សូមអានខគម្ពីរយ៉ូហាន១១៖១-៤៤។ តើជំងឺដំកាត់ និងសេចក្តីស្លាប់របស់លោកឡាសារបាននាំ «កិត្តិសព្ទដល់ព្រះ» និងលើកដំកើងដល់ «ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ» ដោយរបៀបណាដែរ?
យើងបានឃើញហើយថា ព្រះយេស៊ូវចូលចិត្តប្រើពាក្យ «ដេកលក់» ដើម្បីបកស្រាយអំពី «សេចក្តី ស្លាប់»។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវឮថា លោកឡាសារមានជំងឺនោះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា «ឡាសារ ជាសំឡាញ់យើង គាត់បានដេកលក់ទៅហើយ ខ្ញុំទៅដើម្បីនឹងដាស់គាត់ឡើង» (យ៉ូហាន ១១៖១១)។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមួយចំនួនបានគិតថា ព្រះយេស៊ូវចង់មានន័យថា លោកឡាសារកំពុងតែដេកលក់ទៅលើគ្រែ (យ៉ូហាន ១១៖១១-១៣)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានបកស្រាយថា៖ «ឡាសារស្លាប់ហើយ» (យ៉ូហាន ១១៖១-១៤)។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវទៅដល់ភូមិបេថានី លោកឡាសារបានស្លាប់អស់រយៈពេល៤ថ្ងៃទៅ ហើយ។ នៅពេលដែលសពចាប់ផ្តើមធំក្លិននោះ ពួកបណ្តាជនបានដឹងថា លោកឡាសារបានស្លាប់បាត់ ទៅហើយ។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់នាងម៉ាថា «ប្អូននាងនឹងរស់ឡើងវិញ» (យ៉ូហាន ១១៖២៣)។ នាងម៉ាថាបានទូលព្រះយេស៊ូវថា នាងជឿទៅលើការរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុត។ ការរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុតគឺជាគ្រាមួយដែលព្រះនឹងប្រោសអោយរាស្ត្ររបស់ទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់នាងម៉ាថា ថា៖ «ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅនាងថា ប្អូននាងនឹងរស់ឡើងវិញ ម៉ាថាទូលទ្រង់ថា ខ្ញុំដឹងថា នៅថ្ងៃចុងបំផុត កាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងវិញដែរ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅនាងថា ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ ហើយគង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ នាងជឿសេចក្តីនេះឬទេ» (យ៉ូហាន ១១៖២៣-២៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានបន្ថែមទៀតថា «តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា បើសិនជានាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីល្អនៃព្រះទេឬអី» (យ៉ូហាន ១១៖៤០)។ នាងម៉ាថាបានជឿព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដ្បិតនាងបានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឹនៅពេលដែលទ្រង់បានប្រោសលោកឡាសារពីស្លាប់ឡើងវិញ។
ព្រះគម្ពីរបានសំដែងថា ព្រះបានបង្កើតជីវិតទាំងអស់ (ទំនុកដំកើង ៣៣៖៦)។ ព្រះអាចធ្វើជីវិត ថ្មីឡើងវិញតាមរយៈសេចក្តីបង្គាប់របស់ទ្រង់។ នេះគឺជាអ្វីដែលបានកើតឡើងជាមួយនឹងលោកឡាសារ។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានដ៏ខ្លីមួយរួចមក ព្រះយេស៊ូវបានបន្លឺវាចាថា «ឡាសារអើយ ចូរចេញមក» (យ៉ូហាន ១១៖៤៣)។ នៅពេលដែលហ្វូងមនុស្សឃើញឡាសារដើរចេញពីផ្នូរមកនោះ ពួកគេបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើអោយមនុស្សរស់មែនពិត។ ព្រះយេស៊ូវមានអំណាចដូចជាព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតផែនដីនេះជាមួយនឹងអំណាចដូចជាព្រះនេះហើយ។ ជាមួយនឹងអំណាចដូចជាព្រះនេះ ព្រះនឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់អោយរស់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រោសឡាសារនោះ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានទីសំគាល់មួយថា ទ្រង់មានអំណាចលើសេចក្តីស្លាប់។ តើលោកអ្នកត្រូវការភ័ស្តុតាងបន្ថែមទៀត ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះពេញទៅដោយអំណាចដែរឬទេ?
សូមអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងខគម្ពីរយ៉ូហាន ១១៖២៥, ២៦។ តើព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀនយើងយ៉ាងដូចម្តេច អំពីអ្នកដែលបានជឿដល់ទ្រង់នោះ? តើហេតុអ្វីបានជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវផ្តល់នូវសេចក្តីសង្ឃឹមដល់យើងច្រើនម្ល៉េះ?
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៨ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន Ellen G. White, “The Death of Moses,” pages 469-480, in Patriarchs and Prophets; “The Voice of Stern Rebuke,” pages 129-142; “A Prophets and Peace”; pages 235-243, in Prophets and Kings; “The Centurion,” pages 318-319; “The Touch of Faith,” pages 342, 243; “Lazarus, Come Forth,” pages 524-536, in The Desire of Ages។
«នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ មានជីវិត។ ជីវិតនេះមិនមែនកើតចេញពីអ្វីមួយផ្សេងទៀតនោះឡើយ។ ‘ឯអ្នកណាដែលមានព្រះរាជបុត្រា នោះក៏មានជីវិតដែរ តែអ្នកណាដែលគ្មានព្រះរាជបុត្រានៃព្រះទេ នោះគ្មានជីវិតឡើយ’ (យ៉ូហានទី១ ៥៖១២)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះ។ ក្នុងនាមជាព្រះ ព្រះយេស៊ូវអាចប្រទាន ជីវិតអស់កល្បដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ‘ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅនាងថា ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ នាងជឿសេចក្តីនេះឬទេ’ (យ៉ូហាន ១១៖២៥, ២៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញអនាគតដែលទ្រង់នឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់អោយរស់ឡើងវិញ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកជាលើកទី២។ នៅពេលនោះ រាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងផ្លាស់ប្តូរទៅ ព្រមទាំងទទួលបានរូបកាយថ្មីផងដែរ។ ព្រះនឹងយកពួកគេទៅឯស្ថានសួគ៌។ ពួកគេនឹងមិនស្លាប់ឡើយ។ ការអស្ចារ្យ នេះគឺជាសេចក្តីសន្យាមួយដែលបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រោសអ្នកដែលបានសង្គ្រោះទាំងអស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ តាមរយៈព្រះបន្ទូល និងព្រះរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវបានបន្លឺវាចាថា ទ្រង់គឺជាអ្នកប្រទានជីវិតដល់មនុស្សស្លាប់។ មិនយូរប៉ុន្មាន ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ ប៉ុន្តែ មុនពេលដែលទ្រង់សុគត ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថា ទ្រង់មានអំណាចលើសេចក្តីស្លាប់។ ទ្រង់បានបង្ហាញថា ទ្រង់អាចប្រទានជីវិតអស់កល្បដល់យើងបាន»។ ដកស្រង់ Ellen G. White, The Desire of Ages, page 530, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- យើងក៏ស្លាប់ដូចជា៖ សត្វមាន់ សត្វការស្ទ័រ សត្វអយស្ទ័យ (oysters) និងសត្វដទៃផងដែរ។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែដឹងថា យើងនឹងត្រូវស្លាប់ (សូមអានខគម្ពីរ ៩៖៥)។ ប៉ុន្តែ សត្វទាំងអស់មិនដឹងថា ពួកវានឹងត្រូវស្លាប់នោះទេ។ តើហេតុអ្វីបានជាសេចក្តីសន្យានៃការរស់ឡើងវិញដែលថា ព្រះនឹងប្រោសអោយយើងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះ សំខាន់ម្ល៉េះសម្រាប់យើង?
