សូមអាននូវអ្វីដែលលោកយ៉ូបបានមានប្រសាសន៍ទាក់ទងទៅនឹងសេចក្តីស្លាប់ នៅក្នុងខគម្ពីរ យ៉ូប ១៩៖២៥-២៧។ សូមប្រៀបធៀបពាក្យសម្តីរបស់លោកយ៉ូបជាមួយនឹងខគម្ពីរយ៉ូហាន ១៖១៨ និង ធីម៉ូថេទី១ ៦៖១៦។ តើលោកយ៉ូបរំពឹងចង់ «ឃើញព្រះ» នៅពេលណា (យ៉ូប ១៩៖២៦, ២៧)?
ជីវិតគ្មានភាពយុត្តិធម៌នោះទេ។ មនុស្សល្អតែងតែរងទុក្ខ នៅពេលដែលមនុស្សអាក្រក់កាន់តែ មានឡើងៗ និងទទួលបានជោគជ័យ (សូមអានខគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧៣៖១២-១៧; មីកា ៣៖១៤-១៨)។ សូមក្រឡេកមើលលោកយ៉ូប។ លោកយ៉ូបគឺ «ជាអ្នកគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់ ដែលគោរពកោត ខ្លាចដល់ព្រះ ក៏ចៀសចេញពីសេចក្តីអាក្រក់» (យ៉ូប ១៖១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានអនុញ្ញាតអោយសាតាំងធ្វើអោយលោកយ៉ូបរងទុក្ខ ដោយវិធីពិសពុលជាច្រើន។ សាតាំងបានធ្វើអោយលោកយ៉ូបកើតជំងឺឃ្លង់ពេញ រាងកាយរបស់គាត់ (យ៉ូប ២៖១-៨)។ ពួកសត្វចិញ្ចឹម និងបាវបម្រីរបស់លោកយ៉ូបភាគច្រើនត្រូវបានស្លាប់។ (យ៉ូប ១៖១៣-១៧)។ កូនៗរបស់លោកយ៉ូបក៏ស្លាប់ទៅដែរ (យ៉ូប ១៖១៨, ១៩)។ មិត្តភក្តិរបស់លោក យ៉ូបបានគិតថា ព្រះច្បាស់ជាក្រោធនឹងលោកយ៉ូបហើយ (យ៉ូប ៤៖១-៥៖២៧; យ៉ូប ៨៖១-២២; យ៉ូប ១១៖១-២០ និងខផ្សេងៗទៀត)។ ប្រពន្ធរបស់លោកយ៉ូបក៏បាននិយាយទៅកាន់ប្តីរបស់គាត់ថា «អ្នកនៅតែរក្សាលក្ខណៈខ្លួនទៀតឬ ចូរប្រមាថដល់ព្រះ ហើយស្លាប់ទៅចុះ» (យ៉ូប ២៖៩)។
លោកយ៉ូបមិនបានដឹងថា គាត់កំពុងតែស្ថិតនៅកណ្តាលនៃសង្គ្រាមពិភពលោករវាងព្រះ និង សាតាំងនោះទេ។ ការរងទុក្ខរបស់លោកយ៉ូបវេទនាជាទីបំផុត។ លោកយ៉ូបបានប្រាថ្នាថា គាត់មិនគួរ កើតមកនោះឡើយ (យ៉ូប ៣៖១-២៦)។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបបានបដិសេធមិនអោយខ្លួនឈប់ជឿទុកចិត្ត ព្រះនោះឡើយ។ យើងបានឃើញសេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំរបស់លោកយ៉ូប នៅពេលដែលគាត់មានប្រសាសន៍ ថា «ទោះបើទ្រង់សម្លាប់ខ្ញុំក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ដែរ» (យ៉ូប ១៣៖១៥)។ លោកយ៉ូបបាន ជឿថា ជីវិតរបស់គាត់នឹងត្រូវបញ្ចប់ទៅ នៅពេលឆាប់ៗនេះ។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបបានជឿថា គាត់នឹងបាន ឃើញព្រះ ដោយភ្នែករបស់គាត់ផ្ទាល់ នៅថ្ងៃណាមួយ ជាមិនខាន (យ៉ូប ១៩៖២៥-២៧)។ «ខទាំងនេះ បានបង្ហាញយើងនូវភ័ស្តុតាងមួយដែលថា លោកយ៉ូបបានជឿទៅលើការរស់ឡើងវិញ។ ចំណុចនេះមាន ន័យថា ព្រះនឹងប្រោសអោយគាត់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ»។ ដកស្រង់ពី The SDA Bible Commentary, volume 3, page 549, adapted។
គោលជំនឿទៅលើការរស់ឡើងវិញនេះ បានផ្តល់សេចក្តីសង្ឃឹមដល់លោកយូ៉ប នៅក្នុងការ រងទុក្ខរបស់គាត់។ លោកយ៉ូបមានជំងឺ និងឈឺចាប់ជាទីបំផុត។ គាត់បានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយក៏ បាត់បង់កូនៗរបស់គាត់ផងដែរ។ មិត្តភក្តិរបស់លោកយ៉ូបបានគិត អវិជ្ជមានអំពីគាត់។ ចិត្តរបស់លោកយ៉ូបបានខ្ទេចខ្ទាំជាខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបមិនលះចោលសេចក្តីសង្ឃឹមដែលថា ព្រះនឹងសង្គ្រោះគាត់ នោះឡើយ។ នៅថ្ងៃដែលព្រះសង្គ្រោះគាត់នោះ គាត់នឹងបានឃើញព្រះភ័ក្ត្រនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះជាទី ស្រឡាញ់របស់គាត់។ ចិត្តរបស់លោកយ៉ូបពោរពេញទៅដោយក្តីសង្ឃឹម ដូចជាចិត្តរបស់នាងម៉ាថា ប៉ុន្មាន ពាន់ឆ្នាំក្រោយមកទៀតផងដែរ គឺនៅពេលដែលនាងបាននិយាយទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវថា៖ «ខ្ញុំដឹងថា នៅ ថ្ងៃចុងបំផុត កាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងវិញដែរ» (យ៉ូហាន ១១៖២៤)។ ព្រះនឹងបង្ហាញនាងម៉ាថានូវភ័ស្តុតាងដ៏មានអំណាចមួយ នៅពេលខាងមុខនេះ សម្រាប់ គោលជំនឿរបស់នាង។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបក៏ត្រូវតែតោងអោយជាប់ទៅនឹងសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះនេះ ដោយ សេចក្តីជំនឿផងដែរ។
តើយើងអាចរៀនជឿទុកចិត្តព្រះយ៉ាងដូចម្តេចទៅបាន នៅពេលដែលជីវិតគ្មានភាពយុត្តិធម៌នោះ?
