លោកយ៉ាកុបកំពុងតែសម្រេចចិត្តអនុញ្ញាតអោយពួកកូនៗយកលោកបេនយ៉ាមីនត្រឡប់ ទៅស្រុកអេស៊ីព្ទវិញជាមួយនឹងពួកគេ។ លោកបេនយ៉ាមីនគឺជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់របស់នាងរ៉ាជែល ដែលលោកយ៉ាកុបនៅសល់។ លោកយ៉ាកុបមានការព្រួយបារម្ភជាខ្លាំងខ្លាចក្រែងបាត់បង់លោកបេនយ៉ាមីនទៅ ដូចជាគាត់បានបាត់បង់លោកយ៉ូសែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖៦-៨)។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ស្បៀងដែលពួកកូនៗរបស់លោកយ៉ាកុបបានទិញពីស្រុកអេស៊ីព្ទនោះបានអស់ទៅហើយ (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖២)។ លោកយូដាបានសន្យានឹងលោកយ៉ាកុបថា គាត់នឹងធានាថា លោកបេនយ៉ាមីននឹងត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖៩)។ ដូច្នេះ នៅទីបំផុត លោកយ៉ាកុបបានយល់ព្រមអោយ ពួកកូនៗរបស់គាត់ចុះទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទវិញជាមួយនឹងលោកបេនយ៉ាមីន។
សូមអានរឿងនៅក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៤៣។ តើមានអ្វីកើតឡើងនៅក្នុងរឿងនេះ នៅពេលដែលលោកបេនយ៉ាមីនចុះទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទនោះ? តើលោកយ៉ូសែបមានឥរិយាបថយ៉ាងដូចម្តេច នៅពេលដែលគាត់បានឃើញប្អូនប្រុសរបស់គាត់នោះ?
ពួកបងៗទាំងអស់បានឈរនៅមុខលោកយ៉ូសែប។ នៅពេលដែលលោកយ៉ូសែបបានឃើញលោកបេនយ៉ាមីនភ្លាម គាត់បានអញ្ជើញពួកបងប្អូនរបស់គាត់អោយចូលរួមនៅក្នុងការទទួលទានអាហារដ៏ពិសេសមួយ (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖១៦)។ តើលោកអ្នកបានឃើញដែរឬទេថា នៅក្នុងសាច់រឿង លោកបេនយ៉ាមីនគឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលហៅថា ជាបងប្អូនរបស់លោកយ៉ូសែប (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖២៩)? ម៉្យាងទៀត នៅក្នុងសាច់រឿង លោកបេនយ៉ាមីនគឺឈ្មោះតែមួយគត់ដែលមានចែង។ ក្រៅពីនោះ ពួកបងៗដទៃទៀតគ្រាន់តែជា «មនុស្សទាំងនេះ» ប៉ុណ្ណោះ (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖១៦)។
លោកយ៉ូសែបបានហៅលោកបេនយ៉ាមីនថា «កូនអើយ» (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖២៩, សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ២២៖៨)។ ឈ្មោះនេះបានបង្ហាញយើងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់លោកយ៉ូសែប។ លោកយ៉ូសែបបានប្រទានពរដល់ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖២៩)។ ព្រះពរនេះបានបង្ហាញយើងអំពីសេចក្តីមេត្តា និងព្រះគុណរបស់ព្រះ។ ព្រះពរនេះក៏បានជួយ អោយយើងនឹកចាំអំពីគ្រាមួយ នៅពេលដែលលោកយ៉ូសែបស្ថិតនៅក្នុងរណ្តៅផងដែរ។ នៅពេលនោះ លោកយ៉ូសែបបានសូមអោយពួកបងៗបង្ហាញសេចក្តីអាណិតអាសូរ និងសេចក្តីមេត្តាដល់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួកបងៗរបស់គាត់បានបដិសេធ (លោកុប្បត្តិ ៤២៖២១)។ លោកយ៉ូសែបបានបង្ហាញលោកបេនយ៉ាមីន នូវព្រះគុណដែលពួកបងៗរបស់គាត់មិនបានបង្ហាញដល់គាត់។
