សូមប្រៀបធៀបមនុស្សដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់ជាមួយនឹងមនុស្សនៅក្នុងសម័យរបស់យើង។ នៅពេលដែលយើងប្រៀបធៀបមនុស្សទាំង២ក្រុមនេះ យើងនឹងអាចរៀនអំពីមេរៀនសំខាន់ៗជាច្រើន។ ជាការពិតណាស់អំពើអាក្រក់របស់មនុស្សមិនមែនជារឿងថ្មីនោះទេ។ រឿងដដែលៗដែលបានកើតឡើងនៅពេលនោះ ក៏បានកើតឡើងនៅពេលនេះផងដែរ។

«មនុស្សដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់បានធ្វើរឿងអាក្រក់ៗជាច្រើនដែលធ្វើអោយព្រះ ដាក់ទោសអំពើបាបរបស់ពួកគេ។ អំពើបាបដដែលនេះក៏កំពុងតែកើនឡើងនៅក្នុងសម័យយើងនេះដែរ។ មនុស្សលោកលែងគោរពព្រះនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទៀតហើយ។ មនុស្សបានស្អប់ខ្ពើមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ មនុស្សដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់ខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងនៅលើផែនដីនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះក៏មិនខុសគ្នាដែរ . . . . ព្រះមិនចង់ជំនុំជម្រះមនុស្សដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់ដោយព្រោះតែពួកគេបានស៊ីផឹកនោះឡើយ . . . . ព្រះបានជំនុំជម្រះមនុស្សទាំងនេះដោយសារតែពួកគេមិនបានដឹងគុណចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានប្រទានដល់ពួកគេ។ ពួកគេក៏បានធ្វើអ្វីៗតាមតែចិត្តរបស់ពួកគេផងដែរ។ តាមរយៈឥរិយាបថដ៏អាក្រក់នេះ ពួកគេបានបំផ្លាញចិត្ត និងគំនិតរបស់ពួកគេអស់ទៅ។ ពួកគេបានបំផ្លាញអំណោយទានដែលព្រះបានប្រទានដល់ពួកគេ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាអំណោយទាន ដំបូងគេបង្អស់ដែលព្រះបានប្រទានអោយមនុស្សលោក។ អំណោយទាននៃអាពាហ៍ពិពាហ៍នេះស្រស់បំព្រងជាទីបំផុត។ ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់មិនបានគោរពអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមដែលពួកគេគួរធ្វើនោះឡើយ។ ពួកគេបានរៀបការសម្រាប់គោលបំណងមិនត្រឹមត្រូវទាំងអស់។ ការរួមភេទបានក្លាយមកជាហេតុផលដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍ទៅវិញ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏បានឃើញអំពើបាបទាំងនេះនៅក្នុងសម័យរបស់យើងផងដែរ។ មនុស្សលោកបានយកអំណោយទានល្អរបស់ព្រះមកប្រើនៅក្នុងផ្លូវខុស . . . . មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះបានកុហក លួចប្លន់ និងកេងប្រវ័ញ្ច។ ទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រសុទ្ធតែបានធ្វើអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មនេះទាំងអស់។ ព័ត៌មានសព្វថ្ងៃនេះពោរពេញទៅដោយការរាយការណ៍ អំពីការកាប់សម្លាប់គ្នា . . . . យើងបានឃើញមនុស្សនៅលើផែនដីនេះគ្រប់ទីកន្លែងមិនអាចគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងបានឡើយ។ ពួកគេពោរពេញទៅដោយកំហឹង។ ពួកគេបានស្អប់ខ្ពើមច្បាប់នៃប្រទេសជាតិរបស់ពួកគេ។ មិនយូរប៉ុន្មាន កំហឹងរបស់ពួកគេនឹងមានពាសពេញផែនដីទាំងមូលដែលបណ្តាលអោយអ្នកដទៃមានការភ័យខ្លាច និងសោកសៅជាខ្លាំង។ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញយើងនូវទិដ្ឋភាពមួយរបស់មនុស្សដែលរស់នៅមុនទឹកសម័យទឹកជំនន់ ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសម័យថ្មីរបស់យើង។ យើងកំពុងតែក្លាយទៅជាមនុស្សដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់នេះបន្តិចម្តងៗហើយ។ សូមី្បតែនៅក្នុងប្រទេសគ្រីស្ទានឥឡូវនេះក៏អ៊ីចឹងដែរ មនុស្សបានធ្វើអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏អាក្រក់ៗបំផុត។ អំពើឧក្រិដ្ឋកម្មទាំងនេះអាក្រក់ដូចគ្នាទៅនឹងអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មដែលបណ្តាលអោយព្រះបំផ្លាញពួកបាបជនដែលរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់ដូច្នោះដែរ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, pages 101, 102, adapted។