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៧ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២
«ពុំអាចគេចផុតពីស្លាប់បានទេ»
សូមអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩។ តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកសរសេរបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩ ប្រាកដម្ល៉េះថា ព្រះនឹងប្រោសអោយគាត់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២ នោះ? សូមប្រៀបធៀបសេចក្តីជំនឿនៃអ្នកសរសេរបទគម្ពីរគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ជាមួយនឹងមនុស្សស្លាប់ ដែលគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងបានរស់ឡើងវិញម្តងទៀតនោះ។ តើពួកគេខុសពីគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច ដែរ?
--------------------------------------------------------
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩ បានពិពណ៌នាអំពីពួកមនុស្សល្ងីល្ងឺ ដែល «ទុកចិត្តនឹងរបស់ទ្រព្យខ្លួន ហើយអួតអាងពីទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានជាបរិបូរ» (ទំនុកដំកើង ៤៩៖៦) របស់ពួកគេនោះ។ ពួកគេក៏បាន ដាក់ឈ្មោះ «ស្រុក តាមឈ្មោះរបស់ខ្លួនដែរ» (ទំនុកដំកើង ៤៩៖១១)។ ពួកគេគ្រាន់តែរស់ ដើម្បីអោយ ខ្លួនពួកគេមានទ្រព្យ និងមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានបញ្ចេញឥរិយាបថ ហាក់ដូចជាលំនៅ និង ភាពរុងរឿងរបស់ពួកគេនៅស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូតអ៊ីចឹង (ទំនុកដំកើង ៤៩៖១១, ១៧, ១៨)។
ប៉ុន្តែ ពួកមនុស្សល្ងីល្ងឺបានភ្លេចថា កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងជីវិតរបស់ពួកគេនឹងត្រូវបញ្ចប់ទៅ។ មនុស្ស ទាំងនេះនឹងស្លាប់ទៅ ដូចជាសត្វតិរច្ឆាន ដែលត្រូវវិនាសវិញ (ទំនុកដំកើង ៤៩៖១២)។ «គេដូចជាហ្វូង សត្វដែលដំរង់ទៅឯទីស្លាប់ សេចក្តីស្លាប់នឹងស៊ីគេ ហើយមនុស្សទៀងត្រង់នឹងជាន់ឈ្លីគេតាំងពីព្រលឹម រូបល្អរបស់គេនឹងត្រូវសូន្យទៅ នៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ឥតមានទីអាស្រ័យឡើយ» (ទំនុកដំកើង ៤៩៖១៤)។
ជាច្រើនរយឆ្នាំមុន លោកយ៉ូបបានមានប្រសាសន៍អំពីចំណុចដដែលនេះ យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ទូល-បង្គំបានចេញពីផ្ទៃម្តាយមកដោយខ្លួនទទេ ហើយនឹងត្រឡប់ទៅវិញដោយទទេដែរ» (យ៉ូប ១៖២១; ធីម៉ូថេ ទី១ ៦៖៧)។ អ្នកសរសេរបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩ បានមានប្រសាសន៍ថា ទាំងអ្នកមានប្រាជ្ញា និងមនុស្ស ល្ងីល្ងឺនឹងត្រូវស្លាប់ទៅ ហើយទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេនឹងបានទៅអ្នកដទៃវិញ (ទំនុកដំកើង៤៩៖១០)។
ប៉ុន្តែ រវាងអ្នកមានប្រាជ្ញា និងមនុស្សល្ងីល្ងឺនោះ មានចំណុចខុសពីគ្នាដ៏ធំមួយ។ មនុស្សល្ងីល្ងឺនឹង ត្រូវស្លាប់ទៅ ប៉ុន្តែ គេគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើយ។ គេរស់សម្រាប់តែជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះ។ គេបានព្យាយាម ស្វែងរកកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់គេ តាមរយៈទ្រព្យសម្បត្តិ និងភាពជោគជ័យរបស់គេ។ រីឯមនុស្សមានប្រាជ្ញាវិញ គេបានក្រឡេកមើលហួសពីសេចក្តីស្លាប់វិញ។ គេបានសម្លឹងឃើញរង្វាន់ ដែលព្រះបានសន្យានឹងគេ (ពេត្រុសទី១ ១៖៤)។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលនាំអោយអ្នកសរសេរបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩ មាន ប្រសាសន៍ថា «ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់នឹងលោះព្រលឹងខ្ញុំ ឲ្យរួចពីអំណាចនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នោះវិញ ដ្បិតទ្រង់នឹងទទួលខ្ញុំទុក» (ទំនុកដំកើង ៤៩៖១៥)។
អ្នកសរសេរបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩ មិនបានផ្តល់យោបល់ថា នៅពេលដែលគាត់ស្លាប់ទៅ ព្រលឹងរបស់គាត់នឹងហោះទៅឯស្ថានសួគ៌ភ្លាមៗនោះទេ។ អ្នកសរសេរចង់ប្រាប់ថា គាត់នឹងមិនស្នាក់នៅ ក្នុងផ្នូរជារៀងរហូតនោះឡើយ។ នឹងមានពេលវេលាមួយ នៅពេលដែលព្រះនឹងសង្គ្រោះគាត់ពីស្លាប់ឡើង វិញ។ បន្ទាប់មក ព្រះនឹងលើកគាត់ទៅឯស្ថានសួគ៌។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៩ បានផ្តល់សេចក្តីសង្ឃឹម ដល់យើង តាមរយៈការរស់ឡើងវិញ។ នោះគឺជាពេលដែលព្រះនឹងប្រោសរាស្ត្ររបស់ទ្រង់អោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ នៅពេលនោះ អ្នកមានប្រាជ្ញានឹងទទួលបានរង្វាន់ច្រើនជាងមនុស្សល្ងីល្ងឺបានទទួល នៅ ក្នុងជីវិតដ៏ខ្លីនេះ របស់ពួកគេទៅទៀត។
តើលោកអ្នកបានឃើញកំហុសនៃមនុស្ស ដែលជឿទុកចិត្តទៅលើទ្រព្យសម្បត្តិ និងភាពជោគជ័យ នេះ តាមវិធីណាខ្លះ? តើការសម្លឹងទៅឯឈើឆ្កាងរបស់លោកអ្នក អាចការពារលោកអ្នកកុំអោយធ្វើកំហុស ដូចគ្នានេះដោយរបៀបណា?
