លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកយើងបានមកដល់ភ្នំស៊ីយ៉ូនហើយ។ ពួកទេវតាសល់សែននេះកំពុងតែនៅទីនោះ។ យើងបានមកឯភ្នំស៊ីយ៉ូន ដើម្បីអបអរសាទរជាមួយនឹងពួកទេវតា។ «អ្នក រាល់គ្នាបានមកដល់ភ្នំស៊ីយ៉ូនវិញ ជាទីក្រុងនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ គឺក្រុងយេរូសាឡិមនៃស្ថានសួគ៌ ហើយដល់ពួកទេវតាទាំងសល់សែន» (ហេព្រើរ ១២៖២២)។ យើងបានមកដល់ភ្នំស៊ីយ៉ូនតាមរយៈសេចក្តី ជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវ ដែលបានចូលទៅឯព្រះជំនួសយើង។ យើងនឹងចូលរួមជាមួយនឹងព្រះ ព្រះយេស៊ូវ និងពួកទេវតានៅក្នុងពិធីអបអរសាទរនេះនៅស្ថានសួគ៌។ មានពួកទេវតាជាច្រើននាក់។ យើងមិនអាច រាប់ពួកគេទាំងអស់បានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាហេតុផលសម្រាប់ពិធីអបអរសាទរនេះ។ លោកប៉ុលបាន មានប្រសាសន៍ថា យើងបានមក «ដល់ទីប្រជុំរបស់មនុស្សទាំងឡាយ និងជំនុំពួកកូនច្បងដែលកត់ទុកនៅស្ថានសួគ៌» (ហេព្រើរ ១២៖២២)។ កូនច្បងដំបូងដែលបានប្រសូតនៅក្នុងគ្រួសារយូដាមានដំណែង សំខាន់ជាងគេបំផុតនៅក្នុងគ្រួសារ និងបានទទួលព្រះពរយ៉ាងពិសេស។ ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះ កូនៗរបស់ទ្រង់ទាំងអស់សុទ្ធតែមានឋានៈដូចគ្នាទៅនឹងកូនច្បងដែលបានប្រសូតមកនោះ។
ពួកយើងក៏ជា «ពួកកូនច្បង» ផងដែរ ដោយសារតែយើងបានចែករំលែកព្រះពរដែលព្រះបាន ប្រទានដល់ព្រះយេស៊ូវដែលជាកូនច្បងរបស់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ១៖៦)។ ដូច្នេះ យើងមិនបានមកដល់ភ្នំស៊ីយ៉ូន ក្នុងនាមជាភ្ញៀវនោះទេ។ យើងបានមកក្នុងនាមជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌វិញ (សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរភីលីព ៣៖២០)។ ក្នុងនាមជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ ឈ្មោះរបស់យើងត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងបញ្ជីនៃ ស្ថានសួគ៌ (និក្ខមនំ ៣២៖៣២; ទំនុកដំកើង ៥៦៖៨; ដានីយ៉ែល ១២៖១; ម៉ាឡាគី ៣៖១៦; លូកា ១០៖ ២០; វិវរណៈ ១៣៖៨; វិវរណៈ ១៧៖៨)។ លោកប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ថា យើងនឹងបានបរិសុទ្ធ ហើយ គ្រប់លក្ខណ៍ផងដែរ។ «វិញ្ញាណនៃពួកសុចរិតទាំងអស់ដែលបានគ្រប់លក្ខណ៍ សុទ្ធតែនៅទីនោះជាមួយ នឹងព្រះ» (ហេព្រើរ ១២៖២៣, បកប្រែថ្មីពី NLV)។ ព្រះគឺជា «ព្រះវរបិតាខាងវិញ្ញាណ» (ហេព្រើរ ១២៖ ៩)។ «វិញ្ញាណ» គឺជារូបស័ព្ទតំណាងអោយមនុស្សលោក។
ហេតុផលសម្រាប់ពិធីអបអរសាទរនេះគឺដោយសារតែព្រះបានលើកព្រះយេស៊ូវជាសម្តេចសង្ឃ និងជាស្តេចរបស់យើង។ យើងក៏បានអបអរសាទរចំពោះសេចក្តីសញ្ញាថ្មីដែលព្រះយេស៊ូវបាននាំយើងទៅ ឯព្រះផងដែរ។ ក្នុងកណ្គគម្ពីរហេព្រើរ ភ្នំស៊ីយ៉ូនគឺជាកន្លែងមួយដែលហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះនឹងកើត មានឡើង។ សម្រង់មតិពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើងទាំង៣នៅក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ ១៖៥-១៤ បានបង្ហាញយើងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងក្លាយជាស្តេចរបស់យើងនៅលើភ្នំស៊ីយ៉ូន (សូមអានខគម្ពីរទំនុកដំកើង ២៖៦, ៧; ទំនុកដំកើង ១១០៖១, ២; ទំនុកដំកើង ១០២៖២១-២៧)។ ភ្នំស៊ីយ៉ូនក៏ជាកន្លែងដែលព្រះបានលើកព្រះយេស៊ូវជា «សម្តេចសង្ឃដ៏នៅអស់កល្ប» របស់យើងផងដែរ (ហេព្រើរ ៥៖៦)។ សម្រង់មតិនេះដកស្រង់ពីខគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១០៖៤។ ខគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១០ ក៏បានបង្ហាញយើងថា ព្រះរាជបុត្រាត្រូវបានលើកឡើង ជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងនៅលើភ្នំស៊ីយ៉ូនផងដែរ (ទំនុកដំកើង ១១០៖២)។ ចុងបញ្ចប់ លោកប៉ុលបាន បង្ហាញយើងថា នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងហើយនោះ ទ្រង់នឹងចាប់ផ្តើមអនុវត្តសេចក្តីសញ្ញាថ្មី (ហេព្រើរ ៧៖១១-២២)។ ដូច្នេះ ខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២២-២៤ បានបង្ហាញយើងអំពីពិធីអបអរសាទរដែលបានកើតឡើង បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌ វិញ។
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៤ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២២
ព្រះគឺជាចៅក្រមនៃមនុស្សទាំងអស់
សូមអានអំពីពិធីអបអរសាទរនៅក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២៣។ ប្រសិនបើខទាំងនេះបានបង្ហាញ យើងអំពីពិធីអបអរសាទរមែននោះ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះគឺជាចៅក្រមនៅទីនោះទៅវិញ? តើចៅក្រមអាច ជាផ្នែកមួយនៃពិធីអបអរសាទរយ៉ាងដូចម្តេចទៅបាន? (សូមអានខគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧៖៩, ១០, ១៣-២២ ផងដែរ សម្រាប់ចម្លើយ)។
