សូមអានចម្រៀងនេះនៅក្នុងខគម្ពីរអេសាយ ៥៖១-៧។ បទចម្រៀងនេះក៏ជារឿងប្រៀប ប្រដូចផងដែរ។ តើរឿងប្រៀបប្រដូចនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្តេចទៅ?

---------------------------------------------------------------------------------------

ព្រះវរបិតាបានពន្យល់នូវអត្ថន័យនៃសាច់រឿងប្រៀបប្រដូចនេះនៅចុងបញ្ចប់នៃខគម្ពីរអេសាយ ៥៖៧។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើប្រាស់នូវនិមិត្តរូបផ្សេងៗ ដើម្បីជួយដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឱ្យអាចមើលឃើញនូវអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រើវិធីដូចគ្នានេះដែរជាមួយស្តេចដាវីឌ (សូមអាន ខគម្ពីរសាំយូអែលទី២ ១២៖១-១៣)។ ទ្រង់បានដាក់ចំណងជើងអោយរឿងប្រៀបប្រដូចនេះថា «បទចំរៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់» (អេសាយ ៥៖១)។ ចំណងជើងនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីអ្វីដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យពី រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ និងបង្ហាញពីអ្វីដែលនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ (យ៉ូហានទី១ ៤៖៨)។ ព្រះអង្គនឹករំពឹងថារាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងស្រឡាញ់ទ្រង់វិញ។ ទ្រង់ប្រៀបប្រដូចសេចក្តីស្រឡាញ់នេះទៅនឹង «ដើមទំពាំងបាយជូរល្អ» (អេសាយ ៥៖២)។ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនដែលបានទទួលផលទំពាំងបាយជូរពីរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឡើយ។ អ្វីដែលទ្រង់ទទួលបាននោះគឺផ្លែទំពាំងបាយជូរព្រៃប៉ុណ្ណោះ(អេសាយ ៥៖២) ដែលភាសាហេព្រើរហៅផ្លែនេះថា «ទំពាំងបាយជូររលួយ» ដែលមានន័យថា «ក្លិនស្អុយ» (អេសាយ ៥៖២)។

តើព្រះវរបិតាចង់មានន័យយ៉ាងដូចម្តេចនៅពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលនៅក្នុងខគម្ពីរអេសាយ ៥៖៤? «តើគួរឲ្យអញធ្វើអ្វីទៀតដល់ចំការទំពាំងបាយជូររបស់អញដែលអញលះបង់មិនបានធ្វើនោះ»?

---------------------------------------------------------------------------------------

បន្ទាប់មកព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «ឥឡូវនេះ អញនឹងប្រាប់ឲ្យឯងរាល់គ្នាដឹងជា អញនឹងធ្វើអ្វីដល់ចំការទំពាំងបាយជូររបស់អញនោះ គឺអញនឹងរើរបងចេញ នោះសត្វនឹងចូលស៊ីបំផ្លាញ អញនឹងរំលំកំផែងចេញ នោះចំការនឹងត្រូវជាន់ឈ្លីទៅ អញនឹងបំផ្លាញអស់រលីង នឹងគ្មានអ្នកណាកាត់ លួស ឬជ្រួយដីទៀតឡើយ» (អេសាយ ៥៖៥, ៦)។ នៅពេលដែលយើងរាល់គ្នាធ្វើបាប ព្រះជាម្ចាស់មិនបានកាត់កាល់យើងចេញភ្លាមនោះទេ។ ទ្រង់ក៏មិនបពា្ឈប់នូវការការពារ និងបំផ្លិចបំផ្លាញយើងភ្លាមៗដែរ។ ទ្រង់ទុកឱកាសឱ្យយើងទទួលយកការអត់ទោសពីទ្រង់ (សូមអានពេត្រុសទី២ ៣៖៩)។ ព្រះ ជាម្ចាស់នឹងមិនកាត់កាល់កូនណាម្នាក់ដែលបែរមករកទ្រង់វិញឡើយ។ ទ្រង់នៅតែព្យាយាមទាញនាំយើងត្រឡប់មករកទ្រង់វិញដរាបណានៅមានសង្ឃឹមដែលយើងនឹងទទួលយកទ្រង់វិញ។ ព្រះអង្គមិនងាយនឹងទទួលយកនូវចម្លើយបដិសេធដោយងាយៗនោះទេ។ ទ្រង់ជ្រាបថា យើងរាល់គ្នាត្រូវបានបោកបញ្ឆោតដោយអំពើបាប។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនអាចកែប្រែគំនិតរបស់យើងបានទេនោះទ្រង់នឹងទទួលយកនូវជម្រើសរបស់យើងជាមិនខាន។ ទ្រង់នឹងអនុញ្ញាតឱ្យយើងដើរតាមផ្លូវដែលយើងបានជ្រើសរើសនោះ (សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ ២២៖១១)។

ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់នៅតែបន្តអំពាវនាវហៅយើងឲ្យមករកព្រះ។ តែបើយើងនៅតែបន្តបដិសេធចំពោះការដង្ហោយហៅរបស់ទ្រង់នោះ ទ្រង់នឹងលែងហៅយើងទៀតហើយ។ ព្រះអង្គទ្រង់ជ្រាប ថាយើងនឹងមិនផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់យើងទេ (ម៉ាថាយ ១២៖៣១, ៣២)។ ការងាកបែរចេញពីព្រះយេស៊ូវ នោះនឹងនាំឱ្យយើងមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់ (ហេព្រើរ ៦៖៤-៦)។ ទ្រង់នឹងមិនបង្ខំយើងឲ្យវិលត្រឡប់មកឯទ្រង់វិញទេ។ ប្រសិនបើយើងមិនវិលត្រឡប់មកឯព្រះវិញទេ នោះទ្រង់ត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យយើងទៅ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះទ្រង់គោរពតាមសេរីភាពនៃជម្រើសរបស់យើងម្នាក់ៗ។ ​

អ្នកជំនួយការព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទម្នាក់ គាត់មិនដែលនឹកស្មានថាគាត់បានចាញ់បោកស្ត្រីម្នាក់ និងកូនប្រុសនាងឡើយ។ កាលនោះលោកបានអញ្ជើញពួកគេមកផ្ទះរបស់ខ្លួនក្រោយពេលដែលពួកគេបានរត់ភៀសខ្លួនពីសង្រ្គាមក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែនភាគខាងកើត។ ប៉ុន្តែ លោកក៏មិនដែលមានការសោកស្តាយដែរ។ លោកវាឡែនទីន សាយស៊ីវបាននិយាយថា៖ «យើងបានធ្វើការនេះដោយស្មោះអំពីចិត្តចំពោះព្រះ ហើយយើងនឹងទុកឲ្យព្រះជាអ្នកវិនិច្ឆ័យរវាងនាងនិងយើងចុះ»។ រឿងនេះបានកើតឡើងកាលពីឆ្នាំ២០១៥ ពេលដែលលោកវាឡែនទីន បានដឹងថាមានការផ្ទុះឡើងនៃចលនាប្រជាជនចំណាកស្រុកមកដល់ទីក្រុងរបស់លោកដែលមានឈ្មោះថា ទីក្រុងសមុទ្រខ្មៅ ស្ថិតក្នុងរដ្ឋមីកកូឡាវ។ ស្ថានភាពនៃការចំណាកស្រុករបស់ប្រជាជនពិតជាបានធ្វើអោយលោករំជួលចិត្តក្រៃលែង។ ដូច្នេះហើយលោកវាឡែនទីន ដែលមានអាជីពជាមេការសំណង់ស្រាប់បានតាំងចិត្តយ៉ាងមុតមាំជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់ធ្វើដំណើរទៅកាន់សណ្ឋាគារមួយកន្លែងដែលគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាល នៅទីនោះពួកគេបានឃើញប្រជាជនចំណាកស្រុកចំនួន៥០នាក់រស់នៅក្នុងអគារចំនួន២ដែលក្នុងបន្ទប់នីមួយៗនៃអាគារនោះផ្ទុកមនុស្សចាប់ពី៦ទៅ៨នាក់ឯណោះ។ លោកវាឡែនទីន បានណែនាំខ្លួនគាត់ថាជាគ្រិស្តបរិស័ទ ហើយគាត់ក៏បានសួរនាំពួកគេថាតើពួកគេមានការខ្វះខាតអ្វីខ្លះ។ ភ្លាមៗនោះក៏មានការឆ្លើយតបមកវិញថា ពួកគេត្រូវការកន្ទបទារក និងកន្សែងជូតមុខ។ លោកវាឡែនទីនបាននិយាយថា៖ «យើងក៏បានទៅផ្សារទំនើបទិញរបស់ទាំងពីរនេះមកភ្លាម»។ បន្ទាប់មកយើងក៏បានសួរទៀតថាតើមានអ្វីដែលយើងអាចជួយបានទៀតទេ? ពួកគេក៏បានស្នើសុំជាអាទិរូមមាន៖ ខោទ្រនាប់ របស់របរអនាម័យរបស់ស្ត្រី និងដំឡូងបារាំងជាដើម។ អាជ្ញាធរបានផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវកន្លែងស្នាក់នៅមែន ប៉ុន្តែ ពូកគេមិនមានអ្វីច្រើនផ្សេងទៀតនោះទេ។ នៅពេលដែលចំណងមិត្ដភាពរបស់គាត់និងជនចំណាកស្រុកបានចម្រើនឡើងហើយនោះ លោកវាឡែនទីន ក៏បានអញ្ជើញមិត្ដថ្មីរបស់លោកទាំងនោះមកសិក្សាព្រះគម្ពីរជុំគ្នា។ មានមនុស្សប្រមាណ១១នាក់យល់ព្រមមកសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយគាត់ ហើយក៏មានលោកគ្រូគង្វាលអាត់វេនទីស្ទម្នាក់បានចាប់ផ្តើមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយពួកគេជារៀងរាល់ល្ងាច។ បន្ទាប់មកក៏មានអំពើហិង្សាមួយបានផ្ទុះឡើងនៅឯសណ្ឋាគារនៃជនភៀសខ្លួនទាំងនោះដែលបានបណ្តាលអោយបុរសវ័យ១៩ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះ វ៉ាលឺរី ត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យដោយមានរបួសស្នាម។ នៅពេលដែលលោកវាឡែនទីន និងភរិយាបានទៅសួរសុខទុក្ខគាត់នៅមន្ទីរពេទ្យ ម្តាយរបស់ក្មេងប្រុសរងរបួសម្នាក់នេះដែលមានឈ្មោះថា ណាតាសាបានទទួចអង្វរសុំកន្លែងស្នាក់នៅថ្មីមួយ។ លោកវាឡែនទីនបានកំពុងជួលផ្ទះល្វែងមួយខ្នងដែលមានបីបន្ទប់ដែរ ហើយលោកក៏បានសំរេចផ្តល់បន្ទប់មួយសំរាប់នាងនិងកូនប្រុសបានស្នាក់នៅជាបណ្តោះអាសន្ន។ មួយរយៈពេលនោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាល្អប្រក្រតីធម្មតា។ ណាតាសា នាងថែមទាំងបានចូលរួមថ្វាយបង្គំនៅក្នុងព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទផងដែរ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក លោកវាឡែនទីន បានដឹងថានាងមិនមែនជាមនុស្សដែលគ្មានសមត្ថភាពដូចដែល នាងបានអះអាងនោះទេ ហើយថានាងបានឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីគុណធម៌របស់ប្រជាជនដែលបានលះបង់ លុយកាក់ទៅជួយគេ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «យើងបានចិញ្ចឹមនាងនិងកូនប្រុសរបស់នាងហើយថែមទាំងបានបង់ថ្លៃវិក័យប័ត្រទូរស័ព្ទអោយពួកគេទៀត»។ «ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មកយើងបានដឹងថាពួកគេមិនមែនជាអ្នកក្រពិតទេ។ យើងក៏បានស្នើសុំអោយពួកគេឲ្យចាកចេញទៅ»។ ណាតាសា និងកូនប្រុសរបស់នាងបានរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារយើងអស់រយៈពេល៦ខែ។ បើក្រឡេកមើលទៅក្រោយវិញ វាឡែនទីន បាននិយាយថាបទពិសោធន៍នេះគឺជាព្រះពរមួយវិញ។ ណាតាសាបានជួយពូកគេជាច្រើនជុំវិញកិច្ចការងារ ផ្ទះ ដូចជាការចម្អិនអាហារ ការបោកគក់ និងជួយថែររក្សាកូនៗទាំងបីនាក់របស់គាត់។ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយថា ឯព្រះពរដ៏ធំបំផុតនោះគឺជាឱកាសក្នុងការផ្តល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដល់នាង។ «យើងបានទទួលនូវសេចក្តីអំណរ និងព្រះពរ ព្រោះយើងអាចមានឱកាសបំរើដល់អ្នកដទៃ» គាត់បាននិយាយដូច្នេះ។ «គ្រួសាររបស់យើងបានធូរធារហើយ។ ខ្ញុំនឹងមិនចំាបាច់ធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតទេ។ លោកវាឡែនទីន ជឿជាក់ថាវាជារឿងដែលសំខាន់ណាស់ក្នុងការជួយមនុស្សគ្រប់ៗគ្នាមិនថាពួកគេទទួលយកព្រះយេស៊ូវឬក៏អត់នោះទេ។ កាតព្វកិច្ចរបស់យើងជាគ្រីស្ទានគឺត្រូវរស់នៅនិងចេះបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក រីឯរឿងផ្សេងទៀតនោះគឺស្រេចនឹងព្រះចុះ។ យើងថែរក្សាដោយសេចក្ដីល្អ រីឯព្រះទ្រង់ជាអ្នកប្រមូលផលវិញ»។ ​ ​