មេរៀនទី៤​៖ ១៥-២១ មករា ២០២២

ព្រះយេស៊ូវដែលជាបងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើងរាល់គ្នា

Jeans
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៥ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២
អំណានព្រះគម្ពីរសម្រាប់មេរៀនប្រចាំសប្តាហ៍នេះ៖ លេវីវិន័យ ២៥៖២៥-២៧, ៤៧-៤៩; ហេព្រើរ ១១៖២៤-២៦; កូរិនថូសទី១ ១៥៖៥០; ហេព្រើរ ១២៖១-៤។

ខចងចាំ៖ «ដូច្នេះ ដែល​កូន​ចៅ​បាន​ប្រកប​ដោយ​សាច់​ឈាម​ព្រម​គ្នា នោះ​ទ្រង់​ក៏​ទទួល​ចំណែក​ជា​សាច់​ឈាម​ដូច្នោះ​ដែរ ដើម្បី​ឲ្យ​ទ្រង់​បាន​បំផ្លាញ​អា​នោះ ដែល​មាន​អំណាច​លើ​សេចក្តី​ស្លាប់ គឺ​ជា​អារក្ស ដោយ​ទ្រង់​សុគត» (ហេព្រើរ ២៖១៤)។

បទគម្ពីរហេព្រើរ១ បានចែងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវអ្នកគ្រប់គ្រងលើពួកទេវតា។ ព្រះយេស៊ូវ «ជា​រស្មី​ភ្លឺ​មក​ពី​សិរីល្អ​នៃ​ព្រះ ហើយ​ជា​រូបភាព​នៃ​អង្គ​ទ្រង់» (ហេព្រើរ ១៖៣)។ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ២ ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនមនុស្ស។ ព្រះបានធ្វើអោយព្រះយេស៊ូវទាបជាងពួកទេវតាបន្តិច (ហេព្រើរ ២៖៧)។ ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយទៅជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានភាពទន់ខ្សោយទាំងអស់នៃមនុស្សលោកយើងរួមទាំងសេចក្តីស្លាប់ផង។

ក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ១ ព្រះបានមានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវថា៖ «ឯងជាកូនអញ» (ហេព្រីរ ១៖៥)។ ក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ២ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា មនុស្សលោកគឺជា «បងប្អូន​ទូលបង្គំ» (ហេព្រើរ ២៖១២)។

ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ១ ព្រះវរបិតាបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះ និងជាស្តេច (ហេព្រើរ ១៖៨-១២)។ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ២ ព្រះរាជបុត្រាបានមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងជឿទុកចិត្តទៅលើព្រះ (ហេព្រើរ ២៖១៣)។

ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ១ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះដែលបានបង្កើតយើងមក និងទ្រទ្រង់ជីវិតរបស់យើង ហើយទ្រង់ក៏ជាស្តេចរបស់យើងផងដែរ។​ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ២ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសម្តេចសង្ឃនៃ មនុស្សលោក។ ទ្រងមិនដែលធ្វើអោយយើងបរាជ័យនោះឡើយ។

សរុបមក ព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះរាជបុត្រាបានបង្ហាញយើងអំពីព្រះយេស៊ូវដែលជាបងច្បងរបស់យើង។ កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលជាបងច្បងរបស់យើងបានបង្ហាញយើងអំពីរូបភាពដ៏ល្អឥត ខ្ចោះរបស់ព្រះដែលស្រឡាញ់យើង និងបានបង្កើតយើង (ហេព្រើរ​ ១៖១-៤)។

ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៦ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

បងប្អូនដែលជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ

សូមអាននូវអ្វីដែលលោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងខគម្ពីរលេវីវិន័យ ២៥៖២៥-២៧, ៤៧-៤៩។ តើអ្នកណាដែលអាចលោះមនុស្សដែលបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ ឬសេរីភាពរបស់គេដោយសារ តែភាពក្រីក្រនោះបាន?

--------------------------------------------------------

ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេបានចែងអំពីមនុស្សដែលត្រូវការលក់ដី ឬលក់ខ្លួនគេដោយសារ តែភាពក្រីក្រ។ គេនឹងទទួលបានដី ឬសេរីភាពរបស់គាត់ត្រឡប់មកវិញក្នុងរយៈពេល៥០ឆ្នាំ។ ឆ្នាំទី៥០គឺជាឆ្នាំសប្បាតហ៍ដ៏ពិសេសមួយ។ នៅក្នុងពេលនេះ ពួកបណ្តាជនបានដោះលែងបាវបម្រើ និងប្រគល់ដីអោយពួកគេវិញ។

ប៉ុន្តែ ៥០ឆ្នាំគឺជាពេលដ៏យូរមួយ។ នេះគឹជាមូលហេតុដែលក្រឹត្យវិន័យរបស់គាត់បានចែងថា សាច់ញាតិជិតបំផុតអាចសងប្រាក់ដែលជនក្រីក្រនោះជំពាក់បាន។ ពេលនោះជនក្រីក្រនោះអាចមានសេរីភាពចេញពីការជំពាក់ ឬចេញពីទាសភាពមុនពេលកំណត់។

នៅពេលអ្នកណាម្នាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់ សាច់ញាតិជិតបំផុតរបស់គាត់ក៏ត្រូវតែធ្វើជាអ្នកសងសឹកអោយគាត់ផងដែរ។ បន្ទាប់មក អ្នកសងសឹកនោះត្រូវតែតាមរកឃាតករ ហើយដាក់ទោសឃាតករនោះ (ចោទិយកថា ១៩៖១១-១៣)។

សូមអានខគម្ពីរហេព្រើរ ២៖១៤-១៦។ តើខទាំងនេះបានចែងយ៉ាងដូចម្តេច អំពីព្រះយេស៊ូវហើយនិងពួកយើង?

