សូមអាន Ellen G. White, “Abraham in Canaan,” pages 132-138, in Patriarchs and Prophets; “The Prophets of God Helping Them,” pages 569-571, in Prophets and Kings។

ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញយើងពីកាតព្វកិច្ចរបស់យើងរាល់គ្នា។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់លោកអ័ដាមនិងនាងអេវ៉ានៅក្នុងសួនច្បារអេដែន។ ក្រោយមកព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសក្រឹត្យវិន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅលើភ្នំស៊ីណាយ។ ក្រឹត្យវិន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺជាផ្នែកមួយនៃសេចក្តីសញ្ញាថ្មី។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់សរសេរក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចិត្តរបស់យើងរាល់គ្នា។ ក្រឹត្យវិន័យនេះ បង្ហាញពីផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សលោកដើម្បីអោយបានជីវិត។ ចុះប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ទុក អោយយើងរាល់គ្នាធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងវិញនោះ តើយើងនឹងគួរធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចទៅ? នោះ អារក្សសាតាំងនឹងមកគ្រប់គ្រងលើយើង។ យើងនឹងក្លាយជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានចិត្តដូចជាសាតាំងដែរ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះបានត្រាស់បង្គាប់ឱ្យយើងរាល់គ្នាមកបម្រើទ្រង់ ព្រោះទ្រង់មានផែនការ ល្អសម្រាប់ជីវិតរបស់យើងរាល់គ្នា។ យើងនឹងក្លាយជាមនុស្សល្អតាមរយៈផែនការនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នា ចង់អោយយើងម្នាក់ៗក្លាយជាអ្នកបម្រើទ្រង់ដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញានិងភាពអត់ធ្មត់ ក្នុងព័ន្ធកិច្ចដែលទ្រង់ ប្រទានឱ្យយើង។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយើងនូវគំរូដែលយើងគួរប្រព្រឹត្តនៅពេលដែលទ្រង់បានយាងមក ផែនដីនេះ។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា៖ «ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំមានសេចក្តីអំណរនឹងធ្វើតាម ព្រះហឫទ័យទ្រង់អើ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ក៏នៅក្នុងចិត្តទូលបង្គំ» ទំនុកតម្កើង ៤០៖៨ «ពីព្រោះខ្ញុំបានចុះពីស្ថានសួគ៌មក មិនមែននឹងធ្វើតាមចិត្តខ្ញុំទេ គឺតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ចាត់ឲ្យខ្ញុំមក» យ៉ូហាន ៦៖៣៨ ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកលើផែនដីនេះពីព្រោះទ្រង់ស្រឡាញ់ដល់ព្រះវរបិតានិងមនុស្ស មានបាប។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានយាងមកទីនេះព្រោះព្រះអង្គចង់សម្តែងនូវការគោរពនិងលើកសរសើរតម្កើង ដល់សិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខនិងសុគត។ សេចក្ដី ស្រឡាញ់ចំពោះព្រះវរបិតានិងមនុស្សជាតិបានពោរពេញលើអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់បានធ្វើ។ ព្រះយេស៊ូវបាន អំពាវនាវឲ្យយើងបើកចិត្តឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់តែមួយនេះគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់យើងផងដែរ»។ ដកស្រង់ ពី Ellen G. White, The Desire of Ages, pages 329, 330, adapted។

គ្រូគង្វាលអាត់វេនទីស្ទម្នាក់បានសួរលោកហួង វេនមីង (Huang Wen-Meng) ដែលជាអ្នកចំការគ្មានការបំប៉នខាងឯផ្នែកទេវវិទ្យា អោយជួយបង្កើតពួកជំនុំនៅក្នុងភូមិតូចមួយដែលត្រូវធ្វើដំណើរប្រហែលជា២ម៉ោងកន្លះពីផ្ទះរបស់គាត់នៅឯប្រទេសតៃវ៉ាន់ខាងត្បូង។

លោកវេនមីងមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង។ គាត់ពុំមែនជាសមាជិកព្រះវិហារនោះទេ ប៉ុន្តែ គាត់ តែងតែថ្វាយបង្គំជារៀងរាល់ថ្ងៃសប្បាតហ៍នៅក្នុងភូមិរបស់គាត់។ គាត់បានយល់ព្រមជួយ។ គាត់បាននិយាយជាមួយនឹងសមាជិកព្រះវិហារដែលមានសាច់ញាតិស្រីម្នាក់នៅក្នុងភូមិបាអៅ (Ba-Eao) គឺជាភូមិដែលពុំមានអាត់វេនទីស្ទរស់នៅ។ ​

