សូមអានរឿងអំពីក្រុងសូដុំមនៅក្នុងខគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៨៖១៦-១៩៖២៩។ តើលោកអ័ប្រាហាំ មានទំនួលខុសត្រូវយ៉ាងណាចំពោះលោកឡុតដែលរស់នៅក្នុងក្រុងសូដុំមនោះ?

--------------------------------------------------------

ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់លោកអ័ប្រាហាំម្តងទៀតថា ទ្រង់នឹងប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់គាត់។​ បន្ទាប់មក តើលោកអ័ប្រាហាំបានធ្វើអ្វីទៀត? តើគាត់បានអបអរសាទរចំពោះដំណឹងល្អនេះដែរឬទេ? ទេ។ លោកអ័ប្រាហាំចង់ពិភាក្សាជាមួយនឹងព្រះ អំពីលោកឡុតនៅក្នុងក្រុងសូដុំម។ លោកអ័ប្រាហាំគឺជាហោរាម្នាក់។ ក្នុងនាមជាហោរា លោកអ័ប្រាហាំគឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលចូលទៅឯព្រះ ដើម្បីទូលសូមអោយទ្រង់សង្គ្រោះពួកបាបជន និងពួកមនុស្សអាក្រក់។ «បុរស​ទាំង​នោះ​ចេញ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ក្រុង​សូដុំម។ រីឯ​លោក​អ័ប្រាហាំ​វិញ លោក​ឈរ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ‌អម្ចាស់​ដដែល» (លោកុប្បត្តិ ១៨៖២២, គខប)។ តើលោក អ្នកបានឃើញពាក្យថា «លោក​ឈរ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ‌អម្ចាស់​ដដែល» ដែរឬទេ? ពាក្យទាំងនេះបានបង្ហាញយើងថា លោកអ័ប្រាហាំកំពុងតែអធិស្ឋាននៅឡើយ។

លោកអ័ប្រាហាំបានសូមអោយព្រះសង្គ្រោះក្រុងសូដុំមដែលជាកន្លែងដែលក្មួយប្រុសរបស់គាត់បានស្នាក់នៅ។ លោកអ័ប្រាហាំបានចរចាជាមួយនឹងព្រះ សម្រាប់ជីវិតនៃមនុស្សនៅក្នុងក្រុងនេះ។ ព្រះបានយល់ព្រមសង្គ្រោះមនុស្សនៅក្នុងក្រុងសូដុំម ប្រសិនបើមានមនុស្សល្អត្រឹមតែ១០នាក់នៅក្នុងក្រុងនោះ។

ក្នុងពេលនេះផងដែរ ទេវតា២អង្គក៏បានចូលទៅក្នុងក្រុងសូដុំម ដើម្បីព្រមានលោកឡុតផងដែរ (លោកុប្បត្តិ​១៩៖១-៣)។ ហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់នោះបានបង្ហាញយើងថា ក្រុងសូដុំមអាក្រក់ជាទីបំផុត (លោកុប្បត្តិ ១៩៖៤-១០)។

«ឥឡូវនេះ យប់ចុងក្រោយនៃក្រុងសូដុំមបានមកដល់ហើយ។ នៅពីលើទីក្រុងមានសុទ្ធតែដុំពពកដ៏ខ្មៅងងឹត។ ដុំពពកទាំងនេះគឺជាទីសំគាល់មួយ។ ដុំពពកទាំងនេះបានបង្ហាញអំពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ។​ ប៉ុន្តែ មនុស្សនៅក្នុងក្រុងសូដុំមមិនបានយល់អំពីទីសំគាល់នេះឡើយ។ ពួកទេវតាបំផ្លាញបានចូលមកជិតក្រុងរួចរាល់ហើយ។ នៅពេលបន្ទាប់បែបនេះ មនុស្សនៅក្នុងក្រុងបែរជាគិតអំពីសេចក្តីស្រើប ស្រាល និងភាពមានបានទៅវិញ។ ថ្ងៃចុងក្រោយនៃក្រុងសូដុំមនេះក៏ដូចគ្នាទៅនឹងថ្ងៃពីមុនៗផងដែរ។ ល្ងាចបានចូលមកដល់។ ខណៈពេលដែលពន្លឺនៃព្រះអាទិត្យកំពុងតែរសាត់ចេញទៅទីក្រុងមើលទៅហាក់ ដូចជាមានសុវត្ថិភាព និងស្រស់ត្រកាលជាទីបំផុត។ ភាពត្រជាក់នាពេលល្ងាចនោះបានទាក់ទាញមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងនោះ។ ហ្វូងមនុស្សបានចេញមកខាងក្រៅ ដើម្បស្វែងរកការសប្បាយ។ នៅនាទីនោះ ពួកគេគិតតែពីភាពត្រេកត្រអាលដែលពួកគេអាចរកបានតែប៉ុណ្ណោះ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, pages 157, 158, adapted។

នៅទីបំផុត ព្រះអាចសង្គ្រោះត្រឹមតែលោកឡុត ប្រពន្ធ និងកូនស្រីទាំង២របស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ (លោកុប្បត្តិ ១៩៖១៥)។ កូនប្រសារបស់លោកឡុតមិនបានចេញពីក្រុងឡើយ (លោកុប្បត្តិ ១៩៖១៤)។ បន្ទាប់មក ទឹកដីដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនេះត្រូវបានបំផ្លាញទៅ។ ពាក្យថា «បំផ្លាញ» ប្រែមកពីពាក្យថា «ហាហ្វាខ (hafakh)» ជាភាសាហេព្រើរ។ យើងបានឃើញពាក្យនេះជាច្រើនដងនៅក្នុងរឿងនេះ (លោកុប្បត្តិ ១៩៖២១, ២៥, ២៩)។ ពាក្យថា «ហាហ្វាខ» បានបង្ហាញយើងថា ក្រុងសូដុំមត្រូវបានបំផ្លាញទាំងស្រុង (ចោទិ-យកថា ២៩៖២៣; អេម៉ុស ៤៖១១)។ គ្មានសល់អ្វីឡើយ។ ដូច្នេះ ក្រុងសូដុំមត្រូវបាន «លុប» ចេញ ដូច ជាទឹកជំនន់ដែលបាន «លុប» អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានបង្កើតយ៉ាងដូច្នោះដែរ​ (លោកុប្បត្តិ ៦៖៧)។ ហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងដល់ក្រុងសូដុំមក៏ជារូបស័ព្ទមួយផងដែរ។ ហេតុការណ៍នេះបានបង្ហាញ យើងអំពីអ្វីដែលត្រូវកើតឡើងនៅគ្រាចុងក្រោយ (យូដា ១៖៧)។

សូមអាន Ellen G. White, “The Law and the Covenants,” pages 370-37៣; in Patriarchs and Prophets។

លោកអ័ប្រាហាំបានសូមអោយព្រះសង្គ្រោះមនុស្សនៅក្នុងក្រុងសូដុំម (លោកុប្បត្តិ ១៨៖២២-២៣)។ គំរូរបស់លោកអ័ប្រាហាំគួរតែលើកទឹកចិត្តយើងអោយអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកបាបជន ទោះបីជា យើងមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេគ្មានសង្ឃឹមបានសង្គ្រោះនោះឡើយក៏ដោយ។ ចម្លើយរបស់ព្រះបានបង្ហាញយើងថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យក្នុងការអត់ឱនទោសដល់យើង។ ព្រះនឹងបង្ហាញសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ ទោះបីជាមានមនុស្សត្រឹមតែមួយចំនួនតូចដែលអាចបានសង្គ្រោះក៏ដោយ។

«ព្រះនឹងអត់ឱនទោសដល់ក្រុងទាំងមូល ប្រសិនបើមានមនុស្សស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់មួយចំនួនតូចនៅក្នុងក្រុងនោះ»។ ដកស្រង់ពី Gerhard F. Hasel, The Remnant: The History and Theology of the Remnant Idea From Genesis to Isaiah, 3rd Edition (Berrien Springs, MI: Andrews University Press, 1980), pages 150, 152, adapted។

