ខចងចាំ៖ «ថាខាងឯកិរិយាប្រព្រឹត្តកាលពីដើម នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដោះមនុស្សចាស់ ដែលតែងតែខូចទៅ តាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់សេចក្តីឆបោកចោលចេញ ហើយឲ្យគំនិតក្នុងចិត្តបានកែ ប្រែជាថ្មីឡើង ព្រមទាំងប្រដាប់ខ្លួន ដោយមនុស្សថ្មីវិញ ដែលកើតមកក្នុងសេចក្តីសុចរិត ហើយក្នុងសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ផងសេចក្តីពិត តាមភាពព្រះ» (អេភេសូរ ៤:២២-២៤)។
អំណានព្រះគម្ពីរសម្រាប់មេរៀនប្រចាំសប្ដាហ៍នេះ៖ អេភេសូរ ៤:១៧-៣២; អេភេសូរ ៤:២០-២៤; អេភេសូរ ៤:២៥-២៩; អេភេសូរ ៤:៣០។
លោកចូសេ អេណូតូនីយ៉ូ (Jose Anotonio) គឺជាមនុស្សគ្មានផ្ទះសំបែង។ គាត់បានរស់នៅ តាមដងផ្លូវនៅក្នុងទីក្រុងផាល់ម៉ា (Palma) នៃប្រទេសអេស្ប៉ាញអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ លោក ចូសមានសក់វែងពណ៌ប្រផេះជាមួយនឹងពុកមាត់ស្រមាម។ ដូច្នេះហើយ បានជាគាត់មើលទៅចាស់ ជាងអាយុ៥៧ឆ្នាំរបស់គាត់។ នៅពេលនោះ មានស្ត្រីម្ចាស់ហាងកាត់សក់ម្នាក់ បានឃើញលោកចូសេ នៅលើដងផ្លូវ។ ស្ត្រីម្នាក់នោះមានឈ្មោះថាសាល់វ៉ា (Salva)។ សាល់វ៉ាបានផ្តល់នូវការកាត់សក់ និង តម្រឹមពុកមាត់ឱ្យគាត់ ដោយមិនគិតថ្លៃ។
លោកចូសេបានយល់ព្រមឱ្យនាងសាល់វ៉ាជួយដល់គាត់។ លោកចូសេបានអង្គុយនៅលើ កៅអ៊ីមួយ នៅក្នុងហាងដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់នាងសាល់វ៉ា។ កូនជាងរបស់នាងសាល់វ៉ាបានកាត់ និងលាប ថ្នាំសក់ឱ្យគាត់។ បន្ទាប់មក ពួកគេបានតម្រឹមពុកមាត់របស់គាត់។ បន្ទាប់មកទៀត លោកចូសេបានទទួលសំលៀកបំពាក់មួយថ្មីមួយឈុត។ លោកចូសេបានអង្គុយនៅមុខកញ្ចក់មួយ បន្ទាប់ពីកាត់សក់ រួច។ នៅពេលដែលគាត់បានឃើញខ្លួនគាត់យ៉ាងដូច្នោះ គាត់បានស្រក់ទឹកភ្នែក។ គាត់បានសួរខ្លួនឯង ថា «តើនេះជាខ្ញុំមែនទេ? មើលទៅដូចជាខុសប្លែកពីមុនខ្លាំងណាស់។ ក្រោយមកទៀត លោកចូសេ បានបន្ថែមទៀតថា «គ្មានអ្នកណាចំណាំខ្ញុំបានឡើយ ពីព្រោះអ្នកនាងសាល់ម៉ា និងកូនជាងរបស់គាត់ មិនត្រឹមតែបានផ្លាស់ប្តូររូបសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំនោះឡើយ ពួកគេថែមទាំងផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំទៀតផង»។
នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១៧-៣២ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាផ្នែក ទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ នៅក្នុងនាមជាអ្នកគ្រីស្ទាន យើងបានក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើលើសពីការផ្លាស់ប្តូររូបសម្បត្តិរបស់យើងទៅទៀត ដោយទ្រង់បានឱ្យ «គំនិតក្នុងចិត្ត [របស់យើង] បានកែប្រែជាថ្មីឡើង» (អេភេសូរ ៤:២៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានផ្លាស់ប្តូរទង្វើរបស់យើង។ ហើយទ្រង់ក៏បានធ្វើឱ្យយើងបរិសុទ្ធផងដែរ។
សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១៧-៣២ ជាមួយនឹងខគម្ពីរកូឡូស ៣:១-១៧។ តើលោក ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថាអ្នកគ្រីស្ទានគួរតែរស់នៅយ៉ាងដូចម្តេច ដើម្បីឱ្យបានសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុងពួកជំនុំនោះ?
នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១-១៦ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីប្រធានបទនៃសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុងពួកជំនុំ។ នៅពេលដែលយើងប្រៀបធៀបខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១ ជា មួយនឹងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១៧ នោះ យើងបានឃើញថាខទាំង២នេះគឺដូចគ្នាមែនទែន។ ខទាំង២នេះ បានចែងអំពីរបៀបរស់នៅ នៅក្នុងនាមជាអ្នកគ្រីស្ទាន។
នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១៧-២៤ លោកប៉ុលបានប្រាប់មិនឱ្យអ្នកគ្រីស្ទានរស់នៅតាមរបៀប ដែលពួកសាសន៍ដទៃមិនជឿព្រះបានរស់នៅនោះឡើយ។ លោកប៉ុលបានដាស់តឿនថាការរស់នៅបែប នោះ នឹងបំផ្លាញសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញាជាមិនខាន (អេភេសូរ ៤:១៧-១៩)។ ម៉្យាងទៀត របៀបនៃការរស់នៅរបស់អ្នកគ្រីស្ទានបានធ្វើឱ្យមានសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញា (អេភេសូរ ៤:២០-២៤)។ លោកប៉ុលចង់ឱ្យយើងចាំថាព្រះបានសង្គ្រោះពួកសាសន៍ដទៃ ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវ។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេក៏អាចក្លាយមកជាផ្នែកនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះបានដែរ (អេភេសូរ ២:១១-២២; អេភេសូរ ៣:១-១៣)។
លោកប៉ុលមិនមែនគ្រាន់តែព្រួយបារម្ភអំពីអំពើបាប ឬទង្វើអាក្រក់នៃពួកសាសន៍ដទៃនោះទេ។ លោកប៉ុលក៏បានព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីដែលត្រូវកើតឡើង នៅពេលដែលពួកសាសន៍ដទៃបានរស់នៅក្នុងអំពើ បាបនោះ។ ពួកគេបានបន្តធ្វើបាបកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងដល់ចិត្តរបស់ពួកគេ នៅ ពេលដែលពួកគេបន្តធ្វើអំពើបាបតទៅទៀតនោះ? លោកប៉ុលបានពន្យល់អំពីគ្រោះថ្នាក់ នៅពេលដែល គេបន្តធ្វើអំពើបាបនោះ។ «ដូច្នេះ ខ្ញុំនិយាយសេចក្តីនេះ ហើយធ្វើបន្ទាល់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ថា កុំបីឲ្យអ្នករាល់គ្នាដើរដូចជាសាសន៍ដទៃឯទៀត ដែលគេដើរតាមគំនិតឥតប្រយោជន៍របស់គេទៀតឡើយ គំនិតគេត្រូវបង្អាប់ ហើយគេដាច់ចេញពីព្រះជន្មព្រះ ដោយសារសេចក្តីខ្លៅល្ងង់ក្នុងខ្លួនគេ ព្រោះចិត្តគេរឹងទទឹង» (អេភេសូរ ៤:១៧, ១៨)។ តើលោកអ្នកបានឃើញថាលោកប៉ុលបកស្រាយអំពីអ្វីដែលត្រូវកើតដល់ចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង នៅពេលដែលយើងបានធ្វើបាបនោះដែរឬទេ? អំពើបាបរបស់យើងបានបំបែកយើង ចេញពីព្រះ។ យើងមិនអាចយល់រឿងខាងឯវិញ្ញាណ ឬសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរបានឡើយ។ នៅពេលនោះ ចិត្តរបស់យើងនឹងកាន់តែរឹងរូសឡើង (អេភេសូរ ៤:១៨, ១៩)។ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងអំពីអ្វីដែលត្រូវកើតឡើងដល់មនុស្សដែលបានបដិសេធមិនព្រមធ្វើតាមទ្រង់នោះ ដោយគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «គេលែងខ្លាចបាប បានជាគេប្រគល់ខ្លួនទៅខាងសេចក្តីអាសអាភាស ដើម្បីនឹងប្រព្រឹត្តសេចក្តីស្មោកគ្រោក គ្រប់យ៉ាង ដោយចិត្តវក់វិញ» (អេភេសូរ ៤:១៩)។ អំពើបាបបានបំបែកពួកសាសន៍ដទៃទាំងនេះចេញពី ព្រះ។ ពួកគេមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនគេបានឡើយ។ ដ្បិតពួកគេត្រូវបានបំបែកចេញពីព្រះគុណរបស់ព្រះ ហើយ។ ដូច្នេះហើយ បានជាពួកគេបានបន្តធ្វើបាបកាន់តែច្រើនឡើងៗយ៉ាងដូច្នេះនោះ។
តើអំពើបាបបានគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់លោកអ្នកយ៉ាងដូចម្តេចដែរ នៅក្នុងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ របស់លោកអ្នកនោះ? នៅពេលដែលយើងធ្វើបាបម្តងហើយនោះ យើងតែងតែចង់ធ្វើបាបនោះតទៅទៀត ឬធ្វើបាបអាក្រក់ជាងនោះទៀត ក៏មាន។ តើលោកអ្នកគិតថាហេតុអ្វីបានជាអំពើបាបធ្វើការតាមរបៀបនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូច្នេះ?
«សំលៀកបំពាក់» ថ្មី
នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:២០-២៤ លោកប៉ុលបានធ្វើទីបន្ទាល់ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់គាត់។ តើអ្វីទៅជាគោលគំនិតសំខាន់បំផុត ដែលលោកប៉ុលចង់ឱ្យអ្នកអានរបស់ គាត់យល់អំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវនោះ?
