ព្រះបានដាក់ទោសលោកម៉ូសេមិនសូវហួសហេតុនោះទេមែនទេ? នៅពេលដែលយើងអាននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយូដាសអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់គាត់នោះ។ មែនហើយ លោកម៉ូសេមិនបានចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យានៅលើផែនដីនេះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានចូលទៅទឹកដីសន្យាមួយទៀតនៅឯស្ថានសួគ៌ (ហេព្រើរ ១២៖២២)។ សូម្បីតែឥឡូវនេះ គាត់មានជីវិតរស់នៅក្នុងលំនៅថ្មីរបស់គាត់។ ជាការពិតណាស់ លំនៅនេះល្អជាងលំនៅលើផែននេះទៅទៀត។
លោកម៉ូសេគឺជាគំរូដំបូងគេបង្អស់ដែលយើងបានដឹងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីបុគ្គលម្នាក់ដែលបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ព្រះបានលើកយកលោកហេណុកទៅឯស្ថានសួគ៌ (លោកុប្បត្តិ ៥៖២៤) និងលោក អេលីយ៉ាផងដែរ (ពង្សាវតាក្សត្រទី២ ២៖១១)។ ប៉ុន្តែ បុគ្គលទាំង២នេះមិនទាន់បានស្លាប់នៅឡើយទេ។ តាមដែលយើងដឹងលោកម៉ូសេគឺបុគ្គលដំបូងគេបង្អស់ដែលបានស្លាប់ និងបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។
តើលោកម៉ូសេនៅក្នុងផ្នូរយូរប៉ុនណាដែរ មុនហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើង? យើងមិនបានដឹងនោះទេ។ តើគាត់បានស្នាក់នៅក្នុងផ្នូរអស់រយៈពេល៣ម៉ោង ឬ៣០០ឆ្នាំ? តើព័ត៌មាននេះសំខាន់ដែរឬទេ? ព័ត៌មាននេះមិនសំខាន់នោះទេ។ លោកម៉ូសេបានបិទភ្នែករបស់គាត់រួចក៏ស្លាប់ទៅ។ នៅពេលដែលគាត់បើកភ្នែកម្តងទៀត គាត់បានឃើញព្រះយេស៊ូវ។ រឿងដូចគ្នានេះនឹងបានកើតឡើងចំពោះយើងរាល់គ្នា ដែរ។ យើងនឹងស្លាប់ បន្ទាប់មកអ្វីដែលយើងនឹងឃើញនៅពេលដែលយើងបានបើកភ្នែករបស់យើងនោះ គឺជាព្រះយេស៊ូវដែលជាស្តេច ឬជាចៅក្រមរបស់យើងនេះឯង (សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ ២០៖៧-១៥)។
សូមអានខគម្ពីរកូរិនថូសទី១ ១៥៖១៣-២២។ តើសេចក្តីសន្យាដ៏អស្ចារ្យអ្វីដែលលោកអ្នកបានអាននៅក្នុងខទាំងនេះ? តើហេតុអ្វីបានជាយើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា មនុស្សស្លាប់នឹងដេករហូតដល់ព្រះយេស៊ូវដាស់ពួកគេអោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះ? តើហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអាចយល់អំពីខទាំង នេះបានដោយគ្មានសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនោះ?
ប្រសិនបើយើងគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមនៃការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញទេ នោះយើងនឹងគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមអ្វីទាំងអស់។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់គឺជាសេចក្តីសន្យាបង្ហាញថា យើងក៏នឹងរស់ឡើងវិញផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវ «បានសំអាតអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នាទាំងប៉ុន្មាន» (ហេព្រើរ ១៖៣) នៅពេលដែលទ្រង់បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងក្នុងនាមជាកូនចៀមរបស់យើង។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលនាំអោយយើងមានក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់អនាគតខាងមុខ។ លោកម៉ូសេបានរស់ឡើងវិញដោយសារតែអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើនៅពេលអនាគត។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើយ៉ាងដូច្នោះមែន។ ហើយយើងក៏នឹងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញផងដែរដោយសារតែអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ។
រឿងអំពីលោកម៉ូសេនៅត្រង់នេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយអំពីរបៀបដែលព្រះនឹងសង្គ្រោះយើងតាម រយៈសេចក្តីជំនឿរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគុណរបស់ទ្រង់។ លោកម៉ូសេបានរស់ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿ ទោះបីជាគាត់បានធ្វើខុសនៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គាត់ក៏ដោយ។ លោកម៉ូសេបានលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបណ្តាជនអោយជ្រើសរើសជីវិតខាងឯសេចក្តីជំនឿដូចគ្នានេះតាមរយៈកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថាទាំងមូល។ ពួកយើងក៏កំពុងតែឈរនៅលើព្រំប្រទល់នៃទឹកដីសន្យាផងដែរ។ តើយើងគួរតែជ្រើសរើសជីវិតខាងឯសេចក្តីជំនឿដែរឬយ៉ាងណា? ព្រះបានត្រាស់ហៅយើងអោយរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងទ្រង់។ តើយើងអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីអោយប្រាកដថា យើងនឹងមិនធ្វើកំហុសដដែលដែលបានដាស់តឿនដោយកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថានោះ?