--------------------------------------------------------

ខគម្ពីរហេព្រើរ ២៖១៤-១៦ បានបង្ហាញយើងថា យើងគឺជាទាសករនៃអារក្ស។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវគឺជាអ្នកដែលលោះយើងចេញពីទាសភាព និងធ្វើអោយយើងមានសេរីភាព។ នៅពេលដែលលោកអ័ដាមបានធ្វើបាប មនុស្សលោកបានក្លាយទៅជាទាសកររបស់សាតាំង។ យើងលែងធ្វើអ្វីដែលល្អ ហើយត្រឹមត្រូវដោយខ្លួនឯងបានទៀតឡើយ (រ៉ូម ៧៖១៤-២៤)។ លើសពីនេះទៅទៀត ឈ្នួលនៃអំពើបាបនេះគឺជាសេចក្តីស្លាប់។ យើងមិនលោះយកការពិន័យដោយខ្លួនឯងបាននោះទេ (រ៉ូម ៦៖២៣)។ ម្ល៉ោះហើយ យើងគ្មានសង្ឃឹមឡើយបើគ្មានព្រះយេស៊ូវនោះ។

ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាមនុស្សដូចជាយើងដែរ។ ទ្រង់បានក្លាយមកជាសាច់ញាតិជិតបំផុតរបស់យើងដើម្បីសង្គ្រោះយើង។ ព្រះយេស៊ូវមិនអៀនខ្មាសក្នុងការមានបន្ទូលថា យើងគឺជា «បងប្អូន» របស់ទ្រង់នោះឡើយ (ហេព្រើរ ២៖១១)។

នេះគឺជាគោលគំនិតដ៏គួរអោយចាប់អារម្មណ៍មួយគឺថា៖ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានក្លាយ មកជាមនុស្ស ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញយើងក្នុងពេលព្រមគ្នាផងដែរថា ទ្រង់គឺជាព្រះ។ ក្នុងខគម្ពីរសញ្ញាចាស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដ៏ពិតរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ឬសាច់ញាតិជិតបំផុតរបស់ពួកគេនោះគឺជាព្រះយេហូវ៉ា (សូមអានខគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៩៖១៤; អេសាយ ៤១៖៤១; អេសាយ ៤៣៖១៤; អេសាយ ៤៤៖២២; យេរេមា ៣១៖១១; ហូសេ ១៣៖១៤)។ ព្រះយេហូវ៉ាគឺជានាមមួយទៀតសម្រាប់ព្រះ។

តើមានមធ្យោបាយអ្វីខ្លះ ដែលធ្វើអោយលោកអ្នកអាចមានបទពិសោធន៍ដ៏ពិតប្រាកដក្នុងទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធរវាងលោកអ្នក និងព្រះគ្រីស្ទអោយកាន់តែស៊ីជម្រៅឡើងនោះ? តើហេតុអ្វីបានជាការ ដែលមានបទពិសោធន៍នេះសំខាន់ម្ល៉េះចំពោះសេចក្តីជំនឿរបស់លោកអ្នក?

ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៧ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

ទ្រង់មិនខ្មាសអៀនក្នុងការហៅពួកគេថាជាបងប្អូនទ្រង់ឡើយ

ព្រះយេស៊ូវមិនអៀនខ្មាសក្នុងការហៅយើងថាជាបងប្អូនរបស់ទ្រង់ឡើយ (ហេព្រីរ ២៖១១)។ព្រះយេស៊ូវគឺអង្គតែមួយជាមួយនឹងព្រះ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាខ្លាំងទើបទ្រង់បង្កើតយើងមក ជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសាររបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌។ សូមប្រៀបធៀបសេចក្តីស្រឡាញ់នេះជាមួយនឹងការអាម៉ាស់ជាសាធារណៈដែលពួកគ្រីស្ទានបានរងទុក្ខនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេ (ហេព្រើរ ១០៖៣៣)។

សូមអានអំពីលោកម៉ូសេនៅក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ ១១៖២៤-២៦។ តើការសម្រេចចិត្តដែលលោក ម៉ូសេបានធ្វើបង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេចអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើងនោះ?

--------------------------------------------------------

លោកម៉ូសេត្រូវបាន «គេ​ហៅ​ខ្លួន ជា​កូន​របស់​បុត្រី​ផារ៉ោន» (ហេព្រើរ ១១៖២៤)។ លោកម៉ូសេ គឺជាបុគ្គលដ៏មានអំណាចម្នាក់នៅក្នុងនគរដ៏មានអំណាចបំផុតនៅលើផែនដីនៅសម័យនោះ។ លោក ម៉ូសេបានទទួលការអប់រំ និងការបណ្តុះបណ្តាលខាងឯផ្នែកយោធាដ៏ល្អបំផុត។ លោកស្ទេផានបានប្រាប់យើងថា «លោក​ [ម៉ូសេ] បាន​រៀនសូត្រ​គ្រប់​អស់​ទាំង​ចំណេះ​វិជ្ជា នៃ​សាសន៍​អេស៊ីព្ទ» (កិច្ចការ ៧៖២២)។ អ្នកស្រីអែល្លីន ជីវ៉ៃត៍បានមានប្រសាសន៍ថា លោកម៉ូសេគឺជា «មេដឹកនាំសំណព្វរបស់ពួកទាហាននៅក្នុង ពលទ័ពអេស៊ីព្ទ»។ ស្តេចផារ៉ោនក៏សព្វព្រះទ័យនឹងលោកម៉ូសេដែលជាចៅចិញ្ចឹមរបស់គាត់ផងដែរ។ អ្នក ស្រីវ៉ៃត៍បានប្រាប់យើងថា ស្តេចផារ៉ោនក៏ «ចង់អោយលោកម៉ូសេធ្វើជាស្តេចបន្ទាប់ពីទ្រង់ផងដែរ» (សូមអាន Patriarchs and Prophets, page 245, adapted)។ លោកម៉ូសេបានលះបង់កិត្តិយស និងកិត្តិនាម ទាំងអស់នេះ នៅពេលដែលគាត់ជ្រើសរើសធ្វើជារាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលគឺជាទាសករ។ ពួកគេ មិនបានទទួលការអប់រំឡើយ។ ហើយពួកគេក៏មិនមែនជាសាសន៍ដ៏ខ្លាំងពូកែអ្វីដែរ។

តើព្រះសូមអ្វីពីយើង? សម្រាប់ចម្លើយ សូមអានខគម្ពីរម៉ាថាយ ១០៖៣២​, ៣៣; ធីម៉ូថេទី២ ១៖៨, ១២ និងហេព្រើរ ១៣៖១២-១៥។

