តើយើងបានឃើញគោលគំនិតសំខាន់អំពីសេចក្តីសង្ឃឹមអ្វីខ្លះនៅចុងបញ្ចប់នៃកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិនេះ? សម្រាប់ចម្លើយ សូមអានខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៤៩៖២៩-៥០៖២១។

--------------------------------------------------------

ចុងបញ្ចប់នៃកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិចែកចេញជា៣ផ្នែក។ ផ្នែកនីមួយៗបានផ្តល់អោយយើងនូវសេចក្តីសង្ឃឹម។

ផ្នែកទី១ យើងបានឃើញសេចក្តីសង្ឃឹមមួយដែលថា​ ពួកកូនចៅនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនឹង ត្រឡប់ទៅកាន់ទឹកដីសន្យាវិញ នៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន។ ការស្លាប់របស់លោកយ៉ាកុប និងលោកយ៉ូសែបបានជួយអោយយើងនឹកចាំអំពីទឹកដីសន្យា។ នៅពេលដែលលោកយ៉ាកុបបញ្ចប់ការអោយពរដល់ពួកកូនប្រុសរបស់គាត់នោះ (លោកុប្បត្តិ ៤៩៖២៨) លោកយ៉ាកុបបានបង្គាប់អោយពួកគេបញ្ចុះសពរបស់គាត់នៅឯស្រុកកាណានវិញ។ លោកយ៉ាកុបចង់អោយពួកគេបញ្ចុះគាត់នៅក្នុងរអាងនៃម៉ាក់ពេឡា (លោកុប្បត្តិ ៤៩៖២៩-៣១)។ សពរបស់នាងសារ៉ាក៏ត្រូវបានគេបញ្ចុះនៅទីនោះផងដែរ (លោកុប្បត្តិ ៤៩៖២៩-៣១)។ ដូច្នេះ ពួកកូនប្រុសរបស់គាត់បានធ្វើដំណើរទៅឯស្រុកកាណានវិញ ដើម្បីបញ្ចុះសពលោក យ៉ាកុប។ រឿងនេះបានបង្ហាញយើងអំពីគ្រាមួយនៅពេលដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវចាកចេញពីស្រុក អេស៊ីព្ទជាច្រើនរយឆ្នាំក្រោយមកទៀត។

ផ្នែកទី២ យើងបានឃើញសេចក្តីសង្ឃឹមមួយទៀតដែលថា ព្រះនឹងកែប្រែសេចក្តីអាក្រក់អោយទៅសេចក្តីល្អវិញ។ បន្ទាប់ពីលោកយ៉ាកុបបានស្លាប់ រួចបានយកទៅបញ្ចុះបាត់ទៅ ពួកបងៗរបស់លោក យ៉ូសែបមានការព្រួយបារម្ភអំពីអនាគតរបស់ពួកគេជាខ្លាំង។ ពួកគេបានភ័យព្រួយខ្លាចយ៉ូសែបនឹងសង សឹកពួកគេចំពោះកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើមកលើគាត់។ ពួកបងៗបានចូលទៅឯលោកយ៉ូសែប។ ពួកគេបានក្រាបថ្វាយបង្គំចំពោះគាត់។ ពួកគេបានត្រៀមធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់គាត់ជាស្រេច (លោកុប្បត្តិ ៥០៖១៨)។ ការក្រាបថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេចំពោះលោកយ៉ូសែបបានជួយអោយយើងនឹកចាំអំពីសុបិនរបស់ លោកយ៉ូសែបជាថ្មីម្តងទៀត។ លោកយ៉ូសែបបានប្រាប់ពួកបងៗរបស់គាត់ថា កុំអោយភ័យខ្លាចឡើយ (លោកុប្បត្តិ ៥០៖១៩)។ មែនហើយ ពួកបងៗរបស់លោកយ៉ូសែបបានធ្វើអំពើអាក្រក់ចំពោះគាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានបណ្តោយអោយរឿងអាក្រក់កើតមានឡើង បន្ទាប់មក ទ្រង់បានអោយសេចក្តីល្អកើតចេញពីរឿងដ៏អាក្រក់នោះ (លោកុប្បត្តិ ៥០៖២០; សូមអានខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៥០៖១៩-២១ ផងដែរ; សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៤៥៖៥, ៧-៩)។ ការនេះមានន័យថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗ គ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើង។ កំហុសរបស់យើងមិនអាចរារាំងផែនការរបស់ទ្រង់បានឡើយ។