--------------------------------------------------------
ដូចដែលយើងបានឃើញកាលពីម្សិលមិញរួចមកហើយថា ខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២២-២៤។ កិច្ចការចៅក្រមដែលព្រះនឹងធ្វើនៅពេលអនាគតនោះ គឺជាផ្នែកមួយនៃពិធីអបអរសាទរនេះ។ ក្នុងកិច្ចការ ជាចៅក្រមរបស់ទ្រង់នេះ ព្រះនឹងត្រួតពិនិត្យបញ្ជីនៅស្ថានសួគ៌។ បន្ទាប់មក ព្រះនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តចុងក្រោយរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ ទ្រង់នឹងប្រទាននគរមួយដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ១២៖២៨)។
ដូច្នេះ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានបង្ហាញអំពីកិច្ចការជាចៅក្រមដែលព្រះបានធ្វើ មុនការយាងមក ជាលើកទី២។ លោកដានីយ៉ែលក៏បានឃើញកិច្ចការនេះផងដែរ។ លោកដានីយ៉ែលបានបង្ហាញយើងអំពី សាលជំនុំជំរះនៅស្ថានសួគ៌ ក្នុងសុបិនមួយរបស់គាត់ (ដានីយ៉ែល ៧)។ បន្ទាប់មក «មានគេយកបល្ល័ង្ក មកតាំងហើយព្រះដ៏មានព្រះជន្មពីចាស់បុរាណទ្រង់ក៏គង់លើ» ក្នុងនាមជាចៅក្រម (ដានីយ៉ែល ៧៖៩)។ ព្រះបានគង់នៅលើបល្ល័ង្កដែលធ្វើឡើងដោយអណ្តាតភ្លើង។ ទេវតាសល់សែននាក់បានគោរពបម្រើព្រះ (ដានីយ៉ែល ៧៖១០)។ បញ្ជីបានបើកឡើង (ដានីយ៉ែល ៧៖១០)។ បន្ទាប់មក ព្រះបានសម្រេចទៅតាម «ពួកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយកំណត់ក៏មកដល់ ដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានរាជ្យជារបស់ផងខ្លួន» (ដានីយ៉ែល ៧៖២២)។
ក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២២-២៩ យើងបានឃើញ «ព្រះដ៏ជាចៅក្រមនៃមនុស្សទាំងអស់» (ហេព្រើរ ១២៖២៣)។ ទ្រង់បានគង់នៅលើភ្នំដ៏ខ្ពស់ដែលគេហៅថាភ្នំស៊ីយ៉ូន។ ក្រុងយេរូសាឡិមគឺជា ឈ្មោះ មួយទៀតសម្រាប់កន្លែងនេះនៅស្ថានសួគ៌។ នៅជុំវិញព្រះមាន «ពួកទេវតាទាំងសល់សែន» (ហេព្រើរ ១២៖២២)។ ព្រះបានប្រើបញ្ជីនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ជាចៅក្រម។ ឈ្មោះនៃរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងបញ្ជីទាំងនេះ (ហេព្រើរ ១២៖២៣)។ ព័ត៌មាននេះបានបង្ហាញយើងថា ព្រះនឹងសម្រេចតាម រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូវមានផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងកិច្ចការនេះក្នុងសាលជំនុំជំរះនៅស្ថានសួគ៌ (ហេព្រើរ ១២៖២៤)។ ទ្រង់គឺជាអ្នកដែលដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ព្រះទៅឯភ្នំស៊ីយ៉ូន។ ភ្នំស៊ីយ៉ូនគឺជាឈ្មោះមួយតំណាង អោយក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីនៅស្ថានសួគ៌។ សេចក្តីសញ្ញាថ្មីបានអនុញ្ញាតអោយព្រះយេស៊ូវដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ ទ្រង់ទៅស្ថានសួគ៌ (ហេព្រើរ ១២៖២២-២៤)។ នៅទីនោះ ព្រះនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់តាម ដែលទ្រង់បានសន្យានឹងពួកគេ។ ព្រះនឹងប្រទាននគរមួយដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ១២៖២៨)។
ដូច្នេះ ខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២៣ បានបង្ហាញយើងថា កិច្ចការដែលព្រះបានធ្វើក្នុងនាមជាចៅក្រម របស់យើងនោះគឺជាដំណឹងដ៏ល្អបំផុត។ ព្រះនឹងសម្រេចតាមរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ទ្រង់នឹងបង្ហាញថា រាស្ត្រ របស់ទ្រង់គ្មានពាក់ព័ន្ធនឹងកំហុសអ្វីមួយដែលសាតាំងបានចោទប្រកាន់ពួកគេនោះឡើយ។ ការសម្រេច ចិត្តនេះនឹងបង្ហាញថា សាតាំងនឹងចាញ់ព្រះ។ សាតាំង (នាគ) គឺជាអំណាចដ៏អាក្រក់មួយដែលបានគ្រប់ គ្រងលើនគរអាក្រក់ៗនៅក្នុងបទគម្ពីរដានីយ៉ែល ៧។ សត្វទាំងនេះគឺជារូបស័ព្ទតំណាងអោយនគរដែល បានធ្វើបាបរាស្ត្ររបស់ទ្រង់កាលពីមុន។ បទគម្ពីរវិវរណៈ ១៣ បានបង្ហាញយើងអំពីរបៀបដែលសាតាំង នឹងប្រើប្រាស់មេដឹកនាំនៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីធ្វើបាបរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅគ្រាចុងក្រោយម្តងទៀត។
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៥ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២២
ថ្ងៃដែលព្រះនឹងអង្រួនផ្ទៃមេឃ និងផែនដី
