តើអ្វីទៅជាផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់ការអប់រំ? ទ្រង់ចង់អោយមនុស្សក្លាយមកជាបរិសុទ្ធ ដូចជាទ្រង់ដូច្នោះដែរ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, page 595, adapted។

គោលគំនិតនេះជួយយើងអោយមើលឃើញអំពីមូលហេតុនៃទស្សនៈរបស់ព្រះគម្ពីរសំខាន់ជាទីបំផុតសម្រាប់ការអប់រំអាត់វេនទីស្ទ។ នៅក្នុងមេរៀនមុន យើងបាននិយាយថា ការអប់រំពុំមែនសុទ្ធតែជារឿងល្អទាំងអស់នោះទេ។ មនុស្សអាចទទួលបានការអប់រំជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ពួកគេប្រហែលជាបានរៀនអំពីគោលគំនិតមិនត្រឹមត្រូវផងដែរ។ ពួកគេប្រហែលជាបានរៀន និងទទួលយកការបង្រៀនដែលប្រឆាំងទាស់នឹង សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ ម្ល៉ោះហើយ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានសាលារៀន និងមហាវិទ្យាល័យរបស់យើងត្រូវតែបង្រៀនសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ និងមានទស្សនៈគ្រីស្ទានដ៏ជាក់លាក់មួយ។​ ដូច្នេះ វិទ្យាសាស្ត្រ ប្រវត្តិសាស្ត្រ សីលធម៌ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលយើងបង្រៀនត្រូវតែមានប្រភពមកពីព្រះគម្ពីរ។ យើងក៏បានរៀនដែរថា ការយល់របស់មនុស្សម្នាក់ៗអំពីជីវិតចេញមកពីលោកទស្សន៍របស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ រឿងនេះមានសារៈសំខាន់ដោយការបង្រៀនរបស់យើងត្រូវតែមានការគាំទ្រពីទស្សនៈនៃព្រះគម្ពីរស្តីអំពីជីវិត។

ខ្ញុំមិនដែលគិតថា យប់មួយនឹងក្លាយទៅជាយប់ដ៏ខ្មៅងងឹងនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំនោះទេ។ វាបានកើតឡើង នៅពេលយប់ដ៏ងងឹតបំផុតដែលព្រះបានបង្ហាញខ្ញុំនូវពន្លឺដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។

