ចូរយើងក្រឡេកមើលខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៥៖៦ ក្នុងកំណែព្រះគម្ពីរផ្សេងៗមួយចំនួន។ «គាត់ក៏ជឿដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយទ្រង់រាប់សេចក្ដីជំនឿនោះ ទុកជាសេចក្ដីសុចរិតដល់គាត់» (ពគប)។ «លោក អាប់រ៉ាមជឿលើព្រះអម្ចាស់ ហើយដោយយល់ដល់ជំនឿនេះ ព្រះអង្គប្រោសលោកឲ្យបានសុចរិត» (គខប)។ «អ៊ីប្រាំជឿលើអុលឡោះតាអាឡា ហើយទ្រង់រាប់សេចក្តីជំនឿនោះទុកជាសេចក្តីសុចរិតដល់គាត់» (អគត)។ ខទាំងនេះបង្ហាញយើងអំពីរបៀបដែលព្រះធ្វើឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិត។ យើងជឿលើព្រះអម្ចាស់។ បន្ទាប់ មក ព្រះទ្រង់បានប្តូរកំណត់ហេតុនៃជីវិតអំពើបាបចាស់របស់យើងជាមួយនឹងព្រះជន្មដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះយេស៊ូវវិញ។
លោកម៉ូសេបានប្រើពាក្យថា «រាប់ជាសុចរិត» ក្នុងខគម្ពីរផ្សេងៗទៀតក្នុងសំណេររបស់លោកផងដែរ។ នៅក្នុងខទាំងនេះ លោកម៉ូសេបង្ហាញយើងអំពីគំរូរបស់មនុស្ស ឬវត្ថុដែល «ត្រូវបានទទួលយក» ឬ «គិត» ថាមិនមែន។ នៅក្នុងឧទាហរណ៍មួយ រ៉ាជែល និងលេអាបាននិយាយអំពីឪពុករបស់ខ្លួនថា គាត់ «បានចាត់ទុកយើងដូចជាអ្នកដទៃ» (លោកុប្បត្តិ ៣១៖១៥)។ ពិតណាស់ រ៉ាជែល និងលេអាគឺជាបងប្អូនស្រីបង្កើត។ ក្នុងឧទាហរណ៍មួយទៀត លោកម៉ូសេបាននិយាយអំពីដង្វាយដែលពួកលេវីត្រូវនាំយកទៅថ្វាយដល់ព្រះ។ លោកម៉ូសេប្រាប់ពួកលេវីថា «តង្វាយដែលឯងថ្វាយដោយលើកចុះឡើងនោះ នឹងបានរាប់ទុកដូចជាស្រូវ ដែលទើបនឹងបញ្ជាន់នៅទីលាន ហើយដូចជាទឹកទំពាំងបាយជូរ ដែលទើបនឹងគាបដែរ» (ជនគណនា ១៨៖២៧)។ ពិតណាស់ ដង្វាយនោះមិនមែនជាពោតទេ។
យើងរាល់គ្នាមិនមែនកើតមកបរិសុទ្ធទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានទទួលយើងដូចជាមនុស្សបរិសុទ្ធពីព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គ។ ចូរសរសេរអំពីអត្ថន័យនៃសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យ នៃព្រះគម្ពីរនេះជាពាក្យពេចន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកអ្នកចុះ។
សេចក្តីពិតដ៏សំខាន់នៃព្រះគម្ពីរគឺថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់រាប់យើងរាល់គ្នាជាបរិសុទ្ធ។ យើងត្រូវបានរាប់ជាបរិសុទ្ធដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគុណដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ យើងមិនមែនត្រូវរាប់ជាបរិសុទ្ធដោយសារអ្វីមួយដែលយើងបានធ្វើដោយខ្លួនឯងឡើយ។ នេះគឺជាអត្ថន័យដ៏ពិតប្រាកដអំពីការរាប់ជាបរិសុទ្ធដោយសេចក្តីជំនឿក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែតើសេចក្តីជំនឿរបស់យើងខ្លួនឯងអាចធ្វើឲ្យយើងបរិសុទ្ធទេ? ពិតណាស់មិនអាចទេ! សេចក្តីជំនឿរបស់យើងបើកផ្លូវឲ្យព្រះប្រទានជីវិតគ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះយេស៊ូវដល់យើងរាល់គ្នា។ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះគឺជាសេចក្តីបង្រៀនដ៏ល្អបំផុតក្នុងសាសនាគ្រិស្ត។ សេចក្តីបង្រៀននេះគឺជាអាថ៌កំបាំងមួយដែលយើងមិនអាចយល់បានទាំងស្រុងឡើយ។ ហេតុនោះ យើងត្រូវតែទទួលយកសេចក្តីបង្រៀននេះដោយសេចក្តីជំនឿ។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងជឿក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានសុទ្ធតែបានមកពីសេចក្តីបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនេះ។ ព្រះទ្រង់រាប់យើងរាល់គ្នាជាបរិសុទ្ធក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើងក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ អ្វីៗផ្សេងទៀតក្នុងជីវិតគ្រីស្ទានសុទ្ធតែចេញមកពីសេចក្តីពិតដ៏ស្រស់បំព្រងរបស់ព្រះគម្ពីរមួយនេះ៖ ការស្តាប់បង្គាប់របស់យើង ការរស់នៅជាជីវិតបរិសុទ្ធ ការមានចិត្តដូចជាព្រះយេស៊ូវ និងការបង្ហាញសេចក្តី ស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គដល់មនុស្សដទៃជាដើម។
ចុះប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់និយាយប្រាប់អ្នកថា «ខ្ញុំចង់ធ្វើជាគ្រីស្ទានខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំបរិសុទ្ធសោះ» តើលោកអ្នកត្រូវឆ្លើយនឹងគាត់ ឬនាងដោយរបៀបណា?
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២១
ការជឿទុកចិត្តលើសេចក្តីសន្យា
មានរឿងមួយស្តីអំពីសាសនទូត បេលឡាមីន ដ៏ល្បីល្បាញ។ សាសនទូតគឺជាមេដឹកនាំសាសនាដ៏សំខាន់មួយរូបក្នុងព្រះវិហាររ៉ូម៉ាំងកាតូលិក។ ពេញមួយជីវិតរបស់លោក សាសនទូតបេលឡាមីនបាន ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះគម្ពីរដែលថា ព្រះទ្រង់សង្គ្រោះយើងដោយសារតែសេចក្តីជំនឿរបស់យើងក្នុងព្រះយេស៊ូវតែមួយមុខគត់។ ព្រះទ្រង់ពុំបានសង្គ្រោះយើងដោយសារតែអាកប្បកិរិយាល្អផ្ទាល់ខ្លួន របស់យើងឡើយ។ ខណៈពេលដែលលោកហៀបនឹងស្លាប់ មានមនុស្សម្នាក់បានយកចម្លាក់ឈើឆ្កាងមួយឲ្យគាត់។ ចម្លាក់ឈើឆ្កាងគឺជាឈើឆ្កាងដែលមានឆ្លាក់រូបព្រះយេស៊ូវនៅលើនោះ។ សាសនទូតបេលឡាមីនក៏ត្រូវបានប្រគល់ជូននូវកិច្ចការល្អៗរបស់អ្នកកាតូលិកដែលបានស្លាប់ទៅហើយដើម្បីជួយលោកឲ្យមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពមុនពេលលោកស្លាប់។ ប៉ុន្តែ បេលឡាមីនមានប្រសាសន៍ថា «ចូរយករបស់ទាំងអស់នេះចេញទៅ។ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំសុខចិត្តទទួលជឿទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវ និងសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះអង្គជំនួសខ្ញុំនៅលើឈើឆ្កាងវិញល្អជាង»។
មនុស្សជាច្រើនក៏ដូចគ្នានឹងសាសនទូតបេលឡាមីនដែរ។ នៅទីបំផុតនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ពួកគេ បានក្រឡេកថយក្រោយមើលទៅអតីតកាលរបស់ខ្លួន។ ពួកគេឃើញអំពីរបៀបដ៏ល្ងង់ខ្លៅ និងឥតប្រយោជន៍នៃអាកប្បកិរិយា និងអំពើល្អផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ អំពើទាំងអស់នេះមិនអាចសង្គ្រោះពួកគេ ឬធ្វើឲ្យពួកគេទទួលបានជីវិតអស់កល្បដែលមាននៅជាមួយព្រះដ៏បរិសុទ្ធបានឡើយ។ មនុស្សទាំងនេះបានមើលឃើញអំពីទំហំនៃសេចក្តីត្រូវការនូវព្រះជន្មដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេថាធំប៉ុនណា។
ដំណឹងល្អនោះគឺថា យើងមិនត្រូវរង់ចាំទាល់តែសេចក្តីស្លាប់មកដល់យើងទើបយើងមានអារម្មណ៍ ប្រាកដថា ព្រះយេស៊ូវសង្គ្រោះយើងនោះឡើយ។
ចូរក្រឡេកមើលខដូចតទៅនេះ។ បន្ទាប់មកឆ្លើយសំណួរជាមួយនឹងខនីមួយៗអំពីរបៀបដែលយើងរក្សាមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយព្រះឲ្យបានរឹងមាំ៖
១) ទំនុកតម្កើង ៣៤៖៨ (តើលោកអ្នកអាច «ភ្លក់» យ៉ាងដូចម្តេចទើបដឹងថាព្រះទ្រង់ល្អ?)
