ខចងចាំ៖ «សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់បានប្រទានពរមកយើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយគ្រប់ទាំងព្រះពរខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ នៅស្ថាន ដ៏ខ្ពស់» (អេភេសូរ ១:៣)។
អំណានព្រះគម្ពីរសម្រាប់មេរៀនប្រចាំសប្ដាហ៍នេះ៖ អេភេសូរ ១:៣, ២០; អេភេសូរ ១:៧, ៨; កូឡូស ១:១៣, ១៤; ទីតុស ២:១៣, ១៤; ហេព្រើរ ៩:១៥; អេភេសូរ ១:៩, ១០; អេភេសូរ ១:១១, ១២; អេភេសូរ ១:១៣, ១៤។
នៅថ្ងៃទី២១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៦៩ អ្នកអវកាសឈ្មោះថាណេល អាមស្រង (Neil Armstrong) គឺជាមនុស្សដំបូងគេបំផុតដែលបានទៅដល់ភពព្រះច័ន្ទ។ ២៥ឆ្នាំក្រោយមក លោកអាមស្រងបានសរសេរ សំបុត្រថ្លែងអំណរគុណមួយច្បាប់ ជូនដល់អ្នករួមការងារដែលបានបង្កើតឈុតអវកាសឱ្យគាត់ពាក់ នៅពេលដែលគាត់ដើរនៅលើភពព្រះច័ន្ទនោះ។ លោកអាមស្រងបានថ្លែងអំណរគុណដល់ក្រុមការងារ នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលអវកាសចនសុន សម្រាប់ឈុតអវកាសដែលបានការពារជីវិតរបស់គាត់ នៅពេល ដែលគាត់ដើរនៅលើភពព្រះច័ន្ទនោះ។
ទន្ទឹមនឹងនេះ លោកប៉ុលក៏បានចាប់ផ្តើមសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់ពួកជំនុំអេភេសូរ ជាមួយ នឹងសំបុត្រថ្លែងអំណរគុណដ៏ធំមួយផងដែរ។ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ លោកប៉ុលបានសរសើរតម្កើងព្រះ សម្រាប់ព្រះពររបស់ទ្រង់យ៉ាងច្រើនអនេក។ ព្រះពរទាំងនេះសំខាន់ដល់ជីវិតនៃអ្នកគ្រីស្ទាន ដូចជាឈុតអវកាសដែលសំខាន់សម្រាប់ឱ្យអ្នកអវកាសដើរនៅលើព្រះច័ន្ទយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ លោកប៉ុលបាន ប្រាប់យើងថាព្រះបានធ្វើការយ៉ាងមមាញឹក ដើម្បីឱ្យបានព្រះពរដែលទ្រង់បានសន្យាយូរណាស់មក ហើយនោះ (អេភេសូរ ១:៤)។ ដូច្នេះហើយ បានព្រះធ្វើការយ៉ាងមមាញឹក ដើម្បីរក្សាសេចក្តីសន្យារបស់ទ្រង់ចំពោះយើង តាំងតែពីទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីនេះមកម្ល៉េះ។ លោកប៉ុលបានសរសើរ តម្កើងព្រះ ដែលទ្រង់បានធ្វើការយ៉ាងមមាញឹក ដើម្បីជួយដល់កូនៗរបស់ទ្រង់តាំងតែពីដើមរហូតមក ដល់ពេលនេះ។
សេចក្តីផ្តើមរបស់លោកប៉ុលនៅក្នុងសំបុត្រទៅកាន់ពួកជំនុំអេភេសូរនេះ បានបង្ហាញយើង អំពីរបៀបថ្វាយបង្គំ និងរបៀបសរសើរតម្កើងព្រះ សម្រាប់ព្រះពរជាច្រើនដែលទ្រង់បានប្រទានឱ្យយើង ទាំងអស់គ្នា។
សំបុត្រថ្លែងអំណរគុណតែងតែមានសរសេរឈ្មោះនៃអំណោយ ដែលបុគ្គលម្នាក់បានជូនដល់ លោកអ្នក។ លោកប៉ុលក៏បានសរសេរបញ្ជីអំណោយមួយច្បាប់នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៣-១៤។ លោក ប៉ុលបានថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះ សម្រាប់ព្រះពរនៃដំណឹងល្អដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់យើងនោះ។
លោកប៉ុលបានសរសើរតម្កើងព្រះ ដោយសារតែទ្រង់ «បានប្រទានពរមកយើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយគ្រប់ទាំងព្រះពរខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់» (អេភេសូរ ១:៣)។ ពាក្យថា «ខាងព្រលឹង វិញ្ញាណ» នេះ ប្រែមកពីពាក្យថា «ញូម៉ាធីកូស (pneumatikos) ដែលបានបង្ហាញយើងថាព្រះពររបស់យើងមានប្រភពមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ពាក្យថា «វិញ្ញាណ» ប្រែមកពីពាក្យថា «ញូម៉ា (pneuma) ជាភាសាក្រេក។ ពាក្យនេះបានជួយឱ្យយើងនឹកចាំអំពីផ្នែកចុងក្រោយនៃបញ្ជីអំណោយរបស់លោកប៉ុល។ នៅចុងបញ្ចប់នៃបញ្ជីអំណោយរបស់គាត់នេះ លោកប៉ុលបានអបអរសាទរកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងនោះ (អេភេសូរ ១:១៣, ១៤)។
ខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៣-៦ បានចែងអំពីរបៀបដែលព្រះបានទតមើលយើង ដោយសារតែអ្វីៗ គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង។ ព្រះបានជ្រើសរើសយើង ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវនេះ មុនពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតផែនដីនេះទៅទៀត។ ព្រះយេស៊ូវ «បានរើសយើងរាល់គ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍មកប្រយោជន៍ឲ្យយើងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាននៅ ចំពោះទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៤)។ យើងគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ដោយសារតែទ្រង់បានបង្កើតយើងមក ហើយក៏ដោយសារតែព្រះបានសង្គ្រោះយើងផងដែរ (អេភេសូរ ១:៥)។ «ដើម្បីនឹងសរសើរដល់ព្រះគុណ ដ៏ឧត្តមរបស់ទ្រង់ ដែលបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នាទទេ ក្នុងព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់» (អេភេសូរ ១: ៦)។ និយាយឱ្យខ្លីទៅនោះ គឺថា ព្រះចង់ឱ្យយើងបានសង្គ្រោះ។ យើងនឹងបាត់បង់អំណោយទាននៃព្រះគុណ របស់ព្រះ នៅពេលណាដែលយើងសម្រេចចិត្តធ្វើបាប។
លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងថា «ទ្រង់បានប្រទានពរមកយើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយគ្រប់ទាំងព្រះពរ ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់» (អេភេសូរ ១:៣)។ តើពាក្យថា «នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់» មានន័យយ៉ាង ដូចម្តេចដែរ? សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៣, ២០; អេភេសូរ ២:៦; អេភេសូរ ៣:១០ និងអេភេសូរ ៦:១២ សម្រាប់ចម្លើយ។ សូមប្រៀបធៀបពាក្យ «នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់» នេះ ជាមួយនឹងពាក្យថា «នៅស្ថានសួគ៌» ដែលយើងបានអាននៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៦:៩។ តើពាក្យទាំង២នេះខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូរ ពាក្យថា «នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់» ឬ «នៅស្ថានសួគ៌» ក៏សំដៅទៅលើកន្លែងមួយដែលព្រះបានគង់នៅផងដែរ (អេភេសូរ ១:៣; អេភេសូរ ៦:៩)។ «នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់» និង «នៅ ស្ថានសួគ៌» ក៏សំដៅទៅលើកន្លែងមួយដែលអំណាចខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណបានសណ្ឋិតនៅផងដែរ (អេភេសូរ ១:១០, ២០, ២១; អេភេសូរ ៣:១០, ១៥; អេភេសូរ ៦:១២) ហើយក៏ជាកន្លែងមួយដែលព្រះយេស៊ូវបាន គង់នៅខាងស្តាំនៃព្រះផងដែរ (អេភេសូរ ១:២០)។ ព្រះបានប្រទានព្រះពរមកពីស្ថានសួគ៌ដល់អ្នកគ្រីស្ទាន ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវនេះឯង (អេភេសូរ ១:៣; អេភេសូរ ៦:១២)។
ព្រះបានជ្រើសរើសយើង ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវនេះឯង (អេភេសូរ ១:៤)។ តើព្រះបានជ្រើសរើសយើងឱ្យធ្វើអ្វីខ្លះ?
កាលពីមុន អំពើបាបបានគ្រប់គ្រងជីវិតនៃអ្នកអានសំបុត្ររបស់លោកប៉ុល។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាលោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថាអ្នកអានរបស់គាត់គឺប្រៀបដូចជាមនុស្សស្លាប់អ៊ីចឹង គឺថា៖ «ពីដើម អ្នករាល់គ្នាក៏ស្លាប់ក្នុងការរំលង ហើយក្នុងអំពើបាបដែរ» (អេភេសូរ ២:១)។ ពួកគេ «បានស្លាប់»ដោយសារតែពួកគេកំពុងតែធ្វើរឿងដែលសាតាំងបានបង្គាប់ឱ្យពួកគេធ្វើ (អេភេសូរ ២:១-៣)។ ពួកគេគឺជា ទាសករនៃអំពើបាប និងជាទាសករនៃសាតាំង។ ពួកគេគ្មានកម្លាំងនឹងរំដោះខ្លួនគេបានឡើយ។ ពួកគេត្រូវការអ្នកណាម្នាក់មកសង្គ្រោះពួកគេ។ ព្រះបានសង្គ្រោះពួកគេតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏ដោយសារ ព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ លោកប៉ុលបានអបអរចំពោះព្រះពរ២យ៉ាងដែលព្រះគុណរបស់ព្រះបានផ្តល់ឱ្យយើង គឺ៖ (១) ការលើកលែងទោស និង (២) ការដែលបានសង្គ្រោះ។
«ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្តីប្រោសឲ្យរួច ពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែង នៃទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៧, ៨)។ តើការដែលយើងត្រូវបាន «ប្រោសឲ្យរួច ពីទោស» នោះមានន័យយ៉ាង ដូចម្តេច? លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីគោលគំនិតដដែលនេះនៅក្នុងខគម្ពីរកូរិនថូស ១:៣, ១៤; ទីតុស ២:១៣, ១៤ និងហេព្រើរ ៩:១៥។ តើខទាំងនេះបានចែងយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ អំពីរឿងដដែលដែល យើងបានអាននៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៧, ៨ នេះ?