--------------------------------------------------------

ពួកគ្រីស្ទានបានរងទុក្ខជាខ្លាំង។ ពួកគេឈឺចាប់ និងខ្មាសអៀននៅទីសាធារណៈ។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនដោយសារព្រះយេស៊ូវ។ ឥឡូវនេះ លោកប៉ុលបានដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានទាំងនេះថា ពួកគេកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការ «ឆ្កាង​ព្រះរាជបុត្រា​នៃ​ព្រះ ខាង​ឯ​ខ្លួន​គេ​រួច​ទៅ​ហើយ ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទ្រង់​ហាលមុខ​នៅ​កណ្តាល​ជំនុំ​ផង» (ហេព្រើរ ៦៖៦)។ ម្ល៉ោះហើយ លោក ប៉ុលនៅតែប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់អោយបន្តជឿទុកចិត្តទៅលើព្រះយេស៊ូវ (ហេព្រើរ ៤៖១៤; ហេព្រើរ ១០៖២៣)។

ព្រះចង់អោយយើងទទួលយកព្រះយេស៊ូវទុកជាព្រះរបស់យើង និងជាបងប្អូនរបស់យើង។ ក្នុងនាមជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវបានចេញថ្លៃលោះសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។ ក្នុងនាមជាបង ប្អូនរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយើងអំពីរបៀបដែលយើងគួរតែរស់នៅ។ ព្រះនឹងធ្វើអោយយើង «បាន​ត្រឡប់​ដូច​ជា​រូប​អង្គ​នៃ​ព្រះរាជបុត្រា​ទ្រង់ ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះរាជបុត្រា​បាន​ធ្វើ​ជា​បង​ច្បង​គេ​ក្នុង​ពួក​បង​ប្អូនជា​ច្រើន» (រ៉ូម ៨៖២៩)។

ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសធ្វើអ្វីដែលចាំបាច់បំផុត ដើម្បីអោយយើងបានក្លាយជាបងប្អូនរបស់ទ្រង់។ តើការសម្រេចព្រះទ័យរបស់ទ្រង់បង្ហាញយើងយ៉ាងដូចម្តេចអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ ទ្រង់ចំពោះយើង?

ថ្ងៃអង្គារ ទី១៨ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

មានរូបកាយដូចគ្នានឹងយើង

កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានចែងថា ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាមនុស្ស។ ក្នុងភាពជាមនុស្ស ព្រះយេស៊ូវអាចជួយដល់យើង និងសុគតជំនួសយើងបាន (ហេព្រើរ ២៖៩, ១៤-១៦; ហេព្រើរ ១០៖៥-១០)។ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់បំផុតនៃផែនការដែលព្រះបានបង្កើតឡើងដើម្បីសង្គ្រោះយើង។ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះក៏បានផ្តល់អោយយើងនូវសេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយគត់សម្រាប់ជីវិតអស់កល្ប។

សូមអានខគម្ពីរម៉ាថាយ ១៦៖១៧; កាឡាទី ១៖១៦; កូរិនថូសទី១ ១៥៖៥០ និងអេភេសូរ ៦៖១២។ ខទាំងនេះបានចែងអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស។ តើយើងជាបាបជនមានភាពទន់ខ្សោយអ្វីខ្លះ?

--------------------------------------------------------

«រូបកាយ» (អេភេសូរ ៦៖១២)​ គឺជារូបស័ព្ទតំណាងអោយបាបជន និងភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេ។ ក្នុងភាពជាបាបជន យើងមិនបានយល់រឿងខាងឯវិញ្ញាណតាមដែលយើងគួរតែយល់នោះទេ (ម៉ាថាយ ១៦៖១៧; កាឡាទី ១៖១៦)។ យើងក៏ស្លាប់ដោយសារតែអំពើបាបផងដែរ (កូរិនថូសទី១ ១៥៖ ៥០)។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានចែងថា ព្រះយេស៊ូវក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងដូចជាបងប្អូនរបស់ទ្រង់ «គ្រប់​ជំពូកដែរ» (ហេព្រើរ ២៖១៧)។ ពាក្យទាំងនេះបង្ហាញយើងថា ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាមនុស្សទាំងស្រុង។ ព្រះយេស៊ូវមិនត្រឹមតែមើលទៅដូចជាមនុស្សនោះទេ។ ទ្រង់គឺជាមនុស្សយ៉ាងពិតប្រាកដ ដូចជាយើងដែរ។

ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរក៏បានចែងថា ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈខុសពីយើងផងដែរគឺថា៖ ព្រះយេស៊ូវមិនបានធ្វើបាបទាល់តែសោះ (ហេព្រើរ ៤៖១៥)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ «​បរិសុទ្ធ ឥត​ពុត​មាយា ឥត សៅហ្មង»​ ឡើយ (ហេព្រើរ ៧៖២៦)។ ក្នុងភាពជាបាបជន ចិត្តរបស់យើងអាក្រក់ជាទីបំផុត។ យើងបានកើតមកជាទាសករនៃអំពើបាប។ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា «ក្រឹត្យវិន័យ​ត្រូវ​ខាង​វិញ្ញាណ តែ​ខ្ញុំ​នៅ​ខាង​សាច់​ឈាម​វិញដោយ​បាន​ត្រូវ​លក់​ទៅ​ក្នុង​អំណាច​របស់​បាប» (រ៉ូម ៧៖១៤; សូមអានខគម្ពីររ៉ូម ៧៖១៥-២០ ផងដែរ)។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកក្នុងនាមជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ដល់ព្រះជំនួសអំពើបាបរបស់យើង។ «ទ្រង់​បរិសុទ្ធ ឥត​ពុត​មាយា ឥត​សៅហ្មង» (ហេព្រើរ ៧៖២៦-២៨)។

ឥឡូវនេះ ព្រះអាចអត់ឱនទោសអោយយើង និងអាចទទួលយកយើងបានពីព្រោះព្រះយេស៊ូវ បានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ស្តាប់បង្គាប់មួយថែមទាំងបានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសអំពើបាបរបស់យើងទៀតផង (ហេព្រើរ ២៖១៤-១៧)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានរក្សាសេចក្តីសន្យានៅក្នុងសេចក្តីសញ្ញាថ្មីផងដែរ។ ទ្រង់បានចារបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង (ហេព្រើរ​ ៨៖១០)។ ទ្រង់បានប្រទានកម្លាំងដល់យើងអោយរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏បរិសុទ្ធ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានបំបាក់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងផងដែរ។ ព្រះបានរំដោះយើងចេញពីអំពើបាប។ ហើយទ្រង់បានប្រទានដល់យើងនូវអំណាចឈ្នះលើអំពើបាបនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងផងដែរ។ ឥឡូវនេះ យើងអាច «បំរើ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះជន្ម​រស់» បានហើយ (ហេព្រើរ ៩៖១៤)។ មែនហើយ ព្រះយេស៊ូវបានយកឈ្នះអារក្ស និងអំពើបាប។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែរង់ចាំពេលវេលាមួយ មុនពេលដែលសាតាំងត្រូវបានបំផ្លាញជាមុនសិន។ សាតាំងនឹងត្រូវបំផ្លាញជារៀងរហូតនៅពេលដែលព្រះបញ្ចប់កិច្ចការចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ជាចៅក្រម (វិវរណៈ ២០៖១-៣, ១០)។