«មនុស្សទាំងអស់នៅជុំវិញយើងកំពុងតែធ្លាក់ចុះទៅក្នុងសេចក្តីវិនាស។ អ្វីដែលកំពុងតែកើត ឡើងចំពោះពួកគេនោះអាក្រក់ និងអស់សង្ឃឹមដូចជាសេចក្តីអាក្រក់ដែលបានកើតឡើងដល់ក្រុងសូដុំមយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ មនុស្សកំពុងតែស្លាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។​ ឱកាសរបស់ពួកគេក្នុងការទទួលបានសេចក្តីអត់ឱនទោសនោះបានមកដល់ទីបញ្ចប់ហើយ។ ជារៀងរាល់នាទី មនុស្សខ្លះមិនអាចសង្គ្រោះដោយសារព្រះគុណបានតទៅទៀតឡើយ។ តើមនុស្សដែលព្រមានដល់ព្រលឹងបាត់បង់ទាំងនេះនៅឯណាទៅ? តើដៃដែលឈោងទាញព្រលឹងបាត់បង់ទាំងនេះចេញពីសេចក្តីស្លាប់នៅឯណាទៅ? តើអ្នកណាទៅដែល គ្មានសេចក្តីអំនួតនៅក្នុងចិត្ត? តើអ្នកណាទៅដែលអាចស៊ូទ្រាំជាមួយនឹងសេចក្តីជំនឿបាន? តើអ្នកណាទៅដែលអាចទូលសូមអោយព្រះជួយដល់មនុស្សបាត់បង់ទាំងនេះបាន? វិញ្ញាណរបស់លោកអ័ប្រាហាំគឺ ជាវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះគឺជាអ្នកដែលចូលទៅឯព្រះ ដើម្បីសូមជំនួយសម្រាប់ពួកបាបជន។ ព្រះយេស៊ូវបានចេញថ្លៃលោះ ដើម្បីសង្គ្រោះយើងចេញពីអំពើបាប។ ទ្រង់ក៏បានជ្រាបអំពីតម្លៃរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាផងដែរ»។ ដកស្រង់ពី Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, page 140, adapted។

មិត្ត​ភក្តិ​សាលារៀន​ម្នាក់​បាន​ណែនាំនាង​សេលីណា​ (Selinah) ថា នាងគួរតែ​ថ្វាយ​បង្គំ​ដល់ព្រះ​យេស៊ូវ។ មិត្តម្នាក់នោះបាននិយាយថា «ឯងត្រូវតែទៅព្រះវិហារ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវជិតយាងមកនៅពេលដែលទ្រង់យាងមក ទ្រង់យកអ្វីដែលជារបស់ទ្រង់ទៅវិញ»។ មិត្តម្នាក់នោះបាននិយាយផងដែរថា នៅលើលោកនេះមានតែព្រះវិហារ២ប៉ុណ្ណោះ ព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទ និងព្រះវិហារដទៃទៀត។ នាងសេលីណាដែលមានឪពុកម្តាយមិនមែនជាអ្នកកាន់សាសនាច្បាស់លាស់នោះបានជ្រើសរើសព្រះវិហារដទៃ​ទៀតដោយសារតែព្រះវិហារនោះគឺជាព្រះវិហារដ៏ធំមួយនៅក្នុងភូមិរបស់នាងនៅឯភាគខាងជើងនៃប្រទេសបុតស្វាណា។

ក្រោយមក សាច់ញាតិម្នាក់ដែលមានអាយុស្របាលនឹងនាងសេលីណាដែរបានបបួលនាងសេលីណាទៅឯព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទ។ មិត្តភក្តិរបស់នាងពីព្រះវិហារដទៃទៀតនោះទប់ស្កាត់មិនអោយនាងទៅឯព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទឡើយ។ មិត្តម្នាក់បាននិយាយថា «កុំទៅព្រះវិហារនេះឡើយ»។ មិត្តម្នាក់ទៀតបានបន្ថែមទៀតថា «បើឯងទៅ ឯងមិនអាចត្រឡប់មកឯព្រះវិហាររបស់ឯងបានទៀតឡើយ»។ នាងសេលីណាបានសួរទៅវិញថា «ហេតុអ្វីបានជាត្រូវចាកចេញពីព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំនោះ?»។