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៨ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២
«ចេញពីទីជំរៅនៃផែនដី»
សូមអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១។ នៅពេលដែលយើងអានថា៖ «ទ្រង់នឹងនាំយើងខ្ញុំឡើងចេញពីទីជំរៅនៃផែនដី» (ទំនុកដំកើង ៧១៖២០) នោះ តើបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១ បានបង្រៀនយើងអំពីអ្វី?
--------------------------------------------------------
បុរសនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១ បានស្វែងរកសុវត្ថិភាព និងសេចក្តីសង្ឃឹមជាមួយនឹង ព្រះ។ ពួកខ្មាំងសត្រូវ និងពួកមួលបង្កាច់បានហ៊ុំព័ទ្ធគាត់។ ពួកគេបានកុហកគាត់។ ពួកគេបាននិយាយ ថា ព្រះបានទុកគាត់អោយនៅតែម្នាក់ឯងជារៀងរហូតហើយ (ទំនុកដំកើង៧១៖១០, ១១)។
បុរសនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១ មានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ និងស្ងប់សុខ នៅពេលដែលគាត់ គិតអំពីរបៀបដែលព្រះបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់កាលពីមុនមក។ ជាដំបូង គាត់បានដឹងថាព្រះបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ តាំងតែពីគាត់ចាប់កំណើតមកម្ល៉េះ (ទំនុកដំកើង៧១៖៦)។ បន្ទាប់មក អ្នកសរសេរបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា ព្រះគឺជាបរមគ្រូរបស់គាត់។ ព្រះបានបង្រៀនដល់ គាត់ តាំងតែពីក្មេងមកម្ល៉េះ។
បុរសនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១ បានជ្រាបថា ព្រះគឺជាកម្លាំងរបស់គាត់ ទ្រង់ក៏ជាអ្នក រក្សាសុវត្ថិភាពរបស់គាត់ផងដែរ។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលជំរុញអោយគាត់មានប្រសាសន៍ថា «សូមឲ្យ ទ្រង់ធ្វើជាថ្មដា សំរាប់ជាទីលំនៅដល់ទូលបង្គំ ជាកន្លែងដែលទូលបង្គំទៅមកជានិច្ចបាន ទ្រង់បានចេញ បង្គាប់ឲ្យជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំហើយ ដ្បិតទ្រង់ជាថ្មដា ហើយជាបន្ទាយរបស់ទូលបង្គំ» (ទំនុកដំកើង ៧១៖៣)។ ព្រមទាំងមានប្រសាសន៍ថា «សូមកុំបោះបង់ចោលទូលបង្គំ ក្នុងកាលដែលចាស់ជរាឡើយ ហើយ កុំលះបង់ទូលបង្គំ» (ទំនុកដំកើង ៧១៖៩) ផងដែរ។ គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា «ឱព្រះអង្គអើយ សូម កុំគង់ឆ្ងាយពីទូលបង្គំឡើយ ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ សូមប្រញាប់មកជួយទូលបង្គំផង» (ទំនុកដំកើង ៧១៖១២) ដែរ។ ហើយគាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា «ទ្រង់បានឲ្យយើងខ្ញុំឃើញសេចក្តីវេទនាដ៏លំបាកជាច្រើន ហើយ តែទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យមានជីវិតចំរើនឡើងវិញ ទ្រង់នឹងនាំយើងខ្ញុំឡើងចេញពីទីជំរៅនៃផែនដី» (ទំនុកដំកើង ៧១៖២០)។
តើពាក្យថា «ទ្រង់នឹងនាំយើងខ្ញុំឡើងចេញពីទីជំរៅនៃផែនដី» នេះមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? តើបុរសនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១ កំពុងតែមានប្រសាសន៍អំពីការរស់ឡើងវិញដែរឬទេ? ការរស់ ឡើងវិញនឹងកើតឡើង នៅពេលដែលព្រះប្រោសគាត់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ គាត់បានប្រើរូបស័ព្ទនេះ ដើម្បី បង្ហាញយើងអំពីអារម្មណ៍របស់គាត់។ គាត់មានអារម្មណ៍សោកសៅជាទីបំផុត។ គាត់បានប្រៀបធៀប អារម្មណ៍របស់គាត់ទៅនឹងការធ្លាក់ចុះទៅក្នុងទីជំរៅនៃផែនដី (សូមប្រៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរទំនុកដំកើង ៨៨៖៦ និងទំនុកដំកើង ១៣០៖១)។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយបានថា «ទីជំរៅនៃផែនដី» នេះគឺជារូបស័ព្ទ មួយ។ ប៉ុន្តែ រូបស័ព្ទនេះក៏បានណែនាំអំពីគោលគំនិតនៃការរស់ឡើងវិញផងដែរ»។ ដកស្រង់ពី Andrews Study Bible, p.726, note on Psalm 71:20, adapted។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៧១ បានបង្រៀនយើងថា ព្រះបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង។ បទគម្ពីរនេះក៏បានបង្រៀនយើងផងដែរថា យើងមិនអាចរកឃើញសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនៅក្នុងជីវិត មួយនេះបានឡើយ។ ដ្បិតសេចក្តីសង្ឃឹមនោះគឺជាជីវិតអស់កល្ប។ ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទានជីវិតអស់កល្ប នេះ បន្ទាប់ពីទ្រង់ប្រោសយើងអោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។
តើព្រះអម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយនឹងអ្នកយ៉ាងដូចម្តេចដែរ កាលពីមុន? តើហេតុអ្វីបានជាយើង ត្រូវតែចងចាំអំពីរបៀបដែលព្រះបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងយ៉ាងដូច្នេះ? តើការចងចាំទាំងនេះ អាចជួយអោយលោកអ្នកជឿទុកចិត្តទៅលើទ្រង់បានដោយរបៀបណា នៅពេលជីវិតជួបទៅនឹងការលំបាក នោះ?