ព្រះបានសន្យាថា ទ្រង់នឹងជួយអោយយើងយកឈ្នះលើសង្គ្រាមទាស់នឹងអំពើបាបនេះ។ បើដូច្នេះមែន តើហេតុអ្វីបានជាយើងប្រឆាំងទាស់នឹងអំពើបាបហើយនៅតែបរាជ័យនោះ? តើយើងមានចន្លោះខ្វះខាតត្រង់ណា? តើយើងអាចរស់នៅក្នុងជីវិតដែលព្រះយេស៊ូវចង់បានពីយើងដោយរបៀបណាដែរ?

ថ្ងៃពុធ ទី១៩ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបង្កើតយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះតាមរយៈការឈឺចាប់

សូមអានខគម្ពីរហេព្រើរ ២៖១០, ១៧, ១៨ និងហេព្រើរ ៥៖៨៨, ៩។ តើហេតុអ្វីបានជា ព្រះយេស៊ូវឈឺចាប់? តើការឈឺចាប់របស់ទ្រង់គឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃផែនការរបស់ព្រះក្នុងការសង្គ្រោះ បាបជនដោយរបៀបណា?

លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះ «បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មេ​នៃ​សេចក្តី​សង្គ្រោះគេ បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ដោយ​រង​ទុក្ខ​លំបាក» (ហេព្រើរ ២៖១០)។ ខនេះគួរអោយភ្ញាក់ផ្អើលជាទីបំផុត។ លោកប៉ុលក៏បានប្រាប់ យើងថា ព្រះយេស៊ូវ​ «ភ្លឺ​មក​ពី​សិរីល្អ​នៃ​ព្រះ ហើយ​ជា​រូបភាព​នៃ​អង្គ​ទ្រង់» ផងដែរ (ហេព្រើរ ១៖៣)។ លោក ប៉ុលក៏បានប្រាប់យើងផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវ «ឥត​ធ្វើ​បាប​ឡើយ» (ហេព្រើរ ៤៖១៥)។ ព្រះយេស៊ូវ «ទ្រង់​ បរិសុទ្ធ ឥត​ពុត​មាយា ឥត​សៅហ្មង» (ហេព្រើរ ៧៖២៦-២៨)។ ព្រះយេស៊ូវ «ទ្រង់​បាន​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ ឥត​សៅហ្មងដល់​ព្រះ» (ហេព្រើរ ៩៖១៤; សូមអានខគម្ពីរហេព្រើរ ១០៖៥-១០ ផងដែរ)។ ដូច្នេះ បើព្រះយេស៊ូវមិនបានធ្វើបាបទេ តើហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ត្រូវតែបានបង្កើតអោយល្អឥតខ្ចោះតាមរយៈការឈឹចាប់នោះ?

ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញប្រាប់យើងនូវចម្លើយយ៉ាងដូច្នេះ៖ «ទោះ​បើ​ទ្រង់​ជា​ព្រះរាជបុត្រា​ក៏​ដោយគង់​តែ​ទ្រង់​បាន​រៀន​ស្តាប់​បង្គាប់ ដោយសារ​ការ​ដែល​ទ្រង់​រង​ទុក្ខ​លំបាក​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នោះ​ដែរ រួច​កាល​ទ្រង់​ បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍​ហើយ នោះ​ទ្រង់​បាន​ត្រឡប់​ជា​មេ​បង្កើតនៃ​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ចដល់អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ស្តាប់​បង្គាប់​ទ្រង់» (ហេព្រើរ ៥៖៨, ៩)។ ដូច្នេះ ការឈឺចាប់បានធ្វើអោយព្រះស័ក្តិសមនឹងសង្គ្រោះយើង។

ចូរយើងក្រឡេកមើលវិធី៣យ៉ាងដែលការឈឺចាប់បានធ្វើអោយព្រះយេស៊ូវស័ក្តិសមនឹងធ្វើជា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង៖

១. ព្រះបានធ្វើអោយ «មេ​នៃ​សេចក្តី​សង្គ្រោះគេ បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ដោយ​រង​ទុក្ខ​លំបាក» (ហេព្រើរ ២៖១០)។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវបានអនុញ្ញាតអោយព្រះសង្គ្រោះយើង និងបង្ហាញយើងមេត្តាដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាបុគ្គលតែមួយគត់ដែលអាចធ្វើអោយសេចក្តីមេត្តានេះកើតមានឡើង។ ក្នុងនាមជាព្រះ ព្រះយេស៊ូវអាចជំនុំជំរះយើងបាន។ ក្នុងនាមជាដង្វាយលោះបាបរប​ស់យើង ព្រះយេស៊ូវក៏អាចសង្គ្រោះយើងបានដែរ។

២. ការឈឺចាប់បានបង្រៀនព្រះយេស៊ូវអំពីរបៀបស្តាប់បង្គាប់ (ហេព្រើរ ៥៖៨)។ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវចាំបាច់ត្រូវរៀនស្តាប់បង្គាប់? ទីមួយ ការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើអោយ ព្រះទទួលយកការសុគតរបស់ទ្រង់ជំនួសអំពើបាបរបស់យើងបាន (ហេព្រើរ ៩៖១៤; ហេព្រើរ ១០៖៥-១០)។ ទីពីរ ការឈឺចាប់របស់ព្រះយេស៊ូវបានជួយអោយទ្រង់ក្លាយមកជាគំរូរបស់យើង (ហេព្រើរ ៥៖៩)។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវ «បានរៀន» ស្តាប់បង្គាប់ដោយសារតែការស្តាប់បង្គាប់គឺជាបទពិសោធន៍ថ្មីមួយសម្រាប់ទ្រង់។ ក្នុងនាមជាព្រះ តើព្រះយេស៊ូវត្រូវស្តាប់បង្គាប់អ្នកណាម្នាក់ឬ? ទេ មនុស្សគ្រប់គ្នាបានស្តាប់ បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវដែលជាស្តេចនៃស្ថានសួគ៌ និងជាព្រះរាជបុត្រាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីសង្គ្រោះយើង ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានអំណាចបានក្លាយមកជាកូនមនុស្សដែលស្តាប់បង្គាប់។

