សូមអានរឿងអំពីលោកអាប់រ៉ាមនៅក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ១៣៖១-១៨។ តើរឿងនេះបានបង្រៀនយើងយ៉ាងដូចម្តេច អំពីលោកអាប់រ៉ាម? តើឥរិយាបថរបស់គាត់បានបង្ហាញយើងអំពីអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ដោយរបៀបណា?
លោកអាប់រ៉ាមបានត្រឡប់មកស្រុកកាណានវិញ។ ក្រុងបេតអែលគឺជាចំណតដំបូងរបស់គាត់ (លោកុប្បត្តិ ១៣៖៣)។ លោកអាប់រ៉ាមបានឈប់នៅទីនោះមុនពេលគាត់ទៅដល់ស្រុកកាណាន (លោកុប្បត្តិ ១២៖៣-៦)។ ដូច្នេះ ដំណើរទៅកាន់ក្រុងបេតអែលនេះបានបង្ហាញយើងថា លោកអាប់រ៉ាមបានបែរចេញពីអំពើបាបរបស់គាត់។ ឥឡូវនេះ លោកអាប់រ៉ាមគឺជាបុរសនៃសេចក្តីជំនឿម្តងទៀត។
លោកអាប់រ៉ាមបានចូលមកជិតនឹងព្រះវិញ។ ចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគេបានបង្ហាញតាមរយៈឥរិយាបថ និងការដោះស្រាយរបស់លោកអាប់រ៉ាម។ មិនយូរប៉ុន្មាន បញ្ហាទឹកដីបានកើតឡើងរវាងលោក អាប់រ៉ាម និងលោកឡុត។ លោកអាប់រ៉ាមបានដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយសន្តិវិធី។ គាត់បានណែនាំនូវកិច្ចព្រមព្រៀងដោយសន្តិវិធីមួយជូនលោកឡុត។ លោកអាប់រ៉ាមបានអនុញ្ញាតអោយលោកឡុតជ្រើសរើសទីលំនៅដែលគាត់ចង់បានជាមុនសិន (លោកុប្បត្តិ ១៣៖៩, ១០)។ ការផ្តល់ជូនដោយសប្បុរសនេះបានបង្ហាញយើងថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះបានដិតជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកអាប់រ៉ាម។
លោកឡុតបានជ្រើសរើសទឹកដីមួយផ្នែក «របស់ផងខ្លួន» (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១១; សូមអានខ១០ផងដែរ)។ លោកឡុតមិនខ្វល់ខ្វាយថា ទឹកដីដែលគាត់បានជ្រើសរើសនោះពោរពេញទៅដោយមនុស្សអាក្រក់នោះឡើយ (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១៣)។ ជម្រើសរបស់លោកឡុតបានបង្ហាញយើងថា គាត់មានចិត្តលោភលន់។ ពាក្យថា «ជារបស់ផងខ្លួន» (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១១) បានជួយអោយយើងនឹកចាំពីមនុស្សដែលបានរស់នៅមុនសម័យទឹកជំនន់។ មនុស្សទាំងនេះក៏បានជ្រើសរើសប្រពន្ធតាមតែចិត្តរបស់ពួកគេផងដែរ (សូមអានខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ៦៖២)។
លោកអាប់រ៉ាមមិនបានជ្រើសរើសទឹកដីដែលគាត់ដែលកំពុងតែស្នាក់នៅនោះទេ។ ព្រះបានប្រទានទឹកដីមួយដល់គាត់វិញ។ លោកអាប់រ៉ាមបានក្រឡេកមើលទឹកដីនេះ តាមតែព្រះបង្គាប់ដល់គាត់ ប៉ុណ្ណោះ (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១៤)។ ព្រះបានមានបន្ទូលមកកាន់លោកអាប់រ៉ាមម្តងទៀត បន្ទាប់ពីគាត់បានបែកចេញពីលោកឡុតរួចមក (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១៤)។ តាមដែលយើងបានដឹងនោះ ព្រះមិនបានមានបន្ទូលមកកាន់លោកអាប់រ៉ាម តាំងតែពីគាត់បានចាកចេញពីក្រុងអ៊ើរមកម្ល៉េះ។ ឥឡូវនេះ ព្រះបានមានបន្ទូលមកកាន់លោកអាប់រ៉ាមថា «ចូរឯងងើបភ្នែកឡើងឥឡូវ ហើយមើលពីកន្លែងឯងនោះ ទៅខាងជើង ខាងត្បូង ខាងកើត ហើយខាងលិចចុះ ដ្បិតស្រុកទាំងប៉ុន្មានដែលឯងមើលឃើញ នោះអញនឹងឲ្យដល់ឯង និងពូជឯងជាដរាបតទៅ» (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១៤, ១៥)។ បន្ទាប់មក ព្រះបានត្រាស់ហៅលោក អាប់រ៉ាមអោយដើរមើលទឹកដីនេះ ដើម្បីបង្ហាញថា លោកអាប់រ៉ាមគឺជាម្ចាស់នៃទឹកដីនេះ។ «ចូរឯងក្រោក ហើយដើរចុះឡើងក្នុងស្រុកនេះតាមបណ្តោយ និងទទឹងចុះ ដ្បិតអញនឹងឲ្យដល់ឯងហើយ» (លោកុប្បត្តិ ១៣៖១៧)។ ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាក់អោយលោកអាប់រ៉ាមដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ទឹកដីនេះគឺជាអំណោយទានមកពីទ្រង់។ អំណោយទាននេះបានបង្ហាញលោកអាប់រ៉ាមអំពីសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ លោកអាប់រ៉ាមត្រូវតែទទួលយកព្រះគុណនេះដោយសេចក្តីជំនឿ។ សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់នៅក្នុងព្រះគុណរបស់ព្រះនឹងដឹកនាំគាត់អោយគោរពតាមទ្រង់។
សូមគិតអំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់លោកអាប់រ៉ាម និងសេចក្តីលោភលន់របស់លោកឡុត។ តើយើងអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសប្បុរសទៅកាន់អ្នកដែលគ្មានរបស់២យ៉ាងនេះដោយរបៀបណាដែរ?
ថ្ងៃពុធ ទី៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២២
ក្រុមនៃក្រុងបាបិល
សូមអានអំពីសង្គ្រាមនៅក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៤៖១-១៧។ សង្គ្រាមនេះបានកើតឡើងមិនយូរប៉ុន្មានឡើយ បន្ទាប់ពីព្រះបានប្រទានទឹកដីដល់លោកអាប់រ៉ាម។ តើរឿងនេះបានបង្រៀនយើងយ៉ាងដូចម្តេចអំពីលោកអាប់រ៉ាម?
--------------------------------------------------------
នេះគឺជាសង្គ្រាមដំបូងគេបង្អស់ដែលព្រះគម្ពីរបានសំដែង (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២)។ កងទ័ពទាំង៤កងពីក្រុងមេសូប៉ូតាមៀ និងពើស៊ីបានច្បាំងទាស់នឹងកងទ័ពនៃសាសន៍កាណានទាំង៥កង។ ពួកកាណានបានរួបរួមជាមួយនឹងពួកស្តេចនៃក្រុងសូដុំម និងកូម៉ូរ៉ា (លោកុប្បត្តិ ១៤៖៤, ៥)។ ដូច្នេះ នេះគឺជាសង្គ្រាមដ៏ធំមួយ (លោកុប្បត្តិ ១៤៖៩)។ តើហេតុអ្វីបានជាក្រុមទាំង២នេះច្បាំងគ្នាយ៉ាងដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែពួកកាណានបានច្បាំងទាស់នឹងការគ្រប់គ្រងនៃពួកស្តេចនៃក្រុងមេសូប៉ូតាមៀ និងពើស៊ី (លោកុប្បត្តិ ១៤៖៤, ៥)។ ពួកស្តេចទាំងនេះមកពីស្រុកបាប៊ីឡូន។ ពាក្យថា សង្គ្រាម «ពិភពលោក» បានកើតឡើង បន្ទាប់ពីព្រះបានប្រគល់ស្រុកកាណានដល់លោកអាប់រ៉ាមទុកជាអំណោយទានមួយ។ ដូច្នះ យើងបានឃើញថា សង្គ្រាមនេះលើសពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃមនុស្សលោកទៅទៀត។ សង្គ្រាមនេះក៏បានសំដែងអត្ថន័យខាងឯវិញ្ញាណផងដែរ។