ចំពោះលោកប៉ុល ជីវិតខាងឯសេចក្តីជំនឿគឺសំដៅទៅលើការដែលយើងមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ ខ្លួនយ៉ាងពិតប្រាកដជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ យើងមិនត្រឹមតែរៀនអំពីទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏បានស្គាល់ ទ្រង់ផងដែរ។ យើងបានជឿថាព្រះយេស៊ូវបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ហើយទ្រង់ក៏មានព្រះជន្មរស់នៅសព្វថ្ងៃ នេះផងដែរ។ យើងបានជឿថាព្រះយេស៊ូវបានសណ្ឋិតនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ យើងបានទទួលយកការ បង្រៀនរបស់ទ្រង់។ គំរូនៃជីវិតរបស់ទ្រង់បានផ្លាស់ប្តូរយើង។ យើងបានស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ ដែល ជាព្រះអម្ចាស់របស់យើងដ៏មានព្រះជន្មរស់។ យើងបានគោរពតាមទ្រង់។ យើងបានអនុញ្ញាតឱ្យព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ និងព្រះគម្ពីរដឹកនាំយើង។ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងអំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ប្រសិនបើយើងចង់ឱ្យព្រះយេស៊ូវគ្រប់គ្រង ជីវិតរបស់យើង និងដឹកនាំយើងនោះ៖ ១. យើងត្រូវតែបដិសេធរបៀបរស់នៅកាលពីមុនរបស់យើង (អេភេសូរ ៤:២២)។ ២. យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះប្រទានចិត្តថ្មី និងគំនិតថ្មីដល់យើង (អេភេសូរ ៤:២៣)។ ៣. យើងត្រូវតែរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏បរិសុទ្ធ (អេភេសូរ ៤:២៤)។ លោកប៉ុលបានប្រើរូបស័ព្ទដ៏ពិសេសមួយ ដើម្បីជួយឱ្យយើងយល់អំពីរបៀបដែលព្រះបានផ្លាស់ប្តូរយើង។ រូបស័ព្ទនេះកំពុងតែផ្លាស់ប្តូរសំលៀកបំពាក់របស់យើង។ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ សំលៀក បំពាក់គឺជារូបស័ព្ទមួយតំណាងឱ្យទង្វើអាក្រក់ (ទំនុកដំកើង ៧៣:៦; សាការី ៣:៣, ៤; ម៉ាឡាគី ២:១៦)។ សំលៀកបំពាក់ក៏ជារូបស័ព្ទមួយតំណាងឱ្យព្រះគុណរបស់ព្រះផងដែរ (អេសាយ ៦១:១០; អេសេគាល ១៦:៨; សាការី ៣:៤, ៥)។
នៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ ពួកបុរសបានពាក់អាវវែងមួយប្រភេទ ដែលគេហៅថាធូនីក (tunic)។ ធូនីកមានសម្រុងស្មើជង្គង់។ ពួកបុរសបានយកអាវធូនីកនេះមកធ្វើជាអាវក្នុង។ បន្ទាប់មក គាត់បានពាក់ អាវផាយមួយទៀតពីខាងក្រៅ ដើម្បីការពារខ្លួនគាត់ពីកំដៅថ្ងៃ។ ពួកស្ត្រីក៏បានពាក់អាវធូនីក និងអាវផាយ ផងដែរ។ នៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ ពួកបណ្តាជនមិនសូវមានសំលៀកបំពាក់ច្រើនប៉ុន្មានទេ។ ដ្បិតសំលៀក បំពាក់នៅក្នុងសម័យនោះ មានតម្លៃថ្លៃៗណាស់។ ពួកបណ្តាជនបានថែរក្សាសំលៀកបំពាក់របស់ពួកគេ។ ពួកគេបានថែរក្សាសំលៀកបំពាក់របស់ពួកគេឱ្យនៅបានយូរ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នកណាម្នាក់បានផ្លាស់សំលៀកបំពាក់របស់គាត់ ដោយពាក់សំលៀកបំពាក់ថ្មីមួយទៀតនោះ ការផ្លាស់ប្តូរបែបនេះគឺមាន សារៈសំខាន់ជាទីបំផុត។ មនុស្សគ្រប់គ្នានៅជុំវិញគាត់ នឹងតាមមើលគាត់ នៅពេលដែលគាត់បានផ្លាស់ សំលៀកបំពាក់របស់គាត់នោះ។ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថាការដែលក្លាយមកជាអ្នកគ្រីស្ទានក៏ដូចគ្នាយ៉ាងដូច្នេះដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានផ្លាស់ប្តូររបៀបរស់នៅជាច្រើនរបស់លោកអ្នក ដូចជាមនុស្សម្នាក់ ដែលបានពាក់សំលៀកបំពាក់ថ្មីមួយឈុត ដើម្បីឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាបានឃើញយ៉ាងដូច្នោះដែរ។
លោកអ្នកអាចរៀនអំពីព្រះយេស៊ូវបាន ឬលោកអ្នកអានរៀនស្គាល់ទ្រង់បាន។ តើចំណុចទាំង ២យ៉ាងនេះខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច? តើចំណុចមួយណាដែលលោកអ្នកគិតប្រសើរជាងនោះ? តើហេតុអ្វីបានជាចំណុចនោះប្រសើរជាងយ៉ាងដូច្នោះ?
ព្រះយេស៊ូវ និងពាក្យសម្តីរបស់យើង
តើលោកប៉ុលបានផ្តល់ដំបូន្មានយ៉ាងដូចម្តេច អំពីពាក្យសម្តីដែលយើងបាននិយាយទៅនោះ។ សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:២៥-២៩ សម្រាប់ចម្លើយ។ តើក្បួនច្បាប់របស់លោកប៉ុលមួយណា ដែលបាន ប្រាប់ថាពាក្យសម្តីរបស់យើងមានសារៈសំខាន់បំផុតដល់លោកអ្នកនៅពេលឥឡូវនេះនោះ?
