សូមអាន Ellen G. White, “Dealing With False Science, Cults, Isms, and Secret Societies,” pages 602-609, in Evangelism; and “Spiritism,” page 86-93, in Confrontation។

សូលហ្វូន (Soulphone) គឺជាក្រុមអាជីវកម្មមួយដែលកំពុងតែបង្កើតវិធីមួយ ដើម្បីអោយមនុស្សអាចទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សស្លាប់បាន។ គេហទំព័ររបស់ក្រុមសូលហ្វូនបាននិយាយថា នៅពេលដែលមនុស្សលោកស្លាប់ទៅ ពួកគេនឹងទៅកន្លែងមួយទៀតជារៀងរហូត។ ប៉ុន្តែ ព្រលឹងរបស់ពួកគេនឹងរស់នៅតទៅទៀត។ ព្រលឹងក៏មានបុគ្គលិកលក្ខណៈដូចកាលដែលគេនៅមានរូបកាយនៅឡើយដែរ។ ព្រលឹងក៏មានអ្វីៗផ្សេងៗទៀតដូចគ្នាផងដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគេអាចទាក់ទងជាមួយអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេបាន។

ការបង្កើតរបស់ក្រុមសូលហ្វូននេះនឹងធ្វើអោយមានទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់តាមរយៈ៣យ៉ាង។​ របៀបទី១ ការបង្កើតរបស់ក្រុមសូលហ្វូននឹងធ្វើអោយមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់ទាក់ទងជាមួយគ្នាបានដោយការផ្ញើសារ។ ពួកគេអាចសន្ទនាជាមួយនឹងគ្នាទៅវិញទៅមកអំពីប្រធានបទដែលពួកគេចង់ពិភាក្សា។ របៀបទី២ ការបង្កើតរបស់ក្រុមសូលហ្វូននឹងធ្វើអោយមនុស្សរស់ អាចនិយាយជាមួយនឹងអ្នកជាទីស្រឡាញ់ដែលកំពុងតែរស់នៅឯកន្លែងមួយទៀតជារៀងរហូត។ របៀបទី៣ ក្រុមសូលហ្វូនបាននិយាយថា ការបង្កើតនេះក៏អាចធ្វើអោយមនុស្សរស់ស្តាប់ និងមើលឃើញអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេដែលបានស្លាប់ទៅនោះផងដែរ។

ការបង្កើតនេះគួរអោយភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។ អ្វីដែលអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺជាការសាកល្បងដែលក្រុមសូលហ្វូនបានបង្ហាញថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ទៅនោះគឺពិតជាអ្នកនោះ មែន។ សូលហ្វូនបាននិយាយ «ឪពុកដ៏កំសត់អាចនឹងសួរកូនប្រុស ឬកូនស្រីរបស់គាត់ដែលបានស្លាប់ទៅនោះនូវសំណួរទាំងនេះបាន៖ ‘តើកាលពីនៅក្មេង ឯងធ្លាប់មានឆ្កែមួយក្បាលដែលមានឈ្មោះថា ស្នូភី (Scoopy) ដែរឬទេ? តើយើងបានអោយកាំបិតបត់មួយដល់ឯង សម្រាប់ថ្ងៃខួបកំណើតជាលើកទី១០របស់ឯងដែរឬទេ?»។ ការដាស់តឿងពីអ្នកស្រីអែល្លីន ជីវ៉ៃត៍នេះបានជួយអោយយើងយល់អំពីគ្រោះថ្នាក់ដ៏សាហាវមួយចេញពីការបង្កើតរបស់ក្រុមសូលហ្វូននេះ ដោយអ្នកស្រីបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកវិញ្ញាណដែលបានក្លែងធ្វើជាមិត្តភក្តិដែលបានស្លាប់ទៅនោះ បានលេចអោយមកមនុស្សបានឃើញ។ ពួកវិញ្ញាណបានប្រាប់ពួកគេនូវរឿងដែលពួកគេបានធ្វើ កាលពីពួកគេនៅរស់នៅឡើយ។ ពួកវិញ្ញាណក៏បានធ្វើនូវរឿងបានធ្លាប់បានធ្វើ កាលពីពួកគេនៅរស់ផងដែរ»។ ដកស្រង់ពី Patriarchs and Prophets, page 684, adapted។