នាងបានអនុញ្ញាតអោយយកផ្ទះរបស់នាងធ្វើជាព្រះវិហារ។ លោក វេនមីង និងគ្រូគង្វាលបានផ្លាស់ប្តូរវេនអធិប្បាយនៅក្នុងផ្ទះដែលជាព្រះវិហារជារៀងរាល់ថ្ងៃសប្បាតហ៍ និងមានអ្នកជ្រមុជទឹក៦នាក់ក្នុងរយៈពេល៦ខែ។ ប្រហែលជា១ឆ្នាំកន្លះក្រោយមក លោកវេនមីងក៏បាន ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកផងដែរ។​ អ្នកដឹកនាំអាត់វេនទីស្ទបានស្ងើចសរសើរថា ព្រះបានប្រទានពរដល់កិច្ច ខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់លោកវេនមីងនៅភាគខាងត្បូងប្រទេសតៃវ៉ាន់ដែលជាតំបន់មួយដែលព្រះវិហារបាន ព្យាយាមយ៉ាងលំបាកក្នុងការចូលទៅដល់។ សន្និសិទនៃប្រទេសតៃវ៉ាន់បានស្នើសុំអោយគាត់បង្កើត ព្រះវិហារនៅឯភូមិសាន់ទីមួយទៀតក្នុងភូមិភាគខាងត្បូង។ ៦ឆ្នាំក្រោយមក ព្រះវិហារនោះបានរីកចម្រើន បន្ទាប់មក លោកវេនមីងត្រូវបានស្នើសុំអោយបើកព្រះវិហារជាថ្មីម្តងទៀតនៅឯសៃទេយ៉ា។ ជាដំបូង លោក វេនមីងមានការព្រួយបារម្ភ។ គាត់បានគិតអំពីកង្វះខាតនៃការបំប៉នខាងឯផ្នែកទេវវិទ្យារបស់គាត់ ពេល នោះគាត់បានអធិស្ឋាន។ មនុស្សពីរនាក់បានបង្ហាញមុខនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ដំបូង នៅពេលដែលលោក វេនមីងបានបើកព្រះវិហារសាជាថ្មី។ ​

គាត់បានលើកទឹកចិត្តអោយអ្នកថ្វាយបង្គំទាំងពីររូបបើកទ្វារផ្ទះទទួល អ្នកជិតខាងសម្រាប់កម្មវិធីថ្ងៃសុក្រពេលល្ងាច ហើយនិងអញ្ជើញពួកគេអោយចូលរួមកម្មវិធីនៃព្រះវិហារ នៅថ្ងៃបន្ទាប់។ ៨ឆ្នាំក្រោយមក ព្រះវិហារមានសមាជិកទៅដល់៧៤នាក់។ បន្ទាប់ពី១៧ឆ្នាំនៃការបង្កើត ព្រះវិហារមក លោកវេនមីងបានប្រាប់អាថ៌កំបាំងគឺជាការធ្វើតាមវិធីសាស្ត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលអ្នកស្រីអែល្លិនជីវ៉ៃត៍បានពិពណ៌នាបែបដូច្នេះថា៖ «មានតែវិធីសាស្ត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាច ទទួលបានជោគជ័យក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្ស។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរាប់អានជាមួយនឹងមនុស្ស គឺព្រះអង្គដែលចង់អោយពួកគេបានល្អ។ ទ្រង់បានបង្ហាញសេចក្តីអាណិតអាសូរចំពោះពួកគេ បំពេញ តម្រូវការរបស់ពួកគេ និងយកបានទំនុកចិត្តរបស់ពួកគេ។​ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ ថា «ចូរមកតាមខ្ញុំ»។ ដកស្រង់ពី The Ministry of Healing, p.143។ ​

លោកវេនមីងដែលមានអាយុ៧៥ឆ្នាំនិយាយថា គាត់បានព្យាយាមបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេ។ គាត់បានទិញផ្លែស្វាយ ឪឡឹក និងត្របែកពីចំការរបស់គាត់សម្រាប់ការប្រកបអាហារជារៀងរាល់ថ្ងៃ សប្បាតហ៍នៅឯសៃទេយ៉ា។ គ្រូគង្វាលវ័យក្មេងដែលបានធ្វើជាមេដឹកនាំជំនួសលោកវេនមីងនៅឯសៃទេយ៉ា បានសួរនាំដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា «តើលោកពូធ្វើអោយព្រះវិហារនេះរីកចំរើនដោយរបៀបណា? តើខ្ញុំអាចធ្វើអោយព្រះវិហាររីកចំរើនបានដូចជាអ្វីដែលលោកពូបានធ្វើយ៉ាងដូចម្តេច ទៅ?»។ លោកវេនមីងបាននិយាយថា «ត្រូវបង្ហាញសេចក្តីមេត្តា អត់ធ្មត់ បន្ទាបខ្លួន និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃអោយដូចជាព្រះយេស៊ូវ»។ ​