ដំបូន្មានដែលលោកប៉ុលបានផ្តល់ឱ្យអ្នកគ្រីស្ទាននោះ បានបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វីដែលត្រូវនិយាយ និងអំពីរបៀបដែលត្រូវនិយាយពាក្យទាំងនោះ។ អ្នកគ្រីស្ទានត្រូវតែប្រកាសសេចក្តីពិត។ មានន័យថា ពួកគេមិនត្រូវកុហកនោះឡើយ។ ពួកគេក៏ត្រូវតែចែកចាយសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរផងដែរ។ តើចំណុចនេះ មានន័យថាអ្នកគ្រីស្ទានអាចមានចរិកអាក្រក់បាន ឱ្យតែពួកគេស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះទៅបានហើយ ឬយ៉ាង ណា? ទេ មិនមែនដូច្នោះឡើយ។ យើងក៏ត្រូវតែចេះស្រឡាញ់អ្នកដទៃផងដែរ។ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងថាពាក្យសម្តីគួរតែនាំសេចក្តីសុខសាន្តមកក្នុងពួកជំនុំ (សូមអានខគម្ពីរសាការី ៨:១៦)។ នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣១ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថាយើងមិនគួរនិយាយសម្តីអាក្រក់ទៅកាន់អ្នកដទៃ នៅពេលដែលយើងខឹងនោះឡើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:២៦ ព្រះ មិនបានអនុញ្ញាតឱ្យយើងខឹងពួកជំនុំនោះឡើយ។ មែនហើយ លោកប៉ុលក៏បានដឹងផងដែរ ថានៅពេល ខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ខឹងអំពីរឿងអ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពាក្យសម្តីរបស់យើង។ យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឱ្យកំហឹងដែលមាននោះ ក្លាយទៅជាពាក្យគ្រោកគ្រៀតដែលធ្វើឱ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់ នោះឡើយ។
លុះដល់ពាក់កណ្តាលនៃដំបូន្មានរបស់គាត់ អំពីពាក្យសម្តីដែលយើងត្រូវនិយាយនោះ លោក ប៉ុលបានប្តូរប្រធានបទរបស់គាត់ទៅជាការលួចវិញ។ លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា «អ្នកណាដែល ធ្លាប់លួច ត្រូវឈប់លួចទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកនោះទ្រាំនឿយហត់ជាជាង ទាំងធ្វើការល្អដោយដៃខ្លួនវិញ ដើម្បីឲ្យ មានអ្វីនឹងចែកដល់អ្នកណាដែលត្រូវការផង» (អេភេសូរ ៤:២៨; សូមអានខគម្ពីរកូរិនថូសទី១ ៤:១២ និងថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១១ ផងដែរ)។ តើហេតុអ្វីបានជាលោកប៉ុលរាប់បញ្ចូលនូវការទូន្មានអំពីចោរយ៉ាងដូច្នេះ? លោកប៉ុលប្រហែលជាចង់ឱ្យយើងយល់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងការលួច និងការនិយាយកុហក។ យើងបានឃើញទំនាក់ទំនងនេះនៅក្នុងសាច់រឿងរបស់លោកអាន្ន៉ានាស ហើយនិងនាងសាភីរ៉ា (កិច្ចការ ៥:១-១១)។ ជំនឿដែលលោកប៉ុលបានមាននៅក្នុងព្រះយេស៊ូវនោះ គឺរឹងមាំមែនទែន រហូតដល់គាត់បាន ជឿថាព្រះអាចនឹងផ្លាស់ប្តូរចិត្តអាត្មានិយមទៅជាចិត្តសន្តោសប្រណីវិញ។ គឺថា ព្រះអាចកែប្រែពួកចោរ ឱ្យក្លាយទៅជាអ្នកឱ្យវិញបាន។
បន្ទាប់មក លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា «មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សម្រាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបាន ផ្តល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់» (អេភេសូរ ៤:២៩)។ លោកប៉ុលចង់ឱ្យយើងធ្វើលើសពីការឈប់ និយាយពាក្យសម្តីអាក្រក់ទៅទៀត។ លោកប៉ុលចង់ឱ្យយើងយកពាក្យសម្តីល្អៗមកជំនួសពាក្យសម្តីអាក្រក់ៗ វិញ។ ពាក្យសម្តីរបស់យើងត្រូវតែមានចំណុច៣យ៉ាង៖ (១) ពាក្យសម្តីរបស់យើងត្រូវតែជួយឱ្យអ្នកដទៃ មានកម្លាំងចិត្ត និងមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរ។ (២) យើងត្រូវតែនិយាយនូវអ្វីដែលមនុស្សត្រូវឮ មិនមែននិយាយអ្វីដែលពួកគេចង់ឮនោះទេ។ (៣) ហើយពាក្យសម្តីរបស់យើងក៏ត្រូវតែស្ថាបនាជីវិតរបស់អ្នកដទៃ ផងដែរ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកគ្រីស្ទាន
យើងបានឃើញកាលពីម្សិលមិញរួចមកហើយ ថាលោកប៉ុលបានដាស់តឿនអ្នកគ្រីស្ទានឱ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះអ្វីដែលពួកគេត្រូវនិយាយ និងអំពីរបៀបដែលពួកគេគួរប្រើពាក្យទាំងនោះ។ តើព្រះបានមានបន្ទូលតាមរយៈលោកប៉ុលអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះយ៉ាងដូចម្តេចដែរ នៅក្នុងសាររបស់ ទ្រង់នោះ? សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣០ សម្រាប់ចម្លើយ។