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៤ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២១
សិក្សាបន្ថែម
«នៅពេលដែលលោកម៉ូសេ និងលោកអើរ៉ុនស្រែកឡើងថា «តើត្រូវឲ្យយើងធ្វើឲ្យទឹកចេញពីថ្មដានេះសំរាប់អ្នករាល់គ្នាឬអី» នោះមានន័យថា ពួកគេបានព្យាយាមធ្វើត្រាប់ដូចជាព្រះដូច្នោះដែរ។ ពួកគេបានបង្ហាញពួកបណ្តាជនថា អំណាចក្នុងការធ្វើការអស្ចារ្យនេះមានប្រភពចេញមកពីពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេគ្រាន់តែជាមនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមានភាពកំសោយរបស់មនុស្សលោក រួមទាំងចំណង់នៃមនុស្សមានបាបផងដែរ។ លោកម៉ូសេ និងលោកអើរ៉ុនបានហត់នឿយ និងអស់កម្លាំងដោយសារតែពួកបណ្តាជនមិនព្រមបញ្ឈប់ការរអូ៊រទាំ និងការបែរមកទាស់នឹងព្រះទាល់តែសោះ។ ម្ល៉ោះហើយ លោកម៉ូសេបានភ្លេចព្រះនៅពេលនោះ។ គាត់បានខកខានក្នុងការនឹកចាំថា ព្រះគឺជាអ្នកជួយដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់គាត់។ លោកម៉ូសេបានប្រព្រឹត្តនូវកំហុសដែលនឹងត្រូវកត់ត្រានៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃព្រះគម្ពីរសម្រាប់អោយមនុស្សគ្រប់គ្នាបានអាន។ លោកម៉ូសេបានបង្ហាញអំពីភាពកំសោយរបស់មនុស្សលោក ដោយសារតែគាត់មិនបានជឿទុកចិត្តទៅលើព្រះចេស្តារបស់ព្រះ។ នៅពេលនោះ លោកម៉ូសេមិនបានជ្រើសរើសរក្សាចិត្តរបស់ គាត់អោយនៅតែបរិសុទ្ធនោះទេ។ គាត់មិនបានកាន់ខ្ជាប់រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃជីវិតខាងឯព័ន្ធកិច្ចរបស់គាត់សម្រាប់ព្រះនោះទេ។ លោកម៉ូសេគួរតែថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ និងបង្ហាញការគោរពដល់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានចាញ់អំពើបាប។ គាត់មិនបានគោរពដល់ព្រះនៅចំពោះមុខពួកបណ្តាជននោះឡើយ»។ ដកស្រង់ ពី Ellen G. White, Patrairchs, and Prophets, page 418, adapted។
«លោកម៉ូសេបាននៅជាមួយនឹងលោកអេលីយ៉ានៅលើភ្នំដ៏ខ្ពស់។ នៅទីនោះ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានផ្លាស់ប្រែរហូតដល់ទ្រង់បានបញ្ចេញសិរីល្អដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច។ ព្រះដែលជាព្រះវរបិតាបានបញ្ជូនលោកម៉ូសេ និងលោកអេលីយ៉ាអោយមកឯព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះរាជបុត្រា។ លោកម៉ូសេ និងលោកអេលីយ៉ាបាននាំពន្លឺ និងសិរីល្អពីព្រះវរបិតាមកថ្វាយដល់ព្រះយេស៊ូវ។ លោកម៉ូសេបានអធិស្ឋានអំពីពេលវេលានេះរាប់រយឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះ។ ឥឡូវនេះ អ្វីៗដែលគាត់បានអធិស្ឋានទីបំផុតបានកើតឡើងមែន។ លោកម៉ូសេកំពុងតែឈរនៅលើដីដែលព្រះបានប្រទានដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ លោកម៉ូសេបានពិភាក្សាជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ នៅទីនោះព្រមទាំងបានកំសាន្តព្រះទ័យដល់ទ្រង់ផង។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលសេចក្តីសន្យាទាំងអស់នៃព្រះគម្ពីរបានចង្អុលបង្ហាញ។ រូបភាពរបស់លោកម៉ូសេនៅត្រង់នេះគឺជារូបភាពចុងក្រោយបង្អស់ដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ លោកម៉ូសេគឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលគេគោរពជាងគេនៅឯស្ថានសួគ៌»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, page 479, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- តើរឿងនៃការស្លាប់របស់លោកម៉ូសេបានបង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេច ពីការបង្រៀនអំពីការរស់ឡើងវិញនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី?