--------------------------------------------------------
២) ម៉ាថាយ ១១៖៣០ (តើព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់យើងរាល់គ្នាដើម្បីធ្វើឲ្យការទទួលយកសេចក្តីបង្រៀនរបស់ទ្រង់ងាយស្រួល និងបម្រើព្រះអង្គងាយស្រួលផងដែរនោះ?)
--------------------------------------------------------
៣) រ៉ូម ៥៖១ (ព្រះយេស៊ូវនាំយកយើងរាល់គ្នាត្រឡប់ទៅឯព្រះវិញ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ធ្វើឲ្យយើងអាចត្រូវគ្នានឹងព្រះឡើងវិញ។ តើកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើសម្រាប់យើងរាល់គ្នានេះនាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្តដល់យើងរាល់គ្នាដោយរបៀបណា?
--------------------------------------------------------
៤) ភីលីព ២៖៧, ៨ (តើព្រះជន្មនិងសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអ្វីខ្លះដល់លោកអ្នក?)
--------------------------------------------------------
សូមសួរខ្លួនឯងថា៖ តើខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីខ្លះនាពេលឥឡូវនេះដើម្បីធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះកាន់តែរឹងមាំឡើង? តើខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីខ្លះដែលធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះរងការរង្គោះរង្គើ? តើខ្ញុំ ត្រូវការធ្វើការផ្លាស់ប្តូរអ្វីខ្លះ?
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២១
សិក្សាបន្ថែម
«ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់អាចទទួលបាបជនបានដោយសារតែសេចក្តីជំនឿតែមួយមុខគត់។ បាបជនត្រូវថ្វាយការស្តាប់បង្គាប់ដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអម្ចាស់ទទួលយកការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវជំនួសឲ្យជីវិតដែលមិនស្តាប់បង្គាប់របស់បាបជន។ ព្រះទ្រង់ទទួលយកព្រះជន្មដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវជំនួសកន្លែងដែលមិនបរិសុទ្ធរបស់យើង។ ព្រះទ្រង់ទទួលយកយើងនិងអត់ទោសដល់យើង។ បន្ទាប់មកព្រះទ្រង់ប្រកាសថា យើងរាល់គ្នាបរិសុទ្ធហើយ។ ព្រះទ្រង់ចាត់ទុកយើងរាល់គ្នាដូចមិនបានធ្វើបាបអ៊ីចឹង។ ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងដូចជាទ្រង់ស្រឡាញ់ព្រះបុត្រារបស់ទ្រង់ដែរ។ នេះគឺជារបៀបដែលព្រះទ្រង់ទទួលយើងរាល់គ្នាដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Selected Messages, book 1, page 367, adapted។
«យើងត្រូវតែបែរចេញពីអំពើបាប និងទទួលយកព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងដោយសេចក្តីជំនឿ។ បន្ទាប់មកព្រះអម្ចាស់ទ្រង់នឹងអត់ទោសបាបដល់យើង។ ទ្រង់ក៏នឹងមិនដាក់ទោសយើងដោយសារការរំលងក្រឹត្យវិន័យដែរ។ យើងឈរនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក្នុងនាមជាមនុស្សសុចរិត។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានក្តីសន្តោសប្រណីដល់យើងរាល់គ្នា។ ឥឡូវនេះយើងប្រកបគ្នាជាមួយនឹងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាហើយ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការប្រកបនេះកើតឡើងទៅបាន។