ពាក្យសរសេរថា «ប្រោសឲ្យរួច» (អេភេសូរ ១:៧) ប្រែមកពីពាក្យថា «អ័ប៉ូលូត្រូស៊ីស (apolu- trosis)» ជាភាសាក្រេក។ «អ័ប៉ូលូត្រូស៊ីស» មានន័យថា ចេញថ្លៃលោះទាសករម្នាក់ឱ្យមានសេរីភាព ឡើងវិញ។ ការចេញថ្លៃលោះសម្រាប់ទាសករនេះត្រូវចំណាយប្រាក់យ៉ាងច្រើន។ ដូច្នេះហើយ នៅពេល ដែលលោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីរបៀបដែលព្រះបានរំដោះយើងចេញពីអំពើបាបនោះ លោកប៉ុល ចង់ឱ្យយើងដឹងថាព្រះបានចេញថ្លៃលោះដ៏ខ្ពស់មួយ ដើម្បីឱ្យយើងមានសេរីភាពឡើងវិញ។
តើព្រះបានចេញថ្លៃលោះច្រើនប៉ុនណាដែរ ដើម្បីឱ្យយើងមានសេរីភាពចេញពីអំពើបាបនោះ? យើងបានអានរួចមកហើយ ថា «ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្តីប្រោសឲ្យរួចពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៧)។ ជាការពិតណាស់ ព្រះបានចេញថ្លៃលោះដ៏ខ្ពស់មួយ ដើម្បីរំដោះយើងចេញពីអំពើបាប។ ហើយដោយសារតែព្រះយេស៊ូវនេះឯង បានជាយើងលែងជាប់ជា ទាសករនៃអំពើបាបតទៅទៀតហើយ។
«នៅពេលដែលព្រះសង្គ្រោះយើងចេញពីអំពើបាបនោះ ទ្រង់បានបង្ហាញយើងនូវអ្វីដែលទ្រង់ បានគិតចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា។ ទ្រង់បានគិតថា យើងគឺជាមនុស្សលោក មិនមែនជាវត្ថុនោះទេ។ នៅ ពេលដែលព្រះរំដោះយើងឱ្យមានសេរីភាពនោះ ទ្រង់ក៏បានលើកយើងឱ្យក្លាយជាពលរដ្ឋនៃស្ថានសួគ៌ ផងដែរ។ ពួកយើងលែងជាប់ជាទាសករនៅលើផែនដីនេះទៀតហើយ»។ ដកស្រង់ពី Alister E. McGrath, What Was God Doing on the Cross? (Grand Rapids, MI: Zondervan, 1992), page 78, adapted។
ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង បានប្រទានព្រះពរជាច្រើនដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូវ បានប្រទានអំណោយទាននៃការលើកលែងទោសដល់យើង (អេភេសូរ ១:៧)។ ទ្រង់បានទទួលយកតម្លៃនៃ អំពើបាបរបស់យើង ទាំងអតីតកាល និងអនាគតកាល (កូឡូស ២:១៤)។ ព្រះបានក្លាយមកជាព្រះបិតា របស់យើង ដោយទ្រង់បានប្រទានព្រះគុណ និងសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ដល់យើង (អេភេសូរ ១:៧, ៨)។
ផែនការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ
តើអ្វីទៅជាផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សគ្រប់សម័យកាលនោះ? តើផែនការនេះធំប៉ុនណា ដែរ? សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៩, ១០ សម្រាប់ចម្លើយ។
តើផែនការចុងក្រោយរបស់ព្រះគឺជាអ្វី? គឺជាការដែលទ្រង់ចង់បង្រួមអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅគ្រប់ទីកន្លែងឱ្យស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះឯង។
