សូមអាន Ellen G. White, “Can Our Dead Speak to Us?” pp. 551–562, in The Great Controversy។

«នៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ មានបុគ្គលខ្លះដែលនិយាយថាពួកគេអាចនិយាយឆ្លើយឆ្លងជាមួយនិងវិញ្ញាណមនុស្សស្លាប់បាន។ សព្វថ្ងៃនេះក៏មានបុគ្គលដែលនិយាយដូច្នេះផងដែរ។ ពួកគេនិយាយថា ‘ដួងវិញ្ញាណទាំងឡាយ’ គឺជាភ្ញៀវដែលអញ្ជើញមកពីពិភពផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ភ្ញៀវទាំងនេះពិតជាអារក្ស។ (ប្រៀបធៀបគ្នាជាមួយខគម្ពីរជនគណនា ២៥៖១-៣; ទំនុកតម្កើង ១០៦៖ ២៨; កូរិនថូសទី១ ១០៖២០ និងវិវរណៈ ១៦៖១៤)។ ព្រះមានបន្ទូលថាទ្រង់ពិតជាស្អប់ខ្ពើមណាស់ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយពួកអារក្ស ឬវិញ្ញាណអសោច។ បញ្ញត្តិរបស់ព្រះបានចែងថា អ្នកណាដែលនិយាយជាមួយវិញ្ញាណអសោច នោះនឹងត្រូវសម្លាប់ចោលជាមិនខាន។ សូមអានលេវីវិន័យ ១៩៖៣១ និងលេវីវិន័យ ២០៖២៧។ សព្វថ្ងៃនេះមនុស្សលេងសើចនឹងអំពើអាបធ្មប់។ ពួកគេគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចនិយាយជាមួយវិញ្ញាណអាក្រក់បានទេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេដដែលគិតថាខ្លួន គេអាចនិយាយជាមួយវិញ្ញាណរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ទៅហើយបាន។ ជំនឿនេះមានការពេញនិយមណាស់។ មានសមាជិកសភា ព្រមទាំងព្រះមហាក្សត្រជាច្រើនក៏ជឿរឿងនេះដែរ។ សូម្បីតែអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះក៏គិតថា យើងអាចនិយាយទៅកាន់មនុស្សស្លាប់បាន។ មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ មែនហើយដល់រាប់លាននាក់ឯណោះដែលជឿថា យើងអាចប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកជាទី ស្រឡាញ់របស់ខ្លួនដែលបានស្លាប់ទៅ។ ប៉ុន្តែជំនឿ «ថ្មី» នេះគឺជាការកុហកបោកប្រាស់ទេ។ វាពិតជាដូចគ្នានិងអំពើអាបធ្មប់ ឬមន្តអាគមពីមុនដែលព្រះគម្ពីរបានព្រមានយើងមែន។ ព្រះគម្ពីរបានហាមយើងមិនឱ្យពាក់ព័ន្ធនិងអំពើទាំងអស់នេះទេ»។ ដកស្រង់ចេញពី Ellen G. White, The Great Controversy, p. 556។ ​

ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្រៀនខ្ញុំនូវចំណេះដឹងបែបស្ថានសួគ៌មួយទាក់ទិននឹងពេលវេលា។ កាលណោះ ក្នុងឋានៈជាគ្រូគង្វាលម្នាក់ខ្ញុំបានដឹកនាំការផ្សាយដំណឹងល្អជាសេរីមួយដែលមានរយៈពេលបីសប្តាហ៍នៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំនៃរដ្ឋតានហ្សានី។ អ្នករៀបចំក្នុងតំបន់បានជ្រើសយករដូវប្រាំងសម្រាប់បេសកកម្មនេះ ដែលមានទីតាំងភូមិសាស្ត្រស្ថិតក្នុងទីក្រុងមូស៊ី ដែលជាក្រុងមួយនៅក្បែជើងភ្នំ គីលីម៉ានចារ៉ូ។ ប៉ុន្តែ ភ្លៀងក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំងបន្ទាប់ពីធ្វើបានមួយសប្តាហ៍រួចមក។ ដោយនឹកបារម្ភក្នុងចិត្តក្រែងថាទឹកភ្លៀងនឹងរាំងស្ទាក់ដំណើរមនុស្សមិនអោយចេញពីផ្ទះរួច ខ្ញុំក៏បានស្នើសុំអោយមានការ កំណត់កិច្ចប្រជុំនៅពេលក្រោយវិញ។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលដែលប្រធានគណៈកម្មាធិការផ្សាយដំណឹងល្អក្នុងស្រុក គ្រូផ្សាយដំណឹងល្អនានាបានបដិសេធនូវសំណើនេះ។ ពួកលោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អត់បានទេលោកគ្រូគង្វាល យើងនឹងមិនពន្យារពេលទៀតទេ។ យើងបានអធិស្ឋានសម្រាប់ការប្រជុំទាំងនេះរួចហើយ ហើយថាព្រះជាម្ចាស់នៃយើង ទ្រង់ក៏បានជ្រាបនូវការអំពាវនាវនេះ ព្រមទាំងដឹងថានឹងមានភ្លៀងធ្លាក់មកដែរ»។ ខ្ញុំបានសួរថា «ដូច្នេះតើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? អ្នកក៏ឃើញស្រាប់ហើយថាភ្លៀងកំពុងធ្លាក់មកយ៉ាងខ្លាំង» ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «យើងត្រូវតែមានជំនឿតិចតួច ថាព្រះរបស់យើងទ្រង់ពិតជាមានភាពជាក់លាក់ និងច្បាស់លាស់ចំពោះពេលវេលានៃកិច្ចប្រជុំណាស់ ចូរយើងអធិស្ឋានតាមបែបនេះវិញថា ‘ឱព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះដែលប្រកបដោយសេចក្តីសប្បុរសអើយ សូមទ្រង់មេត្តាអនុញ្ញាតឱ្យមានទឹកភ្លៀងធ្លាក់តាមបំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចុះ ប៉ុន្តែសូមទ្រង់គ្រាន់តែបង្អាក់ទឹកភ្លៀងចាប់ពីម៉ោង៣៖ ៣០នាទីដល់ម៉ោង៦៖៣០នាទីរសៀលប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងនេះមនុស្សនឹងមានរយៈពេល៣០នាទីក្នុងការធ្វើដំណើរទៅចូលរួមប្រជុំនៅម៉ោង៤៖០០រសៀល ព្រមទាំងពេលមាន៣០នាទីដើម្បីវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីការប្រជុំបានបញ្ចប់នៅម៉ោង៦៖០០ល្ងាច’»។ ខ្ញុំពិតជាមិនសូវច្បាស់ចំពោះសំណើបែបនេះទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការអធិស្ឋាននោះដែរ។ នៅព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ភ្លៀងក៏បានធ្លាក់មកយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានបន្ដធ្លាក់រហូតដល់ពេលរសៀល។ ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ នៅម៉ោង៣៖៣០នាទីរសៀល ភ្លៀងក៏បានផ្អាកទៅ។ ការប្រជុំរបស់យើងក៏បានចាប់ផ្តើមនៅម៉ោង៤៖០០រសៀល ហើយខ្ញុំបានអធិប្បាយព្រះបន្ទួលរបស់ ព្រះរហូតដល់ម៉ោង៦៖០០ល្ងាច។ រួចមកភ្លៀងក៏បានចាប់ធ្លាក់ម្តងទៀត នៅម៉ោង៦៖៣០នាទី។ អាកាសធាតុបែបនេះបានកើតឡើងទៅតាមកាលវិភាគរបស់វាអស់រយៈពេលពីរសប្តាហ៍ជាប់គ្នា។ ទឹកភ្លៀងចាប់ធ្លាក់ចុះរហូតដល់ម៉ោង៣៖៣០រសៀល រួចបានរាំងទៅវិញហើយបន្ទាប់មកក៏ចាប់ផ្តើមម្តងទៀតនៅម៉ោង៦៖៣០ នាទីល្ងាច។ មានថ្ងៃមួយ អ្នកដែលមកចូលរួមម្នាក់បានមកដល់កន្លែងប្រជុំនៅម៉ោង៣រសៀល ដើម្បីទទួលបានកៅអីល្អ។ គាត់បានរង់ចាំមួយសន្ទុះហើយដោយសង្កេតឃើញថា ភ្លៀងចេះតែធ្លាក់មកខ្លាំងពេកទៅ គាត់ក៏សម្រេចចិត្តថារំសាយកិច្ចប្រជុំនេះហើយក៏ចាកចេញទៅ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់គាត់ក៏បានសួរថា តើយើងបានជួបប្រជុំគ្នាទេ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយថា៖ «ពិតមែនហើយ យើងមិនបានអំពាវនាវអោយព្រះបពា្ឈប់ទឹកភ្លៀងនៅម៉ោង៣រសៀលនោះទេ តែគឺនៅម៉ោង៣៖៣០វិញទេតើ។ ដូច្នេះ អ្នកគួរតែដឹងអំពីរឿងនោះ។ បុរសនោះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើខុសទៀតទេ»។ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកចុងក្រោយ ខ្ញុំក៏បានធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដល់មនុស្ស១២នាក់នៅក្នុងទន្លេមួយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានលើកមនុស្សចុងក្រោយចេញពីទឹកមកភ្លាម នោះភ្លៀងក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់មក។ បទពិសោធន៍មួយនេះបានបង្រៀនខ្ញុំថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាប្រកាន់ និងពេលវេលាណាស់។ បើទោះជាព្រះមិនបានប្រឈមចំពោះលក្ខខ័ណ្ឌនៃពេលវេលាដូចគ្នានិងយើងក៏ដោយ ក៏ទ្រង់រំពឹងអោយយើងចេះគិតគូរដល់ពេលវេលា ហើយធ្វើជាអ្នកបម្រើទ្រង់ដែលស្មោះត្រង់និងពេលវេលា។ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងនៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៥៖១៥, ១៦ «ដូច្នេះ ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័តដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់»។