- អ្នកគ្រីស្ទាន និងអ្នកដទៃជាច្រើននាក់បានគិតថា ពួកគេនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ។ តើហេតុអ្វីបានគោលគំនិតនេះជាគោលគំនិតមិនត្រឹមត្រូវ? តើគួរត្រូវការការរស់ឡើងវិញដែរឬទេ ប្រសិនបើមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅនោះ? សូមពន្យល់។
រឿងខ្លី
ទូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ
គោលដៅមួយរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំនៃសាលារៀនលេខ ហ្វ័រេស (Lake Forest) នៅក្នុងទីក្រុងអ័រឡង់ដូ (Orlando) រដ្ឋផ្លរីដា (Florida) គឺចង់ស្គាល់សិស្សម្នាក់ៗអោយបានជិតស្និទ្ធ។ នេះ គឺជាបញ្ហាប្រឈមមួយនៅក្នុងសាលារៀនដែលមានសិស្ស៤៥០នាក់នៅក្នុងចន្លោះនៃឆ្នាំ១៩៧០។
នៅដើមឆ្នាំសិក្សា មានសិស្សម្នាក់បានមកឯខ្ញុំ សួរថា៖ «តើលោកគ្រូបានស្គាល់លោកប៉ុលហើយឬនៅ? ខ្ញុំបានឆ្លើយថា នៅទេ។ សិស្សបាននិយាយទៀតថា «លោកគ្រូគួរតែស្គាល់គាត់ យ៉ាងហោចក៏ដឹងថា គាត់មកពីរដ្ឋណាដែរ»។
ពេលឮបែបនេះហើយ ធ្វើអោយខ្ញុំកាន់តែចង់ដឹងចង់ឃើញ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានអញ្ជើញលោកប៉ុល មកកាន់ការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ។ គាត់គឺជាក្មេងអៀនព្រានម្នាក់ដែលមានអាយុ១៦ឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា «ប៉ុល តើអ្នកមកពីរដ្ឋណាដែរ?»។ គាត់បានឆ្លើយថា «ខ្ញុំមកពីទីក្រុងផ្លេន (Plains) ដែលជាទីក្រុងតូចមួយនៅក្នុងរដ្ឋជកជី (Georgia) លោកគ្រូ»។ ខ្ញុំបានចំហមាត់ធំៗ រួចនិយាយថា «អូ ទីក្រុងនេះគឺជាកន្លែងដែលប្រធានាធិបតីជីមមី ខាតធឺរ (Jimmy Carter) ស្នាក់នៅ»។ ខ្ញុំក៏សួរទៀតថា «ប៉ុល តើអ្នកស្គាល់ ប្រធានាធិបតីម្នាក់នេះដែរឬទេ? គាត់ឆ្លើយថា «បាទ លោកគ្រូ។
នៅដើមរដូវក្តៅនោះ គាត់ត្រូវការការងារមួយ ដើម្បីបង់ថ្លៃសិក្សារបស់គាត់នៅឯសាលារៀន លេខ ហ្វ័រេស ហើយគាត់បានទទួលការងារនៅឃ្លាំងសណ្តែកដី ដែលជាឧស្សាហកម្មសំខាន់មួយនៅក្នុងទីក្រុងផ្លេន។ គាត់រំភើបក្នុងការធ្វើការងារនេះជាខ្លាំងថែមទាំងគិតថា គាត់បានចរចារឿងឈប់នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍រួចរាល់ហើយដែរ។ ប៉ុន្តែ អ្នកគ្រប់គ្រងការងាររបស់គាត់បានបញ្ឈប់គាត់ភ្លាម នៅពេលដែលគាត់បានចាកចេញកាលពីថ្ងៃសុក្រ ដោយសន្យាថា គាត់នឹងត្រលប់មកធ្វើការវិញនៅថ្ងៃចន្ទក្រោយ។ អ្នកគ្រប់គ្រងការងារបាននិយាយថា «ទេ ឯងត្រូវតែមកនៅថ្ងៃស្អែក ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកក៏យើងធ្វើការដែរ»។ លោកប៉ុលបានតបទៅវិញថា «ប៉ុន្តែ លោកក៏ដឹងថា ខ្ញុំគឺជាសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទម្នាក់ដែរ»។ អ្នកគ្រប់គ្រងបាននិយាយថា «ឯងត្រូវតែមកធ្វើការនៅថ្ងៃស្អែក បើមិនអ៊ីចឹងទេ ឯងមិនបាច់មកទៀតទេ»។ លោក ប៉ុលបានគិតមួយស្របក់ រួចនិយាយថា «តើខ្ញុំអាចនិយាយជាមួយនឹងម្ចាស់ឃ្លាំងបានដែរឬទេ?»។ អ្នកគ្រប់គ្របបានឧទានថា «ប៉ុន្តែ ម្ចាស់ឃ្លាំងនេះ គឺជាលោកប្រធានាធិបតី»។ លោកប៉ុលបានសួរថា «ឥឡូវនេះ គាត់នៅក្រុងដែរឬទេ?»។ អ្នកគ្រប់គ្រងបាននិយាយទៀតថា «ប៉ុន្តែ យើងគិតថា និយាយជាមួយគាត់ក៏គ្មានអីផ្លាស់ប្តូរដែរ»។
