«តើយើងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយសារល័ក្ខខ័ណ្ឌមែនទេ? យើងមករកព្រះគ្រីស្ទមិនមែនដោយសារតែល័ក្ខខ័ណ្ឌណាមួយនោះទេ ។ ហើយចុះប្រសិនបើយើងមកឯព្រះគ្រីស្ទហើយនោះ តើបន្ទាប់មកមានលក្ខខណ្ឌអ្វីខ្លះ? ឯលក្ខខណ្ឌនោះគឺថា យើងរាល់គ្នាត្រូវតែរស់នៅប្រកបដោយសេចក្តីជំនឿ ហើយត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើព្រះគុណនៃព្រះលោហិតរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះដែលបានពលិកម្មនៅលើឆ្កាងនិងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ កាលណាដែលយើងប្រតិបត្តិតាម នោះយើងកំពុងបំពេញការនៃសេចក្ដីសុចរិតហើយ។ ប៉ុន្តែ នៅគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់កំពុងត្រាស់ហៅរកមនុស្សមាន បាបនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ ទ្រង់បានអំពាវនាវរកគេដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌអ្វីសោះឡើយ។ មនុស្សទាំងឡាយ ត្រូវបានទាញនាំអោយមករកព្រះតាមរយៈការដង្ហោយហៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយលោកអ្នកពុំចាំបាច់ឆ្លើយតបទៅតាមគ្រប់ទាំងលក្ខខណ្ឌជាមុនសិនដើម្បីអោយលោកអ្នកអាចចូលមករកព្រះបាននោះទេ។ ចូរអោយមនុស្សមានបាបចូលមករកទ្រង់ចុះ ពីព្រោះកាលណាគេបានចូលមក ហើយបានឃើញព្រះគ្រីស្ទដែលត្រូវបានលើកឡើងទៅលើឈើឆ្កាងនៅកាល់វ៉ារី នោះព្រះនឹងដាក់បន្ទុកនៅក្នុងគំនិតគេ នាំគេអោយដឹងថា មានសេចក្តីស្រឡាញ់លើសពីអ្វីដែលគេនឹកស្មានដល់ ជាងអ្វីដែលគេមានទៅទៀត»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Manuscript Releases, vol. 6, p. 32។ ​

នាងវ៉ាឡិនទីណា ស្ល៊ី មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលបងស្រីរបស់នាងម្នាក់ឈ្មោះ កាលីណាបានជូនដំណឹងថាពួកគេមិនបានរក្សាក្រឹត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការនៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ ភាគខាងជើងនៃរដ្ឋកាហ្សាក់ស្ថានឡើយ។ វ៉ាឡិនទីណា បានបើកព្រះគម្ពីររបស់នាងហើយបានរៀបរាប់នូវបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយជាបន្តបន្ទាប់រៀងមក។ នៅពេលដែលនាងបានអានដល់ត្រង់បញ្ញតិទីបួនភា្លមនោះនាងក៏ឈប់។ «ចូរឲ្យនឹកចាំពីថ្ងៃឈប់សំរាកដើម្បីញែកថ្ងៃនោះចេញជាបរិសុទ្ធក្នុងរវាង៦ថ្ងៃ នោះត្រូវឲ្យឯងធ្វើអស់ទាំងការរបស់ឯងចុះ តែឯថ្ងៃទី៧ នោះគឺជាថ្ងៃឈប់សំរាកថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងវិញ នៅថ្ងៃនោះមិនត្រូវធ្វើអ្វីឲ្យសោះ ទោះខ្លួនឯងឬកូនប្រុសកូនស្រីឯងក្តី ទោះបាវប្រុស ឬបាវស្រីឯងក្តី ទោះសត្វរបស់ឯង ឬអ្នកដទៃដែលនៅផ្ទះឯងក្តី ដ្បិតក្នុង៦ថ្ងៃព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានធ្វើផ្ទៃមេឃ ផែនដី ហើយនឹងសមុទ្រ ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើនៅស្ថានទាំងនោះដែរ រួចដល់ថ្ងៃទី៧ ទ្រង់ឈប់សំរាក ហេតុនោះបានជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រទានពរដល់ថ្ងៃឈប់សំរាក ហើយក៏ញែកចេញជាបរិសុទ្ធ» (និក្ខមនំ ២០៖៨-១១)។ នាង និងកាលីណាបានសំរេចចិត្តនឹងស្វែងរកព្រះវិហារមួយដែលរក្សាថ្ងៃទី៧ជាថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ប៉ុន្តែតើពួកគេគួរតែទៅរកព្រះវិហារនេះនៅកន្លែងណា? វ៉ាឡិនទីណាបានប្រាប់ថា៖ «ចូរធ្វើដូច្នេះវិញទៅកាលីណា។ ប្រសិនបើព្រះគម្ពីរពិតជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមែននោះ ត្រូវតែមានព្រះវិហារដែលធ្វើតាម បទបញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការរបស់ទ្រង់ជាមិនខាន។ សូមយើងអធិស្ឋានអំពីសេចក្តីនេះចុះ»។ បងប្អូនស្រីទាំងពីរនេះបានអធិស្ឋានអស់រយៈពេលបីខែថា «ប្រសិនបើមានព្រះវិហារណាមួយដែលរក្សាបញ្ញត្តិទាំងអស់របស់ព្រះនោះសូមមេត្តានាំយើងទៅកាន់ព្រះវិហារនោះផង»។ នៅថ្ងៃមួយ វ៉ាឡិនទីណា ដូចជាមានអារម្មណ៍រសាប់រសល់ចង់ទៅលេងនាងណេលីដែលជាសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនណាស់។ នាងមិនដឹងថា មានរឿងអ្វីកើតឡើងលើនាងទេ។ ជាធម្មតានាងតែងតែនៅផ្ទះពេញមួយថ្ងៃជាមួយកូនប្រុសរបស់នាងដែលមានអាយុ២ខួប។ កាលបានទៅដល់ផ្ទះរបស់ ណេលី ដែលជាសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនហើយនោះ វ៉ាឡិនទីណា និងណេលី ក៏បានជជែកគ្នាពីនេះពីនោះ ស្រាប់តែភ្លាមៗនោះក៏មានញាតិសន្ដានម្នាក់ទៀតរបស់នាងឈ្មោះថា អូលហ្គា បានមកគោះទ្វារផ្ទះ។ នាងអូលហ្គាមិនមែនជាសាច់ញាតិដែលជិតស្និទ្ធអ្វីនោះទេ។ តាមពិតទៅនាងវ៉ាឡិនទីណាបានឮថា នាងធ្លាប់បានទៅចូលរួមថ្វាយបង្គំជាមួយនិកាយដ៏គ្រោះថ្នាក់មួយដែលមានឈ្មោះថា ព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទ។ កាលដែលបានចូលដល់ក្នុងផ្ទះហើយនោះ នាងអូលហ្គាមិនចូលចិត្តពាក្យបញ្ឆិតបញ្ឆៀងនោះទេ នាងក៏បានសួរវ៉ាឡិនទីណាថា «តើអ្នកគិតយ៉ាងដូចម្តេចអំពីព្រះ?»។ វ៉ាឡិនទីណា មិនបានអើពើនឹងសំណួរនោះទេ តែនាងក៏បានសួរនូវសំណួរមួយបកទៅវិញភ្លាមថា៖ «តើអ្នក រក្សាបទបញ្ញត្តិទាំងអស់ទេ?» ហើយ «តើអ្នករក្សាថ្ងៃទី៧ជាថ្ងៃឈប់សម្រាកដែរទេ?»។

ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក នាងវ៉ាឡិនទីណា ក៏បានជូនដំណឹងដល់នាងកាលីណាថា ព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទជាព្រះវិហារដែលរក្សានូវបញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក បងប្អូនស្រីទាំងពីរនោះក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកជាមួយគ្នា។ «តាមរយៈព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធ ព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំយើងទៅកាន់ព្រះវិហារដែលរក្សាបទបញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការរបស់ទ្រង់» នេះបើយោងតាមសម្តីរបស់នាងវ៉ាឡិនទីណា។ ​ ​