ដូចដែលយើងបានពិពណ៌នារួចមកហើយថា មនុស្សជាច្រើនក្រុមពីទឹកដីកាណានបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមនេះ។ ចំនួននៃមនុស្សដ៏ធំនេះបានបង្ហាញយើងថា សង្គ្រាមនេះស្តីអំពីអ្នកណាដែលនឹងត្រូវធ្វើជាម្ចាស់ ហើយគ្រប់គ្រងលើទឹកដីនេះ។ អ្វីដែលគួរអោយអស់សំណើចនោះគឺថា មនុស្សដែលច្បាំងដណ្តើមទឺកដីនេះបែរជាមិនបានធ្វើជាម្ចាស់លើទឹកដីនេះទៅវិញ។ ម្ចាស់នៃទឹកដីនេះពិតប្រាកដនោះគឺជា លោកអាប់រ៉ាមទៅវិញសោះ។
ដើមឡើយ លោកអាប់រ៉ាមមិនបានចូលរួមច្បាំងនោះទេ។ គាត់ចង់បង្ហាញថា គាត់មិនបានកាន់កាប់ទឹកដីសន្យាដោយការច្បាំងដណ្តើមយកវានោះឡើយ។ លោកអ័ប្រាហាំបានកាន់កាប់ទឹកដីនេះទុកជាអំណោយទានមកពីព្រះ។ ហេតុផលតែមួយគត់ដែលនាំអោយលោកអាប់រ៉ាមចូលរួមច្បាំងនោះគឺដោយសារ តែក្មួយប្រុសរបស់គាត់ត្រូវបានកងទ័ពនៃស្រុកបាប៊ីឡូនចាប់ឃុំឃាំង (លោកុប្បត្តិ ១៤៖១២, ១៣)។
«នៅសម័យសង្គ្រាម លោកអាប់រ៉ាមបានស្នាក់នៅត្រង់ដើមម៉ៃសាក់របស់ម៉ាមរេ។ លោកអាប់រ៉ាម បានដឹងអំពីសង្គ្រាមនេះតាមរយៈបុរសម្នាក់ដែលបានរត់រួចពីចំបាំងមក។ បុរសម្នាក់នេះបានប្រាប់លោក អាប់រ៉ាមអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះក្មួយរបស់គាត់។ កាលពីមុនលោកឡុតមិនបានថ្លែងអំណរគុណ ដល់លោកអាប់រ៉ាមដោយអស់អំពីចិត្តនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ លោកអាប់រ៉ាមមិនបានរក្សាកំហឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ចំពោះលោកឡុតនោះឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលលោកអាប់រ៉ាមមានចំពោះក្មួយរបស់គាត់នោះ គឺធំធេងជាទីបំផុត។ លោកអាប់រ៉ាមបានសម្រេចចិត្តទៅជួយរំដោះក្មួយរបស់គាត់។ ជាដំបូង គាត់បានសូមជំនួយពីព្រះ។ បន្ទាប់មក គាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចក្នុងការចេញច្បាំង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, page 135, adapted។
លោកអាប់រ៉ាមមិនបានច្បាំងនឹងកងទ័ពទាំងអស់នោះទេ។ គាត់គ្រាន់តែវាយចូលទៅក្នុងជំរំឃុំឃាំងលោកឡុតប៉ុណ្ណោះ។ លោកអាប់រ៉ាមបានរំដោះលោកឡុត និងស្តេចនៃក្រុងសូដុំម។ លោកអាប់រ៉ាមបានបង្ហាញភាពក្លាហាន និងភាពរឹងមាំរបស់គាត់។ ជាការពិតណាស់ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោកអាប់រ៉ាមបានខ្ទរខ្ទៀរនៅក្នុងទឹកដីនេះ។ សាសន៍ដទៃក៏បានឮអំពីរបៀបដែលលោកអាប់រ៉ាមបានរំដោះស្តេចផងដែរ។ ហើយរឿងនេះក៏បានបង្រៀនពួកគេបន្ថែមទៀតអំពីព្រះដែលលោកអាប់រ៉ាមកំពុងតែគោរពបម្រើផងដែរ។
តើទង្វើរបស់យើងបានបង្រៀនអ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្តេចអំពីព្រះដែលយើងកំពុងតែគោរពបម្រើនោះ?
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៥ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២២
លោកអាប់រ៉ាមថ្វាយតង្វាយដប់ហូតមួយដល់សង្ឃមុិលគីស្សាដែក
សូមអានរឿងអំពីលោកអាប់រ៉ាម និងលោកមុិលគីស្សាដែកនៅក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៤៖១៨-២៤។ តើលោកមុិលគីស្សាដែកគឺជាអ្នកណា? តើហេតុអ្វីបានជាលោកអាប់រ៉ាមថ្វាយតង្វាយដប់ហូតមួយ នៃរបស់របរទាំងអស់ពីសង្គ្រាមយ៉ាងដូច្នេះ?