លោកប៉ុលក៏ធ្វើដំណើរទៅឯផ្ទះរបស់លោកខាតធឺរ។ គាត់ត្រូវឆ្លងកាត់អ្នកយាម ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែអាចអង្គុយនិយាយជាមួយលោកប្រធានាធិបតីបាន។ លោកជីមមី ខាតធឺរ បានស្តាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ នៅពេលគាត់ពន្យល់ពីស្ថានភាព និងការប្រតិបត្តិរបស់គាត់នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ថ្ងៃទី៧។ លោកប្រធានាធិបតីបាននិយាយថា «ខ្ញុំពិតជាគោរពយុវជនណាដែលមានជំនឿមុតមាំ ដូចជាអ្នកអ៊ីចឹង ដូច្នេះ អ្នកអាចឈប់នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍បាន»។ ក្មេងជំទង់អាយុ១៦ឆ្នាំដែលមានសម្តីទន់ភ្លន់ម្នាក់នេះ បានក្លាយ ទៅជាទូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដល់ប្រធានាធិបតេយ្យនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។
អ្នក ហើយនិងខ្ញុំគឺជាទូតសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ។ «ដូច្នេះ យើងខ្ញុំជាទូតដំណាងព្រះគ្រីស្ទ ហាក់ដូចជាព្រះទ្រង់អង្វរដោយសារយើងខ្ញុំ» (កូរិនថូសទី២ ៥៖២០)។ ដោយមានជំនួយពីព្រះគ្រីស្ទ ចូរអោយយើងធ្វើជាទូតដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់របស់ទ្រង់ផងចុះ។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា . . . ពីគ្រប់របស់ទាំងអស់
យើងបានថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយនឹងតង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយសទ្ធារបស់យើង ដោយសារតែតង្វាយទាំងនេះគឺជាឱកាស និងជាព្រះពរសម្រាប់ទូលបង្គំ។ ប៉ុន្តែ តើយើងពិតជាមានអារម្មណ៍បែបនេះដែរឬទេ? មានពេលខ្លះ យើងបានជជែកវែកញែកយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ថា អ្នកណាដែលគួរតែថ្វាយតង្វាយ១០ហូត១នេះ។ អ្នកខ្លះបានហាមមិនអោយអនុវត្តនូវការថ្វាយតង្វាយ១០ហូត១នេះ នៅក្នុងក្រុមដែល នៅមានកម្រិតនោះ ដោយបានប្រើសម្រង់មតិនៅក្នុងខគម្ពីរលេវីវិន័យ ២៧៖៣០, ៣២ ដែលបានសំដែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ហើយផលពីដី១ភាគក្នុង១០ ទោះបើជាផលដែលកើតពីដី ឬជាផ្លែឈើនោះជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា ហើយត្រូវតែបានទុកជាបរិសុទ្ធសំរាប់ទ្រង់» «ឯហ្វូងសត្វធំ ឬតូច១ភាគក្នុង១០ គឺសត្វណាក៏ដោយដែលចូលទៅក្រោមដំបង នោះត្រូវជាតង្វាយ១ភាគក្នុង១០ទុកជាបរិសុទ្ធដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ បទគម្ពីរនេះបានផ្តោតទៅលើតង្វាយ១០ហូត១ ដែលបានផលមកពីការដាំដុះ និងការចិញ្ចឹមសត្វ។ តើការអនុវត្តនូវការដាក់តង្វាយ១០ហូត១នេះ ប្រើសម្រាប់តែកសិករ និងអ្នកចិញ្ចឹមប៉ុណ្ណោះ ឬយ៉ាងណាទៅ? តើអ្នកជំនួញ អ្នកមេកានិច គ្រូបង្រៀន អ្នកសំណង់ ឬអ្នកដទៃទៀតដែលបានទទួលនូវប្រាក់ចំណូលជាលុយសុទ្ធនោះ មិនអាចថ្វាយតង្វាយ១០ហូត១នេះទេ មែនទេ? អ្នកខ្លះអាចនឹងសប្បាយចិត្តជាមួយនឹងការហាមប្រាមនេះ អ្នកខ្លះទៀតក៏មិនសប្បាយចិត្តផងដែរ ដោយពួកគេត្រូវបានផ្លាស់ចេញពីឱកាស និងព្រះពរនេះ។ បរិបទទាំងមូលនៃបទគម្ពីរលេវីវិន័យ២៧ អាចជួយដោះស្រាយនូវបញ្ហានេះបាន។
ជំពូកនេះបានបង្ហាញពីសេចក្តីណែនាំអំពីការប្រោសលោះ និងការប្តូរពីរបស់របរដែលបាន ថ្វាយដល់ព្រះនោះទៅជាប្រាក់សុទ្ធវិញ។ ការប្តូរនេះរួមមានទាំងមនុស្ស សត្វ ផ្ទះ ដីធ្លី ព្រមទាំងចំការ ដែលបានថ្វាយដល់ព្រះផងដែរ។ ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលអាចប្តូរតង្វាយ១០ហូត១ពីផលនៃចំការនោះទៅជាប្រាក់កាក់សុទ្ធវិញ ប៉ុន្តែ គ្មានខណាបង្ហាញអំពីការប្តូរតង្វាយ១០ហូត១នៃសត្វនោះឡើយ ហើយជំពូកនេះក៏មិនបានលើកឡើងអំពីតង្វាយ១០ហូត១ពីប្រាក់ដែលបានចំណេញនោះដែរ។ ការពន្យល់ដ៏សមហេតុសមផល សម្រាប់ចំណុចខ្វះចន្លោះនេះ ប្រាកដជាទាក់ទងជាមួយនឹងការជំរុញដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងជំពូកនេះ គឺជាការប្តូរពីរបស់របរដែលបានថ្វាយដល់ព្រះនោះ មកជាប្រាក់សុទ្ធវិញ។ ប្រសិនបើ១០ភាគរយនៃប្រាក់ចំណូលមាននៅក្នុងទម្រង់ជាសាច់ប្រាក់ទៅហើយនោះ នោះមិនចាំបាច់ប្តូរ ហើយក៏មិនចាំបាច់រៀបរាប់នៅក្នុងបញ្ជីនៃបទគម្ពីរលេវីវិន័យ២៧ នោះដែរ។
ជាការពិតណាស់ តង្វាយ១០ហូត១នៃសត្វ ដីធ្លា ឬធនធានផ្សេងៗទៀតត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់។ ដ្បិតទ្រង់រំពឹងចង់បានតង្វាយ១០ហូត១នៃគ្រប់របស់ទាំងអស់ពីយើងម្នាក់ៗ។ ការអនុវត្ត បែបនេះក៏មិនមែនជាការរឹតបន្តឹងដល់កសិករនោះដែរ។ សប្តាហ៍នេះ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានអញ្ជើញអោយចូលរួមថ្វាយបង្គំដល់ព្រះដ៏ជាអ្នកទំនុកបម្រុងនេះ ជាមួយនឹងតង្វាយ១០ហូត១ និងតង្វាយទៀងទាត់របស់យើងតាមការសន្យារបស់យើង។
សេចក្តីអំពាវនាវ៖
«រួចគាត់ក៏ថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ ពីគ្រប់របស់ទាំងអស់ដល់ទ្រង់» (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២០)។
សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណទ្រង់ សម្រាប់ឱកាស និងព្រះពរដែលទ្រង់បានប្រទានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាតាមរយៈការថ្វាយតង្វាយ១០ហូត១នេះ។ ដោយព្រះគុណរបស់ទ្រង់ទូលបង្គំពិតជាចង់បង្ហាញភក្តីភាពរបស់ទូលបង្គំ ចំពោះតង្វាយដែលទូលបង្គំបានថ្វាយដល់ទ្រង់នេះណាស់។