៣. ការឈឺចាប់របស់ព្រះយេស៊ូវបានប​ង្ហាញយើងថា ទ្រង់គឺជាសម្តេចសង្ឃដែលយើងអាចជឿទុកចិត្តបាន (ហេព្រើរ ២៖១៧, ១៨)។ ទ្រង់ពោរពេញទៅដោយសេចក្តីមេត្តា។ ការឈឺចាប់មិនបានធ្វើអោយព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីមេត្តាបន្ថែមទៀតសម្រាប់យើងនោះទេ។ សេចក្តីមេត្តាមាននៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ស្រាប់ហើយ ដែលជំរុញអោយព្រះយេស៊ូវស្ម័គ្រព្រះទ័យសុគតជំនួយយើង (ហេព្រើរ ១០៖៥-១០; សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីររ៉ូម ៥៖៧, ៨)។ ការឈឺចាប់របស់ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញ យើងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ក្នុងនាមជាបងប្អូងម្នាក់នឹងយើង។

ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២០ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

បងប្អូនដែលជាគំរូរបស់យើង

មូលហេតុមួយទៀតដែលព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាមនុស្ស និងរស់នៅដូចជាមនុស្សនោះគឺ ដើម្បីធ្វើជាគំរូរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគឺបុគ្គលតែមួយគត់ដែលអាចបង្ហាញយើងនូវរបៀបក្នុងការរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវមួយ។

សូមអានខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖១-៤។ នៅក្នុងខទាំងនេះ លោកប៉ុលបានប្រៀបធៀបជីវិតគ្រីស្ទានទៅនឹងការរត់ប្រណាំងមួយ។ តើហេតុអ្វីបានជាលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា យើងគួរតែរត់នៅក្នុងការប្រណាំងនេះ?

--------------------------------------------------------

នៅក្នុងខទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូវគឺជានាមចុងក្រោយនៅក្នុងបញ្ជីឈ្មោះនៃមនុស្សដែលបង្ហាញសេចក្តីជំនឿដល់យើង។ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះយេស៊ូវគឺ «ជា​មេ​ផ្តើម ហើយ​ជា​មេ​សំរេច​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​យើង» (ហេព្រើរ ១២៖២)។ ពាក្យថា «មេ» ប្រែមកពីពាក្យ «អាខេហ្គស (archegos)» ជាភាសាក្រេក។ ពាក្យថា «អាខេហ្គស» ក៏អាចសរសេរបានថាជា «អ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ (pioneer)» ផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវ គឺជាអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវនៃការប្រណាំងដែលយើងត្រូវតែរត់ក្នុងនាមគ្រីស្ទាន។ ព្រះយេស៊ូវបានរត់ទៅមុនយើង ដើម្បីបង្ហាញផ្លូវដល់យើង។ ខគម្ពីរហេព្រើរ ៦៖២០ បានចែងថា ព្រះយេស៊ូវបានរត់ទៅមុនយើងដើម្បីបង្ហាញផ្លូវទៅឯព្រះដល់យើង។ ពាក្យថា «មេសំរេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង» បានបង្រៀនយើងថា ព្រះយេស៊ូវអាចបង្ហាញនូវសេចក្តីជំនឿដ៏មុតមាំបំផុតទៅលើព្រះ។ ខគម្ពីរហេព្រើរ ១២៖១-៤ ក៏បានប​ង្រៀនយើងផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាមនុស្សដំបូងដែលបានទទួលជោគជ័យក្នុងការរត់ប្រណាំងនេះ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយើងអំពីអត្ថន័យនៃការរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿ។

ក្នុងខគម្ពីរហេព្រើរ ២៖១៣ លោកប៉ុលបានសរសេរពាក្យចេញពីខគម្ពីរអេសាយ ៨៖១៧, ១៨។ ក្នុងខគម្ពីរអេសាយទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ហើយ​១​ទៀត​ ថា ‘ទូលបង្គំ​នឹង​ទុក​ចិត្ត​ដល់​ទ្រង់’ ហើយ​១​ទៀត​ថា ‘មើល ទូលបង្គំ​នេះ និង​ពួក​កូន​ចៅ ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​មក​ទូលបង្គំ’» (ហេព្រើរ ២៖១៣; សូមអានខគម្ពីរអេសាយ ៨៖១៧,​ ១៨ ផងដែរ)។

លោកអេសាយបានមានប្រសាសន៍នូវពាក្យពេចន៍ទាំងនេះមុនពេលដែលពួកស្តេចសាសន៍យូដា និងសាសន៍ស៊ីរីបានរួមកងទ័ពចូលគ្នា។ ស្តេចទាំងពីរនេះបានរៀបផែនការចូលលុកលុយនគរយូដា (អេសាយ ៧៖១, ២)។ នៅពេលនោះ លោកអេសាយបានបង្ហាញសេចក្តីជំនឿទៅលើព្រះ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចអ័ហាសមិនបានបង្ហាញសេចក្តីជំនឿទៅលើព្រះនោះឡើយ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១៦៖៥-១៨)។ ព្រះបានសន្យាការពារស្តេចអ័ហាសដូចជាបុត្រារបស់ទ្រង់ដូច្នោះដែរ។ ព្រះបានដាស់តឿនស្តេចអ័ហាសអោយទូលសូមនូវទីសំគាល់មួយ ដើម្បីបង្ហាញស្តេចអង្គនេះថា ព្រះនឹងរក្សាសេចក្តីសន្យារបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ស្តេចអ័ហាសបានបដិសេធ។ ស្តេចអ័ហាសបានចាត់អ្នកនាំសារទៅឯទី​កាឡាតពីលេស៊ើរ ជា​ស្តេច​ស្រុក​អាសស៊ើរ​ ថា៖ «ទូលបង្គំ​នេះ​ជា​អ្នក​បំរើ ហើយ​ជា​បុត្រ​របស់​ទ្រង់» (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១៦៖៧)។ គួរអោយសោកស្តាយណាស់ ស្តេចអ័ហាសប្រាថ្នាចង់ធ្វើជាបុត្រានៃខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ តែមិនប្រាថ្នាចង់ធ្វើជាបុត្រារបស់ព្រះនោះទេ។