បន្ទាប់ពីធ្វើការនៅក្នុងចំការពោតរហូតដល់ព្រលប់រួចមក ក្រុមគ្រួសារលោករេនេគ (Reyneke) បានមកជួបជុំគ្នានៅជំុវិញតុបាយដ៏ធំមួយសម្រាប់អាហារពេលល្ងាចនៅក្នុងកសិដ្ឋានដ៏តូចមួយរបស់ពួកគេនៅភាគកណ្តាលនៃអាហ្រិ្វកខាងត្បូង។ ឪពុក ម្តាយព្រមទាំងកូនប្រុស៧នាក់ និងកូនស្រី៤នាក់របស់ ពួកគេបានបរិភោគអាហារក្នុងផ្ទះជារៀងរាល់ថ្ងៃដែលមានបបរពោតរួមជាមួយដំឡូង ល្ពៅ ហើយនិងសាច់។ បន្ទាប់ពីបរិភោគរួច កូន​ៗ​បានយកចានទៅលាង បន្ទាប់មក ឪពុក​បាន​បើក​ព្រះគម្ពីរ​ហូឡង់​របស់​គាត់សម្រាប់ការថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារ។

នៅល្ងាចដ៏ពិសេសនោះ ឪពុកបានបើកអានបទគម្ពីរនិក្ខមនំ ២០ដែលបានចែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ចូរ​ឲ្យ​នឹក​ចាំ​ពី​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក ដើម្បី​ញែក​ថ្ងៃ​នោះ​ចេញ​ជា​បរិសុទ្ធ ក្នុង​រវាង​៦​ថ្ងៃ នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​ធ្វើ​អស់​ទាំង​ការ​របស់​ឯង​ចុះ តែ​ឯ​ថ្ងៃ​ទី​៧ នោះ​គឺ​ជា​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក​ថ្វាយ​ព្រះយេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​វិញ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ឲ្យ​សោះ ទោះ​ខ្លួន​ឯង​ឬ​កូន​ប្រុស​កូន​ស្រី​ឯង​ក្តី ទោះ​បាវ​ប្រុស ឬ​បាវ​ស្រី​ឯង​ក្តី ទោះ​សត្វ​របស់​ឯង ឬ​អ្នក​ដទៃ​ដែល​នៅ​ផ្ទះ​ឯង​ក្តី» (និក្ខមនំ ២០៖៨-១០)។ ឪពុកបាននិយាយទាំងងឿងឆ្ងល់ថា «សូមស្តាប់នៅត្រង់នេះបានចែងថា ‘តែ​ឯ​ថ្ងៃ​ទី​៧ នោះ​គឺ​ជា​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក​ថ្វាយ​ព្រះយេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​វិញ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ឲ្យ​សោះ ទោះ​ខ្លួន​ឯង​ឬ​កូន​ប្រុស​កូន​ស្រី​ឯង​ក្តី ទោះ​បាវ​ប្រុស ឬ​បាវ​ស្រី​ឯង​ក្តី ទោះ​ សត្វ​របស់​ឯង ឬ​អ្នក​ដទៃ​ដែល​នៅ​ផ្ទះ​ឯង​ក្តី’»។ គោលគំនិតនៃការសម្រាកនៅថ្ងៃទី៧នេះ ចំពោះគាត់គឺថ្មី ស្រឡាង។​ គាត់ និងគ្រួសារតែងតែយល់ឃើញថា ថ្ងៃសប្បាតហ៍គឺជាថ្ងៃអាទិត្យដែលជាថ្ងៃទី១នោះឯង ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបាននិយាយផ្សេងទៅវិញ។