ទន្ទឹមគ្នានេះ លោកប៉ុលក៏បានផ្តល់ឱ្យយើងនូវការដាស់តឿន និងសេចក្តីសន្យាផងដែរ។ អំពើ បាបទាស់នឹងគ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងពួកជំនុំរបស់យើងនោះ មិនមែនជារឿងតូចនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ ព្រះនោះឡើយ។ ព្រះបានប្រទានឱ្យយើងនូវអំណោយទាននៃការនិយាយសេចក្តីពិត។ នៅពេលដែលយើងនិយាយសម្តីអាក្រក់មកកាន់គ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងពួកជំនុំនោះ មានន័យថា យើងបានធ្វើបាបព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធហើយ (អេភេសូរ ៤:២៥-២៧, ២៩, ៣១, ៣២)។ ការដាស់តឿនរបស់លោកប៉ុល នៅក្នុងខទាំងនេះស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការដាស់តឿនរបស់លោកអេសាយនៅក្នុងខគម្ពីរអេសាយ ៦៣:១០។ លោកអេសាយបានដាស់តឿនថា «តែគេបានបះបោរ ហើយបានបញ្ឈឺព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហេតុនោះបានជាទ្រង់បានត្រឡប់ជាខ្មាំងសត្រូវនឹងគេវិញ ហើយអង្គទ្រង់ក៏តបតនឹងគេដែរ» (អេសាយ ៦៣:១០)។
លោកប៉ុលបានប្រាប់អ្នកគ្រីស្ទានថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដៅពួកគេជាមួយនឹងទីសំគាល់ដ៏ពិសេសមួយ។ ទីសំគាល់នេះបានបង្ហាញថាពួកគេគឺជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះ (អេភេសូរ ១:១៣, ១៤)។ ទីសំគាល់នេះក៏ជាភ័ស្តុតាងបង្ហាញថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងការពារអ្នកគ្រីស្ទាន រហូតដល់ពេលដែល ព្រះនឹងរំដោះពួកគេ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកជាលើកទី២ (អេភេសូរ ៤:៣០)។ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែគោរពព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ នៅពេលដែលយើងនិយាយអាក្រក់អំពីគ្នាទៅវិញទៅមកនោះ មានន័យថាយើងបានធ្វើឱ្យពាក្យសម្តីរបស់យើងក្លាយទៅជាអាវុធហើយ។ ដ្បិតយើងបានបង្ហាញថាយើងមិន បានគោរពព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះឡើយ ដោយយើងបានធ្វើឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធខកព្រះទ័យវិញ។
លោកប៉ុលចង់ឱ្យយើងយល់សេចក្តីពិតមួយទៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលស្តីអំពីព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណគឺជាតួអង្គមួយ។ ព្រះវិញ្ញាណក៏មានអារម្មណ៍ផងដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជា ព្រះវិញ្ញាណមានអារម្មណ៍ខកព្រះទ័យ នៅពេលដែលយើងនិយាយពាក្យសម្តីអាក្រក់មកកាន់គ្នាទៅវិញ ទៅមកនោះ។ (សូមអានបន្ថែមទៀតនៅក្នុងខគម្ពីររ៉ូម ៨:១៦, ២៦, ២៧; កូរិនថូសទី១ ២:១០, ១៣; កូរិនថូសទី១ ១២:១១; កាឡាទី ៥:១៧, ១៨ អំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងនាមជាតួអង្គម្នាក់។ យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន នៅពេលដែលយើងនិយាយអំពីត្រៃសរណគមន៍របស់ព្រះនោះ។ ត្រៃសរណគមន៍ របស់ព្រះគឺជាអាថ៌កំបាំងមួយ។ ព្រះវិញ្ញាណគឺជាតួអង្គជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ឬអាចនិយាយបានថាមាន គំនិតដូចជាទ្រង់។ ទន្ទឹមគ្នានេះ ព្រះវិញ្ញាណក៏ជាតួអង្គមួយដាច់ដោយឡែកពីព្រះវរបិតា និងពីព្រះរាជ- បុត្រាផងដែរ។ «ព្រះវិញ្ញាណមានគំនិតរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ ហើយព្រះវិញ្ញាណក៏ធ្វើការសម្រេច ដោយអង្គ ទ្រង់ផងដែរ។ យើងអាចធ្វើឱ្យព្រះវិញ្ញាណខកព្រះទ័យបាន នៅពេលដែលយើងធ្វើទង្វើអាក្រក់ និងនិយាយ ពាក្យសម្តីអាក្រក់នោះ។ មានតែមនុស្សប៉ុណ្ណោះដែលចេះមានអារម្មណ៍ខកចិត្ត ឬឈឺចាប់នោះ។ ទន្ទឹមគ្នា នេះ ព្រះវិញ្ញាណក៏មិនមានលក្ខណៈខុសពីយើងដែរ។ នៅពេលដែលយើងនិយាយថាព្រះវិញ្ញាណគឺជាតួអង្គម្នាក់នោះ មានន័យថាយើងកំពុងតែប្រើពាក្យពេចន៍របស់មនុស្សលោក ដើម្បីព្យាយាមយល់អំពីព្រះ ហើយ។ គ្មានមនុស្សលោកណាដូចជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះឡើយ។ ដ្បិតទ្រង់ធំជាងយើង ដោយសារ តែទ្រង់គឺជាព្រះ»។ ដកស្រង់ពី Paul Petersen, God in 3 Persons-In the New Testament (Silver