ពួកបងៗរបស់លោកយ៉ូសែបបានភ័យតក់ស្លុតជាខ្លាំងដែលថា ពួកគេនឹងត្រូវគេចាប់ឃុំឃាំងជាមិនខាន ដោយសារតែប្រាក់នៅក្នុងបាវស្រូវរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូសែបបានរៀបចំពិធីជប់លៀងមួយសម្រាប់ពួកគេទៅវិញ ដោយសារតែលោកបេនយ៉ាមីននៅទីនោះដែរ។ នៅក្នុងពិធីជប់លៀង លោក យ៉ូសែបបានបង្គាប់អោយពួកបងៗអង្គុយចុះ ចាប់ពីបងគេបង្អស់រហូតដល់ប្អូនពៅគេបង្អស់។ លោកយ៉ូសែបបានអោយចំណែកភោជនាហារសម្រាប់លោកបេនយ៉ាមីនលើសជាងពួកបងៗដទៃទៀត១ជា៥ភាគ (លោកុប្បត្តិ ៤៣៖៣៣, ៣៤)។ ប៉ុន្តែ ពួកបងៗមិនបានច្រណែនដល់លោកបេនយ៉ាមីនដូចជា នៅពេលដែលលោកយ៉ាកុបបានបង្ហាញការស្រឡាញ់ដល់លោកយ៉ូសែបច្រើនជាងពួកគេនោះឡើយ (លោកុប្បត្តិ ៣៧៖៣, ៤; សូមអាន Ellen G. White, Partriarchs and Prophets, pages 228, 229, adapted ផងដែរ)។
ថ្ងៃពុធ ទី១៥ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២២
ពែងប្រាក់
សូមអានរឿងនៅក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៤៤ អំពីពែងប្រាក់របស់លោកយ៉ូសែប។ តើហេតុអ្វី បានជាលោកយ៉ូសែបសូមអោយមេការរបស់គាត់ដាក់ពែងប្រាក់នៅក្នុងបាវរបស់លោកបេនយ៉ាមីនយ៉ាងដូច្នេះ?
--------------------------------------------------------
កាលពីមុន លោកយ៉ូសែបបានបង្គាប់អោយមេការរបស់គាត់ដាក់ចំណីអាហារនៅក្នុងបាវនៃពួកបងៗរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ លើកនេះ លោកយ៉ូសែបចេញសេចក្តីបង្គាប់ដ៏ចម្លែកមួយបន្ថែមទៀត។ គាត់បានបង្គាប់អោយមេការរបស់គាត់ដាក់ពែងប្រាក់ដ៏ពិសេសរបស់គាត់នៅក្នុងបាវរបស់លោកបេនយ៉ាមីន។
នៅពេលដែលបានឃើញពែងប្រាក់នោះហើយ ពួកបងៗត្រូវតែត្រឡប់ទៅជួបនឹងលោកយ៉ូសែប នៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទ។ កាលនៅក្នុងពិធីជប់លៀង លោកបេនយ៉ាមីនគឺជាភ្ញៀវកិត្តិយសដ៏ពិសេសម្នាក់។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គាត់ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថា ជាអ្នកលួចពែងប្រាក់ដ៏មានតម្លៃទៅវិញ។ គាត់ប្រាកដជាត្រូវចាប់ដាក់គុកជាមិនខាន។
ពែងប្រាក់គឹជាពែងមួយដ៏ពិសេស។ ពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទបានជឿថា ពែងពិសេសនេះបានផ្តល់អំណាចដល់ម្ចាស់របស់វាអោយបានដឹងអំពីអាថ៌កំបាំងនៃមនុស្សទាំងពួង។ លោកយ៉ូសែប «មិនបានប្រាប់ អ្នកណាម្នាក់ថា គាត់មានអំណាចដ៏ពិសេសនេះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់សុខចិត្តអោយពួកបងៗរបស់គាត់ជឿថា គាត់អាចដឹងអំពីអាថ៌កំបាំងនៃជីរិតរបស់អ្នកដទៃទៅវិញ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Propehets, page 229, adapted។
លោកយ៉ូសែបបានប្រើពែង «វេទមន្ត» ដើម្បីជួយអោយពួកបងៗរបស់គាត់បានដឹងថា ព្រះបាន ទតឃើញនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមានកំហុសនៅក្នុងការធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះ ដោយសារតែអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើចំពោះលោកយ៉ូសែបកាលពីមុនមក។ យើងក៏មានអារម្មណ៍យ៉ាងដូច្នេះដែរ។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលលោកយូដាបានប្រាប់ពួកបងប្អូនរបស់គាត់ថា ព្រះបានឃើញសេចក្តីទុច្ចរិតរបស់ពួកគេ ហើយ (លោកុប្បត្តិ ៤៤៖១៦)។ ម៉្យាងទៀត ពែងក៏ជាការសាកល្បងមួយផងដែរ។ លោកយ៉ូសែបចង់ឃើញថា ពួកបងៗនឹងធ្វើយ៉ាងដូចម្តេច នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញលោកបេនយ៉ាមីនត្រូវបានគេដាក់ទោសដោយសារតែ «ការលួចយក» ពែងនេះ។