ឪពុកបានកត់ចំណាំនៅខាងក្រោមប​ន្ទាត់នៃព្រះគម្ពីររបស់គាត់។​ គាត់បានសរសេរពាក្យថា «ពេលភ្ជួរ» នៅជិតពាក្យថា «ក្នុងរវាង៦ថ្ងៃ នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​ធ្វើ​អស់​ទាំង​ការ​របស់​ឯង​ចុះ»។ ហើយគាត់បាន សរសេរពាក្យថា «ពេលសម្រាក» នៅជិតពាក្យថា «តែ​ឯ​ថ្ងៃ​ទី​៧ នោះ​គឺ​ជា​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក​ថ្វាយ​ព្រះយេហូវ៉ា​ ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​វិញ»។ កំណត់ចំណាំទាំងនេះបានធ្វើអោយគាត់យល់កាន់តែច្បាស់ឡើង។ គ្រួសាររបស់គាត់បានចាប់ផ្តើមរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ទី៧។ គ្រួសារដទៃទៀតបានសង្កេតមើលដំណាំអ្នកជិតខ្លួន មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេ៣នាក់ក៏ចាប់ផ្តើមរក្សាថ្ងៃសប្បាតហ៍ជាមួយនឹងគាត់។

នៅចំណេរក្រោយមក អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អខាងឯផ្នែកអក្ខរកម្មសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទម្នាក់បានឈប់នៅឯចំការរបស់ឪពុក ហើយបានលក់សៀវភៅជាភាសាហូឡង់មួយក្បាលតូចអោយឪពុកដែលមានចំណងជើងថា សេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះជាមួយនឹងមនុស្ស (God’s Covenant With Man)។ តាមរយៈ សៀវភៅមួយក្បាលនេះ ឪពុក និងម្តាយបានដឹងអំពីពួកជំនុំសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទជាលើកដំបូង។ ពួក គេបានដឹងថា មានអ្នកដទៃទៀតដែលថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ទី៧ដូចជាពួកគេដែរ។

កូនប្រុសស្រីទាំង១១នាក់បានក្លាយមកជាអាត់វេនទីស្ទ ខណៈពេលដែលគ្មានកំណត់ត្រាដែលបង្ហាញថា ឪពុកម្តាយជាពួកជំនុំអាត់វេនទីស្ទពីមុនមកនោះឡើយ។ លោកគេឌានដែលជាចៅទួតម្នាក់របស់ ពួកគេគឺជាគ្រូគង្វាលដែលបានជួយមើលការខុសត្រូវទៅលើកិច្ចការបេសកកម្មនៅក្នុងប្រទេសអាហ្វ្រិក ខាងត្បូង និង១៤ប្រទេសដទៃទៀតក្នុងនាមជាលេខាធិការប្រតិបត្តិនៃភូមិភាគឥណ្ឌា និងអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ លោកគេឌានបាននិយាយថា គាត់បានទទួលបានកេរ្តិ៍អាត់វេនទីស្ទរបស់គាត់ពីជីដូនជីតាដ៏ស្មោះត្រង់របស់គាត់ ដែលគ្រាន់តែអានព្រះគម្ពីរ ហើយអនុវត្តតាមនៅឆ្នាំ១៩២០ប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បាននិយាយថា «យើងសង្ឃឹមថា មនុស្សជាច្រើនទៀតនឹងចូលមកឯព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈការនិទានរឿងនេះពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ទៀត»។