សូមអាន Ellen G. White, “The Call of Abraham,” pages 125-131, in Patriarchs and Prophets; “Jew and Gentile,” pages 188-200, in The Acts of the Apostles។

«ឥន្ទធនូបង្ហាញពីសេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងណូអេ។ សូមអានខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៧៖១០ ដើម្បីរៀនអំពីសញ្ញាដែលបង្ហាញពីការតាំងសញ្ញារបស់ព្រះជាមួយអ័ប្រាហាំ។ តើនោះជាសេចក្តី សញ្ញាអ្វី? ចម្លើយគឺការកាត់ស្បែក។ ការកាត់ស្បែកគឺជាការកាត់ចុងស្បែកនៃប្រដាប់ភេទរបស់បុរស។ ការ កាត់ស្បែកបង្ហាញថា៖ (១) កូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំខុសពីជនជាតិដទៃ (អេភេសូរ ២៖១១)។ ការកាត់ស្បែក ជួយអោយជនជាតិយូដាចងចាំសេចក្តីសញ្ញារបស់ពួកគេជាមួយព្រះ (លោកុប្បត្ដិ ១៧៖១១)។ (៣) ការកាត់ស្បែកជួយអោយប្រជាជនរស់នៅតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ (ចោទិយកថា ១០៖១៦)។ (៤) ការកាត់ស្បែក បង្ហាញយើងថាយើងបានសង្រ្គោះដោយសារសេចក្តីជំនឿតែមួយគត់ (រ៉ូម ៤៖១១)។ (៥) ការកាត់ស្បែក បង្ហាញយើងថាយើងត្រូវតែមានចិត្តស្អាតស្អំ (រ៉ូម ២៖២៩)។ ចុងបញ្ចប់ (៦) ការកាត់ស្បែកបង្ហាញយើង អំពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក (កូល៉ុស ២៖១១, ១២)»។​ ដកស្រង់ពី The SDA Bible Commentary, volume 1, pages 322, 323, adapted។

ឥន្ទធនូនឹងបង្ហាញយើងជានិច្ចនូវកិច្ចសន្យារបស់ព្រះដែលនឹងមិនបំផ្លាញផែនដីម្តងទៀតដោយសារទឹកជំនន់។ ការសន្យានេះនឹងបន្តរហូតដល់បំផុតកល្ប។ ការកាត់ស្បែកនឹងមិនកើតឡើងទេ។ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងថាអ័ប្រាហាំបានទទួលយកការកាត់ស្បែកជាសញ្ញាមួយនៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់លើព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីសេចក្តីសង្គ្រោះ (រ៉ូម ៤៖១១)។ កាលដែលពេលវេលាកន្លងផុតទៅអត្ថន័យនៃការកាត់ ស្បែកបានផ្លាស់ប្តូរ។ ក្រោយមកការកាត់ស្បែកមានអត្ថន័យមិនល្អ។ វាបានបង្ហាញពីមនុស្សដែលបាន ព្យាយាមទទួលការពេញចិត្តពីព្រះ។ មនុស្សទាំងនេះជឿថាការស្ដាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបានសង្គ្រោះពួកគេ។ នៅសម័យសញ្ញាថ្មី ការកាត់ស្បែកលែងមានអត្ថន័យពិសេសទៀតហើយ។ ជំនឿថ្មីបាន ជំនួសវារួចទៅហើយ។ វាគឺជាគោលជំនឿដែលសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវផ្លាស់ប្តូរយើង។ ជំនឿ របស់យើងលើព្រះយេស៊ូវបណ្តាលឱ្យយើងរស់នៅដោយគោរពប្រតិបត្តិ។ សូមអានកាឡាទី ៥៖៦; កាឡាទី ៦៖១៥; និងកូរិនថូសទី១ ៧៖១៨, ១៩។

ដាវីឌមិនដែលខ្វាយខ្វល់ពីព្រះទេ រហូតដល់គាត់បាត់បង់ជំនួញរបស់គាត់ជាមួយនឹងមិត្តដ៏ល្អ បំផុតរបស់គាត់នៅពេលមានជម្លោះនៅក្នុងតុលាការដ៏ជូរចត់។ ក្តីសង្ឃឹមទាំងអស់ហាក់ដូចជាបាត់បង់។ គាត់បានសំរេចចិត្តសិក្សាផ្នែកទេវវិទ្យានៅឯមហាវិទ្យាល័យសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទប្រទេសហ្វីលីពីន។ ដាវីឌដែលបានធំឡើងនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារអ្នកមានមិនមានបំណងចង់ធ្វើជាអ្នកបម្រើនោះទេ។ គាត់គ្រាន់ តែចង់ទទួលបានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីព្រះប៉ុណ្ណោះ។