ពួកបងៗមានអារម្មណ៍សោកសៅ និងវិប្បដិសារីជាខ្លាំង។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ទាំងអស់គ្នា ដោយបានគិតអំពីអ្វីដែលនឹងត្រូវកើតឡើងចំពោះលោកបេនយ៉ាមីននោះ។ ពួកបងៗមានការព្រួយបារម្ភខ្លាចលោកបេនយ៉ាមីនត្រូវបាត់បង់ទៅ ដូចជាលោកយ៉ូសែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ នៅពេលនោះ លោកបេនយ៉ាមីនក៏នឹងក្លាយទៅជាទាសករម្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទ ដូចជាលោកយ៉ូសែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ លោកយូដាបានសូមលោកយ៉ូសែបធ្វើជាទាសករជំនួសលោកបេនយ៉ាមីនវិញ ដើម្បីអោយលោកបេនយ៉ាមីនអាចឡើងទៅវិញជាមួយពួកបងៗដទៃទៀត (លោកុប្បត្តិ ៤៤៖៣៣)។ សាច់រឿងនៅត្រង់នេះក៏បានជួយអោយយើងនឹកចាំអំពីចៀមឈ្មោលដែលត្រូវបានសម្លាប់ ដើម្បីអោយលោក អ៊ីសាកបានរួចជីវិតផងដែរ (សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ២២៖១៣)។ លោកយូដាបានលះបង់ខ្លួនគាត់ទុកជាយញ្ញបូជាជំនួសវិញ។ គាត់នឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះ «សេចក្តីអាក្រក់» ទាំងអស់ដែលបានកើតឡើង។ នៅពេលនោះ គាត់ក៏អាចសង្គ្រោះឪពុករបស់គាត់ចេញពីទុក្ខព្រួយនៃការបាត់បង់ លោកបេនយ៉ាមីនបានដែរ (លោកុប្បត្តិ ៤៤៖៣៤)។
តើការលះបង់របស់លោកយូដាបានបង្ហាញយើងអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាអ្នកជំនួសរបស់យើងនៅលើឈើឆ្កាងនោះដោយរបៀបណាដែរ? (សូមអានខគម្ពីររ៉ូម ៥៖៨)
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២២
«ខ្ញុំនេះជាយ៉ូសែប ជាប្អូនអ្នករាល់គ្នា»
សូមអានរឿងនៅក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ៤៥។ តើយើងបានឃើញមេរៀននៃសេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីសង្ឃឹមអ្វីខ្លះនៅក្នុងរឿងនេះ?
--------------------------------------------------------
នៅពេលដែលលោកយូដាបានប្រាប់លោកយ៉ូសែបអំពី «សេចក្តីអាក្រក់» ដែលនឹងត្រូវកើតឡើងចំពោះ «អាវី (avi)» ដែលជាភាសាហេព្រើរប្រែមកថា «ឪពុករបស់ខ្ញុំ» នោះ តើលោកអ្នកឃើញមានអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់ទៀត (លោកុប្បត្តិ ៤៤៖៣៤)? គឺនៅពេលដែលលោកយ៉ូសែបបាន «បន្លឺវាចា» ឡើង (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖១)។ នៅពេលនោះគាត់បាន «ថ្លែងឲ្យពួកបងប្អូនស្គាល់ខ្លួន» (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖១)។ អ្នកប្រាជ្ញខាងឯព្រះគម្ពីរតែងតែប្រើពាក្យទាំងនេះ ដើម្បីជួយអោយយើងមើលឃើញ នៅពេលដែលព្រះបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (និក្ខមនំ ៦៖៣; អេសេគាល ២០៖៩)។ ដូច្នេះ យើងអាចមើលឃើញថា ព្រះក៏បានបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅក្នុងសាច់រឿងត្រង់នេះផងដែរ។ ឥឡូវនេះ ពួកបងៗទាំងអស់គ្នាបានឃើញថា ព្រះអម្ចាស់គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់ ទោះបីជាពួកគេបានសាងកំហុសកាលពីមុនក៏ដោយ។