- តើរឿងនៃជីវិតរបស់លោកម៉ូសេអាចជាគំរូមួយអំពីអត្ថន័យនៃការរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿដោយរបៀបណា? តើជីវិតរបស់គាត់បង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេចថា យើងត្រូវបានសង្រ្គោះដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគុណរបស់ព្រះ មិនមែនដោយសារទង្វើល្អរបស់យើងនោះ?
- សូមពិភាក្សាអំពីសេចក្តីសន្យានៃការរស់ឡើងវិញនៅក្នុងថ្នាក់។ តើហេតុអ្វីបានជាការបង្រៀននេះសំខាន់ម្ល៉េះចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានជឿនោះ? ប្រសិនបើយើងជឿថា ព្រះទ្រង់នឹងដាស់យើងពីស្លាប់ឡើងវិញនោះ តើយើងមិនគួរជឿទ្រង់នៅក្នុងរឿងផ្សេងៗទៀតទេឬអី? ប្រសិនបើព្រះអាចដាស់យើងពីស្លាប់ឡើងវិញបានមែន នោះមានន័យថា ទ្រង់អាចធ្វើអ្វីៗបានទាំងអស់មែនទេ?
រឿងខ្លី
ក្មេងជំទង់បានបង្កើតតន្ត្រីគ្រីស្ទាន
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ព្រះវិហាររបស់នាងមីហារូ ស៊ីមីស្សូ (Miharu Shimizu) តែងតែរៀបចំកម្មវិធីបុណ្យណូអែលនៅក្នុងទីក្រុងតូខ្យូ ប្រទេសជប៉ុន។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ នាងមីហារូមានបំណងចង់ចូលរួម និងចែករំលែកសេចក្តីអំណររបស់នាងអំពីកំណើតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នៅរដូវធ្លាក់ខ្យល់មួយក្នុងអំឡុងពេលឆ្នាំទី១របស់នាងនៅក្នុងសកលវិទ្យាល័យ គ្រូបង្រៀនម្នាក់បានស្នើសុំអោយនាងសរសេរទំនុកចម្រៀងសម្រាប់ការសម្តែងតន្ត្រី។
ការសម្តែងតន្ត្រីបានក្លាយទៅជាការប្រលងចុងក្រោយសម្រាប់សិស្សទាំង៣០នាក់នៅក្នុងថ្នាក់របស់នាង។ នាងមីហារូជាអ្នកសរសេរសាច់រឿង និងទំនុកចម្រៀង រីឯគ្រូគឺជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀង។ បន្ទាប់មក សិស្សទាំងអស់ត្រូវបានចែកជា៤ក្រុម ហើយក្រុមនីមួយៗត្រូវរៀនច្រៀងភ្លេងទាំងនោះ។ បន្ទាប់ពីបានអធិស្ឋានពីរបីដងរួចមក នាងមីហារូបានបញ្ចូលរឿងខ្លីមួយស្តីអំពីចម្រៀងថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ ចម្រៀងទាំងនោះពោរពេញទៅដោយការសរសើរតម្កើងដល់ព្រះយេស៊ូវនាថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ នាងមិនដឹងថា គ្រូ ឬសិស្សទាំងឡាយបានគិតយ៉ាងដូចម្តេចនោះទេ។ ពីព្រោះពួកគេមិនមែនជាគ្រីស្ទាននោះឡើយ។ នៅពេលដែលនាងមីហារូបង្ហាញការសម្តែងតន្រ្តី៨នាទីរបស់នាងរួច គ្រូមិនបានផ្លាស់ប្តូរពាក្យ របស់គាត់មួយម៉ាត់ណាសោះ។ គាត់បាននិយាយថា «ទំនុកចម្រៀងនេះពីរោះខ្លាំងណាស់»។ ខណៈ ពេលដែលសិស្សកំពុងរៀន និងហ្វឹកហាត់ការសម្តែងតន្រ្តីរបស់ពួកគេ នាងមីហារូបាននឹកចាំអំពីកម្មវិធីបុណ្យណូអែលនៅឯព្រះវិហារ។ ប្រហែលជាការសម្តែងតន្ត្រីរបស់នាងអាចជាការចូលរួមចំណែកមួយនៅក្នុងកម្មវិធីបុណ្យណូអែលបាន។
នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលនោះ នាងបានលេងព្យាណូ ខណៈដែលមិត្តរួមថ្នាក់ទាំង៧នាក់កំពុងតែសម្តែងតន្ត្រីរបស់នាងនៅឯព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទសេតាហ្គាយ៉ា ដែលជាព្រះវិហារសម្រាប់មនុស្សវ័យក្មេងនៅក្នុងទីក្រុងតូខ្យូ។ ក្មេងៗអាត់វេនទីស្ទបានជួយការសម្តែងតន្ត្រីពីក្រោយឆាក។ មនុស្សកាន់តែច្រើនបានមកទស្សនាការសម្តែងតន្ត្រីលើសពីអ្វីការរំពឹងទុករបស់នាងទៅទៀត។ មនុស្សប្រហែល ជា៧៥នាក់បានប្រជ្រៀតគ្នានៅក្នុងអគារព្រះវិហារដ៏តូច ពេញចន្លោះទាំងអស់ ដែលតាមធម្មតាមានតែសមាជិកព្រះវិហារមកថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍២៥នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
នាងមីហារូមានសេចក្តីរីករាយជាខ្លាំង។ នាងមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងអ្នកទស្សនា។ នាងបានសង្កេតឃើញថា នាង និងអ្នកទស្សនាទាំងនេះបានចែករំលែកនូវគោលបំណងដ៏ពិតនៃថ្ងៃបុណ្យណូអែល គឺជាសេចក្តីអំណរដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់មនុស្សលោកជាខ្លាំងបានជាទ្រង់យាងមកប្រសូតជាទារកនៅផែនដីនេះ។ នាងមីហារូសប្បាយចិត្តជាពិសេសនោះ គឹមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងម្នាក់កំពុងតែអង្គុយស្តាប់ជាមួយនឹងអ្នកទស្សនាទាំងអស់ផងដែរ។ ក្រោយមក មិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់នោះបានស្នើសុំអោយមានថ្នាក់សិក្សាព្រះគម្ពីរ។
នាងមីហារូបានសម្រេចចិត្តនិពន្ធការសម្តែងតន្ត្រីមួយទៀតសម្រាប់បុណ្យអូណែលឆ្នាំក្រោយ។ នាងបានសរសេរការសម្តែងតន្ត្រីអំពីរបៀបដែលតារបស់នាងបានក្លាយមកជាសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទ។ ការស្វែងរកមិត្តរួមថ្នាក់អោយចូលរួមនៅក្នុងការសម្តែងតន្ត្រីថ្មីរបស់នាងគឺជារឿងងាយទេ។ ពីព្រោះពួកគេចូលចិត្តការសម្តែងតន្ត្រីកាលពីឆ្នាំមុននិងចង់ច្រៀងម្តងទៀតជាខ្លាំង។ អ្នកចូលរួមថ្មីម្នាក់ទៀតនៅក្នុងក្រុមគឺជាមិត្តរួមថ្នាក់ដែលកំពុងតែសិក្សាព្រះគម្ពីរនោះឯង។ នាងមីហារូដែលមានអាយុ១៩ឆ្នាំ កំពុងតែអធិស្ឋានសូមអោយព្រះប្រើនូវទេពកោសល្យខាងឯតន្ត្រីរបស់នាងក្នុងការទាក់ទាញមិត្តរួមថ្នាក់មកឯទ្រង់។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
នៅពេលដែលព្រះយកលោកអ្នកទុកជាទីមួយ
កាលពីជាង២០០០ឆ្នាំមុន ព្រះជាម្ចាស់បានយកលោកអ្នកទុកជាទីមួយ និងបានប្រទានព្រះបុត្រាស្ងួនភ្ងាតែមួយដើម្បីឲ្យលោកអ្នកអាចរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច។ កំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការរំឭកថា គឺព្រះហើយដែលបានយកលោកអ្នកទុកជាទីមួយមុនពេលដែលលោកអ្នកបានដឹងថាមានទ្រង់ទៅទៀត។
រឿងដំណឹងល្អគឺមិនមែនជារឿងរបស់លោកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះដើម្បីឲ្យព្រះអាចយកលោកអ្នកទៅកាន់កន្លែងដ៏ប្រសើរនោះទេ។ វាក៏មិនមែនជារឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់យើងរាល់គ្នាដែលមានការលំបាកក្នុងការជឿលើព្រះដែលស្រឡាញ់យើងយ៉ាងពិតប្រាកដនោះដែរ។ រឿងដំណឹងល្អគឺជារឿងរបស់ព្រះដែលស្រឡាញ់លោកអ្នកមុនពេលដែលលោកអ្នកបានកើតមកទៅទៀត។ វាគឺជារឿងរបស់ព្រះដែលយកលោកអ្នកទុកជាទីមួយ។ វាគឺជារឿងដ៏មិនអាចជឿបានថា ព្រះនៃចក្រវាឡបានលះបង់នគរឋានសួគ៌មករងទុក្ខជំនួសលោកអ្នកដើម្បីឲ្យលោកអ្នកបានជីវិតអស់កល្ប។ រឿងដំណឹងល្អគឺជារឿងរបស់ព្រះវរបិតា។ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ» (យ៉ូហាន ៣៖១៦)។