នៅដើមឆមាស មិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់នៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យបានសួរនាងសាន់ដ្រា (Sandra) ថា​ គាត់អាចថតកំណត់ត្រាមេរៀនរបស់នាងជាមួយនឹងទូរស័ព្ទដៃរបស់គាត់បានដែរឬទេ។ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំឃើញអ្នកកំពុងតែកត់ជាភាសាអង់គ្លេស ហើយខ្ញុំចង់ស្ថាបនាភាសាអង់គ្លេសរបស់ខ្ញុំផងដែរ»។ សាកលវិទ្យាល័យនៅក្នុងមជ្ឈិមបូព៌ាពុំមានថ្នាក់បង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនោះទេ។ ដោយឡែក ភាសាអង់គ្លេសគឺជាភាសាដើមរបស់នាងសាន់ដ្រា ដូច្នេះ ការសរសេរជាភាសាអង់គ្លេសងាយស្រួលជាងសម្រាប់នាង។ នាងសាន់ដ្រាហុចសៀវភៅកំណត់ត្រារបស់នាងទៅអោយគាត់ ដោយនិយាយថា «ណេះ យកទៅ»។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ មិត្តរួមថ្នាក់សូមអនុញ្ញាតថតកំណត់ត្រាម្តងទៀត។ បន្ទាប់ពីមិត្តរួមថ្នាក់សូមថតរូបជាច្រើនថ្ងៃជាប់ៗគ្នានោះ នាងសាន់ដ្រាបានសម្រេចចិត្តថា នឹងសរសេរកំណត់ត្រារបស់នាងជាមួយនឹងចេតនាមួយទៀត។ នាងបានសម្រេចចិត្តថា នឹងសរសេរខគម្ពីរដែលនាងពេញចិត្តនៅខាងក្រោមទំព័រនៃសៀវភៅកំណត់ត្រារបស់នាង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី នៅពេលដែលមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងសូមថតរូបដូចសព្វដងនោះ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ក្រែងចិត្ត។ នាងបានព្រួយបារម្ភថា គាត់អាចនឹងមើលខគម្ពីរទាំងនោះ ហើយគាត់នឹងឈប់សូមនាងទៀត។ នាងបានអធិស្ឋានទូលសូមអោយព្រះប្រើខគម្ពីរទាំងនេះសម្រាប់តម្កើងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ផង។

ជាដំបូង មិត្តរួមថ្នាក់មិនបានចាប់អារម្មណ៍ទៅនឹងខគម្ពីរទាំងនេះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ២ថ្ងៃក្រោយមកគាត់បានដឹងថា កំណត់ត្រាទាំងនោះក៏មានទាំងព័ត៌មានដែលគ្រូមិនបានបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់រៀនផងដែរ។ គាត់បានដើរទៅរកនាង រួចចង្អុលទៅកាន់ខនៅក្រោមទំព័រនោះ។ រួចសួរថា «តើនេះគឺជាខមក ពីព្រះគម្ពីរឬ?»។ នាងសាន់ដ្រាបានឆ្លើយថា «ចាស» ទាំងច្របូកច្របល់នៅក្នុងចិត្ត មិនដឹងថានឹងត្រូវបកស្រាយយ៉ាងណាទេ។ មិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់នោះបានឈប់ត្រឹង។ បន្ទាប់មក គាត់បានសួរថា «តើនេះជារបៀបដែលអ្នកលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងឬ?»។ នាងសាន់ដ្រាបានញញឹមទាំងធូរចិត្ត។ នាងបាននិយាយថា «មែនហើយ ខ្ញុំសរសេរខដែលខ្ញុំចូលចិត្តនៅក្នុងសៀវភៅសរសេររបស់ខ្ញុំ ខទាំងនេះតែងតែជួយ និងមានប្រយោជន៍សម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំជានិច្ច»។

បន្ទាប់ពីថ្ងៃនោះមក មិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់នោះបានសួរនាងសាន់ដ្រានូវសំណួរជាច្រើនទាក់ទងទៅនឹងសាសនា ហើយនិងគោលជំនឿរបស់នាង។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែសិក្សានៅឯសាកលវិទ្យាល័យជាមួយនឹងគ្នានោះ គាត់ក៏បានដឹងអំពីគោលជំនឿនៃព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទផងដែរ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃឆមាស គាត់បានសូមថតរូបសៀវភៅសរសេរទាំងអស់របស់នាងសាន់ដ្រាដែលមានពេញទៅដោយខគម្ពីរ។ គាត់មានបំណងចង់ចែករំលែកកំណត់ត្រានេះជាមួយបងប្អូនរបស់គាត់ដែរ។ ទោះបីជានាងសាន់ដ្រាមិនបានសិក្សាជាមួយគាត់ទៀតក៏ដោយ ក៏អ្នកទាំងពីរនៅតែទាក់ទងគ្នា ហើយគាត់តែងតែសុំយោបល់ពីនាងជានិច្ច។ នាងក៏បានអធិស្ឋានជូនគាត់ បងប្អូនរបស់គាត់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ផងដែរ។ នាងអរគុណដល់ព្រះដែលបានផ្ដល់ភាពក្លាហានដល់នាងក្នុងការសរសេរខគម្ពីរទាំងនេះនៅខាងក្រោមទំព័រនៃសៀវភៅកំណត់ត្រារបស់នាង។