សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរហេព្រើរ ១៣៖១០-១៤; ម៉ាកុស ៨៖៣៤; ម៉ាថាយ ១០៖៣៨; លូកា ១៤៖២៧ និងកាឡាទី ២៖២០។ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីការចូលទៅឯព្រះយេស៊ូវនៅខាងក្រៅជំរំ។ តើរូបស័ព្ទនេះបានបង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេច?
កន្លែងពីខាងក្រៅរបងគឺជាផ្នែកមួយដ៏អាក្រក់នៃជំរំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងមូល។ កន្លែងនេះ កង្វក់ជាទីបំផុត។ ឆ្អឹងនៃដង្វាយសត្វត្រូវបានដុតនៅខាងក្រៅជំរំ (ហេព្រើរ ៤៖១២)។ ពួកមនុស្សឃ្លង់ក៏បានរស់នៅខាងក្រៅជំរំផងដែរ (លេវីវិន័យ ៤៖១២)។ ពួកមនុស្សឃ្លង់គឺជាមនុស្សដែលមានជំងឺលើស្បែក ដ៏អាក្រក់បំផុត។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានសម្លាប់ពួកឧក្រិដ្ឋជននៅខាងក្រៅជំុរំ។ រីឯមនុស្សដែលជេរប្រមាថដល់ ព្រះក៏ត្រូវបានស្លាប់នៅខាងក្រៅជំរំផងដែរ។ (សូមអានខគម្ពីរលេវីវិន័យ ២៤៖១០-១៦, ២៣; ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២១៖១៣ និងកិច្ចការ ៧៖៥៨)។ ក្បួនច្បាប់នៅក្នុងខទាំងនេះអាចជួយអោយយើងមើលឃើញ ថា ព្រះបានសណ្ឋិតនៅខាងក្នុងជំុរំ។ ព្រះមិនចង់អោយមានរបស់មិនស្អាតនៅខាងក្នុងជំរំឡើយ (ជនគណនា ៥៖៣; ចោទិយកថា ២៣៖១៤)។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកយូដាត្រូវចោលរបស់មិនស្អាតនៅខាងក្រៅជំរំ។
ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងខាងក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិម (យ៉ូហាន ១៩៖១៧-២០)។ កន្លែងនៃការសុគតរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញយើងអំពីការអាម៉ាស់ដែលព្រះយេស៊ូវបានទទួល នៅពេលដែល ទ្រង់ត្រូវគេដំភ្ជាប់ទៅនឹងឈើឆ្កាង (ហេព្រើរ ១២៖២)។ ពួកយូដាបាននិយាយថា ព្រះយេស៊ូវគួរតែស្លាប់ ដោយសារតែទ្រង់បានប្រមាថព្រះនាមរបស់ព្រះ។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកយូដាបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ។ ពួក គេបានបង្ខំអោយលោកពីឡាត់ឆ្កាងព្រះយេស៊ូវនៅខាងក្រៅកំផែងទីក្រុង (ម៉ាកុស ១៤៖៦៣; សូមអាន ខគម្ពីរលេវីវិន័យ ២៤៖១១,១៦)។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេនាំយកទៅសម្លាប់នៅខាងក្រៅជំរំទុកដូចជារបស់មិនស្អាតដូច្នោះដែរ។
លោកប៉ុលបានប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់អោយ «ចេញទៅឯទ្រង់ នៅខាងក្រៅទីដំឡើងត្រសាល ដែរ ទាំងផ្ទុកសេចក្តីដំនៀលរបស់ទ្រង់ចុះ» (ហេព្រើរ ១៣៖១៣; សូមអានខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖២ ផងដែរ)។ ដំបូន្មានមកពីលោកប៉ុលនៅត្រង់នេះបានបង្ហាញយើងថា ឥឡូវនេះ ព្រះកំពុងតែនៅឯណា គឺថា៖ ទ្រង់ កំពុងតែនៅខាងក្រៅជំរំ។ នៅពេលដែលយើងចូលទៅឯព្រះយេស៊ូវនៅក្រៅជំរំនោះ សបញ្ជាក់ថា យើង បានអនុវត្តលើសពីការទទួលយកសេចក្តីអាម៉ាស់របស់ទ្រង់ទៅទៀត។ យើងក៏បានចូលរួមជាមួយនឹងទ្រង់ ផងដែរ (ហេព្រើរ ១៣៖១៣)។ រឿងអំពីគោមាសនៅក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំ ៣២ និង៣៣ អាចជួយអោយ យើងយល់គោលគំនិតនេះកាន់តែប្រសើរឡើង។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធព្រះ នៅពេលដែលពួកគេបានធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះតាមរយៈគោមាស។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានធ្វើបាបរួចមក លោកម៉ូសេបាន «យក ត្រសាលទៅដំឡើងនៅទីឆ្ងាយក្រៅពីទីដំឡើងត្រសាលរបស់គេ ហើយឲ្យមានឈ្មោះថា ‘ត្រសាលជំនុំ’ ឯអស់អ្នកណាដែលរកព្រះយេហូវ៉ា គេក៏ចេញទៅឯត្រសាលជំនុំ ដែលនៅខាងក្រៅទីដំឡើងត្រសាលនោះ» (និក្ខមនំ ៣៣៖៧)។ ទន្ទឹមគ្នានេះ លោកប៉ុលបានអញ្ជើញពួកគ្រីស្ទានអោយចូលទៅឯព្រះយេស៊ូវ នៅខាងជំរំ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចេញពីក្រុងដ៏ហួតហែងទៅរក «ក្រុងដែលនឹងមាននៅពេលខាងមុខនោះវិញ» (ហេព្រើរ ១៣៖១៤, គខប; ហេព្រើរ ១១៖១០, ១៦)។