លោកប៉ុលបានដាស់តឿនអ្នកអានរបស់គាត់អោយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលព្រះបានមាន បន្ទូល។ ពួកគេត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ពីព្រោះព្រះបម្រុងនឹងធ្វើកិច្ចការមួយដ៏ធំ។ ព្រះ បានប្រមានថា «អញនឹងធ្វើឲ្យកក្រើកម្តងទៀត មិនត្រឹមតែផែនដីប៉ុណ្ណោះ គឺទាំងផ្ទៃមេឃថែមទៀតផង (ហេព្រើរ ១២៖២៦)។ លោកប៉ុលបានដាស់តឿនយើងអោយស្តាប់បង្គាប់ ពីព្រោះព្រះមិនទាន់បានប្រទាន អ្វីដែលទ្រង់បានសន្យានឹងយើងនៅឡើយទេ។ មែនហើយ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសម្តេចសង្ឃ និងជាស្តេចរបស់ យើងនៅស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែអាចជ្រើសរើសបែរចេញពីទ្រង់ ហើយវង្វេងផងដែរ។ ដូច្នេះ យើង ត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់។ យើងក៏ត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ផងដែរ ពីព្រោះហេតុការណ៍ដ៏សំខាន់មួយបម្រុង នឹងកើតឡើងហើយ។
សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរហាកាយ ២៖៦-៩, ២០-២២; ទំនុកដំកើង ៩៦៖៩,១០; ទំនុកដំកើង ៩៩៖១ និងហេព្រើរ ១២៖២៦, ២៧។ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្រួនផ្ទៃមេឃ និងផែនដីយ៉ាងដូច្នេះ? តើរូបស័ព្ទនេះបង្ហាញអ្វីខ្លះដល់យើង?
--------------------------------------------------------
ក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ការរញ្ជួយផែនដីគឺជារូបស័ព្ទមួយតំណាងអោយការយាងមករបស់ព្រះអង្គ ផ្ទាល់ ដែលទ្រង់នឹងលេចមក ដើម្បីសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលនាងដេបូរ៉ា និងលោកបារ៉ាក បានច្បាំងទាស់នឹងសាសន៍ស៊ីសេរ៉ា ព្រះបានច្បាំងចេញពីស្ថានសួគ៌ជំនួសពួកគេ (ពួកចៅហ្វាយ ៥៖២០)។ អំណាចរបស់ព្រះត្រូវបានបង្ហាញឡើងតាមរយៈការរញ្ជួយដីដ៏អស្ចារ្យមួយ។ ការរញ្ជួយដីបានធ្វើអោយ ញ័រដី និងភ្នំទាំងឡាយ នៅពេលដែលព្រះយាងចុះមកជួយរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (ពួកចៅហ្វាយ ៥៖៤, ៥)។ យើងបានឃើញរូបស័ព្ទដដែលនេះនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូល នៅពេលដែលព្រះបានលេចឡើង ដើម្បីរំដោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចេញពីខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ (ទំនុកដំកើង ៦៨៖៧, ៨; ទំនុកដំកើង ៦០៖២; ទំនុកដំកើង ៧៧៖១៧, ១៨)។ ដូច្នេះ ការរញ្ជួយបានបង្ហាញយើងថា ពេលវេលាសម្រាប់ព្រះយាងមកជំនុំជំរះ និងបង្ហាញការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សនៅលើផែនដីនេះបានមកដល់ហើយ។ ពួក ហោរាក៏បានបង្ហាញថា ព្រះនឹងអង្រួនផែនដី នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកដាក់ទោសមនុស្សអាក្រក់ផងដែរ (អេសាយ ១៣៖១៣; អេសាយ ២៤៖១៨-២៣)។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ ការ «រញ្ជួយ» ផ្ទៃមេឃ និងផែនដីក៏បានបង្ហាញអំពីពេលវេលាដែលព្រះនឹងបំផ្លាញរាស្ត្ររបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ព្រះបានតាំងសេចក្តីសន្យានេះជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានគង់នៅលើបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់។ ព្រះបានមានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវថា៖ «ចូរអង្គុយខាងស្តាំអញ ទាល់តែអញដាក់ពួកខ្មាំងសត្រូវឯង ទុកជាកំណល់កល់ជើងឯង» (ហេព្រើរ ១៖១៣)។ មែនហើយ ព្រះយេស៊ូវបានឈ្នះសាតាំងដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ២៖១៤-១៦) នៅពេលដែលទ្រង់បានគង់នៅលើបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ១៖៥-១៤)។ ប៉ុន្តែ អារក្ស និងពួកដែលស្អប់ព្រះយេស៊ូវត្រូវតែបំផ្លាញចោលនៅពេលអនាគត (ហេព្រើរ ១០៖១១-១៤; កូរិនថូស ទី១ ១៥៖២៣-២៥)។
ព្រះនឹងបំផ្លាញពួកខ្មាំងសត្រូវទាំងនេះជារៀងរហូត នៅពេលដែលទ្រង់អង្រួនផ្ទៃមេឃ និង ផែនដី។ ដូច្នេះ ការរញ្ជួយបានបង្ហាញយើងថា ព្រះនឹងបំផ្លាញមនុស្សលោកដែលបានធ្វើបាបរាស្ត្ររបស់ ព្រះនៅលើផែនដីនេះ។ ព្រះនឹងបំផ្លាញសាតាំង និងពួកទេវតារបស់វាដែលមេក្លោងគ្រប់គ្រងលើពួកមេដឹកនាំទាំងនេះ។
ថ្ងៃពុធ ទី១៦ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២២
នគរដែលមិនអាចបំផ្លាញបាន
យើងបានឃើញរួចមកហើយថា ព្រះបានប្រកាសថា ទ្រង់នឹង «អង្រួន» ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។ រូបស័ព្ទនេះបានបង្ហាញយើងថា ព្រះនឹងបំផ្លាញពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ របស់ខ្លះនឹងមិនត្រូវបំផ្លាញ ឡើយ។
សូមអានខគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៥៖៥; ទំនុកដំកើង ១៦៖៨; ទំនុកដំកើង ២១៖៧; ទំនុកដំកើង ៦២៖២; ទំនុកដំកើង ១១២៖៦ និងហេព្រើរ ១២៖២៧។ តើរបស់អ្វីខ្លះដែលនៅរឹងមាំ ហើយមិនអាច បំផ្លាញបាននោះ?