លោកប៉ុលបានប្រើពាក្យក្រេកមួយពាក្យ ដើម្បីបង្ហាញអំពីគោលគំនិតនេះ។ ពាក្យក្រេកនោះ អានថា «អេណាខេហ្វាឡៃអូសសេសថៃ» ។ ពាក្យបច្ចេកទេសនេះមានន័យថា «រាប់បញ្ចូល» អ្វីៗទាំង អស់។ នៅក្នុងសម័យគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នៅពេលដែលគណនេយ្យបានបន្ថែមក្រឡោននៃលេខជួរឈរនោះ ពួកគេបានដាក់ចំនួនសរុបនៅខាងលើនៃក្រឡោននោះ។ ទន្ទឹមគ្នានេះ ព្រះយេស៊ូវក៏ជាបុគ្គលសំខាន់បំផុត នៅក្នុងផែនការរបស់ចុងក្រោយរបស់ព្រះផងដែរ។ ព្រះបានរៀបចំផែនការនេះ មុនពេលដែលទ្រង់បាន បង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីនេះមកម្ល៉េះ (អេភេសូរ១:៤)។ ផែនការរបស់ព្រះគឺសម្រាប់មនុស្សគ្រប់សម័យ កាលទាំងអស់។ ដូច្នេះ យើងមើលឃើញថា ផែនការរបស់ព្រះគឺធំធេងជាទីបំផុត។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាផែនការទាំងមូលរបស់ព្រះនៅក្នុងការសង្គ្រោះយើង។ មានន័យថា ផែនការ ដ៏ធំបំផុតរបស់ព្រះនោះ គឺជាការដែលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ការយាង ត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ ហើយនិងការដែលទ្រង់ត្រូវបានលើកតម្កើងនៅមុនពួកទេវតាផងដែរ (អេភេសូរ ១:១៥-២:១០)។ ផែនការរបស់ព្រះក៏រាប់បញ្ចូលនូវការចាប់ផ្តើមពួកជំនុំនៅលើផែនដីផងដែរ។ ពួកជំនុំ នឹងជួយភ្ជាប់មនុស្សលោកទាំងអស់ ទាំងពួកសាសន៍យូដា ហើយនិងសាសន៍ដទៃ (អេភេសូរ ២:១១-៣:១៣)។
តាមវិធីនេះ ពួកជំនុំនឹងបង្ហាញសាតាំង និងដើរតាមវា ថាផែនការរបស់ព្រះកំពុងតែដំណើរការ ហើយថានគររបស់សាតាំងនឹងត្រូវរលំទៅ (អេភេសូរ ៣:១០)។ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញប្រាប់យើងថាចុងបញ្ចប់របស់សាតាំងជិតមកដល់យើង ដោយបានសំដែងយ៉ាងដូច្នេះថា «អារក្សបានចុះមកឯអ្នករាល់គ្នា ទាំងមានសេចក្តីឃោរឃៅជាខ្លាំង ដោយវាដឹងថា ពេលវេលាវាខ្លីណាស់ហើយ» (វិវរណៈ ១២:១២)។
សំបុត្រពាក់កណ្តាលទៀតដែលនៅសល់នោះ បានចាប់ផ្តើមឡើងជាមួយការប្រកាសអំពីសេចក្តី សុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុងពួកជំនុំ (អេភេសូរ ៤:១-៦)។ បន្ទាប់មក លោកប៉ុលបានប្រាប់ឱ្យពួកជំនុំជៀសវាងពីទង្វើទាំងឡាយណាដែលបំផ្លាញសេចក្តីសញ្ញានេះ។ លោកប៉ុលបានប្រាប់ឱ្យសមាជិកនៃពួកជំនុំមានភាពចៅរ៉ៅនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក (អេភេសូរ ៤:១៧-៦:៩)។ លោកប៉ុលបានបញ្ចប់សំបុត្ររបស់គាត់ជាមួយនឹងរូបស័ព្ទមួយដ៏មានអំណាច។ គាត់បានប្រៀបធៀបពួកជំនុំទៅនឹងកងទ័ពដ៏ខ្លាំងពូកែម្នាក់។ «កងទ័ព» នេះបានធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីបង្កើតសេចក្តីសុខសាន្តនៅលើផែនដីនេះ ដោយនូវព្រះនាមនៃ ព្រះយេស៊ូវ (អេភេសូរ ៦:១០-២០)។
តើលោកអ្នកអាចអបអរចំពោះព្រះគុណ និងការលើកលែងទោសដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទាន ដល់លោកអ្នកនោះដោយរបៀបណា? តើលោកអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍បែបណា នៅពេលដែលលោកអ្នកចាំ ថាសេចក្តីមេត្តា និងការលើកលែងទោសរបស់ព្រះគឺជាផ្នែកមួយនៃផែនការដ៏ធំរបស់ព្រះនោះ? តើព្រះគុណ និងការលើកលែងទោសរបស់ព្រះគឺជាផ្នែកមួយនៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សលោកចេញពីអំពើបាប ហើយបង្រួបបង្រួមរបស់ទាំងអស់ឱ្យមានសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុង ព្រះយេស៊ូវដែរឬទេ?