ពួកបងៗរបស់លោកយ៉ូសែបសឹងតែមិនជឿទៅលើអ្វីដែលពួកគេបានឮ និងបានឃើញនោះឡើយ។ ម្ល៉ោះហើយ លោកយ៉ូសែបត្រូវតែនិយាយម្តងទៀតថា៖ «ខ្ញុំហ្នឹងហើយជាយ៉ូសែបប្អូនរបស់បងៗ» (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖៤, គខប)។ លោកយ៉ូសែបត្រូវតែប្រាប់ពួកគេបន្ថែមទៀតថា «បងៗបានលក់ឲ្យគេនាំយកមកស្រុកអេស៊ីព្ទនេះ» (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖៤, គខប)។ ទាល់តែគាត់និយាយបែបនេះ ទើបពួកបងៗជឿទៅលើពាក្យសម្តីរបស់គាត់។
លោកយ៉ូសែបបានប្រកាសថា៖ «ព្រះទេតើ ដែលទ្រង់ចាត់ខ្ញុំមក» កាន់ស្រុកអេស៊ីព្ទនេះមុន (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖៥)។ ពាក្យទាំងនេះបានជួយអោយពួកបងៗមើលឃើញចំណុច២យ៉ាង។ ចំណុចទី១ លោកយ៉ូសែបពុំមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះពួកបងៗរបស់គាត់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់នោះឡើយ។ ចំណុចទី២ ពាក្យទាំងនេះបានបង្ហាញយើងអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់លោកយ៉ូសែប ក៏ដូចជាសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់ផងដែរ។ អ្វីដែលពួកបងៗបានធ្វើចំពោះលោកយ៉ូសែបនោះសំខាន់ជាទីបំផុត។ ព្រះបានអនុញ្ញាតអោយរឿងអាក្រក់នេះកើតមានឡើង ដើម្បីអោយលោកយ៉ូសែបអាចសង្គ្រោះក្រុមគ្រួសាររបស់លោក យ៉ាកុប ព្រមទាំងកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់ពួកគេផងដែរ (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖៧)។
លោកយ៉ូសែបបានប្រាប់អោយពួកបងៗរបស់គាត់ឡើងទៅឯឪពុករបស់គាត់ដើម្បីអញ្ជើញគាត់មកកាន់ស្រុកអេស៊ីព្ទវិញ។ លោកយ៉ូសែបបានប្រាប់ពួកបងៗរបស់គាត់អំពីកន្លែងដែលពួកគេនឹងត្រូវស្នាក់នៅគឺថា ពួកគេនឹងត្រូវមករស់នៅលើទឹកដីហ្គោសិនវិញ។ ទឹកដីហ្គោសិនមានភាពល្បីល្បាញនៅពេលនោះដោយសារតែវាលស្មៅដ៏សម្បូរបែបរបស់វា។ លោកយ៉ូសែបបានប្រាប់ពួកបងៗរបស់គាត់ថា ទឹកដីហ្គោសិនគឺជាកន្លែងដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទ (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖១៨, ២០)។ លោកយ៉ូសែប បានអោយរទេះសេះដល់ពួកបងៗត្រឡប់ទៅទៅផ្ទះរបស់ពួកគេវិញ។ រទេះសេះទាំងនេះនឹងជាភ័ស្តុតាងជួយអោយលោកយ៉ាកុបមើលឃើញថា ពួកកូនៗរបស់គាត់មិនបានកុហកអំពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគេនៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទនោះឡើយ (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖២៧)។ នៅពេលដែលលោកយ៉ាកុបបានឃើញរទេះសេះទាំងនេះ គាត់បានជឿថា លោកយ៉ូសែបពិតជានៅមានជីវិតនៅឡើយមែន។ បន្ទាប់មក លោកយ៉ាកុបបានភ្ញាក់ខ្លួនឡើងវិញ (សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៣៧៖៣៥; លោកុប្បត្តិ ៤៤៖២៩)។