រីឯព្រះយេស៊ូវទ្រង់ខុសគ្នាពីស្តេចអ័ហាស។ ព្រះយេស៊ូវបានដាក់ការជឿទុកចិត្តរបស់ទ្រង់ទៅលើ ព្រះ និងទៅលើសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ។ ព្រះបានសន្យានឹងព្រះយេស៊ូវថា ទ្រង់នឹងអោយខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ (ហេព្រើរ ១៖១៣; ហេព្រើរ ១០៖១២, ១៣)។ ព្រះក៏បានតាំង សេចក្តីសន្យាដដែលនេះជាមួយនឹងយើងផងដែរ។ យើងក៏ត្រូវតែជឿទុកចិត្តទៅលើព្រះដូចដែលព្រះយេស៊ូវ បានជឿទុកចិត្តទៅទ្រង់ផងដែរ (រ៉ូម ១៦៖២០)។

ថ្ងៃសុក្រ ទី២១ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

សិក្សាបន្ថែម

ខគម្ពីរហេព្រើរ ២៖១៣ បានបង្ហាញយើងអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់អំពីបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «មើល ទូលបង្គំ​ នេះ និង​ពួក​កូន​ចៅដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​មក​ទូលបង្គំ» (ហេព្រើរ ២៖១៣)។ លោកប៉ាទ្រីគ គ្រេយបានមានប្រសាសន៍ថា ខទាំងនេះបង្ហាញយើងថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ការពារ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ទ្រង់។ ជនជាតិរ៉ូមមានច្បាប់មួយដែលអាចជួយអោយយើងយល់នូវគោលគំនិតអំពីព្រះយេស៊ូវនេះ។ ច្បាប់រ៉ូមមួយនេះត្រូវបានគេហៅថា «ធូធេឡា អ៊ីមភូបឺរឹម (tutela impuberum)» ជាភាសាឡាតាំង។ ច្បាប់នេះបានជួយការពារកូនៗសាសន៍រ៉ូមនៅពេលដែលឪពុករបស់ពួកគេបានស្លាប់ទៅដោយបានចែងថា៖ «គ្រូសាលារៀននឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះក្មេងៗ និងថវិការបស់ក្មេងៗទាំងនោះរហូតដល់ពួកគេពេញវ័យ។ គ្រូសាលារៀននោះគឺជាបងប្រុសនៃកូនៗទាំងនោះ។ ច្បាប់រ៉ូមនេះបានបង្ហាញថា បងប្រុសមានតួនាទីថែរក្សាប្អូនៗប្រុសស្រីរបស់គាត់»។ ដកស្រង់ពី Godly Fear: The Letter to the Hebrews and Greco-Roman Critiques of Superstition [Atlanta: Society of Biblical Literature, 2003], page 126, adapted។ ច្បាប់រ៉ូមនេះអាចជួយពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលលោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើងគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ផងដែរ។​ ក្នុងនាមជាបងច្បងរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវគឺជាគ្រូបង្រៀនរបស់យើង។ ទ្រង់ក៏ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលការពារយើងផងដែរ។

«ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកផែនដីនេះក្នុងសណ្ឋានជាមនុស្ស។ ទ្រង់បានក្លាយមកជាព្រះអង្គជំនួយដែលចូលទៅឯព្រះវរបិតាជំនួសយើង។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើរឿងទាំងនេះ ដើម្បីបង្ហាញយើងអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរដ៏សំខាន់មួយ។​ ក្នុងសង្គ្រាមពិភពលោករវាងព្រះ និងសាតាំង យើងអាចគោរពតាមបញ្ញត្តិទាំងអស់នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបាន ប្រសិនបើយើងបានផ្សារភ្ជាប់ខ្លួនយើងជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ហើយនិងព្រះរាជបុត្រា»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Selected Messages, book 1, page 253, adapted។

«ក្នុងព្រះជន្ម និងមេរៀនរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវផ្តល់នូវគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះមួយដល់យើង។ ទ្រង់បានប​ង្ហាញយើងអំពីរបៀបធ្វើកិច្ចការសម្រាប់ព្រះ និងមិនអាត្មានិយម។ ព្រះមិនបានរស់សម្រាប់អង្គទ្រង់នោះទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតផែនដី និងទ្រទ្រង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។​ រឿងទាំងនេះបង្ហាញយើងថា ព្រះយេស៊ូវតែងតែធ្វើកិច្ចការជានិច្ច ដើម្បីជួយដល់មនុស្សដែលទ្រង់បានបង្កើត។ ‘ទ្រង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ថ្ងៃ​របស់​ទ្រង់​រះ​ឡើងបំភ្លឺ​ទាំង​មនុស្ស​អាក្រក់ និង​មនុស្ស​ល្អ ហើយ​ទ្រង់​បង្អុរ​ឲ្យ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​មកលើ​ទាំង​មនុស្ស​សុចរិត និង​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ផង’ (ម៉ាថាយ ៥៖៤៥)។ ព្រះបានប្រទានកិច្ចការនៃការទ្រទ្រង់ជីវិតនេះដល់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ ព្រះក៏បានធ្វើអោយព្រះយេស៊ូវក្លាយមកជាមេដឹកនាំរបស់យើងផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយើងអំពីរបៀបកុំអោយយើងអាត្មានិយមតាមរយៈចំណុចទាំងនេះ។ គំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះបានបង្រៀនយើង អំពីរបៀបដែលយើងគួរតែបម្រើព្រះ និងបម្រើអ្នកដទៃ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Desire of Ages, page 649, adapted។

សំនួរពិភាក្សា៖
  1. កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានបង្ហាញប្រាប់យើងថា ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាបងប្អូនរបស់យើងដើម្បីសង្គ្រោះយើង។ តើសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះបង្ហាញយើងថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីសង្គ្រោះយើង? តើចម្លើយរបស់លោកអ្នកអាចជួយអោយលោកអ្នកមើលឃើញថា ការដែលបដិសេធព្រះគុណរបស់ទ្រង់គឺជាកំហុសដ៏អាក្រក់មួយដោយរបៀបណា?

  2. តើរឿងលោកម៉ូសេអាចជួយអោយយើងយល់យ៉ាងដូចម្តេច អំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ និងបន្តធ្វើសម្រាប់យើងនាពេលឥឡូវនេះ?