--------------------------------------------------------
ការចុះមកភ្លាមៗរបស់លោកមុិលគីស្សាដែកមិនមែនជារឿងចម្លែកនោះឡើយ។បន្ទាប់ពីពួកស្តេចនៃសាសន៍កាណានបានថ្លែងអំណរគុណដល់លោកអាប់រ៉ាមរួចមក ឥឡូវនេះ លោកអាប់រ៉ាមត្រូវថ្លែងអំណរគុណដល់លោកមុិលគីស្សាដែកវិញម្តង។ លោកមុិលគីស្សាដែកគឺជាសង្ឃមួយអង្គ។ លោកអាប់រ៉ាមបានដឹងគុណរបស់គាត់ចំពោះសង្ឃមុិលគីស្សាដែកតាមរយៈការថ្វាយដង្វាយដប់ហូតមួយនៃរបស់របរទាំងអស់ពីសង្គ្រាម។
សង្ឃមុិលគីស្សាដែកបានធ្វើដំណើរមកពីក្រុងសាឡិម។ សាឡិមមានន័យថា «សុខសាន្ត»។ ឈ្មោះនេះគឺជាសារមួយដ៏សំខាន់បំផុត បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមរួចមក។ ចំណុចមួយទៀតនៃឈ្មោះមុិលគីស្សាដែកនេះប្រែមកពីពាក្យថា «ស្សេដែក (tsedek)» ជាភាសាហេព្រើរ។ «ស្សេដែក» មានន័យថា «ត្រឹមត្រូវ»។ សូមប្រៀបធៀបឈ្មោះមុិលគីស្សាដែកនេះជាមួយនឹងឈ្មោះនៃពួកស្តេចសូដុំម និងកូម៉ូរ៉ា។ ស្តេចសូដុំត្រូវបានឧទ្ទិសនាមថាជាស្តេចប៊ឺរា៉ (Bera)។ ប៊ឺរ៉ាជាភាសាហេព្រើរមានន័យថា «នៅក្នុងសេចក្តីអាក្រក់»។ ស្តេចកូម៉ូរ៉ាត្រូវបានគេឧទ្ទិសនាមថាជាស្តេចប៊ឺស្សា។ ប៊ឺស្សាជាភាសាហេព្រើរមានន័យថា «នៅក្នុងអំពើ បាប»។ ជាការពិតណាស់ ឈ្មោះទាំងនេះបានបង្ហាញយើងយ៉ាងច្រើនអំពីស្តេចទាំង២អង្គនេះ។ ឈ្មោះរបស់ពួកគេគឺជារូបស័ព្ទតំណាងអោយអំពើបាប និងសេចក្តីអាក្រក់នៅក្នុងក្រុងរបស់ពួកគេ (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២)។
សង្ឃមុិលគីស្សាដែកបានបង្ហាញខ្លួន បន្ទាប់ពីលោកអាប់រ៉ាមច្បាំងឈ្នះពួកស្តេចពីស្រុកបាប៊ីឡូន និងបានផ្លាស់ប្តូររឿងអាក្រក់ៗដែលពួកគេបានធ្វើ។ ខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៤៖១៨-២៤ ក៏បានបង្ហាញយើងអំពីគ្រាដំបូងបង្អស់ដែលព្រះគម្ពីរបានប្រើពាក្យថា «សង្ឃ» ផងដែរ (លោកុប្បត្តិ ១៤៖១៨)។ សង្ឃមុិលគីស្សាដែកមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹង «ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត» (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២២)។ លោកអាប់រ៉ាមក៏បានប្រកាសដែរថា ព្រះយេហូវ៉ានេះគឺជាព្រះរបស់គាត់ (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២២)។ ម្ល៉ោះហើយ លោកអាប់រ៉ាមបានទទួលស្គាល់ថា លោកមុិលគីស្សាដែកគឺជាសង្ឃរបស់ព្រះ។ សង្ឃមុិលគីស្សាដែកមិនមែនជាព្រះយេស៊ូវ នោះទេ។ សង្ឃមុិលគីស្សាដែកគឺជាអ្នកបម្រើម្នាក់របស់ព្រះនៅក្នុងចំណោមមនុស្សនាសម័យនោះ (សូម អាន Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, volume 1, pages 1092, 1093, adapted។
ក្នុងនាមសង្ឃមួយអង្គ លោកមុិលគីស្សាដែកបានចាត់ចែងខាងឯផ្នែកនំប័ុង និងទឹកទំពាំងបាយជូរស្រស់ (ចោទិយកថា ៧៖១៣; របាក្សត្រទី២ ៣១៖៥)។ ក្រោយមក ព្រះគម្ពីរបានផ្សាភ្ជាប់ទឹកផ្លែឈើនេះជាមួយនឹងតង្វាយដប់ហូតម្តងទៀត (ចោទិយកថា ១៤៖២៣)។ យោងទៅតាមរឿងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ សង្ឃមុិលគីស្សាដែកក៏បានប្រទានពរដល់លោកអាប់រ៉ាមផងដែរ (លោកុប្បត្តិ ១៤៖១៩)។ «រួចគាត់ក៏ថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ ពីគ្រប់របស់ទាំងអស់ដល់ទ្រង់» (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២០)។ លោកអាប់រ៉ាមបានថ្វាយតង្វាយដប់ហូតមួយនេះទៅកាន់សង្ឃមុិលគីស្សាដែក ដើម្បីបង្ហាញអំពីការដឹងគុណរបស់គាត់ចំពោះព្រះដែល «ជាម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី» (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២២)។ ដូច្នេះ លោកអ័ប្រាហាំបានបង្ហាញថា យើងថ្វាយតង្វាយដល់ព្រះដោយសារតែទ្រង់ជាម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់ (ហេព្រើរ ៧៖២-៦; សូមប្រៀបធៀបជាមួយនឹងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ២៨៖២២)។ តង្វាយដប់ហូតមួយមិនមែនជាអំណោយថ្វាយដល់ព្រះនោះឡើយ។ តង្វាយដប់ហូតមួយគឺជាអំណោយទានមួយមកពីព្រះវិញ។ ដ្បិតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមានសុទ្ធតែមកពីទ្រង់ទាំងអស់។