ភ្លៀងបានធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំងធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួននៅម៉ោង ១២៖៤៥ នាទីយប់។ វាងងឹតទាំងស្រុងនៅក្នុងបន្ទប់មួយដែលខ្ញុំបានស្នាក់នៅជាមួយដៃគូបេសកកម្មម្នាក់នៅខេត្តសាម៉ាភាគខាងកើត។ នៅសល់តែពីរសប្តាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះ នឹងគម្រប់ខួបមួយឆ្នាំនៃចលនាបេសកជន១០០០នាក់ហើយ និងជាពេលដែលការរញ្ជួយដីដ៏ធំមួយបានរើពីតំបន់នោះទៅដោយគ្មានអំណាចអ្វីសោះឡើយ។ ខ្ញុំមើលមិនឃើញអ្វីទាំងអស់នៅយប់នោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានឮសំឡេងចម្លែកៗ។ ខ្ញុំបានយកពិលរបស់ខ្ញុំបញ្ចាំងទៅឯមាត់ទ្វារ។ ខ្ញុំពុំបានឃើញអ្នកណាម្នាក់នោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា មានមនុស្សចូលមកខាងក្នុងផ្ទះហើយ។ ខ្ញុំបានលុតជង្គង់នៅក្រោមមុងធំដែលគ្របពីលើគ្រែខ្ញុំ និងគ្រែដៃគូរបស់ខ្ញុំដោយមានការភ័យញ័រជាខ្លាំង។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានថា «សូមព្រះអង្គជួយដល់ទូលបង្គំផង ដូចជាព្រះអង្គបានជួយដល់លោកដានីយ៉ែល និងលោកយ៉ូសែបដែរ បើមិនមែនសម្រាប់ព្រះអង្គទេ ទូលបង្គំមិនមកទីនេះឡើយ»។ ខ្ញុំបានគេងទៅលើគ្រែវិញដោយសូត្រខគម្ពីរទំនុកដំកើង ២៣៖១ ម្តងហើយម្តងទៀតដែលចែងថា «ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​ជា​អ្នក​គង្វាល​ខ្ញុំខ្ញុំ​នឹង​មិន​ខ្វះ​អ្វី​សោះ»។ ខ្ញុំបានបញ្ចាំងពិលម្តងទៀត។ អ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញគឺហួសពីការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំទៅទៀត។ វាគួរអោយរន្ធត់ណាស់។ ខ្ញុំបានឃើញបុរសម្នាក់ដែលមានភ្នែកឡើងក្រហម និងសក់សើម។ គាត់បានកាន់កាំបិតធំមួយហើយលុតជង្គង់នៅខាងក្នុងមុងរបស់យើង។ ដោយមានការ ភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ខ្ញុំបានស្រែកពេញមួយទំហឹងរបស់ខ្ញុំ។ ដៃគូរបស់ខ្ញុំបានភ្ញាក់ឡើង ហើយស្រែកទាំងអស់គ្នា។ ជនល្មើសបានកាប់ពួកយើងជាមួយនឹងកាំបិតដ៏មុតស្រួច ហើយយើងព្យាយាមធាក់គាត់ចេញទៅឆ្ងាយ។ រំពេចនោះ មានរបស់រឹងអ្វីមួយបានប៉ះក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដួលទៅលើដី ភាពឈឺចាប់បានរោលរាលពេញរាងកាយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានគិតនៅក្នុងចិត្តថា «ឱព្រះអង្គអើយ តើទូលបង្គំ ស្លាប់ហើយមែនទេ?»។ ដោយឮអ្នកណាម្នាក់កំពុងព្យាយាមបើកទ្វារផ្ទះ ខ្ញុំបានស្រែកឡើងថា «បើកបង្អួច!» នៅពេលដែល ដៃគូខ្ញុំ និងខ្ញុំបានឃើញបង្អួចបានបើកឡើង ពួកយើងបានរត់ទៅរកវា ហើយផ្លោះចេញយ៉ាងលឿន។ អ្នកជិតខាងម្នាក់បានឃើញមុខតក់ស្លុតរបស់ខ្ញុំ ទើបសួរនាំថា មានរឿងអ្វីកើតឡើង។ នៅពេលដែលនាង ឮ អំពីជនល្មើស នាងបានប្រញាប់ប្រញាល់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយខ្លាចមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះកូនៗរបស់ នាងដែរ។ ដៃគូខ្ញុំ និងខ្ញុំបានដើរដោយជើងទទេនៅតាមដងផ្លូវទាំងសើមជោក ហើយស្រែករកជំនួយ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាហាក់ដូចជាគេងលក់អស់ហើយ។ ទីបំផុត មានគេនាំពួកយើងទៅឯមន្ទីរពេទ្យនៅម៉ោង៣ព្រឹក។ ដៃគូរបស់ខ្ញុំមានការដាច់រលាត់នៅលើដៃ និងជើង។ ខ្ញុំមានរបួសធ្ងន់ចេញពីភ្នែកខាងឆ្វេងទៅដល់ថ្គាមរបស់ខ្ញុំ។ គ្រូពេទ្យជំនាញបានរុំរបួស និងចាក់ថ្នាំអោយពួកយើង។

ពេលវេលាដ៏រីករាយបំផុត នៅយប់ដ៏ខ្មៅងងឹតនោះ បានបំភ្លឺឡើងជាមួយនឹងការរះឡើងនៃព្រះអាទិត្យ។ នៅពេលព្រះអាទិត្យរះ វាហាក់ដូចជារះបំភ្លឺសម្រាប់ខ្ញុំអ៊ីចឹងដែរ។ ខ្ញុំបានញញឹមឡើង។ ខ្ញុំ មានអារម្មណ៍ថា ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ខ្ញុំជាខ្លាំង។ ទ្រង់បានគង់នៅជាមួយខ្ញុំតាំងតែពីដើមរៀងមករហូតដល់ទីបញ្ចប់ អ្នកគង្វាលកំពុងតែមើលថែចៀមរបស់ទ្រង់។ គេបានចាប់ជនល្មើសបាននៅពេលព្រឹកហើយចាប់គាត់ដាក់នៅក្នុងពន្ធនាគារ។ ខ្ញុំមិនមានការខកចិត្តអ្វីឡើយ។ ៨ឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ២២ឆ្នាំ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមឆ្នាំទី២នៃការបម្រើការជាមួយចលនាបេសកជន១០០០នាក់ លើកនេះនៅឯប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងវិញម្តង។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំកំពុងតែបម្រើការនៅក្នុងឆ្នាំទី៣របស់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំសូមអរគុណព្រះអម្ចាស់ចំពោះបទពិសោធន៍នេះ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលនៅក្នុងខគម្ពីរយេរេមា៣៣៖៣ «ចូរអំពាវនាវដល់អញ នោះអញនឹងឆ្លើយតប ហើយនិងបង្ហាញឲ្យឯងឃើញការយ៉ាងធំ ហើយមុតមាំ ដែលឯងមិនដឹង»។ ទស្សនៈជីវិតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅ។ ជីវិតរបស់ខ្ញុំមិនមែនជារបស់ខ្ញុំទៀតទេ។ ជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺជារបស់ព្រះ។ ​