ឥឡូវនេះ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានល្អប្រសើរវិញហើយ។ កូនប្រុសទាំង១២នាក់របស់លោកយ៉ាកុប សុទ្ធតែនៅរស់ទាំងអស់។ លោកយ៉ាកុបត្រូវបានគេហៅថាជា «អ៊ីស្រាអែល» ម្តងទៀត (លោកុប្បត្តិ ៤៥៖២៨)។ រឿងនេះបានបង្ហាញយើងអំពីព្រះគុណរបស់ព្រះតាមវិធីដ៏អស្ចារ្យមួយ។
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២២
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន Ellen G. White, “Joseph in Egypt,” pages 213-223; “Joseph and His Brothers,” pages 224-232 in Patriarchs and Prophets។
«ពួកកូនប្រុសរបស់លោកយ៉ាកុបបានស្នាក់នៅក្នុងគុកអស់រយៈពេល៣ថ្ងៃ។ ៣ថ្ងៃនេះបានធ្វើ អោយចិត្តរបស់ពួកគេសោកសៅជាខ្លាំង។ ពួកគេបានគិតអំពីកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើកន្លងមក។ លើសពីនេះទៅទៀតនោះ ពួកគេក៏បានគិតអំពីកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើខុសចំពោះលោកយ៉ូសែបផងដែរ។ ពួកគេបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងឃោរឃៅចំពោះគាត់។ ពួកគេបានគិតថា ពួកគេនឹងទទួលទោសពីបទនៃអ្នកស៊ើបការណ៍ជាមិនខាន។ ប្រសិនបើពួកគេគ្មានភ័ស្តុតាងបង្ហាញថា ពួកគេស្អាតស្អំនោះទេ ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន ឬមួយពួកគេក៏នឹងអាចក្លាយទៅជាទាសករក៏ថាបាន . . . . ដូចដែលពួកគេបានលក់ លោកយ៉ូសែបទុកជាទាសករយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ឥឡូវនេះ ពួកគេក៏បានភ័យព្រួយខ្លាចក្រែងព្រះនឹងដាក់ទោសពួកគេអោយក្លាយទៅជាទាសករផងដែរ។ លោកយ៉ូសែបបានដឹងថា ឪពុក និងក្រុមគ្រួសារនៃពួកបងៗរបស់គាត់ប្រហែលជាខ្វះស្បៀងមែន។ ហើយលោកយ៉ូសែបក៏បានដឹងថា ពួកបងៗរបស់គាត់ពិតជាមានការសោកស្តាយចំពោះទង្វើដែលពួកគេបានធ្វើមកកាន់គាត់ផងដែរ។ លោកយ៉ូសែបក៏បានឃើញទៀតថា ពួកគេមិនបានធ្វើបាបលោកបេនយ៉ាមីនដូចដែលពួកគេបានធ្វើមកលើគាត់នោះដែរ»។ ដកស្រង់ ពី Ellen G. White, Spiritual Gifts, book 3, pages, 155, 156, adapted។
«លោកយ៉ូសែបសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ គាត់បានដាក់ការសាកល្បងមួយដល់ពួកបងៗរបស់គាត់ ហើយពួកគេក៏បានជាប់នូវការសាកល្បងនោះផងដែរ។ ឥឡូវនេះ លោកយ៉ូសែបមានភ័ស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ពួកបងៗរបស់គាត់ពិតជាមានការសោកស្តាយចំពោះអំពើបាបរបស់ពួកគេពិតមែន»។ ដកស្រង់ ពី Ellen G. White, Spiritual Gifts, book 3, page 156, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- តើយ៉ាងណាទៅវិញ ប្រសិនបើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមិនបានដំណើរការល្អនៅក្នុងរឿងរបស់លោកយ៉ូសែប និងពួកបងៗរបស់គាត់វិញនោះ? តើលោកយ៉ូសែបនឹងនៅតែល្អ និងសប្បុរសចំពោះពួកបងៗរបស់គាត់ដែរឬទេ ប្រសិនបើពួកគេមិនមានអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះទង្វើដែលពួកគេបានធ្វើមកលើគាត់នោះ?
- តើលោកយ៉ូសែបបានបង្ហាញយើងអំពីព្រះយេស៊ូវ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា?
- លោកយ៉ូសែបបានផ្តល់ការសាកល្បងជាច្រើនដងដល់ពួកបងៗរបស់គាត់។ តើព្រះបានប្រទានការសាកល្បងដល់យើងដោយរបៀបណាដែរ?