--------------------------------------------------------
សព្វថ្ងៃនេះ ខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២៧ បានធ្វើអ្នកអានគម្ពីរសម្រាយជាច្រើននាក់មានការយល់ ច្រឡំ។ គម្ពីរសម្រាយទាំងនេះបានចែងថា ព្រះនឹង «អង្រួន» ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។ ម្ល៉ោះហើយ មនុស្សជា ច្រើនបានគិតថា ផ្ទៃមេឃ និងផែនដីនឹងត្រូវសាបសូន្យជារៀងរហូត។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញយើងថា ព្រះនឹងបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មីមួយ (អេសាយ ៦៥៖១៧; វិវរណៈ ២១៖១-៤)។ ដូច្នេះ ការ «អង្រួន» បានបង្ហាញយើងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះនឹងសំអាតផែនដីអោយថ្មីឡើងវិញម្តងទៀត។ ព្រះនឹងមិនបំផ្លាញផែនដីទាំងស្រុងឡើយ។
តើរបស់អ្វីទៀតដែលនឹងមិនត្រូវបំផ្លាញចេញ? រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងមិនត្រូវបំផ្លាញចេញឡើយ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤៖១៣-១៧; ភីលីម៉ូន ៣៖២០)។ រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ ដោយសារ តែពួកគេបានជឿទុកចិត្តទៅលើព្រះ។ ព្រះអាទិករបានរក្សាពួកគេអោយមានជីវិតរស់ នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។
តើលោកអ្នកបានឃើញថា នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ របស់ដែលស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូតមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវដែរឬទេ? លោកប៉ុលបានបង្ហាញយើងអំពីទំនាក់ទំនងនេះ នៅពេល ដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថា «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ កាលដើមដំបូង ទ្រង់បានបង្កឫសផែនដី ហើយ ផ្ទៃមេឃក៏ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់ធ្វើដែរ ឯរបស់ទាំងនោះនឹងសាបសូន្យទៅ តែទ្រង់នឹងគង់នៅជាប់ដដែល របស់ទាំងនោះនឹងចាស់ទៅ ដូចជាសំលៀកបំពាក់ ទ្រង់នឹងឆ្មូលទៅដូចជាអាវ ហើយរបស់ទាំង នោះក៏នឹងប្រែក្លាយទៅ តែទ្រង់នៅតែដដែល ព្រះជន្មទ្រង់មិនចេះផុតឡើយ» (ហេព្រើរ ១៖១០-១២)។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរក៏បានចែងផងដែរថា «ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ក៏នៅជាសង្ឃជារៀងរាបដរាបតទៅ» ហេព្រើរ ៧៖៣, ២៤)។ មនុស្សដែលព្រះយេស៊ូវបានសង្គ្រោះ នឹងបានទទួលរបស់ប្រសើរជាងមុន នៅស្ថានសួគ៌ ដែលនឹង «នៅជាប់លាប់ផង» (ហេព្រើរ ១០៖៣៤)។ នៅពេលដែលព្រះធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់ជាចៅក្រម នោះ រាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងមិនត្រូវរង្គោះរង្គើ ឬត្រូវបំផ្លាញបង់ឡើយ (ទំនុកដំកើង ៤៦៖៥)។ ពួកគេនឹងរស់ នៅជារៀងរហូត ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវបានសណ្ឋិតនៅក្នុងពួកគេ។
លោកប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា «យើងបានទទួលព្រះរាជ្យ (នគរ) មួយដែលមិនចេះកក្រើក» (ហេព្រើរ ១២៖២៨, គខប)។ លោកដានីយ៉ែលក៏បានមានប្រសាសន៍អំពីនគរនេះផងដែរ (ដានីយ៉ែល ៧៖១៨)។ នគរនេះ «នឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច» (ដានីយ៉ែល ២៖៤៤)។ នគរនេះគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះរាជបុត្រា។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះរាជបុត្រានឹងចែករំលែកនគររបស់ទ្រង់ជាមួយ នឹងយើងវិញ។
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៧ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២២
ចូរអោយយើងដឹងគុណដល់ព្រះ
តើយើងគួរតែអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់អំណោយដ៏អស្ចារ្យទាំងអស់របស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា ដែរ? ចម្លើយនោះគឺថា យើងគួរតែថ្វាយបង្គំព្រះតាមរបៀបមួយដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ។
សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២៨ និងហេព្រើរ ១៣៖១៥, ១៦។ តើយើងអាចថ្វាយបង្គំព្រះតាមរបៀបមួយដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូចម្តេចទៅ?