សេចក្តីសង្ឃឹមទី៣ ដែលយើងបានឃើញនោះគឺថា ព្រះនឹងសង្គ្រោះពួកបាបជនដែលបានបែរត្រឡប់មកឯទ្រង់វិញ។ រឿងអំពីសេចក្តីស្លាប់របស់លោកយ៉ូសែបបានបង្ហាញយើងអំពីសេចក្តីពិតនៃ ព្រះគម្ពីរនេះ។ លោកមិនបានបង្គាប់អោយពួកសាសន៍របស់គាត់បញ្ចុះធាតុគាត់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទនោះឡើយ។ គាត់បានប្រាប់ពួកសាសន៍របស់គាត់អោយនឹកចាំអំពីគ្រាមួយ នៅពេលដែលព្រះនឹងរំដោះពួក គេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទនេះទៅ។ លោកយ៉ូសែបបានផ្តាំថា «ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រោស​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​មិន​ខាន នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​យក​ឆ្អឹង​ខ្ញុំ​ចេញ​ពី​នេះ​ឡើង​ទៅ​ជា​មួយ​ផង» (លោកុប្បត្តិ ៥០៖២៥)។ ជាច្រើនរយឆ្នាំ ក្រោយមក ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានរក្សាសេចក្តីសន្យារបស់ពួកគេជាមួយនឹងលោកយ៉ូសែប (និក្ខមនំ ១៣៖១៩)។ ពួកគេបានយកធាតុរបស់គាត់ទៅកាន់ស្រុកកាណាន។ ស្រុកកាណានគឺជារូបស័ព្ទមួយ តំណាងអោយទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីនៅលើផែនដីនេះ ដែលជាសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ធំបំផុតរបស់យើង។

សូមអានខគម្ពីរវិវរណៈ ២១៖១-៤។ តើខទាំងនេះបានបង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេច អំពីសេចក្តី សង្ឃឹមដ៏ល្អ និងធំបំផុតដែលយើងមាននោះ? បើគ្មានសេចក្តីសន្យានេះទេ តើយើងមានសេចក្តីសង្ឃឹមអ្វីទៅ?

សូមអាន Ellen G. White, “Joseph and His Brothers,” in Patriarchs and Prophets, pages 233-240។

«ជីវិតរបស់លោកយ៉ូសែបបានបង្ហាញយើងអំពីព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ពួកបងៗរបស់លោកយ៉ូសែបបានច្រណែនលោកយ៉ូសែប។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេបានលក់គាត់អោយធ្វើជាទាសករ។ ពួកគេសង្ឃឹមថា នឹងការពារកុំអោយលោកយ៉ូសែបបានធំជាងពួកគេទាំងអស់គ្នា។ នៅពេលដែលលោកយ៉ូសែបទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទបាត់ទៅ ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេលែងខ្វល់ខ្វាយអំពីសុបិនរបស់គាត់ទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រង។ ទ្រង់បានធ្វើអោយរឿងដែលពួកបងៗរបស់លោកយ៉ូសែបព្យាយាមរារាំងនោះបានកើតឡើងវិញ។ ទន្ទឹមគ្នានេះ ពួកមេដឹកនាំសាសនាក៏បានច្រណែនដល់ព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងដូច្នេះដែរ។ ពួកគេបានភ័យព្រួយខ្លាចព្រះយេស៊ូវនឹងទាញយកចចំណាប់អារម្មណ៍របស់ពួកបណ្តាជនចេញពីពួកគេទៅ។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេបានសម្លាប់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីបញ្ឈប់ទ្រង់ចេញពីគ្រងរាជធ្វើជាស្តេច។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុតពួកគេបានធ្វើអោយរឿងដែលពួកគេមិនចង់បាននោះកើតឡើងទៅវិញ«។

ក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទ លោកយ៉ូសែបបានក្លាយទៅជាអ្នកសង្គ្រោះគ្រួសារឪពុករបស់គាត់ទៅវិញ។ ប៉ុន្តែ ការដំណឹងដ៏គួរអោយភ្ញាក់ផ្អើលនេះ មិនបានដកហូតកំហុសនៃពួកបងៗរបស់គាត់នោះឡើយ។ ទន្ទឹមគ្នានេះ ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏បានសម្លាប់ព្រះយេស៊ូវយ៉ាងដូច្នេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអោយទ្រង់ក្លាយមកជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃមនុស្សលោកទាំងអស់ផងដែរ។ ទ្រង់គឺជាស្តេចនៃផែនដីទាំងមូល។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះក៏មិនបានដកហូតកំហុសនៃអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់ពួកគេនោះដែរ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, pages 239, 240, adapted។

លោកវីនស្តុន ក្រវហ្វត ដែលជាអ្នកស័្មគ្រចិត្តបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសជនជាតិអាមេរិកម្នាក់នៅឯទីក្រុងមូស្គូ បានអញ្ជើញសិស្សរុស្ស៊ីរបស់គាត់ម្នាក់ទៅឯព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍មួយ។ លោកសាស្សាដែលជាសិស្សហាក់ដូចជាមិនរំភើបចិត្តចំពោះបទពិសោធន៍នៃការ ថ្វាយបង្គំនោះទាល់តែសោះ។ គាត់បានធំឡើងនៅក្នុងគ្រួសារមិនមែនជាគ្រីស្ទាន ម្ល៉ោះហើយ គាត់មាន អារម្មណ៍ហាក់ដូចជាធុញទ្រាន់ណាស់។ លោកវីនស្តុនមានអារម្មណ៍សោកស្តាយជាខ្លាំង។ គាត់បានគិត នៅក្នុងចិត្តថា «ខ្ញុំលែងហៅ គាត់មកទៀតហើយ ព្រោះមើលទៅគាត់ហាក់ដូចជាមិនសប្បាយចិត្តទាល់ តែសោះ»។ នៅពេលនោះ គាត់បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋាន។ គាត់បានអធិស្ឋានសូមអោយព្រះពាល់ចិត្តលោកសាស្សា។