ព្រះយេស៊ូវបានពណ៌នាពួកជំនុំថាជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះអង្គ។ បើទោះបីជាពួកជំនុំរបស់យើងធ្លាប់បរាជ័យក្នុងការបំពេញបេសកកម្មដែលព្រះប្រទានដល់យើងក្តី ក៏ពួកជំនុំនៅតែជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ។ ហើយយើងត្រូវបានត្រាស់ហៅឲ្យស្រឡាញ់ពួកជំនុំដូចជាទ្រង់ស្រឡាញ់ដែរ។ យើងតោងតែប្រុងប្រយ័ត្នអំពីរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះពួកជំនុំ។ ចូរនឹកចាំអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់យ៉ាងធំធេងដល់ពួកជំនុំជានិច្ច។
ព្រះយេស៊ូវនឹងផ្គត់ផ្គង់ធនធានដែលកូនក្រមុំរបស់ព្រះអង្គជានិច្ចដើម្បីយកទៅបំពេញបេសកកម្មរបស់នាង។ រឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះគឺជារបៀបដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ធ្វើការនេះ។ ទ្រង់បានផ្គត់ផ្គង់ពួកជំនុំដោយការប្រទានពរជាកម្រៃ ជាចំណូល ជាប្រាក់ខែ និងជាផលដំណាំដល់លោកអ្នក ហើយបានអញ្ជើញលោកអ្នកឲ្យយកទ្រង់ទុកជាទីមួយដោយត្រូវបង្វិលថ្វាយមួយចំណែកទៅព្រះវិហារ។
មានរឿងពីរយ៉ាងដែលបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់៖ ទី១) ប្រសិនបើព្រះវិហារពុំមានធនធានគ្រប់គ្រាន់ គឺដោយសារតែគ្នាយើងខ្លះកំពុងតែរក្សាធនធានរបស់ព្រះវិហារទុកសម្រាប់ខ្លួនឯងហើយ។ ហើយទី២) រឿងនេះពន្យល់ពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបន្តប្រទានធនធានជាច្រើនដល់អស់អ្នកដែលស្មោះត្រង់ក្នុងការថ្វាយដង្វាយដល់ព្រះតាមរយៈព្រះវិហាររបស់ព្រះអង្គ។
លោកអ្នកក៏ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទទួលស្គាល់ថា លោកអ្នក៏ជាក្រុមជំនុំដែរ។ និយាយតាមបែបម្យ៉ាងទៀតគឺថា យើងរាល់គ្នាគឺជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ម៉្លោះហើយពេលណាយើងប្រើទេពកោសល្យដ៏ពិសេសរបស់យើង មានន័យថា យើងកំពុងតែស្អាងរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយ។ រឿងនេះមានន័យថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងអន្តរាគមន៍ដល់សហគមន៍របស់លោកអ្នកតាមរយៈលោកអ្នកនេះហើយ។
នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតមកកាលពីជាង២០០០ឆ្នាំមុន ទ្រង់បានប្រកាសទៅកាន់ចក្រវាឡថា ទ្រង់កំពុងតែយកលោកអ្នកទុកជាទីមួយ។ សព្វថ្ងៃនេះព្រះទ្រង់កំពុងអង្វរករឲ្យលោកអ្នកយកទ្រង់ទុកជាទីមួយវិញ។
សម្រាប់ឆ្នាំថ្មីដែលនឹងមកដល់នេះ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ជម្រុញយើងឲ្យយកនគររបស់ទ្រង់ទុកជាទីមួយក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ខណៈដែលអ្នកជំនួយការប្រមូលប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១ និងសទ្ធា យើងក៏ត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យយកព្រះទុកជាទី១ដែរ។