ការសរសើរតម្កើងព្រះដោយសិរីល្អទាំងអស់របស់ទ្រង់
«ឲ្យរួមគ្នាមកក្នុងទ្រង់ ដែលយើងរាល់គ្នាបានកេរអាករក្នុងទ្រង់ដែរ ដោយទ្រង់បានតម្រូវយើងទុក ជាមុន តាមដំរិះសំរេចរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់ធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ តាមដែលគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ ប្រយោជន៍ ឲ្យយើងខ្ញុំ ដែលបានទុកចិត្តជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទជាមុន បានសម្រាប់នឹងសរសើរដល់សិរីល្អទ្រង់» (អេភេសូរ ១:១១, ១២)។
អ្នកគ្រីស្ទាននៅក្នុងទីក្រុងអេភេសូរមិនបានដឹងថាពួកគេជាអ្នកណាតទៅទៀតឡើយ។ ម្ល៉ោះ ហើយ ពួកគេបានអស់សង្ឃឹម (អេភេសូរ ៣:១៣)។ លោកប៉ុលមានបំណងចង់ជួយឱ្យពួកជំនុំអេភេសូរ ដឹងថាពួកគេជាអ្នកណា ក្នុងនាមជាអ្នកគ្រីស្ទាន។ អ្នកគ្រីស្ទានគឺជាកូនរបស់ព្រះ (អេភេសូរ ១:៥)។ ពួកគេ បានទទួលព្រះពរជាច្រើន ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវ។ ផែនការរបស់ព្រះត្រូវបានដំណើរការនៅក្នុងជីវិត របស់ពួកគេ (អេភេសូរ ១:១១)។ ព្រះក៏មានផែនការធំជាងនេះ ដើម្បីបង្រួមរបស់ទាំងអស់ និងមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ (អេភេសូរ ១:១០)។ ដូច្នេះ ពួកជំនុំអេភេសូរអាចជឿទុកចិត្តបាន ថាព្រះបាន លើកលែងទោសដល់ពួកគេ និងទទួលយកពួកគេ។ ពួកគេក៏អាចជឿទុកចិត្តទៅលើព្រះពររបស់ទ្រង់ផង ដែរ។ ពួកគេអាចប្រកាសសារនៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៣-១៤ ដោយសេចក្តីអំណរ និងភាពជឿជាក់។ តើសារនោះគឺជាអ្វី? សារនោះគឺថាយើងគួរតែសរសើរតម្កើងព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។
លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា «ព្រះវិញ្ញាណនោះទ្រង់ជាទីបញ្ចាំចិត្ត ពីដំណើរកេរអាកររបស់ យើងរាល់គ្នា ទាល់តែបានលោះរបស់កំណាន់ ដែលទ្រង់បានទិញទុកឲ្យយើងនោះ» (អេភេសូរ ១:១៤; សូមអានខ១១, ១៨ ផងដែរ)។ តើលោកអ្នកគិតថាហេតុអ្វីបានជាគោលគំនិតនេះសំខាន់ចំពោះលោកប៉ុលយ៉ាងដូច្នេះ?
តើមានសមាជិកនៃគ្រួសារបានទុកកេរ្តិ៍អាករឱ្យលោកអ្នក បន្ទាប់ពីគាត់បានស្លាប់ទៅដែរឬទេ? សមាជិកម្នាក់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារអាចនឹងទុកកំណត់ដ៏ពិសេសមួយសម្រាប់លោកអ្នក។ យោងទៅតាម ទស្សនរបស់លោកប៉ុល អ្នកគ្រីស្ទានបានទទួលកេរ្តិ៍មរតកមួយ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគតទៅ។ ព្រះបានប្រទានកេរអាករនេះដល់ពួកគេ (អេភេសូរ ១:១៤)។ នៅពេលដែលអ្នកគ្រីស្ទានបានទទួលកេរ្តិ៍អាករ នេះពីព្រះនោះ ពួកគេនឹងក្លាយទៅជាកេរអាករដល់ព្រះវិញ (អេភេសូរ ១:១៨)។
នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ មានពេលខ្លះ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានគិតថា ពួកគេគឺជាកំណប់របស់ទ្រង់ (សាការី ២:១២; សូមអានខគម្ពីរចោទិយកថា ៩:២៩ និងចោទិយកថា ៣២:៩ ផងដែរ)។ ដូច្នេះ យើង បានក្លាយទៅជាកំណប់របស់ព្រះ ដូចដែលយើងបានឃើញពីខគម្ពីរអេភេសូរ ១:១៨ និងអេភេសូរ ១:១១ អ៊ីចឹង។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាយើងអាចសរសេរខគម្ពីរអេភេសូរ ១:១១ យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ដោយសារ តែព្រះយេស៊ូវនេះហើយ ទើបយើងក្លាយមកជារបស់ព្រះ»។ លោកប៉ុលចង់ឱ្យអ្នកគ្រីស្ទាននៅក្នុងទីក្រុង អេភេសូរបានដឹងអំពីរបៀបតម្លៃរបស់ពួកគេចំពោះព្រះ។ ពួកជំនុំអេភេសូរមិនត្រឹមតែជាកំណប់ដ៏ពិសេស មួយមកពីព្រះនោះទេ។ ពួកគេក៏ជាកំណប់មួយរបស់ព្រះផងដែរ។
តើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់យើង?
នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ១:១៣, ១៤ លោកប៉ុលបានផ្តល់នូវការបកស្រាយដ៏ខ្លីមួយ អំពីរបៀប ដែលជីវិតនៃអ្នកអានរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្តូរ បន្ទាប់ពីពួកគេបានទទួលយកព្រះយេស៊ូវ។ តើការផ្លាស់ប្តូរ នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេនោះបានកើតឡើងដោយរបៀបណា?