ថ្ងៃពុធ ទី១៩ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២
«ឯពួកស្លាប់របស់ឯង គេនឹងរស់»
សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរអេសាយ ២៦៖១៤ ជាមួយនឹងអេសាយ២៦៖១៩។ ព្រះបានបណ្តាល អោយលោកអេសាយមានប្រសាសន៍អំពីមនុស្សដែលត្រូវស្លាប់ជារៀងរហូត និងមនុស្សដែលត្រូវទទួល ជីវិតអស់កល្បជារៀងរហូត (អេសាយ ២៦៖១៩)។ តើក្រុមទាំង២នេះខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច? (សូមអាន ខគម្ពីរម៉ាថាយ ៤៖១ ផងដែរ)។
--------------------------------------------------------
បទគម្ពីរអេសាយ ២៦ បានពិពណ៌នាអំពីអ្វីដែលនឹងត្រូវកើតឡើងនាពេលអនាគត។ មនុស្ស អាក្រក់នឹងត្រូវស្លាប់ បន្ទាប់ពី «សេចក្តីស្លាប់ទី២» (វិវរណៈ ២១៖៨)។ សេចក្តីស្លាប់ទី២នឹងកើតឡើង បន្ទាប់ពី១០០០ឆ្នាំនៅស្ថានសួគ៌ គឺចាប់ផ្តើមឡើង បន្ទាប់ពីការយាងមកជាលើកទី២។ នៅពេលដែល១០០០ឆ្នាំចប់សព្វគ្រប់យ៉ាង ព្រះយេស៊ូវ និងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងត្រឡប់មកឯផែនដីវិញ ជាមួយនឹងទីក្រុង បរិសុទ្ធ។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវនឹងដាស់មនុស្សអាក្រក់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ មនុស្សអាក្រក់ទាំងនេះនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលជារៀងរហូត គឺថា៖ «គេបានស្លាប់អស់ហើយ ឥតរស់មកវិញទៀតឡើយ គេកន្លងបង់ហើយ ឥតងើបឡើងវិញទេ ដូច្នេះទ្រង់បានធ្វើទោស ហើយបំផ្លាញគេ ព្រមទាំងធ្វើឲ្យសេចក្តីនឹកចាំពីគេ សូន្យបាត់ទៅ» (អេសាយ ២៦៖១៤)។ ខនេះបានគាំទ្រសេចក្តីបង្រៀននៃព្រះគម្ពីរដែលថា វិញ្ញាណមិនអាច រស់នៅ បន្ទាប់ពីសេចក្តីស្លាប់នោះឡើយ។ ក្រោយមក ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់ហោរាម៉ាឡាគី នូវពាក្យពេចន៍ដដែលនេះ យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ដ្បិតមើល ថ្ងៃនោះកំពុងតែមកដល់ ថ្ងៃនោះឆេះធ្លោ ដូចជាគុកភ្លើង នោះអស់ពួកអ្នកឆ្មើងឆ្មៃ ហើយនឹងអស់ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ គេនឹងដូចជាជញ្ជ្រាំង ហើយថ្ងៃដែលត្រូវមកដល់នោះ នឹងឆេះបន្សុសគេទាំងអស់ទៅ ឥតទុកឲ្យគេមានឫស ឬមែកនៅសល់ឡើយ នេះហើយ ជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នៃពួកពលបរិវារ» (ម៉ាឡាគី ៤៖១)។
នៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទយាងមកជាលើកទី២នោះ មនុស្សដែលស្លាប់នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវនឹងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ព្រះនឹងប្រទានរង្វាន់នៃជីវិតអស់កល្បដល់ពួកគេ។ បទគម្ពីរអេសាយ ២៥ បាន សំដែងប្រាប់យើងថា «ទ្រង់នឹងបំផ្លាញសេចក្តីស្លាប់ឲ្យសូន្យបាត់ទៅជាដរាប នោះព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកពីមុខមនុស្សទាំងអស់ ហើយទ្រង់នឹងដកសេចក្តីត្មះតិះដៀលចំពោះរាស្ត្រទ្រង់ ពីផែនដី ទាំងមូលចេញ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលដូច្នេះហើយ» (អេសាយ ២៥៖៨)។ ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ២៦ យើងបានអានថា៖ «ឯពួកស្លាប់របស់ឯង គេនឹងរស់ទៀត គេនឹងរស់ឡើងវិញជាមួយនឹងសពរបស់អញ ឯងរាល់គ្នាដែលអាស្រ័យនៅក្នុងធូលីដីអើយ ចូរភ្ញាក់ឡើង ហើយច្រៀងចុះ ដ្បិតទឹកសន្សើម របស់ឯង ប្រៀបដូចជាទឹកសន្សើមពេលព្រលឹម ឯដីនឹងបញ្ចេញមនុស្សស្លាប់មក» (អេសាយ ២៦៖១៩)។ បន្ទាប់មក មនុស្សដែលរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ គេនឹងអង្គុយចុះនៅក្នុងពិធីជប់លៀងមួយ ជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ (អេសាយ ២៥៖៦)។ មនុស្សទាំងអស់ដែលព្រះយេស៊ូវសង្គ្រោះពីគ្រប់សម័យកាលនោះ ពួកគេនឹងអង្គុយចុះ រួមទាំងអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់លោកអ្នក ដែលបានជឿដល់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ។
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២០ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២