តើការចូលទៅឯព្រះយេស៊ូវ «នៅខាងក្រៅជំរំ» មានន័យយ៉ាងណាដែរ ចំពោះលោកអ្នក? តើយើងអាចរងការអាម៉ាស់ជាមួយនឹងទ្រង់ដោយវិធីណាខ្លះ?
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៥ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២២
សិក្សាបន្ថែម
«ព្រះបានចាក់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់មកលើពួកជំនុំរបស់ទ្រង់។ ពួកសិស្សរបស់ ព្រះយេស៊ូវបានមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា។ ពួកគេបានយកចិត្តទុកដាក់ និងធ្វើល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅ មក។ ពួកគេបានយកព្រះជាអាទិភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេសុខចិត្តលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ ពួកគេបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមកជាប្រចាំ តាមដែល ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់ពួកគេ។ ពួកគេបានខិតខំបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់នេះទៅកាន់មនុស្សដទៃ តាមរយៈ ពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់ពួកគេ។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវចង់អោយមនុស្សគ្រប់គ្នាបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ . . . .»។
«ប៉ុន្តែ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗ។ ពួកគ្រីស្ទានបានចាប់ផ្តើមក្រឡេកមើលកំហុស គ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគេបានក្រឡេកមើលកំហុសដែលពួកគ្រីស្ទានដទៃទៀតបានសាងឡើង។ ពួកគេ បាននិយាយសម្តីអាក្រក់ និងគម្រោះគម្រើយទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគេបានភ្លេចអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមដើរតាមក្បួនច្បាប់នៃសាសនា ដ៏តឹងរុឹង។ ពួកគេបានខ្វល់ខ្វាយអំពីគោលគំនិតរបស់ពួកគេជាជាងបង្ហាញសេចក្តីជំនឿដ៏ពិត។ ពួកគេមាន ចិត្តអន្ទះសាក្នុងការស្វែងរកកំហុសរបស់អ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានឃើញកំហុសរបស់ពួកគេនោះ ឡើយ។ ពួកគេបានឈប់រាប់អានគ្នាជាបងប្អូននៅក្នុងព្រះយេស៊ូវទៀតហើយ។ ពួកគ្រីស្ទានមិនបានដឹងថា ពួកគេបានបាត់បង់ព្រះយេស៊ូវ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នោះទេ។ ពួកគ្រីស្ទានបានបដិសេធសេចក្តី ស្រឡាញ់របស់ព្រះចេញពីចិត្តរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមើលមិនឃើញថា ពួកគេកំពុងតែបាត់បង់សេចក្តីសុខ និងសេចក្តីអំណរនោះឡើយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងក្លាយទៅជាងងឹតសូន្យសុងទៅ»។
«លោកយ៉ូហានបានឃើញហេតុការណ៍ដែលកំពុងតែកើតឡើងនៅក្នុងពួកជំនុំ។ ម្ល៉ោះហើយ គាត់បានប្រាប់សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវថា ពួកគេត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រប់ពេលវេលា។ សំបុត្ររបស់យ៉ូហានបានសរសេរមកកាន់ពួកជំនុំពោរពេញទៅដោយគោលគំនិតនេះ។ លោកយ៉ូហាន បានសរសេរថា ‘ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់មកពីព្រះ ឯអស់អ្នកណាដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះឈ្មោះថាមកពីព្រះ ហើយក៏ស្គាល់ទ្រង់ដែរ តែអ្នកណាដែលគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះមិនស្គាល់ព្រះវិញ ពីព្រោះព្រះទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់នោះឯង