- ជាច្រើនឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ចាប់ពីពេលដែលពួកបងៗបានលក់លោកយ៉ូសែបទុកជាទាសកររួចមក។ ក្រោយមក ពួកបងៗបានមើលឃើញកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើចំពោះលោកយ៉ូសែប។ តើទោសកំហុសរបស់ពួកគេបានបង្រៀនយើងថា វាអាក្រក់ប៉ុនណានោះយ៉ាងដូចម្តេចដែរ? ជាការពិតណាស់ យើងត្រូវតែទទួលយកការអត់ឱនទោសដែលព្រះបានប្រទានដល់យើង។ ទន្ទឹមគ្នានេះ តើហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវ តែរៀនអត់ឱនទោសអោយខ្លួនឯងដែរនោះ?
ព័ត៌មានអំពីសោកនាដកម្មនៃការចាក់សម្លាប់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តអាមេរិក នាងគារស្ទេន អេលីសាបែត វ៉ូហ្គូត (Kirsten Elisabeth Wocott) នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃការដើរកំសាន្តនាពេលព្រឹកនៅលើកោះយ៉ាប់ (Yab) ជុំវិញបរិវេណនៃសាកលវិទ្យាល័យអាត់វេនទីស្ទខាងត្បូង ដែលជាកន្លែងសិក្សារបស់នាង។ សាកល វិទ្យាល័យនៅក្នុងទីក្រុងខលលីចដាល (Collegedale) រដ្ឋថេនេស៊ី (Tennesse) បានបញ្ជូនពួកនិស្សិតស្ម័គ្រចិត្តជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ឥឡូវនេះ ពួកនិស្សិតទាំងនោះត្រូវបានបំបែកគ្នាចេញទៅ។
បន្ទាប់ពីនិស្សិតឆ្នាំទី៣ផ្នែកខាងអប់រំត្រូវបានសម្លាប់ដោយជនស្រវឹងស្រាម្នាក់នៅក្នុងឆ្នាំ២០០៩ រួចមក និស្សិតខ្លះបាននិយាយថា «កន្លែងហ្នឹងគ្រោះថ្នាក់ណាស់ យើងមិនទៅទីហ្នឹងឡើយ»។ និស្សិតដទៃទៀតបាននឹកចាំអំពីប្រសាសន៍របស់លោកធឺរធូលាន (Tertullian) ដែលជាអ្នកដឹកនាំនៃពួកជំនុំគ្រីស្ទាន ជំនាន់ដើម ដកស្រង់ពីសៀវភៅមហាវិវាទយ៉ាងដូច្នេះថា៖ ឯងកាន់តែបំផ្លាញយើងប៉ុន្មានណានោះ យើងកាន់តែលូតលាស់ឡើងប៉ុណ្ណឹងដែរ ដ្បិតឈាមនៃពួកគ្រីស្ទានគឺជាគ្រាប់ពូជ» (ទំព័រ ៤១)។
និស្សិតទាំងនោះបាននិយាយថា «យើងនឹងទៅ យើងនឹងគោរពសេចក្តីរបស់នាងគារស្ទេន»។ ការជជែកវែកញែកបានដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកវីនស្តុន ក្រហ្វដ សិស្សទេវវិទ្យាម្នាក់ដែលមានអាយុ ៣៣ឆ្នាំ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែដើរឆ្លងកាត់ជំុវិញបរិវេណសាលានៅពេលល្ងាចថ្ងៃសប្បាតហ៍មួយ។ គាត់បានច្រឡំដៃបើកទ្វារខុស ចូលទៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយនៃសម្រាប់ពួកនិស្សិតស្ម័គ្រចិត្ត ដោយមិនដឹងខ្លួន។ គាត់មិនបានដឹងអំពីព្រឹត្តការណ៍នោះឡើយ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែគាត់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់នោះហើយ គាត់ក៏សម្រចចិត្តទៅអង្គុយនៅលើកៅអីទៅ។ ស្ត្រីម្នាក់នៅលើកៅអីបាននិយាយអំពីការត្រូវការអ្នកស័្មគ្រចិត្តយ៉ាងចាំបាច់ជាទីបំផុត ដើម្បីបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅក្នុងអតីតសហភាពសូវៀត។ នាងបាននិយាយ ថា «ប្រសិនបើពួកគេរកមិនបានអ្នកណាម្នាក់នោះទេ ពួកគេនឹងបញ្ឈប់កម្មវិធីជាមិនខាន»។