ថ្ងៃសុក្រ ទី៦ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២២
សិក្សាបន្ថែម
សូមអាន Ellen G. White, “Abraham in Canaan,” pages 134-136។
«ព្រះយេស៊ូវចង់អោយពួកជំនុំរបស់ទ្រង់បានព្រះពរ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទានពរដល់ពួកជំនុំដូចដែលពួកគេអោយពរដល់អ្នកដទៃផងដែរ។ ព្រះបានជ្រើសរាស្ត្រដ៏ពិសេសមួយទុកជារបស់អង្គទ្រង់។ ទ្រង់បានយកពួកគេធ្វើជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់។ ព្រះមានបំណងចង់ប្រទានពរដល់មនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះជាមួយនឹងព្រះពរដែលទ្រង់បានប្រទានដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ព្រះអម្ចាស់ បានយកលោកអ័ប្រាហាំធ្វើជាមិត្តភក្តិដ៏ពិសេសរបស់ទ្រង់។ ព្រះក៏បានជ្រើសរើសប្រទានព្រះពរយ៉ាងច្រើនដល់លោកអ័ប្រាហាំផងដែរ។ ព្រះចង់អោយលោកអ័ប្រាហាំចែករំលែកព្រះពរទាំងនេះជាមួយនឹងមនុស្សនៅជុំវិញគាត់។ លោកអ័ប្រាហាំប្រៀបដូចជាពន្លឺភ្លឺនៅក្នុងទីងងឹតយ៉ាងដូច្នោះដែរ»។
«ព្រះបានប្រទានព្រះពរដល់កូនៗរបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងពន្លឺ និងសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ។ ព្រះចង់អោយពួកគេចែករំលែកពន្លឺជាមួយនឹងមនុស្សនៅជុំវិញពួកគេ . . . . ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់សិស្សរបស់ទ្រង់ថា ‘អ្នករាល់គ្នាជាអំបិលនៃផែនដី’ (ម៉ាថាយ ៥៖១៣)។ ព្រះបានធ្វើអោយកូនៗរបស់ ទ្រង់ក្លាយមកដូចជាអំបិលយ៉ាងដូច្នេះដែរ ដើម្បីអោយទ្រង់អាចសង្គ្រោះពួកគេបាន។ ប៉ុន្តែ មិនត្រឹមតែពួកគេប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ទ្រង់ក៏បានធ្វើអោយពួកគេក្លាយមកដូចជាអំបិល ដើម្បីអោយពួកគេជួយទ្រង់ក្នុងការសង្គ្រោះអ្នកដទៃផងដែរ . . . .។
«តើលោកអ្នកបានបញ្ចេញពន្លឺដូចជាថ្មដ៏រស់ដែលបានសាងសង់ឡើងនៅលើថ្មជ្រុងយ៉ាងឯករបស់ព្រះដែរឬទេ? . . . . សាសនារបស់យើងមិនអាចក្លាយមកជាការពិតបានឡើយ លុះត្រាតែសាសនានេះបានគ្រប់គ្រងលើផ្នែកនៃជីវិតរបស់យើងទាំងអស់ជាមុនសិន។ យើងគួរតែបង្ហាញសាសនារបស់យើងតាមរយៈអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើ។ យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតអោយសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះផ្លាស់ប្តូរចិត្តរបស់យើង។ យើងត្រូវការព្រះយេស៊ូវច្រើនជាងភាពអាត្មានិយមរបស់យើង»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Reflecting Christ, page 205, adapted។
សំនួរពិភាក្សា៖
- សូមក្រឡេកមើលព្រះពរដែលព្រះបានប្រទានដល់លោកអ័ប្រាហាំយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «អញនឹងឲ្យពរដល់ឯង ទាំងលើកឈ្មោះឯងធំផង ឯងនឹងបានធ្វើជាទីបញ្ចេញពរដល់មនុស្សទាំងឡាយ» (លោកុប្បត្តិ ១២៖២)។ តើការដែលបានពរមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? តើយើងអាចធ្វើជាទីបញ្ចេញពរដល់អ្នកដទៃបានដោយរបៀបណាដែរ?