រឿងខ្លី

ព្រះយេស៊ូវគឺជាគ្រូពេទ្យដ៏អស្ចារ្យ

លោកសេង ផេតគឺជាគ្រូពេទ្យផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រដែលមានគេគោរពជាខ្លាំងនៅមន្ទីរពេទ្យដ៏ធំបំផុត ក្នុងខេត្តមួយនៃប្រទេសឡាវ។ ប៉ុន្តែ គាត់គ្មានសមត្ថភាពព្យាបាលជំងឺកូនប្រុសរបស់គាត់នោះឡើយ។ កូនប្រុសជំទង់របស់គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយមានជំងឺអាថ៌កំបាំងមួយ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងទីក្រុងបាងកកនៃប្រទេសថៃ។ ក្មេងជំទង់ម្នាក់នេះត្រូវបានគ្រូពេទ្យទីក្រុងបាងកកព្យាបាលហើយ តែមិនបានជាសះស្បើយទាល់តែសោះ។ ដូច្នេះ លោកគ្រូពេទ្យសេង ផេតបាននាំកូនប្រុសរបស់គាត់ត្រឡប់មកព្យាបាលនៅឯមន្ទីរពេទ្យប្រទេសឡាវរបស់គាត់វិញ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យបានណែនាំគាត់អោយស្វែងរកការព្យាបាលនៅឯមន្ទីរពេទ្យធំមួយនៅក្នុងរាជធានីវៀងចន្ទន៍ប្រទេសឡាវ។ លោកគ្រូពេទ្យ សេង ផេតបាននាំកូនប្រុសរបស់គាត់ទៅឯមន្ទីរពេទ្យវៀងចន្ទន៍ដែលជាកន្លែងដែលកូនគាត់បានឆ្លងកាត់ការធ្វើតេស្តជាច្រើន។

នៅទីបំផុត ក្រុមគ្រូពេទ្យមិនអាចរកឃើញភាពខុសប្រក្រតីទាក់ទងនឹងសុខភាពរាងកាយរបស់កូនគាត់នោះឡើយ។ ពួកគេបានសន្និដ្ឋានថា បញ្ហារបស់កូនគាត់គឺទាក់ទងនឹងផ្លូវចិត្ត ហើយថា កូនគាត់បានឈឺចាប់ដោយសារតែបញ្ហាផ្លូវចិត្តនេះ។

ការធ្វើតេស្តសុខភាពទាំងនោះចំណាយពេលអស់ជាងមួយឆ្នាំ។ លោកគ្រូពេទ្យសេង ផេត និងភរិយាបានចំណាយប្រាក់ទាំងអស់ទៅលើកូនប្រុសរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីឡើយ។ ប្រសិនបើពួកគេបានស្គាល់ព្រះគម្ពីរនៅពេលនោះ ពួកគេអាចភ្ជាប់រឿងនេះទៅនឹងរឿងរបស់ស្ត្រីធ្លាក់ឈាមម្នាក់ដែល «បាន​ឈឺ​សន្ធឹក នៅ​ដៃ​គ្រូពេទ្យ​ជា​ច្រើន ហើយ​បាន​ចំណាយ​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ទាំង​ប៉ុន្មានៗ តែ​មិន​បានគ្រាន់​បើ​សោះ ជំងឺ​នោះ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង​វិញ» (ម៉ាកុស ៥៖២៦)។

ពួកគេបាននាំកូនប្រុសរបស់ពួកគេទៅផ្ទះវិញទាំងអស់សង្ឃឹមដូចជាស្ត្រីដែលមានបញ្ហាធ្លាក់ឈាមយ៉ាងដូច្នោះដែរដែលនៅទីបំផុតស្ត្រីនោះបានងាកទៅឯព្រះយេស៊ូវដែលជាគ្រូពេទ្យនៃស្ថានសួគ៌ វិញ។ ពួកគេបានអធិស្ឋានទូលសូមដល់ព្រះយេស៊ូវអោយព្យាបាលដល់កូនប្រុសរបស់ពួកគេនៅក្នុងបន្ទប់គេងរបស់ពួកគេ។

ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែអធិស្ឋាន កូនប្រុសរបស់ពួកគេបានឡើងទៅលើគ្រែគេង។ កូននោះបានសួរថា «តើមានអ្វីកើតឡើង? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រួលខ្លួនវិញតែមួយពព្រិចភ្នែកសោះ?»។

លោកគ្រូពេទ្យសេង ផេត និងភរិយាបានបន្តអធិស្ឋាន។ បន្ទាប់មក កូននោះបានរៀបរាប់អំពីការបើកសំដែងដែលគាត់បានទទួល។ គាត់បានឃើញវិញ្ញាណអាក្រក់ចេញពីខ្លួនរបស់គាត់ទៅដោយនិយាយថា «អញមិនអាចនៅទីនេះបានទៀតទេ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវបានអះអាងទទួលយកជីវិតឯងហើយ។ ឯងគឺជារបស់ព្រះយេស៊ូវហើយ»។

នៅថ្ងៃនោះ កូននោះបានក្លាយមកជាធម្មតាវិញ។ លោកគ្រូពេទ្យសេង ផេត និងភរិយារបស់គាត់បានចាប់ផ្តើមថ្វាយបង្គំដល់ព្រះយេស៊ូវ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ លោកគ្រូពេទ្យសេង ផេតមិនបានលាក់បាំងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ គាត់បានប្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលចង់ស្តាប់អំពីទ្រង់យ៉ាងដូច្នេះថា «គ្រូពេទ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានព្យាបាលកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងគ្រួសារខ្ញុំបានទទួលយកទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកយើងហើយ»។

ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មួយរយៈក្រោយមកលោកសេង ផេតបានឈប់ថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ហាក់ដូចជាភ្លេចអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសកូនប្រុសរបស់គាត់ ហើយគាត់បានត្រឡប់ទៅរកធាតុដើមរបស់គាត់វិញ។ សូមអធិស្ឋានសម្រាប់គាត់ និងអ្នកដទៃទៀតដែលត្រូវបានព្យាបាលដោយព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានឈប់ថ្វាយបង្គំទ្រង់។ សូមអធិស្ឋានអោយពួកគេត្រឡប់មកឯទ្រង់វិញម្តងទៀត។

អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍

មេរៀនផ្សេងៗសម្រាប់ជីវិត

យើងរាល់គ្នាថ្វាយបង្គំព្រះដោយអមជាមួយនឹងការថ្វាយធនធានដ៏ពិសេសបំផុតរបស់យើងដោយសារទ្រង់បានផ្តល់នូវមេរៀនសំខាន់ៗសម្រាប់ជីវិត។ នៅក្នុងសួនអេដែន ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់គឺជាកំពូលសាស្ត្រាចារ្យរបស់ឪពុកម្តាយដើមរបស់យើង។ យោងតាមខព្រះគម្ពីររបស់យើង ទ្រង់បានបង្ហាត់បង្រៀនដល់ពួកលោកអំពីធនធានដែលអាចប្រើការបាន និងគ្រោះថ្នាក់នៃការយកចំណេះពីប្រភពផ្សេងទៀតមកជំនួសអង្គទ្រង់។ មនុស្សជាតិត្រូវបានបង្កើតមកដោយមានក្បួនច្បាប់ណែនាំសម្រាប់ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ប្រស្នាជីវិត។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មានតួនាទីល្អបំផុតក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនយើងរាល់គ្នាអំពីការចាត់ចែងធនធានដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើងរាល់គ្នា។ ទ្រង់បានប្រទានដល់យើងរាល់គ្នានូវការណែនាំយ៉ាងពិស្តារតាមរយៈព្រះបន្ទូល និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ។

នៅពេលដែលគ្រូគង្វាលមួយរូបកំពុងតែចុះសួរសុខទុក្ខអ្នកដែលនៅឯបរទេស ហើយត្រូវទៅឲ្យដល់ព្រលានយន្តហោះនៅមុនថ្ងៃរះ។ ដូច្នេះគាត់ក៏ប្រញិបប្រញាប់ហៅរកតាក់ស៊ី។ តៃកុងឡានមិនបានប្រើជីភីអែសទេ ប៉ុន្តែហាក់ដូចជាគាត់ស្គាល់ផ្លូវទៅកាន់ព្រលានយន្តហោះច្បាស់ណាស់។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏ចាប់ផ្តើមបើកបរជុំវិញទីក្រុង ដោយខំសម្លឹងរកមើលផ្លូវដែលត្រូវទៅកាន់ព្រលានយន្តហោះ។ លោកគ្រូគង្វាលសម្លឹងមើលនាឡិកាដៃរបស់គាត់ ហើយដឹងថាដល់ពេលដែលគេបើកឲ្យចូលក្នុងព្រលានយន្តហោះហើយ។ ទីបំផុត ពួកគាត់ក៏បានមកដល់​ផ្លូវធំ តៃកុងឡានបានពន្យល់ប្រាប់គ្រូគង្វាលថា គាត់មិនធ្លាប់ទៅព្រលានយន្តហោះទេ ប៉ុន្តែមិត្តភ័ក្តិគាត់ម្នាក់ធ្លាប់បានប្រាប់អំពីផ្លូវទៅព្រលានយន្តហោះនោះម្តងដែរ។ គាត់តែងតែផ្អៀង​ក​របស់គាត់សម្លឹងមើលផ្លាកសញ្ញាផ្សេងៗនៅតាមផ្លូវ។ ការបើកបរហាក់មានការការស្ទាក់ស្ទើរ ហើយរឹតតែធ្វើឲ្យគ្រូគង្វាលមានការបារម្ភកាន់តែខ្លាំង។ ៣០នាទីក្រោយ ដែលជាពេលសមល្មមនឹងទៅដល់ព្រលានយន្តហោះក៏បានកន្លងផុតទៅ ឡានតាក់ស៊ីក៏បានឈប់នៅលើផ្លូវតូច​ចង្អៀត​មួយដែលមិនច្បាស់ថាដល់កន្លែងណាមួយ។ តៃកុងដែលវង្វេងផ្លូវបានព្យាយាមទូរស័ព្ទរកជំនួយជាច្រើនដង... ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅ ឥឡូវនេះពេលវេលាសម្រាប់ឆែកអ៊ិនក៏អស់ ហើយគ្រូគង្វាលកំពុងតែវង្វេងផ្លូវដោយមិនអាចរកផ្លូវទៅកាន់ព្រលានយន្តហោះឃើញនៅឡើយ។

ដំណើរជីវិតរបស់យើងមិនត្រូវជួបរឿងបែបនេះឡើយ។ ចាប់តាំងពីការចាប់ផ្តើមដំបូងបំផុត រហូតមកទល់នឹងសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់របស់យើងទ្រង់ជ្រាប និងផ្តល់ការណែនាំឲ្យស្គាល់ផ្លូវជីវិតបានយ៉ាងច្បាស់ល្អណាស់។ អស់អ្នកណាដែលដើរតាមសេចក្តីបង្ហាត់បង្រៀនរបស់ទ្រង់ នឹងទៅដល់ទិសដៅរបស់ខ្លួនយ៉ាងពិតប្រាកដ។ សប្តាហ៍នេះ ខណៈដែយើងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដោយអមជាមួយនឹងប្រាក់ដង្វាយ១០ហូត១ និងដង្វាយសទ្ធា ចូរយើងនឹកចាំសេចក្តីបង្ហាត់បង្រៀនរបស់ព្រះបរមគ្រូនៃស្ថានសួគ៌ចុះ។

សេចក្តីអំពាវនាវ៖ «ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​បង្គាប់​ទៅ​អ័ដាម​ថា ឯង​នឹង​ស៊ី​ផ្លែ​ទាំង​អស់​ក្នុង​សួន​ច្បារ​នេះ​បាន​តាម​ចិត្ត តែ​ឯ​ត្រង់​ដើម​ដឹង​ខុស​ត្រូវ នោះ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​ស៊ី​ផល​ឡើយ ដ្បិត​នៅ​ថ្ងៃ​ណា​ដែល​ឯង​ស៊ី នោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់​ជា​មិន​ខាន។» ៩លោកុប្បត្តិ ២៖១៦-១៧)។

សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
ព្រះអម្ចាស់អើយ ទ្រង់គឺជាព្រះបរមគ្រូដ៏ពោរពេញដោយប្រាជ្ញាញ្ញាណបំផុត។ ទូលបង្គំយើងខ្ញុំសូមយាងព្រះអង្គដឹកនាំយើងរាល់គ្នាក្នុងការសម្រេចចិត្តលើដំណើរជីវិត និងការចាត់ចែងលើធនធានរបស់យើងរាល់គ្នាផង។ សូមអធិដ្ឋានក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។ អាម៉ែន។ ​

Powered by CAM