ត្រូវចេះស្រឡាញ់
ព្រះយេស៊ូវជិតយាងមកវិញហើយ។ តើយើងគួរតែឈប់ធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីឱ្យយើងអាចត្រៀមខ្លួន ជាស្រេច។ តើយើងត្រូវការលះបង់អារម្មណ៍ និងឥរិយាបថអ្វីខ្លះ? តើយើងត្រូវតែឈប់និយាយពាក្យសម្តី អ្វីខ្លះ? ទន្ទឹមគ្នានេះ តើយើងគួរតែមានអារម្មណ៍ និងឥរិយាបថអ្វីខ្លះ? សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣១, ៣២ សម្រាប់ចម្លើយ។
នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១៧-៣២ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងអំពីចំណុច៦យ៉ាងដែលយើង មិនត្រូវធ្វើ (សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣១)។ លោកប៉ុលក៏បានបង្គាប់ឱ្យយើងចេះស្រឡាញ់ និងចេះ អត់ឱនទោសផងដែរ (អេភេសូរ ៤:៣២)។ បន្ទាប់មក លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងអំពីហេតុផលដែលយើង ត្រូវតែអត់ឱនទោស។ យើងត្រូវតែអត់ឱនទោសឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសារតែព្រះបានលើកលែង ទោសឱ្យយើង។ ព្រះបានលើកលែងទោសឱ្យយើង ដោយសារតែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ សម្រាប់យើង (អេភេសូរ ៤:៣២)។ ព្រះបានមានបន្ទូលតាមរយៈលោកប៉ុលថា «ចូរខំដកគ្រប់ទាំងសេចក្តី ជូរល្វីង ក្តៅក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ និងគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់ ចេញពីពួកអ្នករាល់គ្នាទៅ» (អេភេសូរ ៤:៣១)។
សូមក្រឡេកមើលបញ្ជីរបស់លោកប៉ុលម្តងទៀត នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១៧-៣២។ តើលោកអ្នកបានឃើញរបៀបដែលអារម្មណ៍ខឹងរបស់យើងបានធ្វើឱ្យយើងនិយាយពាក្យគ្រោតគ្រាតដែរឬទេ? លោកប៉ុលចង់ឱ្យយើងឈប់យកពាក្យរបស់យើងមកធ្វើជាអាវុធតទៅទៀត។ អ្នកគ្រីស្ទានត្រូវតែ លះបង់អារម្មណ៍មិនល្អ ដែលបង្កឱ្យមានពាក្យគ្រោគគ្រាតចេញពីចិត្តរបស់ពួកគេ។ នៅពេលនោះ សហគមន៍ នៃអ្នកគ្រីស្ទាននឹងបានលូតលាស់ឡើង។ ក៏មានសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុងពួកជំនុំផងដែរ (សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១-១៦)។
សូមចងចាំថាយើងមិនបានកម្ចាត់ពាក្យសម្តីគ្រោគគ្រាត និងអារម្មណ៍ទាំងឡាយ ដោយការ បន្លប់ខ្លួននោះឡើយ។ យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះដកហូតកំហឹង និងពាក្យសម្តីគ្រោកគ្រៀតរបស់យើង ចេញ។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះយេស៊ូវបំពេញចិត្តរបស់យើងជាមួយនឹងអារម្មណ៍នៃសេចក្តី ស្រឡាញ់។ យើងត្រូវតែសូមឱ្យទ្រង់ជួយឱ្យយើងនិយាយត្រឹមតែពាក្យសម្តីល្អៗបានហើយ។ យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឱ្យកំហឹងគ្រប់គ្រងពាក្យសម្តី ឬទង្វើរបស់យើងនោះទេ។ យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យសេចក្តី ស្រឡាញ់ និងការលើកលែងទោសរបស់ព្រះ បានផ្លាស់ប្តូរចិត្ត និងអារម្មណ៍របស់យើងវិញ។ ព្រះបាន ប្រទាននូវការលើកលែងទោសរបស់ទ្រង់ដល់យើង ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវ (អេភេសូរ ៤:៣២)។ ដូច្នេះ ការលើកលែងទោសដែលព្រះបានប្រទានឱ្យយើងនោះ គឺជាហេតុផលមួយដែលយើងត្រូវតែអត់ឱនទោស ឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក (សូមប្រៀបធៀបខគម្ពីរកូឡូស ៣:១៣; ម៉ាថាយ ៦:១២, ១៤, ១៥)។
សូមគិតអំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកអ្នក ព្រមទាំងគិតអំពីរបៀបដែលពាក្យសម្តីទាំងនោះបានធ្វើ ឱ្យអ្នកដទៃមានអារម្មណ៍បែបណាផងដែរ។ តើលោកអ្នកអាចនិយាយអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយឱ្យអ្នកដទៃមានសេចក្តី សង្ឃឹមនោះ? តើពាក្យសម្តីរបស់លោកអ្នកបានជួយឱ្យអ្នកដទៃមានកម្លាំងចិត្តដែរឬទេ? តើពាក្យសម្តីរបស់ លោកអ្នកបានជួយឱ្យពួកគេមានស្មារតីរឹងមាំនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះនោះដែរឬទេ?