លោកប៉ុលបានប្រើរូបស័ព្ទ២យ៉ាង ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធសំខាន់ដល់ជីវិតនៃអ្នក គ្រីស្ទានជាទីបំផុត។ រូបស័ព្ទទី១នោះ គឺជាទីសំគាល់មួយ។ នៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ ទីសំគាល់គឺជារបស់ ម៉្យាងដែលអ្នកណាម្នាក់បានបិទទៅលើកុងត្រាណាមួយ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាគេជាអ្នកណា។ មនុស្សជាច្រើន បានបិទត្រា ទៅលើក្រដាសចម្លងនៃច្បាប់ និងកិច្ចព្រមព្រៀង ដើម្បីបង្ហាញអ្នកដទៃថាពួកគេអាចជួយជឿ ទុកចិត្តទៅ លើក្រដាសចម្លងទាំងនោះ។ ត្រាដែលត្រូវបានបិទទៅលើធុងកុងទឺន័រនោះ បានបង្ហាញអំពី ទំហំដែលធុន នោះអាចផ្ទុកបាន ឬក៏បង្ហាញថារបស់ដែលមាននៅក្នុងធុងនោះ គឺគ្រប់ចំណុះត្រឹមត្រូវហើយ (សូមអាន ខគម្ពីរអេសេគាល ២៨:១២)។ ហើយត្រាក៏ត្រូវបានបិទទៅលើកុងត្រាផ្សេង លិខិត (សូមអាន ខគម្ពីរពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២១:៨) ហើយនិងកុងត្រានៃការចិញ្ចឹមក្មេងផងដែរ។ ត្រាក៏ជាសេចក្តីសន្យា ផងដែរ។ ត្រាបានបង្ហាញអំពីរឿងដែលម្ចាស់បានសន្យាថានឹងការពារ។ (សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣០)។ ដូច្នេះ ឥឡូវនេះ លោកអ្នកក៏បានយល់អត្ថន័យនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានសំដែងថា «ទ្រង់ក៏ដៅចំណាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបានសន្យា» (អេភេសូរ ១:១៣) ផងដែរ។
«លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថានៅពេលដែលលោកអ្នកទទួលយកព្រះយេស៊ូវ ហើយជឿ ទៅលើទ្រង់នោះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងដៅចំណាំលោកអ្នក។ កិរិយាស័ព្ទ «ដៅចំណាំ» ប្រែមកពីពាក្យ ថា «ស្ព្រេងជីហ្សូ (sphragizo)»។ លោកអ្នកត្រូវបានដៅចំណាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ថាជាបុគ្គល ម្នាក់ដែលព្រះបានសង្គ្រោះ។ ទីសំគាល់របស់លោកអ្នកក៏មានន័យថានៅថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូវបានយាង ត្រឡប់មកវិញនោះ ទ្រង់នឹងនាំលោកអ្នកទៅឯលំនៅដើមវិញ។ សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរនេះពិតជាអស្ចារ្យ ណាស់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដៅចំណាំសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយទីសំគាល់នៃព្រះគុណរបស់ ព្រះ នៅពេលដែលពួកគេជឿនៅពេលដំបូងនោះ»។ ដកស្រង់ពី Jiri Moskala, Misinterpreted End- Time Issues: Five Myths in Adventism,” Journal of the Adventist Theological Society 28, number 1 (2017), page 95, adapted។
រូបស័ព្ទទី២ដែលលោកប៉ុលបានប្រើតំណាងឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ គឺជា «សេចក្តីសន្យា» (អេភេសូរ ១:១៤)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាសេចក្តីសន្យាសម្រាប់យើង ដោយយើងនឹងទទួលបានអ្វីៗ គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានសន្យាថាទ្រង់នឹងប្រទានឱ្យយើងទាំងអស់ (សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរកូរិនថូសទី២ ១:២២; កូរិនថូសទី២ ៥:៥)។
ការសិក្សាបន្ថែម៖
តើខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៣-១៤ បានបង្រៀនយើងថាព្រះបានរើសយកមនុស្សលោក មុនពេលដែលពួកគេចាប់កំណើតនោះដោយរបៀបណា? តើនៅត្រង់នេះមានន័យថាព្រះបានកំណត់ថាអ្នកណាត្រូវបានជីវិតអស់កល្ប ហើយអ្នកណាត្រូវស្លាប់អស់កល្ប មុនពេលដែលពួកគេកើតមកមែន ទេ? គួរឱ្យសោកស្តាយណាស់ មនុស្សជាច្រើនបានជឿទៅលើគោលគំនិតខុសឆ្គងនេះ។