- លោកអាប់រ៉ាមបានកុហកស្តេចស្រុកអេស៊ីព្ទអំពីនាងសារ៉ា។ ផ្នែកនៃការកុហករបស់គាត់នេះមានសេចក្តីពិតខ្លះនៅក្នុងនោះ។ តើការកុហក និងការបំប្លែងសេចក្តីពិតជាមួយនឹងការកុហក មួយណាអាក្រក់ជាង? សូមពន្យល់។
- សូមអានចម្លើយរបស់លោកអាប់រ៉ាមទៅកាន់ស្តេចនៃក្រុងសូដុំមម្តងទៀត (លោកុប្បត្តិ ១៤៖២១-២៣)។ តើហេតុអ្វីបានជាលោកអាប់រ៉ាមឆ្លើយតបនឹងស្តេចដោយរបៀបនេះយា៉ងដូច្នេះ? តើរឿងនេះបានបង្រៀនមេរៀនសំខាន់អ្វីដល់យើង? តើលោកអ័ប្រាហាំគួរតែទទួលយកអ្វីដែលស្តេចបានផ្តល់អោយគាត់ដែរឬទេ? បើគួរតើហេតុអ្វី? បើមិនគួរវិញ តើហេតុអ្វីដែរ?
រឿងខ្លី
អាពាហ៍ពិពាហ៍តាមក្តីស្រមៃ
ថ្ងៃដែលនាងរស់បានឈានជំហានដំបូងរបស់នាងឆ្ពោះទៅកាន់ការក្លាយជាបេសកជននោះ គឺនៅពេលដែលនាងបានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ និងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ខណៈពេលដែលនាងនៅថ្នាក់ទី៧នៅឡើយនៅឯសហរដ្ឋអាមេរិក។ នៅពេលដែលនាងចូលថ្នាក់ទី៨ នាងត្រូវបានគេពឹងពាក់អោយជួយសំអាតព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទ។ នាងមិនដឹងថា ត្រូវសំអាតព្រះវិហារយ៉ាងណានោះទេ ម្ល៉ោះហើយនាងបានអង្គុយចុចព៉្យាណូជំនួសវិញ។ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងលេងព៉្យាណូ ព្រមទាំងច្រៀងចម្រៀងអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់នាងនោះ នាងបានស្រមៃឃើញមនុស្សមកពីប្រទេសផ្សេងៗគ្នាកំពុងតែអង្គុយនៅលើកៅអីវែង នាងបានអធិស្ឋានបួងសួងនៅក្នុងចិត្តរបស់នាងថា នឹងរៀបការជាមួយបុរសម្នាក់ដែលនឹងឡើងមកលេងព៉្យាណូ ហើយច្រៀងជាមួយនឹងនាង។ តើអ្នកណាទៅហ្ន៎?
នៅពេលដែលនាងរស់អាយុ១៥ឆ្នាំ នាងបានសង្កេតមើលបងស្រីរបស់នាងម្នាក់ដែលទើបតែនឹងរៀបការថ្មីថ្មោង ត្រឡប់មកពីក្រេបទឹកឃ្មុំរបស់គាត់វិញទាំងពាក់ឈុតរៀបការ យកដៃខ្ទប់ភ្នែក និងយំខ្សឹបខ្សួល។ នាងរស់បានប្តេជ្ញាថា នឹងមិនអោយរឿងបែបនេះកើតឡើងនៅចំពោះនាងនោះឡើយ ដោយនាងបានធ្វើបញ្ជីមួយនៃលក្ខណៈសម្បត្តិអនាគតស្វាមីដែលនាងប្រាថ្នាចង់បាន។ ម្តាយរបស់នាងបាន ដឹងអំពីបញ្ជីនេះ រួចបាននិយាយដោយប្រាថ្នាថា៖ «រស់អើយ កូនក៏ត្រូវតែក្លាយមកជាស្ត្រីម្នាក់ដែលបុរសម្នាក់នោះត្រូវការផងដែរ»។ នាងរស់បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្តក្នុងការស្វែងរកបុរសម្នាក់ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកណាទៅហ្ន៎?