ការសិក្សាបន្ថែម៖ «កុំធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះបានព្រួយព្រះហឫទ័យ ដែលទ្រង់ដៅចំណាំអ្នករាល់គ្នា ទុកសម្រាប់ដល់ថ្ងៃប្រោសលោះនោះឡើយ» (អេភេសូរ ៤:៣០) . . . . នៅពេលដែលលោកអ្នក មានសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកអ្នកនោះ លោកអ្នកនឹងជួយដល់បងប្អូនរបស់លោកអ្នកឱ្យបានលូតលាស់ឡើង នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះ។ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់និយាយអាក្រក់ អំពីមិត្តភក្តិរបស់អ្នក ឬនិយាយអាក្រក់អំពីបងប្អូនរបស់លោកអ្នកនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទនោះ យើងមិនត្រូវគាំទ្រពាក្យសម្តីអាក្រក់ទាំងនោះឡើយ។ សូមពន្យល់ពួកគេឱ្យបានសមរម្យ។ សូមប្រាប់ទៅអ្នកដែលកំពុងតែ និយាយមកកាន់លោកអ្នកនោះ ថាព្រះគម្ពីរបានហាមមិនឱ្យយើងនិយាយបែបនោះឡើយ»។ ដកស្រង់ ពី Ellen G. White, Adventist Review and Sabbath Herald, June 5, 1888, adapted។
តើសមាជិកនៅក្នុងតំបន់របស់លោកអ្នកនឹងបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងដូចម្តេចទៅ ប្រសិនបើគ្រប់គ្នា បាននិយាយ និងរក្សាសេចក្តីសន្យាខាងក្រោមនេះនោះ? គឺថា៖ ១. ខ្ញុំចង់លើកទឹកចិត្តពួកសមាជិកនៃពួកជំនុំឱ្យបានរឹងមាំឡើងនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ (អេភេសូរ ៤:២៩)។ ២. ខ្ញុំត្រូវធ្វើ និងប្រើពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ជាសេចក្តីល្អ។ ខ្ញុំមិនត្រូវនិយាយអំពី កំហុសដែលអ្នកដទៃបានធ្វើនោះឡើយ បើទោះបីជាខ្ញុំបានយល់ឃើញថាអ្នកទាំងនោះជាអ្នកខុសក៏ដោយ (យ៉ូហាន ១៣:៣៤, ៣៥; យ៉ូហាន ១៧:២០-២៣; អេភេសូរ៤:១-៦; កូរិនថូសទី១ ៥:៩-១១)។ ៣. នៅពេលដែលខ្ញុំមិនយល់ស្របជាមួយនឹងអ្នកណាម្នាក់នោះ ខ្ញុំនឹងបង្ហាញការគោរពដល់បុគ្គល ម្នាក់នោះ។ ខ្ញុំនឹងគិតថាបុគ្គលម្នាក់នោះបានស្រឡាញ់ព្រះ។ ខ្ញុំនឹងមិនខឹង ឬអន់ចិត្តអ្វីឡើយ (អេភេសូរ ៤:៣១, ៣២)។ ៤. ខ្ញុំនឹងទទួលបានចិត្តដែលពេញទៅដោយសេចក្តីអំណរ ខណៈដែលខ្ញុំបានរង់ចាំព្រះយេស៊ូវ យាងត្រឡប់មកវិញនោះ។ ខ្ញុំនឹងរកមើលវិធីដែលខ្ញុំអាចជួយសមាជិកនៃពួកជំនុំឱ្យបានល្អបំផុត តាមដែល ពួកគេអាចធ្វើទៅបាន (អេភេសូរ ៤:២៩, ៣០; កាឡាទី ៦:២; ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥)។
សំណួរពិភាក្សា ១. លោកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតា ព្រះយេស៊ូវ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបាន រួបរួមគ្នាធ្វើការ ដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សលោក។ សូមអានខគម្ពីរអេភេសូរ ១:១៥-២៣; អេភេសូរ ២:១១-១៨; អេភេសូរ ២:១៩-២២; អេភេសូរ ៣:១-១៣; អេភេសូរ ៣:១៤-១៩; អេភេសូរ ៤:៤-៦; អេភេសូរ ៤:១៧-២៤; អេភេសូរ ៤:២៥-៣២; អេភេសូរ៥:១៥-២០; អេភេសូរ ៦:១០-២០ (នៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៦:១០ ពាក្យថា «ព្រះអម្ចាស់» គឺសំដៅទៅលើព្រះយេស៊ូវនោះឯង)។ ២. សព្វថ្ងៃនេះ ពួកយើងជាច្រើននាក់បានទាក់ទងជាមួយនឹងមនុស្សនៅក្នុងបណ្តាញហ្វេសបុក ឬនៅ តាមកុំព្យូទ័រជាដើម។ តើដំបូន្មានរបស់លោកប៉ុលនៅក្នុងខគម្ពីរអេភេសូរ ៤:២៥-៣២ អំពីពាក្យសម្តីដែល យើងគួរនិយាយ នៅពេលដែលយើងទាក់ទងគ្នាតាមអនឡាញនោះ សំខាន់សម្រាប់យើងប៉ុនណាដែរ?
ការព្យាបាលមកពីព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដ វគ្គ៥