ចូរក្រឡកមើលអត្ថន័យពិតប្រាកដដែលដែលលោកប៉ុលចង់បង្ហាញ៖ ១. នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ១:៣-១៤ ព្រះយេស៊ូវបានរើសយកយើងទៅចិញ្ចឹម (អេភេសូរ ១: ៥)។ ដូច្នេះហើយ យើងបានធ្វើជាកូនចិញ្ចឹម ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវនេះឯង (អេភេសូរ ១:៤, ១១)។ គោលគំនិតនេះបានបង្ហាញថាព្រះបានជ្រើសរើសសង្គ្រោះយើង ដោយសារតែយើងបានជ្រើសរើសជឿ ទៅលើព្រះយេស៊ូវនេះឯង។ ដូច្នេះ ព្រះមិនបានកំណត់ថាអ្នកណាត្រូវបានសង្គ្រោះ ឬមិនបានសង្គ្រោះ មុនពេលដែលពួកគេចាប់កំណើតនោះឡើយ។ ការសម្រេចរបស់ព្រះគឺជាចម្លើយរបស់ទ្រង់តបទៅនឹង សេចក្តីជំនឿរបស់យើងតាមរយៈព្រះយេស៊ូវនេះឯង។
២. អេភេសូរ ១:៣-១៤ ក៏បានចែងអំពីកិច្ចការសង្គ្រោះរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងផងដែរ។ ព្រះគឺជាឪពុករបស់យើង។ ហើយគឺជាកូនចិញ្ចឹមរបស់ទ្រង់ (អេភេសូរ ១:៣-៥)។ ព្រះបានប្រទាន ពរដល់យើងយ៉ាងបរិបូរណ៌ ដោយមិនគិតថ្លៃ (អេភេសូរ ១:៨)។ ភាសានេះបានជួយឱ្យយើងយល់កាន់ តែប្រសើរឡើង អំពីជម្រើសរើសរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្គ្រោះយើង។ ព្រះមិនមែនជាចៅក្រមចិត្តដាច់នោះ ឡើយ។ ព្រះគឺជាព្រះវរបិតានៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង (សូមអាន ខគម្ពីរអេភេសូរ ៣:១៥)។
៣. អេភេសូរ ១:៣-១៤ ក៏បានបង្រៀនយើងថាព្រះបានគោរពការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សលោកផងដែរ។ (សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ២:៨; អេភេសូរ ៣:១៧; អេភេសូរ ៤:១-៦:២០ ផងដែរ)។ ខទាំងនេះបានពិពណ៌នាអំពីសេរីភាពនៃការជ្រើសរើសរបស់យើង និងរបៀបដែលយើងបានឆ្លើយទៅព្រះដោយសេចក្តីជំនឿ។ សូមអានខគម្ពីរធីម៉ូថេទី១ ២:៤ និងកិច្ចការ ១៧:២២-៣១ ផងដែរ សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមទៀតទៅលើប្រធានបទនេះ)។ អ្នកស្រីអេល្លីន ជី វ៉ៃត៍បានមានប្រសាសន៍ថា «ព្រះបានប្រទានព្រះគុណរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះ នៅពេលដែលទ្រង់បានប្រទានព្រះរាជ បុត្រារបស់ទ្រង់ឱ្យមកប្រសូតនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារនៃមនុស្សលោកនោះឯង។ មនុស្សដែលបានជ្រើសរើស ទទួលយកអំណោយទាននេះ នឹងបានរស់នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ពួកគេនឹងបានក្លាយទៅជាបុគ្គលម្នាក់ ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ»។ ដកស្រង់ពី Steps to Christ, page 68, adapted។
សំណួរពិភាក្សា ១. តើលោកអ្នកអាចគាំទ្រគោលគំនិតដែលថាព្រះមិនបានរើស ថាអ្នកណាម្នាក់ត្រូវបានសង្គ្រោះ មុនពេល ដែលយើងបានចាប់កំណើតនោះឡើយដោយរបៀបណាដែរ? ២. ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានសង្គ្រោះនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវនោះ តើជម្រើសនោះជារបស់អ្នកណា? ៣. «ហើយយើងបានសេចក្តីប្រោសលោះនៅក្នុងព្រះរាជបុត្រានោះ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្តីប្រោសឲ្យរួច ពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៧)។ តើខនេះបាន បង្ហាញយើង ថាយើងត្រូវបានសង្គ្រោះ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើង មិនមែនដោយសារទង្វើល្អរបស់យើងនោះដោយរបៀបណាដែរ?
ផ្លូវដ៏អស្ចារ្យទៅកាន់ប្រទេសលីបង់
គ្រូស្ម័គ្រចិត្តរួន អូលីវេរ៉ា (Ruan Oliveira) បានព្យាយាមស្តាប់អ្នកអធិប្បាយនៅក្នុងកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលបេសកកម្ម «ខ្ញុំនឹងទៅ!» នៅឯសាកលវិទ្យាល័យមីដល អ៊ីស (Middle East) នៅក្នុង ទីក្រុងប៊ែរូត (Beirut) នៃប្រទេសលីបង់។ គាត់បានឆ្ងល់ក្នុងចិត្តថា «ទេ ខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ឃើញម្នាក់នោះនៅ ម្តុំណាទេនៀក?»។
លោករួនបានមកដល់ប្រទេសប្រេស៊ីល ដើម្បីបម្រើការជាគ្រូស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់នៅឯមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាអាត់វេនទីស្ទ ដែលបានបង្រៀនដល់កុមារជនភៀសខ្លួនពីប្រទេសស៊ីរី ចាប់ពីថ្នាក់ទី១ដល់ថ្នាក់ទី ៨។ គាត់កំពុងតែស្តាប់លោកគ្រូប្រេន មេនលី (Brain Manly) រៀបរាប់អំពីការងារនៃ «អ្នកធ្វើតង់» ដែល ជាអ្នកអាត់វេនទីស្ទដែលធ្វើតាមគំរូរបស់លោកប៉ុល ដោយបានយកជំនាញរបស់ពួកគេមកប្រើនៅក្នុងប្រទេសដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទាន។