សេចក្តី ស្រឡាញ់របស់ព្រះបានសំដែងមក ឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ ដោយទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ឲ្យមកក្នុងលោកីយ៍ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានរស់ដោយសារទ្រង់ នេះហើយជាសេចក្តីស្រឡាញ់ មិនមែនយើង បានស្រឡាញ់ព្រះនោះទេ គឺទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងវិញទេតើ ហើយបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់មក ទុក ជាដង្វាយឲ្យធួននឹងបាបយើងរាល់គ្នាផង ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ បើព្រះបានស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នាជាខ្លាំងទាំង ម៉្លេះ នោះត្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ’ (យ៉ូហានទី១ ៤៖៧-១១)»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Acts of the Apostles, pages, 547, 548, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- ជាការពិតណាស់ ព្រះបានដឹកនាំយើងម្នាក់ៗ។ ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វីបានជាការដែលនឹកចាំថា ព្រះបានដឹកនាំយើងជាក្រុមមួយសំខាន់ម្ល៉េះ ចំពោះយើង? តើខ្ញុំបានជំពាក់អ្វីនឹងក្រុមមួយនេះ? តើខ្ញុំអាចរំពឹងចង់ បានអ្វីពីក្រុមនេះដែរ?
- នៅក្នុងថ្នាក់ សូមរៀបរាប់អំពីចំណុចទាំងឡាយដែលបានបង្ហាញយើងថា សេចក្តីស្រឡាញ់ក្នុងនាមជាបងប្អូននៅក្នុងពួកជំនុំនោះមានអានុភាពជាទីបំផុត។
- តើយើងអាចស្រឡាញ់គ្នាក្នុងនាមបងប្អូនដោយរបៀបណា? តើសេចក្តីស្រឡាញ់នេះបណ្តាលមកពីអ្វី? តើសេចក្តីស្រឡាញ់នេះអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតអោយកាន់តែប្រសើរឡើងដោយរបៀបណា? តើសេចក្តី ស្រឡាញ់នេះខុសគ្នាពីសេចក្តីស្រឡាញ់ក្លែងក្លាយយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?
រឿងខ្លី
ការគេចផុតតែបន្តិច
ព្រះពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែនទែន។ នៅពេលដែលមិត្តភក្តិបានទៅប្រទេសអូស្រ្តាលីឯណោះបាត់ទៅ ខ្ញុំក៏បានយល់ព្រមនឹងនាងថា នឹងទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្តាយនាងនៅក្នុងប្រទេសថៃឯណេះវិញ មួយអាទិត្យម្តងផងដែរ។ ការស្វែងរកផ្ទះរបស់ឪពុកម្តាយនាងមិនមែនជារឿងងាយស្រួលនោះទេ។ ខ្ញុំត្រូវ ស្វែងរកទិសដៅ ហើយបានដឹងថា ផ្ទះនោះនៅឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំគួរសម។ ខ្ញុំបានដាក់គ្រឿងទេសជាច្រើន នៅក្នុងការបូបស្ពាយ និងកាបូបដទៃទៀត សម្រាប់ការចុះទៅសួរសុខទុក្ខពួកគាត់ជាដំបូងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ បានបក់ដៃហៅតុកតុកកង់បីអោយជូនខ្ញុំទៅឯចំណតឡានក្រុងដោយបានយួរអាហាទៅជាមួយផងដែរ។
កំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវសុខៗ ស្រាប់តែអ្នកបើកបរតុកតុកនិយាយឡើងថា «ខ្ញុំដឹកអ្នកទៅ មិនបានទេ អ៊ីចឹង ខ្ញុំនឹងហៅតុកតុកមួយទៀតអោយអ្នក»។ គាត់មិនបានផ្តល់ហេតុផលចំពោះការផ្លាស់ប្តូរ ចិត្តរបស់គាត់នោះឡើយ។ តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណាទៅ? តុកតុកទី២បានមកយកខ្ញុំទៅ ប៉ុន្តែ អ្នកបើកបរបាន នាំខ្ញុំទៅខុសកន្លែងទៀត។ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំបានប្តូរទៅជិះតុកតុកទី៣។
ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលវេលាជិត២ម៉ោងទម្រាំទៅដល់ចំណតឡានក្រុងនោះ។ ខ្ញុំបានដកដង្ហើម ទាំងខកចិត្ត នៅពេលដែលខ្ញុំបានទៅដល់ទីនោះ។ តើហេតុអ្វីបានជាត្រូវចំណាយពេល២ម៉ោង និងតុកតុក ៣គ្រឿង សម្រាប់ផ្លូវទៅកាន់ចំណតឡានក្រុងដ៏ខ្លី ហើយសាមញ្ញយ៉ាងដូច្នេះ?