--------------------------------------------------------
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ព្រះ ដើម្បីបង្ហាញទ្រង់អំពីការដឹងគុណ ឬការសូមអភ័យ ទោសរបស់ពួកគេ។ សត្វទាំងនេះគ្រាន់តែជារូបស័ព្ទប៉ុណ្ណោះ។ សត្វទាំងនេះបានបង្ហាញអារម្មណ៍នៅក្នុង ចិត្តរបស់ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំ។ ព្រះមិនបានសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះដង្វាយសត្វទាំងនេះនោះទេ។ ព្រះចង់ អោយរាស្ត្ររបស់ទ្រង់មានសប្បុរស បរិសុទ្ធ និងដឹងគុណទ្រង់។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចំពោះដង្វាយ ទាំងនេះ ពីព្រោះដង្វាយទាំងនេះបានបង្ហាញអំពីការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតប្រាកដ។
ទន្ទឹមគ្នានេះ លោកប៉ុលបានអញ្ជើញយើងអោយថ្វាយបង្គំព្រះតាមរយៈការថ្វាយការសរសើរ តម្កើង និងការថ្លែងអំណរគុណដល់ទ្រង់។ ព្រះនឹងរីករាយជាខ្លាំង នៅពេលដែលយើងសារភាពអំពើបាប របស់យើង និងធ្វើល្អចំពោះអ្នកដទៃ។ ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ដង្វាយ ទាំងនេះជាខ្លាំង។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនអាចថ្វាយដង្វាយរបស់យើងដល់ព្រះដោយផ្ទាល់បានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះនៅស្ថានសួគ៌នឹងទទួល យកដង្វាយរបស់យើង។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលលោកប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងអោយគិតអំពីព្រះ-យេស៊ូវ តាមរយៈសំបុត្ររបស់គាត់ទាំងមូល (ហេព្រើរ ៣៖១១; ហេព្រើរ ៤៖១៤; ហេព្រើរ ១០៖២៣)។ ពេលនោះ យើងនឹងអាចបន្តធ្វើកិច្ចការល្អៗសម្រាប់អ្នកដទៃតទៅទៀត (ហេព្រីរ ៦៖១០-១២; ហេព្រើរ ១៣៖១, ២, ១៦)។
ឥឡូវនេះ យើងអាចយល់បានកាន់តែច្បាស់ អំពីន័យរបស់លោកប៉ុល នៅពេលដែលគាត់បាន អញ្ជើញអ្នកអានរបស់គាត់អោយ «បំរើព្រះបែបឲ្យទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ» ហេព្រើរ ១២៖២៨)។ ការអញ្ជើញ នេះក៏បានបង្ហាញពួកគ្រីស្ទានថា ឥឡូវនេះ ពួកគេគឺជាពួកសង្ឃដ៏បរិសុទ្ធមួយក្រុម។ ព្រះបានជ្រើសរើស សាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាលពីមុនអោយធ្វើជាពួកសង្ឃនៃនគររបស់ទ្រង់។ ព្រះចង់អោយសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ប្រកាសដំណឹងល្អដែលថា ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះមនុស្សចេញពីអំពើបាប (និក្ខមនំ ១៩៖៤-៦; ពេត្រុសទី១ ២៖៩-១០; វិវរណៈ ១៖៦; វិវរណៈ ៥៖១០)។ ប៉ុន្តែ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមិនបានគោរពតាមព្រះឡើយ។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក។ ព្រះយេស៊ូវបាន «ថ្វាយព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គម្ដងជាសំរេច តាមព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះអង្គប្រោសយើងឲ្យវិសុទ្ធ» (ហេព្រើរ ១០៖១០-១៤, ១៩-២៣, គខប)។ ឥឡូវនេះ ព្រះបានប្រទានអោយផែនការរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលដល់យើង។ ក្នុង នាមជាផ្នែកមួយនៃផែនការនេះ ព្រះបានសូមអោយយើងចែករំលែកអ្វីដែលមាន ព្រមទាំងធ្វើល្អចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ។
ខគម្ពីរហេព្រើរ ១៣៖១-៦ ក៏បានបង្ហាញយើងអំពីកិច្ចការល្អៗដែលយើងគួរតែធ្វើផងដែរ។ យើងត្រូវតែស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ទុកដូចជាពួកគេជាគ្រួសាររបស់យើងដូច្នោះដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះដល់យើង (ហេព្រើរ ២៖១១, ១២)។ យើងត្រូវតែមានចិត្តសប្បុរស និងជួយយក អាសាអ្នកទៃ។ យើងត្រូវតែចុះសួរសុខទុក្ខដល់ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ និងពួកអ្នកដែលកំពុងរងការឈឺ ចាប់ (ហេព្រើរ១៣៖៣)។ យើងត្រូវតែងាកចេញពីអំពើបាបនៃការរួមភេទ។ ហើយយើងក៏មិនត្រូវលោភលន់ នោះដែរ។
ការសរសើរតម្កើងគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃការថ្វាយបង្គំ។ តើហេតុអ្វីបានជាទង្វើល្អ និងការ ចែករំលែកក៏ជាចំណែកមួយដ៏សំខាន់នៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើងដែរនោះ?