ការនោះបានប៉ះពាល់ចិត្តរបស់លោកវីនស្តុនជាខ្លាំង។ គាត់មិនមានគម្រោងសម្រាក១ឆ្នាំនោះ ឡើយ ប៉ុន្តែ គាត់បានគិតថា ខ្ញុំនឹងគោរពដល់សេចក្តីជំនឿរបស់នាងគារស្ទេន ខ្ញុំនឹងទៅ។ គាត់បានដាក់ពាក្យស្នើសុំ ហើយបានទទួលការអញ្ជើញអោយបង្រៀននៅក្នុងទីក្រុងម៉ូស្គូនៃប្រទេសរុស្ស៊ី។ លោកវីនស្តុន បានអានអំពីប្រទេសនេះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ខណៈពេលដែលគាត់បានទទួលឯកសារជាលំដាប់ ព្រមទាំងបានរៃអង្គាសថវិកា ដើម្បីទិញសំបុត្រយន្តហោះថែមទៀត។ ១២ថ្ងៃមុនការមកដល់របស់គាត់នៅថ្ងៃទី១០ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១០នោះ ពួកភារវកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកភ្លោះ២នាក់បានសម្លាប់មនុស្ស៤០នាក់នៅក្នុងរថភ្លើងក្រោមដីនៃទីក្រុងម៉ូស្គូ។ គាត់បានងឿងឆ្ងល់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ថា តើខ្ញុំចុះឈ្មោះទៅទីហ្នឹងដើម្បីអ្វីទៅ?។
នៅពេលនោះ គាត់បានគិតអំពីលោកប៉ុល ដែលត្រូវគេវាយដំ និងបំបោះបង់ចោលអោយស្លាប់ជាច្រើនដង។ លោកប៉ុលមិនមែនជាជនកំសាកនោះឡើយ។ លោកវីនស្តុនបាននឹកចាំអំពីខគម្ពីរវិវរណៈ ២១៖៨ ដែលបានសំដែងថា ជនកំសាកមិនអាចទទួលជីវិតអស់កល្បបានឡើយ។ គាត់ក៏បាននឹកឃើញអំពីរបៀបដែលគាត់បានជំពប់ខ្លួនដើរចូលទៅក្នុងកម្មវិធីរបស់ពួកនិស្សិតស្ម័គ្រចិត្តដោយចៃដន្យផងដែរ។ គាត់ក៏បាននឹកចាំអំពីនាងគារស្ទេនផងដែរ។ គាត់បានគិតថា គ្រាប់បែកមិនអាចបំភ័យខ្ញុំបានឡើយ ពីព្រោះព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅខ្ញុំអោយចេញទៅបម្រើ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងទៅ។ លោកវីនស្តុនបានទៅទីនោះ។ ១០ឆ្នាំក្រោយមក គាត់គ្មានការសោកស្តាយអ្វីឡើយ។ គាត់កាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះគ្រីស្ទហើយឥទ្ធិពលដែលគាត់មានចំពោះពួកសិស្សរបស់គាត់វិញនោះ នឹងត្រូវគេចងចាំជារៀងដរាបតទៅ។ ១ឆ្នាំនៃការស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជាបេសកជនបានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់គាត់ទាំងស្រុង។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
សេចក្តីសង្គ្រោះមិនមែនជារឿងបន្ទាប់បន្សំនោះឡើយ
យើងបានថ្វាយតង្វាយជាប្រព័ន្ធ និងទៀងទាត់ ដោយសារតែគំរូនៃភាពដ៏បរិសុទ្ធដែលបានបង្ហាញថា អ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានដល់មនុស្សលោកនោះ មិនមែនជារឿងបន្ទាប់បន្សំនោះឡើយ។ ផែនការនៃការប្រទានព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ និងផែនការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ ចេញពីអំពើបាបនោះត្រូវបានបកស្រាយយ៉ាងល្អិតល្អន់ តាំងពីមុនការបង្កបង្កើតសកលលោកមកម្ល៉េះ រួចនៅពេលកំណត់មកដល់ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកភពផែនដីនេះ។ ចំណុចនេះបានបង្ហាញ អំពីព្រះទ័យគិតគូររបស់ព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះមនុស្សជាតិដែលបានធ្លាក់ចុះនៅក្នុងអំពើបាប។ ជាការឆ្លើយតបទៅនឹងគំរូដែលបានរៀបចំឡើង ដោយព្រះដ៏សប្បុរសអស្ចារ្យនេះ ព្រះបានបណ្តាលអោយលោកសាវ័កប៉ុលផ្តល់សេចក្តីណែនាំទៅកាន់ពួកជំនុំកូរិនថូសយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «រាល់តែអាទិត្យ ក្នុងថ្ងៃដំបូង នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រមូលដាក់ទុកនូវអ្វីៗដោយ ឡែកតាមដែលព្រះបានចំរើនឲ្យ» (កូរិនថូសទី១ ១៦៖២)។ ការថ្វាយនូវអ្វីដែលបានត្រៀមទុក គឺជាការផ្តល់កិតិ្តយសដល់អ្នកទទួល។