អ្នកលក់សំបុត្របានសួរខ្ញុំថា «តើអ្នកទៅណាដែរ?»។ ដោយសារតែខ្ញុំខកចិត្តជាខ្លាំង ទើបខ្ញុំ មិនអាចនិយាយទៅកាន់អ្នកណាម្នាក់ សូម្បីតែអ្នកលក់សំបុត្រក៏ដោយ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយទាំងបែរមុខចេញ ថា «ចាំខ្ញុំប្រាប់អ្នកពេលក្រោយ»។ បន្ទាប់ពីសម្រួលអារម្មណ៍បានស្រួលបួលហើយ ខ្ញុំបានទិញសំបុត្រ មួយ ហើយបានឡើងជិះឡានទួរីសចេញទៅ។
នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើដំណើរទៅកាន់ផ្ទះឪពុកម្តាយរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំនោះ យើងបានបើក កាត់ ឡានទួរីសខ្ទេចខ្ទីមួយគ្រឿងនៅតាមដងផ្លូវ។ តៃកុងរបស់យើងបានឈប់មើល ក្រែងលោកមានអ្វី ដែលគាត់អាចជួយបាន។ គាត់បាននិយាយទាំងក្រៀមក្រំថា មានអ្នកដំណើរជាច្រើននាក់បានស្លាប់នៅ ក្នុងការគ្រោះថ្នាក់នោះ។ គាត់បាននិយាយថា «នេះគឺជាឡានទួរីសដែលបានរត់នៅលើផ្លូវនេះមុនយើង បន្តិចទេ»។
នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំប៊ិះតែជិះនៅក្នុងឡានទួរីសនោះ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានខកខានជិះឡាន ទួរីសនោះ ដោយសារតែមានការពន្យារពេលជាច្រើនដងទៅកាន់ចំណតឡានក្រុង។ ឪពុកម្តាយរបស់មិត្ត-ភក្តិខ្ញុំបានធូរស្បើយចិត្តដោយបានឃើញខ្ញុំ។ ពួកគេបានឮអំពីគ្រោះថ្នាក់មួយនេះដែរ។ ម្តាយរបស់មិត្តភក្តិ ខ្ញុំបាននិយាយថា «ពួកយើងព្រួយបារម្ភពីក្មួយណាស់ ដោយសារតែយើងបានគិតថា ក្មួយនៅក្នុងឡាន ទួរីសនោះដែរ»។
ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ពួកគាត់ថា «ព្រះទ្រង់ល្អណាស់»។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានរៀបរាប់អំពីការ ពន្យារពេលជាច្រើននោះទៅកាន់ពួកគេដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទាន។ លោកឪពុកបានលាន់មាត់ថា «ព្រះឬទេវតាដែលបានការពារក្មួយស្រីនោះពិតជាអស្ចារ្យមែន»។ ច៎ាស ព្រះពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែនទែន។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
ព្រះដែលប្រោសប្រទានឲ្យគ្មានដែនកំណត់
យើងរាល់គ្នាថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដោយសារទ្រង់គឺជាព្រះដ៏តែងតែប្រោសប្រទានដែលគ្មានដែនកំណត់។ ថ្ងៃមួយ អ័ប្រាហាំបានសន្ទនាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអង្គប្រាប់លោកអំពីបុត្រដែលនឹងប្រសូតឡើងឆាប់ៗនេះតាមរយៈនាងសារ៉ា និងព្រះពរដែលនឹងស្ថិតនៅលើបុត្រទីពីរនេះ។ អ័ប្រាហាំបានទូលអង្វរដល់ព្រះជាម្ចាស់តាមរបៀបស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៧៖១៨ ថា «ឱបើសិនជាអ៊ីសម៉ាអែលនឹងរស់នៅចំពោះទ្រង់ទៅអេះ!» បទសន្ទនារវាងព្រះជាម្ចាស់និងអ័ប្រាហាំបង្រៀនអំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយអំពីភាពបរិបូររបស់ព្រះ។ អ័ប្រាហាំបារម្ភក្រែងលោព្រះពរនឹងធ្លាក់តែទៅលើអ៊ីសាក់ ដែលកូនទីពីរ ហើយនិងពុំមានព្រះពរណាទៀតទុកសម្រាប់អ៊ីស្មាអែល។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានធានានឹងអ័ប្រាហាំម្តងទៀតថា ទ្រង់មានព្រះពរជាបរិបូរសម្រាប់បុត្រទាំងពីរ និងមនុស្សគ្រប់គ្នាផង។ ទ្រង់គឺជាព្រះដែលប្រោសប្រទានដ៏គ្មានដែនកំណត់។
គោលជំនឿលើការខ្វះខាតព្រះពររបស់ព្រះបានដឹកនាំមនុស្សខ្លះឲ្យយល់ខុស និងដើរខុស ផ្លូវ។ តទៅនេះគឺជាការយល់ច្រឡំខ្លះដែលមាននៅក្នុងផ្នត់គំនិតនេះ៖ «ប្រសិនបើអ្នកខ្លះបានទទួល ខ្ញុំមិនអាចបានទទួលទេ ឬ ខ្ញុំប្រហែលជាទទួលបានតិចជាងហើយ»។ ការជឿបែបនេះបង្កើតឲ្យមាន វិញ្ញាណនៃការច្រណែនគ្នា ប្រណាំងប្រជែងគ្នាដល់ថ្នាក់ស្លាប់រស់ និងអរិភាពនឹងគ្នា។ គោលជំនឿ មួយទៀតនោះគឺ៖ «ប្រសិនបើខ្ញុំថ្វាយ ឬចែករំលែកទៅអ្នកដទៃ នោះខ្ញុំនឹងនៅសល់តិច ឬខ្ញុំនឹងបាត់បង់របស់ដែលខ្ញុំមានមិនខាន»។ គោលជំនឿនេះរំខានដល់ភាពសប្បុរស និងបំផុសឲ្យមានភាព- អាត្មានិយម។ ទោះជាយ៉ាងណា ទាំងនេះសុទ្ធតែជាការស្មានខុស ដែលយល់មិនដល់អំពីប្រាកដ-ភាពដែលថាទ្រង់មានព្រះពរជាបរិបូរសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាទាំងអស់។ វាជាការមិនល្អឡើយដែលវិភាគអំពីសមត្ថភាពរបស់ពីគំនិតដ៏មានដែនគំណត់របស់មនុស្សលោក ហើយភ្លេចគិតថា ព្រះដ៏ប្រោសប្រទានគឺជាព្រះដ៏គ្មានដែនកំណត់នោះ។ នៅក្នុងទ្រង់យើងរាល់គ្នាមិនមែនគ្មានអ្វីសោះនោះឡើយ បើទោះបីជាយើងត្រូវថ្វាយរបស់ទាំងអស់ក្តី។
តើលោកអ្នកដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានត្រៀមព្រះពរជាបរិបូរសម្រាប់យើងរាល់គ្នានោះ? សប្តាហ៍នេះ ចូរយើងបង្ហាញឲ្យឃើញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់យើងរាល់គ្នាតាមរយៈដង្វាយ១០ហូត១ និងដង្វាយសទ្ធាដ៏ទៀងទាត់ថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពោរពេញដោយព្រះពរជាបរិបូរចុះ!
សេចក្តីអំពាវនាវ៖ «ព្រះនៃខ្ញុំ ទ្រង់នឹងបំពេញគ្រប់ទាំងអស់ ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ តាមភោគសម្បត្តិនៃទ្រង់ដ៏ឧត្តម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤៖១៩)។
សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំយើងខ្ញុំសូមសរសើរតម្កើងព្រះអង្គ ដ្បិតទ្រង់គឺជាព្រះដែលប្រោសប្រទានដ៏គ្មានដែនកំណត់សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ សូមជួយបង្កើនសេចក្តីជំនឿរបស់យើងរាល់គ្នា និងជួយយើងរាល់គ្នាឲ្យស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់ឡើងផងដែរ។ សូមអធិដ្ឋានក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អាម៉ែន។