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២២
សិក្សាបន្ថែម
«១០០០ឆ្នាំនឹងកន្លងផុតទៅ បន្ទាប់ពីការយាងមកជាលើកទី២។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រះ និងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងជំនុំជំរះមនុស្សអាក្រក់ដែលបន្តស្លាប់នៅក្នុងផ្នូររបស់ពួកគេ។ លោកប៉ុលបាន ប្រាប់យើងអំពីពេលវេលានេះយ៉ាងដូច្នេះថា៖ ‘កុំឲ្យចោទប្រកាន់ទោសគ្នាមុនកំណត់ឡើយ លុះត្រាតែព្រះអម្ចាស់ទ្រង់យាងមក ដែលទ្រង់នឹងយកអស់ទាំងអំពើលាក់កំបាំង ដែលធ្វើនៅទីងងឹត មកដាក់នៅទី ភ្លឺវិញ ហើយនិងបើកសំដែង ឲ្យឃើញអស់ទាំងគំនិត ក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សផង នោះគ្រប់គ្នានឹងបានសេចក្តី សរសើរពីព្រះរៀងខ្លួន’ (កូរិនថូសទី១ ៤៖៥)។ លោកដានីយ៉ែលក៏បានមានប្រសាសន៍អំពីពេលវេលានេះដូច្នេះដែរថា៖ ‘ការវិនិច្ឆ័យបានប្រគល់ដល់ពួកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត’ (ដានីយ៉ែល ៧៖២២)។ ទន្ទឹមគ្នានេះ រាស្ត្របរិសុទ្ធរបស់ព្រះនឹងគោរពបម្រើព្រះក្នុងនាមជាពួកបុត្រាបុត្រី និងពួកសង្ឃរបស់ទ្រង់។ លោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‘ខ្ញុំក៏ឃើញបល្ល័ង្កជាច្រើន និងពួកអ្នកដែលអង្គុយលើ ហើយមាន អំណាចបានប្រគល់ ដល់អ្នកទាំងនោះ ឲ្យជំនុំជំរះ’ (វិវរណៈ ២០៖៤)។ ‘អ្នកទាំងនោះនឹងធ្វើជាពួកសង្ឃ នៃព្រះ និងព្រះគ្រីស្ទ ហើយនិងសោយរាជ្យជាមួយនឹងទ្រង់អស់១ពាន់ឆ្នាំ’ (វិវរណៈ ២០៖៦)។ ទន្ទឹមគ្នានេះ លោកប៉ុលបានបង្ហាញយើងថា ‘ពួកបរិសុទ្ធនឹងជំនុំជំរះលោកីយ៍’ នេះ (កូរិនថូសទី១ ៦៖២)។ រាស្ត្ររបស់ ព្រះនឹងជំនុំជំរះ មនុស្សអាក្រក់ទាំងអស់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងប្រៀបផ្ទឹមទង្វើដែល មនុស្សអាក្រក់បានធ្វើទាស់នឹងព្រះគម្ពីរ។ បន្ទាប់មក រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តចុងក្រោយ មួយ។ ពួកគេនឹងសម្រេចថា មនុស្សអាក្រក់ម្នាក់ៗគួរតែទទួលរងការឈឺចាប់ជំនួសអំពើបាបរបស់គេ ប៉ុនណាដែរ។ ការសម្រចចិត្តចុងក្រោយនឹងត្រូវបានសរសេរបន្ទាប់ពីឈ្មោះនីមួយៗនៅក្នុងបញ្ជីនៃសេចក្តី ស្លាប់»។
«ព្រះយេស៊ូវ និងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងជំនុំជំរះសាតាំង និងពួកទេវតារបស់វាផងដែរ។ លោកប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‘តើមិនដឹងថា យើងរាល់គ្នានឹងជំនុំជំរះ ដល់ទាំងពួកទេវតាផងទេឬអី’ (កូរិនថូស ទី១ ៦៖៣)។ កណ្ឌគម្ពីរយូដាសបានប្រកាសថា៖ ‘ទោះទាំងពួកទេវតាដែលមិនបានរក្សាសណ្ឋានដើមរបស់ខ្លួន គឺជាទេវតាដែលបោះបង់ចោលទីលំនៅចេញ នោះទ្រង់បានឃុំក្នុងសេចក្តីងងឹត ទាំងជាប់ចំណង អស់កល្បជានិច្ច ទុកសំរាប់នឹងជំនុំជំរះនៅថ្ងៃដ៏ធំនោះ’ (យូដាស ១៖៦)»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Great Controversy, pages 660, 661, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងជំនុំជំរះមនុស្សអាក្រក់ (កូរិនថូសទី១ ៦៖៣; យូដាស ១៖៦)។ តើសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះបានបង្ហាញប្រាប់យើងយ៉ាងដូចម្តេច អំពីព្រះ និងភាពស្មោះត្រង់ដែលទ្រង់មានជាមួយនឹងយើងនោះ? តើកិច្ចការនេះបង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេច អំពីភាពសប្បុរស និងភាពយុត្តិធម៌ដែលព្រះមានចំពោះមនុស្សដែលបានបដិសេធសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់នោះ?
- សូមអានខគម្ពីរនិក្ខមនំ ៣២៖៣២; ទំនុកដំកើង ៥៦៖៨; ទំនុកដំកើង ៦៩៖២៨; ទំនុកដំកើង ១៣៩៖១៦; អេសាយ ៤៖៣; ដានីយ៉ែល ១២៖១; មីកា ៣៖១៦; លូកា ១០៖២០: វិវរណៈ ១៣៖៨ និងវិវរណៈ ១៧៖៨។ ខទាំងនេះបានចែងអំពីបញ្ជីរបស់ព្រះនៅស្ថានសួគ៌។ តើបញ្ជីទាំងនេះកត់ត្រាអំពីអ្វីដែរ? តើហេតុអ្វីបានជាព្រះចាំបាច់រក្សាកំណត់ត្រានៃទឹកភ្នែករបស់យើងធ្វើអ្វី (ទំនុកដំកើង ៥៦៖៨)? ព្រះទ្រង់ ជ្រាបអំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង មែនទេ? បើដូច្នេះមែន តើហេតុអ្វីបានជាព្រះត្រូវការរក្សាបញ្ជីទាំងនោះ?