ដាវីឌបានផ្លាស់ពីស្រុកកំណើតដែលមិន ជឿព្រះទៅឯប្រទេសហ្វីលីពីន។ ដើម្បីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ មិសិ្សនអាត់វេនទីស្ទមិនបានហៅ ដាវីឌតាមឈ្មោះពេញបស់គាត់ ឬផ្តល់ព័ត៌មានលំអិតផ្សេងទៀតនោះទេ។ បន្ទាប់ពីបានរៀនថ្នាក់ទេវវិទ្យា ជាច្រើនខែមក ដាវីឌនៅតែឆ្ងល់ថា តើគាត់មានអនាគតដែរឬទេ នៅពេលគាត់ចូលរួមក្នុងកម្មវិធីផ្សាយដំណឹងល្អមួយខែដែលជាផ្នែកមួយនៃតម្រូវការសម្រាប់ការអប់រំរបស់គាត់។ គាត់បានអធិប្បាយនៅពេល ល្ងាច សន្ទនាមួយទល់នឹងមួយជាមួយអ្នកចូលរួម។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់បានប្រាប់គាត់ថា នាងចង់ទទួលបុណ្យ ជ្រមុជទឹកអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែ នាងខ្លាចថា ប្ដីរបស់នាងនឹសម្លាប់នាង ប្រសិនបើនាង ក្លាយមកជាគ្រីស្ទាន។ ដាវីឌបានចាប់ផ្ដើមថ្នាក់ព្រះគម្ពីរតាមសំណូមពររបស់នាង។ ទីបំផុត នាងបានទទួល បុណ្យជ្រមុជទឹក។ ដាវីឌបានសួរនៅពេលក្រោយថា «តើអ្នកគ្រូមិនខ្លាចប្តីរបស់អ្នកគ្រូសម្លាប់អ្នកគ្រូទេឬ អី?»។ នាងបានតបថា «គាត់នឹងសម្លាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែចង់ជ្រមុជទឹក»។ ដាវីឌមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ដោយសារជំនឿរបស់នាងក្នុងការប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីស្លាប់។ គាត់ពុំដែលធ្លាប់ឃើញសេចក្តីជំនឿយ៉ាង នេះពីមុនមកនោះទេ។ ប្តីរបស់នាងពុំបានសម្លាប់នាងនោះទេ។ ដាវីឌក៏ជាមិត្តនៃក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមក ចូលរួមក្នុងកម្មវិធីជារៀលរាល់យប់ ហើយក៏ចង់ធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកផងដែរ។ ​

ដាវីឌបានទៅឯផ្ទះក្មេង ប្រុសម្នាក់នោះ ដើម្បីសូមការអនុញ្ញាត ប៉ុន្តែ ឪពុកម្តាយដែលជាគ្រីស្ទាននិកាយផ្សេងមួយទៀតបានបដិសេធ គាត់។ ដាវីឌបានទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារនោះជាច្រើនដង ប៉ុន្តែ ឪពុកម្តាយ២នាក់នោះនៅតែមិនព្រម។ ៦ខែក្រោយមក គ្រូគង្វាលអាត់វេនទីស្ទម្នាក់បានស្វែងរកដាវីឌនៅឯមហាវិទ្យាល័យ ដើម្បីប្រាប់រឿងដ៏ អស្ចារ្យមួយ។ គ្រួសារមួយដែលមានសមាជិក៤នាក់បានបង្ហាញខ្លួននៅឯព្រះវិហាររបស់គាត់នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ មួយ ហើយបានសូមធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក។ គាត់បានសាកសួរឪពុកម្តាយ កូនប្រុស និងកូនស្រីអំពីចំណេះ ដឹងទាក់ទងនឹងព្រះគម្ពីរ ហើយឃើញថាពួកគេបានយល់ពីគោលជំនឿរបស់ព្រះវិហារ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនអាច ដឹងថា តើពួកគេបានដឹងអំពីព្រះគម្ពីរយ៉ាងដូចម្តេចនោះទេ។ គ្មានសមាជិកព្រះវិហារណាម្នាក់ដែលស្គាល់ ក្រុមគ្រួសារមួយនេះ ហើយក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់បានបង្រៀនថ្នាក់ព្រះគម្ពីរដល់ពួកគេនោះដែរ។ ទីបំផុត គ្រូគង្វាលបានសួរនាំថា «តើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានដឹងអំពីព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទបានយ៉ាងដូចម្តេចទៅ?»។ ឪពុកបានតបថា «តាមរយៈកម្មវិធីផ្សាយដំណឹងល្អដែលធ្វើឡើងនៅក្នុងក្រុងរបស់ពួកយើងកាលពី៦ខែមុន។​ ​

មានជនជាតិបរទេសម្នាក់បានមកឯផ្ទះរបស់យើងជាច្រើនដង ដើម្បីសួរនាំអំពីកូនប្រុសរបស់យើង ដែលចង់ធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក។ យើងបានបដិសេធយ៉ាងដាច់អហង្ការ មិនព្រមអោយគាត់ជ្រមុជទឹកនោះ ទេ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីការគិតអស់រយៈពេល៦ខែមក គ្រួសារយើងទាំងមូលបានសម្រេចចិត្តចូលព្រះវិហារនេះដែរ»។ ដាវីឌសឹងតែមិនជឿអ្វីដែលគាត់បានឮនោះទេ។ គាត់បានដឹងថាព្រះតែងតែមានដំណោះស្រាយជានិច្ច ទោះបីគ្រប់យ៉ាងមើលទៅដូចជាគ្មានសង្ឃឹមក៏ដោយ។ គាត់បានថ្វាយចិត្តរបស់គាត់ទៅឯព្រះយេស៊ូវ ហើយបានក្លាយទៅជាគ្រូគង្វាលផងដែរ។ គាត់បាននិយាយថា «ជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺជាដំណើរមួយ ខ្ញុំបានរៀនជឿទុកចិត្តលើព្រះ និងធ្វើកិច្ចការសម្រាប់ទ្រង់»។ ​