ក្រឹត្យវិន័យទី១
សូមអានបទគម្ពីរដានីយ៉ែល ១២។ តើយើងបានរកឃើញសេចក្តីសង្ឃឹមអ្វី នៅក្នុងជំពូកនេះ ទាក់ទងទៅនឹងការរស់ឡើងវិញ? យើងបានឃើញរួចមកហើយថា ការរស់ឡើងវិញគឺជាគ្រាមួយ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវនឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់អោយរស់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។
--------------------------------------------------------
ខគម្ពីរដានីយ៉ែល ១២៖១ បានពិពណ៌នាអំពីមីកែល។ មីកែលគឺជា «មហាទេវតា» (ដានីយ៉ែល ១២៖១)។ មនុស្សជាច្រើនមិនបានដឹងថា មីកែលគឺជាអ្នកណានោះទេ។ ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរដានីយ៉ែលបាន ផ្តល់តម្រុយដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់យើង។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនេះ សុបិនទាំងអស់របស់លោកដានីយ៉ែលអំពីអនាគតសុទ្ធតែត្រូវបញ្ចប់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ ហើយនិងនគររបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ យើងអាចយល់បាន ដែរថា ជំពូក១២ក៏នឹងពិពណ៌នាអំពីព្រះយេស៊ូវ និងស្ថានសួគ៌ផងដែរ។ ម៉្យាងទៀត យើងក៏បានអានអំពី ព្រះនាមខុសៗគ្នាជាច្រើនរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅក្នុងខដទៃទៀតនៃកណ្ឌគម្ពីរដានីយ៉ែលផងដែរ។ ព្រះអម្ចាស់ ក៏មានព្រះនាមថា «អ្នកជាកំពូលបណ្តាច់នៃពួកពលបរិវារ» ផងដែរ។ ក៏មានព្រះនាមដទៃទៀត នៅក្នុង កណ្ឌគម្ពីរដានីយ៉ែល សម្រាប់ព្រះអម្ចាស់ផងដែរ ដូចជា៖ «ព្រះអម្ចាស់លើអស់ទាំងព្រះអម្ចាស់» (ដានីយ៉ែល ៨៖២៥) «អ្នកដែលចាក់ប្រេងតាំង» (ដានីយ៉ែល៩៖២៥) ហើយនិង «មីកែល ជាមហាទេវតា» (ដានីយ៉ែល ២១៖១)។ ដូច្នេះ យើងគួរតែគិតឃើញថា មីកែលក៏ជាព្រះនាមមួយទៀតរបស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ។
មកទល់សប្តាហ៍នេះ យើងបានក្រឡេកមើលខគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងនេះ ដូចជា៖ យ៉ូប ១៩៖២៥-២៧; ទំនុកដំកើង ៤៩៖១៥; ទំនុកដំកើង ៧១៖២០ និងអេសាយ ២៦៖១៩។ ខទាំងអស់នេះបាន ពិពណ៌នាអំពីការរស់ឡើងវិញនៃមនុស្សដែលបានសង្គ្រោះ។ បានសេចក្តីថា ខទាំងនេះបានពិពណ៌នា អំពីគ្រាមួយ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវនឹងប្រោសអោយរាស្ត្ររបស់ទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ បទ គម្ពីរដានីយ៉ែល ១២ ក៏បានពិពណ៌នាអំពីគ្រាមួយ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវនឹងប្រោសមនុស្សដែល បានសង្គ្រោះទាំងអស់ ព្រមទាំងមនុស្សអាក្រក់មួយចំនួនក្នុងពេលតែមួយផងដែរ។ តើនៅពេលណាទៅ? គឺនៅពេលដែល «នៅគ្រានោះ មីកែល ជាមហាទេវតាដែលដំណាងពួកកូនចៅរបស់សាសន៍អ្នក»។ នៅ គ្រានោះ ព្រះបានបណ្តាលអោយលោកដានីយ៉ែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដល់ម៉្លេះបានជាចាប់តាំងពីមាន នគរដរាបដល់វេលានោះឯង នោះមិនដែលកើតមានយ៉ាងដូច្នោះឡើយ ហើយនៅគ្រានោះ សាសន៍អ្នក នឹងបានប្រោសឲ្យរួច គឺអស់អ្នកណាដែលមានកត់ទុកក្នុងបញ្ជី»។ បន្ទាប់មក «ពួកអ្នកដែលដេកលក់នៅក្នុង ធូលីដី និងភ្ញាក់ឡើងវិញជាច្រើន គឺខ្លះឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច និងខ្លះឲ្យបានសេចក្តីអាម៉ាស់ ខ្មាស ហើយឲ្យបានជាទីខ្ពើមឆ្អើម នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ» (ដានីយ៉ែល ១២៖២)។
មនុស្សជាច្រើនបានជឿថា ខគម្ពីរដានីយ៉ែល១២៖២ បានសំដែងអំពីមនុស្សអាក្រក់មួយក្រុម ដែលព្រះនឹងដាស់ពួកគេពីស្លាប់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។ ក្រុមនេះនឹងរស់ឡើងវិញជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ដែលបានសង្គ្រោះ»។ (សូមអាន Ellen G. White, The Great Controversy, page 637; see also Friday’s study)។
ថ្ងៃសុក្រ ទី២១ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន Ellen G. White, “Visions of Future Glory,” pages 727-733, in Prophets and Kings។