រឿងខ្លី
សុខភាពដ៏ល្អឥតខ្ចោះ
នាងណយគឺជាស្ត្រីអ្នកមានម្នាក់ដែលបានមើលការខុសត្រូវលើកម្មករជាង១០០នាក់នៅក្នុងចំការកាហ្វេគ្រួសាររបស់នាងក្នុងប្រទេសឡាវ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាងបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដ៏ចម្លែកមួយនៅ ក្នុងភូមិរបស់នាង។
គ្រូពេទ្យរបស់នាងមិនអាចសន្និដ្ឋានថា ជំងឺនោះគឺជាជំងឺអ្វីឡើយ។ នាងណយបានទៅជួប គ្រូពេទ្យខាងផ្នែកឱសថទូទាំងប្រទេសឡាវខាងត្បូង ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចជួយនាងបានឡើយ។ សុខភាពនាងកាន់តែយ៉ាប់ទៅៗ រហូតដល់នាងមិនអាចដើរបានដល់ថ្នាក់គេដាក់នាងចោលនៅលើគ្រែ តែម្តង។ លើសពីនេះទៅទៀត នាងស្ទើរតែបាត់បង់ស្មារតីរបស់នាងទៅហើយ។ ជាច្រើនលើកច្រើនសា នាងមិនអាចចងចាំសមាជិកនៅក្នុងគ្រួសាររបស់នាងបានឡើយ។ កម្មកររបស់នាងទាំងអស់បានឈប់ ធ្វើការ ដោយសារតែនាងមិនបានបើកប្រាក់ខែអោយពួកគេ។ ពួកអ្នកភូមិបានប្រាប់នាង និងប្តីរបស់នាងថា នាងមិនរស់ទេមើលទៅ។
នៅត្រង់ចំណុចដ៏អស់សង្ឃឹមបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់នាងនេះ ស្រាប់តែមានអ្នកសួរសុខទុក្ខម្នាក់ មកពីទីក្រុងវៀងចន្ទន៍ ប្រទេសឡាវ។ អ្នកសួរសុខទុក្ខម្នាក់នេះក៏មិនមែនជាគ្រីស្ទានដូចជានាងណយដែរ ប៉ុន្តែ កូនប្រុស និងកូនប្រសាររបស់នាងគឺជាសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទ។ គាត់បានប្រាប់នាងណយអំពី ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បាននិយាយថា «ព្រះយេស៊ូវប្រហែលជាអាចសង្គ្រោះជីវិតឯងបាន»។ ដោយមានជំនួយ ពីប្តីរបស់នាង ទើបនាងរកឃើញលេខទូរស័ព្ទរបស់គ្រូគង្វាលអាត់វេនទីស្ទម្នាក់នៅភាគខាងត្បូង រួចទូរស័ព្ទ ទៅគាត់សូមជំនួយ។
គ្រូគង្វាលបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ភូមិរបស់នាង ហើយអធិស្ឋានជាមួយនឹងនាង។ នាងណយ ត្រូវបានលើកទឹកចិត្តតាមរយៈការអធិស្ឋាន រួចនាងបានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ទៅវៀងចន្ទន៍មួយរយៈ។ នាង ចង់ស្គាល់ពួកជំនុំអាត់វេនទីស្ទ និងសំណេះសំណាលជាមួយនឹងពួកគេ។
នៅពេលដែលនាងទៅដល់វៀងចន្ទន៍ នាងមិនអាចក្រោកចេញពីគ្រែបានឡើយ ប៉ុន្តែ នាងបាន ព្យាយាមផ្ចង់ស្មារតី។ សមាជិកព្រះវិហារបានជួបសំណេះសំណាល និងអធិស្ឋានអោយនាងជាប្រចាំ។ សុខភាពរបស់នាងបានប្រសើរឡើងបន្តិចម្តងៗ។ នាងបានចាប់ផ្តើមក្រោកអង្គុយ ឈរ និងដើរបាន។
៥ខែក្រោយមក បន្ទាប់ពីការធ្លាក់ខ្លួនឈឺរួចមក នាងបានត្រឡប់ទៅភូមិកំណើតរបស់នាងវិញ ដោយមានសុខភាពដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ អ្នកភូមិមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានឃើញ។ ពួកគេបានគិតថា នាងស្លាប់បាត់ទៅហើយ ផ្ទុយទៅវិញ នាងនៅមានជីវិតរស់ ហើយបានជាសះស្បើយ ទាំងស្រុង។ ពួកគេបានសួរនាងទាំងភ្ញាក់ផ្អើលអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។ នាងបានឆ្លើយថា «ព្រះយេស៊ូវ បានសង្គ្រោះខ្ញុំពីស្លាប់ឡើងវិញ»។ ឥឡូវនេះ អ្នកភូមិជាច្រើននាក់បានចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងបន្ថែមទៀត អំពីព្រះយេស៊ូវជាគ្រូពេទ្យដ៏មានអំណាចមួយរូបដែលអាចព្យាបាលមនុស្សទាំងអស់ដែលបានសូមដល់ទ្រង់។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
អ្នកបើកបរដ៏មើលមិនឃើញ
