកំណត់ដោយប្រាក់ចំណូលរបស់យើងទុកជាដង្វាយសទ្ធា។
សេចក្តីអធិស្ឋាន៖ ឱព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមទ្រង់ទទួលយកការថ្វាយបង្គំរបស់ទូលបង្គំនៅថ្ងៃនេះ ហើយសូមទ្រង់ប្រទានពរដល់ដង្វាយទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យដង្វាយអាចទៅដល់មនុស្សនៅកន្លែងដែលពួកគេត្រូវការចាំបាច់បំផុត។ ទូលបង្គំសូមដាក់ថ្វាយនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវ។ អាម៉ែន។