នាងអាល់មីរ៉ាបានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់នាង ថានាងបានសម្រេចចិត្តក្លាយទៅជាអ្នកអាត់វេនទីស្ទ ម្នាក់។ នាងក៏បានប្រាប់ពួកគេ អំពីថ្នាក់អរូបិយដែលជាថ្នាក់ដែលគេបានហាមប្រាម នាងបានប្រាប់អំពី រូបរាងរបស់វិញ្ញាណអាក្រក់ ហើយនាងក៏ប្រាប់ពួកគេអំពីសុបិនអាក្រក់ដែលនាងចេះតែមាននោះផងដែរ។ ម្តាយបានយំ។ គាត់បាននិយាយទាំងយំថា «បើសិនជាព្រះវិហារអាចជួយកូនបាន កូនទៅទីនោះចុះ។ បន្ទាប់ពីនាងអាល់មីរ៉ាជ្រមុជទឹករួច អារក្សមិនដែលមករំខាននាងទៀតឡើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ នាងអាល់មីរ៉ា អេជ យ៉ាលីឈេវ៉ា (Almira H. Yalysheva) ដែលមានអាយុ៤៦ឆ្នាំ បានក្លាយទៅជាគ្រូ បង្រៀនភាសានៅឯសាកលវិទ្យាល័យអាត់វេនទីស្ទហ្សាកស្គី (Zaoksky) នៅក្នុងប្រទេសរុស្ស៊ី។ ស្វាមី របស់នាង លោកខេមីល ខេ យ៉ាលីឈេវ៉ា (Kemil K. Yalyshev) ដែលនាងបានជួប និងរៀបអាពាហ៍-ពិពាហ៍ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែសិក្សានៅឯសាលាហ្សាកស្គីនៅចុងឆ្នាំ១៩៩០នោះ គាត់គឺជាប៉ាស្ទ័រ និងជានាយករងខាងឯផ្នែកកិច្ចការនិស្សិតនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ។ មុនពេលដែលគាត់ធ្វើការនៅឯសាកល វិទ្យាល័យនោះ ស្វាមី និងភរិយាមួយគូនេះបានបម្រើការជាបេសកជនដល់អ្នកមិនជឿព្រះនៅក្នុងតំបន់កូកាស៊ីសខាងជើងនៃប្រទេសរុស្ស៊ី ដែលជាផ្នែកនៃកម្មវិធីថេនហ្វរធីវីនដូវ (10/40 Window)។ ថ្មីៗនេះ ស្វាមី និងភរិយាមួយគូនេះបានទទួលសញ្ញាបត្រឧត្តមសិក្សាពីសាលាអាយយ៉ាស់ (AIIAS) នៅក្នុងប្រទេស ហ្វីលីពីន។
នាងអាល់មីរ៉ាក៏ជាម្តាយម្នាក់ផងដែរ ហើយនាងបានបង្កើតច្បាប់មួយនៅឯផ្ទះ ដោយហាមមិន ឱ្យកូនៗរបស់នាងមើលរឿងតុក្កតា ឬអានសៀវភៅដែលពាក់ព័ន្ធទៅនឹងមន្តអាគមនោះឡើយ។ បន្ទាប់ ពីនាងបានទទួលបទពិសោធន៍ជាមួយនឹងពួកអារក្សដោយផ្ទាល់នោះ នាងបានជឿថានៅលើលោកនេះ គ្មានអាគមល្អ ឬអាគមអាក្រក់នោះឡើយ។ នាងបាននិយាយថាអាគមទាំងអស់បានបើកផ្លូវឱ្យសាតាំង និងពួកទេវតាអាក្រក់របស់វា។ ពេលខ្លះ ឪពុកម្តាយរបស់នាងបានសួរនាងថា «តើកូនៗបានអីនិយាយជា មួយនឹងមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេទៅ ប្រសិនបើពួកគេមិនបានមើលតុក្កតានោះ?»។ នាងប្រាប់ពួកគាត់វិញថា មានរឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវមើល និងពិភាក្សាគ្នា រួមទាំងឯកសារសត្វ និងធម្មជាតិ ផងដែរ ប្រសិនបើពួកគេចង់មានទូរទស្សទ៍មើលនៅក្នុងផ្ទះនោះ។
ហ្វេនីយ៉ា បងស្រីរបស់នាងអាល់មីរ៉ា គឺជាអ្នកអាត់វេនទីស្ទ ហើយឪពុករបស់ពួកគេបានថ្វាយបង្គំ នៅថ្ងៃសប្បាតហ៍ជាមួយនឹងពួកគេ មុនពេលដែលគាត់បានផុតជីវិតទៅ។ ឥឡូវនេះ ម្តាយរបស់ពួកគេដែល អាយុ៧៥ឆ្នាំនោះ បានអានព្រះគម្ពីរ និងសំណេររបស់អ្នកស្រីអែល្លីន ជីវ៉ៃត៍។ នាងអាល់មីរ៉ា ធ្លាប់សង្ឃឹម ថានាងនឹងអាចព្យាបាលម្តាយរបស់នាង ពីជំងឺឈឺក្បាលរុាំរៃ៉របស់គាត់បាន ដោយប្រើមន្តអាគមដែល នាងបានរៀនថ្នាក់អរូបិយនោះ ឥឡូវនេះ គាត់បានជាដោយសារព្រះយេស៊ូវវិញ។ បន្ទាប់ពីជ្រមុជទឹករួច នាងអាល់មីរ៉ាបានចាប់ផ្តើមយកទស្សនាវដ្តីសុខភាពពីព្រះវិហារមកទុកនៅផ្ទះគាត់។ ម្តាយរបស់នាងបាន អានទស្សនាវដ្តីទាំងនោះ ហើយបានផ្លាស់ប្តូររបៀបរស់នៅរបស់គាត់បន្តិចម្តងៗ។ កាលពីមុន គាត់ញុាំតែ ទឹកតែខ្មៅប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ម្តាយរបស់នាងអាល់មីរ៉ាបានញុាំទឹកបរិសុទ្ធជំនួសទឹកតែខ្មៅវិញ ហើយ រាងកាយរបស់គាត់ក៏មានកម្លាំងមាំមួនជាងមុនផងដែរ។ ជំងឺឈឺក្បាលរបស់គាត់បានជាសះស្បើយ។ ដូច្នេះ នាងអាល់មីរ៉ាបានបំពេញបំណងប្រាថ្នារបស់នាងហើយ ប៉ុន្តែ មិនមែនទៅតាមរបៀបដែលនាងបានរំពឹងទុកនោះឡើយ។ នៅទីបំផុត ម្តាយរបស់នាងបានជាសះស្បើយទាំងស្រុង។ នាងអាល់មីរ៉ាបានអធិស្ឋាន សូមឱ្យនាងបានមានវត្តមាននៅក្នុងការព្យាបាលមនុស្សជាច្រើនទៀត ដោយនិយាយថា «ជំហានដ៏ក្លាហាននៅក្នុងការសម្រេចចិត្តថានឹងថ្វាយជីវិតរបស់ខ្ញុំដល់ព្រះយេស៊ូវនោះ បានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ក្មេងស្រីដ៏រពិស និង អាត្មានិយមម្នាក់នេះ បានទទួលឱកាសក្លាយមកជាព្រះហស្ត និងព្រះបាតរបស់ ព្រះយេស៊ូវវិញ។ ឥឡូវនេះ ការបម្រើទ្រង់ គឺជាបំណង ប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ។