ជាច្រើនខែបានកន្លងផុតទៅ លោកវីនស្តុន និងលោកសាស្សាបានក្លាយមកជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នា។ ក្នុងអំឡុងពេលវិស្សមកាល លោកសាស្សាបានអញ្ជើញលោកវីនស្តុនធ្វើដំណើរទៅឯតំបន់ខារីលា (Karelia) ជិតប្រទេសហ្វាំងឡង់ជាមួយនឹងគាត់ ដើម្បីជួបជាមួយនឹងឪពុកម្តាយ និងប្អូនប្រុសរបស់គាត់។ លោកវីនស្តុនបានអធិស្ឋានបន្តទៅទៀត។

បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ឆ្នាំនៃការបម្រើស្ម័គ្រចិត្តរបស់គាត់រួចមក លោកវីនស្តុនបានត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែទាក់ទងជាមួយនឹងលោកសាស្សាទៅវិញទៅមកដដែល។ នៅពេលដែលលោកសាស្សាទៅលេងសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយ អ្នកទាំង២បានចំណាយពេលជាមួយនឹងគ្នានៅឯទីក្រុងឈីកាហ្គោ។

លោកវីនស្តុននៅតែបន្តអធិស្ឋាន។ ជាង១០ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ។ ថ្ងៃមួយ លោកសាស្សាបានផ្ញើសារមួយឃ្លាតាមវ៉ត់អេព (WhatsApp)។ គាត់បានសរសេរថា «ខ្ញុំចង់អានព្រះគម្ពីរ តើអ្នកអាចជួយពន្យល់ខ្ញុំបានដែរឬទេ?»។ លោកវីនស្តុនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ ខ្ញុំបានសរសេរទៅវិញថា «បានតើ»។ ពួកគេបានយល់ព្រមជួបគ្នាមួយអាទិត្យម្តង។ នៅក្នុងការណាត់ជួបគ្នាជាលើកដំបូងរបស់ពួកគេនោះ លោកសាស្សាមានចំណាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំង ខណៈពេលដែលពួកគេអានបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១។ គាត់ មានការអស្ចារ្យជាខ្លាំង ដែលព្រះបានប្រទាននូវរបបអាហារបួសមួយបែបនៅក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ​១៖២៩ ដែលបានសំដែងយ៉ាងដូច្នេះថា «ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា មើល អញ​ឲ្យ​គ្រប់​ទាំង​តិណជាតិ​មាន​គ្រាប់​ ពូជ​ដែល​ដុះ​នៅ​លើ​ផែនដី និង​គ្រប់​ទាំង​រុក្ខជាតិ​ទាំងឡាយ​ដែល​កើត​ផ្លែ​មាន​គ្រាប់​ពូជទុក​ជា​អាហារ​ដល់​ ឯង»។ លោកសាស្សាគឺជាអ្នកបរិភោគម្នាក់ ដូច្នេះ គាត់បានយល់ឃើញថា ការធ្វើតាមរបបអាហារនៃ គ្រាប់ពូជ និងរុក្ខជាតិនេះគឺជាការអនុវត្តដ៏ល្អមួយ។ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំអត់ដែលដឹងថា គោលគំនិតនេះចេញមកពីព្រះគម្ពីរទាល់តែសោះ»។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការណាត់ជួបនោះ លោកសាស្សាមានការស្ញប់ស្ញែងជាខ្លាំង។​ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំធ្លាប់អានគម្ពីរពូសឃីន (Pushkin) និងគម្ពីដូស្គូវស្គី (Dostoevsky) ប៉ុន្តែ គម្ពីរទាំងនោះខុសគ្នាពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលខ្ញុំបានអាននេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ហាក់ដូចជាពាក្យទាំងនេះ ចេញពីក្រដាសមករកខ្ញុំអ៊ីចឹង»។

លោកវីនស្តុនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ គាត់បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកំពុងតែបញ្ជ្រៀបព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ចូលទៅក្នុងចិត្តលោកសាស្សាហើយ។ បន្ទាប់ពីបានសិក្សាព្រះគម្ពីរអស់រយៈពេល៣សប្តាហ៍រួចមក លោកសាស្សាបានសូមអោយមានការជួបជុំមួយអាទិត្យ២ដងបន្ថែមទៀត។ លោកវីនស្តុនបានអធិស្ឋានតទៅទៀត។ គាត់បាននិយាយនៅក្នុងកិច្ចសម្ភាសន៍ថា «រឿងនេះបានបំផុសចិត្តខ្ញុំជាខ្លាំង ដែលជាង១០ឆ្នាំក្រោយមកនេះ គាត់ស្រាប់តែចង់អានព្រះគម្ពីរនោះ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្នឹង ខ្ញុំថែមទាំងអាចសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងគាត់បានទៀតផង ខ្ញុំដឹងថា ព្រះគឺជាអ្នកធ្វើកិច្ចការនេះយ៉ាងពិតប្រាកដណាស់។