«បន្ទាប់មកព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើកិច្ចការមួយទៀតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងរាល់គ្នា។ ទ្រង់ធ្វើឲ្យយើងបានបរិសុទ្ធ។ ទ្រង់ធ្វើឲ្យចិត្តរបស់យើងបានដូចជាព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ។ កិច្ចការនេះកើតឡើងពេញមួយជីវិតរបស់យើង។ យើងត្រូវបានធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធដោយសារសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ កិច្ចការនេះក៏កើតឡើងដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើងដែរ។ មានតែព្រះគុណរបស់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទើបអាចជួយផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់យើងបរិសុទ្ធបាន។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រទានព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គដល់យើងដោយសារយើងជឿជាក់លើព្រះអង្គ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Selected Messages, book 3, page 191, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- តើសេចក្តីជំនឿដ៏រស់ខុសគ្នាពីសេចក្តីជំនឿដែលស្លាប់ដូចម្តេចខ្លះ? (សូមអានខគម្ពីរយ៉ាកុប ២៖១៧, ១៨ ដើម្បីរកចម្លើយ)។ តើលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ដូចម្តេចខ្លះអំពីសេចក្តីជំនឿដ៏រស់នេះ? (សូមអានរ៉ូម ១៦៖២៦ ដើម្បីរកចម្លើយ)។ តើលោកប៉ុល និងលោកយ៉ាកុបបានបង្ហាញអ្វីខ្លះដល់យើងអំពីផ្នែកដ៏សំខាន់បំផុតនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង?
- យើងរាល់គ្នាបានសង្គ្រោះដោយសារតែព្រះជន្មដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនមែនបានសង្គ្រោះដោយអ្វីមួយដែលយើងបានធ្វើឡើយ។ ហេតុនោះ មនុស្សខ្លះគិតថាអ៊ីចឹងយើងចង់ធ្វើអ្វីក៏បានដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាអ្វីដែលយើងធ្វើមានបញ្ហាទៅវិញ? តើលោកអ្នកអាចឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេចទៅកាន់មនុស្សដែលគិតថាយើងអាចធ្វើក៏បានដែរ ពីព្រោះអំពើល្អរបស់យើងមិនអាចជួយយើងបានទេ?
- «ព្រះទ្រង់ទទួលយើងរាល់គ្នាដោយសារតែព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។ អាកប្បកិរិយាល្អរបស់យើងអាចកើតឡើងបានដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះយើងរាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គបានអត់ទោសដល់អំពើបាបរបស់យើង។ ព្រះទ្រង់ពុំបានប្រទានរង្វាន់ដល់យើងជាជីវិតអស់កល្បដល់យើងដោយសារតែអំពើល្អណាមួយដែលយើងធ្វើឡើយ... គ្រីស្ទានមិនអាចយកអំពើល្អរបស់ខ្លួនធ្វើជាដង្វាយដល់ព្រះ ហើយសូមឲ្យទ្រង់សង្គ្រោះខ្លួនបាននោះឡើយ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Selected Messages, book 3, page 199, adapted។ ចូរគិតអំពីសំណេរដកស្រង់របស់អ្នកស្រីវ៉ៃត៍នេះ ហើយឆ្លើយសំណួរនេះ៖ ហេតុអ្វីបានជាអំពើល្អរបស់យើងសំខាន់ម៉្លេះចំពោះបទពិសោធន៍ជីវិតគ្រីស្ទានរបស់យើង?