សូមគិតអំពីអារម្មណ៍របស់លោកអ្នក នៅពេលដែលលោកអ្នកបានទទួលការជូនពរដ៏យឺតយ៉ាវមួយពីសំណាក់មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធ និងមនុស្សសំខាន់របស់លោកអ្នក។ ជួនកាល សាររបស់មនុស្សសំខាន់ទាំងនេះបានបង្ហោះមកក្រោយគេ បន្ទាប់ពីពួកគេបានឃើញប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមរបស់លោកអ្នកពេញទៅដោយការថ្លែងអំណរគុណទៅកាន់អ្នកជូនពរដទៃទៀត។ សារជូនពរដ៏យឺតយ៉ាវទាំងនេះមិនមែនជាសារដ៏មានតម្លៃនោះឡើយ។ នៅពេលដែលយើងចង់ បង្ហាញអ្នកណាម្នាក់ថា គេគឺជាមនុស្សសំខាន់នោះ យើងតែងតែគូសចំណាំនៅក្នុងប្រតិទិនរបស់យើងជានិច្ច ថែមទាំងសរសេរអ្វីមួយនៅលើនោះ ដើម្បីកុំអោយយើងភ្លេចទៀតផង។ ការបង្ហាញ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ល្អបំផុតគឺជាការគ្រោងទុក និងអនុវត្តដោយខ្លួនឯង។
នៅពេលដែលយើងត្រូវបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការដឹងគុណដល់ព្រះ តើយើងគឺជាអ្នកថ្វាយប្រភេទណាដែរ? តើយើងគ្រាន់តែបានពឹងផ្អែកទៅលើការបំផុសគំនិត និងអារម្មណ៍របស់យើងឬ? តើយើងគឺជាអ្នកដែលសូមអោយអ្នកជំនួយការព្រះវិហាររង់ចាំសិន ខណៈពេលដែលយើងស្វែងរកក្រដាសប្រាក់នៅក្នុងកាបូប ឬហោប៉ៅរបស់យើងឬ? ឬមួយក៏យើងនឹកចាំអំពីការថ្វាយតង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយសទ្ធាវិញ នៅពេលដែលយើងបានឃើញសមតុល្យដ៏ខ្ពស់ដែលបានរំពឹងទុកចំពោះរបាយការណ៍ធនាគាររបស់យើងនៅចុងខែនោះ? តើយើងគោរពដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមិនបានចាត់ទុកយើងជារឿងបន្ទាប់បន្សំនោះដោយរបៀបណា? សប្តាហ៍នេះ ខណៈពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំជាមួយនឹងតង្វាយ១០ហូត១ តង្វាយសទ្ធា និងតង្វាយជាប្រព័ន្ធផ្សេងៗទៀតតាមសេចក្តីសន្យានេះ ចូរអោយយើងបង្ហាញថា ព្រះគឺជាអាទិភាពសំខាន់ជាងគេបំផុត។
សេចក្តីអំពាវនាវ៖ «ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសតាំងព្រះគ្រីស្ទ មុនកំណើតពិភពលោកទៅទៀត ហើយបានបង្ហាញព្រះអង្គឲ្យមនុស្សលោកឃើញនៅគ្រាចុងក្រោយនេះព្រោះតែបងប្អូន» (ពេត្រុសទី១ ១៖២០, គខប)។
សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ផែនការសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញទូលបង្គំយើងខ្ញុំអំពី ទំហំនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះយើង ដ្បិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ទូលបង្គំសុទ្ធតែជាមនុស្សសំខាន់របស់ទ្រង់។ សូមទ្រង់ជួយអោយទូលបង្គំយើងខ្ញុំធ្វើតាមការពិចារណាដូចនេះសម្រាប់ទ្រង់ និងអ្នកដទៃផង។