«ហើយពួកអ្នកដែលដេកលក់នៅក្នុងធូលីដី និងភ្ញាក់ឡើងវិញជាច្រើន គឺខ្លះឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច និងខ្លះឲ្យបានសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាស ហើយឲ្យបានជាទីខ្ពើមឆ្អើម នៅអស់កល្បជា និច្ចវិញ» (ដានីយ៉ែល ១២៖២)។ គ្រប់គ្នាដែលបានស្លាប់ ដោយសារតែការជឿទៅលើសារនៃទេវតាទី៣ នោះ ពួកគេនឹងរស់ឡើងវិញ។ មនុស្សទាំងនេះនឹងក្រោកចេញពីផ្នូរជាមួយនឹងរូបកាយថ្មី ដែលពេញទៅ ដោយសិរីល្អ។ រូបកាយថ្មីនេះ មិនចេះស្លាប់ឡើយ។ ពួកអ្នកដែលបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនឹងស្តាប់សេចក្តី សន្យានៃក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ។ ព្រះបានតាំងសេចក្តីសន្យានេះជាមួយនឹងអស់អ្នកណា ដែលបានគោរព បញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់។ មួយក្រុមទៀតក៏បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នៅគ្រានេះផងដែរ គឺថា៖ «នោះគ្រប់ទាំងភ្នែកនឹងឃើញទ្រង់ ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលចាក់ទ្រង់ផង» (វិវរណៈ ១៖៧)។ ក្រុមនេះរួមមានទាំងមនុស្ស ដែលបានសើចចំអកដល់ព្រះយេស៊ូវ ខណៈដែលទ្រង់កំពុងព្យួរនៅលើឈើឆ្កាង។ ព្រះក៏នឹងដាស់មនុស្ស ដែលបានប្រឆាំងទាស់នឹងក្រឹត្យវិន័យ និងធ្វើបាបរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ព្រះនឹងប្រោសមនុស្សអាក្រក់ ទាំងនេះឡើង ដើម្បីអោយពួកគេអាចមើលព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ពួកគេនឹងបានឃើញព្រះប្រទានកិត្តិយសដល់មនុស្ស ដែលស្មោះត្រង់ និងគោរពតាមទ្រង់»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, The Great Controversy, page 637, adapted។
«ព្រះគឺជាអ្នកដែលប្រទានជីវិត។ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រទានជីវិតនេះ ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រោសអ្នកដែលបានសង្គ្រោះពីស្លាប់ឡើងវិញ។ គ្រានេះត្រូវបានហៅថា ជាការរស់ឡើងវិញជាលើកទី១។ នៅគ្រា នោះ ព្រះនឹងផ្លុំត្រែ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលបានស្លាប់នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវនឹងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ រហូតដល់គ្រានោះមកដល់ ព្រះនឹងរក្សាពួកបរិសុទ្ធ ដែលកំពុងដេកលក់នោះ អោយមានសុវត្ថិភាព។ ព្រះ នឹងការពារពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ប្រៀបដូចជាត្បូងដ៏មានតម្លៃយ៉ាងដូច្នេះដែរ។ ព្រះបានជ្រាបអំពីឈ្មោះ នៃអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ម្នាក់ៗ។ នៅពេលដែលពួកគេរស់ឡើងវិញ ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏រស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ ពួកគេដែរ។ ពួកគេនឹងបានបរិសុទ្ធ ដូចជាព្រះយេស៊ូវដែរ។ ដោយសារតែពួកគេបរិសុទ្ធនេះហើយ បាន ជាព្រះនឹងប្រោសពួកគេអោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, volume 4, page 1143, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- ផ្កាយមានចំនួនរាប់ពាន់លាន។ ផ្កាយទាំងនេះខ្លះមានភពនៅព័ទ្ធជុំវិញពួកវា។ ព្រះបានបង្កើតផ្កាយ និងភពទាំងអស់នេះ។ ព្រះបានថែរក្សាផ្កាយ និងភពទាំងអស់នេះ ហើយក៏ស្គាល់ឈ្មោះពួកវាផងដែរ (ទំនុកដំកើង ១៤៧៖៤)។ ព្រះរបស់យើងមានអំណាចជាទីបំផុត។ តើការគិតអំពីការដែលព្រះបានបង្កើត យើងនេះ អាចជួយអោយយើងជឿទៅលើការរស់ឡើងវិញដោយរបៀបណា?
- បទគម្ពីរហេព្រើរ ១១ បានពិពណ៌នាអំពី «វីរជននៃសេចក្តីជំនឿ» នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ តើជំពូក នេះអាចជួយអោយយើងយល់អំពីសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលមនុស្សនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់មាន មុនពេល ដែល ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកផែនដីនេះ សុគត និងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះ ដោយរបៀបណា?