យើងរាល់គ្នាថ្វាយបង្គំព្រះដោយអមជាមួយនូវធនធានរបស់យើងដោយសារទ្រង់គឹជាព្រះដ៏រំដោះពិតប្រាកដរបស់យើង។ ចាប់តាំងពីការតែងតាំងដល់ដាវីឌនៅពេលដែលលោកមានវ័យ១៥ឆ្នាំរហូតដល់វ័យចំណាស់ ស្តេចដាវីឌមានដំណើររឿងយ៉ាងវែងឆ្ងាយដែលត្រូវឆ្លងកាត់គ្រោះថ្នាក់យ៉ាងច្រើនដូចជា៖ លោកបានជួបតោ និងខ្លាឃ្មុំជាច្រើន យក្សកូលីយ៉ាត ស្តេចសូលដែលមានព្រះទ័យច្រណែន និងអាប់សាឡំមដែលជាបុត្រដ៏មានមហិច្ឆតា។ ដើម្បីរក្សានូវសុវត្ថិភាពដល់រូបលោក ដាវីឌបានកែប្រែសភាពការណ៍អាក្រក់ឲ្យទៅជាការសរសើរតម្កើង ដោយបានថ្វាយបង្គំព្រះដែលប្រៀបដូចជាថ្មដា ជាបន្ទាយ និងជាព្រះដ៏រំដោះ។
គ្រួសារបេសកជនមួយគ្រួនៅលើប្រទេសដែនកោះម៉ាដាហ្គាស្ការក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃការការពាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ នៅព្រឹកព្រហាមនាថ្ងៃមួយ គ្រួសារដែលមានគ្នាបីនាក់ដែលមានទាំងទារកវ័យ៩ខែម្នាក់ ព្រមជាមួយនឹងមិត្តខ្លះ បានធ្វើដំណើរនៅតាមផ្លូវដែលមានរយៈពេល១២ម៉ោង។ នៅពាក់កណ្តាលថ្ងៃ បន្ទាប់ពីបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់រួច ពួកគេក៏បានបន្តទៅមុខទៀតភ្លាមដើម្បីកុំឲ្យខកការប្រជុំរបស់ពួកគេ។ ការធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិចត្រូវរងនឹងការចាំងថ្ងៃដោយសារព្រះអាទិត្យត្រូវលិចនៅចំខាងមុខពួកគេ។ ការសន្ទនាចាប់ផ្តើមស្ងប់ស្ងាត់ ហើយទីបំផុតសំឡេងស្រមុកក៏លាន់ឮឡើងពីកៅអីខាងមុខ។ អ្នកបើកបរចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថាងុយគេង។ គាត់បានគេងលក់ជាច្រើនដង ប៉ុន្តែគាត់តាំងចិត្តថាត្រូវតែទៅឲ្យដល់ទីដៅឲ្យបានទាន់ពេល។ គាត់ក៏បានបង្កើនល្បឿនបន្តិច។ បន្ទាប់ពីនោះបន្តិច ស្រាប់តែឡានលែងទៅមុខទៀតហើយ។ មានមែកឈើបុកប៉ះនឹងផ្លិតបក់កញ្ចក់។ ឡានក៏រងការខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែអ្នកដំណើរទាំងអស់រងរបួសស្រាលបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ ទារកបានធ្លាក់ចេញពីកន្ទេលរបស់ខ្លួនដែលឪពុកម្តាយបានទិញកាលពីម្សិលមិញ។ ឆ្ងាយពីកន្លែងដែលឡានឈប់បួនដប់ម៉ែត្រមានក្មេងៗកំពុងទាត់បាល់។ ពួកគេមានការតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែគ្មាននរណារងរបួសទេ។ ក្រោយមក គ្រប់គ្នាដឹងថាយាននោះបានបើកកាត់ដើមឈើពីរដើមបានយ៉ាងរលូន។ មានស្នាមភ្លោះនៅសងខាងផ្លូវ លើកលែងតែកន្លែងដែលឡានឈប់តែប៉ុណ្ណោះដែលមានដីគោកសម្រាប់ចត។ ប្រសិនបើគ្មានអ្នកបើរបរដ៏មើលមិនឃើញវិញលទ្ធផលចេញមកមិនដឹងជាយ៉ាងណាទេ។
ព្រះរបស់ស្តេចដាវីឌ និងរបស់គ្រួសារបេសកជនទ្រង់នៅតែមានសកម្មភាពសព្វថ្ងៃនេះែដរ។ តើលោកអ្នកគិតថា «ព្រះដ៏ជួយរំដោះ» ស័ក្តិសមនឹងទទួលការថ្វាយបង្គំទាំងស្រុងដែរឬទេ? សប្តាហ៍នេះ ចូរយើងថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ជួយរំដោះដ៏ធំតាមរយៈការថ្វាយដង្វាយ១០ហូត១ និងដង្វាយសទ្ធាជាទៀងទាត់របស់យើងរាល់គ្នាចុះ។
សេចក្តីអំពាវនាវ៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាថ្មដា ជាបន្ទាយ ហើយជាអ្នកជួយសង្គ្រោះរបស់ទូលបង្គំ គឺជាព្រះនៃទូលបង្គំ ជាថ្មដាដែលទូលបង្គំយកជាទីពឹង ក៏ជាខែល ជាស្នែងនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទូលបង្គំ ហើយជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់ផង» (ទំនុកតម្កើង ១៨៖២)។
សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំយើងខ្ញសូរអរព្រះគុណសម្រាប់ការការពារ និងការជួយ រំដោះរបស់ព្រះអង្គ។ សូមទទួលយកនូវការសរសើរតម្កើងខណៈដែលយើងតម្កើងព្រះអង្គតាមរយៈការថ្វាយធនធានរបស់យើងរាល់គ្នាផងចុះ។ សូមអធិដ្ឋានថ្វាយដង្វាយទាំងនេះក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អាម៉ែន។