រឿងខ្លី
ការធ្វើដំណើរប្រចាំសប្តាហ៍ទៅកាន់តំបន់បេសកកម្ម
ក្មេងខ្លះនៅរដ្ឋតិចសាស់ សហរដ្ឋអាមេរិក មិនគ្រាន់តែស្តាប់រឿងបេសកកម្មប៉ុណ្ណោះទេ ពួកគេក៏ហោះហើរទៅកាន់ប្រទេសឆ្ងាយៗដើម្បីទទួលយកនូវបទពិសោធន៍នៃរឿងរ៉ាវនេះផ្ទាល់ផងដែរ។
នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ ក្មេងៗចូលទៅធ្វើការត្រួតពិនិត្យនៅឯក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍បេសកជន គឺនៅពេលដែលពួកគេបានមកដល់ថ្នាក់សប្បាតហ៍ស្គូលនៅឯព្រះវិហារសេវេនដេយ៍អាត់វេនទីស្ទហ្គ្រេនវ្យូ។ កុមារម្នាក់ៗបង្ហាញលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្លួនដែលមានសម្គាល់ថា៖ លិខិតឆ្លងដែនសប្បាតហ៍ស្គូលហ្គ្រេនវ្យូ នៅលើតុទទួលភ្ញៀវរបស់ក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ដើម្បីទទួលបានទិដ្ឋាការសម្រាប់ធ្វើការហោះហើរទៅកាន់ប្រទេសគោលដៅ។ នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍មួយ ភ្ញៀវម្នាក់មកពីនាយកដ្ឋានបេសកកម្មអាត់វេនទីស្ទ បានជួយរៀបចំរឿងបេសកកម្មមួយពីប្រទេសចិន ដូច្នេះ អ្នកតំណាងក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ លូលី វីគលុនដ៍ ជាគ្រូបង្រៀនបឋមសិក្សា បានបិទស្ទិកឃ័ររបស់ទង់ជាតិប្រទេសចិនពណ៌ក្រហមនៅពីលើលិខិតឆ្លងដែននីមួយៗ។ កុមារម្នាក់ៗក៏អាចទទួលបានស្ទិកឃ័រផ្កាយរហូតដល់ទៅបីនៅក្នុងលិខិតឆ្លងដែនផងដែរ គឺ៖ សម្រាប់ការបង្ហាញខ្លួនអោយទាន់ពេលវេលា សំរាប់ការយកព្រះគម្ពីរមកជាមួយ និងសំរាប់ការអញ្ជើញមិត្តម្នាក់មកចូលរួមផងដែរ។
កុមារដប់នាក់ដំបូងដែលបានមកដល់ទាន់ពេលវេលា ត្រូវបានទទួលសំបុត្រយន្តហោះថ្នាក់វីអាយភី។ សម្រាប់អ្នកដែលមកដល់យឺត គឺទទួលបានសំបុត្រយន្តហោះថ្នាក់ធម្មតា។ ជាទូទៅ កុមារក៏ទទួលបាននូវខិត្តប័ណ្ណដែលមានខចងចាំនៅលើនោះផងដែរ។ យន្ដហោះដែលរចនាឡើងដោយសមាជិកក្រុមជំនុំមានមួយផ្នែកជាលោហធាតុ និងស៊ុមឈើគ្របដោយផ្ទាំងក្រណាត់ពណ៌ស និងបង្អួចមានរាងពងក្រពើ នៅសងខាងនៃតួយន្តហោះនោះ។
នៅពេលដែលកុមារបានអង្គុយចុះហើយ លូលីបានចាក់សំឡេងសារដែលបានថតទុក «អរគុណសម្រាប់ការជ្រើសរើសក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍បេសកជន ដែលជាកន្លែងសម្រាប់ដំណើរផ្សងព្រេងថ្មីៗកំពុងរង់ចាំអ្នករៀងរាល់ថ្ងៃសប្បាតហ៍!» សំឡេងបុរសនៃប្រធានក្រុមយន្ដហោះបានប្រកាសថា៖ «សូមរក្សាឥរិយាបថនៅក្នុងកន្លែងអង្គុយរបស់អ្នកនៅពេលដែលអ្នកបំរើតាមយន្តហោះធ្វើការអធិស្ឋានមុនពេលការហោះហើររបស់យើងចេញដំណើរ»។