រឿងខ្លី
ការចែករំលែកទឹករស់
លោកអាន់តូនីយ៉ូ ម៉ាល់ដូណាដូ (Antonio Maldonado) មិនចេះភាសាអង់គ្លេសច្រើននោះទេ ម្ល៉ោះហើយ គាត់បានទៅរកអ្នកបកប្រែម្នាក់ពីកន្លែងទទួលភ្ញៀវនៅឯសេតវិមាននៃសហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុង រដ្ឋធានីវ៉ាស៊ីនតោន។ លោកអាន់តូនីយ៉ូ ដែលជាសមាជិកនៃគណៈប្រតិភូផ្នែករុករករ៉ែ មកទស្សនាពីប្រទេស ប៉េរូ បានសង្កេតឃើញ គេចាក់ស្រាវីស្គីដ៏ពេញនិយមមួយ ប៉ុន្តែ គាត់បានសុំទឹកបរិសុទ្ធមួយកែវពីអ្នករត់តុ វិញ ដើម្បីលើកជុលជាមួយប្រធានាធិបតី លីនដុន ប៊ី ចនសិន (Lyndon B. Johnson)។ គាត់បានប្រើពាក្យយ៉ាងស្រទន់ទៅអ្នករត់តុនោះ តាមរយៈអ្នកបកប្រែ។ វាគឺជាសំណើដ៏ពិបាកមួយ។ ដ្បិតមនុស្ស ទាំងអស់គេកាន់កែវស្រាវីស្គី រីឯលោកអាន់តូនីយ៉ូមិនចង់សំដែងឡើយ។ គាត់មិនចង់ធ្វើអោយគណៈប្រតិភូ អាប់ឱនឡើយ ខណៈដែលពួកគេបញ្ចប់នូវកិច្ចចរចារពាណិជ្ជកម្មនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ ប៉ុន្តែ គាត់បានធ្វើ ការបេ្តជ្ញាចិត្តមួយ តាំងតែពីក្មេងមកថា គាត់មិនញុាំស្រាទៀតទេ បន្ទាប់ពីបានដឹងអំពីសភាពនៃការស្រវឹង របស់ខ្លួននៅក្នុងផ្ទះនៅឯប្រទេសប៉េរូ។ នៅឆ្នាំ១៩៦៣ ជាងពីឆ្នាំមុននោះ គាត់បានថ្វាយចិត្តរបស់គាត់ ដល់ព្រះយេស៊ូវ បន្ទាប់ពីគាត់បានឮនូវការផ្សាយតាមវិទ្យុសំឡេងនៃបទទំនាយមក។ ខណៈដែលលោកអាន់តូនីយ៉ូកំពុងតែនិយាយយ៉ាងស្រទន់ជាមួយនឹងអ្នករត់តុនៃសេតវិមាននោះ បុរសម្នាក់បានសម្លឹងមើល គាត់។ បុរសនោះបានសម្លឹងមើលអ្នករត់តុ ខណៈដែលគាត់យកទឹកមួយកែវជូនដល់លោកអាន់តូនីយ៉ូ។ នៅពេលដែលលោកអាត់តូនីយ៉ូចាប់យកកែវទឹកនោះ គាត់បានឮសំឡេងមួយនិយាយឡើង។ សំឡេង នោះបាននិយាយថា «អ្នករត់តុចាំមួយភ្លេត តើលោកខាងនេះបានស្នើសុំអ្វីដែរ?។ អ្នករត់តុនោះបានតប ទៅវិញថា «គាត់ម្នាក់នេះបានស្នើសុំទឹកបរិសុទ្ធមួយកែវជំនួសអោយស្រាវីស្គី។ លោកលីនដុនបានហុចកែវស្រាវីស្គីរបស់គាត់ទៅអោយអ្នករត់តុដែរ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា «ខ្ញុំសុំទឹកបរិសុទ្ធមួយកែវដែរ»។ បន្ទាប់ពីលើកកែវជុលគ្នារួចហើយ ប្រធានាធិបតីបានបានចូលទៅជិតលោកអាន់តូនីយ៉ូ គាត់បានខ្សឹប សួរលោកអាន់តូនីយ៉ូថា «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនញុំាំស្រាដូចអ្នកដទៃអ៊ីចឹង?»។ ដោយមានជំនួយពីអ្នក បកប្រែ លោកអាន់តូនីយ៉ូបានតបទៅវិញទាំងញញឹមថា «កាលពីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានសន្យាថា ខ្ញុំនឹងមិនញុាំ ស្រាទៀតឡើយ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកទៀត ខ្ញុំបានស្បថបែបនេះម្តងទៀតជាមួយនឹងព្រះ មកទល់ថ្ងៃនេះ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដំណើរការទៅយ៉ាងល្អប្រសើរ»។
ប្រធានាធិបតីបានចាប់ដៃគាត់ ហើយមានប្រសាសន៍ថា «ខ្ញុំក៏ជាមនុស្សគោរពពាក្យសម្បថដែរ សូមអោយព្រះប្រទានពរដល់អ្នកផងចុះ»។ ការសន្ទនានោះបានបញ្ចប់ដោយការចាប់ដៃគ្នាយ៉ាងមុឺងម៉ាត់។
នៅពេលដែលលោកអាន់តូនីយ៉ូដើរមកឯកន្លែងទទួលភ្ញៀវវិញ គាត់មានអារម្មណ៍ថា មានមនុស្ស ជាច្រើនបានសម្លឹងមកឯគាត់ទាំងចង់ដឹងចង់ឃើញ។ ទម្លាប់របស់គាត់មិនទទួលទានគ្រឿងស្រវឹង ដែល បានពង្រឹងដោយជំនឿរបស់គាត់នេះ បានធ្វើអោយប៉ះពាល់ចិត្តដល់មនុស្សមានអំណាចបំផុតនៅលើ ផែនដី។ ចិត្តរបស់គាត់រីករាយជាខ្លាំង ដែលគាត់អាចធ្វើជាអ្នកទូតរបស់ព្រះនៅក្នុងសេតវិមាននោះ។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
ទុកជាថ្លែងអំណរគុណចំពោះព្រះពរខាងឯវិញ្ញាណ
យើងបានថ្វាយព្រះជាមួយនឹងតង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយសទ្ធា ដោយសារតែទ្រង់បានជ្រើស តាំងអ្នកដឹកនាំខាងឯវិញ្ញាណ ដើម្បីបម្រើដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ កណ្ឌគម្ពីររបស់លោកម៉ូសេបានលើកឡើង អំពីក្រុមពិសេសនៃអ្នកដឹកនាំខាងឯវិញ្ញាណទាំង២ក្រុម ព្រមទាំងរបៀបផ្គត់ផ្គង់ដែលបានទទួលផងដែរ។ យើងបានអានខគម្ពីរជនគណនា ១៨៖២ ដែលបានសំដែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ឯពួកលេវីជាបងប្អូនឯង គឺ ជាពូជអំបូរនៃអយ្យកោឯង នោះត្រូវនាំមកជិតជាមួយ និងឯង ឲ្យបានភ្ជាប់ពួកជាមួយគ្នា ហើយជួយការងារ ផង តែឯង ហើយនឹងកូនចៅឯង ត្រូវនៅចំពោះមុខត្រសាលនៃសេចក្តីបន្ទាល់វិញ»។ ពួកសង្ឃ និងពួក លេវីត្រូវបានដាក់អោយអាន និងធ្វើតាមជំពូកនេះ។ ពួកសង្ឃត្រូវបានចាត់តាំងនៅកន្លែងសាសនា និងនៅ ក្នុងរោងឧបោសថ រីឯពួកលេវីវិញត្រូវមើលថែរក្សារបស់របរផ្សេងៗទៀតជាកិច្ចសិទ្ធិនៃរោងឧបោសថ។ ក្រុមនីមួយៗមានទំនួលខុសត្រូវច្បាស់លាស់ ទោះបីជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងមូល «សុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធ» (និក្ខមនំ ១៩៖៦) ក៏ដោយ។ ព័ន្ធកិច្ចបម្រើព្រះរបស់ពួកគេបាននាំមកនូវព្រះពរ ជាច្រើនខាងឯវិញ្ញាណ។
តើពួកគេបានទទួលនូវការទំនុកបម្រុងចំពោះតម្រូវការរបស់ពួកគេដោយរបៀបណាដែរ? យើង បានអាននៅក្នុងខគម្ពីរលេវីវិន័យ ១៨៖៨ និងខ២៤ ដែលសំដែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ក្នុងតង្វាយទាំងប៉ុន្មាន របស់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលទុកនឹងឯង អញបានឲ្យតង្វាយទាំងនោះចំពោះឯង និងពួកកូនចៅឯង ទុកជា កំរៃនៅអស់កល្បជានិច្ច ដោយព្រោះការចាក់ប្រេងតាំងជាសង្ឃ» «ដ្បិតអស់ទាំងតង្វាយ ដែលពួកកូនចៅ អ៊ីស្រាអែលថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ដល់ព្រះយេហូវ៉ា ទុកជាតង្វាយលើកចុះឡើង នោះអញបានឲ្យដល់ពួក លេវីទុកជាមរដកហើយ»។ ព្រះបានប្រទានតង្វាយសទ្ធាដ៏បរិសុទ្ធ ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ដល់ពួកសង្ឃ រីឯតង្វាយ១០ហូត១ ទ្រង់ប្រទានដល់ពួកលេវីវិញ។ ការផ្ទេរធនធានទាំងនេះគឺជាមធ្យោបាយមួយ ដែលព្រះបានប្រើ ដើម្បីនឹងគាំទ្រដល់អ្នកដឹកនាំខាងឯវិញ្ញាណនៅក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាលពីសម័យ មុន។ ការប្រទាននេះមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងសេចក្តីពិត ដែលព័ន្ធកិច្ចសំខាន់របស់ពួកគេទាមទារអោយ មានការឧទ្ទិសថ្វាយទាំងស្រុង។ ព្រះយេស៊ូវ និងលោកប៉ុលបានយល់ឃើញថា គួរតែយកនូវគោលការណ៍ ដដែលនេះមកគាំទ្រដល់អ្នកដឹកនាំខាងឯវិញ្ញាណនៃពួកជំនុំបន្តទៅទៀត (ម៉ាថាយ ១០៖៩-១០; កូរិនថូស ទី១ ៩៖៣-១០; ១៦៖២)។
ប៉ាស្ទ័រ និងអ្នកដឹកនាំខាងឯវិញ្ញាណដទៃទៀតគឺជាប្រភពមួយនៃព្រះពរ។ តើតង្វាយ១០ហូត១ ឬតង្វាយសទ្ធារបស់ខ្ញុំត្រូវបានបង់ទៅអោយពួកគាត់ដែរឬទេ? ចម្លើយគឺមិនមែនទេ។ តង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយសទ្ធាដែលត្រឡប់ចូលមកនេះ បានក្លាយទៅជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះវិញ ហើយទ្រង់ក៏ចាត់ចែងតង្វាយទាំងនេះទៅតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ហេតុផលដ៏ល្អមួយ ដែល គួរថ្វាយតង្វាយនោះ គឺដើម្បីសហការជាមួយនឹងព្រះនៅក្នុងការគាំទ្រកិច្ចការសំខាន់ៗ នៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចបម្រើព្រះរបស់ទ្រង់វិញ។ សប្តាហ៍នេះ ខណៈពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយនឹងតង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយទៀងទាត់របស់យើង តាមសេចក្តីសន្យានោះ មានន័យថា យើងកំពុងតែសប្បាយរីករាយជាមួយនឹងឱកាសនៃការចូលរួមនៅក្នុងបេសកកម្មសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ហើយ។
សេចក្តីអំពាវនាវ៖
«ដ្បិតអស់ទាំងតង្វាយ ដែលពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ដល់ព្រះយេហូវ៉ា ទុកជាតង្វាយលើកចុះឡើង នោះអញបានឲ្យដល់ពួកលេវីទុកជាមរដកហើយ ហេតុនោះបានជាអញបាន ប្រាប់គេថា គេគ្មានកេរអាករនៅក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែលទេ (ជនគណនា ១៨៖២៤)។
សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
«ឱព្រះអម្ចាស់អើយ យើងបាននាំយកតង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយសទ្ធារបស់យើងមក ថ្វាយព្រះអង្គ ដើម្បីទុកជាការថ្លែងអំណរគុណចំពោះព្រះពរខាងឯវិញ្ញាណ ដែលទូលបង្គំបានទទួលតាម រយៈពួកជំនុំ និងអ្នកបម្រើដែលទ្រង់បានកំណត់នេះ។ ដ្បិតទូលបង្គំមានសំណាងណាស់ ដែលបានក្លាយមកជាផ្នែកមួយនៃផែនការរបស់ទ្រង់នេះ។