លោករួនបានទាញទូរស័ព្ទដៃរបស់គាត់ចេញ ហើយចាប់ផ្តើមបើកមើលរូបថតដែលបានថតប៉ុន្មានឆ្នាំមកនោះ។ លោករួនមានឈាមជ័រជាបេសកជន។ គាត់បានកើតក្នុងប្រទេសប្រេស៊ីល ហើយធំដឹងក្តីឡើងនៅក្នុងគ្រួសារដែលផ្សព្វផ្សាយ និងអនុវត្តនូវបេសកកម្ម។ នៅក្នុងនាមជាសិស្សវិទ្យាល័យ គាត់បានរួមដំណើរជាមួយនឹងឪពុកម្តាយទៅកាន់ប្រទេសអាហ្សង់ទីនសម្រាប់សន្និបាតនៃបេសកម្ម «ខ្ញុំនឹង ទៅ!» នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៧។ ចិត្តរបស់គាត់ត្រូវបានឆេះឆួលឡើង នៅពេលដែលគាត់បានឮអំពីតម្រូវការ នៅឯប្រទេសមជ្ឈិមបូព៌ានោះ។
ក្នុងអំឡុងពេលសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យនៅឆ្នាំទី១នោះ គាត់បានទទួលយកការអញ្ជើញមួយ ឱ្យបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទាន។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី បន្ទាប់ពីគាត់ បានទៅកន្លែងនោះ សាលាភាសាបានបិទបាត់ទៅហើយ។ គាត់បានស្នាក់នៅទីនោះ ដើម្បីនឹងរៀនភាសា របស់អ្នកស្រុក ប៉ុន្តែ គាត់ត្រូវបានគេហាមមិនឱ្យនិយាយអំពីព្រះទៅកាន់អ្នកណាម្នាក់នោះឡើយ។ នៅពេលដែលគាត់ត្រលប់មកកាន់ប្រទេសប្រេស៊ីលវិញនៅក្នុងឆ្នាំទី២ នៃការសិក្សារបស់គាត់នោះ លោករួន ហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ថាគាត់ចង់ទៅក្រៅប្រទេសម្តងទៀតណាស់។ គាត់បានបំពេញពាក្យស្នើសុំជា ច្រើនដង ដើម្បីឱ្យសាលានៅឯមជ្ឈិមបូព៌ា ដែលជាតំបន់ដែលគាត់បាននឹកស្រមៃចង់ទៅ នៅក្នុងសន្និបាតឆ្នាំ ២០១៧នៅឯប្រទេសអាហ្សង់ទីននោះ។
ខណៈពេលដែលគាត់ផ្ញើពាក្យស្នើសុំទៅកាន់គេហទំព័រ Vividfaith.com ដែលជាគេហទំព័រនៃព្រះវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទសម្រាប់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តនោះ គាត់បានអធិស្ឋានថា «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ គ្រប់យ៉ាងគឺស្ថិតនៅលើទ្រង់ហើយ ដ្បិតទូលបង្គំនឹងទទួលយកនូវការឆ្លើយតបដំបូងបង្អស់ដែលទូលបង្គំ បានទទួលពីទ្រង់»។ ៧នាទីក្រោយមក សារមួយបានផុសឡើងនៅលើអ៊ីក្រង់នៃទូរស័ព្ទរបស់គាត់។ សារ នោះត្រូវបានផ្ញើមកពីមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាអាត់វេនទីស្ទនៅក្នុងទីក្រុងប៊ែរូត។ ហើយលោករួនបានមកដល់ សាលានោះ បន្ទាប់ពី៦សប្តាហ៍ក្រោយមក។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើការនៅក្នុងប្រទេសអាស៊ីរួចមក គាត់ក៏បាន ការកោតសរសើរចំពោះសេរីភាពខាងសាសនានៅឯប្រទេសលីបង់ផងដែរ។ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំថែម ទាំងអាចប្រាប់ពួកគេថាខ្ញុំជាគ្រីស្ទានទៀតផង»។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើការអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំនៅក្នុងប្រទេស លីបង់រួចមក លោករួនមានបំណងចង់បញ្ចប់ការសិក្សារបស់គាត់ ដើម្បីឱ្យគាត់ក្លាយទៅជាបេសកជនពេញ សិទ្ធ។ ការជឿជាក់របស់គាត់ដែលថាព្រះបានហៅគាត់នោះ ត្រូវបានបញ្ជាក់ម្តងទៀត នៅពេលដែលគាត់បាននឹកចាំអំពីកន្លែងដែលគាត់បានជួបនឹងលោកប្រេន មេនលីកាលពីមុននោះ។ បន្ទាប់ពីលោកមេនលីបានបញ្ចប់សេចក្តីថ្លែងការណ៍នៅក្នុងសន្និបាតនោះរួចមក លោករួនបានចូលទៅជិត គាត់ ដោយមានទូរស័ព្ទនៅក្នុងដៃ។ គាត់បានរំកិលរូបថតទៅកាន់៥ឆ្នាំមុន ដើម្បី បង្ហាញរូបថតរបស់គាត់ និងឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ជាមួយនឹងលោកមេនលីនៅក្នុង សន្និបាត នៅឯប្រទេសអាហ្សង់ទីនកាលពីឆ្នាំ ២០១៧។ ការធ្វើបទបង្ហាញរបស់ លោកមេនលី អំពីអ្នកធ្វើតង់នៅក្នុងសន្និបាទនោះ បានបញ្ឆេះចិត្តរបស់លោករួន ឱ្យបានបម្រើព្រះ នៅឯតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា។