បន្ទាប់ពីសេចក្តីប្រកាសនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍មួយ លូលីបានសួរទៅកាន់កុមារទាំងដប់មួយនាក់នៅលើយន្តហោះសម្រាប់សំណើអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ។ ក្មេងប្រុសម្នាក់បានចង្អុលទៅប្រហោងនៅខាងក្រោយយន្ដហោះ និងបានស្រែកថា៖ «សូមអធិស្ឋាន ដើម្បីកុំឱ្យយើងត្រូវបានស្រូបចេញពីយន្ដហោះនេះ ក្នុងអំឡុងពេលហោះហើរឡើយ។ បន្ទាប់មក ក្មេងដទៃទៀតបានសើចឡើង ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះក៏បានបន្ថែមយ៉ាងខ្លាំងទៀតថា៖ «សូមអធិដ្ឋានឱ្យឆ្កែរបស់ខ្ញុំផង ព្រោះវាមិនស្រួលខ្លួនទេ»។ បន្ទាប់មក យន្ដហោះបានហោះឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសចិន។
នៅពេលចុះចត ក្មេងៗបានចេញពីយន្ដហោះទៅអង្គុយលើកៅអីក្បែរនោះដើម្បីស្តាប់រឿងបេសកកម្មពីប្រទេសចិន។ ក្រោយមកពួកគេបានហោះត្រឡប់ទៅកាន់រដ្ឋតិចសាស់វិញ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការហោះហើរត្រឡប់មកវិញ គ្រូបានសួរសំណួរអំពីរឿងបេសកកម្ម។ លូលីដែលបានបង្កើតក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍បេសកជនតាមយោបល់កូនប្រុសរបស់គាត់ដែលមានអាយុ១១ឆ្នាំ កាលពីជាងដប់ឆ្នាំមុន បាននិយាយថា វាមានប្រយោជន៍ក្នុងការបង្កើតប្រធានបទថ្នាក់សប្បាតហ៍ស្គូលសម្រាប់ត្រីមាសនីមួយៗ និងបង្កើតរឿងបេសកកម្មជាផ្នែកមួយនៃប្រធានបទនោះ។ ប្រធានបទមុនៗរួមមាន នាវាមុជទឹក រូងភ្នំ និងរ៉ុក្កែតដែលបានដឹកនាំកុមារទៅកាន់ទីកន្លែងផ្សេងៗជុំវិញពិភពលោក។ លូលី បាននិយាយថា ដំណើរនេះបានធ្វើឱ្យរឿងរ៉ាវបេសកកម្មក្លាយជាបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ក្មេងៗឃើញថា ទាំងនេះគឺជាមនុស្សធម្មតាដែលទៅកន្លែងទាំងនេះ គឺជាមនុស្សសាមញ្ញដែលព្រះប្រើប្រាស់់ពួកគេ»។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
នៅពេលដែលពួកជំនុំឡៅឌីសេបដិសេធមិនយកព្រះទុកជាទីមួយ
ការយកព្រះទុកជាទីមួយមិនមែនជារឿងងាយស្រួលឡើយ។ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីពួកជំនុំឡៅឌីសេដែលបានបដិសេធមិនយកព្រះទុកជាទីមួយ?
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ពួកជំនុំឡៅឌីសេពិតជាជួបការលំបាកក្នុងការយកព្រះទុកជាទីមួយ។ ពួកគេមិនធ្លាប់ផាត់ព្រះចេញឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ពុំបានយកព្រះទុកជាទីមួយក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានហៅសណ្ឋានរបស់ពួកគេថាក្តៅមិនក្តៅត្រជាក់មិនត្រជាក់។ តទៅនេះគឺជាសារពីព្រះគម្ពីរទាំងស្រុង៖