នៅព្រឹកថ្ងៃសប្បាតហ៍នោះ នាងសេលីណាបានដើរទៅកាន់ព្រះវិហារជាមួយនឹងក្មេងប្រុសម្នាក់។ កម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះបានចាប់ផ្តើមឡើងនៅពេលដែលពួកគេទៅដល់ទីនោះ។ នាងសេលីណាមានអារម្មណ៍ថា ខុសគ្នាជាខ្លាំង។ អ្នកអធិប្បាយបានទូលទៅកាន់ព្រះហាក់ដូចជាគាត់កំពុងតែនិយាយទៅកាន់មិត្តភក្តិអ៊ីចឹង។​ នាងក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការចាប់ដៃគ្នា បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះរួចដែរ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ពួកជំនុំដូចជាបានរំពឹងទុកអំពីនាងរួចទៅហើយ។ ការបានដឹងថា អ្នកអធិប្បាយនឹងរៀបចំសេ៊រីមួយនៃការអធិប្បាយនោះ នាងបានត្រឡប់មកវិញម្តងទៀតចំពេលដែលស៊េរីនោះបែរទៅជាសេ៊រីនៃការផ្សាយដំណឹងល្អទៅវិញ។ នាងបានស្តាប់ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ខណៈពេលដែលអ្នកអធិប្បាយបានបញ្ចាំងស្លាយ ដើម្បីបង្ហាញថា ពួកសត្វសាហាវនៃបទគម្ពីរដានីយ៉ែល៧តំណាងអោយនគរទាំងឡាយនៃពិភពលោករហូតទៅដល់ការយាងមកជាលើកទី២របស់ព្រះយេស៊ូវ។ បន្ទាប់ពីការផ្សាយដំណឹងល្អនោះរួចមក នាងមិនដែលត្រឡប់ទៅព្រះវិហារចាស់របស់នាងទៀតឡើយ។ នាងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកចូលជាសមាជិកនៃព្រះវិហារអាត់វេនទីស្ទ។ នាងសេលីណា អូរេនេល ឃ្វៀ (Selinah Oreneile Nkwae) បានធំធាត់ឡើងក្លាយទៅជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់។ នាងចង់បង្រៀនក្មេងៗនៅឯសាលារៀនអាត់វេនទីស្ទអំពីព្រះយេស៊ូវលើសជាងអ្វីៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ គ្មានសាសារៀនអាត់វេនទីស្ទនៅក្នុងក្រុងរបស់នាងនោះឡើយ ម្ល៉ោះហើយ នាងបានបង្រៀននៅឯសាលារដ្ឋអស់រយៈពេល៣៤ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីចូលនិវន្តត៍រួចមក នាងបានអធិស្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត ដើម្បីអោយនាងបានក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ដ៏ល្អម្នាក់សម្រាប់ព្រះ បន្ទាប់មកនាងក៏បានខិតខំបង្កើតការផ្សាយដំណឹងល្អជាច្រើនទៀត ដែលនាំអោយមានមនុស្សមួយចំនួនបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកផងដែរ។ ប៉ុន្តែ នាងក៏មិនអាចបំភ្លេចនូវបំណងប្រាថ្នារបស់នាងក្នុងការបង្រៀននៅឯសាលារៀនអាត់វេនទីស្ទបានដែរ។

ថ្ងៃមួយប្តីរបស់នាងបានឃើញកាសែតឃោសនាមួយសន្លឹកស្តីអំពីការស្វែងរកគ្រូសម្រាប់សាលារៀនអាត់វេនទីស្ទថ្មីមួយនៅក្នុងទីក្រុងហ្វ្រង់ស៊ីស។ នាងសេលីណាបានដាក់ពាក្យ ហើយសាលារៀនបឋមសិក្សាអ៊ីស្ទើន ហ្គេត (Eastern Gate) បានទទួលយកនាង។ សាលារៀននេះត្រូវបានសាងសង់ដោយតង្វាយសប្បាតហ៍ ទី១៣នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៥។ ព្រះបានឆ្លើយតបទៅនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់នាង។ អ្នកគ្រូសេលីណាបាននិយាយថា «ការអធិស្ឋានជាប្រចាំរបស់លោកគ្រូអ្នកគ្រូទាំងអស់នោះ គឺជាការសូមអោយក្មេងៗមើលឃើញចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះនៅក្នុងយើង»។