នាងរស់បានភ្ជាប់ពាក្យជាមួយនឹងបុរសម្នាក់មិនបានប៉ុន្មានផង នាងបានផ្តាច់ពាក្យវិញមុនពេលដែលនាងហៀបនឹងចូលទៅរៀននៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យអែនឌ្រូវ៍។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក នាងបានផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងបុរសម្នាក់ទៀត បន្ទាប់ពីបានដឹងថា បុរសម្នាក់នោះកំពុងតែទាក់ទងជាមួយ នឹងនារីម្នាក់ទៀត។ នៅរដូវរងារក្នុងឆ្នាំនោះ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែអង្គុយរង់ចាំឡើងសមចម្រៀង នៅក្នុងសាលប្រជុំនៃអគារស្នាក់នៅស្រី ស្រាប់តែមិត្តភក្តិម្នាក់បានលាន់មាត់ឡើងថា «លោកអេមីល ម៉លឌ្រីក មកដល់ហើយ (Emil Moldrik) តោះយើងនាំគ្នាឡើងឡាន»។ នាងរស់បានសួរថា «អ្នកណា គេ?»។ មិត្តភក្តិរបស់នាងបានតបថា «ឯងអត់ស្គាល់គាត់ទេអី? គាត់ជាអ្នកចម្រៀង អ្នកលេងព៉្យាណូ ហើយគាត់ក៏ចង់ធ្វើគ្រូគង្វាលផងដែរ»។ នាងរស់បានគិតនៅក្នុងចិត្តថា តិចគាត់ហ្នឹងទៅដឹង។ នាងរស់បានច្រៀងផ្នែកសូប្រាណូ ហើយលោកអេមីលបានច្រៀងផ្នែកអាល់ថូអស់រយៈពេលពីរបីម៉ោង។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ចិត្តរបស់នាងរីករាយជាខ្លាំង នាងមិនអាចឈប់សម្លឹងទៅឯភ្នែករបស់គាត់បានឡើយ។ នាងបានជឿថា ភ្នែកគឺជាកញ្ចក់ទៅកាន់បេះដូង។ ភ្នែករបស់បុរសម្នាក់នោះពោរពេញទៅដោយសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីស្មោះត្រង់។ លោកអេមីលបានសម្លឹងមកឯនាងវិញខណៈពេលដែលពួកគេកំពុង តែច្រៀង។ គាត់បានបបួលនាងដើរកំសាន្តនៅល្ងាចបន្ទាប់ទៀត។
សព្វថ្ងៃនេះ លោកអេមីល និងអ្នកស្រីរស់ ម៉លឌ្រីកបានរៀបការជិត៦០ឆ្នាំហើយ។ ពួកគាត់ បានបម្រើព្រះជាង១៥ប្រទេស ព្រមទាំងបានច្រៀង និងលេងឧបករណ៍តន្ត្រីនៅក្នុងនាមជាពួកបេសកជនផងដែរ។ លោកអេមីលអាចលេងឧបករណ៍តន្ត្រីចំនួន១២ប្រភេទ រួមទាំងទ្រ និងពិណអូតូផងដែរ។ ប្តី ប្រពន្ធមួយគូនេះក៏បានទៅលេងប្រទេសអ៊ុយក្រែនចំនួន១០ដងដោយខ្លួនឯង ព្រមទាំងបានរៀបចំថ្នាក់អាពាហ៍ពិពាហ៍ ថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេស និងថ្នាក់ព្រះគម្ពីរផងដែរ។ អ្នកស្រីរស់បាននឹកដល់កាលដែលគាត់បានច្រៀង និងលេងព៉្យាណូនៅក្នុងព្រះវិហារតែម្នាក់ឯងនៅថ្ងៃនោះ គាត់បានសរសើរព្រះដែលបានធ្វើអោយសុបិនរបស់គាត់បានក្លាយមកជាការពិត។ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំបានច្រៀង និងលេងតន្រ្តីនៅកន្លែងផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន ដូច្នេះហើយបានជាព្រះឆ្លើយតបនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ»។
អំណានដង្វាយប្រចាំសប្តាហ៍
តង្វាយសង្គ្រោះខាងឯផ្នែកគ្រោះមហន្តរាយ និងគ្រោះទុរ្ភិក្ស
«ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អញស្គាល់សេចក្តីដែលអញគិតពីដំណើរឯងរាល់គ្នា មិនមែនគិតធ្វើសេចក្តីអាក្រក់ទេ គឺគិតឲ្យបានសេចក្តីសុខវិញ ដើម្បីដល់ចុងបំផុតឲ្យឯងរាល់គ្នាបានសេចក្តីសង្ឃឹម» (យេរេមា ២៩៖១១)។
ក្នុងអំឡុងពេលនៃវិបត្តិ ដូចជាជំងឺកូវីដ១៩ដែលបានកណត់កាលពីឆ្នាំមុនថា កំពុងតែបន្តរាតត្បាតយ៉ាងឆាប់រហ័សនោះ បានធ្វើ៊អោយយើងមានការលំបាកក្នុងការនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់មានផែនការសម្រាប់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ពិតជាមានផែនការសម្រាប់យើងមែន ទ្រង់ក៏មានផែនការសម្រាប់ពួកជំនុំយើងខ្លះដែលបានបាត់បង់ការងារ និងអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ដោយសារតែវិបត្តិសុខភាពជាសកលនេះ និងវិបត្តិផ្សេងៗទៀតដែលជាសញ្ញានៃការដែលព្រះយេស៊ូវជិតនឹងយាងមកផងដែរ។
តង្វាយសង្គ្រោះខាងឯផ្នែកគ្រោះមហន្តរាយ និងទុរ្ភិក្សនៅថ្ងៃនេះក៏បានគាំទ្រដល់ភ្នាក់ងារមនុស្សធម៌ពិភពលោក (ADRA) និងសេវាកម្មបម្រើសហគមន៍របស់ព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទ (ACS) ដែលជាសាខាមនុស្សធម៌នៃព្រះវិហាររបស់យើងនៅជុំវិញពិភពលោក និងនៅឯសហរដ្ឋអាមេរិកផងដែរ។
កិច្ចការរបស់អង្គការអាត់ដ្រា (ADRA) បានបំពេញតម្រូវការមនុស្សជាង២០លាននាក់ដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីជំងឺកូវីដ១៩នេះដែរ។ ការរួមចំណែករបស់លោកអ្នកអាចជួយផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់មនុស្សច្រើននាក់ទៀតដែលត្រូវការជំនួយ តាមរយៈការផ្តល់អាហារ ទឹក ជម្រក ការអប់រំ ប្រាក់ចំណូល និងការថែទាំសុខភាពជាដើម។ របស់ទាំងនេះគឺជាមូលដ្ឋាននៃជីវិតដែលត្រូវបានបំផ្លាញដោយជំងឺរាតត្បាតដ៏កាចសាហាវ។ ការរួមចំណែក របស់លោកអ្នកនៅថ្ងៃនេះអាចស្តារជីវិត សុខភាព និងសេចក្តីសង្ឃឹមនៃមនុស្សច្រើននាក់ទៀត។
សេចក្តីអំពាវនាវ៖ ការរួមចំណែករបស់យើងនៅពេលព្រឹកនេះនឹងជួយផ្លាស់ប្តូរជីវិតដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ជាទីបំផុត។ ការគាំទ្ររបស់លោកអ្នកចំពោះអង្គការអាត់ដ្រា និងអេស៊ីអេសមិនត្រឹមតែជាថវិការប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ការគាំទ្ររបស់លោកអ្នកក៏ជាជម្រក ទឹកស្អាត អាហារសង្គ្រោះបន្ទាន់ ការការពារ និងជាខ្សែសង្គ្រោះជីវិតផងដែរ។ ការគាំទ្ររបស់យើងគឺសកម្មភាពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
សេចក្តីអធិដ្ឋាន៖
ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំយើងខ្ញុំសូមអរព្រះគុណទ្រង់ចំពោះឱកាសនៃការគាំទ្រកិច្ចការសង្គ្រោះនៅជុំវិញពិភពលោកនេះ។ សូមទ្រង់ប្រទានពរដល់អ្នកដែលផ្តល់ជំនួយនេះ។ សូមទ្រង់បន្តការពារ និងផ្គត់ផ្គង់ដល់អស់អ្នកណាដែលកំពុងតែរងទុក្ខយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងវិបត្តិសុខភាពជាសកលនេះផង។ អាម៉ែន។