«ចូរសរសេរផ្ញើទៅទេវតានៃពួកជំនុំ ដែលនៅក្រុងឡៅឌីសេថា ព្រះដ៏ជា «អាម៉ែន» ជាស្មរបន្ទាល់ស្មោះត្រង់ ហើយពិតប្រាកដ ជាដើមការដែលព្រះទ្រង់បង្កើតមក ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសេចក្តីទាំងនេះថា អញស្គាល់ការដែលឯងធ្វើ ហើយថា ឯងមិនត្រជាក់ ក៏មិនក្តៅផង អញចូលចិត្តឲ្យឯងបាន ទោះត្រជាក់ឬក្តៅក្តី ដូច្នេះ ដោយព្រោះឯងគ្រាន់តែស្ទើរៗ ប៉ុណ្ណោះ គឺមិនមែនត្រជាក់ ក៏មិនក្តៅផង នោះអញនឹងខ្ជាក់ឯងចេញពីមាត់អញទៅ ដោយព្រោះឯងអួតថា ឯងជាអ្នកមាន បានកាន់តែស្តុកស្តម្ភឡើងហើយ ក៏មិនត្រូវការនឹងអ្វីសោះ តែឯងមិនដឹងថា ឯងវេទនា លំបាក ទ័លក្រ ខ្វាក់ភ្នែក ហើយអាក្រាតវិញនោះទេ បានជាអញទូន្មានឲ្យឯងទិញមាសដែលសំរងក្នុងភ្លើងពីអញ ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាអ្នកមានពិតមែន ហើយទិញសំលៀកបំពាក់ស ឲ្យបានស្លៀកពាក់ កុំឲ្យគេឃើញកេរ្តិ៍ខ្មាស ដែលឯងនៅអាក្រាតនោះឡើយ ព្រមទាំងថ្នាំលាបភ្នែកផង ឲ្យឯងបានមើលឃើញវិញ អញបន្ទោស ហើយផ្ចាញ់ផ្ចាល ដល់អស់អ្នកណាដែលអញស្រឡាញ់ ដូច្នេះ ចូរមានចិត្តឧស្សាហ៍ ហើយប្រែចិត្តចុះ មើល អញឈរនៅមាត់ទ្វារទាំងគោះ បើអ្នកណាឮសំឡេងអញ ហើយបើកទ្វារឲ្យ នោះអញនឹងចូលទៅឯអ្នកនោះ អញនឹងបរិភោគជាមួយនឹងអ្នកនោះ ហើយអ្នកនោះជាមួយនឹងអញដែរ ឯអ្នកណាដែលឈ្នះ នោះអញនឹងឲ្យអង្គុយលើបល្ល័ង្កជាមួយនឹងអញ ដូចជាអញបានឈ្នះ ហើយបានអង្គុយជាមួយនឹងព្រះវរបិតាលើបល្ល័ង្កទ្រង់ដែរ ២២ អ្នកណាដែលមានត្រចៀក ឲ្យអ្នកនោះស្តាប់សេចក្តី ដែលព្រះវិញ្ញាណមានព្រះបន្ទូលដល់ពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មានចុះ»។ ដកស្រង់ពីវិវរណៈ ៣៖១៤-២១។
ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង និងអារម្មណ៍របស់យើងខ្លាំងណាស់។ ទ្រង់ជ្រាបអំពីបរាជ័យ និងជោគជ័យរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបពេលដែលយើងធ្វើពុតជាស្មោះត្រង់។ ទ្រង់អាចមើលធ្លុះម៉ាស់របស់យើង។ ទ្រង់ជ្រាបទាំងអស់។
នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះទ្រង់ពុំបានផាត់យើងរាល់គ្នាចេញ។ ព្រះយេស៊ូវបានបន្តគោះនៅឯទ្វារចិត្តរបស់យើងមួយថ្ងៃហើយមួយថ្ងៃទៀត មួយសប្តាហ៍ហើយមួយសប្តាហ៍ទៀត មួយឆ្នាំហើយមួយឆ្នាំទៀត។ កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេស៊ូវយាងមកគង់នៅខាងក្នុងចិត្ត ការយកព្រះទុកជាទីមួយប្រាកដជាងាយស្រួលមិនខាន។
ពួកជំនុំឡៅឌីសេបានបដិសេធមិនយកព្រះទុកជាទីមួយ។ លទ្ធផលចេញមកគឺអាក្រក់ណាស់សម្រាប់ពួកគេនិងមនុស្សដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ គំរូអាក្រក់របស់ពួកជំនុំឡៅឌីសេបានដាស់តឿនយើងរាល់គ្នានៅថ្ងៃនេះ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះក៏ជម្រុញយើងឲ្យយកនគររបស់ព្រះទុកជាទីមួយដែរ។ ខណៈដែលអ្នកជំនួយការកំពុងប្រមូលប្រាក់ដង្វាយ សូមយកព្រះទុកជាទីមួយចុះ។
